Κάθε του μαρτυρία, με εξανάγκαζε να βυθιστώ και να επανα-βιώσω τις στυγνές λεπτομέρειες, από τις φρικτές εμπειρίες μας, των προδομένων πολεμικών επιχειρήσεων του Ιουλίου – Αυγούστου 1974. Μαζί με τον 2ο Λόχο του 256Τ.Π. όπου υπηρετούσα, στη μάχη της Λεύκας, στο Αγριδάκι, στον Καραβά και στη Λάπηθο.
* Στην ατίμωση της στρατιωτικής ήττας.
* Στην ασφυκτική απελπισία του πολεμικού ολέθρου.
* Που κατασπάραξε δίπλα μας τόσα και τόσα ανδρειωμένα αδέλφια μας, στις άνισες μάχες απέναντι σε συντριπτικά υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις.
* Στις, «να σου φεύγει ο νους» εναγώνιες προσπάθειες της αθέατης διαφυγής των υπολειμμάτων του λόχου, μέσα από τον φονικό κλοιό των ορδών του Αττίλα που κατέλαβαν και πλημμύρισαν 6 Αυγούστου τον Καραβά και τη Λάπηθο.
* Έρποντας πόντο-πόντο για ώρες και ώρες, κάτω από κάθε είδους θάμνους, βάτους κι αγκάθια στ’ αυλάκια της Λαπήθου, μ’ ένα οπλισμένο στεν των τελευταίων 11 φυσιγγίων στον γεμιστήρα του και με μια χειροβομβίδα δεμένη στον ζωστήρα με τον μοχλό απ’ έξω.

Του Λάζαρου Α. Μαύρου ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ

Aνήκω στους σεσημασμένους βαριάς μορφής βιβλιόφιλους. Τους βιβλιοφάγους. Παρ’ όλo όμως τον εθισμό μου στο καθημερινό διάβασμα, πρέπει να ομολογήσω ότι υπήρξε για μένα, οδυνηρή η ανάγνωση του «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974».
Ενός βιβλίου που συνέγραψαν οι πενήντα τόσοι του προδομένου πολέμου, με τις μαρτυρίες του μαρτυρίου τους, που συγκέντρωσε και συν-έραψε ο άνθρωπος που είχε την φαεινή ιδέα και τη συγκλονιστική πρωτοβουλία να γράψει αυτό το βιβλίο, ο Πανίκος Νεοκλέους.

Το διάβασμα είναι μοναχικό κολύμπι στο βιβλίο.

Σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου ένιωσα τη ψυχή μου να ξανα-συντρίβεται. Δυσκολευόμουν να συνεχίσω.

Κάθε του μαρτυρία, με εξανάγκαζε να βυθιστώ και να επανα-βιώσω τις στυγνές λεπτομέρειες, από τις φρικτές εμπειρίες μας, των προδομένων πολεμικών επιχειρήσεων του Ιουλίου – Αυγούστου 1974. Μαζί με τον 2ο Λόχο του 256Τ.Π. όπου υπηρετούσα, στη μάχη της Λεύκας, στο Αγριδάκι, στον Καραβά και στη Λάπηθο.

* Στην ατίμωση της στρατιωτικής ήττας.
* Στην ασφυκτική απελπισία του πολεμικού ολέθρου.
* Που κατασπάραξε δίπλα μας τόσα και τόσα ανδρειωμένα αδέλφια μας, στις άνισες μάχες απέναντι σε συντριπτικά υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις.
* Στις, «να σου φεύγει ο νους» εναγώνιες προσπάθειες της αθέατης διαφυγής των υπολειμμάτων του λόχου, μέσα από τον φονικό κλοιό των ορδών του Αττίλα που κατέλαβαν και πλημμύρισαν 6 Αυγούστου τον Καραβά και τη Λάπηθο.
* Έρποντας πόντο-πόντο για ώρες και ώρες, κάτω από κάθε είδους θάμνους, βάτους κι αγκάθια στ’ αυλάκια της Λαπήθου, μ’ ένα οπλισμένο στεν των τελευταίων 11 φυσιγγίων στον γεμιστήρα του και με μια χειροβομβίδα δεμένη στον ζωστήρα με τον μοχλό απ’ έξω.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ με τις πενήντα μαρτυρίες, είναι κάποιες φρικτές λεπτομέρειες της εθνικής καταστροφής. Έτσι όπως τις έζησε, τις υπέστη ο καθένας από τους πενήντα αυτούς πολεμιστές των πρόσω.

Όμοιες και παράλληλες, περισσότερο ή λιγότερο φρικτές, με πολλών εκατοντάδων άλλων πολεμιστών, των μονάδων που βρέθηκαν στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του 1974.

Πολεμιστών που επέζησαν,

* άλλοι με χαμένη έκτοτε την αρτιμέλειά τους,
* άλλοι με την ανείπωτη φρίκη της αιχμαλωσίας,
* άλλοι από λάθος ή εύνοια της τύχης παρά τρίχα επιζήσαντες,
* όλοι, όμως, με σημαδεμένη για πάντα την ψυχή και το μυαλό από την κόλαση του πυρός σ’ έναν προδομένο πόλεμο.

Μαρτυρίες αναπόφευκτα λειψές, μόνο ως προς το χειρότερο:

Εκείνων που δεν επέζησαν για να καταθέσουν τα καθέκαστα και τα συντρομακτικότερα:

– Για τις εν ψυχρώ εκτελέσεις και τις μαζικές δολοφονίες των αδηλώτων αιχμαλώτων.

– Μετά από, ποιος ξέρει, πόσα βασανιστήρια, πόσα φρικτότερα μαρτύρια και ανείπωτους εξευτελισμούς της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα εκταφέντα προσφάτως οστά, από τους ομαδικούς τάφους στα κατεχόμενα – στο Καζάφανι, στα Κνώδαρα, στην Καρπασία και άλλού – που με την επιστημονική μέθοδο του D.N.A., ταυτοποιήθηκαν με αγνοούμενούς μας, του 1974, φέρουν πειστικά τα ίχνη του φοβερού εγκλήματος πολέμου που διαπράχθηκε:

– Της εν ψυχρώ εκτέλεσης των αδηλώτων αιχμαλώτων.

– Με δεμένα ακόμα τα οστά χεριών και ποδιών.

– Και την εύγλωττη τρύπα στο κρανίο. Από τη χαριστική βολή της εκτέλεσης, που εντόπισαν οι επιστήμονες και γνωρίζουν πλέον οι συγγενείς των εκτελεσθέντων, όταν τους παραδόθηκαν τα οστά των αγαπημένων τους.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Πανίκου Νεοκλέους, από τον τίτλο κιόλας το υπονοεί, θέτει ένα από τα κύρια και σημαντικά ζητήματα. Που εκκρεμούν επί 34 συναπτά έτη πίκρας. Διότι, όταν λέει «Αγνοηθέντες του 1974», εννοεί:

– «από ποιους αγνοηθέντες;» και «γιατί αγνοηθέντες;»

Η πασίγνωστη αλήθεια: Ότι, αγνοήθηκαν από την πολιτεία.

Θέλω να σταθώ μόνο για λίγο σ’ αυτό το σημείο.

Για να προσθέσω σε όσα γράφει το βιβλίο και όσα απόψε ακούγονται, τους δικούς μου προβληματισμούς.

Τους εξέθεσα εν εκτάσει, στις 26 περασμένου Σεπτεμβρίου. Σε ειδική τελετή που οργάνωσαν οι αγαπημένοι φίλοι του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Πυροβολικού, προς τιμήν του ηρωικού διοικητή του 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας, του χαμένου αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη.

Μου ανέθεσαν την κύρια ομιλία εκείνης της τελετής.

Σας διαβάζω ένα απόσπασμα:

«Απόψε – έλεγα – τιμούμε τον ηρωικό Παύλο Κουρούπη.

– Ποιοι τον τιμούμε;

– Μερικές δεκάδες πολίτες.

Μετά από πρωτοβουλία ενός συνδέσμου πολιτών.

Δεν τον τιμά η πολιτεία.

Δεν είναι δική της πρωτοβουλία, ακόμα κι είναι εδώ προσκεκλημένοι οι εκπρόσωποί της.

Η ίδια η πολιτεία, η πατρίδα, το συλλογικό «εμείς»,

έχει ξεχάσει κι έχει ξεγράψει από το 1974

και τον Κουρούπη και το 251 Τάγμα Πεζικού.

Κι όταν λέω πολιτεία, εννοώ και την κυπριακή και την ελλαδική.

– Γιατί, λοιπόν, υπήρξε επί τόσες δεκαετίες, τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά της πολιτείας προς τους ήρωές της;

– Γιατί αυτή η περιφρόνηση της πατρίδας προς εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους πολεμώντας υπέρ πατρίδος;

– Γιατί η πατρίδα επέδειξε εντελώς αναποτελεσματική πολιτική στην υποχρέωσή της για αναζήτηση της τύχης των αγνοουμένων αδηλώτων αιχμαλώτων;

Τι είδους πατρίδα – πολιτεία, είναι αυτή,

η κυπριακή και η ελλαδική,

που επιδεικνύει τόσο επαίσχυντη αδιαφορία

για τους ήρωες και τους αγνοούμενούς της;

Επιτρέψτε μου, για νά ‘χουμε μέτρο σύγκρισης,

να θυμηθούμε ποια ήταν η στάση των προγόνων μας,

ποιο ήταν το περιεχόμενο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού μας, απέναντι στους πεσόντες και αγνοούμενους.

Το 406 π.Χρ., διεξήχθη η φοβερή ναυμαχία στις Αργινούσες. Κοντά στη νήσο Λέσβο και την απέναντι ακτή της Ιωνίας. Νίκησε ο στόλος των Αθηναίων. Ωστόσο η νικήτρια αθηναϊκή δημοκρατία, δίκασε και καταδίκασε σε θάνατο τους οκτώ στρατηγούς που ήσαν επικεφαλής του στόλου της, στη νικηφόρα ναυμαχία των Αργινουσών: Τον Αριστογένη, τον Αριστοκράτη, τον Διομέδοντα, τον Περικλή, τον Ερασινίδη, τον Πρωτόμαχο, τον Θράσυλλο και τον Λυσία, ΕΠΕΙΔΗ κρίθηκαν ένοχοι ότι δεν περισυνέλλεξαν, ενώ όφειλαν, τους ναυαγούς εκείνων των πλοίων τους που καταστράφηκαν από τον εχθρικό στόλο.

2.380 χρόνια, αργότερα,

δηλαδή από το 1974 και εντεύθεν,

η δική μας πολιτεία, κυπριακή και ελλαδική,

επέδειξε πραγματική αδιαφορία

– και για τους ήρωές της,

– και για τους αγνοούμενούς της,

– και για όσους ανδραγάθησαν πολεμώντας,

– αλλά, π ρ ο σ έ ξ τ ε, διότι είναι πολύ σημαντικό:

– πραγματική αδιαφορία επέδειξε

– και για τους λιποτάκτες

– και για τους προδότες.

Αυτή η πατρίδα

ούτε τον Κουρούπη τίμησε,

ούτε τον Γεωργίτση δίκασε,

ούτε τον Μπονάνο τιμώρησε.

Τι είδους πατρίδα είν’ αυτή;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό – έλεγα και κατέθεσα, μακρηγορώντας, σε έκταση τις – κατά την ταπεινή μου γνώμη – εξηγήσεις. Μπορεί ο καθένας να τις μελετήσει στο διαδίκτυο, ψάχνοντας το όνομα Παύλος Κουρούπης ή στην ιστοσελίδα των Εφέδρων Πυροβολικού.

Α Π Ο Ψ Ε θέλω να σταθώ σε ένα άλλο, πολύ σημαντικό, θαρρώ, στοιχείο, που μπορεί κανείς να εξιχνιάσει διαβάζοντας τις μαρτυρίες πολεμιστών στο βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974».

Είναι εκείνο που γνωρίζουν όλοι όσοι υπηρετούσαν τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1974 στις μάχιμες μονάδες της Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ, της Α΄Μοίρας Καταδρομών:

Ότι:

Κανένα τμήμα, ακόμα και το πιο μικρό των πολεμιστών μας, δεν διατάχθηκε από οποιοδήποτε διοικητή να προβεί σε οποιασδήποτε μορφής ακρότητα, εναντίον αμάχων Τουρκοκυπρίων, γυναικοπαίδων, ή ακόμα και μαχίμων Τούρκων οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν.

Το σημείο αυτό είναι σημαντικό, σημαντικότατο, σε καιρούς, σαν τους σημερινούς, όπου πολλοί επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία και να εξισώσουν τους θύτες με τα θύματα.

Όταν, για παράδειγμα, το 256 Τάγμα Πεζικού πολιορκούσε τον οχυρωμένο θύλακα της Λεύκας, την Ελιά και τον Αγκολέμι, η διαταγή που έλαβε, με αυστηρές οδηγίες να μεταφερθεί και στον τελευταίο εθελοντή μαχητή, ήταν ότι, δεν θα έπρεπε να σπάσει ούτε μύτη των Τούρκων, μαχίμων ή αμάχων που θα παραδίδονταν με την είσοδο των δυνάμεων της ΕΦ στη Λεύκα, την Ελιά, τον Αγκολέμι.

Πρόσφατα το έγραψε κι ο Τ/κ δημοσιογράφος Σενέτ Λεβέντ που του το εκμυστηρεύθηκε ένας φίλος του Ε/κ, τότε συμπολεμιστής μας.

Στα 34 χρόνια που πέρασαν από τότε, δεν υπήρξε ποτέ και κανένας που να ισχυριστεί το αντίθετο.

– Δεν υπήρξε η παραμικρή κατηγορία, ή ίχνος έστω πληροφορίας ότι οποιοδήποτε τμήμα της ΕΦ της ΕΛΔΥΚ ή της Α΄Μ.Κ. προέβη στην οποιαδήποτε ακρότητα.

Στις 583 σελίδες του βιβλίου του Πανίκου Νεοκλέους και στις 50 μαρτυρίες που καταθέτει, βεβαιώνεται του λόγου το αληθές.

Υπάρχει μόνο μια μαρτυρία του καταδρομέα πολεμιστή Μιχαλάκη Κυπριανού, της 31ΜΚ, ο οποίος στις σελίδες 203 και 204 αναφέρει για έναν Τ/κ αιχμάλωτο με δεμένα πίσω χέρια:

«Ο λοχαγός Καραχάλιος – γράφει ο Κυπριανού – διέταξε έναν λοχία να εκτελέσουμε τον Τ/κ. Τελικά μου δόθηκε η ευκαιρία και τον άφησα να φύγει. Απλά όταν ο Τ/κ βρισκόταν κάπως μακριά μου, έριξα μερικούς πυροβολισμούς», στον αέρα, εννοεί.

Ποιος ήταν ο Καραχάλιος, ο γνωστός σε όλους υπολοχαγός της 31ΜΚ, που στο πραξικόπημα πυροβόλησε εν ψυχρώ κι άφησε τραυματισμένο στα πόδια τον Κερυνειώτη λοχαγό Ερμή Χριστοδούλου, τα γράφει και στη δική του μαρτυρία, στο βιβλίο, ο καταδρομέας Δήμος Δημητρίου, επίσης της 31ΜΚ. Γράφει για την επιτυχή νυχτερινή καταδρομική επιχείρηση στο ύψωμα Κοτζάκαγια του Αγίου Ιλαρίωνος και σημειώνει τα εξής στη σελίδα 134 του βιβλίου:

«Επικεφαλής του λόχου μας ήταν ο γνωστός σε όλους Υπολοχαγός Καραχάλιος, ο οποίος μας εγκατέλειψε λίγο πριν την τελική επίθεση. Παρά το γεγονός ότι ο Καραχάλιος δεν ήταν καταδρομέας, για τους γνωστούς λόγους είχε μετακινηθεί στις καταδρομές. Κατά καλή μας τύχη, μαζί μας είχαμε τρεις αξιόλογους αξιωματικούς, τον Γαληνό Αθανάσιο, Γλεντζέ Ηλία και Σταμάτη Ελευθέριο». Στη σελίδα 136 προσθέτει ότι αργότερα «στη Βασίλεια συγκεντρώθηκαν και οι τρεις λόχοι καταδρομών [της 31ΜΚ], εκτός από τον υπολοχαγό Καραχάλιο, ο οποίος εθεωρείτο αγνοούμενος για τρεις μέρες»…

Π Ρ Ε Π Ε Ι να προσθέσουμε ακόμα μια από τις μαρτυρίες που κατέγραψε το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους. Είναι η μαρτυρία του πολεμιστή Λουκά Χριστοδούλου, εφέδρου καταδρομέα. Που βρέθηκε, με την αποκομμένη τριμελή ομάδα του, να πολεμά μ’ ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν στην προδομένη και διαλυμένη άμυνα, εκεί στο Γ.Σ.Πράξανδρος της Κερύνειας μας, Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974:

«Το πρωί, χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες και αρχίσαμε να κινούμαστε προς την Κερύνεια», γράφει στη σελίδα 540 ο Λουκάς Χριστοδούλου και προσθέτει: «Εγώ ξεκίνησα με τον έναν από τους δύο βοηθούς στο Μπρεν και ακόμη έναν στρατιώτη. Κινούμαστε αργά και όσο το δυνατό αθόρυβα. Σε κάποια χαράδρα πριν το Γ.Σ.Πράξανδρος, ακούσαμε πολύ κοντά μας ομιλίες στα τούρκικα και σχεδόν ταυτόχρονα είδαμε τον έναν απ’ αυτούς γονατιστό να σημαδεύει με το πιστόλι. Τη στιγμή που αυτός πυροβολούσε εγώ έπεσα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να κτυπηθεί ο συνάδελφός μου, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς πίσω μου. Χωρίς καν να σκεφτώ φώναξα πολύ δυνατά αλτ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Τούρκοι να υψώσουν τα χέρια πάνω. Τότε άνοιξα ριπή με τον Μπρεν, με αποτέλεσμα να πέσουν και οι έξι νεκροί. Στο σημείο εκείνο σε διάστημα δευτερολέπτων έχασαν τη ζωή τους εφτά άνθρωποι. Ένας δικός μας και έξι Τούρκοι. Ο δικός μας λεγόταν Νίκος ο οποίος πέφτοντας, έπεσε πάνω στα πόδια μου. Μέχρι σήμερα, έχω εφιάλτες, τόσο για τον δικό μας στρατιώτη όσο και για τους έξι Τούρκους. Τους σκοτώσαμε επειδή δεν μπορούσαμε οι δυο να μεταφέρουμε τους έξι σαν αιχμαλώτους», γράφει στη δική του, 46η στο βιβλίο μαρτυρία, σελ. 535-542, ο Λουκάς Χριστοδούλου από την Πάνω Δευτερά. Δύο έναντι έξι, αίφνης με υψωμένα τα χέρια, σε κλάσματα φρικτών δευτερολέπτων μέσα σε ένα κολασμένο πεδίο μάχης όπου σε ελάχιστη απόσταση, την ίδια στιγμή προέλαυναν χιλιάδες…

Τ Ω Ρ Α φεύγουμε από το βιβλίο «Αγνοηθέντες» του Πανίκου Νεοκλέους. Πάμε στην αντίθετη πλευρά.

Στις μαρτυρίες των ίδιων των Μεχμετζίκ.

Αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών των τουρκικών δυνάμεων εισβολής.

Τις βρίσκουμε γραμμένες σε δύο κυρίως βιβλία.

–Το ένα έχει τίτλο «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους». Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2002, από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Στις 160 σελίδες του περιέχει και τις λεπτομερείς αφηγήσεις Τούρκων και Κούρδων πολεμιστών. Για τη διατεταγμένη από τον τουρκικό στρατό εκτέλεση των αιχμαλώτων. Και το όργιο των ακροτήτων στις οποίες προέβησαν οι Τουρκοκύπριοι «μουτζαχίντ», ένοπλοι της ΤΜΤ που μετείχαν στις επιχειρήσεις των μονάδων του Αττίλα.

Το βιβλίο το έγραψε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρόνι Αλάσορ, γεννημένος το 1963 στο χωριό Γκιοβεντίκ της περιοχής Χινίς του Ερζερούμ της Τουρκίας. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 στην Τουρκία, διέφυγε ως πολιτικός φυγάς στη Νορβηγία.

— Το δεύτερο βιβλίο είναι η μαρτυρία του 36χρονου το 1974, καθηγητή πανεπιστημίου Γιαλτσίν Κιουτσιούκ από την Αλεξανδρέττα, που έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Αττίλα-2, ως έφεδρος Αξιωματικός. Και περιέγραψε τις φοβερές εμπειρίες του, ιδιαίτερα τις κτηνώδεις εκτελέσεις Ελληνοκυπρίων αμάχων, τις δολοφονίες Ε/κ αιχμαλώτων, τους βιασμούς και τη σαδιστική θανάτωση Ε/κ γυναικών, από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής, στην Άσσια, στην Τύμπου και αλλού.

Το βιβλίο με τον τίτλο «Νταλγκά-νταλγκά», από τις εκδόσεις Λιβάνη, μια μακρά συνέντευξη του Γιαλτσίν Κιουτσιούκ, το έγραψε το 1998 η δημοσιογράφος Σοφία Ιορδανίδου.

Ο καθηγητής ήρθε τότε και στην Κύπρο, κατέθεσε τη μαρτυρία του και στον Γενικό Εισαγγελέα και τον συνοδεύσαμε προσωπικά στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης όπου ο ίδιος ζήτησε και κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του δολοφονηθέντα το 1994 αγωνιστή της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Υπήρξαν εγκλήματα σε βάρος Τ/κ αμάχων.

Στην Τόχνη, στην Αλόα, Σανταλάς και Μάραθα, κατά τον δεύτερο Αττίλα της 14-16 Αυγούστου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Τουρκοκυπρίων Σουάτ Χουσεΐν Καφαντάρ και Χουσεΐν Ρουστέμ Ακάνσοϊ, που επέζησαν, και τις δημοσίευσαν το 2004 ο Σενέρ Λεβέντ και η Σεβγκιούλ Ουλούνταγ, τα διέπραξαν δυο ολιγομελείς ομάδες ελληνοκυπριακών ανθρωπόμορφων τεράτων, οπλοφόρων των μετόπισθεν, που δεν υπήγοντο και δεν υπηρετούσαν σε καμμιά μονάδα της ΕΦ. Δυστυχώς δεν καταγγέλθηκαν και δεν έγιναν εγκαίρως γνωστά, για να δράσουν εναντίον των αποτρόπαιων εγκληματιών οι διωκτικές αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμα και μέσα στην κόλαση της καταστροφής, η Κ.Δ. σφαδάζουσα και καθημαγμένη, συνέλαβε, δίκασε και καταδίκασε ένα δράστη δολοφονίας αμάχων Τ/κ του 1974. Το τριμελές Κακουργιοδικείο με δικαστές τους Λώρη, Χατζητσαγγάρη και Πιτσιλλίδη, στις 11 Ιανουαρίου 1975 εξέδωσε την καταδικαστική του απόφαση για τον συλληφθέντα Γιάννη Αντωνίου Βουνιώτη, ταξιτζή, που βρέθηκε ένοχος για τον φόνο μιας οικογένειας Τουρκοκυπρίων. Τον καταδίκασε στην εσχάτη των ποινών, που τότε ακόμα ήταν η θανατική ποινή. Ο πρόεδρος Μακάριος την μετέτρεψε σε ισόβια. Ο καταδικασμένος μετά από κάποιο χρόνο αυτοκτόνησε.

ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ αυτές έχουν μια κυρίως σημασία. Δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να εξισώνεται η ευθύνη των εγκλημάτων πολέμου που διατεταγμένα διέπραξαν τα στρατεύματα εισβολής ενός κράτους, της Τουρκίας, με τα εγκλήματα κάποιων αδέσποτων ανθρωπόμορφων.

Δεν μπορεί να εξισώνεται ως συνυπευθυνότητα δήθεν της ε/κ με την τ/κ πλευρά, με την ανεδαφική ρήση, «τούς σφάξαμε και μας έσφαξαν, ισοφαρίσαμε, ας τα ξεχάσουμε».

Η Κυπριακή Δημοκρατία και οι ένοπλες της δυνάμεις, ακόμα και κάτω από τη διοίκηση των προδοτών χουντικών πραξικοπηματιών Γιωργίτση και σία, κανένα δεν έσφαξε και κανένα δεν ωφελεί να σπεύδει να παραδέχεται δήθεν συνυπευθυνότητα για τις τραγωδίες, προκειμένου να επέλθει, λένε, η συμφιλίωση. Είτε πρόκειται για το 1974 είτε για την εποχή της Τουρκανταρσίας 1963-64.
Υπενθυμίζω ότι επί 93 χρόνια η Τουρκία, αρνούμενη να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία και τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου που διέπραξε το καθεστώς των Νεοτούρκων και οι Κεμαλιστές, αποδίδει τις σφαγές σε φυσιολογικά αντίποινα συγκρούσεων. Ότι δηλαδή έσφαζαν Τούρκους οι Αρμένιοι και οι πρώτοι αναγκάστηκαν να ανταποδώσουν. Πόσοι Αρμένιοι και Έλληνες του Πόντου απέμειναν στη γη τους, μαρτυρεί εν τέλει την αλήθεια των πραγμάτων.
Σας ευχαριστώ

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=3833&Itemid=83

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.