Ο Πάκκαρτ, κατά την άποψή μου, εντέχνως χρησιμοποιεί αφενός την πάγια βρετανική πανουργία των επιτήδειων ίσων αποστάσεων και αφετέρου την υπεροψία του ενός και μόνου…γνώστη των πραγμάτων (πράγμα που χαρακτηρίζει αιωνίως τους Βρετανούς). Με το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης, όμως, αν ένας μελετήσει προσεκτικά το κείμενό του, να το επιρρίπτει στους ώμους Ελληνοκυπρίων και της τότε Κυπριακής Δημοκρατίας, διαστρευλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και συσχετίζοντάς τους με την ΣΙΑ μέσω Ελλάδος!

Ενα βιβλίο – πανέρι με “πορικά” σχεδόν για όλους!

Εξωφρενικά επικαλείται ανάμιξη της ΣΙΑ το 1963
Εξισώνει το αμυντικό Σχέδιο Ακρίτας με το τουρκικό σχέδιο διάλυσης του κράτους!

Κριτική ανάλυση από την δημοσιογράφο-ερευνήτρια ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ

Ο Βρετανός στρατιωτικός Commander Μάρτιν Πάκκαρτ (Martin Packard), τον Δεκέμβριο του 1963 εργαζόταν στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος στο κατασκοπευτικό αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Μάλτα (ως αναλυτής/σύμβουλος μηνυμάτων-υπό την έννοια της κατασκοπευτικής παρακολούθησης) απ΄όπου και επιλέχτηκε από το Υπ. Εξωτερικών της Βρετανίας και μετεφέρθηκε άρον άρον στην Κύπρο. Για να αναλάβει καθήκοντα δίπλα στον Βρετανό Στρατηγό Πίτερ Γιάνγκ.. (Εργαζόταν ως Fleet Intelligence Adviser στο προσωπικό του Ναυάρχου (Admiral) Hamilton, Commander-in-Chief Mediterranean, and of the Commander of NATO’s south-eastern sector COMMEDSOUEAST). Γνώριζε ελληνικά και ήταν ένας από τους λόγους που ήταν πολύ πιο χρήσιμος. (Σε τέτοιες θέσεις επιλέγονται επι τω πλείστον οι γνωρίζοντες τις γλώσσες των ιθαγενών. Προτού έλθει στην Κύπρο έτυχε ενημέρωσης για την πολιτική κατάσταση από το Γραφείο Κοινοπολιτειακών Σχέσεων).

Το μεγαλύτερο βοήθημα στην Τουρκία

Σήμερα, αφού για δεκαετίες μια σημαντική κατηγορία του εναντίον μας, ότι τάχα δολοφονήσαμε αγρίως 27 Τουρκοκύπριους στο νοσοκομείο Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 1963 μάς ζήμιωσε ανεπανόρθωτα – η οποία χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους στην πρώτη γραμμή της δικαιολογίας τους για την εισβολή του 1974 και τις οποίες τρις και πλέον δεκαετίες αργότερα αναγκάστηκε να αποσύρει (υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία στο θέμα, σύντομη περίληψη στο τέλος) – ο κ. Πάκκαρτ επανέρχεται. Με βιβλίο αυτή τη φορά. “Getting it Wrong –Fragments from a Cyprus diary 1964”. Για να μας διασύρει και πάλιν. Κάποιοι τρέχουν να το πλασάρουν μάλιστα, δίχως να το μελετήσουν επισταμένα, ως το μόνο ιστορικό ντοκιουμέντο για την εποχή εκείνη, εκτός βέβαια αν τους βολεύει. Αγνοώντας τις αφηγήσεις και ιστορικές εξηγήσεις και ντοκιουμέντα δικών μας ανθρώπων, ηγετικών στελεχών της εποχής. Ο Πάκκαρτ, κατά την άποψή μου, εντέχνως χρησιμοποιεί αφενός την πάγια βρετανική πανουργία των επιτήδειων ίσων αποστάσεων και αφετέρου την υπεροψία του ενός και μόνου…γνώστη των πραγμάτων (πράγμα που χαρακτηρίζει αιωνίως τους Βρετανούς). Με το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης, όμως, αν ένας μελετήσει προσεκτικά το κείμενό του, να το επιρρίπτει στους ώμους Ελληνοκυπρίων και της τότε Κυπριακής Δημοκρατίας, διαστρευλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και συσχετίζοντάς τους με την ΣΙΑ μέσω Ελλάδος!

Το βιβλίο του κ. Πάκκαρτ είναι ένα απεγνωσμένο ανθολόγιο προσπαθειών να ενισχυθεί η πλαστογράφησης των γεγονότων του 1963/64. Ένα πολυσέλιδο φαυλο-κυκλικό μυθιστόρημα που πέφτει γάντι για όσους ισχυρίζονται αλλαγή της ιστορίας και πως είμαστε , συνυπεύθυνοι για τις τραγωδίες, και ότι τάχατες οι ταραχές του 1963/64 ήτα έργο των σοβινιστών και από τις δύο κοινότητες, Αμέτρητες φορές ο κ. Πάκκαρτ ονομάζει τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ, όπως και ο κ. Χριστόφιας με την ανάληψη της προεδρίας. ΄Ομως, να τονιστεί ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον των Ελληνοκυπρίων είναι ατεκμηρίωτες, δεν παρουσιάζεται κανένα έγγραφο, δίχως καμία ουσιαστικά μαρτυρία εκτός των δικών του σχολίων, εκτιμήσεων, θεωριών, σημειώσεων και χαρακτηρισμών. Συν, οι πλείστοι τους οποίους επικαλείται έχουν ήδη πεθάνει! (Δεν είναι τυχαία που επαινείται το βιβλίο από τον επικεφαλής των πλαστογράφων της CDRSEE Κώστα Καρρά).

Μάλιστα ο κ. Πάκκαρτ το θεωρεί και ανώτατο έπαινο το γεγονός το 1999 ο εκπρόσωπος της ΤΜΤ Ραούφ Ντενκτάς του είπε: “Κανένας ξένος δεν ξέρει καλύτερα από σένα την πραγματικότητα των γεγονότων στην Κύπρο το 1964.” (No foreigner knows better than you the reality of events in Cyprus n 1964).

Πράγμα που το πήρε πάνω του ο κ. Πάκκαρτ τόσο πολύ, που στην σελίδα δύο της εισαγωγής του, προς ικανοποίηση των Τούρκων, γράφει: “No outsider knows better than I what Turkish Cypriots actually went through in the first half of 1964.” (Δεν γνωρίζει κανένας ξένος καλύτερα εκτός από μένα τι πράγματι υπέφεραν οι Τουρκοκύπριοι το πρώτο εξάμηνο του 1964). Ποίοι; Οι στασιάσαντες εναντίου του νόμιμου κράτους βάση προμελετημένου σχεδίου διχοτόμησης του νησιού σε δύο κράτη! Και που μόνοι τους, βάση προμελετημένου σχεδίου ΑΠΟΧΩΡΗΣΑΝ και αυτο-εγκλωβίστηκαν στους θύλακές τους…

Και στην σελ.3 – ένα κλασσικό παράδειγμα της πολιτικής των ίσων αποστάσεων που χρησιμοποιείται στο βιβλίο: “Παραπληροφορημένοι από τους πολιτικούς των και τον Τύπο τους, ελάχιστοι Ελληνοκύπριοι επέδειξαν την πρέπουσα συμπάθεια για τις δυσκολίες που τα γεγονότα επέβαλαν πάνω στην τουρκοκυπριακή κοινότητα την περίοδο εκείνη. Όμως η ρίζα των δυσκολιών εκείνων βρισκόταν στο Λονδίνο, Αθήνα και Άγκυρα, και στις φιλοδοξίες του τουρκικού στρατού, και όχι μονο στην Κύπρο: ισχυρισμοί των Τουρκοκυπρίων ότι η αρχή έγινε αποκλειστικά από τους Ελληνοκύπριους ή πως πραγματικά απειλήθηκαν με γενοκτονία δεν ισχύουν περισσότερο απ΄ότι λέγεται για τις βρετανικές απειλές να ηττηθεί η IRA πως ήταν γενοκτονικές.”

Εδώ θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η συμμετοχή της Αθήνας γιατί εκεί ακριβώς κτίζει ο υγγραφέας στην συνέχεια όλο του το βάρος της ευθύνης στην δική μας πλευρά [βλέπε εισαγωγή σελίδα 5].΄Οτι δηλαδή η δική μας πλευρά (εξίσου με την ΤΜΤ/΄Αγκυρα) είχε σοβινιστικές σχέσεις και σκοτεινά παρασκηνιακά σχέδια σε συνεργασία με την αμερικανική ΣΙΑ μέσω Ελλάδος! Η θεωρία αυτή αναπτύσσεται σταδιακά σ΄ολόκληρο το “απόκτημα” του Πάκκαρτ , για την οποία θεωρεί τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη ως αυτουργό της ‘συνωμοσίας’. Ο Βρετανός στρατιωτικός, στην ουσία επένδυσε πάνω σε μια προηγούμενη (πάγια θεωρία του) δήλωσή του την οποία χρησιμοποιεί κατ΄επανάληψη για να γίνεται και πιστευτή (και η οποία πέρασε απαρατήρητη και δίχως ανάλυση) σε σεμινάριο τον Μάιο του 1995 στους Δελφούς, και είχε πει τότε συγκεκριμένα :

“There was interference, and a promotion of violence, from abroad. Each side believed that it would be attacked by the other, and secretly armed accordingly. Extremists on both sides, still pursuing their pre-independence aims of enosis or taksim, became vociferous. At Christmas 1963, after a random incident of violence, there were armed attacks by a parastatal Greek-Cypriot faction (with links to the Greek/US intelligence services) against elements of the Turkish-Cypriot community. The Turkish-Cypriots reacted to what they took to be a general attack upon them: the Greek-Cypriots reacted to what they took to be a general insurrection. Inter-communal communications collapsed. Atrocities were committed. Either from harassment, fear or political pressure the Turkish Cypriots abandoned some of the mixed villages…”

“Υπήρξε ανάμιξη και προώθηση της βίας από έξω. Η κάθε πλευρά πίστευε ότι θα της επιτίθετο η άλλη και αμφότερες εξοπλίστηκαν αναλόγως. Εξτρεμιστές από αμφότερες τις πλευρές, ακόμα επιδιώκοντας τις προ ανεξαρτησίας στόχους των της ένωσης και του τακσιμ (διχοτόμησης) ξεσηκώθηκαν. Τα Χριστούγεννα μετά από ένα τυχαίο συμβάν βίας, ξεκίνησαν ένοπλες επιθέσεις εναντίον της Τουρκοκυπριακής κοινότητας από μια παρακρατική Ελληνοκυπριακή φατρία (με διασυνδέσεις με τις Ελληνικές/Αμερικανικές Μυστικές Υπηρεσίες). Οι Τουρκοκύπριοι αντέδρασαν σε ότι εξέλαβαν ότι τους έκαναν γενική επίθεση: Οι Ελληνοκύπριοι αντέδρασαν σε ότι εκείνοι εξέλαβαν ότι είχε ξεκινήσει γενική ανταρσία. Ενδοκοινοτικές επικοινωνίας κατέρρευσαν. Διαπράχθηκαν αγριότητες. Είτε από ενοχλήσεις, φόβο ή πολιτική πίεση οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν ορισμένα από τα μικτά χωριά τους…”( HYPERLINK “http://www.cyprus-conflict.net/packard.htm” www.cyprus-conflict.net/packard.htm).

[Οι δηλώσεις μετεδόθηκαν αποσπασματικά από το ΑΠΕ. Αναφορά με τίτλο “Μυστικό πρόγραμμα των ΗΠΑ για διαμελισμό της Κύπρου- μαρτυρία πρώην Βρετανού αξιωματικού της ΟΥΝΦΙΚΥΠ” στην Ελευθεροτυπία της Κύπρου 21.5.1995].

Υποβαθμίζει τους φόβους των Ελληνοκυπρίων (σελίδα 3 εισαγωγής αλλά και σε άλλες σελίδες) σε σχέση με την αποφασιστικότητα της Τουρκίας και ΤΜΤ να επιβάλουν τα σχέδιά τους και πως οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι απέτυχαν να δώσουν σημασία στους φόβους των Τουρκοκυπρίων ή να καταλάβουν τη βία των εξτρεμιστών από αμφότερες τις κοινότητες, ή ομάδων που δρούσαν εκτός νόμου και παρακούοντας την πολιτική Μακαρίου. Η αποτυχία των Ελληνοκυπρίων ηγετών να εμποδίσουν ή να καταδικάσουν τέτοιες πράξεις βοήθησε τις αντίπαλες ομάδες του διαχωρισμού να καταδικάσουν ολόκληρη την Ελληνο-κυπριακή κοινότητα…(Σελίδα 9 συνεχίζει να ετεροβαρεί υπέρ των Τ/κ και των υποτιθέμενων φόβων τους).

Στην δε σελίδα 7 επαινεί τον άριστο ρόλο που έπαιξαν τα βρετανικά στρατεύματα στο τέλος του Δεκεμβρίου 1963 ο οποίος δεν αμφισβητείται έγραψε, όταν έσωσαν την Κύπρο από εμφύλιο, περιόρισαν τις παραστρατιωτικές υπερβολές και επανεγκατέστησαν την κεντρική εξουσία!

Σελ. 14. Ο αυτοδιορισθείς εμπειρογνώμονας του Κυπριακού διαστρευλώνοντας βάναυσα την Ιστορία ισχυρίζεται πως “Οι Ελληνοκύπριοι δεν συμμετείχαν στον Ελληνικό πόλεμο για ανεξαρτησία όμως η πιθανότητα να συμμετείχαν οδήγησε τους Τούρκους να εκτελέσουν 500 ηγέτες τους. Από τότε υπήρξε η δυνατή άποψη ότι η Κύπρος, όπως και η Κρήτη και η Ρόδος και άλλα νησιά της Μεσογείου στα οποία η πλειοψηφία ομιλεί ελληνικά πρέπει να ενωθεί με την Ελλάδα…”

Και συνεχίζει η βρετανική πολιτική στην σελίδα 16, όταν ο Πάκκαρτ καθαρά προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αγριότητες της ΤΜΤ προκαταλαμβάνοντας τον αναγνώστη με το πως “Το 1958 ο Γρίβας μιλούσε ότι οι Τουρκοκύπριοι ήσαν ο τρίτος του εχθρός. Οι άλλοι δύο ήσαν οι Βρετανοί και οι Κομμουνιστές… Οι επιθέσεις εναντίον των Ελληνοκυπρίων εγίνοντο από την ΤΜΤ με την καθοδήγηση της Άγκυρας ως αντίβαρο της ΕΟΚΑ, ήταν εθνικιστική και αντικομμουνιστική όπως η ΕΟΚΑ όμως όχι αντιβρετανική…”.

Συνεταιρισμός και Κυπριοσύνη

Ο Πάκκαρτ συχνά επαναλαμβάνει ότι οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνο ήσαν ένας συνεταιρισμός των δύο κοινοτήτων. Στην σελίδα 17 γράφει ότι το Σύνταγμα του 1960 απέτυχε να δημιουργήσει μια κοινή “Κυπριοσύνη” και πως συνέχισαν οι δραστηριότητες των Ενωτικών και της ΤΜΤ. Το 1962 στοιχεία παρα-στρατιωτικών ομάδων, γράφει, εξοπλίζονταν και διοργανώνονταν μυστικά βοηθούμενοι από τον Ελληνικό και Τουρκικό στρατό αντίστοιχα. Υπήρχε μεγάλη ανάμιξη πρώην μελών της ΕΟΚΑ σε μυστικές παραστρατιωτικές ομάδες, ενώ οι ομάδες των Τουρκοκυπρίων απαρτίζοντο κυρίως από άτομα που είχαν υπηρετήσει στον βρετανικό στρατό και αστυνομία…

(Ομως την ανάμιξη Ελλήνων εξ Ελλάδος και Τούρκων εκ Τουρκίας στρατιωτικών εκπαιδευτών εξηγεί ο Υπ. ΄Αμυνας κ. Κώστας Παπακώστας στην ‘Σημερινή’ 21.12.2008. ΄Ηταν τα πρώτα στάδια της δημιουργίας του Κυπριακού Στρατού!).

Αναφορές σε συνεταιρισμό

[Σελίδες 3, 26, 27, 66, 191, 321, 322…]

Σε συχνές αναφορές επιρρίπτει ευθύνες στην νόμιμη Κυπριακή Αστυνομία και τις στρατιωτικές αρχές του Κυπριακού Κράτους για φορτική ή υπερβολική μεταχείρηση των δίσμοιρων Τουρκοκυπρίων, συχνά αναφέρεται με εμπάθεια στους Ελληνοκύπριους ως πρώην της ΕΟΚΑ (άρα τους χρωματίζει ως εξτρεμιστές/σοβινιστές) οπόταν υπονοείται ότι οι Τουρκοκύπριοι τις πλείστες φορές ήσαν τα…θύματα! “…Οι αντιδράσεις των Τουρκοκυπρίων ακόμα οφείλονταν στον ψυχολογικό τραυματισμό που υπέφεραν από τα γεγονότα των Χριστουγέννων και τους πρώτους μήνες που ακολούθησαν…” (Σελ. 324).

Γιωρκάτζης, ΣΙΑ και Σχέδιο Ακρίτας
Παρόλον ότι στην σελίδα 4 της εισαγωγής του αναφέρει ότι ο τότε Cyril Pickard (αξιωματούχος του Γραφείου Κοινοπολιτείας που ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή Υπ. Αρμοστή τον Ιανουάριο του 1964 αντικαθιστώντας τον Σερ ΄Αρθουρ Κλάρκ για περίπου ένα εξάμηνο) σε αλληλογραφία του προς τον Στρατηγό Γιάνγκ στις 12 Ιανουαρίου 1964 ανέφερε ότι οι Τουρκοκύπριοι υποστηριζόμενοι από την Τουρκία προετοίμαζαν την δημιουργία συνθηκών για ξεχωριστό κράτος, στην συνέχεια του βιβλίου είτε είναι υποβαθμισμένες οι αναφορές στα σχέδια των Τούρκων είτε παρουσιάζονται ως αντίβαρο σε κινήσεις των Ελληνοκυπρίων.

Το κύριο στοιχείο στο βιβλίο παραμένει πως τον Δεκέμβριο του 1963 οι Ελληνοκύπριοι με καθοδήγηση Ελλαδικών στοιχείων της ΣΙΑ με επικεφαλής τον προβοκάτορα Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, είχαν επιθετικά σχέδια εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Χρησιμοποιεί το ‘Σχέδιο Ακρίτας’ για τα σχέδια αυτά, μιλά για ‘Μυστικό Στρατό’ των Ελληνοκυπρίων. Είναι προσεκτικός να προβάλει τις περισσότερες φορές τους αριστερούς Ελληνοκύπριους ως συνεργαζόμενους με τους Τουρκοκύπριους αλλά τους Ελληνοκύπριους της δεξιάς ως ακραίους και σε περιπτώσεις να τους χρωματίζει και ως τουρκοφάγους!

Δίνει δε την εντύπωση πως η Κύπρος ήταν γεμάτοι από…βοσκούς και ότι οι διαφωνίες και φιλονικίες περιστρέφονταν γύρω από τσακωμούς για κατσίκες και πρόβατα και πως ο ίδιος ήταν ο ιδανικότερος για την επίλυση εκείνων των διαφορών! Η υποτιμητική απλούστευση των γεγονότων όπως τα παρουσιάζει ο κ. Πάκκαρτ, είναι ένας τρόπος πολιτικού αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά πολιτικά γεγονότα και αποφυγή αναφοράς στην ουσία. Δημιουργεί όμως ένα κείμενο, εκεί που δεν υπάρχει, χρήσιμο για όσους υποστηρίζουν ότι και εμείς φταίμε για το 1963/64…

Στο κεφάλαιο ‘Αστυνομικοί και Δύναμη’ ξεκινώντας από την σελίδα 88, αναφέρεται καθ’ εαυτό στον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη [δεξιά στη φωτογραφία μαζί με τον Τ.Παπαδόπουλο]. Εθεωρείτο, γράφει ως ο συγγραφέας του ‘Σχεδίου Ακρίτας’ αν και άλλοι υπουργοί και αξιωματικοί της ΕΛΔΥΚ συνέβαλαν στην ετοιμασία του. ΄Ηταν υπεύθυνος για την ίδρυση της νεαράς τότε ΚΥΠ (την οποία θεωρεί καθοδηγούμενη από την CIA μέσω ελλαδιτών με στόχο επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων [σελ 67] τους οποίους σχετίζει με φασίστες και υποστηρικτές της Μεγάλης Ιδέας). Τον προβάλει ως αρχηγό της ‘Οργάνωσης’ με τον Μακάριο μαζί με τους Τάσσο Παπαδόπουλο και Γλαύκο Κληρίδη. “Η ‘Οργάνωση’ ιδρύθηκε το 1961 και από ενωρίς το 1963 δημιουργούσε κρυφά μια δομή εξουσίας σ΄όλη την Κύπρο μέσω της οποίας οι παραστρατιωτικές δραστηριότητες υποτίθεται θα είχαν πλήρη Ελληνοκυπριακό έλεγχο. Ο Γιωρκάτζης ήταν επικεφαλής όλης αυτής της κατάστασης με επι τω πλείστον πρώην της ΕΟΚΑ.. Ο Γιωρκάτζης ήταν ο πιο αινιγματικός και δύσκολος από όλους όσους γνώριζα. Βρεθόμασταν κάποτε στο εστιατόριο ‘Κόρνερ Χάους’ όπου συνέτρωγα με άλλους υπουργούς… Μόνο μέσα στους αριστερούς δεν φαινόταν να είχε δύναμη…΄Ηταν δύσκολο τον Ιανουάριο του 1964 να εξακριβώσω το βαθμό στον οποίον ‘η Οργάνωση’ είχε εποικοδομητική επιρροή στις παραστρατιωτικές ομάδες που είχαν δημιουργηθεί με ιδιωτική πρωτοβουλία από τους Νίκο Σαμψών, Βάσο Λυσσαρίδη, Γιώργο Ράφτη και άλλους (αυτούς η Joint Force (Μικτή Στρατιωτική Δύναμη, Βρετανών Τούρκων και Ελλαδιτών) τους θεωρούσε ως το ‘ Μυστικό Στρατό’ ο οποίος τον Ιούνιο του 1964 συγκροτήθηκε ως η Εθνική Φρουρά)…Οι Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί δεν φαινόντουσαν να έπαιζαν τον ίδιο σημαντικό στρατιωτικό ρόλο όπως οι Ελληνοκύπριοι αντίστοιχοι…”(σελ.90).

Στην σελίδα 114 προβάλει φωτογραφία δύο οπλισμένων “Τουρκοκυπρίων μαχητών” που επανδρώνουν φυλάκιο φόντο την τουρκική σημαία. Στην σελίδα 116 αναφέρεται σε δύο Ελληνοκύπριους ηγέτες της ‘Οργάνωσης’ τους Κάπταιν Αυγουστή και Λοχία Μακρίδη τους οποίους χαρακτηρίζει ως γνήσιους υποστηρικτές της πολιτικής συμφιλίωσης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου…

Ο Πάκκαρτ, [στις σελίδες 131 και 132 και σε άλλες σελίδες] παρόλον ότι αναφέρεται στις προθέσεις και διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας και της ΤΜΤ εις βάρος των Ελληνοκυπρίων και πάλιν δεν αποφεύγει να κλείσει τον κύκλο συμπεραίνοντας πως όλα αυτά τελικά έγιναν κατορθωτά λόγω της δράσης Ελληνοκυπρίων εθνικιστών εξτρεμιστών και μονάδων της αστυνομίας…! (“…but fundamentally made possible by the actions of Greek Cypriot nationalist extremists and police units, …”. σελίδα 132). Το ίδιο επαναλαμβάνει στην σελίδα 144 όταν αναφέρεται στην αποτυχία να αναγνωριστεί το δράμα των Τ/κ…. Συχνά μιλά για την απώλεια του ηθικού των Τουρκοκυπρίων αλλά ποτέ δεν αναφέρεται στο ηθικό των Ελληνοκυπρίων.

Στην σελίδα 145 αναφέρει ότι η ΤΜΤ συνέχισε τις προσπάθειες διαχωρισμού των κοινοτήτων και εισήγαγε στα σχολεία σχέδια για διχοτόμηση, χάρτες με το πάνω μέρος της Κύπρου σε κόκκινο, όπως αργότερα έγινε γνωστή ως η ‘Γραμμή Αττίλα’, και ότι οι Τούρκοι εξοπλίζονταν μυστικά στους τουρκικούς θύλακες… (Αυτό βέβαια είχε γίνει ευρύτερα γνωστό (βλέπε εφημερίδες της εποχής) και ειδικά με τις συλλήψεις Βρετανών στρατιωτικών από της Κυπριακής Αρχές, που μετέφεραν όπλα στους Τούρκους και τους εκπαίδευαν – πράγμα που ανάγκασε το Λονδίνο να αποσύρει όλους τους Βρετανούς αξιωματούχους του περιλαμβανομένων και του Πάκκαρτ και Μπέρζες – βλέπε πιο κάτω.)

Αναφέρεται σε συνομιλία του με τον Νίκο Σαμψών την οποία παρουσιάζει με ένα αλαζονικά ειρωνικό τρόπο αφού τον εμπλέκει με την ΣΙΑ κτλ (σελ.174) αλλά τελικά τον βρήκε, γράφει, ευέλικτο για συμφιλίωση ενώ για τον τότε Αρχηγό της Αστυνομίας κ. Χαράλαμπο Χασάπη γράφει: “Λυπηρά, δεν μπορεί να λεχθεί το ίδιο για τον Χ.Χ., ο οποίος ήταν μια πιο ανένδοτη προσωπικότητα και, στην πραγματικότητα πιο απειλητικός προς την διαδικασία μεσολάβησης. ” (Σελ.192).

Στην δε σελίδα 193 τονίζει: “Ο Γιωρκάτζης εθεωρείτο από το Αρχηγείο της Joint Force τον Δεκέμβριο ως ένας σαμποτέρ των ενδοκοινοτικών ειρηνευτικών συμφωνιών μεταξύ Μακαρίου και Κουτσιούκ και ως κύριος υποκινητής των πρώην μελών της ΕΟΚΑ και εθνικιστών εξστρεμιστών”.

Ομοσπονδιακές παραχωρήσεις

Στην σελίδα 196 κατηγορεί συλλήβδην τον Ελληνοκυπριακό Τύπο για παραπληροφόρηση, για άκρατο αντι-βρετανικό μένος επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες για όσα συνέβαιναν στο νησί στους Βρετανούς. Και προσθέτει πως τον Φεβρουάριο του 1964 είχε πάρει πληροφορίες από ηγετικά μέλη της ‘Οργάνωσης’ και άλλους Ελληνοκύπριους σύμβουλους του Μακαρίου ότι μάλλον θα δέχονταν κάποιες αναπροσαρμογές πληθυσμού, υπονοώντας κάποιο είδος ομοσπονδιακής διευθέτησης ή καντονίων. Ομως σύντομα αυτές οι μετριοπαθείς διευθετήσεις εξουδετερώθηκαν με την εμφάνιση νέου πνεύματος από κάποιους ότι δεν πρέπει να γίνουν περαιτέρω παραχωρήσεις προς τους Τούρκους.

[Σημείωση: ΄Ηταν τον ίδιο καιρό που α) οι μεν Τουρκοκύπριοι είχαν εκδώσει έγγραφα για Ομοσπονδιακή λύση δύο ‘κρατών’ και β) στο Λονδίνο εκπονήθηκε το σχέδιο για ‘Το Μέλλον της Κύπρου’ που προνοούσε τρείς επιλογές που θα δεχόντουσαν οι Τούρκοι. Ομοσπονδιακή λύση, δύο κράτη ή διχοτόμηση. (Βλέπε βιβλίο “Top Secret” Φανούλας Αργυρού)].

Ομορφίτα, Νεάπολη, Τράχωνας

Παρόλον ότι ο κ. Πάκκαρτ δεν άφησε χωριό με χωριό, ειδικά στο να προβάλει τις ‘δυστυχίες’ και ‘πείνα’ των Τουρκοκυπρίων, παραδόξως δεν αναφέρεται ποσώς στην ένοπλη τουρκοανταρσία και δεκαπενθήμερο αποκλεισμό και τραγωδία των Ελληνοκυπρίων στις πιο πάνω τρείς σημαντικότατες περιοχές της Λευκωσίας όπου οι Τούρκοι επετέθηκαν, απέκλεισαν, απήγαγαν και δολοφόνησαν Ελληνοκύπριους. ΄Οπου στέρεψαν τα τρόφιμα και τελικά έφθασαν κάποια φαγόσιμα πρώτης ανάγκης μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Κέντρο τροφοδοσίας ήταν το σπίτι του παππού του τέως Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού κ. Ουράνιου Ιωαννίδη. Η γράφουσα έζησε τα γεγονότα εκείνα – προσωπικές εμπειρίες και μαρτυρίες. [Βλέπε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Κορνήλιο Χατζηκώστα του κ. Κώστα Παπακώστα Υπ. ΄Αμυνας ‘Τα Χριστούγεννα της τουρκοανταρσίας – Πώς έσπασε η Πράσινη Γραμμή στην Ομορφίτα’ Σημερινή 21.12.2008].

Η μόνη αναφορά του στην Ομορφίτα είναι για κάποιους νεκρούς Τουρκοκύπριους και στην σελίδα 23 και 369 όταν ισχυρίζεται ότι μέλη της ΕΛΔΥΚ (πράγμα που του διέψευσαν Ελληνοκύπριοι ηγέτες αλλά ο ίδιος διατηρεί την άποψη) επιτέθηκαν των Τουρκοκυπρίων στην περιοχή Ομορφίτας…

Τάσσος Παπαδόπουλος

Αναφέρεται σε διάφορες συνομιλίες που είχε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Σε κάποιες είναι δύσκολο να πιστέψει ένας ότι του λέχθηκαν τα όσα καταγράφει. Σε μια συγκεκριμένη ο τελευταίος προσπαθούσε να του εξηγήσει τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση στην ομαλοποίηση της κατάστασης σχετικά με τα γεγονότα στα Λιβερά και Κολιά Τσιφλικ (σελ. 226,22,7,228). ΄Ομως, δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε τα λεχθέντα εφόσον και ο Τ. Παπαδόπουλος, όπως και άλλοι που αναφέρονται, δεν βρίσκεται εν ζωή.

Σπύρος και Μιμή Κυπριανού
Τον Σπ. Κυπριανού δεν κατάφερε να δει γράφει. ¨Οταν βρέθηκε στο σπίτι τους η κα Μιμή Κυπριανού ( η οποία όντως ζει και ίσως να επιβεβαιώσει τα λεχθέντα) του πρόσφερε τσάι αλλά τον είδε με εχθρικό μάτι. Η κα Κυπριανού του είπε δίχως περιστροφές ότι οι Βρετανοί δεν ήσαν ευπρόσδεκτοι στην Κύπρο, στόχευαν στο να βοηθήσουν τους Τούρκους και αμφισβήτησε την ικανότητά του (Πάκκαρτ) να είναι αμερόληπτος. Του είπε ότι δεν υπήρχε λόγος να δει τον κ. Κυπριανού, αλλά, ήταν βοηθητική στο να τον παραπέμψει να δει τον κ. Τάσσο Παπαδόπουλο (του έδωσε και το τηλέφωνό του), ο οποίος όπως του είπε, έβλεπε με συμπάθεια απόψεις για συνθηκολόγηση. (Σελ. 37).

Στην σελίδα 370 συμπληρώνει: “Δεν ξαναείδα την οικογένεια Κυπριανού τον χρόνο εκείνο. Αργότερα μου είπαν ότι μετά την επίσκεψη μου στους συγγενείς του, ο Καβαδίας διέδωσε τον ψίθυρο στην Αθήνα ότι ήμουν φιλότουρκος (φίλος των Τούρκων).”

Ειρωνεύεται το Ενωτικό Δημοψήφισμα

Στην σελίδα 364 γράφει πως “η Ένωση υποστηριζόταν από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και την δεξιά πτέρυγα των ακτιβιστών. Σε Δημοψήφισμα το 1950 το 96% των Ελληνοκυπρίων (που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της Κύπρου) επικαλείτο (professed) ότι υποστήριζε την Ένωση.” (Η λέξη ‘professed’ που χρησιμοποίησε μπορεί να ερμηνευθεί και πως οι Ελληνοκύπριοι προσποιούνταν).

Το Σχέδιο Ακρίτας εξισώνεται με το τουρκικό σχέδιο επιβουλής τουρκισμού

Παρόλον ότι του εξηγήθηκε το 1964 από Ελληνοκύπριους ηγέτες αναφέρει, ότι το Σχέδιο Ακρίτας ήταν αμυντικό εις αντιμετώπιση των τουρκικών προετοιμασιών, εντούτοις ο κ. Πάκκαρτ προβάλει το τουρκικό σχέδιο προετοιμασίας για ξεχωριστό κράτος ως αντίβαρο στο ‘Σχέδιο Ακρίτας’! (Σελ. 373). (Για το τουρκικό διχοτομικό σχέδιο βλέπε Φιλελεύθερο Φεβρουάριος 1964 και βιβλίο Χριστόδουλου Βενιαμίν ‘Τα δύσκολα χρόνια –αναμνήσεις μιας ζωής’) Επιμένει ότι ο Γιωρκάτζης ήταν ο εμπνευστής του Σχεδίου βοηθούμενος από Ελλαδίτες στρατιωτικούς και των μυστικών υπηρεσιών για να αφήσει υποψίες ως προς την αυθεντικότητά του που ήταν όντως αμυντική. (Για αυθεντικά στοιχεία και αλήθειες για το ‘Σχέδιο Ακρίτας’ βλέπε συνέντευξη κ. Χριστόδουλου Χριστοδούλου (τέως Υπ. Οικονομικών) στον Λάζαρο Μαύρο στην ‘Σημερινή’ 20.10.2008 “Η Οργάνωση «Ακρίτας» και η Τουρκανταρσία 1963-64, 20.10.2008”).

Ο Αμερικανός Τζιώρτζ Μπόλ

Το βιβλίο του Πάκκαρτ γράφτηκε πάνω στην ίδια πολιτικά ιδεολογική γραμμή όπως και των άλλων δύο Βρετανών δημοσιογράφων Brendan O’Malley και Ian Craig, “The Cyprus Conspiracy”. Το βιβλίο εκείνο, για όσους δεν γνωρίζουν, εκδόθηκε ουσιαστικά πριν ελάχιστο χρόνο πριν τις αποδεσμεύσεις των βρετανικών εγγράφων για το 1974. Δηλαδή, με ένα έντεχνο αποπροσανατολιστικό τρόπο προσπάθησαν να ΠΡΟΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ και να επιρρίψουν τις ευθύνες για την Κυπριακή τραγωδία πάνω στους Αμερικανούς για να ελαφρύνουν όσο μπορούν τις βρετανικές ευθύνες που είναι ασήκωτες. Γι΄αυτό χρησιμοποιούν ως μοχλό για την προώθηση των στόχων τους την ανάμιξη του ΝΑΤΟ. Τις περισσότερες φορές παρερμηνευμένα και παραπλανητικά γνωρίζοντας ότι τέτοια γραμμή γίνεται άμεσα δεκτή από το ΑΚΕΛ αλλά βοηθά και το αμαρτωλό μέχρι το λαιμό Βρετανικό Εργατικό Κόμμα το οποίο υποστηρίζουν, και το οποίο ευθύνεται κατά 99% για όλα τα κακά της Κύπρου.

Μια τέτοια είναι η αναφορά του Πάκκαρτ στον Αμερικανό Υφυπουργό Εξωτερικών Τζιώρτζ Μπόλ ο οποίος βρέθηκε στην Κύπρο τον Φεβρουάριο του 1964. Του είπε ο Μπόλ, ισχυρίζεται ο Πάκκαρτ (σελ. 159): “Μα παιδί μου έχεις πάρει λάθος τα πράγματα. Δεν σου είπε κανένας ότι το σχέδιό μας εδώ είναι η διχοτόμηση;”. [Ο Πάκκαρτ συνόδευε τον Μπόλ καθ΄όλη την παραμονή του στην Κύπρο].

Ομως, η ανάμιξη του Τζιώρτζ Μπόλ ειχε ζητηθεί από τους Βρετανούς! Υπάρχει ολόκληρο ιστορικό που βρίσκεται στα Βρετανικά Αρχεία και που δημοσιεύθηκε από την γράφουσα στην ‘Σημερινή’ την Κυριακή 20 Αυγούστου 2006 με τίτλο “Αγνωστα παρασκήνια για τα γεγονότα του 1963-64 – ΄Ηταν βρετανικής έμπνευσης η εμπλοκή ΗΠΑ στο Κυπριακό – Αποστολή στις Ην. Πολιτείες” καθώς και στις αγγλικές σελίδες της ομογενειακής ‘Ελευθερίας’ “Britain’s Secret Role in shaping the Cyprus of Today”).

Οταν ο Μπόλ έκανε τη δήλωση εκείνη στον Πάκκαρτ (αν βέβαια την έκανε, εφόσον ούτε αυτός ζει να μας το επιβεβαιώσει) εννοούσε την κοινή τους γραμμή, όπως του είχε εξηγηθεί από τους Βρετανούς! Οι οποίοι, και μετά από έντονα πήγαινε-έλα στην Ουάσιγκτον με απεσταλμένους Αρχηγών των βρετανικών Επιτελείων, κατάφεραν τελικά τους ανένδοτους Αμερικανούς δισταχτικά να αναμειχθούν, αλλά, να ακολουθούν την από Λονδίνο υποδεδειγμένη πολιτική! Ο Πάκκαρτ όπως και οι συγγραφείς του βιβλίου επιμελώς αποφεύγουν (εκτός από αναπόφευκτες αναφορές) να αναφέρονται στις εκατοντάδες των βρετανικών εγγράφων που καταμαρτυρούν τα αναμφισβήτητα. Μάλιστα, ο Τζιώρζ Μπόλ στα απομνημονεύματά του τονίζει ότι οι ΗΠΑ καμία διάθεση να αναμειχθούν στο Κυπριακό είχαν, εφόσον είχαν γεμάτα τα χέρια τους με το Βιετνάμ…Δεν υπήρχε τότε αμερικανικό σχέδιο, αλλά, ΜΕΓΑ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ εις βάρος της Κύπρου. Για το οποίο οι Βρετανοί ήθελαν σκόπιμα να εμπλέξουν τους Αμερικανούς για να τους φορτώσουν (όπως και έκαναν) τις ευθύνες…

Απόσυρση του από την Κύπρο δεν εμπεριείχε τίποτα το ύποπτο

Τελικά η απόσυρσή του Μάρτιν Πάκκαρτ από την Κύπρο δεν είχε τίποτα να κάνει με όσα φανταστικά αναφέρει ότι τον κατηγόρησαν… Η απόσυρσή του ήταν αποτέλεσμα απόφασης του Λονδίνου μετά την εξαφάνιση του Βρετανού επίσης ‘Συμφιλιωτή’ με τα Ηνωμένα ΄Εθνη αποσπασμένου στο Γραφείο του Δρ. Φ. Κουτσιούκ, Commander (T. Macey) Τ. Μέισυ και του οδηγού του. Ο οποίος γνώριζε και εκείνος ελληνικά αλλά και τουρκικά, ήταν των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών και εργαζόταν καθαρά υπέρ των Τούρκων εις την υπηρεσίαν της Αυτού Μεγαλειότητος. Η εξαφάνιση του Μέισυ αρχές Ιουνίου, ακολούθησε τις συλλήψεις Βρετανών στρατιωτικών που τροφοδοτούσαν τους Τούρκους με όπλα, πυρομαχικά ασυρμάτους (υπόθεση Μάρλευ και άλλων). Τελικά, λοιπόν, η εξαφάνιση του πράκτορα των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών στην υπηρεσία των Τούρκων της ΤΜΤ Τετ Μέισυ και του οδηγού, έκανε το Λονδίνο (Υπ. Άμυνας και Υπ. Εξωτερικών) σε συνεννόηση με τον Αρχηγό των Βρετανικών Στρατευμάτων στην Κύπρο και τον ΄Υπ. Αρμοστή να συναποφασίσουν την άμεση απόσυρση ΟΛΩΝ των υπολοίπων δικών τους στην Κύπρο που, κατά την άποψη των δύο τελευταίων μπορούσαν να κινδυνεύουν. (Η γράφουσα διατηρεί σχετικά έγγραφα).

Ετσι οι Συνταγματάρχες Πάκκαρτ και Μπέρτζες με εντολή του Λονδίνου φυγαδεύθηκαν πάραυτα από την Κύπρο. Σχετική αναφορά έκανε τότε το βρετανικό πρακτορείο Ρόυτερ η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ‘Μάχη’. Ο κ. Πάκκαρτ δεν λέει τα πράγματα σωστά. Δεν υπήρχε τίποτα το ύποπτο στην φυγάδευσή του. ΄Ηταν, απλά, εντολή των μαστόρων του και τα βρετανικά Αρχεία το λένε καθαρά.

Οι κατηγορίες για δολοφονία των 27 Τουρκοκυπρίων στο νοσοκομείο Λευκωσίας

Στις 2 Απριλίου 1988 ο Μάρτιν Πάκκαρτ μέσω άρθρου του φίλου του Πίτερ Πρέστον (τότε Αρχισυντάκτη) στην βρετανική ‘Γκάρτιαν’, μας κατηγόρησε για σφαγή 27 Τουρκοκυπρίων στο νοσοκομείο Λευκωσίας. Η κατηγορία εκείνη αμέσως μετατράπηκε βάναυσα από τους Τούρκους ως το άλλοθι και δικαιολογία της Τουρκίας για την εισβολή του 1974. Χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της τουρκικής προπαγάνδας μαζί με το δεύτερο μεγάλο ψέμα της ΤΜΤ, την τάχατες σφαγή των τριών παιδιών και της μητέρας τους στην μπανιέρα.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, η κατηγορία εκείνη για τους 27 Τ/κ δυστυχώς όχι μόνον έγινε αποδεκτή δίχως προβληματισμούς από ΚΑΝΕΝΑ Ε/κ, πολίτη ή πολιτικό, αλλά χρησιμοποιήθηκε και στο βιβλίο για τους Αγνοούμενους που έγραψε ο μ. Παπαχριστόφορος.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1994 το ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι Channel 4 παρουσίασε ντοκιουμαντέρ για τους Αγνοούμενους Ελληνοκύπριους με τίτλο ‘ Secret story – Dead or alive’. Περιέργως ενώ μιλούσαν για το 1974, παρουσιάστηκε και ο κ. Μάρτιν Πάκκαρτ για να προβάλει και αυτός την σφαγή των 27 Τουρκοκυπρίων από τους Ελληνοκύπριους τον Δεκέμβριο του 1963 στο νοσοκομείο Λευκωσίας και έτσι να βοηθήσει τον τουρκικό ισχυρισμό ότι για όλα αυτά η Τουρκία έτρεξε το 1974 να σώσει τους Τ/κ από τις σφαγές των Ελληνοκυπρίων.

Οι δηλώσεις εκείνες του Πάκκαρτ ήταν ανατριχιαστικές. Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι οι Ε/κ μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Είπε συγκεκριμένα: “The largest single element of these missing people were the Turkish Cypriot patients at the General Hospital. Nothing had been heard of any of them, it was assumed that they were being held in custody somewhere. The outcome of my investigations suggested that they had all of them been killed in the General Hospital. They had been removed at night, the bodies from there had been taken out to outlying farms up in the region of Skilloura and out there they had been dismembered and passed through farm dicing machines and they had then been seeded into the plough land.”

[H μεγαλύτερη περίπτωση αγνοουμένων προσώπων ήταν εκείνη των Τουρκοκυπρίων ασθενών στο Γενικό Νοσοκομείο. Δεν ακούστηκε τίποτα γι’ αυτούς και υπολογίζετο ότι βρισκόντουσαν υπό σύλληψη κάπου. Το αποτέλεσμα των ερευνών μου έλεγε ότι όλοι τους είχαν δολοφονηθεί στο Γενικό Νοσοκομείο. Είχαν μεταφερθεί βράδυ, τα πτώματα από εκεί είχαν μεταφερθεί σε φάρμες στην περιοχή Σκυλλούρας και εκεί είχαν κατακρεουργηθεί και περαστεί από γεωργικά μηχανήματα και τα κομμάτια τους (σκόνη) είχε σκορπιστεί στα χωράφια εκεί].

Αρχισα τότε μια μακρόχρονη αλληλογραφία με το Φόρειν Οφις, με το Υπ. Άμυνας για να μου δoθεί πρόσβαση στα αρχεία στα οποία αναφέρθηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Εν συντομία μια διαδικασία πέντε χρόνων με αποτέλεσμα να μου λεθχεί ότι τα έγγραφα εκείνα, η έκθεση στην οποία αναφέρθηκε ο κ. Πάκκαρτ …χάθηκε και δεν υπάρχει στα αρχεία, ακριβώς όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος. (Ομως έχω εντοπίσει αποσπασματικές αναφορές σε κάποια έγγραφα για το θέμα. Η καθεαυτό έκθεση όμως δεν υπάρχει, ακόμα, και αυτό προφανώς λόγω της σκευωρίας εις βάρος μας). Τότε ακριβώς πλέον αποτάθηκα στην Γενική Εισαγγελία…

Οταν παραδόξως, ξαφνικά και ταυτόχρονα, στις 3 Μαίου του 1999 η Guardian επανήλθε στο θέμα και μέσω άρθρου και πάλιν του φίλου του Πάκκαρτ πρώην αρχισυντάκτη της Γκάρτιαν Πιτερ Πρέστον (με τον οποίο βρισκόντουσαν μαζί στην Κύπρο το 1964) ο Πάκκαρτ απέσυρε τις κατηγορίες. [Βλέπε ‘Σημερινή’ 18/5/1999 και άρθρο Χαράλαμπου Χαραλαμπίδη 19/5/1999 ‘Η αποκάλυψη μιας σκευωρίας’]. Σύμφωνα με τον κυπριακό Τύπο, η εφημερίδα Γκάρτιαν ειδικά όπως και άλλες βέβαια όπως η Ντέιλι Τέλεκραφ το 1964 δημοσίευαν πρωτοφανή ανθελληνικά άρθρα και ειδησιογραφίες.

Στο άρθρο της Γκάρτιαν της 3/5/1999 αναφέρεται ότι στο τέλος του 1998 αρχές 1999 ο Πάκκαρτ επισκέφθηκε ξανά την Κύπρο και τελικά ανακάλυψε ότι η πληροφορία που είχε πάρει για τους 27 Τ/κ ήταν λανθασμένη! Δεν είχαμε σφάξει τους 27 στο Νοσοκομείο Λευκωσίας. [Για το θέμα βλέπε βιβλίο της γράφουσας “Top Secret” έκδοση εφημερίδας Σημερινή].

Ο κ. Πάκκαρτ, επικαλείται ότι η πληροφορία του είχε δοθεί από τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Στην πραγματικότητα καμία δική του έρευνα δεν είχε γίνει για εξακρίβωση των φρικιαστικών εκείνων κατηγοριών εναντίον μας, παρόλον ότι από το Κανάλι 4 το 1994 είχε επικαλεστεί ότι είχε προβεί σε έρευνα… Τις οποίες (κατηγορίες) χρησιμοποιούσε, όπως αποκαλύφθηκε, ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ δίχως κανένα δισταγμό γνωρίζοντας πλήρως α) ότι ο ίδιος δεν είχε προβεί σε καμία διαλεύκανση των κατηγοριών και β) οι Τούρκοι τις χρησιμοποιούσαν ασύστολα ως την παντιέρα της προπαγάνδας τους.

“Cyprus Conspiracy”

Παρόλον ότι στο άρθρο της 3ης Μαίου 1999 ο Μ. Πάκκαρτ τονίζει ότι τελικά ανακάλυψε την αλήθεια τέλος του 1998 αρχές του 1999 με την επίσκεψή του στην Κύπρο, εντούτοις γιατί τα ψέματα εκείνα περιελήφθηκαν στο βιβλίο των Βρετανών δημοσιογράφων “Cyprus Conspiracy” B. O’Malley και P. Craig; Που κυκλοφόρησε 5 μήνες αργότερα; Γιατί η απόσυρση των ανυπόστατων κατηγοριών δημοσιεύθηκε στην Γκάρτιαν στις 3 Μαίου 1999 και όχι αρχές Ιανουαρίου; Μήπως γιατί ήθελαν να τις περιλάβουν πρώτα στο βιβλίο;

Οι 27 έγιναν 21

Τώρα, στο βιβλίο του ο Πάκκαρτ (σελ. 194) γράφει ότι Ο Γιωρκάτζης του έστειλε εμπιστευτικό μήνυμα ότι “λυπόταν πολύ που του μεταβίβαζε την εν λόγω πληροφορία αλλά 21 Τουρκοκύπριοι ασθενείς δολοφονήθηκαν στα κρεβάτια τους από ανθρώπους του Σαμψών που είχαν πάθει αμόκ. Τα πτώματα τους είχαν μεταφερθεί το βράδυ με φορτικά στην Σκυλλούρα, κατακρεουργηθεί και μετά τους πέρασαν από γεωργικά μηχανήματα και τη σκόνη τους την πέταξαν στα χωράφια”. Δεν είχε, γράφει, λόγο να αμφιβάλει τα λόγια του Γιωρκάτζη ο οποίος ήταν ο πλέον αρμόδιος.” Ήταν 36 χρόνια αργότερα”, συνεχίζει, “που μου είπαν ότι η ιστορία ήταν μια σκευωρία και παραπληροφόρηση. Πρώτα μου είπαν ότι έρευνα των Ηνωμένων Εθνών είχε αποφανθεί ότι μόνο 3 Τουρκοκύπριοι, τους οποίους υποψιάζονταν ως μέλη της ΤΜΤ, είχαν δολοφονηθεί (μάλλον στο θάλαμο της Μέιτρον και όχι στα κρεβάτια τους)”. Μετά έμαθε γράφει, από την Διοικητή του Ερυθρού Σταυρού στην Κύπρο την εποχή εκείνη Shelagh Folke, ότι μετά τις μάχες η ίδια είχε μαζέψει 21 πτώματα Τουρκοκυπρίων από τους δρόμους της Ομορφίτας και μαζί με τα άλλα πτώματα στο θάλαμο της Μέιτρον μετεφέρθηκαν στον Αγιο Βασίλειο για να αδειάσει το νεκροτομείο”. (Δεν γνωρίζουμε αν η Shelagh Folke ζεί ακόμη).

Και διερωτάται στο βιβλίο του μετά από 40 χρόνια ο κ. Μάρτιν Πάκκαρτ γιατί ο Γιωρκάτζης να του είχε δώσει τέτοια απίστευτη πληροφορία!

Και θα πρέπει να διερωτάται, όμως, και ο κάθε ορθά σκεπτόμενος πολίτης: Ο ίδιος γιατί μετέδιδε τέτοιες απάνθρωπες και απίστευτες κατηγορίες εναντίον μας, εν πλήρη γνώση ότι ο ίδιος δεν είχε ερευνήσει το θέμα; ; Άρα ενσυνείδητα ψευδόταν όταν δήλωνε ότι μετά από έρευνα είχε βρει ότι σκοτώσαμε με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο 27 Τουρκοκύπριους; Εφόσον γνώριζε ότι δεν είχε προβεί σε καμία δική του εξακρίβωση των γεγονότων; Αν για το πλέον σοβαρό θέμα δεν είχε κάνει έρευνα πόσο πειστικός θέλει τον αναγνώστη να είναι για όλα τα άλλα που αραδιάζει; Μήπως η κα Μιμή Κυπριανού είχε απόλυτο δίκαιο και ορθότατη ήταν η κρίση της;

Επισήμανση: Σχεδόν όλοι οι συνομιλητές του (με τους οποίους καταγράφει συνομιλίες) έχουν πεθάνει! Για όλα όσα αναφέρεται δεν έχουν αποδεσμευθεί έγγραφα στο Βρετανικό Κρατικό Αρχείο. Η σχετική έκθεση που ο ίδιος μαζί με τον συνάδελφό του Burgess ετοίμασαν (στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο του 1964 ΜΕΤΑ την επιστροφή τους στο Λονδίνο και αφού πήγαν και διακοπές) και παρέδωσαν στο Γραφείο Κοινοπολιτείας τέλος του 1964 δεν αποδεσμεύθηκε. Προσωπικά δεν δέχομαι τον ισχυρισμό ότι …χάθηκε. ( Ο μόνος που έχει σημειώσεις και προφανώς αντίγραφο είναι ο ίδιος).

Εύλογα διερωτάται ο αναγνώστης. Εφόσον είχε τέτοιες επαφές με τον Νίκο Σαμψών όπως αποκαλύπτει, τότε, γιατί δεν θεώρησε καθήκον του να τον ρωτήσει για τα όσα του είπε ο Γιωρκάτζης σχετικά με “Σαμψωνικούς που έπαθαν αμόκ και δολοφόνησαν τους Τ/κ στο Νοσοκομείο”; Και γιατί δεν τον ρώτησε δεκαετίες αργότερα προτού ο Νίκος Σαμψών πεθάνει εφόσον όταν μας κατηγόρησε μέσω της Γκάρτιαν το 1988 ο Σαμψών ακόμα ζούσε;

Ο Πάκκαρτ μας εμπαίζει κιόλας από πάνω!

Παρόλον ότι στην σελίδα 194 παραδέχεται ότι ήταν 36 χρόνια αργότερα που του είπαν ότι η πληροφορία ήταν παραπληροφόρηση κτλ εντούτοις στην σελίδα 377 ο Πάκκαρτ γράφει: “A reference by me to the original Georgadjis story was included by the Guardian in a story “Hope that Britain Destroyed” carried in its 2 April 1988 issue. This was picked up by Ankara and used as the basis for a Turkish demarche to the UN Secretary General, claiming that it provided evidence of Greek Cypriots’ true intentions. When I learnt soon afterwards that the story was almost wholly untrue, I wrote immediately to the Secretary General asking that my refutation be given the same circulation and publicity as had Ankara’s submission”.

Αναφορά στην ιστορία του Γιωρκάτζη έκανα στο άρθρο της Γκάρτιαν στις 2 Απριλίου 1988. Αμέσως η Άγκυρα την άρπαξε και την χρησιμοποίησε σε υπόμνημά της στον Γ.Γ. του ΟΗΕ ως μαρτυρία για τις πραγματικές προθέσεις των Ελληνοκυπρίων. ΄Οταν έμαθα, αμέσως αργότερα (ή λίγο αργότερα) ότι η ιστορία εξ΄όλοκλήρου σχεδόν δεν ήταν αληθινή έγραψα αμέσως τον Γ.Γ. του ΟΗΕ ζητώντας να αποσυρθούν οι κατηγορίες και να κυκλοφορήσει η επιστολή μου σε όσους στάληκε και το υπόμνημα της Άγκυρας.

“Soon afterwards”!

Δηλαδή η χρονική περίοδος μεταξύ 1963 και 1999 μπορεί να χαρακτηριστεί ως “soon afterwards”; Οι αντιφατικές θέσεις του α) στην σελίδα 194 και β) εκείνη στην σελίδα 377 αφενός τον εκθέτουν για ασυνέπεια αλλά αφετέρου προβάλουν και την ελαφρότητα με την οποίαν αντιμετώπισε μια τόση μεγάλη ζημιά που επέφερε στην Ελληνοκυπριακή πλευρά για την οποία μας εμπαίζει κιόλας από πάνω.

Αν βέβαια, ο μ. Πολύκαρπος Γιωρκάτζης πράγματι του έδωσε τέτοια πληροφορία…

Η μπανιέρα με τα τρία σφαγιασθέντα παιδιά με την μητέρα τους

Οι Μυστικές των Υπηρεσίες γνώριζαν…

Στην σελίδα 369 αναφέρεται και στο βιβλίο του κ. Κώστα Γεννάρη ‘ Εξ Ανατολών’ και κάπως υποβαθμίζει την πληροφορία του δημοσιογράφου αποφεύγοντας να αναφέρει ότι ο Γεννάρης την πληροφορία την είχε από την πλέον έγκυρη πηγή, τον φωτογράφο που φωτογράφισε το τρομερό εκείνο τετραπλό έγκλημα. Έγραψε: “Ο Κώστας Γεννάρης ισχυρίζεται ότι έχει αδιαμφισβήτητη τουρκική μαρτυρία ότι ο δολοφόνος ήταν στην πραγματικότητα Τούρκος σε κατάσταση αμόκ και όχι Ελληνοκύπριος.” Και προσθέτει πως “οι Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες το καιρό του εγκλήματος γνώριζαν ότι οι δολοφονίες είχαν σκηνοθετηθεί από την ΤΜΤ για να προκαλέσουν την ανάμειξη της ΤΟΥΡΔΥΚ ή να δώσουν της Άγκυρας την δικαιολογία να επέμβει. Οποιαδήποτε και να είναι η αλήθεια, τα πτώματα χρησιμοποιήθηκαν από την Τουρκία και την ΤΜΤ, όπως και άλλα περιστατικά αργότερα, για να δημιουργηθεί διεθνής καταδίκη των Ελληνοκυπρίων”.

Ασφαλώς δύο υπήρξαν τα περιστατικά που η Τουρκία χρησιμοποίησε ως δικαιολογία μέχρι τα Ηνωμένα ΄Εθνη, την Ευρωπαική Ένωση και όλα τα διεθνή φόρουμ, η βάναυση ψευδολογία των τάχατες 27 δολοφονηθέντων Τ/κ στο Νοσοκομείο Λευκωσίας και τα πτώματα με την μπανιέρα. Ο κ. Πάκκαρτ εμφανώς γνώριζε ότι οι Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες είχαν αποφανθεί για την πραγματικότητα των γεγονότων, την τουρκική σκευωρία της μπανιέρας. Γιατί δεν το μεταβίβασε στους Ελληνοκύπριους που είχε γνωρίσει;

Αμφότερα κατερρίφθησαν μετά από αγώνες…

Αυτά είναι ένα μέρος της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων εκείνων, με ντοκουμέντα και έγγραφα. ΄Οχι λόγια.

Τέλος, εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι τον Ιανουάριο του 1965 ο Μάρτιν Πάκκαρτ τιμήθηκε για τις υπηρεσίες του προς το Κράτος και το Στέμμα από την Βασίλισσα με τον τίτλο του OBE.

Φανούλα Αργυρού

Ερευνήτρια/συγγραφέας – Λονδίνο. 22.12.2008

Υ.Γ. 1) Τέλος Δεκεμβρίου 2006 δημοσίευσα σειρά εγγράφων στην εφημερίδα Σημερινή. Το πιο κάτω ήταν μέρος των δημοσιευμάτων εκείνων.

Βρετανικές επιχειρήσεις ψυχολογικού ‘πολέμου’ επηρεασμού

Δημιούργησαν ομάδα που δρούσε ενάμεσά μας χρησιμοποιώντας την μέθοδο του καλοπιάσματος.

“Την Κύπρο επισκέφθηκε μεταξύ 15 Φεβρουαρίου και 25 Μαρτίου 1964 ο Lt. Commander J.W. D. Forsyth, Διοικητής Κέντρου Επιχειρήσεων Ψυχολογικού Πολέμου, με αποστολή την ίδρυση οργάνωσης για τέτοιες επιχειρήσεις εις υποστήριξη της ειρηνευτικής δύναμης και για να καλυτερεύσει το προσωπείο των Βρετανών. Αφού έφερε εις πέρας την αποστολή του παρέδωσε στον Major M. R.Runton και επέστρεψε στην Βρετανία.

Οπως ο ίδιος καταγράφει σε έκθεσή του (Μάιος 1964) μετά τις ενδοκοινοτικές ταραχές αρχές του Φεβρουαρίου 1964 μια μικρή ομάδα για ψυχολογικές επιχειρήσεις ετοιμάστηκε στην Βρετανία με διαταγές του Γραφείου Πολέμου και του Κέντρου για Ψ.Ε. στο Maresfield και αφού τους δώθηκε η αναγκαία εκπαίδευση στους έστειλαν στην Κύπρο. Δυστυχώς ένας από αυτός αποκαλύφθηκε και θεωρήθηκε ως επικίνδυνος για την ασφάλεια της ομάδας και αντικατεστάθηκε. Η αποστολή του Forsyth ήταν να ενισχύσει την ομάδα και να δώσει κατευθυντήριες γραμμές…

Αμέσως η ομάδα έκανε επαφές με πολιτικά πρόσωπα της Υπ. Αρμοστείας, στρατιωτικούς των μυστικών υπηρεσιών και δημοσίων σχέσεων στο νησί. Ομως, γράφει ο πράκτορας, ήδη οι πιο κάτω σημαντικές δραστηριότητες κοινοτικών σχέσεων (ψυχολογικών επαφών) είχαν μπει σε εφαρμογή:

1)- 4 Μικτοί Σύνδεσμοι Περιπόλων, η κάθε μια αποτελούμενη από ένα Βρετανό Αξιωματούχο και ένα τέτοιο από την κάθε στρατιωτική δύναμη (Ελληνική και Τουρκική), επισκέπτονταν συνεχώς πόλεις και χωριά με αυτοκίνητα ή ελικόπτερα, βοηθώντας τον τοπικό πληθυσμό να λύσουν τα προβλήματά και διαφορές τους, κρατώντας τον Διοικητή Συμμαχικών Δυνάμεων ενήμερο για την κατάσταση σ΄όλο το νησί.

2) – Μια μικρή στρατιωτική οργάνωση βοηθούσε στον συντονισμό τροφής και επιχείρησης ιατρικής ανακούφισης, μια δουλειά που συνήθως γίνεται από εθελοντικές οργανώσεις.

3) – Συμβολή των ειρηνευτών στην διευθέτηση εκεχειρίας, τραυματιών κτλ.

“Εχθρική προπαγάνδα”

Κάτω από τον πιο πάνω υπότιτλο, ο πράκτορας Commander Forsyth γράφει πως η αντι-βρετανική προπαγάνδα βρισκόταν στα ύψη αλλά δεν αλήθευε πως οι Βρετανοί αρνούνταν να βοηθήσουν και σκόπιμα υπόσκαπταν την νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση. Εισιγήθηκε τρόπους εξουδετέρωσης της εχθρικής στάσης των Ελληνοκυπρίων και που περιλάμβαναν π.χ. κυκλοφορία εβδομαδιαίων φυλλαδίων για το στράτευμα με ειδήσεις αλλά που να γράφονται με τέτοιο τρόπο ώστε να τυγχάνουν της εύνοιας των ιθαγενών, οι ειρηνευτές να βοηθούν τον τοπικό πληθυσμό, να ενδιαφέρονται για τα ήθη και έθιμα μας, οι στρατιώτες να προσφέρουν τσιγάρα στους χωρικούς, κουφέττες στα παιδιά και να τους λένε πως είναι από την τσέπη τους και όχι για δωροδοκία, να διοργανώνουν πάρτυ για παιδιά στα χωριά, να προσφέρονται να επιδιορθώσουν κάτι σε κτίριο και τέτοιες χειρονομίες.

Ο Forsyth τονίζει στην έκθεσή του ότι αν η ομάδα του εστέλλετο στην Κύπρο απαρχής τον Δεκέμβριο του 1963 θα είχε προλάβει την κατάσταση…

Μόλις ξεκίνησε η Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών η ειδική αυτή βρετανική ομάδα (Psychological Operations Tasks) που χρηματοδοτείτο από ταμεία του Υπ. ΄Αμυνας, τέθηκε υπό την καθοδήγηση του Αρχηγού των Ειρηνευτικών Δυνάμεων…”

Δύο μήνες μετά την εμφάνισή του από το Κανάλι 4 της βρετανικής τηλεόρασης ο Μάρτιν Πάκκαρτ επανέλαβε τις ανυπόστατες κατηγορίες του εναντίον μας και από την φιλο-τουρκική πλατφόρμα του επιστήθιου φίλου του Ρ. Ντενκτάς Ζ. Σταυρινίδη (νεοϊδρυθείσα τότε με βρετανικές ράχες και υποστήριξη), δίπλα από τον Τούρκο Σαλαχί Σονιέλ.
web.mac.com