Τελικά ο Ερντογάν δεν ήταν αφελής το 2002, όταν επέλεγε το “βελγικό μοντέλο” για την Κύπρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Βέλγιο αποδείχθηκε το… απόλυτο μοντέλο διάλυσης. Κι ας πρόκειται για ιδρυτικό μέλος της ΕΕ, με αποικιακή, βιομηχανική και κοινοβουλευτική προϊστορία που το κατατάσσει αυτοδικαίως στην κορυφή της Ευρώπης.
Σύμπτωμα της οικονομικοπολιτικής αποσύνθεσης των ευρωπαϊκών θεσμών, οι αυριανές εκλογές στο Βέλγιο ίσως αποτελέσουν απαρχή της διάλυσής του σε δύο κράτη: Στην πλούσια ολλανδόφωνη Φλάνδρα του Βορρά και στην -“υπανάπτυκτη” εσχάτως- γαλλόφωνη Βαλωνία στον Νότο. Αυτομάτως, τα δύο μορφώματα θα τείνουν να απορροφηθούν από τις εθνοπολιτισμικές “μητροπόλεις”, Ολλανδία και Γαλλία.
Αλλωστε τα δύο τρίτα των Γάλλων τάσσονται υπέρ της άμεσης προσάρτησης της “αδελφής” Βαλωνίας, σύμφωνα με προχθεσινή έρευνα της “Φρανς Σουάρ”. Στη Φλάνδρα, προς το παρόν, πνέει άνεμος ανεξαρτησίας! Είναι κοινό μυστικό πως αν δεν υπήρχε το αγκάθι της μοιρασιάς των Βρυξελλών, οι δύο πλευρές θα είχαν ήδη πάρει διαζύγιο. Ομως οι γαλλόφωνοι δεν εκχωρούν με τίποτα το μερίδιό τους στην… “πρωτεύουσα της Ευρώπης”, που ανήκει εδαφικά στη Φλάνδρα, αλλά είναι αυτόνομη περιοχή.
“Είμαι σίγουρη ότι θα πετύχουμε το ΄΄Σχέδιο Α΄΄, να κρατήσουμε τη χώρα ενωμένη. Φυσικά, αν οι εταίροι μας θέλουν να φύγουν, τότε είναι ελεύθεροι να το κάνουν, ακόμη κι αν εμείς δεν το ευχόμαστε. Ας ξεχάσουν όμως τις Βρυξέλλες!” ξέκοψε η Ζοέλ Μιλκέ, επικεφαλής του βαλώνικου κεντροδεξιού κόμματος CDH. Είναι γνωστή ως “Μαντάμ Οχι”, για την αδιαλλαξία της στα αιτήματα των Φλαμανδών.
Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ο Μπαρτ ντε Βέβερ, επικεφαλής της Νέας Φλαμανδικής Συμμαχίας (N-VA), που θέλει τη… σταδιακή διάλυση του Βελγίου: “Θέλουμε να φτάσουμε στον στόχο μας βήμα βήμα, όχι με επανάσταση. Δεν επιθυμούμε διαζύγιο σε μια νύχτα”. Το κόμμα του προηγείται στις δημοσκοπήσεις στη Φλάνδρα με 24,4% και δύσκολα θα μείνει εκτός κυβέρνησης. Πάντως, σε ένδειξη καλής θέλησης προς τους γαλλόφωνους, ο Βέβερ δήλωσε ανοιχτός στην πρωθυπουργοποίηση του γαλλόφωνου σοσιαλιστή Ελιο ντι Ρούπο, με αντάλλαγμα φυσικά την παραχώρηση μεγαλύτερης αυτονομίας στους Φλαμανδούς.
Στην πραγματικότητα, στο Βέλγιο διεξάγονται δύο παράλληλες εκλογές, μία σε κάθε… “συνιστών κράτος”, όπως θα έλεγαν οι δύσμοιροι Κύπριοι. Απλώς τα μεγαλύτερα κόμματα της κάθε ομόσπονδης περιοχής καλούνται να συνεργαστούν στο πλαίσιο της κεντρικής κυβέρνησης. Π.χ. στον απερχόμενο συνασπισμό του πρωθυπουργού Ιβ Λετέρμ, που κράτησε μερικούς μήνες, συμμετείχαν δύο φλαμανδικά και τρία γαλλόφωνα κόμματα. Ομως δεν τα βρήκαν σε διοικητικά/ γλωσσικά ζητήματα της περιφέρειας των Βρυξελλών, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να καταρρεύσει. (Πέρασε πάντως στη Βουλή την απαγόρευση της μπούρκας.)
Οι αναλυτές βλέπουν μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας, με αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης έως το φθινόπωρο. Αυτό σημαίνει ότι το Βέλγιο θα αναλάβει σε πλήρη παράλυση την ευρωπαϊκή προεδρία την 1η Ιουλίου, αν και σε… αρμονία με τις περισσότερες χώρες της ΕΕ.
“Μπορεί το Βέλγιο να μην είναι ΄΄Ελλάδα του Βορρά΄΄” αλλά οι κερδοσκόποι θα πέσουν να το κατασπαράξουν”, προειδοποιούν οικονομικοί αναλυτές. Το υψηλό του χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, που αγγίζει το 100%, θα είναι μια καλή αφορμή.
Με πληθυσμό 10,9 εκατομμύρια και έκταση μικρότερη από το ένα τέταρτο της Ελλάδας, το Βέλγιο δείχνει πολύ μικρό για να διαλυθεί. Συγκαταλέγεται στις 15-20 πρώτες χώρες του κόσμου με βάση τους δείκτες ανάπτυξης και διαφάνειας, ενώ η κεντρική του θέση στον χάρτη το μετέτρεψε σε διεθνή κόμβο μεταφορών, βιομηχανίας και τεχνολογίας.
Ομως το πρόσφατο αναπτυξιακό χάσμα ανάμεσα στη Φλάνδρα και τη Βαλωνία έφερε στην επιφάνεια εθνικιστικά φαντάσματα.
Γιάννης Παπαδάτος
johnpapadatos@pegasus.gr
ethnos.gr
