Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

1.-Η θέση αρχής που διαμορφώνει τις παρακάτω απόψεις είναι, κατ αρχάς, ανθρωπιστική.

2.- Η δεύτερη θέση είναι το συμφέρον της χώρας μας. Κυρίως η επιβίωσή της που απειλείται. Η γεωπολιτική, δηλαδή, της περιοχής. Ακόμη και όταν επιδιώκουμε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη δεν το κάνουμε ιδεοληπτικά. Αναζητούμε το πλαίσιο που θα μπορούσε να μειώσει την απειλή αφανισμού μας. Δεν παραβλέπονται ούτε οι ιστορικές αμαρτίες της ούτε η επιθετικότητά της. Αλλά με κάποιους που ταιριάζουμε περισσότερο πρέπει να συμβιώσουμε.

Με αυτά ως δεδομένα ιδού μια μικρή ανάλυση των δύο πολέμων.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

3.-Στο παλαιστινιακό η θέση μου είναι δύο κράτη στα σύνορα του 67. Δεν είμαι, δηλαδή, ούτε κατά της ύπαρξης του Ισραήλ, ούτε υπερ της εξάλειψης των παλαιστινίων.
Παρά τις συνομιλίες που διεξήχθησαν δεν πίστεψα ποτέ πως είτε η μια πλευρά είτε η άλλη ήθελε πραγματικά λύση δύο κρατών.
Η λύση αυτή τωρα εξέλειπε. Το Ισραήλ φαίνεται να κέρδισε την τελευταία αντιπαράθεση αλλά είναι και αιχμάλωτο της νίκης του. Τι θα κάνει με τους Παλαιστίνιους; Όσους και να σκοτώσει, όποια εθνοκάθαρση ή γενοκτονία και να πραγματοποιήσει, δεν θα μπορέσει να τους εξαφανίσει όλους. Αυτό δείχνει η ιστορία των εθνοκαθάρσεων.
Πιστεύω πως η θέση του ήταν ένα ενιαίο κράτος στο οποίο με κάποια μορφή θα συνυπήρχαν και οι παλαιστίνιοι. Σήμερα θα προβληματίζεται και το ίδιο το Ισραήλ αν μια τέτοια λύση είναι βιώσιμη. Έχει προκαλέσει τέτοια τραγωδία στο εσωτερικό τους που δύσκολα θα βρει και μορφή συνύπαρξης και αξιόπιστη και ικανή διοίκηση των παλαιστινίων.

3.-Η ενέργεια της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου δεν ήταν, απλώς, αδικαιολόγητη. Ήταν απάνθρωπη, καταστροφική και τρομοκρατική. Τρομοκρατία είναι κάθε ενέργεια που καταφέρεται κατά των πολιτών. Η αντίδραση του Ισραήλ ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη. Το Ισραήλ ξεπέρασε εκείνο τη σημείο κατά πολύ και σήμερα έχει προκαλέσει τον θάνατο περίπου 50.000 ανθρώπων. Πρόκειται για πολιτική εθνοκάθαρσης. Το Ισραήλ είναι κατηγορούμενο στο Διεθνές Δικαστήριο για γενοκτονία. Και το ίδιο ως χώρα και η ηγεσία του δεν θα αποφύγουν το κατηγορητήριο μετά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως εκβάσεως.
Είμαι αντίθετος στην πολιτική αυτή του Ισραήλ. Πολλοί απο την ελληνική κοινή γνώμη δικαιολογούν τις ενέργειές του παρόλο που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική του επιφανείς Εβραίοι και στο Ισραήλ και ανα τον κόσμο. Βασιλικότεροι του βασιλέως, δηλαδή;

4.-Η γεωπολιτική διάσταση γίνεται περίπλοκη. Το Ισραήλ αυτήν την στιγμή φαίνεται να εξόντωσε τους αντιάλους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ) και εκμηδένισε το γεωπολιτικό εκτόπισμα του Ιράν. Η γεωπολιτική έκλειψη του Ιράν δημιουργεί κενό στη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Το Ιράν ήταν ο μόνος πόλος που είχε εξ ορισμού γεωπολιτικές αντιθέσεις με την Τουρκία και μπορούσε να τις διεκδικήσει. Το Ισραήλ φαίνεται, επίσης, ότι μπορεί να προβάλλει ενεργά σκληρή ισχύ που το καθιστά περιφερειακή δύναμη αλλά την ισχύ του, λόγω μειωμένου, αριθμητικά, ανθρώπινου δυναμικού την κρατά για τον εαυτό του. Για την περίπτωση που διακινδυνεύσει. Με την αποδυνάμωση του Ιράν και με την στάση του Ισραήλ όπως περιγράφηκε παραπάνω η Τουρκία εμφανίζεται ως η μόνη περιφερειακή δύναμη. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ αρνητική για την Ελλάδα δεδομένου ότι ο μόνος κίνδυνος εναντίον της ακεραιότητας και των συμφερόντων της προέρχεται απο την Τουρκία.

5.-Το Ισραήλ θα συνεχίσει την αντιπαράθεση με το Ιράν αλλά όχι και με την Τουρκία. Οι δεσμοί Τουρκίας -Εβραίων είναι παλαιοί και στέρεοι. Δεν χαλούν για συγκυριακούς λόγους του Ερντογάν. Ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ δύο χάρτες. Τις χώρες της κόλασης και τις χώρες του καλού. Δεν περιέλαβε σε κανέναν απο τους δύο την Τουρκία. Αφήνει περιθώρια συνεννόησης. Αν λάβει κανείς υόψη του την δουλική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αγκυρα, το Ισραήλ μετά τον πόλεμο θα επιδιώξει αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία.

6.-Παρά την γεωπολιτική απομείωση του Ιράν η περιοχή δεν θα ηρεμήσει. Ένοπλα κινήματα θα συνεχίσουν να προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες διότι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν απευθείας με τις κρατικές δυνάμεις. Αυτή θα είναι μια συνεχής αιμοραγία για το Ισραήλ. Μια συνεχής, καθημερινή, αγωνία με σημαντικές επιπτώσεις.

7.-Οι ΗΠΑ μετά τους δύο εν εξελίξει πολέμους θα αποχωρήσουν απο την περιοχή. Θα αφήσουν πληρεξουσίους. Θα συνδιαμορφώσουν ΗΠΑ και Ισραήλ ένα νέο περιβάλλον στην περιοχή; Μια νέα ισορροπία; Ευνοϊκή για το Ισραήλ θα ήταν η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Με τους Κούρδους οι σχέσεις τους δεν είναι, απλώς, καλές. Βοηθιούνται στους μεσανατολικούς πολέμους και αναταραχές. Τι θα γίνει στην περίπτωση αυτή αν αντιδράσει-που θα αντιδράσει- η Τουρκία;

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ

8.-Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν αν είχαν-που δεν έχουν εδώ και μια τριακονταετία- πολιτική ηγεσία να αποκτήσουν γεωπολιτικό βάρος και να επηρεάσουν την πλάστιγγα. Αυτήν την στιγμή κανείς δεν υπολογίζει σε τίποτα την Αθήνα. Η Ελλάδα είναι ένα σύνολο που, απλώς, καταναλώνει τον χρόνο. Είναι παρατηρητής των εξελίξεων και περιμένει παθητικά τις συνέπειες που θα υποστεί.

Αντιπολίτευση δεν έχει, ανθρώπινο δυναμικό που να φιλοδοξεί να διοικήσει την χώρα, επίσης, δεν έχει και ο πρωθυπουργός της έχει την αρχή πως το παγκόσμιο συμφέρον είναι σημαντικότερο απο το τοπικό [εθνικό], ενδιαφέρεται για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εκφράζει την ικανοποίησή του που η ελληνική κοινωνία μεταβάλλεται σε πολυπολιτισμική.

Με τις θέσεις αυτές η πλειοψηφία της κοινωνίας διαφωνεί αλλά ο πρωθυπουργός και το κόμμα του απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης, έστω και της σχετικής πλειοψηφίας.

Η χώρα δεν διαθέτει σοβαρή αστική τάξη, ούτε πνευματική. Και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στριμώχνονται ποιος θα πάρει την μεγαλύτερη μερίδα από τον κρατικό κορβανά.

Η χώρα, μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ από τις αρχές του 80, είναι σε όλα πίσω. Λειτουργεί με τη λογική της αρχαίας πόλης κράτους με τις αποικίες της, [έχει καταντήσει αθηναϊκή αποικία], η ηγεσία της ενδιαφέρεται μόνο πως θα μοιράσει τα ιμάτιά της και η ελεύθερη πτώση επιταχύνεται. Ελλάδα που να λαμβάνεται υπόψη δεν υπάρχει.

Κάνει θελήματα μήπως και πάρει το φιλοδώρημά της. Το υπουργείο εξωτερικών ανύπαρκτο από όλες τις απόψεις και για το υπουργείο άμυνας ας μιλήσουν αρμοδιότεροι. Όσοι πέρασαν από υψηλές θέσεις του έχουν ευθύνες σε μια ενδεχόμενη τραγωδία [που δεν είναι εκτός ορίζοντα].

Στο ΥΠΕΞ ένας ικανός ακαδημαϊκός αλλά απαράδεκτος υπουργός διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ελληνικών υποχωρήσεων με διατυπώσεις και μεθοδεύσεις που δεν θα γίνουν αντιληπτές απο την κοινή γνώμη και ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για συνομιλίες για το Αιγαίο. Ο τούρκος πρόεδρος δήλωσε πως ο Μητσοτάκης του υποσχέθηκε να λύσει τα προβλήματα του Αιγαίου. Ο Μητσοτάκης διαλαλεί ότι οι θέσεις του είναι οι εδώ και χρόνια ελληνικές (η μόνη διαφορά είναι η επίλυση του θέματος υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) αλλά η ανυποχώρητη θέση της Άγκυρας είναι πως υπάρχει πληθώρα άλλων ζητημάτων που εκκρεμούν. Πως θα λύσει τα προβλήματα ο κ. Μητσοτάκης; Δεν πρόκειται να το μάθουμε πριν το παραπέντε. Ακόμη και οι παραχωρήσεις (αν γίνουν) θα περάσουν από τα ΜΜΕ και τους κομματικούς οπαδούς ως επιτυχία.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

9.-Οι Ηνωμένες Πολιτείες ώθησαν την Ουκρανία και την Ευρώπη σε έναν καταστροφικό και ατελείωτο πόλεμο του οποίου οι συνέπειες ήταν θετικές για τις ΗΠΑ, αρνητικές για την Ευρώπη και τραγικές για την Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εισβολές, όποια και αν είναι η αιτία.

Η επιδίωξη των ΗΠΑ και στον πόλεμο αυτό και στον πόλεμο τη Μέσης Ανατολής είναι η αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στον χώρο Ευρώπη- Μέση Ανατολή με στόχο τον έλεγχο της περιοχής από ταυτισμένες με την Ουάσιγκτον δυνάμεις. Μια νέα Ευρώπη με δική της άμυνα, εντός του ΝΑΤΟ, και δική της εξωτερική πολιτική που θα επηρεάζεται από τις ΗΠΑ είναι υπο διαμόρφωση, όπως και μια νέα δυναμική στο μεσανατολικό χώρο, φιλική, επίσης, προς τις ΗΠΑ.

Στη νέα Μέση Ανατολή η Τουρκία είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ αλλά όλα δείχνουν πως η Τουρκία έγειρε ανατολικά.
Στην Ευρώπη η αμερικανική πολιτική δεν διακυβεύεται αλλά στη Μέση Ανατολή ο παράγων Τουρκία και η επιρροή Ρωσίας και Κίνας είναι υπολογίσιμες παράμετροι.

Η επίδειξη στον ΟΗΕ από τον Νετανιάχου χάρτη της εμπορικής και ενεργειακής διαδρομής που σχεδιάζεται, από Ινδία στην Ευρώπη μέσω χωρών της Μέσης Ανατολής, της Κύπρου και της Ελλάδας δείχνει τις αμερικανικές επιδιώξεις και μερικοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν πως η τελευταία μεσανατολική κρίση έχει ως αιτία τον χάρτη αυτό. Ο χάρτης δεν περιλαμβάνει ούτε το Ιράν, ούτε την Τουρκία.

Πριν μερικά χρόνια ο χάρτης της Μεγάλης Μέσης Ανατολής πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη η οποία δεν είχε την κατάληξη που επεδίωκαν οι ΗΠΑ. Ο άξονας IMEK (Ινδία Μέση Ανατολή, Κύπρος, Ελλάδα, Ευρώπη) επαναφέρει στο προσκήνιο τη συνέχεια εκείνης της επιδίωξης για να διαμορφώσει το τελικό σκηνικό.

Ούτε στο ελληνικό ΥΠΕΞ, ούτε στο Μαξίμου μπορούν κάτι να κάνουν για όλα αυτά. Απαιτούν βαθιά γνώση και λεπτούς χειρισμούς, ικανότητες για τις οποίες δεν διακρίνονται.

Ας βελτιώσουν, τουλάχιστον, τις σχέσεις τους με την Εκκλησία και αα αρχίσουν να προσεύχονται και να επικαλούνται τη βοήθεια του πανάγαθου ο οποίος, επανειλημμένως, έχει δηλώσει ότι είναι Έλληνας.

Τουλάχιστον ας κρατήσουν ζωντανό και προσφιλές το όνομα Ελλάδα που από τα ελληνιστικά χρόνια κυριαρχεί στην περιοχή. Οι πολιτικοί ερασιτέχνες των Αθηνών το έχουν αμαυρώσει.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή της Παρασκευής 4 Οκτωβρίου 2024

Θέματα Εκπομπής 4ης Οκτωβρίου 2024
1. Το δίδυμο Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη επιμένει στο λάθος με την Τουρκία
2. Διχασμένες οι απόψεις για το αν το Ισραήλ θα χτυπήσει τα πυρηνικά του Ιράν 18:25
3. ΗΠΑ: Απανωτά σκάνδαλα του συζύγου της Χάρις ρίχνουν σκιά στον προεκλογικό της αγώνα 45:10
4. Ρωσία-Ουκρανία: Ο Ζελένσκι τα βάζει με τη Δύση 49:00

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Ο ιρανικός «δακτύλιος της φωτιάς» γύρω από το Ισραήλ

Τη μεγάλη εικόνα πίσω από τις φωτιές που τυλίγουν τη Μέση Ανατολή, την «αποστολή» της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και το συνολικό διακύβευμα του πολέμου, αποκωδικοποιεί ο καθηγητής Ούζι Ράμπι, διευθυντής του Κέντρου Μεσανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών «Μοσέ Νταγιάν» του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, σε μία εκτενή γεωπολιτική ανάλυση γύρω από το μαύρο ορόσημο της 7ης Οκτωβρίου. Ποιο είναι το «εγχειρίδιο» του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος και πώς μπορεί να υψωθεί από το Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο τείχος απέναντί του;

Το Liberal βρέθηκε στο Ισραήλ μετέχοντας σε διεθνή αποστολή δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών από τις 22 έως τις 27 Σεπτεμβρίου, και στο πλαίσιο αυτής συναντήσαμε στο Τελ Αβίβ τον καθηγητή Ούζι Ράμπι για μία εκτενή ενημέρωση, επικεντρωμένη στο ιρανικό «χταπόδι» και τα πλοκάμια της τρομοκρατίας που έχει σπείρει στη Μέση Ανατολή, απειλώντας το Ισραήλ πρωτίστως, όχι επειδή είναι το εβραϊκό κράτος, όπως αναφέρει, αλλά επειδή εκλαμβάνεται ως «υποπροΐον» των Ηνωμένων Πολιτειών που «φυτεύτηκε» στη Μέση Ανατολή για την προάσπιση των δυτικών συμφερόντων.

Είναι ο «μεγάλος σατανάς» η Αμερική, κατά τον πνευματικό ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Και «εφόσον υπάρχει ‘μεγάλος σατανάς’, θα υπάρχει και μικρότερος… Η Δύση είναι το ‘απόλυτο κακό’ και όταν πολεμώ το Ισραήλ, πολεμώ τη Δύση» αναφέρει ο καθηγητής Ράμπι. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης και ως δυτικό κράτος αυτοπροσδιορίζεται, σκέφτεται και λειτουργεί, παρατηρεί. Στην πραγματικότητα όμως, συμπληρώνει, βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και πρέπει να την «διαβάσει» σωστά.

«Αν δεν κοπούν τα πλοκάμια του Ιράν, η Μέση Ανατολή δεν ευημερεί»

Στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο, η Κίνα στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» επιχειρεί σταθερά να ενισχύσει τα οικονομικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν ήδη από εποχής Ομπάμα μία πολιτική αποδέσμευσης από τη Μέση Ανατολή, μετά την εμπειρία του Ιράκ και του Αφγανιστάν, και πιο πρόσφατα κινούνταν προς την προώθηση συμφωνίας εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ σε συνέχεια των Συμφωνιών του Αβραάμ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν -προσέγγιση που εκτιμάται ότι έπρεπε επίσης να «πεθάνει» την 7η Οκτωβρίου.

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός σημειώνει ότι στην κορυφή της στρατηγικής αυτής βρίσκεται η προσέγγιση με τη Σαουδική Αραβία, που θα έλθει να συμπληρώσει την Πρωτοβουλία I2U2 (Ισραήλ, Ινδία, ΗΑΕ και ΗΠΑ) και θα ενώσει γεωγραφικά το Ισραήλ με την Ινδία, ως εναλλακτική διαδρομή και φρένο στην αυξανόμενη ευρύτερη κινεζική επιρροή.

Σε αυτό σχήμα προστίθεται το Μαρόκο και θέση έχουν η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των χωρών είναι ότι δεν στέκονται απέναντι στο Ισραήλ ως υπαρξιακή απειλή, αλλά δυνάμει εταίροι, είναι φιλικές προς τη Δύση, είναι όλες αραβικές χώρες, φοβούνται το Ιράν και το αντιμετωπίζουν ως εχθρό τους. Όπως υπενθυμίζει, Άραβες και Πέρσες είχαν παλαιόθεν αντιπαλότητα, από την προ-ισλαμική ακόμη εποχή.

Όσο για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (μήτρα της Χαμάς), οι χώρες αυτές τους θέτουν περιορισμούς, εκλαμβάνουν ως εμπόδιο τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ και δεν θα είχαν καμία αντίρρηση αν το Ισραήλ τις αφάνιζε, επισημαίνει. «Αν δεν τους εξαλείψεις, η Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να ευημερήσει», αναφέρει ο Ούζι Ράμπι, σημειώνοντας ότι δρόμος προς την ευημερία ολόκληρης της περιοχής περνά μέσω της διεύρυνσης των Συμφωνιών του Αβραάμ, και την εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, για να υψωθεί ένα φυσικό τείχος έναντι του Ιράν. 

Το ιρανικό «χταπόδι» και τα πλοκάμια του

Πηγή φωτογραφίας: Shutterstock

Η ρίζα του προβλήματος είναι το Ιράν και η Ισλαμική Δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε από το 1979 μετά την πτώση του Σάχη για να ακολουθήσει η χώρα μία δραματική στροφή, με τον Αγιατολάχ Χομεΐνί στα ηνία να οραματίζεται μία αυτοκρατορία ή έναν ηγεμονικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, όπως ιστορικά συνέβαινε. Το Ιράν μετατράπηκε σε σιιτική θεοκρατία, οι Φρουροί της Επανάστασης (Πασνταράν) ανέλαβαν θεματοφύλακες του καθεστώτος, και το Ιράν προοδευτικά μετατράπηκε σε ένα «χταπόδι» που άπλωσε τα πλοκάμια του και εξήγαγε τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή, στοχεύοντας σε δύο εχθρούς, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.

Η επίλεκτη «Δύναμη της Ιερουσαλήμ» στους κόλπους των Πασνταράν, είχε αναλάβει την αποστολή και ο αρχιτέκτονας ήταν ο Αλί Κασέμ Σουλεϊμανί, που εξοντώθηκε σε χτύπημα των ΗΠΑ προ τετρατίας. Ποιο το μοτίβο; «Το Ιράν επιτίθεται σε ένα αραβικό αποτυχημένο κράτος (failed state) που γίνεται εύκολο θήραμα. Καλλιεργεί, ενισχύει και εργαλειοποιεί το σιιτικό στοιχείο που καθίσταται και το κεντρικό στον Λίβανο, αυτή είναι η Χεζμπολάχ. Στο Ιράκ υπάρχουν σιιτικές πολιτοφυλακές, στη Συρία επίσης φιλοϊρανικές, και στην Υεμένη βρίσκουμε τους Χούθι. Όλοι τους τοπικοί σιίτες που κατά καιρούς υποστηρίζονται από σιίτες που μεταφέρονται από το Αφγανιστάν, μερικές φορές ακόμη και το Πακιστάν και άλλα κράτη στην Κεντρική Ασία».

Και το ζητούμενο; «Να χτίσουν έναν δακτύλιο της φωτιάς που θα προκαλούσε ασφυξία στους εχθρούς του Ιράν, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Το Ιράν, από απόσταση, στέλνει ‘βέλη’ που στρέφονται ταυτόχρονα ενάντια σε έναν από τους αντιπάλους του, είτε το Ισραήλ, είτε τη Σαουδική Αραβία». Δείχνοντας στον χάρτη και τη λεγόμενη σιιτική ημισέληνο, αναφέρει: «Αυτά τα αραβικά κράτη, δεν είναι πια κράτη. Ο Λίβανος δεν είναι κράτος, το Ιράκ δεν είναι κράτος, η Συρία δεν είναι κράτος, η Υεμένη ξεκάθαρα δεν είναι κράτος».

Έχουν καταστραφεί από αιματηρούς εμφυλίους, υπάρχει ένας σιιτικός παράγοντας σε καθέναν από αυτούς και το Ιράν τον «αγκαλιάζει». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένου κράτους είναι η Συρία, όπου ο Μπασάρ αλ-Άσαντ παραμένει στη Δαμασκό, όμως κάποτε ήταν μία χώρα και τώρα έχουν διεισδύσει διαφορετικοί παίκτες, -όπως η Τουρκία, η Ρωσία, το Ιράν-, καθένας εκ των οποίων διαθέτει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο προπύργιο στη Συρία, προς εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων, και εκμεταλλευόμενοι όλοι τις αδυναμίες της χώρας.

Αυτό που επιχειρεί η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι να απομονώσει, περικυκλώσει και να κρατήσει το Ισραήλ υπό διαρκή απειλή από πολλαπλά μέτωπα -έχοντας δεχθεί ευχαρίστως και το σήμα «sos» που εξέπεμψαν οι σιίτες Χούθι στην Υεμένη, που ουδεμία σχέση είχαν με τη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής και αίφνης άρχισαν να συμπαραστέκονται στους «αδελφούς» τους στη Γάζα, αφού έγιναν και αυτοί πιόνια του αποκαλούμενου «άξονα της αντίστασης». Έφθασαν να ελέγχουν την Ερυθρά Θάλασσα κοντά στο στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ και όταν άρχισαν να επιτίθενται στα πλοία διατάραξαν τη διεθνή ναυσιπλοΐα και επέφεραν πλήγμα στην παγκόσμια οικονομία.

«From the river to the sea» και επικίνδυνη άγνοια

Και έρχεται στο περιβόητο «from the river to the the sea» για να μοιραστεί μαζί μας ότι στις επισκέψεις του στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε απέναντι σε άκρως επικίνδυνη άγνοια και για το ποιος είναι ο ποταμός (Ιορδάνης) και ποια είναι η Θάλασσα (Μεσόγειος) που περιέχει το σύνθημα-κάλεσμα στον αφανισμό του Ισραήλ.

Κάνει λόγο για αφέλεια της Δύσης, τόσο πριν, όσο και μετά την 7η Οκτωβρίου, επισημαίνοντας πως περιθώρια συμβιβασμού με τη Χαμάς δεν υφίστανται καθώς δεν διαθέτει κανέναν άλλο στόχο πέραν της εξαφάνισης του Ισραήλ, όπως ορίζει ξεκάθαρα το καταστατικό της και όπως έχει εκπαιδεύσει μία ολόκληρη γενιά μετά την απόσυρση του Ισραήλ από τη Γάζα το 2005. 

«Λάθος του Ισραήλ η απόσυρση από τη Γάζα»

Ο καθηγητής Ράμπι κατά την ενημέρωση προς την αποστολή – Πηγή φωτογραφίας Liberal/Ευαγγελία Μπίφη

Η διαδικασία απόσυρσης και το πώς μετατράπηκε η Γάζα σε αποθήκη όπλων και κέντρο πλύσης εγκεφάλου των νέων Παλαιστινίων στη λογική της δαιμονοποίησης των Εβραίων καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στη δημόσια συζήτηση το Ισραήλ, στη σκιά της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου.

Ο καθηγητής Ράμπι αναφέρει ότι ήταν αντίθετος στην απόσυρση, τη λεγόμενη διαδικασία αποδέσμευσης, που διατάχθηκε επί Αριέλ Σαρόν, λέγοντας ότι ουσιαστικά αποτελεί ένα από τα χρονικά ορόσημα για το Ισραήλ όπως ο πόλεμος του 1967, οι πόλεμοι του Λιβάνου και η 7η Οκτωβρίου. Όσα εκτυλίχθηκαν την 7η Οκτωβρίου ήταν «υποπροϊόν» του εκπαιδευτικού συστήματος της Χαμάς, που είχε οικοδομήσει παράλληλα με χιλιάδες τούνελ. Και η εκπαίδευση είναι η αρχή του παντός, σημειώνει.

«Επί 20 χρόνια το Ισραήλ δεν ήταν εκεί. Το Ισραήλ είχε πολλές υποθέσεις για το τι συμβαίνει στη Γάζα. Πήραν πολλά χρήματα. Πολλά υλικά. Άνοιξε η πύλη [σ.σ. της Ράφα], ο διάδρομος της Φιλαδέλφειας. Αν πας τώρα, θα βρεις εκατοντάδες τούνελ από τη Γάζα στην Αίγυπτο. Φυσικά, χρήματα από το Κατάρ διοχετεύονταν επίσης στη Χαμάς και εκείνοι, αντί να τα διαθέσουν για την ευημερία των κατοίκων, στην πραγματικότητα αφιέρωσαν τα πάντα στη μυστική ‘Mάχη της Αποκαλύψεως’ για την εξόντωση του Ισραήλ», δηλώνει και χαρακτηρίζει ευσεβείς πόθους την αντίληψη ότι εφόσον είχαν την επικράτεια και τους πόρους θα κινούνταν προς βελτίωση των συνθηκών της ζωής των Παλαιστινίων. Αλλά συνέβη το αντίθετο. «Γιατί αυτό είναι ένα ριζοσπαστικό ισλαμικό κίνημα» επισημαίνει, και η αποστολή του είναι μία.

Στη Μέση Ανατολή «η Γάζα είναι το σύμπτωμα του προβλήματος, και όχι το ίδιο το πρόβλημα» τονίζει ο Ούζι Ράμπι και εξηγεί: «Υπάρχει μία πολύ κλασική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Όταν εκλαμβάνω τη θρησκεία ως το πλαίσιο υπό το οποίο ορίζω τον εαυτό μου, θα είμαι σε αντιπαράθεση με εκείνους που θα ήθελαν στην πραγματικότητα να έχουν ένα κοσμικό πλαίσιο που να διαμορφώνει την ταυτότητά τους». Στο έμβλημα της Χαμάς βρίσκεται ένα τέμενος, και το τέμενος σου ‘λέει’ ότι η Παλαιστίνη δεν είναι κάποιου είδους εμπόρευμα για να το θέσεις υπό διαπραγμάτευση». 

Γάζα υπό διεθνή και αραβική επιτήρηση

Αφού δίνει αρκετές φορές έμφαση στο γεγονός ότι για προταθούν λύσεις πρέπει πρώτα να αναγνωρίζεται το πρόβλημα, «δείχνει» στην εξουδετέρωση των τρομοκρατών και μία Γάζα υπό διεθνή και αραβική επιτήρηση «χωρίς τη Χαμάς, και χωρίς τον Αμπάς» -όπως αναφέρει ζητά και ο αραβικός παράγοντας (Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα)- διοικούμενη από ένα εναλλακτικό παλαιστινιακό σχήμα και με το Ισραήλ παρών, σε επιφυλακή, έχοντας εισπράξει, κατά τα λόγια του, το μάθημα από το 2005.

Όσο για το βόρειο μέτωπο και τον Λίβανο, επίσης αναφέρει πως μόνο μία ζώνη ασφαλείας έως και πέντε χιλιομέτρων, με την παρουσία του ισραηλινού στρατού, μπορεί να εγγυηθεί την ασφαλή επιστροφή των κατοίκων. Οι εκτοπισμένοι στον Βορρά του Ισραήλ προσεγγίζουν τις 70.000, έχοντας αναγκαστεί μέσα σε ένα χρόνο να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους εν μέσω ομοβροντίας ρουκετών της Χεζμπολάχ, και άλλοι 30.000 είναι οι εκτοπισμένοι του Νότου, όπου την 7η Οκτωβρίου 2023 υπέστησαν και έγιναν μάρτυρες σε θηριωδίες χειρότερες και από εκείνες του Ισλαμικού Κράτους. Το τραύμα είναι βαθύ και θα αλλάξει το Ισραήλ για πάντα μετά από αυτό, αναφέρει ο Ούζι Ράμπι. Γιατί δεν επρόκειτο για ένα χτύπημα στο «φτερό», ήταν ένα χτύπημα στο κέντρο, στην «καρδιά».

ΠΗΓΗ: Liberal.gr

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.