Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Τα τελευταία χρόνια ακούμε τα πιο ανιστόρητα και τα πιο παράδοξα και παράλογα πράγματα. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει και πολύ το γεγονός, όταν λάβουμε υπόψη τον κοινό παρονομαστή, την πηγή από την οποία εκπορεύονται όλα αυτά. Και η πηγή αυτή είναι η Παγκοσμιοποίηση.

Η Παγκοσμιοποίηση είναι μια οργανωμένη προσπάθεια “ομογενοποίησης”, που ξεκινάει μεν από τον οικονομικό τομέα με την προοπτική, όμως, να επεκταθεί και σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού βίου και όχι μόνον, αφού αποβλέπει ακόμη και στον επηρεασμό της όλης προσωπικότητος του ανθρώπου.

Αυτή η απειλή είναι έξωθεν. Πιο εξοργιστική, όμως, είναι η απειλη εκ των ένδον, όταν κάποιοι βαδίζουν στα αχνάρια της. Χωρίς να το καταλάβουν γίνονται συνεργοί.

Στόχος της Παγκοσμιοποίησης είναι ο απογαλακτισμός και η αποεθνικοποίηση των εθνών από παραδόσεις, αξίες, τρόπους ζωής, η αποθρησκειοποίηση των λαών εν ονόματι της Νέας Τάξης.
Αλλά, ο Ελληνικός λαός έζησε και μεγαλούργησε δια μέσου των αιώνων με τους δύο μεγάλους πυλώνες, τα ύψιστα ιδανικά τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, που είναι πανανθρώπινα ιδανικά.
Κι όμως, αυτά τα δύο ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι στο μάτι του κυκλώνα. Τρανότατη απόδειξη είναι ο αποκλεισμός της Ελλάδας και του Βυζαντίου από το «Μουσείο της Ευρώπης», που λειτουργεί από το 2006 μέσα στο συγκρότημα κτιρίων του Ευρωκοινοβουλίου. Το Βυζάντιο θεωρείται «αντιευρωπαϊκή δύναμη» και ταυτίζεται με τους Άραβες και το Ισλάμ!..

Κατά τους εμπνευστές, τους φωστήρες των Βρυξελλών (ίσως και κάποιου δικού μας προφέσορα) η Ιστορία της Ευρώπης αρχίζει από τη στέψη του πολεμοχαρούς Καρλομάγνου, τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ.. Από τότε ο απολυταρχικός αυτός στρατηλάτης ένωσε δια της βίας τους βαρβάρους της εποχής (Ούνους, Γότθους, Φράγκους, Βανδάλους, Βουργουνδούς, Άγγλους και Λογγγοβάρδους) και τους έθεσε υπό τον ζυγό του με το κλεψιμέικο από την Ελληνική Μυθολογία όνομα ΕΥΡΩΠΗ!

Φυσικά, δεν είναι δυνατό όλοι αυτοί να αγνοούν την πραγματική ιστορία. Απόδειξη είναι και το γεγονός ότι στο προτεινόμενο τότε Σύνταγμα της Ε.Ε. δεν γίνεται καμιά αναφορά στον Χριστιανισμό. Αλλά είναι φανερό ότι η πολεμική των ηγετών της Δύσης στρέφεται κυρίως κατά της Ορθοδοξίας. Το μεγαλύτερο αγκάθι όλων αυτών είναι η Ελληνορθοδοξία, αλλά και το Βυζάντιο. Γιατί ο μεν Ελληνισμός δημιούργησε τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για την εξάπλωση του Χριστιανισμού, το δε Βυζάντιο διέσωσε τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα με τα «σκριπτόρια» των μοναστηριών.
Με την «ένοπλη εξερεύνηση» του Μεγ. Αλεξάνδρου είχε διαδοθεί και στην Ανατολή η ελληνική γλώσσα και η ελληνική φιλοσοφία, στους λαούς των χωρών αυτών. Και η ελληνική φιλοσοφία τους είχε καταστήσει ικανούς να κατανοήσουν και να ενστερνιστούν τις θεόπνευστες αλήθειες του Ευαγγελίου.

Είναι γνωστή η αναφορά του Ευαγγελιστή Ιωάννη (κατά Ιω. Κεφ. 12 στ. 20-24), όπου γράφει: «Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων, ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι προσήλθον Φιλίππω τω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και πρώτον αυτόν λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. Έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρεά και πάλιν Ανδρεάς και Φίλιππος λέγουσι των Ιησού. Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου».

Χωρίς αμφιβολία, η θεϊκή αυτή φράση αποτελεί τον πιό τιμητικό έπαινο του Ελληνικού Έθνους. Με τα λόγια Του αυτά ο Ιησούς Χριστός είχε προφητεύσει και είχε καταδείξει τον πρωτεύοντα ρόλο, που θα διαδραμάτιζε το ελληνικό πνεύμα στη διάδοση της διδασκαλίας του.

Πριν προχωρήσουμε, πρέπει να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Η φράση «ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων, ίνα προσκυνήσωσιν» σημαίνει ότι ανέβαιναν, ερχότανε από τα κάτω μέρη, από εκεί που ήταν οι Φιλισταίοι στη σημερινή Γάζα. Εκεί είχαν εγκατασταθεί Κρήτες μετανάστες και αργότερα ήλθαν και Σπαρτιάτες. Αυτοί είναι οι γνωστοί στην Παλαιά Διαθήκη ως «Λαοί της θάλασσας».

Η εγκατάστασή τους εκεί έγινε στο διάστημα που οι Εβραίοι ήταν στην Αίγυπτο. Όταν ήλθαν στην Παλαιστίνη, μετά την Έξοδο, τους βρήκαν εκεί. Γι’ αυτό και ο Γιασέρ Αραφάτ στις επισκέψεις του στην Ελλάδα εδήλωνε με υπερηφάνεια ότι η καταγωγή του είναι από την Κρήτη…

Οι φωστήρες της άρνησης των πάντων προβάλλουν ως επιχείρημα ότι ο Χριστιανισμός ωφελήθηκε από τον Ελληνισμό. Επομένως κακώς, κάκιστα συμπορεύονται Έθνος και Εκκλησία.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι στους χρόνους της επίγειας παρουσίας του Χριστού ο ελληνικός κόσμος βρισκόταν σε παρακμή. Αυτό ήταν συνέπεια της Ρωμαϊκής Κοσμοκρατορίας. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν υποτελής, διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα από τη Δύση και την Ανατολή επέφεραν σύγχυση και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα είχε χάσει τη λάμψη του.

Έτσι, ο Χριστιανισμός την ώρα εκείνη ανταπέδωσε τη χάρη που έλαβε από την ελληνική φιλοσοφία, γιατί έδωσε νέα πνοή στον Ελληνικό Κόσμο, που βρισκότανε σε παρακμή. Ο Χριστιανισμός ανασυγκρότησε, αναζωογόνησε και ανασύνδεσε τον Ελληνισμό και έτσι από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γεννήθηκε η ένδοξη Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Στο σημείο αυτό μας τα λέει καλύτερα ο σύγχρονος Άγγλος ιστορικός R. Byron στο έργο του «The achievement», όπου γράφει: «Στη σύνθεση του όρου Βυζαντινοί επικρατούν δύο στοιχεία, το Χριστιανικό και το Ελληνικό. Χωρίς αυτόν τον συνδυασμό (του Χριστιανικού δηλαδή και του Ελληνικού στοιχείου) ο Παγκόσμιος Πολιτισμός της Δύσης, δεν θα ήταν δυνατό να αναπτυχθεί. Του συνδυασμού αυτού ακριβώς, παραθέτει, η έννοια δοκιμάστηκε στα τρίσβαθα του ανθρώπινου πόνου και επέζησε κατά τον εικοστόν αιώνα».

Κι όμως, οι φωστήρες των Βρυξελλών θεωρούν το Βυζάντιο «αντιευρωπαϊκή δύναμη» και το ταυτίζουν με τους Άραβες και το Ισλάμ!.. O tempora, o mores!..

Για την ωφέλεια του Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό, ο μεγάλος ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο μνημειώδες σύγγραμμά του «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τονίζει επιγραμματικά: «Το Ελληνικόν Έθνος δεν διεσώθη, τουλάχιστον δεν διέσωσε την ιστορικήν αυτού αξίαν ειμή δι ατης μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας. Αλλά αν υπηρέτησε τον λόγον του Θεού πολλαπλασίονα απέλαυσε παρ’ αυτού ένεκα της διακονίας εκείνης την ανταμοιβήν, διότι δι’ αυτού επρωταγωνίστησε εν τω μέσω αιώνι και δι’ αυτού ιδίως ανεκαινίσθη εν τοις νεωτέροις χρόνοις».
Και ο Παπαρρηγόπουλος συνεχίζει: «Μέγα λοιπόν –και υπό της Πρόνοιας αυτής θεματουργηθέν μάλλον ή υπό ανθρώπων διαπραχθέν- γεγονός εστίν η του Ελληνισμού κατά την Ανατολήν διάδοσις δια την όλην της ανθρωπότητος ιστορίαν, μέγα διότι άπασα ημών η μετέπειτα κοινωνική, ηθική, διανοητική κατάστασις του γεγονότος εκείνου εστίν απόρροια».

Σε άλλο σημείο γράφει: «Άνευ του Χριστιανισμού το Ελληνικόν Έθνος δεν ήθελεν επιπλεύσει εν τω καταποντισμώ εν ω κατεποντώθη άπας ο λοιπός της αρχαιότητος κόσμος». Βλέπει καθαρά ο μεγάλος ιστορικός ότι την ώρα εκείνη χωρίς την «χείρα βοηθείας» του Χριστιανισμού το Ελληνικό Έθνος θα κατεποντίζετο.

Αλλά, ο πόλεμος κατά της Ελλάδος ξεκινάει από τον 19ον αιώνα, όταν ήταν πρωθυπουργός της Μεγ. Βρεττανίας ο Λοντόντερρυ, ο οποίος είχε δηλώσει απερίφραστα, αγορεύοντας στην Αγγλική Βουλή: «Πρέπει η Ελλάς να καταστεί όσο το δυνατό ολιγότερον ισχυρά και επομένως ακίνδυνος για τα συμφέροντά μας, ο δε λαός της μικρόψυχος ως τα έθνη του Ινδοστάν…».

Αμέσως έρχονται συνειρμικά τα λόγια του σύγχρονου Μέττερνιχ, Χένρυ Κίσινγκερ το 1994: «Ο Ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία,τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα».

Και το δόγμα Κίσινγκερ, όπως βλέπουμε κάθε μέρα, τηρείται κατά γράμμα. Η Ελληνική Γλώσσα, η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον, καταστρέφεται, η θρησκεία χλευάζεται παντοιοτρόπως. Τους ενοχλεί ιδιαίτερα η Ορθοδοξία. Αυτό γιατί για τον Έλληνα η Ορθοδοξία είναι περισσότερο συνειδητή από την εθνική συνείδηση, αφού η θρησκεία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που εξέθρεψε την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε και διατήρησε, όσα στοιχεία χρειαζότανε τότε ο Έλληνας, για να επιβιώσει εθνικά. Και, όπως λέει ο Ζακ Λακαριέρ: «Για τον Έλληνα η Ορθοδοξία είναι το σπίτι του».

Ο Κίσινγκερ ακολουθεί πιστά τα διδάγματα του ινδάλματος του Μέτερνιχ του περιώνυμου Γραμματέα της «Ιεράς Συμμαχίας», ο οποίος πολέμησε με λύσσα την Ελληνική Επανάσταση και έλεγε: «Οι Έλληνες είναι επικίνδυνος λαός και η Επανάστασή τους πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί…».
Μέτερνιχ και Κίσινγκερ είναι Εβραίοι. Ο Κίσιγκερ έγραψε τη βιογραφία του Μέτερνιχ, όπου και εκφράζει τον θαυμασμό του για την πολιτική του…

Αλλά και ο μεγάλος Τσώρτσιλ το 1940 είχε αναφωνήσει «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», αλλά στη διάσκεψη των «τεσσάρων» επρότεινε να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Τουρκία!.. Ευτυχώς δεν συμφώνησαν οι άλλοι.Στους συνεργάτες του σε άλλη ευκαιρία εκμυστηρεύτηκε: «Εάν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλλοίμονό μας…».

Στους φωστήρες των Βρυξελλών δίνει απάντηση και ο Γερμανός φιλόσοφος Φριδερίκος Νίτσε στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας από το Πνεύμα της Μουσικής»: «Σχεδόν σε κάθε εποχή οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν με αγανάκτηση να αποσείσουν τον ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, ενώ εκ πρώτης όψεως θαυμαζόταν ειλικρινά σαν πρωτότυπη, δίπλα σε αυτούς έχανε ξαφνικά το χρώμα και τη ζωντάνια της και γινόταν έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία.

Και κάθε στιγμή ξεσπάει για μια ακόμη φορά η υπόκωφη οργή η μαζεμένη στα βάθη της καρδιάς εναντίον αυτού του αλαζονικού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίσει με το επίθετο «βάρβαρος» κάθε τι που ήταν ξένο. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, λέμε, που διεκδικούν ανάμεσα στους λαούς μια ξεχωριστή θέση; Όμως, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη συκοφαντία και η οργή κατόρθωσαν να αγγίξουν την αυθάδη τους γαλήνη. Γι’ αυτό ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.

Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να διαλαλήσουμε πως οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους τα χαλινάρια της Τέχνης, όπως άλλωστε και κάθε τέχνης…».

Ο σύγχρονός μας Γάλλος Ακαδημαϊκός Αντρέ Μπρετόν εδήλωσε: «Εσείς οι Έλληνες μας έχετε εικοσιπέντε αιώνες πνευματική κατοχή!..».

Στο περιοδικό ­«ΜΕΤΡΟΠΟ­ΛΙΤΑΝ» 30 Οκτωβρίου 2010, που κυκλοφορεί με τον «Πρωινό Λόγο» της Δευτέρας, διαβάζουμε: «Την ιστορία του Ελληνικού Έθνους ξαναγράφουν κέντρα και ερευνητικές ομάδες που χρηματοδοτούνται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και διεθνή ιδρύματα και φόρουμ επιρροής Τζόρτζ Σόρος. Σε αυτήν την Ιστορία αποσιωπάται ο ρόλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού διαχρονικά, θεωρείται ως αφετηρία της Νεοελληνικής Ιστορίας η… Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ αμφισβητείται η ελληνική εθνοπολιτιστική διάσταση και η ιστορία της Μακεδονίας… (Δόγμα Κίσινγκερ γαρ…). Αναπάντητο μένει το ερώτημα: Τι γυρεύουν εκεί ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το ελληνικό ΥΠΕΞ, η Εθνική Τράπεζα και άλλες ελληνικές επιχειρήσεις;».

Όμως, ας μη στρεφόμαστε πάντα μόνον κατά των ξένων για κάποιες συμπεριφορές, που βλάπτουν την ιστορία, τη θρησκεία, τη γλώσσα μας κ.λπ. Είναι μερικές φορές πιο επιζήμιες κάποιες δικές μας συμπεριφορές.

Για παράδειγμα, τελευταία γίνεται λόγος να γίνουν προαιρετικά, επιλογής τα μαθήματα της ιστορίας και των θρησκευτικών, στη Β’ και στη Γ’ Λυκείου. Και το τραγικότερο είναι ότι ορίζουν μαθήματα επιλογής εκείνα τα μαθήματα, που μας προσδιορίζουν σαν Έθνος, σαν Ελληνορθόδοξο λαό. Παραμέρισμα της Ιστορίας και των θρησκευτικών σημαίνει αφελληνισμός…

Αν παραμερισθούν τα δύο αυτά μαθήματα, η ένδοξη ελληνική ιστορία και τα θρησκευτικά, που είναι μαθήματα ηθοπλαστικά, φρονιματιστικά και τονώνουν την αγάπη για την Πατρίδα, οι νέοι δεν θα μπορούν να γαλουχηθούν Ελληνοπρεπώς. Και το κακό πάει πιο πέρα. Το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών στο Λύκειο γίνεται επιλογής. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι αρχαία θα μάθουν οι μαθητές.
Διαβάσαμε στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ» της Κυριακής 19 Δεκεμβρίου 2010 ότι οι Αλβανοί μεγαλοϊδετιστές με την ανοχή της Αλβανικής Κυβέρνησης εκυκλοφόρησαν χάρτη της Μεγάλης Αλβανίας, που περιλαμβάνει τα Γιάννινα και την Κέρκυρα και την Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα.

Και πώς να μη συμβαίνουν αυτά, όταν βλέπουμε, σε μια επιστολή του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ» της Κυριακής 2 Μαρτίου 2008, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει: «…γεγονός πρωτοφανές για τη Χώρα μας, μερικοί «επιστήμονες» επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια την υποστήριξή τους σ’ ένα βασικό αίτημα της «Μεγάλης Αλβανίας», την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα, με τη δικαιολογία ότι ανήκε στην αλβανική Τσαμουριά, από όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες…».
Δηλαδή, όλοι αυτοί παίρνουν μισθούς από τον ιδρώτα του Ελληνικού Λαού για να υποστηρίζουν τους εχθρούς της Ελλάδας. Η Ήπειρος δεν ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά. Η μειονότητα των Τσάμηδων ζούσε στο Νομό Θεσπρωτίας. Αυτοί διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων. Δεν τους έδιωξε κανένας. Έφυγαν μόνοι τους για να μην υποστούν τις συνέπειες του Νόμου Περί Εγκληματιών Πολέμου.Απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου Ιωαννίνων: Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων. Απόφαση 344/23-5-1945.