Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 
‘Ηταν αναπόφευκτο. Μετά τις οικονομικές, κοινωνικές και … ψυχιατρικές στατιστικές, και οι εκλογικές άρχισαν να μοιάζουν με αυτές της Βαϊμάρης, δηλαδή μιας κρίσης ανάλογης αυτής που γνώρισε η μεσοπολεμική Γερμανία (ή η Ρωσία του 1917), οδηγώντας τελικά στην άνοδο του Χίτλερ (ή την Οκτωβριανή Επανάσταση αντίστοιχα). Το χαρακτηριστικό τέτοιων καταστάσεων είναι η καταστροφή ολόκληρων παρατάξεων, προτού καταστραφούν και οι θεσμοί. Οι στατιστικές, το εκλογικό αποτέλεσμα δηλαδή, επιβεβαιώνουν κι αυτές ότι το Μνημόνιο δεν έχει οδηγήσει την Ελλάδα σε συνήθη,
έστω σοβαρή οικονομική/κοινωνική κρίση, αλλά σε αδυναμία αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού, του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους της, μια κρίση καθεστώτος, που απειλεί μακροχρόνια τις προϋποθέσεις συντεταγμένης ύπαρξης του ελληνικού λαού.
Παρά τις καταστροφές που συσσωρεύθηκαν το 2010-2012, μια «γερμανική» ή «ρωσική» πορεία δεν έγινε αναπόφευκτη, δεν γνωρίζουμε δηλαδή αν θα ολοκληρωθεί η καταστροφή, ή θα βρεθούν δυνάμεις, εδώ και στην Ευρώπη, ικανές να επιτύχουν μια έξοδο τύπου New Deal, όπως αυτή που επεχείρησε, τηρουμένων των αναλογιών, ο Ρούζβελτ στις ΗΠΑ, αντιμέτωπος με μια συγκρίσιμη με τη σημερινή οικονομική κρίση και τα αποτελέσματα της αντίστοιχης με τη σημερινή «μνημονιακή» που ακολούθησε ο Χούβερ. Η Ιστορία μοιάζει περισσότερο με δέσμη δυνατοτήτων στα σταυροδρόμια, παρά με νομοτέλεια.

O συλλογικός θάνατος μέσω του Μνημονίου 
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού νοιώθει ότι το Μνημόνιο οδηγεί σε συλλογικό θάνατο, γι’ αυτό το αποδοκίμασε μαζικά αποδοκιμάζοντας ή συντρίβοντας τα κόμματα που το επέβαλαν πραξικοπηματικά, καταστρέφοντας την Ελλάδα. ‘Οσο κι αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπαθούν να το κρύψουν, όσο κι αν η συνείδηση καθυστερεί, εν σχέσει με το είναι, το διαζύγιο της λαϊκής πλειοψηφίας είναι οριστικό με τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας. Οι ‘Ελληνες, ορθώς, τους αποδίδουν την ευθύνη της λεηλασίας, καταστροφής και προδοσίας τους. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ θα αναστηθούν, δεν εξαντλήθηκε όμως η ικανότητά τους να προσθέτουν, διαρκούντος του επιθανάτιου ρόγχου τους, νέες καταστροφές.  
Η τελευταία, κακοστημένη απάτη και μανούβρα είναι να υποστηρίζουν ότι θέλουν τώρα «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» ή «σωτηρίας» ή και της «αριστεράς» ακόμα, για να ξαναδιαπραγματευθεί αυτά που συμφώνησαν και να μας «σώσει» από τις καταστροφές που προκάλεσαν! Το μόνο που δεν είπαν ακόμα είναι ότι θα στηρίξουν τον Τσίπρα για πρωθυπουργό! Θα μπορούσαν κι αυτό να κάνουν, με τον ίδιο τρόπο που το σκοινί στηρίζει τον κρεμασμένο.
Με τι ισχύ και αξιοπιστία θα ξαναδιαπραγματευθεί στην Ευρώπη μια κυβέρνηση που βασίζεται στην ψήφο όσων οδήγησαν στο Μνημόνιο και το υπερασπίστηκαν; ‘Αλλωστε, μετά τον Μάιο του 2010, δεν είναι Πρωθυπουργός στην Ελλάδα ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Παπαδήμος. Πωλ Τόμσεν λέγεται ο Πρωθυπουργός.  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ούτε διαπραγματεύτηκαν, ούτε κυβέρνησαν. Εξετέλεσαν. Ποιός λογικός άνθρωπος θα εμπιστευόταν τους υπαλλήλους της τρόικας σε αντιδικία μαζί της;
Μέχρι τα τέλη της τρέχουσας εβδομάδας ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ θα κληθούν να αποφασίσουν «με ποιόν θα παν και ποιόν θα αφήσουν». Αν δηλαδή θα επιβεβαιώσουν όσους διέγνωσαν, στη δημιουργία του κόμματος αυτού, τον σχεδιασμένο «Δούρειο ‘Ιππο» του Μνημονίου, ή αν θα ξαναγίνουν συνιστώσα της αριστεράς.
Ενδεχόμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που ίσως επιχειρήσει να σχηματίσει η τρόικα, θα συνιστά αναμφισβήτητα βαριά αντιδημοκρατική εκτροπή, που θα προστεθεί στις ήδη βαριές εκτροπές του Μαίου 2010 και του Νοεμβρίου 2011, με τεράστιους πια συνεπαγόμενους κινδύνους για την Ελλάδα, που θα κινδυνεύσει να καταρρεύσει μαζί με την κυβέρνησή της. Μια τυφλή κοινωνική εξέγερση είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα του σχηματισμού της.

Νέα προσφυγή στις κάλπες 
Υπό τις παρούσες συνθήκες, με δεδομένο τον εξωφρενικό καλπονοθευτικό νόμο, μόνο νέα προσφυγή στις κάλπες επιτρέπει δημοκρατική λύση στο πρόβλημα. Ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει με την ψήφο του αν θα ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της 6ης Μαρτίου, δίνοντας πλήρη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ενδεχόμενους συμμάχους του, που επέλεξε ήδη ως το καλύτερο διαθέσιμο, όχι όμως αποκλειστικό πολιτικό εργαλείο καταγγελίας και  επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Η ευθύνη για την επανάληψη των εκλογών, δεν ανήκει στον Τσίπρα, ανήκει σε όσους εφήρμοσαν το Μνημόνιο Ι και ΙΙ χωρίς να ρωτήσουν ευθέως, δια δημοψηφίσματος, τον ελληνικό λαό. Αν υπάρχει σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι γιατί έγινε δημοψήφισμα πριν εφαρμοστεί το Σχέδιο Ανάν.
Στη χώρα που έκανε τη μεγαλύτερη πνευματική επανάσταση στην ιστορία του Ανθρώπου, ανακαλύπτοντας τη δύναμη του Λόγου, έκφρασης του νοήματος, χρησιμοποιούμε τα λόγια για να καταστρέψουμε το νόημα, όπλα αλληλο- και αυτοεξαπάτησης. Το καινούριο εφεύρημα διαφόρων είναι η αντιπαράθεση καταγγελίας και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα και τα δύο πρέπει να γίνουν, πολιτικά τουλάχιστο, αν όχι και νομικά.

Δικαίωμα στη ζωή
Η Ελλάδα δικαιούται, δεδομένων των αποτελεσμάτων των Μνημονίων και της κατάστασής της, να ζητήσει τη διακοπή μέτρων που οδηγούν σε περαιτέρω μείωση ΑΕΠ και αμοιβών, αύξηση της ανεργίας, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων (που χρήζουν επαναρρύθμισης), μειώσεις ζωτικών δαπανών περίθαλψης και εκπαίδευσης. Αυτή πρέπει να είναι η κεντρική κόκκινη γραμμή κι αν δεν της τα δώσουν τότε θα πρέπει να πάει σε στάση πληρωμών, μπλοκάρισμα όλων των ευρωπαϊκών θεσμών στους οποίους συμμετέχει, απειλή άμεσης διακοπής των γεωπολιτικών της «υπηρεσιών», με ότι αυτό συνεπάγεται. Που σημαίνει βέβαια και προετοιμασία της χώρας για αυτά τα απευκταία ενδεχόμενα, όπως και για την πληθώρα σαμποτάζ και προβοκατσιών που θα γίνουν εναντίον μιας κυβέρνησης της αριστεράς ή αντιμνημονιακής. Αλλά πρέπει να είναι έτοιμη να το κάνει γιατί κι «ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει», δεν νοείται διαπραγμάτευση χωρίς και μπαστούνι και καρότο. Το αποτέλεσμα της όποιας διαπραγμάτευσης πρέπει οπωσδήποτε να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού, όπως και όλες οι βασικές επιλογές εθνικού χαρακτήρα. Τα υποχρεωτικά δημοψηφίσματα πρέπει να εισαχθούν στην ελληνική νομική τάξη, όπως υπάρχουν π.χ. στην Ιταλία ή την Ελβετία.
Μια τέτοια πολιτική είναι η μόνη με την οποία μπορεί ίσως η χώρα να σωθεί από μια καταστροφή πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που έχει ήδη υποστεί και την ακόμα μεγαλύτερη που την περιμένει, ούτως ή άλλως, με τα μνημόνια. Απαιτεί υψηλής ποιότητας και τέχνης πολιτικούς ελιγμούς σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, στρατηγική, ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό πολιτικό λόγο, οικοδόμηση λειτουργικών συμμαχιών εντός (τουλάχιστο με τη ΔΗΜΑΡ και τους «Ανεξάρτητους ‘Ελληνες») και εκτός χώρας, μεγάλο βαθμό προγραμματικής επάρκειας και λαϊκής κινητοποίησης. Απαιτεί τομή προς την κουλτούρα της απάτης της δημαγωγίας και της ευκολίας που χαρακτήρισε όλη την πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης, συχνά περιλαμβανομένης και της αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του, όπως και οι συγγενέστεροι αντιμνημονιακοί σχηματισμοί, πρέπει να κάνουν μια τεράστια υπερπροσπάθεια για να αναπληρώσουν σε διάστημα μερικών εβδομάδων κενά και ανεπάρκειες δεκαετιών και πάντως της παρελθούσης διετίας. Δεν έχουν όμως, όπως ήρθαν τα πράγματα, άλλο δρόμο. Η εναλλακτική είναι η πιθανώς οριστική καταστροφή της ελληνικής αριστεράς και μια άνευ προηγουμένου καταστροφή της Ελλάδας.
 Konstantakopoulos.blogspot.com
Eπίκαιρα, 10.3.2012