Ακολουθήστε μας

Ευρασία

Putin’s Geopolitical Chess Game with Washington in Syria and Eurasia

Δημοσιεύτηκε

12 έτη πριν

στις

By F. William Engdahl

Since reassuming his post as Russia’s President, Vladimir Putin has lost no minute in addressing the most urgent geopolitical threats to Russia internationally. Not surprisingly, at the center of his agenda is the explosive situation in the Middle East, above all Syria. Here Putin is engaging every imaginable means of preventing a further deterioration of the situation into what easily could become another “world war by miscalculation.” His activities in recent weeks involve active personal diplomacy with Syria’s government as well as the so-called opposition “Syrian National Council.”  It involves intense diplomacy with Erdogan’s Turkey regime. It involves closed door diplomacy with Obama. It involves direct diplomacy with Israel’s Benjamin Netanyahu.

Syria itself, contrary to what most western media portray, is a long-standing multi-ethnic and religiously tolerant secular state with an Alawite Muslim President Bashar Al-Assad, married to a Sunni wife. The Alawite sect is an offshoot of Shia Islam which doesn’t force their women to wear head scarves and are liberal by Sunni standards, especially in the fundamentalist places like Saudi Arabia where women are forbidden to even hold a driver’s license. The overall Syrian population is a diverse mix of Alawites, Druze and Kurds, Sunnis, and Armenian Orthodox Christians. Were the minority regime of Al-Assad to fall, experts estimate that, like in Egypt, the murky Sunni (as in Saudi Arabia) Muslim Brotherhood organization would emerge as the dominant organized political force, something certainly not welcome in Tel Aviv and certainly not in either Russia or China.1
According to an informed assessment by Gajendra Singh, retired Indian diplomat with decades of service in the Middle East and a deep familiarity with the ethnic mix inside Syria, were the minority Alawite regime of Al-Assad to fall, the country would rapidly descend into a bloodbath that would make estimates of 17,000 killed to date a mere prelude. Singh estimates, “A defeat of Assad led regime will lead to slaughter of Alawites, Shias, Christians, even Kurds and Druzes. In all, 20 % of a population of 20 Million.”2
That would be some 4 million Syrians. That ought to be food for thought for those in the West cheering on a murky dubious opposition “Syrian National Council” that is dominated by the ominous Muslim Brotherhood, and an armed opposition “Free Syrian Army” that has been reported even by the New York Times as rife with factional armed splits. Moreover the conflict were it to descend into a Libya-like internal bloodbath, would spill over across the Syrian border into Turkey. Syrian coastal area has a significant Alawite population and a large number of Alawites live in the adjoining Turkish provinces of Hatay and Antakya.
To sort out fact from fiction inside Syria is daunting as media are limited and opposition spokesmen have been repeatedly caught lying about events. In one recent instance, a UK journalist claimed he was deliberately led into a potential death trap by rebel opposition forces to score propaganda against the Damascus regime. The UK Channel 4 News’s chief correspondent, Alex Thomson, told AP that Syrian rebels set him up to die in no man’s land near the Lebanese border, saying they wanted to use his death at the hands of government forces to score propaganda points.3 And in one brazen example of political manipulation, BBC was recently caught publishing a photograph it claimed was of a massacre at Al-Houla on 25 May 2012, in which 108 persons are known to have died including 49 children. It turned out the picture had been taken by Italian photo journalist, Marco Di Lauro in Iraq in 2003.4
The stakes in this geopolitical chess game are nothing less than survival first of Syria as a sovereign nation, whatever its flaws and defects. More, it ultimately involves the survival of Iran, Russia and China as sovereign nations together with the other BRIC states Brazil, India and South Africa. Longer term, it involves the matter of survival of civilization as we know it and avoidance of a world war that would decimate the world population not by tens of millions as seventy years ago but likely this time by billions.
The Syria stakes for Moscow
Russia’s Putin has drawn a deep hard line in the sand around the survival of Al-Assad and Syria as a stable state. Few ask why Russia is warning of possible world war if Washington persists to demand immediate regime change in Syria as Hillary Clinton is doing. It is not because Russia is intent on advancing its own imperialist agenda in the Middle East. It’s in little shape militarily and economically to do so even if it had wanted. Rather, it is about preserving port rights to Russia’s only Mediterranean naval port at Tartus, the only remaining Russian military base outside the former Soviet Union, and its only Mediterranean fueling spot. In event of a showdown with NATO the base becomes strategic to Russia.
Yet there is more at stake for Russia. Putin and Russia’s foreign minister, Sergei Lavrov, have made clear were NATO and the USA to launch military action against Assad’s Syria, the consequences would be staggering. Reliable sources in Damascus have reported the presence of at least 100,000 Russian “technical advisers” in the country. That’s a lot, and a Russian freighter carrying rebuilt Russian Mi-25 attack helicopters is reportedly bound for Syria, while several days earlier a Russian naval flotilla sailed for Tartus led by the Russian destroyer, Admiral Chabanenko.
An earlier attempt to send the rebuilt helicopters back to Syria which had earlier purchased them, was blocked in June off Scotland’s coast when it sailed under a non-Russian freighter flag. Now Moscow has made clear it will tolerate no interference in its traffic with Damascus. Russian Defense Ministry spokesman, Vyacheslav Dzirkaln, announced that “The fleet will be sent on task to guarantee the safety of our ships, to prevent anyone interfering with them in the event of a blockade. I remind you there are no limits,” he soberly added.5 In so many words, what Moscow is announcing is that it is willing to face a 21st Century version of the 1962 Cuba Missile Crisis if NATO foolishly persists in pressing regime change in Damascus.
As it has openly emerged that the so-called democratic opposition in Syria is being dominated by the shadowy Muslim Brotherhood, hardly an organization renowned for multi-ethnic democratic tendencies, a victory for a US-backed Muslim Brotherhood regime in Syria, Moscow also believes, would unleash a wave of Muslim-led destabilizations across Central Asia into republics of the former Soviet Union. China is also extremely sensitive about such a danger, only recently confronted with bloody riots of Muslim organization in its oil-rich Xinjiang Uyghur Autonomous Province, quietly sponsored by the US Government.6
Russia has joined firmly with China since both nations fell into a catastrophic trap over abstaining in the UN Security Council from vetoing the US Resolution. That US resolution opened the door to NATO destruction of not only Mohammar Ghaddafi, but of Libya itself as a functioning country. This author has spoken personally in Moscow and in Beijing since the Libya debacle asking well-informed persons in both places how in effect they could have been so short-sighted on Libya. They both clearly have since concluded that further advance of Washington’s agenda for what George W. Bush called the Greater Middle East Project is diametrically opposed to the national interest of both China and Russia, hence the iron opposition to the NATO agenda in Syria for regime change. To date Russia and China, Permanent veto members of the UN Security Council, have three times exercised their veto over new US-sponsored sanctions against Syria, the latest on July 19.
Putin and his Foreign Minister Sergei Lavrov insist on a strict adherence to the proposed peace plan of former UN Secretary General Kofi Annan. Unlike what Washington prefers to generously read into it, the Six Point Annan Plan calls for no regime change, rather for a negotiated settlement and end to the fighting on both sides, a ceasefire.  
Washington’s Janus-faced duplicity
Aligned on the side of violent regime change in Syria are a bizarre coalition that includes, in addition to Washington and its European “vassal states” (as Zbigniew Brzezinski called European NATO members),7 most prominently Saudi Arabia, hardly a regime anyone would accuse of being a paragon of democracy. Another lead role against Damascus is being played by Qatar, home to US military as well as the blatantly pro-NATO propaganda channel Al-Jazeera. In addition, the Turkish government of Recep Tayyip Erdoğan, is providing training and space to prepare armed mercenaries and others to flow over the border into neighboring Syria.
An attempt by the Erdogan government to send a Turkish Phantom air force fighter jet into Syrian airspace flying provocatively low, apparently in order to incite a “Gulf of Tonkin” incident to fan flames of NATO intervention a la Libya two weeks ago, fell flat when Turkey’s general staff issued a statement saying: “No traces of explosives or flammable products were found on the debris recovered from the sea.” Erdogan was forced to shift his line to cover face, no longer using the phrase, “shot down by Syria” and instead referring to “our plane that Syria claimed to have destroyed.”8 NATO has established a command and control center in Iskenderun, in Turkey’s Hatay province, near the Syrian border months ago to organize, train and arm the “anything but” Free Syrian Army.9 The Obama Administration, not wanting a full Syria war before US elections in November, reportedly also told Erdogan to “cool it” for now. 
Most westerners who take their knowledge of world affairs religiously from the pages of the Washington Post or CNN or BBC are convinced the Syrian mess is a clear cut case of “good guys” (the so-named Syrian National Council and its rag-tag makeshift “Free Syrian Army”) versus the “bad guys” (the Al-Assad dictatorship with its armed forces). For more than a year western media has run footage, some as noted,  not even filmed in Syria, claiming that innocent, unarmed opposition civilian pro-democracy populations are being massacred ruthlessly in a one-sided butchery by the regime.
They never explain how it would serve Assad to alienate his strongest asset to survival, namely the support of a majority of Syrians against what he has accurately named foreign intervention into sovereign Syrian affairs.
Indeed numerous eyewitness journalist accounts from inside Turkey and Syria including RT have alleged that from the beginning the “peaceful democratic opposition” had secretly been provided with arms and training, often inside camps across on the Turkish side. Professor Ibrahim Alloush from Zaytouneh University in Jordan told RT,
“Weaponry is being smuggled into Syria in large quantities from all over the place. It is pretty clear that the rebels have been receiving arms from abroad and Syrian television has been showing almost daily shipments of arms being smuggled into Syria via Lebanon, Turkey and other border crossings. Since the rebels are being supported by the GCC [Gulf Cooperation Council] and by NATO it is safe to assume that they are getting their financing and weaponry from the same sources that are offering them political cover and financial backing.”  10
One veteran Turkish journalist whom this author interviewed in Ankara in April, just back from an extensive tour of Syria, gave his eyewitness account of the capture of a small band of “opposition” fighters. The journalist, fluent in Arabic, was astonished as he witnessed the head of the rebels demand to know why their military captors spoke Arabic. When told that was their native language, the rebel leader blurted out, “But you should speak Hebrew, you’re with the Israeli Army aren’t you?”
In short, the mercenaries had been blitz-trained across the border in Turkey, given Kalashnikovs and a fistful of dollars and told they were making a jihad against the Israeli Army. They did not even know who they were fighting. In other instances, mercenaries recruited from Afghanistan and elsewhere and financed by Saudi money, including alleged members of Al Qaeda, make up the “democratic opposition” to the established regime of Al-Assad.
Even the ultimate US establishment newspaper, The New York Times, has been forced to admit that the CIA has been pouring arms into the Syrian opposition. They reported, “C.I.A. officers are operating secretly in southern Turkey, helping allies decide which Syrian opposition fighters across the border will receive arms to fight the Syrian government, according to American officials and Arab intelligence officers. The weapons, including automatic rifles, rocket-propelled grenades, ammunition and some antitank weapons, are being funneled mostly across the Turkish border by way of a shadowy network of intermediaries including Syria’s Muslim Brotherhood and paid for by Turkey, Saudi Arabia and Qatar, the officials said.”11
The International Committee for the Red Cross now classifies the conflict as a civil war.12 Peter Wallensteen, a leading peace researcher at the University of Uppsala and the director of the Uppsala Conflict Data Program, stated that, “It’s increasingly an internationalized civil war, and as we know from previous history, the more internationalized, the longer the conflict will be…there is a civil war, but now so many weapons are coming from the outside, that there is actually an internationalized civil war.” 13
According to Mary Ellen O’Connell, a respected legal scholar and professor of law and international dispute resolution at the University of Notre Dame, “The International Committee of the Red Cross statement means that the Assad regime is facing an organized armed opposition engaging in military force, and it has the legal right to respond in kind. The Syrian military will have more authority to kill persons based on their being part of the armed opposition than when Assad was restricted to using force under peacetime rules.”14 The rebel opposition groups claim it means just the opposite.
While the US State Department makes pious pronouncements of their supporting “democracy” and demanding Al-Assad step down and recognize the dubious and factionalized opposition of the Syrian National Council, an exile group dominated by the Muslim Brotherhood, Russia is working skillfully on the diplomatic front to weaken the Western march to war.
Putin’s shrewd diplomacy          
Now, no sooner did Vladimir Putin again take the office as Russia’s President on May 7 than he embarked on a complex series of diplomatic missions to defuse or hopefully derail Washington’s Syrian game plan. On July 16 Putin hosted a Moscow visit of Kofi Annan where he repeated Moscow’s unflinching support for the Annan Peace Plan. 15
Because of the considerable media distortions it’s useful to read the actual text of the six-point Annan plan:
    (1) commit to work with the Envoy in an inclusive Syrian-led political process to address the legitimate aspirations and concerns of the Syrian people, and, to this end, commit to appoint an empowered interlocutor when invited to do so by the Envoy;
    (2) commit to stop the fighting and achieve urgently an effective United Nations supervised cessation of armed violence in all its forms by all parties to protect civilians and stabilise the country.
    To this end, the Syrian government should immediately cease troop movements towards, and end the use of heavy weapons in, population centres, and begin pullback of military concentrations in and around population centres.
    As these actions are being taken on the ground, the Syrian government should work with the Envoy to bring about a sustained cessation of armed violence in all its forms by all parties with an effective United Nations supervision mechanism.
    Similar commitments would be sought by the Envoy from the opposition and all relevant elements to stop the fighting and work with him to bring about a sustained cessation of armed violence in all its forms by all parties with an effective United Nations supervision mechanism;
    (3) ensure timely provision of humanitarian assistance to all areas affected by the fighting, and to this end, as immediate steps, to accept and implement a daily two hour humanitarian pause and to coordinate exact time and modalities of the daily pause through an efficient mechanism, including at local level;
    (4) intensify the pace and scale of release of arbitrarily detained persons, including especially vulnerable categories of persons, and persons involved in peaceful political activities, provide without delay through appropriate channels a list of all places in which such persons are being detained, immediately begin organizing access to such locations and through appropriate channels respond promptly to all written requests for information, access or release regarding such persons;
    (5) ensure freedom of movement throughout the country for journalists and a non-discriminatory visa policy for them;
    (6) respect freedom of association and the right to demonstrate peacefully as legally guaranteed.15
There is no demand in the Annan Plan for Bashar al-Assad to step down before any ceasefire, contrary to what Hillary Clinton repeats after insisting the US also backs the Annan Plan. The Annan Plan calls for a diplomatic solution. The US clearly does not want a diplomatic solution. It wants regime change and evidently widening war across the Shi’ite-Sunni divide of the Muslim world.
Moscow and Beijing just as clearly want to draw the line and prevent chaos spreading from Syria. On July 19, again Russia and China, both veto members at the UN Security Council blocked a new US-backed resolution on Syria they insisted was designed to open the door to a Libya-like military intervention into Syria. The resolution had been drafted by British Foreign Secretary William Hague, and would have opened the door for a Chapter 7 resolution of the UN Security Council on Syria. Chapter 7 allows the 15-member council to authorize actions ranging from diplomatic and economic sanctions to military intervention.17 The Hague resolution demanded that the Syrian government in 10 days pull out all its heavy weapons from urban areas and return troops to barracks. Nothing was said about disarming the “Free Syrian Army.” Washington claimed it would only be interested in economic or diplomatic sanctions, not military. Of course. Hmmmm…
Putin has more than a little leverage to use with Turkish Prime Minister Erdogan. Erdogan was in Moscow just prior to the July 19 UN Security Council vote to discuss Syria with Putin.18  Turkey is the second-largest buyer of Russian natural gas, some 80% of its natural gas coming from Russia’s state-controlled Gazprom. 19 Turkey’s entire “energy hub” strategy of playing a key role in gas flows from Eurasia, the Middle east to Europe depends on gas from Russia and Iran. One year ago a $10 billion pipeline deal was signed between Iran, Iraq and Syria for a natural gas pipeline from Iran’s huge South Pars field to Iraq, Syria and on to Turkey, eventually connecting to Europe.20
Putin had also gone to Tel Aviv on June 21 to meet with Israeli Prime Minister Bibi Netanyahu.21 Russian influence inside Israel is not minor. Since the dissolution of the Soviet Union some six million Russians, mostly Jews, have emigrated to Israel over the past two decades. Ultimately Israel cannot be overjoyed at the prospect of a Muslim Brotherhood-run Syrian opposition coming to power in neighboring Syria. While few details emerged of the content of the talks, it is clear that Putin delivered the message that a “destroyed, disoriented and broken up Syria would not help Israel. Syria has the second, most well-organized Muslim Brotherhood organization after Egypt,” according to former Indian Ambassador K. Gajendra Singh.22
Then on July 11, Putin and Lavrov invited Abdel Basset Sayda, the new head of the US-backed opposition organization, Syrian National Council, to Moscow for “talks.” Sayda, who is from the Kurdish Syrian minority and has lived twenty years in Swedish exile, is a curious figure as opposition spokesman, from the Kurd minority in Syria, a man with little or no active political experience, clearly chosen mainly to hide the dominant Muslim Brotherhood profile of the SNC. Russia reportedly made it clear to Sayda they would continue to block any attempts to oust Assad and that the opposition need seriously adhere to the Annan Plan and negotiate a settlement. Sayda for his part made clear no negotiations until Assad is gone, a stance that is feeding the bloodshed.23 

There are signs in all the bloodshed and escalation of violence that Putin reached some quiet deal as well with Obama to keep war off the table until Obama is past the November elections. Russia recently agreed to reopen supply lines for US military supplies in Afghanistan at the same time Washington orchestrated an “apology” for the recent killings of civilians in Pakistan with its drones.24
Veteran roving journalist Pepe Escobar recently summed up the situation in all its grim reality:
 “Turkey will keep offering the logistical base for mercenaries coming from “liberated” Libya, Saudi Arabia, Iraq and Lebanon. The House of Saud will keep coming up with the cash to weaponize them. And Washington, London and Paris will keep fine-tuning the tactics in what remains the long, simmering foreplay for a NATO attack on Damascus. Even though the armed Syrian opposition does not control anything remotely significant inside Syria, expect the mercenaries reportedly weaponized by the House of Saud and Qatar to become even more ruthless. Expect the not-exactly-Free Syrian Army to keep mounting operations for months, if not years. A key point is whether enough supply lines will remain in place – if not from Jordan, certainly from Turkey and Lebanon.”

Notes
1 David Harding, How a meeting of the Muslim Brotherhood offers new hope to Syria’s rebels, The Daily Mail, 18 July 2012, accessed in http://www.dailymail.co.uk/debate/article-2175295/How-meeting-Muslim-Brotherhood-offers-new-hope-Syrias-rebels.html#ixzz20zdHkpBv
2 Gajendra Singh, Syria: An update on internal, regional and international standoff, 18 July, 2012, email to author.
3 Raphael Satter, UK journalist Syria rebels led me into death trap, Associated Press, June 8, 2012, accessed in
http://news.yahoo.com/uk-journalist-syria-rebels-led-death-trap-195428598.html.
4 Richard Lightbown, Syria: Media Lies, Hidden Agendas and Strange Alliances, Global Research, June 18, 2012, accessed in http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=31491
5 Tom Parfitt, Russian ship with helicopters for Syrian regime sets sail again, The Telegraph, 13 July, 2012.
6 F. William Engdahl, Washington is Playing a Deeper Game with China, Global Research, June 11, 2009, accessed in http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=14327
7 The vassal quote by Zbigniew Brzezinski:  “…To put it in a terminology that harkens back to the more brutal age of ancient empires, the three grand imperatives of imperial (American-ed.) geostrategy are to prevent collusion and maintain security dependence among the vassals, to keep tributaries pliant and protected, and to keep the barbarians from coming together.”, The Grand Chessboard: American Primacy And It’s Geostrategic Imperatives , 1997,  p.  40.
8 Adrian Blomfield, Syria: Turkey jet crash may have been accident, The Telegraph, 12 July, 2012, accessed in
9 Pepe Escobar, Why Turkey won’t go to War with Syria, July 8, 2012, accessed in  http://www.voltairenet.org/Why-Turkey-won-t-go-to-war-with
10 RT, Syrian opposition getting ‘daily shipments’ of arms, 08 February, 2012, accessed in http://www.rt.com/news/syria-opposition-weapon-smuggling-843/
11 Eric Schmitt, CIA Said to Aid in Steering Arms to Syrian Opposition, The New York Times, June 21, 2012, accessed in http://www.nytimes.com/2012/06/21/world/middleeast/cia-said-to-aid-in-steering-arms-to-syrian-rebels.html?pagewanted=all
12 Mariam Karouny and Erika Solomon , Syrian forces surround rebels fighting in capital, Reuters,  July 16 2012, accessed in  http://www.reuters.com/article/2012/07/16/us-syria-crisis-idUSBRE8610SH20120716
13 Victor Kotsev , Chaos in Syria overshadows rebels’ hopes, Asia Times, July 18, 2012, accessed in http://www.atimes.com/atimes/Middle_East/NG18Ak02.html
14 Ibid.
15 AFP, Russia’s Putin to meet Annan for Syria talks, 15 July 2012, http://www.brecorder.com/top-news/109-world-top-news/67866-russias-putin-to-meet-annan-for-syria-talks-.html
16 “Six-Point Proposal Presented to Syrian Authorities”, UN Security Council. 21 March 2012.
17 Voltaire Network, Russia, China veto UN resolution on Syria for third time, 19 July 2012, accessed in http://www.voltairenet.org/Russia-China-veto-UN-resolution-on
18 Rian.ru, Putin Meets Turkey’s Erdogan Ahead of UN Syria Vote, 19 July 2012 accessed in http://www.turkishweekly.net/print.asp?type=1&id=138726
19 F. William Engdahl, The Geopolitical Great Game: Turkey and Russia Moving Closer,  accessed in http://www.voltairenet.org/The-Geopolitical-Great-Game-Turkey
20 Pepe Escobar, op. cit.
21 AFP, op. cit
22 K. Gajendra Singh, Will Putin’s Israel Visit Calm Middle East Tempest?, June, 2012, accessed in http://tarafits.blogspot.in/2012/06/will-putins-israel-visit-calm-middle.html 
23 RT, Syrian National Council in Moscow for first-ever talks, RT.com, 11 July, 2012, accessed in
http://rt.com/politics/syria-russia-lavrov-moscow-talks-912/print/
24 Pepe Escobar, op. cit.
25 Ibid.

F. William Engdahl is a frequent contributor to Global Research

Πηγή

var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;
s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);
})();

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Η Τυχοδιωκτική Αυτοκρατορική Πολιτική του Ερντογάν

Δημοσιεύτηκε

3 έτη πριν

στις

17 Φεβρουαρίου 2022

από τον

Ο «Σουλτάνος της Ευρασίας» προβλέπει μια ώθηση προς την ανατολική Ασία, ιδίως από την Τουρκία, η οποία είναι απίθανο να ολοκληρώσει την ενσωμάτωση της Ευρασίας.

Pepe Escobar. Réseau International, 16-2-22
.
[Είναι  ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για Έλληνες ειδικούς και απλούς ερευνητικούς παρατηρητές της διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων το κατωτέρω αποκαλυπτικό σε αρκετά σημεία του άρθρο από την Τουρκία του διεθνώς κορυφαίου σήμερα περιοδεύοντος ρεπόρτερ και γεωπολιτικού ερευνητή, τις αποκλειστικές πληροφορίες του οποίου, από ευρύτατο δίκτυο εξαιρετικών πηγών, επικαλούνται με εμπιστοσύνη εγκυρότατοι συνάδελφοί του. Η ανάγνωσή του διευρύνει την γνώση της  γειτονικής μας απειλητικής πραγματικότητας.]
.
Mετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Μια Τουρκία βαθιά ριζωμένη στο ΝΑΤΟ κατευθύνεται ανατολικά, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζετε. Η στρατηγική του Ερντογάν “Aσία Ξανά” επικεντρώνεται στην τουρκική υπεροχή και είναι πιθανό να αντιστρατεύεται τα σχέδια ενσωμάτωσης Κίνας και Ρωσίας.

span style=”font-size: 14pt;”>Οι πληροφορίες αυτές έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στη μέση μιας παραγωγικής συζήτησης με μια ομάδα υψηλόβαθμων αναλυτών στην Κωνσταντινούπολη: Σε ολόκληρο το τουρκικό κατεστημένο – από πολιτικούς έως στρατιωτικούς – πάνω από το 90% είναι φίλο-νατοϊκοί.
.
Οι ευρασιατικοί αισιόδοξοι στη Δυτική Ασία πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτή τη σκληρή αλήθεια για την τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία συχνά προκαλεί σύγχυση. Ο «Νεο-οθωμανισμός Ερντογάν» που διαπερνά το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας έχει αποικίστεί βαθιά από μια ψυχή του ΝΑΤΟ – γεγονός που συνεπάγεται ότι οποιαδήποτε αντίληψη πραγματικής τουρκικής κυριαρχίας θα μπορούσε να υπερεκτιμηθεί σημαντικά και που εξηγεί τον αιώνιο γεωπολιτικό δισταγμό του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μεταξύ ΝΑΤΟ και Ευρασίας.
.
Ας ξεκινήσουμε με την προτεινόμενη διαμεσολάβηση του Ερντογάν στο δράμα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία, από κάθε άποψη, θα σήμαινε διαμεσολάβηση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.
.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μπορεί να μην είναι αυτός που υπαγορεύει την πολιτική της Άγκυρας – οι συνομιλητές μου επισημαίνουν ότι ο άνθρωπος που έχει πραγματικά τα αυτιά του Ερντογάν είναι ο εκπρόσωπός του, Ιμπραήμ Καλίν. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία σημεία συζήτησης του Τσαβούσογλου ήταν αρκετά ενδιαφέροντα:

  1. “Ρωσικές και λευκορωσικές πηγές” του είπαν ότι δεν θα υπάρξει “εισβολή” στην Ουκρανία.
  2. Η Δύση «θα πρέπει να είναι πιο προσεκτική» στις δηλώσεις της «σχετικά με μια πιθανή λεγόμενη «εισβολή», καθώς προκαλούν πανικό στην Ουκρανία ».
  3. «Εμείς, ως Τουρκία, δεν συμμετέχουμε σε σύγκρουση, πόλεμο, πρόβλημα, ωστόσο, οποιαδήποτε ένταση μας επηρεάζει όλους, την οικονομία, την ενεργειακή ασφάλεια, τον τουρισμό ».
  4. “Θα έχουμε τηλεφωνική συνομιλία με τον [Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι] Λαβρόφ την Τετάρτη, [και στη συνέχεια] με τον [Ουκρανό υπουργό Εξωτερικών Ντμίτρο] Κουλέμπα. Θα συμφωνήσουμε ευχαρίστως να μεσολαβήσουμε εάν συμφωνήσουν και τα δύο μέρη. Με χαρά συμφωνούμε να φιλοξενήσουμε μια συνάντηση του τρίο του Μινσκ. ».
  5. «[Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ] Πούτιν δεν πρέπει να κλείσει την πόρτα. Αυτοί [οι Ρώσοι] δεν έχουν θετική ή αρνητική απάντηση. ».

Οι προσπάθειες της Άγκυρας να τοποθετηθεί ως μεσολαβητής μπορεί να είναι αξιέπαινες, αλλά αυτό που ο Τσαβούσογλου δεν μπορεί να παραδεχτεί δημοσίως είναι η ματαιότητά τους.
.
Αν και η Άγκυρα έχει καλές σχέσεις με το Κίεβο – συμπεριλαμβανομένης της πώλησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar TB2 – η καρδιά του προβλήματος δεν είναι καν μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, αλλά μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον.
.
Επιπλέον, η προσφορά του Ερντογάν είχε ήδη απορριφθεί στο πρόσωπο του διαβόητου καιροσκόπου – και εντελώς ξεπερασμένου από τα γεγονότα – Εμανουέλ Μακρόν, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, όπου παραμερίσθηκε ευγενικά αλλά χωρίς περιφράσεις από τον Πούτιν.
.
Το Κρεμλίνο έχει καταστήσει σαφές, ακόμη και πριν διατυπώσει τα αιτήματά του για εγγυήσεις ασφαλείας, ότι οι μόνοι συνομιλητές που έχουν σημασία είναι οι υπεύθυνοι – όπως το ρωσοφοβικό/νεοσυντηρητικό/ιμπεριαλιστικό- επιτελείο που τηλεκατευθύνει τον σημερινό πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.
.
Πώς να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά»;
.
Θα είναι δύσκολο να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά» στην Ουάσινγκτον, ακόμα και αν και οι δύο χώρες αποτελούν μέρος της μήτρας του ΝΑΤΟ. Είναι άλλο πράγμα να εγκαινιάζεται το Κέντρο Τουρκεβί των 300 εκατομμυρίων δολαρίων – ή Τουρκικό Σπίτι – στο Μανχάταν, κοντά στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών, με μια προεδρική σουίτα στον τελευταίο όροφο για τον Ερντογάν. Αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα να του παραχωρούν οι Αμερικανοί πραγματική κυριαρχία.
.
Ωστόσο, κάθε φορά που κατσαδιάζεται, ο Ερντογάν βρίσκει πάντα μια αιχμηρή πόζα. Εάν δεν του επιτρέπεται να συναντήσει τους πραγματικούς παίκτες πίσω από τον “Μπάιντεν”, όπως τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον, μπορεί ακόμα να ανακοινώσει -όπως και το έκανε- την πρόθεσή του να αγοράσει μια νέα παρτίδα ρωσικών S-400, οι οποίοι, κατά ειρωνική σύμπτωση, είναι πυραυλικά συστήματα σχεδιασμένα να καταστρέφουν όπλα του ΝΑΤΟ. Όπως διακήρυξε τότε με τόλμη ο Ερντογάν: «Στο μέλλον, κανείς δεν θα είναι σε θέση να παρέμβει στην επιλογή του είδους των αμυντικών συστημάτων που θα αποκτήσουμε, από ποια χώρα, από ποιο επίπεδο ».
.
Παράγοντες από τη Νότια, Δυτική Ασία και πέρα από αυτήν ακολούθησαν με τεράστιο ενδιαφέρον (και ανησυχία) τον τρόπο με τον οποίο η Άγκυρα, από μια κοσμική και καλοσυνάτη μισο-αποικία του ΝΑΤΟ μέχρι την περιφέρεια της ΕΕ, πρόθυμη να ενταχθεί στη μηχανή των Βρυξελλών, μεταμορφώθηκε σε έναν ισλαμιστή περιφερειακό ηγεμόνα – με την υποστήριξη και τον οπλισμού «μετριοπαθών ανταρτών» στη Συρία, στέλνοντας στρατιωτικούς συμβούλους στη Λιβύη, στέλνοντας οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Αζερμπαϊτζάν για να νικήσουν την Αρμενία, και τέλος, προωθώντας τη δική της ιδιοσυγκρασιακή εκδοχή της ευρασιατικής ενσωμάτωσης.
.
Το πρόβλημα είναι πώς υποτίθεται ότι η Τουρκία θα πληρώσει για όλες αυτές τις υπερβολικές φιλοδοξίες, δεδομένης της καταστροφικής κατάστασης της οικονομίας της.
.
Ορισμένοι πολιτικοί του κόμματος δικαιοσύνης και ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Άγκυρα είναι ένθερμοι υποστηρικτές ενός “τουρκικού κόσμου” που θα εκτείνεται όχι μόνο από τον Καύκασο μέχρι την Κεντρική Ασία, αλλά και στη Γιακούτια, στην άπω Ανατολή της Ρωσίας, και στο Σιντζιάνγκ, στην άπω Δύση της Κίνας. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς γίνεται αντιληπτό αυτό στη Μόσχα και το Πεκίνο.
.
Στην πραγματικότητα ήταν ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Εθνικιστικό Κίνημα (MHP), εξέχων σύμμαχος του Ερντογάν, αυτός που παρουσίασε τον αναθεωρημένο χάρτη του τουρκικού κόσμου στον Τούρκο πρόεδρο.
.
Η απάντηση του εκπροσώπου τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, ο οποίος τυχαίνει να είναι Τουρκολόγος,* ήταν ανεκτίμητη. Εκείνη την εποχή, είπε ότι η καρδιά του τουρκικού κόσμου πρέπει να βρίσκεται στα όρη Αλτάι. Δηλαδή, στη Ρωσία, όχι στην Τουρκία.
.
Και αυτό μας φέρνει στον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (ΟΕΤ), το νέο όνομα του πρώην Τουρκικού Συμβουλίου, όπως εγκρίθηκε από την 8η σύνοδο κορυφής τον περασμένο Νοέμβριο στην Κωνσταντινούπολη.
.
Ο οργανισμός αυτός έχει πέντε μέλη (Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία και Ουζμπεκιστάν) και δύο παρατηρητές (Ουγγαρία και Τουρκμενιστάν). Ο Γενικός Γραμματέας είναι διπλωμάτης από το Καζακστάν, Baghdad Amreyev.
.
Μια πρώτη επίσκεψη στο γοητευτικό ιστορικό παλάτι τους σε χρώμα σολομού στο Σουλταναχμέτ – πριν από μια επερχόμενη επίσημη συζήτηση – παρέχει το απαραίτητο πλαίσιο. Μεταξύ των εκθαμβωτικών κοντινών βυζαντινών και οθωμανικών δομών είναι ο τάφος του τελευταίου Οθωμανού σουλτάνου, Αμπντουλχαμίντ Β’, ο οποίος τυχαίνει να μην είναι άλλος από το μοντέλο του Ερντογάν.
.
Ανάλογα με το με ποιον μιλάτε – τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το AKP ή τους Κεμαλιστές διανοούμενους – ο Abdulhamid II είναι είτε ένας σεβαστός θρησκευτικός ηγέτης που πολέμησε τους ανατρεπτικούς και τις δυτικές αποικιακές δυνάμεις στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, είτε ένας φανατικός και οπισθοδρομικός τρελός.
.
Το OET είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οργάνωση. Συγκεντρώνει ένα μέλος του ΝΑΤΟ με το δεύτερο ισχυρότερο στρατό (Τουρκία), ένα μέλος της ΕΕ (Ουγγαρία, το οποίο εξακολουθεί να είναι μόνο παρατηρητής), δύο μέλη του CSTO, δηλαδή κράτη πολύ κοντά στη Ρωσία (Καζακστάν και Κιργιζία), και μια εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακή υπερδύναμη φυσικού αερίου με μόνιμη ουδετερότητα (Τουρκμενιστάν).
.
Ακόμη και στα κεντρικά γραφεία της ΟΕΤ, συμφωνούν, με χαμόγελο, ότι κανείς εκτός Τουρκίας δεν γνωρίζει τους πραγματικούς στόχους του οργανισμού, οι οποίοι είναι χαλαρά διατυπωμένοι ως επενδύσεις στη συνδεσιμότητα, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ), τις πράσινες τεχνολογίες και τις έξυπνες πόλεις. Οι περισσότερες επενδύσεις θα πρέπει να προέρχονται από Τουρκικές επιχειρήσεις.
.
Μέχρι πρόσφατα, ο Ερντογάν δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τον τουρκικό κόσμο στην Κεντρική Ασία – που θεωρείται πολύ κοσμικός από ισλαμική σκοπιά, ή ακόμα χειρότερα, ως ένα μάτσο τρομακτικοί κρυπτο-Κεμαλιστές. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν η περιοχή Μέσης Ανατολής/Βόρειας Αφρικής, όπως καθορίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ιστορικά περιελάμβανε τα κύρια οθωμανικά εδάφη.
.
Η ιστορία δείχνει, φυσικά, ότι αυτές οι νέο-οθωμανικές επιδρομές δεν έγιναν πολύ καλά δεκτές στις μουσουλμανικές χώρες. Εξ ου και η θεαματική επιστροφή της Ευρασίας στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Αυτή είναι μια καλή ιδέα θεωρητικά, αλλά πολύ πιο περίπλοκη στην πράξη.
.
Σταυρωτό πέρασμα Ευρασία
.
Το OET μπορεί να ενοποιήθηκε από τη γλώσσα, αλλά δεν θα βρείτε πολλούς τουρκόφωνους ανθρώπους στην Κεντρική Ασία: όλοι μιλούν ρωσικά.
.
Η ιστορία και ο πολιτισμός είναι μια άλλη ιστορία, και δίνει κάτι σαν αυτό:
.
Όπως σωστά επεσήμανε ο Πεσκόφ, οι τουρκόφωνοι λαοί προέρχονταν από τα όρη Αλτάι – μεταξύ Μογγολίας και Κεντρικής Ασίας. Μεταξύ του έβδομου και του δέκατου έβδομου αιώνα, επενδύθηκαν σε ένα κίνημα κατάκτησης της μετανάστευσης προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των ελληνιστών διαδόχων του, των Σελευκίδών βασιλέων και στη συνέχεια των Αράβων υπό το Ισλάμ.
.
Έτσι, για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχαμε κάποιες εφήμερες αυτοκρατορίες που ιδρύθηκαν από τουρκικές δυναστείες και χτίστηκαν ουσιαστικά πάνω σε περσικές δομές του Σασάνιντ, με την προσθήκη τουρκμενικών ομάδων, μέχρι που οι Οθωμανοί, βασισμένοι σε βυζαντινές δομές, καθιέρωσαν ένα αυτοκρατορικό σύστημα που διήρκεσε όχι λιγότερο από πέντε αιώνες.
.
Όσον αφορά την αρχαία συνδεσιμότητα, η διαδρομή στέπας ήταν μάλλον βόρεια της Ευρασίας – και ακολουθήθηκε τον δέκατο τρίτο αιώνα, με θεαματική επιτυχία, από τον Τζένγκις Χαν και τους διαδόχους του. Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι οι Μογγόλοι έχτισαν την πρώτη αληθινή αυτοκρατορία στην κλίμακα της Ευρασίας. Και με αυτόν τον τρόπο, πήραν επίσης τη νότια διαδρομή που πήραν οι Τούρκοι και οι του Τουρκμενιστάν.
.
Όπως και οι περσικές, ελληνικές και αραβικές αυτοκρατορίες, οι τουρκικές και μογγολικές αυτοκρατορίες ήταν αποφασισμένες να κατακτήσουν την ήπειρο. Η κύρια γραμμή επικοινωνίας σε όλη την Ευρασία ήταν πάντα, σύμφωνα με τον ακριβή ορισμό του Toynbee, «οι αλυσίδες από στέπες και ερήμους που διασχίζουν τη ζώνη των πολιτισμών, από τη Σαχάρα έως τη Μογγολία. ».
.
Όπως και η πρόσφατη αναθεώρηση της έννοιας του Δρόμου του Μεταξιού από την Κίνα, ο Ερντογάν – αν και δεν είναι αναγνώστης πόσο μάλλον ιστορικός – έχει επίσης τη δική του νεο-οθωμανική ερμηνεία για το τι κάνει τη συνδεσιμότητα να λειτουργεί.
.
Ενστικτωδώς, και προς τιμήν του, φαίνεται να έχει καταλάβει πώς οι κατακτητικές μεταναστεύσεις των Τούρκο-Μογγόλων από την Κεντρική Ασία στη Δυτική Ασία κατέληξαν να γκρεμίζουν αυτή την τεράστια περιοχή ασυνέχειας, μεταξύ Ανατολικής Ασίας και Ευρώπης, που είναι πολύ δύσκολο να παρακαμφθεί.
.
Ο ήλιος «ανατέλλει ξανά στην Ανατολή»
.
Στη σύνοδο κορυφής του OET το Νοέμβρη, ο ίδιος ο Ερντογάν δεν δίστασε να πει “όχι Ευρασία”: «Ίντσαλα, ο ήλιος σύντομα θα ανατείλει ξανά στην Ανατολή».
.
Αλλά αυτή η «Ανατολή» ήταν πολύ ακριβής: «Η περιοχή του Τουρκεστάν, που υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού για χιλιάδες χρόνια, θα αποτελέσει και πάλι κέντρο έλξης και φωτισμού για ολόκληρη την ανθρωπότητα. ».
.
Η απλή αναφορά της λέξης “Τουρκεστάν” σίγουρα προκάλεσε ρίγη σε όλο το Τσονγκνάνχαϊ του Πεκίνου. Στο OET, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο οργανισμός δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να ενδιαφέρεται για το Xinjiang: «Δεν είναι κράτος. Ενώνουμε τα τουρκικά κράτη. ».
.
Η εκστρατεία του OET για «βιώσιμη πολυτροπική συνδεσιμότητα» είναι πολύ πιο σημαντική επί τόπου.
.
Πρόκειται για μια διπλή στρατηγική που αντιπαραθέτει την πρωτοβουλία του Δια-Κασπιανού Διαδρόμου Μεταφορών (Κεντρικός Διάδρομος) – μια διευρωπαϊκή σύνδεση – και τον διάδρομο Zangezur, ο οποίος συνδέει τον Νότιο Καύκασο με την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.
.
Το Zangezur είναι απολύτως απαραίτητο για την Άγκυρα, καθώς επιτρέπει άμεση σύνδεση όχι μόνο με τον βασικό σύμμαχό της στο ΟΕΤ, το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και με την Τουρκική Κεντρική Ασία. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, αυτός ο δρόμος συνδεσιμότητας έχει μπλοκαριστεί από την Αρμενία. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Η τελική συμφωνία με την Αρμενία δεν έχει ακόμη επιτευχθεί.
.
Θεωρητικά, οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού της Κίνας – ή η Πρωτοβουλία Belt and Road (BRI) – και ο Κεντρικός Διάδρομος της Τουρκίας που συνδέει τον τουρκικό κόσμο είναι συμπληρωματικοί. Ωστόσο, μόνο τα γεγονότα (συνδεσιμότητας) στο έδαφος θα πουν, με την πάροδο του χρόνου.
.
Το γεγονός είναι ότι η Τουρκία έχει ήδη εμπλακεί μέχρι το λαιμό σε μια μεγάλη προσπάθεια συνδεσιμότητας. Πάρτε το σιδηρόδρομο Μπακού-Τιφλίδας-Καρς που συνδέει την Τουρκία, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν. Η Άγκυρα μπορεί να μην έχει τίποτα που να πλησιάζει την κλίμακα και το πεδίο εφαρμογής του κύριου οδικού χάρτη του BRI, ο οποίος καθορίζει όλα τα στάδια μέχρι το 2049.
.
Αυτό που έχει σχεδιαστεί είναι μια τουρκική κοσμοθεωρία – το 2040, που υιοθετήθηκε στη σύνοδο κορυφής του OET, με τον Κεντρικό Διάδρομο να παρουσιάζεται ως «η συντομότερη και ασφαλέστερη σύνδεση μεταφορών μεταξύ Ανατολής και Δύσης», συμπεριλαμβανομένης μιας νέας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (SEZ) που ονομάζεται Turan του Καζακστάν, η οποία θα ξεκινήσει το 2022.
.
Αυτή η SEZ θα προορίζεται αποκλειστικά για μέλη και παρατηρητές της OET. Η στέπα Τουράν, σημαντικά, θεωρείται επίσης από πολλούς στην Τουρκία ως το αρχικό σπίτι των τουρκικών λαών. Μένει να δούμε πώς θα αλληλεπιδράσει το Τουράν με την Khorgos SEZ, στα σύνορα μεταξύ Καζακστάν και Κίνας, έναν βασικό κόμβο του BRI. Όπως έχουν τα πράγματα, η άποψη ότι η Άγκυρα θα αποτελέσει σημαντική συστημική απειλή για το Πεκίνο μακροπρόθεσμα είναι καθαρή κερδοσκοπία.
.
Το συμπέρασμα είναι ότι το OET αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας του Ερντογάν, επίσης ελάχιστα γνωστής εκτός Τουρκίας: Ασία Εκ νέου. Είναι αυτή η πρωτοβουλία που θα καθοδηγήσει την επέκταση των συνδέσεων της Άγκυρας στην Ασία, με το ΟΕΤ να θεωρείται ένα από τα πολλά “εργαλεία περιφερειακής συνεργασίας”.
.
Η ικανότητα της Άγκυρας να εκμεταλλευτεί αυτή την εξαιρετικά φιλόδοξη στρατηγική ανάγνωση της γεωγραφίας και της ιστορίας για να οικοδομήσει μια νέα σφαίρα επιρροής εξαρτάται από την έλλειψη πολλών τουρκικών λιρετών στα ταμεία του Ερντογάν.
.
Εν τω μεταξύ, γιατί να μην ονειρεύεστε να γίνετε ο Σουλτάνος της Ευρασίας; Λοιπόν, ο Αμπντουλχαμίντ Β’ δεν θα πίστευε ποτέ ότι ο μελλοντικός του μαθητής θα τον ξεπερνούσε πηγαίνοντας στην Ανατολή – όπως ο Μέγας Αλέξανδρος – και όχι στη Δύση.

  • Σημείωση Μεταφραστή: Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκώφ, «τουρκολόγος», θεωρείται ο «άνθρωπος της Τουρκίας» πλησίον του Πούτιν. (Αλλά ως εργαλείο ποίου;)

Les méandres de la politique étrangère de Erdogan (reseauinternational.net)

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Ερντογάν στο Κίεβο, Πούτιν στο Πεκίνο: Μπορεί ο Νέο-οθωμανισμός να χωρέσει σε μεγαλύτερη Ευρασία;

Δημοσιεύτηκε

3 έτη πριν

στις

9 Φεβρουαρίου 2022

από τον

Zero Hedge, Feb 09, 2022.   Authored by Pepe Escobar via TheCradle.co,

Μετάφραση : Μιχαήλ Στυλιανού

Καθώς ο κόσμος στρέφεται περισσότερο πάνω σε μνημειώδη ανακοινώσεις από τη σύνοδο Πούτιν-Σι στο Πεκίνο, ο Ερντογάν της Τουρκίας συνεχίζει να βαδίζει σε ένα αραιό τεντωμένο σχοινί μεταξύ ΝΑΤΟ και Ευρασίας

Ο Ερντογάν επισκέπτεται την Ουκρανία: “Ελπίζει να παίξει τον μεσολαβητή με τη Ρωσία”

 Ο Ερντογάν επισκέπτεται την Ουκρανία καθώς η Ευρώπη πιέζει για αποκλιμάκωση των εντάσεων στη Ρωσία

Το κινεζικό έτος της Τίγρης του Μαύρου Νερού ξεκίνησε με μια μεγάλη έκρηξη – μια ζωντανή σύνοδο κορυφής του Πεκίνου μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Κινέζου ομολόγου του Σι Τζινπίνγκ – και μια μικρή έκρηξη – του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Κίεβο της Ουκρανίας. Και ναι, είναι όλα αλληλένδετα.

Ο σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου Γιούρι Ουσακόφ είχε αποκαλύψει εκ των προτέρων ότι οι Πούτιν-Σι θα δημοσιεύσoυν μια πολύ σημαντική «κοινή δήλωση για τις διεθνείς σχέσεις που εισέρχονται σε μια νέα εποχή», με τη Ρωσία και την Κίνα συγχρονισμένες «για τα σημαντικότερα παγκόσμια προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων ασφάλειας».

Οι υπουργοί Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και Γουάνγκ Γι, οι οποίοι εργάστηκαν ασταμάτητα πριν τη σύνοδο, συναντήθηκαν προχθές στο Πεκίνο για να οριστικοποιήσουν την κοινή δήλωση. Ο Wang τόνισε την αυξανόμενη διασύνδεση της πρωτοβουλίας Πρωτοβουλία Ζώνη και Δρόμος(BRI) με την Οικονομική Ένωση της Ευρασίας (EAEU) και προς το συμφέρον του Παγκόσμιου Νότου, αναφέρθηκε σε εκτενείς συζητήσεις σχετικά με τη συνεργασία BRICS, την Ουκρανία, το Αφγανιστάν και την Κορεατική Χερσόνησο.

Η κοινή δήλωση Ρωσίας-Κίνας (εδώ, στα ρωσικά) δεν έκρυψε λόγια. Οι δύο παγκόσμιες δυνάμεις, μεταξύ των βασικών θέσεων της συνόδου, είναι κατά της επέκτασης του ΝΑΤΟ, θέλουν την ενίσχυση του ΟΗΕ και την «δικαιοσύνη στις διεθνείς σχέσεις». Θα καταπολεμήσουν την «παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις κυριάρχων χωρών», θα αντιταχθούν στις «εξωτερικές δυνάμεις» που υπονομεύουν την εθνική ασφάλεια και είναι αποφασιστικά ενάντιες στις επαναστάσεις χρωμάτων.

Ένα άρθρο του Putin που δημοσιεύθηκε από την Xinhua περιγράφει λεπτομερώς όλο το φάσμα των σινο-ρωσικών συζητήσεων στο υψηλότερο επίπεδο – από την προσπάθεια «ενίσχυσης του κεντρικού συντονιστικού ρόλου των Ηνωμένων Εθνών στις παγκόσμιες υποθέσεις και αποτροπής της διάβρωσης του διεθνούς νομικού συστήματος, με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στο κέντρο του, έως τη «συνεχή επέκταση της πρακτικής των συναλλαγών στα εθνικά νομίσματα και τη δημιουργία μηχανισμών αντιστάθμισης του αρνητικού αντίκτυπου των μονομερών κυρώσεων [των ΗΠΑ]».

Ο Πούτιν όρισε αποφασιστικά την Κίνα ως «στρατηγικό μας εταίρο στη διεθνή σκηνή» και τόνισε πως ο ίδιος και ο Σι «έχουν σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες απόψεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κόσμου».

Ανέφερε ότι αυτή η στρατηγική εταιρική σχέση είναι «βιώσιμη, εγγενώς πολύτιμη, δεν επηρεάζεται από το πολιτικό κλίμα και δεν απευθύνεται σε κανέναν. Υποστηρίζεται από το σεβασμό, τον σεβασμό των βασικών συμφερόντων του άλλου, την τήρηση του διεθνούς δικαίου και τον Χάρτη του ΟΗΕ».

Ο Παγκόσμιος Νότος – και ενδεχομένως οι περιοχές της Ευρώπης, που αντιμετωπίζουν τώρα έναν ψυχρό χειμώνα με αύξηση των τιμών των καυσίμων λόγω της αντιπαράθεσης για την Ουκρανία – δεν θα παραλείψει να συγκρίνει αυτούς τους κανόνες με την κοσμοθεωρία του ΝΑΤΟ.

Εν τω μεταξύ, στο Κίεβο, Ερντογάν και Ζελένσκι επανεξετάζουν τη στρατηγική συνεργασία Τουρκίας-Ουκρανίας.

Ο Ερντογάν πραγματοποίησε ένα κατόρθωμα στο Κίεβο. Κάλεσε για «ειρηνική και διπλωματική λύση» στην Ουκρανία, όχι σε ευθυγράμμιση με το επιθετικό σάλπισμα της Εταιρείας Πολεμικών Επιχειρήσεων. Ανέφερε μάλιστα ότι η λύση πρέπει να βρεθεί «στο πλαίσιο των συμφωνιών του Μινσκ, βάσει της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και του διεθνούς δικαίου».

Αυτό συμβαίνει ακριβώς να δένεται με την άποψη της Μόσχας. Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ είχε προηγουμένως σχολιάσει, «εάν η Τουρκία μπορούσε να ενθαρρύνει το Κίεβο να εφαρμόσει τη συμφωνία του Μινσκ, η Μόσχα θα χαιρέτιζε αυτή την εξέλιξη»*.

Νέα ταλάντευση του Σουλτάνου

Έτσι, μπαίνει ο Ερντογάν ως καλοκάγαθος αγγελιοφόρος/ ειρηνοποιός – η τελευταία στροφή του στην συναρπαστική, ατέλειωτη περιπέτεια αυτού που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως η αναζήτηση μιας πιο ραφιναρισμένης μορφής Νέο-Οθωμανισμού στην εξωτερική πολιτική.

Δεν είναι τόσο απλό. Ο Ερντογάν, ακόμη και πριν προσγειωθεί στο Κίεβο, διαβεβαίωσε ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη να φιλοξενήσει μια ζωντανή συνάντηση Πούτιν-Ζελένσκι ή ακόμα και «συνομιλίες σε τεχνικό επίπεδο».

Αυτό ήταν το εύρημά του για την προώθηση μιας πιθανής επίσκεψης του Πούτιν στην Άγκυρα μετά τη συνάντησή του με τον Σι στο Πεκίνο: «Ο κ. Πούτιν μας είπε ότι θα επισκεφθεί την Τουρκία μετά την επίσκεψή του στην Κίνα».

Ο Ερντογάν προσκάλεσε τον Πούτιν στα τέλη Ιανουαρίου. Το Κρεμλίνο επιβεβαιώνει ότι δεν έχει οριστεί ακόμα ημερομηνία.

Ο φαινομενικός σκοπός της επίσκεψης του Ερντογάν στο Κίεβο, μέρος στρατηγικού συμβουλίου υψηλού επιπέδου, ήταν να υπογράψει τη λεγόμενη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Νέας Γενιάς, συμπεριλαμβανομένης της πολύ δύσκολης – για τη Μόσχα – από κοινού με την Ουκρανία παραγωγής μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar, κατασκευασμένων από την Baykar Makina, μια εταιρεία που ανήκει σε κανέναν άλλο εκτός από τον γαμπρό του Ερντογάν Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ.

Ναι, στον Ερντογάν είναι όλα στην οικογένεια. Και το πρόβλημα είναι ότι το μαχητικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος Bayraktar TBT 2 – όπως αυτά που πωλούνται στην Ουκρανία από το 2018 – θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται εναντίον του άμαχου πληθυσμού του Ντόνετσκ. Ο Λαβρόφ, ακόμη και ο ίδιος ο Πούτιν, έχουν πει πολλά γι’ αυτό απέναντι στην Άγκυρα.

Η γεωπολιτική του Ερντογάν σε τεντωμένο σχοινί περιλαμβάνει τους ρωσικούς S-400 μέσα και τα αμερικανικά F-35 έξω, εισαγωγή ρωσικού αερίου και πυρηνικής τεχνολογίας, παράλληλα με πωλήσεις των Bayraktars στους εχθρούς της Ρωσίας, αλλά και με πρόσφατη δήλωση του Χουλουσί Ακάρ, υπουργού Αμύνης, ότι «αποκλείεται να εγκαταλείψει την Συνθήκη του Μοντρέ» -που περιορίζει την παρουσία του ΝΑΤΟ στην Μαύρη Θάλασσα- «υπό τις σημερινές συνθήκες.”

Τα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες δεν θα χειροκροτήσουν.

Μέχρι τώρα, ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) εγκατέλειπαν στην ουσία το Μοντρέ προς  υπέρ της ακόμα  υπερφίαλης Διώρυγας της Ιστανμπούλ που θα συνδέει τη Μεσόγειο με τη Μαύρη Θάλασσα, και θα τελεί «εξ ολοκλήρου υπό την κυριαρχία της Τουρκίας», σύμφωνα με τον Ερντογάν – προφανώς μια πολύ ζουμερή συμφωνία από την πλευρά του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, το γεγονός είναι ότι η Άγκυρα, βυθισμένη σε έναν οικονομικό/χρηματοπιστωτικό βάλτο, δεν έχει κανένα μέσο για να χτίσει τη Διώρυγα.

Το γεωπολιτικό περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί εξακολουθεί να αφήνει σε μετεώριση τους πραγματικούς στόχους του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών (OTS), πρώην Τουρκοκύπριου Συμβουλίου, το οποίο αποκρυσταλλώνει την έλξη του παντουρκισμού – ή του παντουρανισμού. Έχει ήδη υπερβεί τη διακήρυξη Σούσα του περασμένου έτους, η οποία εδραίωσε ένα τουρκο-αζερικό «ένα έθνος, δύο κράτη», περιλαμβάνει τώρα αυτά τα δύο συν το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και την Κιργισία, και φλερτάρει ενεργά την Ουγγαρία, το Αφγανιστάν, το Τουρκμενιστάν και – τελευταίο αλλά εξίσου αξιοσημείωτο – την Ουκρανία.

Το OTS συνεδρίασε σε αυστηρά ασφαλές νησί στην Ιστανμπούλ τον περασμένο Νοέμβρη. Συζήτησαν λεπτομερώς το γεγονός ότι το εξαιρετικά περίπλοκο πολιτικό περιβάλλον στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν ενδέχεται να διαχυθεί σε νέα περιστατικά τρομοκρατίας και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Δεν υπήρξαν διαρροές σχετικά με μελλοντικά, πρακτικά βήματα OTS.

Πολύ περισσότερο από μια γέφυρα που συνδέει τη Μικρά Ασία και τον Καύκασο με την Κεντρική Ασία, ή ένα είδος καλοήθους μορφής «διαλόγου» μεταξύ του Νότιου Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, το OTS, θεωρητικά, μεταφέρει όλες τις παγίδες ενός μπλοκ από τη Μαύρη Θάλασσα στο Σινγιάνγκ, κάτω από μια όχι και τόσο συγκαλυμμένη τουρκική ηγεμονία, η οποία συνεπάγεται ένα σοβαρό στοιχείο Δούρειου Ίππου: παρουσία του ΝΑΤΟ.

Μένει να δούμε πώς το OTS θα διασυνδέεται με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), ο οποίος συναθροίζει τους “stans” ως πλήρη μέλη, καθώς και με το Ιράν – αλλά όχι με την Τουρκία, η οποία είναι απλώς ένας παρατηρητής. Οι κορυφαίες δυνάμεις της SCO είναι φυσικά η Ρωσία και η Κίνα, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπαν, για παράδειγμα, στην Κασπία να είναι ανοικτή σε δυτικές επιθετικές πολιτικές, στην παραβίαση των ρωσικών και ιρανικών σφαιρών επιρροής και, πάνω απ’ όλα, σε ένα μπλοκ «ασφάλειας» με το ΝΑΤΟ να «προηγείται από πίσω».

Η συζήτηση στους διαδρόμους του παλατιού

Είναι αρκετά διαφωτιστικό να αξιολογείται πώς τα μέσα ενημέρωσης του Ερντογάν – πάνω από το 90% πλήρως ελεγχόμενα σε ολόκληρη την Τουρκία – αντικατοπτρίζουν τους πραγματικούς υπολογισμούς που στροβιλίζονται στους διαδρόμους αυτού του σουλτάν-παλατιού 1000 δωματίων στην Άγκυρα.

Βλέπουν ότι η Ρωσία «εισέβαλε στην Κριμαία και προσάρτησε την ανατολική Ουκρανία» και προσπαθεί να «εδραιώσει τη θέση της στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Ευρώπη». Παράλληλα, θεωρούν ότι η Αυτοκρατορία οργανώνει την Τουρκία ως μια απλή «πρώτη γραμμή» σε έναν μεγαλύτερο πόλεμο, με τη στρατηγική του ΝΑΤΟ, που «πολιορκεί» τη Ρωσία και την Κίνα, να εφαρμόζεται και κατά της Τουρκίας.

Έτσι “ο φόβος της Τουρκίας είναι πλέον τόσο ισχυρός όσο ο φόβος της Ρωσίας και της Κίνας”.

Φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι αν η  Ανώνυμος  Εταιρεία Πολεμικών Επιχειρήσεων πάρει αυτό που απεγνωσμένα θέλει, «η Μαύρη Θάλασσα θα μετατραπεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Η εγκατάσταση των ΗΠΑ και της Ευρώπης στη Μαύρη Θάλασσα σημαίνει ότι δεν θα φύγουν ποτέ». Αυτό “θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της Τουρκίας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα”.

Και  στην συνέχεια υπάρχει και η κρίσιμη άποψη: «Η Ουκρανία δεν μπορεί να σταματήσει τη Ρωσία. Αλλά η Τουρκία μπορεί.» Αυτό ακριβώς παίζει ο Ερντογάν. «Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη πρέπει να αναστραφούν από την εγκατάσταση στη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να διατηρηθούν οι σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας». Το πρόβλημα είναι πώς «η ακεραιότητα και η άμυνα της Ουκρανίας πρέπει να υποστηριχθούν».

Όλα τα παραπάνω συνδέονται απόλυτα με τον Ερντογάν. Επιστρέφοντας από το Κίεβο με όλα τα ρητορικά όπλα να εκτοξεύουν πυρά, διακηρύσσοντας ότι η Δύση θέλει να «επιδεινώσει» την ουκρανική κρίση. Τα ΜΜΕ του Ερντογάν το παρουσιάζουν ως «ένα παιχνίδι που επιχειρεί να οδηγήσει την Τουρκία εναντίον της Ρωσίας».

Ο Ερντογάν μέχρι στιγμής δεν αμφισβήτησε ποτέ πραγματικά τη «διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες». ( ; ; ; ) Πάντα ήθελε να απευθύνει δύο διαφορετικά μηνύματα προς την Ανατολή και τη Δύση. Για την Ασία, η έμφαση δόθηκε στον αντι-ιμπεριαλισμό, τις ολέθριες συνέπειες της αποικιοκρατίας, το ισραηλινό κράτος απαρτχάιντ και τη δυτική ισλαμοφοβία. Για τη Δύση, επέμεινε στη δική του εκδοχή του διαλόγου των πολιτισμών (και χαρακτηρίστηκε ως «αυταρχικός»).

Τελικά ο Ερντογάν δεν είναι δοτικό-τοξινωμένος, προς το αντίθετο. Βλέπει την αμερικανική τάξη ως μια νέο-αποικιακή δύναμη που ενδιαφέρεται μόνο να λεηλατήσει τους πόρους των εδαφών του Ισλάμ. Φυσικά είναι ανάπηρος πολιτιστικά – προσκολλάται, στην καλύτερη περίπτωση, στην απομνημόνευση των στίχων του Κορανίου, ακούγοντας οθωμανική στρατιωτική μουσική και τραβώντας τη φωτογραφία του με τον περίεργο Τούρκο ποπ σταρ. Δεν διαβάζει. Όλα έχουν να κάνουν με το ένστικτο.

Μια συζήτηση για τον Νέο-Οθωμανισμό του Ερντογάν στο Μεγάλο Παζάρι της Ιστανμπούλ ξεπερνά κάθε ανάλυση δεξαμενής σκέψης. Ο συνομιλητής μας λέει ότι είναι κάτι σε συνεχή ροή. Από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής, μετανάστευσε από φιλοευρωπαϊκή σε απογοήτευση για τον αποκλεισμό της, σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα ότι η Τουρκία έχει βαρεθεί να είναι κράτος πελάτης των ΗΠΑ. Είναι σαν ο Ερντογάν, ενστικτωδώς, να έχει κατανοήσει την τρέχουσα, αβυσσαλέα στρατηγική πανωλεθρία της συλλογικής Δύσης – έτσι η προσπάθειά του, τώρα, να οικοδομήσει κάποια στρατηγική συνεργασία με Ρωσία-Κίνα.

Έχει υποστεί μεταστροφή όμως; Λαμβάνοντας υπόψη τη θρυλική μεταβλητότητά του, όλα τα στοιχήματα είναι εκτός. Ο Ερντογάν έχει μακρά μνήμη και δεν έχει ξεχάσει ότι ο Πούτιν ήταν ο πρώτος παγκόσμιος ηγέτης που καταδίκασε την – αποτυχημένη – απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 από τους συνήθεις υπόπτους πληροφοριών και τον υποστήριξε προσωπικά.

Είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος για να γίνει η Τουρκία του Ερντογάν στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας. Ωστόσο, έχει την ικανότητα να γνωρίζει προς τα πού πνέουν οι γεωπολιτικοί άνεμοι – και αυτό δείχνει την ολοκλήρωση της Ευρασίας, τη ρωσική-εννοιολογική εταιρική σχέση μεγαλύτερης Ευρασίας και την υπεροχή της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Κίνας που εκδηλώνεται μέσω bri, EAEU και SCO.

Υπάρχει ακόμη και μια ευρασιατική μίνι άνθηση στην Τουρκία. Είναι κοσμικοί, κατά του ΝΑΤΟ – όπως ακριβώς και η Ρωσία-Κίνα· θεωρούν την Αυτοκρατορία ως τον αδιαμφισβήτητο ταραχοποιό στη Δυτική Ασία και θέλουν στενότερους δεσμούς με τη Μόσχα και την Τεχεράνη.

Στη Νοσταλγία για την Αυτοκρατορία: Η Πολιτική του Νέο-Οθωμανισμού, ο Μ. Χακάν Γιαβούζ υποστηρίζει ότι «ο νέο-οθωμανισμός αποτελεί ένα πλέγμα συσχετισμών μεταξύ του κυρίαρχου λόγου του ισλαμισμού, των υπολειπόμενων αναμνήσεων του οθωμανικού μεγαλείου και της εξέχουσας επιθυμίας να ανασυσταθεί το τουρκικό έθνος ως περιφερειακή δύναμη με ιστορικές ρίζες».

Η φράση κλειδί είναι «περιφερειακή δύναμη». Γιατί όχι μια ισχυρή «περιφερειακή δύναμη» βαθιά ενσωματωμένη σε μια ισχυρή Μεγαλύτερη Ευρασία – αντί για ένα απλό (αποσυντιθέμενο) δυτικό υποπόδιο;

Καθόλου περίεργο ότι ο Ερντογάν ψοφάει να κάνει παρέα με τον Πούτιν στην Άγκυρα.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αζερμπαϊτζάν

Νέα γεωπολιτική στον Καύκασο που μειώνει το ρόλο της Τουρκίας – συμμετοχή Ελλάδας

Δημοσιεύτηκε

3 έτη πριν

στις

5 Φεβρουαρίου 2022

από τον

Φεβρουάριος 5, 2022. Ελλάδα.
Ο διάδρομος διέλευσης Περσικός Κόλπος – Εύξεινος Πόντος είναι περισσότερο από δύο φορές μικρότερος από τη διαδρομή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και η παράδοση εμπορευματοκιβωτίων είναι πολύ φθηνότερη, γράφει ρωσικό δημοσίευμα.

Έτσι, εάν το Ιράν τα καταφέρει, θα είναι σοβαρό πλήγμα στις γεωπολιτικές φιλοδοξίες των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας. 

Όσο για τη σημασία της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα ως μεγάλου κόμβου logistics, δεν θα μειωθεί, αλλά αντίθετα: η ροή φορτίου στα ρωσικά λιμάνια της Ρωσίας θα αυξηθεί.

 Ο Ιρανός Υφυπουργός Εξωτερικών Μεχντί Σαφάρι, ο οποίος είναι αρμόδιος για οικονομικά θέματα, δήλωσε ότι τον Απρίλιο-Μάιο, έχει προγραμματιστεί να διεξαχθεί στη Σόφια «ο έκτος γύρος διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία για τον διάδρομο Περσικού Κόλπου-Μαύρης Θάλασσας». 

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι βέβαιο ότι θα τελειώσουν με την υπογραφή τελικής συμφωνίας. 

Υπενθυμίζουμε ότι μαζί με την Τεχεράνη, το Αζερμπαϊτζάν, η Αρμενία, η Γεωργία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή.

 Στα τέλη του περασμένου έτους, σε συνεργασία με το Μπακού και την Τιφλίδα, εφαρμόστηκε πιλοτικό πρόγραμμα μεταφοράς φορτίου από το Ιράν στη Μαύρη Θάλασσα. Στο πλαίσιο της διαδρομής διαμετακόμισης, έχουν ήδη σταλεί πιλοτικά φορτία εδώ και τέσσερις μήνες για την παράδοση ιρανικών αγαθών στο Αζερμπαϊτζάν μέσω των συνόρων στην Αστάρα, καθώς και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέσω των λιμανιών της Γεωργίας στη Μαύρη Θάλασσα.

 Από εκεί, πλοία με τροχοφόρα οχήματα που μεταφέρουν εμπορεύματα διασχίζουν τη Μαύρη Θάλασσα, κατευθύνονται προς βουλγαρικά λιμάνια (Μπουργκάς και Βάρνα), μετά τα οποία κατευθύνονται προς την Ελλάδα και περαιτέρω προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Από αυτή την άποψη, το Ιράν σκοπεύει να συνδέσει τα λιμάνια του που βρίσκονται στη Θάλασσα του Ομάν (Chabahar) και στον Περσικό Κόλπο (Bender Abbas, Imam Khomeini και Khorramshahr) στα νότια της χώρας με λιμάνια που βρίσκονται στην Κασπία Θάλασσα (Amir Abad , Novshahr, Anzali και Astara) στα βόρεια μέσω του ιρανικού σιδηροδρομικού δικτύου. 

Έτσι, ο διάδρομος θα συνδέει τέσσερις βασικές θαλάσσιες λεκάνες:

 1) τον Περσικό Κόλπο και τη Θάλασσα του Ομάν (Ιράν),

 2) την Κασπία Θάλασσα (Ιράν και Αζερμπαϊτζάν),

3) τη Μαύρη Θάλασσα (Γεωργία και Βουλγαρία),

4 ) η Μεσόγειος Θάλασσα (Ελλάδα). 

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι ο διαμετακομιστικός διάδρομος Περσικού Κόλπου-Μαύρης Θάλασσας, ο διεθνής διάδρομος μεταφορών Βορρά-Νότου και ο κινεζικός «Μία ζώνη, ένας δρόμος» διέρχονται από το Ιράν.

 Ιρανοί ειδικοί προτείνουν σε αυτή την περίπτωση συνεργασία με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU) αφού ο Διαμετακομιστικός Διάδρομος Περσικού Κόλπου-Μαύρης Θάλασσας, ο Διεθνής Μεταφορικός Διάδρομος Βορρά-Νότου και ο κινεζικός «Μία ζώνη, ένας δρόμος» διέρχονται από το Ιράν. 

Μείωση της εξάρτησης από Τουρκία

Η Τεχεράνη έχει τους δικούς της λόγους να πιέζει να προωθήσει έναν διάδρομο μεταφορών και διαμετακόμισης μεταξύ του Περσικού Κόλπου και της Μαύρης Θάλασσας. 

Αυτό γίνεται για να μειωθεί η εξάρτηση από την Τουρκία δημιουργώντας μια εναλλακτική οδό για το εμπόριο και τη διέλευση προς την Ευρώπη.

 Κάτι που αναγκάζει επίσης την Τεχεράνη να αναζητήσει εναλλακτικές στον λεγόμενο «Μεσαίο Διάδρομο», τον οποίο προωθεί η Άγκυρα. Είναι πιθανόν ο διάδρομος Περσικού Κόλπου-Ευξείνου Πόντου να αρχίσει να λειτουργεί πριν από τον διάδρομο Zangezur, ο οποίος συνδέει το Αζερμπαϊτζάν μέσω του εδάφους της Αρμενίας με το Ναχιτσεβάν και την Τουρκία. 

Επομένως, η επιθυμία του Ιράν να οικοδομήσει έναν διάδρομο Περσικού Κόλπου-Μαύρης Θάλασσας συνδέεται με γεωπολιτικές αλλαγές στον Υπερκαύκασο μετά τον δεύτερο πόλεμο του Καραμπάχ.

 Ας το σημειώσουμε επίσης ότι η σιδηροδρομική γραμμή Ναχιτσεβάν -Ερεβάν θα μπορούσε να αντικαταστήσει την ακριβή και περίπλοκη επί του παρόντος σιδηροδρομική διαδρομή από το Ερεβάν προς την πόλη Μεγκρί στα σύνορα Ιράν-Αρμενίας. 

Η αντικατάσταση αυτής της διαμετακομιστικής σύνδεσης θα είναι ένα σημαντικό βήμα προς την πλήρη εφαρμογή του διαδρόμου Περσικού Κόλπου-Ευξείνου Πόντου.

Σύμφωνα με τον Τζαβάντ Χενταϊάτι, Γενικό Διευθυντή του Τμήματος Διεθνών Μεταφορών του Ιρανικού Οργανισμού Οδών και Μεταφορών, σχεδιάζεται να επιτευχθεί μεταφορά 50 εκατομμυρίων τόνων φορτίου ετησίως σε μια εικοσαετία. 

Αν συμβεί αυτό, τότε, σύμφωνα με τον Τούρκο ειδικό, Ενγκίν Οζέρ, «είναι καιρός να μιλήσουμε για ποιοτικές γεωπολιτικές αλλαγές στον Υπερκαύκασο». 

Το Ιράν θα συνδεθεί με τη Ρωσία, η Αρμενία θα μπορεί να εμπορεύεται πιο ενεργά με γειτονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, της Ρωσίας και του Αζερμπαϊτζάν.

 Το μόνο πρόβλημα στην αναδυόμενη περιφερειακή μορφή μπορεί να είναι η Γεωργία, η οποία, παρεμπιπτόντως, εξακολουθεί να μην συμμετέχει στην πλατφόρμα 3 + 3 (Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Γεωργία). 

Όμως η Τιφλίδα δεν είναι αντίθετη στη συμμετοχή στον διάδρομο Περσικού Κόλπου-Ευξείνου Πόντου. 

Με τη σειρά του, το Ιράν εξετάζει την ιδέα της πρόσβασης όχι μόνο στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και στη Βαλτική Θάλασσα κατά μήκος του διαδρόμου Βορρά-Νότου μέσω της Ρωσίας. Ωστόσο, αυτή η πορεία των πραγμάτων μπορεί να μην ταιριάζει στη Δύση, η οποία σκοπεύει να συνεχίσει να ασκεί τη λεγόμενη αποτρεπτική επιρροή στην Τεχεράνη.

Ο Δούρειος Ίππος

Είναι πιθανό η Γεωργία να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος. 

Η Ουάσιγκτον, σε σχέση με τον διαμετακομιστικό διάδρομο Περσικού Κόλπου-Μαύρης Θάλασσας, μπορεί να χρησιμοποιήσει μια δοκιμασμένη τακτική:

 Πρώτα, δίνει τη δυνατότητα στους Ιρανούς και τους Κινέζους την ευκαιρία να επενδύσουν σε αυτό το έργο υποδομής (όπως η Gazprom με το Nord Stream 2) και μετά θα βάλει φρένο στους τροχούς, αναγκάζοντας συνεχώς να ψάχνει κάποιες λύσεις στα προβλήματα και αυξάνει το κόστος των επενδυτών. 

Ο συντομότερος δρόμος

Εν τω μεταξύ, ο διάδρομος Περσικού Κόλπου-Ευξείνου Πόντου είναι περισσότερο από δύο φορές συντομότερος από τη διαδρομή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και η παράδοση εμπορευματοκιβωτίων είναι πολύ φθηνότερη. 

Το έργο Βορράς-Νότος με τη συμμετοχή της Ρωσίας υλοποιείται πολύ αργά, και ως εκ τούτου η Τεχεράνη μπορεί επίσης να εμπλέξει την Ινδία, το Ομάν και, στο μέλλον, ακόμη και το Ιράκ και τη Συρία. 

Πρόσφατα, η Τεχεράνη κάνει επιτυχημένα γεωπολιτικά βήματα. Η πρωτοβουλία του να ενταχθεί στην SCO και η προοπτική ένταξης στην ΕΑΕΕ ως μόνιμο μέλος πραγματοποιεί το μακροχρόνιο όνειρο του Ιράν να γίνει μέλος της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης.

 Μετά την επιτυχή υλοποίηση του σχεδίου του διαδρόμου Περσικού Κόλπου-Ευξείνου Πόντου, το Ιράν θα γίνει σίγουρα ένας σημαντικός γεωπολιτικός παίκτης στον χάρτη της Μέσης Ανατολής.

Και αυτό ωφελεί όχι μόνο αυτό, αλλά και τους εταίρους της Τεχεράνης – τη Ρωσία και την Κίνα. 

Επομένως, εάν το Ιράν τα καταφέρει, θα είναι σοβαρό πλήγμα στις γεωπολιτικές φιλοδοξίες των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Τουρκίας. 

Όσο για τη σημασία της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα ως μεγάλου κόμβου logistics, δεν θα μειωθεί, αλλά αντίθετα: η ροή φορτίου στα ρωσικά λιμάνια θα αυξηθεί.
regnum.ru
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ: Νέα γεωπολιτική στον Καύκασο που μειώνει το ρόλο της Τουρκίας – συμμετοχή Ελλάδας (echedoros-a.gr)

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή