Η επικίνδυνη ισχνότητα του μετώπου μας στην Πίνδο απαιτεί μια ερμηνεία. Η οποία για έναν αντικειμενικό ερευνητή οδηγεί στην ανακάλυψη αλυσιδωτών ευθυνών στα ανώτερα κλιμάκια της τότε πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας μας, αν και υποστηρίχθηκε, ότι ακόμα και στα αμέσως προϊστάμενα του Δαβάκη; κλιμάκια επικρατούσε κάποια εχθρότητα εναντίον του, που οδήγησε στην ανεξήγητη έλλειψη ενισχύσεως του.

..Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται “στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού
λάθους που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα
χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του”. Ο Δαβάκης το είδε αμέσως
και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ’ αυτό
το λάθος “θα μάντρωνε τους Ιταλούς”.

..Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της
μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου
για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία
των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών. Έγραψε αρκετά
στρατιωτικά έργα, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Ο πόλεμος του
μέλλοντος»Κάνοντας τον Τζών Φρήμαν να γράψει πως ο Αντισυνταγματάρχης ήταν ο θεωρητικός προφήτης του μηχανοκίνητου πολέμου.  Ο τροβαδούρος των τανκς πάνω στις άγριες βουνοκορφές, όπου μόνον
άνθρωποι και μουλάρια μπορούσαν να ανεβαίνουν στις γιδόστρατες. Είχε
αφομοιώσει τον πρωτόγονο πόλεμο που έπρεπε να διεξαγάγει. Και κάθε τόσο
τηλεφωνούσε στους ήρωές του στα ακραία φυλάκια. Στο 25 της Κιάφας, μια
αετοφωλιά στα 2398 μέτρα, στο 24 του Κουκουλιού, στο 23 της Μπάτρας και
από εκεί σε ολόκληρη την υφήλιο!

 ,,,Ο Σ. Μελάς έχει χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Δαβάκη ως “μοναδική σύνθεση
προσόντων που σπάνια πάνε μαζί: Σπουδαίος ‘τρουπιέ’, όπως λένε οι
Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος
απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά
και ιδιοφυία στρατηγική, κάτοχος του εδάφους όσο λίγοι διοικητές
στρατευμάτων. Ακούραστος μελετητής και γνώστης βαθύτατος της τέχνης του
πολέμου, πρωτεύων στις ξένες πολεμικές Ακαδημίες, δάσκαλος αξιωματικών
σπάνιος, συγγραφεύς στρατιωτικός πρωτότυπος και πρωτοπόρος – ολόκληρη
βιβλιοθήκη τα έργα του – μοναδικός ιχνηλάτης των ‘τακτικών καταστάσεων’,
ξάστερος στην κρίση, ευφάνταστος και γοργότατος στη σύλληψη του σχεδίου
κι εκτελεστής άμεσος, μεγάλος μαέστρος του ελιγμού, επίμονος και
παράφορος στον αγώνα”. (Η δόξα του ’40, σελ. 21).

Η μάχη της Πίνδου

Αλλά το κρίσιμο πρόβλημα της ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των
ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος
Πίνδου με διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να
υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι
όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.


Ο Δαβάκης ήταν καινούργιος στην περιοχή. Είχε αναλάβει τη διοίκηση του
τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα
κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου,
βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο. Ετσι, όταν τα
ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας
«Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός
από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα
πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε
επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους
τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.

Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές: Τα λιγοστά
φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον
εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στη διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι
μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι
περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο; Ο Δαβάκης κρατώντας την
ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι
σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30
και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι: Από το βόρειο μέρος του
μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το
8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον
Σμόλικα προς το Κεράσοβο και τη Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα
βάδιζε προς τη Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης
ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την
προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις
λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να
φθάσουν οι ενισχύσεις.

Και, σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία
ατέλειωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν στις 3 Νοεμβρίου στο
Επταχώρι οι άνδρες της Ι Μεραρχίας Πεζικού της V Ταξιαρχίας Πεζικού ενώ
ολόκληρη η Μεραρχία Ιππικού είχε αποστολή να ανακόψει την προέλαση των
Ιταλών προς το Μέτσοβο. Σημαντικότατη βοήθεια στον αγώνα κατά των Ιταλών
στην Πίνδο πρόσφεραν οι γυναίκες των γύρω χωριών. Με απαράμιλλο θάρρος
και υπεράνθρωπη προσπάθεια κάλυπταν τις ελλείψεις του στρατού σε
μεταγωγικά. Μέσα από δύσβατα μονοπάτια, κουβαλώντας στην πλάτη τους
κάσες με πυρομαχικά και όπλα, ανέβαιναν στις βουνοκορφές για να δώσουν
τα εφόδια στους μαχομένους.

Στο μεταξύ οι ιταλικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τη Σαμαρίνα και τη
Βωβούσα και απείχαν μόλις έξι ώρες με τα πόδια από το Μέτσοβο, το οποίο,
αν το έπαιρναν, θα έκοβε την Ελλάδα στα δύο.

Στις 3 Νοεμβρίου ωστόσο οι Ιταλοί κατάλαβαν ότι οι νίκες τους ήταν
πρόσκαιρες. Τα τμήματα της «Τζούλια» που είχαν προωθηθεί από το Κεράσοβο
προς τη Σαμαρίνα αποκόπηκαν. Προσπάθησαν να ξεφύγουν προς τα Γρεβενά
και, όταν συνειδητοποίησαν ότι η δίοδος φυλασσόταν από την Ταξιαρχία
Ιππικού, εξαπέλυσαν εναντίον της μια τρομερή επίθεση. Οι ιππείς
κινδύνεψαν να αποδεκατιστούν αν δεν επενέβαινε την κατάλληλη στιγμή η
μικρή, εξαθλιωμένη αλλά ηρωική Ελληνική Αεροπορία. Την ίδια ημέρα η
Ταξιαρχία Ιππικού μπήκε θριαμβευτικά στη Σαμαρίνα. Την επομένη τμήματα
της Ι Μεραρχίας Πεζικού ανακατέλαβαν τη Βωβούσα. Ο δρόμος προς το
Μέτσοβο είχε αποκοπεί για τους Ιταλούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να
ξεφύγουν όπως όπως. Ο μόνος δρόμος που τους απέμενε ήταν η οπισθοχώρηση.

Τις επόμενες ημέρες το σφυροκόπημα των Ιταλών από τους Ελληνες
συνεχίστηκε και στις 10 Νοεμβρίου τα ράκη της υπερήφανης «Τζούλια»
σύρθηκαν προς την Κόνιτσα όπου τους περίμενε η μεραρχία «Μπάρι», η οποία
αρχικά προοριζόταν για την κατάκτηση της Κέρκυρας αλλά το ιταλικό
Επιτελείο αποφάσισε να τη στείλει στην Κόνιτσα για να αντιμετωπίσει το
φιάσκο των πρώτων ημερών του πολέμου.

Η Εποποιία της Πίνδου–Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλεξάνδρου Λ. Ζαούση: 
Αλλά το πιο κρίσιμο
πρόβλημα ήταν και παρέμενε η Πίνδος. Το μέτωπο που είχε να καλύψει ο
Δαβάκης είχε μήκος περίπου 70 χιλιόμετρα κι εκτεινόταν σε αδρές γραμμές
από την Κόνιτσα μέχρι το Επταχώρι (σ1).
Το πρόβλημα όμως στην Πίνδο δεν ήταν τα χιλιόμετρα… Ήταν ο ορεινός
της όγκος με την παντελή έλλειψη αμαξιτών δρόμων και τις δαιδαλώδεις
διαβάσεις μέσα από ποταμιές και μονοπάτια, οι οποίες έπρεπε να
αποφραχτούν από τη διείσδυση ειδικευμένων ορεινών μονάδων του εχθρού.
Για το σκοπό αυτό το “απόσπασμα” του Δαβάκη διέθετε τη νύχτα της 27 προς
28 Οκτωβρίου, όλα – όλα τρία τάγματα! Ή μάλλον δύο, διότι το τρίτο
τάγμα κινήθηκε από τον Πεντάλοφο προς το Επταχώρι, όπου βρισκόταν ο
Σταθμός Διοικήσεως του Δαβάκη, μόλις το πρωί της 28 Οκτωβρίου… Ο
Δαβάκης είχε αναλάβει τη διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες
πριν από την εισβολή. Με το ίδιο πάθος που είχε δείξει και ο Κατσιμήτρος
όργωσε την περιοχή του και προσπάθησε να δημιουργήσει εστίες
αντιστάσεως. Με τη διαφορά, ότι στα οχυρά σημεία που οργάνωσε δεν είχε
να διαθέσει παρά μόνο λόχους και διμοιρίες! Διέσπειρε στην Πίνδο το
απόσπασμα του κυριολεκτικά κερματίζοντάς το, δηλαδή “τα σα εκ των
σων”… Το πρωί της 28 Οκτωβρίου, όταν εμφανίστηκε η ΤΖΟΥΛΙΑ, εκτός από
το πεζικό, διέθετε μόνο 6 διμοιρίες πολυβόλων, λίγα πολυβόλα στους
λόχους και για την ακρίβεια μιάμιση (αριθμός 11/2) πυροβολαρχία
ορειβατικού πυροβολικού! Στον Σταθμό Διοικήσεως στο Επταχώρι είχε
κρατήσει κοντά του τα πολύτιμα “μεταγωγικά”, δηλαδή τα μουλάρια… Καθώς
και δύο σωλήνες όλμων, οι οποίοι όμως “εστερούντο προωθητικών
φυσιγγίων”. Τους όλμους τους είχε το τρίτο τάγμα που ήταν ακόμα “εν
κινήσει” από τον Πεντάλοφο [04,05]…

   Η επικίνδυνη ισχνότητα του μετώπου μας στην Πίνδο απαιτεί
μια ερμηνεία. Η οποία για έναν αντικειμενικό ερευνητή οδηγεί στην
ανακάλυψη αλυσιδωτών ευθυνών στα ανώτερα κλιμάκια της τότε
πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας μας, αν και υποστηρίχθηκε, ότι ακόμα και
στα αμέσως προϊστάμενα του Δαβάκη; κλιμάκια επικρατούσε κάποια εχθρότητα
εναντίον του, που οδήγησε στην ανεξήγητη έλλειψη ενισχύσεως του. Από
ότι φαίνεται το Γ.Ε.Σ. είχε από τον Σεπτέμβριο του ’40 δώσει την
απαιτούμενη σημασία στον τομέα της Πίνδου. Και το ενδιαφέρον είναι, ότι
αυτό οφειλόταν όχι τόσο στις πληροφορίες ότι οι Ιταλοί θα επιχειρούσαν
διείσδυση μέσα από τα βουνά αλλά διότι ήθελε να χρησιμοποιήσει, το
Επιτελείο μας, τη μεθόριο κατά μήκος της Πίνδου σαν βατήρα για την
πρώιμη εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών! Συγκεκριμένα, το Επιτελείο
γνώριζε, ότι οι κύριες οδικές αρτηρίες από τις οποίες θα κατέβαιναν στην
Ήπειρο οι Ιταλοί ήταν δύο. Η μία από το Αργυρόκαστρο στα δυτικά και η
άλλη από την Κορυτσά στα ανατολικά. Η δεύτερη περνούσε από τον
αναφερθέντα δρόμο Ερσέκα – Λεσκοβίκι και κατέληγε στη Μέρτζανη, την πύλη
εισόδου προς την Κόνιτσα. Και από κει προς το Καλπάκι. Το Γ.Ε.Σ.
γνωρίζοντας, ότι η VIII Μεραρχία θα υφίστατο το κύριο βάρος της ιταλικής
εισβολής, ήθελε να την ανακουφίσει δημιουργώντας στην Πίνδο ένα ισχυρό
συγκρότημα, το οποίο θα εξαπέλυε άμεσα επίθεση εναντίον της οδού Ερσέκα –
Λεσκοβίκι. Ώστε να εμποδίσει την προώθηση των δυνάμεων του εχθρού προς
Μέρτζανη – Κόνιτσα και Καλπάκι. Για τον σκοπό αυτό, στα μέσα
Σεπτεμβρίου, ο Παπάγος ζήτησε από τον Μεταξά να προεπιστρατευθεί
τουλάχιστον η Ι Μεραρχία και μετακινούμενη από Καλαμπάκα προς Πίνδο να
επιτεθεί από κει στον αμαξιτό δρόμο Ερσέκα – Λεσκοβίκι. Το επιπλέον
πλεονέκτημα ήταν, ότι η μεραρχία αυτή εγκαθιστάμενη στην Πίνδο, θα
αποτελούσε ένα σιδερένιο κρίκο μεταξύ VIII Μεραρχίας και του Τμήματος
Στράτιάς Δ. Μακεδονίας. Όπως αναφέρθηκε (σελ. 65) ο Μεταξάς, σε μια από
τις τελευταίες επικίνδυνες και αντιφατικές ταλαντεύσεις του, αρνήθηκε
την προεπιστράτευση, επικαλούμενος τις συμβουλές του Βερολίνου! Τις
τελευταίες βδομάδες προ της εισβολής, το Τ.Σ.Δ.Μ. αλλά και το Β’ Σ.Σ.
(Β’ Σώμα Στρατού) ζήτησαν, με δική τους πρωτοβουλία, από το Γ.Ε.Σ. να
συγκροτηθούν εσπευσμένα για την Πίνδο τουλάχιστον μερικά ειδικά
αποσπάσματα. Με σύνθεση το καθένα: ένα τάγμα πεζικού, μια ορειβατική
πυροβολαρχία και έναν ουλαμό ιππικού. Το αίτημα αυτό δεν έγινε δεκτό [06]. στην Πίνδ όχι μόνο δεν υπήρχαν διαθέσιμες μονάδες για
να εξορμήσουν από τη μεθόριο, αλλά ούτε καν επαρκείς για να την
προστατεύσουν από τη διείσδυση της ΤΖΟΥΛΙΑ. Κι έτσι το “απόσπασμα
αυτοκτονίας” του Δαβάκη βρέθηκε μόνο του για να γράψει κι αυτό ένα από
τα μεγαλύτερα έπη του πολέμου…

Η εποποιία της Πίνδου, όπως
την έχουμε βαφτίσει, είχε αρχίσει λίγο μετά τις πέντε το πρωί στις 28
Οκτωβρίου. Στον Σταθμό Διοικήσεως του Δαβάκη, στο Επταχώρι, ένας
παγωμένος αέρας κατέβαινε από τον Γράμμο ενώ το χωριό κοιμόταν
σκεπασμένο από την καταχνιά του ποταμού. Του Σαραντάπορου. Το σκοτάδι
ήταν ακόμα πηχτό, όταν το τηλέφωνο στο Υπασπιστήριο άρχισε να χτυπάει. Ο
διοικητής του ΤΣΔΜ στρατηγός Πιτσίκας ειδοποιούσε από την Κοζάνη τον
Δαβάκη ότι στις 6 το πρωί θ’ άρχιζε η ιταλική επίθεση! Εκεί που
βρισκόταν ο Δαβάκης δεν ήταν σε θέση να ξέρει, ότι μερικά συνοριακά
φυλάκια είχαν ήδη προσβληθεί από ανυπόμονους αλπινιστές στις 4 το
πρωί… Λίγο μετά τις πέντε οι κορφές του Γράμμου και του Σμόλικα
φωτίστηκαν σαν από αστραπές. Το βαρύ πυροβολικό που συνόδευε τη μεραρχία
ΤΖΟΥΛΙΑ είχε αρχίσει το προπαρασκευαστικό “μπαράζ”… Αλλά εδώ οι μάχες
δεν επρόκειτο να κριθούν με πυροβολικό και άρματα. Εδώ ο αγώνας θα
γινόταν σώμα με σώμα. Και το “Απόσπασμα Πίνδου”, που όλο-όλο διέθετε με
βία τρία τάγματα, δεν είχε προκάλυψη επιβραδυντική άλλη παρά τις μικρές
φρουρές των μεθοριακών φυλακίων! Η ιταλική ορεινή μεραρχία εισέδυσε με
πρωτοφανή τόλμη στον ορεινό όγκο της Πίνδου, χρησιμοποιώντας δύο κυρίως
συντάγματα. Το 8ο και το 9ο. Το πρώτο από αυτά επετέθη στο βορειότερο
άκρο του μετώπου με κατεύθυνση προς Αετομηλίτσα και Λυκορράχη αφ’ ενός
και νοτιότερα προς τη Βούρμπιανη. Στην πρώτη κατεύθυνση το ιταλικό
σύνταγμα διέθεσε σχετικά περιορισμένες δυνάμεις, αλλά πάντως συντριπτικά
υπέρτερες των δικών μας, που έχασαν κάθε επικοινωνία με τον Σταθμό
Διοικήσεως στο Επταχώρι. Στην κατεύθυνση Βούρμπιανης και Πυρσόγιαννης
προς την οποία στράφηκε ο όγκος του 8ου συντάγματος της ΤΖΟΥΛΙΑ, υπήρχαν
μόνο δύο ελληνικοί λόχοι για να το αντιμετωπίσουν… Κράτησαν όσο
μπορούσαν κι έπειτα συμπτύχθηκαν. Από τη δύναμη αυτή μια διμοιρία
γενναίων υπό τον ανθυπασπιστή Καφαντάρη και τον λοχία Σκυλογιάννη
διολίσθησαν προς τα βόρεια και εγκαταστάθηκε στην Κιάφα σε ύψος 2.400
μέτρων υπό συνθήκες πολικού ψύχους… Στο νότιο άκρο του ορεινού μετώπου
προς το οποίο μ’ αιχμή την Κόνιτσα ετοιμαζόταν να επιτεθεί το άλλο
σύνταγμα, το 9ο, ολόκληρη τη μέρα της 28 Οκτωβρίου βασίλευε μια
ανησυχαστική ηρεμία… Και ξαφνικά στις 5 το απόγευμα μπροστά σε δύο
λόχους του Αποσπάσματος Πίνδου, στην περιοχή Μόλιστας και Καστάνιανης,
στα βόρεια της Κόνιτσας, ξεφυτρώνει ολόκληρο το 9ο σύνταγμα της ΤΖΟΥΛΙΑ!
Οι δύο λόχοι ανατρέπονται κι αυτοί… Απεγνωσμένα ο Δαβάκης ζητάει
ενισχύσεις από το τάγμα Προκαλύψεως της Κόνιτσας, που υπάγεται στην VIII
Μεραρχία. Δεν υπάρχει τηλεφωνική επικοινωνία και ο Δαβάκης ζητάει να
φύγουν σύνδεσμοι με “κτήνη ιδιωτικά και οδηγούς…” για να ειδοποιήσουν
το τάγμα Κονίτσης. Αλλά δεν το βρίσκουν… Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ
Αποσπάσματος Δαβάκη και VIII Μεραρχίας έχει σπάσει…

   Η νύχτα της 28ης Οκτωβρίου βρίσκει το Απόσπασμα (σε πλήρη
σύμπτυξη, αλλού με τ’ όπλο στο χέρι, αλλού μ’ εκδηλώσεις μεγάλης
αταξίας. Για τον Δαβάκη αρχίζει τώρα ο εφιάλτης. Για το Γενικό
Στρατηγείο θ’ αρχίσει τις επόμενες τρεις μέρες. Φυγάδες φτάνουν στο
Επταχώρι κι ένας διμοιρίτης ανθυπολοχαγός φυλακίζεται με βαριά κατηγορία
– δειλία ενώπιον του εχθρού. Τον περιμένει το Στρατοδικείο. Τι ·να
κάνουν οι άνδρες της ισχνής αυτής προκαλύψεως; Με την εξαίρεση του
Δαβάκη, των ανώτερων επιτελών του και τριών λοχαγών, όλοι οι άλλοι
αξιωματικοί και άνδρες βλέπουν για πρώτη φορά πόλεμο. Θα πάρουν το
βάπτισμα του πυρός στην Πίνδο… Τις τρεις επόμενες μέρες 29, 30 ακόμα
και στις 31 Οκτωβρίου, η ιταλική απειλή στην Πίνδο παίρνει διαστάσεις
δραματικές… Λόχοι και διμοιρίες αποκόπτονται, ένα όργιο φημών
απλώνεται που φέρνει αλπινιστές παντού, ακόμα και κει που δεν έχουν
εμφανιστεί. Αλλά το πιο επικίνδυνο από στρατιωτική άποψη είναι, ότι οι
διεισδύσεις της ΤΖΟΥΛΙΑ, το επιτελείο της οποίας μοιάζει να έχει
μελετήσει όλες τις διαβάσεις, δείχνουν πλέον καθαρά τις απώτερες
προθέσεις της μεραρχίας. Στο βόρειο άκρο του μετώπου η επιθετική αιχμή
δείχνει προς το Νομό Καστοριάς, προς τον σπουδαίο οδικό κόμβο του
Νεστορίου. Στο κέντρο, ο κύριος όγκος του 8ου συντάγματος διεισδύει
ανάμεσα στον Γράμμο και τον Σμόλικα με κατεύθυνση το Κεράσοβο και από
κει τη Σαμαρίνα! Στο νότιο άκρο το 9ο σύνταγμα επιχειρεί έναν ιδιοφυή
ελιγμό. Αναστρέφεται προς τα ανατολικά και ακολουθώντας τη βόρεια όχθη
του Αώου προωθείται ραγδαία προς το Δίστρατο. Αν φτάσει εκεί δεν
χρειάζεται παρά να αναστραφεί άλλη μια φορά προς τα νότια. Να πάρει τη
Βωβούσα και μ’ ένα ακόμα άλμα το Μέτσοβο!

   Μέσα σ’ αυτόν τον κατακλυσμό των τραγικών ειδήσεων ο
συνταγματάρχης Δαβάκης διατηρεί την ψυχραιμία του. Παρόλο ότι βλέπει το
Απόσπασμά του σχεδόν να διαλύεται, μπαλώνει, και αυτός εκ των ενόντων τα
επικίνδυνα σημεία… Στις 29 Οκτωβρίου το πρωί ρίχνει το 3ο τάγμα του,
που μόλις την προηγούμενη νύχτα είχε φτάσει στο Επταχώρι, σε αντεπίθεση
στο ύψωμα Μούκα, από όπου οι Ιταλοί απειλούν ακόμα και τον Σταθμό
Διοικήσεώς του… Προς την κατεύθυνση των αλπινιστών που προωθούνται για
τη Σαμαρίνα, ρίχνει και τις τελευταίες εφεδρείες του. Από τις σχεδόν
ανύπαρκτες.

   Αλλά ο Δαβάκης ξέρει πια, ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων
θ’ αποσοβήσει την κατάρρευση του μετώπου. Κάνει τα πάντα για να
εμψυχώσει τους άνδρες του, μεταχειριζόμενος ακόμα και ψέματα. Τους λέει,
ότι από στιγμή σε στιγμή φτάνουν 4 τάγματα με πυροβολικό… Τη νύχτα
της 29 προς 30 Οκτωβρίου και το μεσημέρι της 30ης, συγκλονιστικές
στιγμές διαδραματίζονται στην περιοχή του Επταχωρίου. Φορεία με
πληγωμένους ή αναίσθητους από το ψύχος ήρωες ροβολούν προς το χωριό.
Αλλά απ’ έξω από το Επταχώρι μαζεύονται και άνδρες, που έχουν συρρεύσει
από όλα τα σημεία του μετώπου σαστισμένοι και φοβισμένοι. Οι
περισσότεροι κρατούν ακόμα τα όπλα τους σαν να θέλουν να δείξουν ότι δεν
είναι δειλοί. Καβάλα σ’ ένα μαύρο κέλητα ο Δαβάκης σπεύδει προς το
σημείο που συγκεντρώνονται οι “φυγάδες”. Τους μιλάει και τους τονώνει το
ηθικό όσο μπορεί. Μη φοβάστε… θα φτάσουν ενισχύσεις. Τούτη τη φορά
δεν τους έχει πει ψέματα. Το απομεσήμερο της 30.10.40 φτάνει στο
Επταχώρι η πρώτη μικρή ενίσχυση. Ένα τάγμα πεζικού υπό τον ταγματάρχη Γ.
Ποτιστή και, πράγμα πολύ σημαντικό, ένας αξιωματικός σύνδεσμος από το
ΤΣΔΜ. Ο ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας (σ4),
που πολύ αργότερα θα συνδέσει το όνομά του με λαμπρή πολεμική δράση στη
Μ. Ανατολή και στην Ιταλία. Ο Δαβάκης καταλαμβάνεται από μια
απερίγραπτη ευφορία. Οι ενισχύσεις έφτασαν… Λέει στον Καραβία ότι ήρθε
η στιγμή να αντεπιτεθεί! Μέσα στις τραγικές στιγμές των τριών πρώτων
ημερών, ο χαλκέντερος Δαβάκης οραματιζόταν μια μεγάλη αντεπίθεση… Ο
συλλογισμός του ήταν απλός. Οι δύο μεγάλες σφήνες της ΤΖΟΥΛΙΑ προωθούντο
προς τη Σαμαρίνα και Δίστρατο, “αυτοκαλυπτόμενες” κατά το αριστερό τους
ιδίως πλευρό, όπως λέγεται στη στρατιωτική ορολογία. Εφ’ όσον στο
αριστερό τους υπήρχαν ακόμα σαν πυρήνας δυνάμεις του Αποσπάσματος και
κατέφθαναν εγκαίρως σημαντικές ενισχύσεις, υπήρχε η δυνατότητα να
πλευροκοπηθούν και ενδεχομένως να αποκοπούν τελείως οι φάλαγγες των
αλπινιστών. Στις 5 το απόγευμα της 30.10.40 στη μικρή πλατεία του
Επταχωρίου έλαμψαν οι χρυσές επωμίδες… Είχε καταφθάσει ο ίδιος ο
στρατηγός Βασίλειος Βραχνός, διοικητής της Ι Μεραρχίας μαζί με το
επιτελείο του. Η παρουσία του συμβόλιζε τη μεγάλη κινητοποίηση που είχε
διατάξει το Γενικό Στρατηγείο για να φράξει την εισβολή στην Πίνδο. Αλλά
ο συμβολισμός ήταν ακόμα συμβολισμός… Η Ι Μεραρχία βρισκόταν ακόμα
“εν κινήσει” και ο εφιάλτης της Πίνδου θα κρατούσε ακόμα τέσσερις
ολόκληρες μέρες. Μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου…

   Για την ακρίβεια, την τρίτη μέρα τον πολέμου οι
ενισχύσεις που φτάσαν κοντά στον Δαβάκη εκτός από το τάγμα Ποτιστή, ήταν
ένα απόσπασμα ιππικού υπό τον ίλαρχο Δ. Γεωργιάδη και μια διλοχία
πεζικού υπό τον Βασιλόπουλο, που ακολουθούσε τους ιππείς. Η μικρή αυτή
δύναμη είχε ξεκινήσει από τα Γρεβενά και υπό καταρρακτώδη βροχή και με
συνεχείς πορείες έφτασε πρώτη στο Επταχώρι. Όταν μετά μερικές μέρες
ανακοινώθηκε στην Αθήνα η αντεπίθεση των μεγάλων μονάδων στην Πίνδο,
κυκλοφόρησε από μη γνωρίζοντες η φήμη -τη θυμάμαι κι εγώ καλά σαν
έφηβος- ότι η Πίνδος σώθηκε από τη “Μεραρχία Ιππικού του Βραχνού” που
κατάφερε τρόπον τινά… καλπάζοντας να φτάσει πρώτη στα βουνά. Μεραρχία
ιππικού υπήρχε όχι υπό τον Βραχνό αλλά υπό τον υποστράτηγο Γ. Στανωτά
και πράγματι διατέθηκε στην αντεπίθεση, αλλά λίγο αργότερα.

   Η ιστορία των τριών πρώτων ημερών της “εποποιίας της Πίνδου”
παρουσιάζει μερικά αμφιλεγόμενα. Τα οποία συναντά κανείς κυρίως σε
στρατιωτικά συγγράμματα. Με απόψεις ακραίες όπως ότι “ο Δαβάκης
διαλύθηκε” και θα πρέπει να μιλάμε μόνο για “εποποιία Καλπακίου” μέχρι
τον τίτλο ενός βιβλίου που αποκαλεί τον συνταγματάρχη Δαβάκη “Δρυν του
Ταϋγέτου και Αετόν της Πίνδου”… Δεν έχω καμιά διάθεση να αναμιχθώ στις
ενδοοικογενειακές αντιζηλίες των στρατιωτικών αλλά ούτε έχω και
επαρκείς γνώσεις για να κρίνω. Η πιο νηφάλια πληροφορία που σημείωσα
είναι ότι, στο τέλος της τρίτης μέρας (30.10.40), από το Απόσπασμα
Πίνδου, μισό τάγμα κρατούσε ακόμα στο βόρειο άκρο το ύψωμα Σούφλικα του
Γράμμου προς την κατεύθυνση του Νομού Καστοριάς. Το άλλο μισό είχε
συμπτυχθεί “εν διαλύσει” προς το Επταχώρι. Το άλλο τάγμα είχε συμπτυχθεί
προς το Βούζιον όρος και την περιοχή Σαμαρίνας. Το τρίτο τάγμα, όπως
είδαμε, είχε εισέλθει καθυστερημένα στον αγώνα. Όσον αφορά το τάγμα
Κονίτσης. που υπήγετο στην VIII Μεραρχία και έπρεπε να χρησιμεύσει σαν
κρίκος με το Απόσπασμα Πίνδου, έχοντας χάσει επαφή με τον Δαβάκη, αλλά
αντιλαμβανόμενο, ότι στο δεξιό του το Απόσπασμα υποχώρησε, κινήθηκε προς
τα πίσω και εγκαταστάθηκε στη νότια όχθη του Αώου. Συνεπώς δεν
επρόκειτο για ολοσχερή διάλυση του Αποσπάσματος Πίνδου. Όπως και στο
μέτωπο της Ηπείρου, οι άνδρες του Δαβάκη στη μεγάλη πλειοψηφία τους
πολέμησαν υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και κάτω από τη συντριπτική
υπεροχή μιας ειδικευμένης στον ορεινό πόλεμο εχθρικής μονάδας.

**Πριν από τη μάχη του Προφήτη Ηλία Φούρκας, είχε προηγηθεί το πρωί της
1ης Νοε η μάχη της Λυκορράχης, όπου ενισχυμένη Διλοχία υπό τον Ανχη Δ.
Μισύρη είχε καταφέρει το πρώτο σοβαρό πλήγμα κατά των Ιταλών, με τη
σύλληψη των πρώτων 220 αιχμαλώτων και 120 υποζυγίων. Ο Μισύρης
τραυματίστηκε και μετά τη μάχη μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν.Την ίδια ημέρα (1η Νοε), Διλοχία υπό τον Τχη Καραβία Ι., επιτεθείσα
προς κατάληψη Ταύρου – Τσούκας αποκρούστηκε, ενώ το απόγευμα έπεσε
ηρωικά μαχόμενος στην Τσούκα, κατόπιν σκληρού και εναλλασσόμένου αγώνα ο
Δκτής του ενός Λόχου, ο πρώτος νεκρός Αξκός, Δωδεκανήσιος μόνιμος
Υπολοχαγός Αλεξ. Διάκος, καθώς και ο αντικαταστάτης, του Εφ. Ανθλγός
Ελευθ. Ντάσκας, από τα Θεοδωριανά ‘Aρτας.Επίσης, την 1η Νοε, Διλοχία υπό το Σχη Κ. Δαβάκη, μετά από ηρωικό και
εναλασσόμενο αγώνα, καταλαμβάνει τον Προφήτη Ηλία Φούρκας. Την επομένη
(2 Νοε), ο Δαβάκης, ενώ προβαίνει σε αναγνώριση για να επιτεθεί μαζί με
τη Διλοχία Καραβία προς Ταμπούκι, τραυματίζεται σοβαρά στο στήθος και
μεταφέρεται αναίσθητος στα μετόπισθεν.Ο Τχης Καραβίας ακολούθως, στις 2 Νοε, επικεφαλής και των δύο Διλοχιών
και τμημάτων του ΙΙΙ/52 Τάγματος, επιχειρεί ηρωική εξόρμηση προς
Ταμπούρι, το οποίο καταλαμβάνει στις 3 Νοε, και στη συνέχεια τη Φούρκα –
Τσούκα και τη Γύφτισσα. Ύστερα απ’ αυτά, εξέλιπε κάθε δυνατότητα
επικοινωνίας και ανεφοδιασμού των Αλπινιστών, βορείως του Σμόλικα.

http://www.tovima.gr
http://mikros-romios.gr/6
http://www.tideon.org/
http://www.sa-snd.gr/h03-epopiia40.htm