Όπως γράφει και ο Zbigniew Brzezinski, πρώην σύμβουλος ασφαλείας του
Jimmy Carter στο βιβλίο του “The Grand Chessboard: American Primacy and
Its Geostrategic Imperatives”, οι Γερμανοί είχαν την τιμή να είναι
“φόρου υποτελής στις Ηνωμένες Πολιτείες”. Ποιόν υπηρετείτε, κυρία
Μέρκελ;

Μια πλαστογραφία που δεν είναι πλαστογραφία. Ο απόρρητος “Φάκελος Καγκελάριος” Ποιόν υπηρετείτε, κυρία Μέρκελ;Μετάφραση απο τα γερμανικά: Εμμανουήλ Σαρίδης
http://www.berlin-athen.eu/i
Πέρα
απο την πολιτική τοποθέτηση του τύπου, κυκλοφορεί εδώ και χρόνια ένας
λεγόμενος “Φάκελος Καγκελάριος”!  Σύμφωνα με το απόρρητο αυτό έγγραφο,
οι Καγκελάριοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας πρέπει να
υπογράφουν μια δήλωση υποταγής απέναντι στους πρώην συμμάχους του
Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι λοιπόν στην πραγματικότητα η κυριαρχία της
Γερμανίας περιορισμένη;

Οι πράξεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης
σε ότι αφορά τα πακέτα διάσωσης του ευρώ, προκαλούν σε πολλούς
παρατηρητές απορίες: Κατ ‘αρχήν, οι ενέργειες της κυβέρνησης γίνονται
έρα απο οποιαδήποτε οικονομική λογική και εκτός αυτού υποθηκεύουν τις
αποταμιεύσεις των πολιτών της, οι οποίες πιθανώς θα χαθούν ανεπανόρθωτα
στη μεγάλη μαύρη τρύπα των Βρυξελλών.

Στην πραγματικότητα η
Γερμανία θα έπρεπε προ πολλού να βρίσκεται έξω από το ευρώ. Για το δικό
της ζωτικό συμφέρον. Όμως οι ηγεσίες όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων
και οι αρχισυντάκτες του Τύπου διατυμπανίζουν ομόφωνα, ότι δεν θέλουν
ένα τέτοιο βήμα. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί η Γερμανία να
αποχωρήσει; Έχει η κυβέρνηση την εξουσιοδότηση να κάνει ή να μην κάνει
αυτό που χρειάζεται η χώρα και οι πολίτες της; Ένα αμφιλεγόμενο και
άγνωστο έγγραφο λέει: Όχι!

Αυτός ο “Φάκελος Καγκελάριος”
φαίρεται να είναι ένα μέρος μιας μυστικής Κρατικής Συνθήκης με
ημερομηνία 21. Μαΐου 1949, με την οποία οι Σύμμαχοι μετά τον πόλεμο
εξασφάλισαν την εξουσία λήψεως αποφάσεων επι του γερμανικού κράτους και
των μέσων επικοινωνίας (ΜΜΕ) του. Μέχρι το έτος 2099! Λέγεται, ότι το
έγγραφο αυτό θα πρέπει να υπογράφει ο κάθε καγκελάριος της Γερμανίας
πριν από “την ορκωμοσία” του.

Υποθετικά λοιπόν, όλοι οι
καγκελάριοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας πρέπει πριν την
ανάληψη των καθηκόντων τους, να υπογράφουν αυτή την συμφωνία.

Ο Φάκελος Καγκελάριος
Μυστική κρατική συνθήκη

Το
2007 το χαρτί αυτό γνώρισε για πρώτη φορά το φώς της δημοσιότητας, όταν
το ανέφερε ο Υποστράτηγος Gerd-Helmut Komossa. Η πρώτη αυτή αναφορά στα
μέσα επικοινωνίας δεν θα μπορούσε να γίνει απο ένα πιο αξιόπιστο στόμα,
διότι ο Komossa είχε προηγουμένως υπηρετήσει ως επικεφαλής της
Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Militärischer Abschirmdienst – MAD),
η οποία μαζί με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών
(Bundesnachrichtendienst – BND) και την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου
Συνταγματικής Νομιμότητας (Bundesamt für Verfassungsschutz – BfV) ανήκει
στις τρείς μυστικές υπηρεσίες της Γερμανικής Ομοσπονδίας.

Στην σελίδα 21f διαβάζουμε:
 
 “…
Η Μυστική Κρατική Συνθήκης της 21. Μαϊου 1949 κατατάχθηκε από την
Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών στην κατηγορία “αυστηρά απόρρητο”. Στο
έγγραφο αυτό καθορίσθηκαν οριστικά οι βασικές επιφυλάξεις των νικητών
για την κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας μέχρι το έτος 2099, κάτι
το οποία σήμερα κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς. Στη
συνέχεια καθορίσθηκαν “οι επιφυλάξεις για τα ΜΜΕ των Συμμαχικών Δυνάμεων
σχετικά με τις γερμανικές εφημερίδες και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα” μέχρι
το έτος 2099. Από την άλλη κανονίσθηκε, ότι ο κάθε καγκελάριος της
Γερμανίας θα πρέπει, κατα διαταγήν των Συμμάχων, πριν απο την ορκωμοσία
του να υπογράφει τον λεγόμενο “Φάκελο Καγκελάριος”. Επιπλέον, τα
αποθέματα χρυσού της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας παρέμειναν υποθηκευμένα .
«

Ερωτηθείς, αν οι δηλώσεις του βασίζονται στο έγγραφο
Rickermann (βλέπε φωτογραφία), ο Στρατηγός απάντησε αμέσως μετά τη
δημοσίευση των απομνημονευμάτων του θετικά. Στην διάθεσή του, του 
Komossa, βρίσκεται το εν αναφορά χαρτί  σε “φωτοτυπία”. Είπε, ότι το
είχε “υπηρεσίακά στην διάθεσή του, του το είχε προωθήσει ένα αξιόπιστο
άτομο.

Ο παγκόσμιος τύπος και τα γερμανικά ΜΜΕ αγνόησαν την
συγκλονιστική αυτή είδηση – ή επετέθηκαν άγρια εναντίον του Στρατηγού.
Μόνο ο “Russia Today”, ένας ρωσικός τηλεοπτικός σταθμός που μεταδίδεται
σε 100 χώρες – έκανε μια ουσιαστική παρέμβαση. Ο RT τόνισε, ότι
δημιουργήθηκε μια τεράστια πίεση της κοινής γνώμης εναντίον του πρώην
επικεφαλής της MAD. “Το αποτέλεσμα ήταν, ο Komossa να αρνηθεί να δώσει
περαιτέρω συνεντεύξεις και μάλιστα να ζητήσει συγγνώμη για κάποιο
δυσάρεστα κεφάλαια στο βιβλίο του.”

Ο Willy Brandt εξοργισμένος: “Υποταγή”

Και
τώρα επιβεβαιώνει κανένας ελάχιστος, αλλά ο Egon Bahr, ότι υπάρχει ένα
έγγραφο υποταγής, το οποίο όντως πρέπει να υπογράφει ο κάθε Καγκελάριος.

Σε
μια συνέχεια της Zeit Online με τον τίτλο “Mein Deutschland” (Η
Γερμανία μου), έγραφε στις 14. Μαΐου 2009 υπό τον τίτλο “Τρία Γράμματα
και ένα κρατικό μυστικό” για ένα γεγονός που συνέβη το φθινόπωρο του
1969 μετα την ορκωμοσία του καγκελάριου Willy Brandt:

Ο Brandt
θεώρησε σημαντικό να αναφέρει αυτό που του “είχε συμβεί σήμερα.” Ο Bahr
θυμάται: “Ένας ανώτερος αξιωματούχος του είχε υποβάλλει τρεις επιστολές
για υπογραφή. Για κάθε έναν από τους πρεσβευτές των τριών Δυνάμεων –
Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία και Βρετανία – υπο την ιδιότητά τους ως
Ύπατοι Επίτροποι. Με τις επιστολές θα έπρεπε να επιβεβαιώσει, ότι είναι
σύμφωνος με τις υποχρεωτικές επιφυλάξεις που είχαν διατυπώσει οι
στρατιωτικοί διοικητές στην επιστολή τους για την έγκριση του Βασικού
Νόμου της 12. Μαΐου 2009. Σαν ιδιοκτήτες των μη-ακυρώσιμων δικαιωμάτων
που είχαν σαν νικητές για τη Γερμανία στο σύνολό της και για το
Βερολίνο, είχαν αναστείλει εκείνα τα άρθρα του Οργανικού Νόμους, δηλαδή
είχαν καταστήσει ανενεργά, αυτά που θεωρούσαν σαν περιορισμό της
κυριαρχίας τους. Αυτό ίσχυε ακόμα και για το άρθρο 146, το οποίο
προέβλεπε ένα Σύνταγμα αντι του Βασικού Νόμου”.

Ο Bahr αναφέρει
επίσης: “Ο Brandt εξοργίστηκε με την απάιτηση να υπογράψει μια τέτοια
επιστολή υποταγής. Είχε εκλεγεί καγκελάριος και τον δέσμευε ο
υπηρεσιακός όρκος που είχε δώσει. Οι πρέσβεις δεν μπορούσαν να τον
απολύσουν! Εκεί λοιπόν εδιδάχθηκε, ότι και ο Konrad Adenauer είχε
υπογράψει αυτές τις επιστολές και μετα ο Ludwig Erhard και μετα ο Kurt
Georg Kiesinger. Σ’ αυτό δεν άλλαζε τίποτε, ότι οι στρατιωτικοί
διοικητές ονομάσθηκαν μετα Υψηλοί Επίτροποι και ότι μετά τη λεγόμενη
Σύμβαση της Γερμανίας και την ένταξη της στο ΝΑΤΟ το 1955 ανακηρύχθηκε η
γερμανική κυριαρχία, που στην ουσία δεν άλλαξε τίποτα. Και κατέληξε:
“Λοιπόν υπόγραψα και εγώ” – και δεν δεν μίλησε πια ποτέ γι’ αυτό ”
(Σημείωση Ε.Σ. Μπορεί να λέει ο εβραίος Willy Brandt ότι θέλει, γεγονός
είναι όμως, ότι κατα την διάρκεια του 2. Πολέμου – και μετα όμως – ήταν
στην υπηρεσία των μυστικών υπηρεσιών των τριών Δυνάμεων).

Και ο
Bahr, τότε Υφυπουργός στην Ομοσπονδιακή Καγκελαρία και κύριος σύμβουλος
του Brandt, συνεχίζει: “Ακόμα και ο Adenauer τηρούσε την αναγνώριση της
κυριαρχίας των Συμμάχων επι της Γερμανίας σαν κρατικό μυστικό. Δεν
ταίριαζε και τόσο στην ατμόσφαιρα, δέκα ημέρες πριν απο την ίδρυση του
κράτους. Και οι τρεις Δυνάμεις δεν είχαν κανένα συμφέρον να κάνουν τόσο
ντόρο για τις προϋποθέσεις της 23. Μαΐου 1949. Αυτό δε δεν ήταν μια
μεμονωμένη περίπτωση. (…) Όταν κάποτε ανέφερα τις επιστολές των
καγκελαρίων στον πρώην Πρόεδρο της Γερμανίας Richard von Weizsäcker,
αυτός αντέδρασε πρός μεγάλη μου έκπληξη εκπληκτος, δεν ήξερε τίποτα γι’
αυτές. Δεν χρειάζονταν καμία ειδική ρύθμιση. Οι συμμετέχονταες Γερμανοί
και οι Σύμμαχοι είχαν το ίδιο ενδιαφέρον, δηλαδή να μην κοινοποιηθεί η
δήλωση της περιορισμένης γερμανικής εθνικής κυριαρχίας δημοσίως”.

Το
ότι ο σημαντικός αυτός μάρτυρας με τα “Γράμματα των Καγκελαρίων”
εννοούσε τον “Φακελο Καγκελάριος”, αποκάλυψε η εβδομαδιαία εφημερίδα του
Βερολίνου “Junge Freiheit”, οι δημοσιογράφοι της οποίας επισκέφθηκαν το
φθινόπωρο του 2011 τον Bahr στο Willy-Brandt-Haus (έδρα του SPD, του
σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας, Ε.Σ.).

Στον ομοσπονδιακό
αυτόν Υπουργό και για πολλά χρόνια γενικό γραμματέα του SPD το θέμα της
κυριαρχίας ήταν τόσο σημαντικό, ώστε με την ευκαιρία αυτή έγραψε για την
εφημερίδα ένα ολόκληρο άρθρο („Lebenslüge der Bundesrepublik“ – “Ζωτικά
ψέμματα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας”, 16.10.2011) που ασχολήθηκε και
πάλι με την εκπληκτική αυτή μυστική υπαγόρευση.

Το σημαντικό
είναι ο υπαινιγμός του Bahr, ότι τα προνόμια των συμμάχων εξακολουθούν
να ισχύουν και μετά τις συμβάσεις 2 +4, αυτές που σφράγισαν την
επανένωση της Γερμανίας.

Γράφει κατα λέξη: “Η Ομοσπονδιακή
Δημοκρατία της Γερμανίας και η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έπρεπε να
γράψουν στους Μεγάλους ή Φίλους μας μια επιστολή, την οποία είχα
συντάξει εγώ με την συγκατάθεση του Michael Kohl, Υφυπουργού της
Ανατολικής Γερμανίας και η οποία ανέφερε, ότι με την ένωση των δύο
κρατών δεν αναιρούνται τα δικαιώματα των νικητριών δυνάμεων.

Αυτό
όμως δεν έχει καμμιά σημασία πια, επειδή οι τέσσερις διαβεβαίωσαν, ότι
δεν θα κάνουν πλέον χρήση αυτού του δικαιώματος … “(στο βιβλίο του 
“Besatzungsrecht im wiedervereinigten Deutschland” (“Το κατοχικό δίκαιο
στην επανενωμένη Γερμανία”) που κυκλοφόρησε το 2002 απο τον εκδοτικό
οίκο C.H. Beck, ο δικηγόρος Δρ Michael Rensmann που εξετάζει αυτή την
ερώτηση πιο διεξοδικά σημειώνει, ότι τμήματα του κατοχικού νόμου
εξακολουθούν να είναι εμπιστευτικλα, δηλαδή απόρρητα).

Και ο
Bahr συνεχίζει: “Στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών εξακολουθούν
να υπάρχουν ακόμα άρθρα περί εχθρού, σύμφωνα με τα οποία ο νικητής
μπορεί σε δεδομένη περίπτωση να ενεργοποιήσει τα δικαιώματά του επι της
Γερμανίας”.

Οικονομική, πολιτική και επικοινωνιακή κατάταξη σαν κρατική λογική

Είναι
πράγματι χαρακτηριστικό, το πόσο ομαλά λειτουργεί, μέχρι σήμερα, η
γερμανική πολιτική στις απαιτήσεις του “Φακέλου Καγκελάριος”. Έτσι το
μεγαλύτερο μέρος των γερμανικών αποθεμάτων χρυσού, όπως προβλέπεται στο
ενοχοποιητικό έγγραφο, βρίσκεται αποθηκευμένο όχι στην Γερμανία, αλλά
στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία. Οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες
του δεν έχουν πρόσβαση στο “θησαυρό” τους”.

Όταν τα μέλη του
Bundestag, του Γερμανικού Κοινοβουλίου, Philipp Missfelder και Marco
Wanderwitz (και οι δύο του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU) ζήτησαν
μέσω της Bundesbank, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας να τον δούνε, το
Λονδίνο, το Παρίσι και η Νέα Υόρκη απέρριψαν με συνοπτικές διαδικασίες
το αίτημα τους.

Το αμερικανός “αδελφός”, όπως έγραφε η εφημερίδα
Stuttgarter Nachrichten της 24.10.2012, δεν ήταν μάλιστα ούτε καν
πρόθυμος, να γνωστοποιήσει ούτε μια λίστα των ράβδων χρυσού, που ήταν
και ο λόγος για την εικασία της εφημερίδας, ότι τα αποθέματα έχουν ήδη
αλλάξει κάτοχο. Ο δε δημοσιογράφος και παρουσιαστής τηλεοπτικών
προγραμμάτων (WDR, RTL, NTV, N24, CNBC), Michael Mross, πιστεύει, ότι “ο
γερμανικός χρυσός έχει ήδη φύγει”!. Για τον Mross η τύχη του γερμανικού
χρυσού είναι ένα μυστήριο, στο οποίο δεν αποκλείει “να υπάρχουν
μυστικές συμφωνίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Γερμανοί μετά τον πόλεμο
έπρεπε να παραχωρήσουν τον χρυσό ως ενέχυρο. Που δεν διαφέρει απο την
σιωπή της πολιτικής και την περίεργη σταση της Bundesbank τα τελευταία
χρόνια, που δεν αφήνει άλλες ερμηνείες”.

Η αποχρύσωση της
Γερμανίας είναι όμως μόνο ένα από τα πολλά σημεία που κρατούν ζωντανή τη
μνήμη του λεγόμενου “Φακέλου Καγκελάριος”. Πολιτικά ξύπνιοι παρατηρητές
θα θυμούνται, ότι κάθε μελλοντικός καγκελάριος ταξιδεύει πάντα πριν από
τον όρκο και την ανάληψη των καθηκόντων του, μαζί με την ομάδα
συμβούλων του, στις ΗΠΑ.

Ο Gerhard Schröder και ο πράσινος
‘Αντιπρόεδρός του Joschka δεν απετέλεσαν το 1998 μια εξαίρεση. Αν είναι
σωστό, ότι το σύστημα διαχειρισμού του “Φακέλου Καγκελάριος” βρίσκεται
σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε το ταξίδι αυτό έχει κάποιο νόημα.

Όπως
και τα λόγια του Joschka Fischer που φαίρεται να είπε μετα την πρώτη
επίσκεψη του στον μεγάλο αδελφό: “Αν οι πλειοψηφίες αλλάζουν, θα μπορεί
να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική συμμαχία. Δεν θα υπάρξει όμως μια
άλλη πολιτική. Γιατί οι διακυβεύσεις είναι μεγάλες. Και αυτό το
γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι”.

Σήμερα ο πρώην αριστερός
επαναστάτης είναι επικεφαλής του ECFR, μια αδελφή εταιρεία του
αμερικανικού think tank δικτύου Council on Foreign Relations
(http://www.cfr.org/). Και από εκεί πίσω δίνει οδηγίες στους γερμανούς
πολιτικούς. Όταν το Βερολίνο κατά τη διάρκεια της επίθεσης του ΝΑΤΟ
εναντίον της Λιβύης πάτησε φρένο, ο Fischer έκραζε:

“Η
συμπεριφορά της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας στη σύγκρουση με
την Λιβύη με την αποχή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι ένα
φιάσκο, ίσως η μεγαλύτερη συμφορά στην εξωτερική πολιτική της από την
ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας”.

Ο Westerwelle εξαγρίωσε
τους δυτικούς εταίρους μας με την “ανεξάρτητο διεθνή πολιτική” που
επιδιώκει και τις νέες στρατηγικές συνεργασίες που ζητά.

Οι
βασικές σταθερές της γερμανικής κατάστασης όμως δεν άλλαξαν καθόλου”:
“Προσδεδεμένοι στην Δύση ως ένα μέρος της, θα πρέπει να είναι το
μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας – και κατά κύριο λόγο, και μάλιστα απαραίτητη,
είναι η ολοκλήρωση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”.

Η
τυφλή πίστη του Fischer στους αμερικανούς και ευρωπαίους “εταίρους” μας
στο Λονδίνο και το Παρίσι, είναι κομμένη και ραμμένη στη γραμμή του
“Φακέλου Καγκελάριος”. Εαν στην τελευταία περίπτωση – την “ενοποίηση της
Ευρώπης” – δεν υπάρχει πραγματικά καμμιά άλλη δυνατότητα διπλωματικών
κινήσεων, είναι τότε σαφές, για ποιο λόγο το Βερολίνο αποφασίζει εδώ
ενάντια στον γερμανικό λαό. Γιατί η κυβέρνηση Kohl ήταν, ενάντια σε κάθε
έννοια λογικής, να παραιτηθεί απο το σταθερό γερμανικό μάρκο χάριν του
ευρώ και να δεχθεί τα ανοίγματα στην αγορά εργασίας. Γιατί ο λαός δεν
μπόρεσε ποτέ να ερωτηθεί για την διαδικασία ενοποίησης. Γιατί το Ανώτατο
Δικαστήριο έπρεπε να εγκρίνει την Συνθήκη της Λισαβόνας και το ESM,
παραβιάζοντας το Σύνταγμα. Και γιατί τα μέσα μαζικής επικοινωνίας
σιωπούν για όλα αυτά, παίζοντας μάλιστα σβέλτα σβέλτα όλο αυτό το
παιχνίδι.

Έτσι ξυπνούν αναμνήσεις απο το βιβλίο “The Grand
Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives” (“Η
μεγάλη σκακιέρα: Αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές επιταγές
της”) του Zbigniew Brzezinski, πρώην συμβούλου ασφαλείας του πρώην
Προέδρου των ΗΠΑ Jimmy Carter. Στο οποίο πιστοποιεί, ότι οι Γερμανοί
είχαν την τιμή να είναι “φόρου υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών”. Όταν
μια φορά στη Βιέννη επανέλαβε εξ καθέδρας αυτή την θέση και σε σχέση με
την Αυστρία, ο Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας επέτρεψε στον εαυτό του
να τον κατευνάσει απαλά: “Αλλά κύριε Brzezinski, είμαστε συνεργάτες”.
Οπότε ο Brzezinski του απάντησε: “Καλά, τότε είστε απλά ένας φόρου
υποτελής συνεργάτης”.

Πηγή: www.europnews.org/2012-12-01-geheimsache-kanzlerakte-wem-dienen-sie-frau-merkel.html

Gerd-Helmut
Komossa: “DIE DEUTSCHE KARTE, Das verdeckte Spiel der geheimen Dienste,
ISBN 978-3-902475-34-3, Preis: ca. € 19,90 / sfr. 34,90, Ares Verlag,
Graz  

Ο Gerd-Helmut Komossa ήταν Υποστράτηγος της Bundeswehr
(του γερμανικού στρατού) και επικεφαλής της Militärischer Abschirmdienst
(MAD) και της Amt für Sicherheit der Bundeswehr (ASBW)