Ακολουθήστε μας

Κουρδιστάν (Κουρδικό Ζήτημα, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν)

Η Διαιτητική Απόφαση του Woodrow Wilson είναι έγκυρο και δεσμευτικό έγγραφο

Δημοσιεύτηκε

στις

του Ara Papian (μτφ. Κριστιάν)
Με αφορμή την ανάρτηση του ιστολογίου μας Τι
μπορεί να σημάνει για την Τουρκία το Μεγάλο Κουρδιστάν
(14.01.2013) που, ορθά κατά τη γνώμη μου, θέτει το ζήτημα των σχέσεων Κούρδων-Αρμενίων για τη δημιουργία ενός Κουρδικού Κράτους, αναδημοσιεύω μια παλιά ανάρτηση μου (12.08.2011) σχετικά με τη διαιτησία του Woodrow Wilson (22.11.1920) που δεσμεύει ακόμα σήμερα τα κράτη της Τουρκίας και της Αρμενίας για τα σύνορα τους, αλλά και έμμεσα όποιο
ν θα έχει διεκδικήσεις στα εμπλεκόμενα εδάφη. 

Η Δυτική Αρμενία του Woodrow Wilson

Και οι φίλοι μας οι Πόντιοι; Το μελετάνε, η κοιμόνται με τον ύπνο του δίκαιου (εκτός από τον Σάββα μας); Για αυτό το λόγο, και άλλους πολλούς, καλά θα ήταν λοιπόν ορισμένοι αναγνώστες να πάψουν να αναρωτηθούν γιατί επιβάλλεται ο κάθε Έλληνας, και προπαντός Πόντιος, να ενδιαφερθεί για τις εξελίξεις στο Κουρδιστάν και να έχει επαφή με τους αγωνιστές του εθνο-απελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν, τους αυριανούς ηγέτες του ούτε “μεγάλου” ούτε “μικρού” Κουρδιστάν. Κριστιάν.


Η Γενοκτονία των Αρμενίων, κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζεται στην ιστορία ως ένα παράδειγμα του ατιμώρητου εγκλήματος που επαναλήφθηκε στην επιχείρηση της ναζιστικής εξόντωσης των Εβραίων, τσιγγάνων και Σλάβων. Η εξόντωση ενός ολόκληρου πολιτισμού που έλαβε χώρα κάτω από τα μάτια ενός απαθούς κόσμου στις αρχές του εικοστού αιώνα, ανέκαμψε στην εποχή μας με την σφαγή αθώων ανθρώπων στη Ρουάντα, τη Βοσνία και το Νταρφούρ. Η αρχή της αγνόησης ενός έγκληματος εξακολουθεί να είναι αποτελεσματική.

Όλες οι γενοκτονίες έχουν ένα κοινό παρονομαστή -είναι η βίαια προμελετημένη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, τεράστιες απώλειες πολιτιστικών αξιών και της κληρονομιάς. Δυστυχώς, η Γενοκτονία των Αρμενίων έχει κάτι το ιδιαίτερο που την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες και να κατέχει, μεταξύ άλλων γενοκτονιών, μια ιδιαίτερη θέση. Εκτός από τις ανθρώπινες απόλυες και την καταστροφή της κληρονομιάς μας, χάσαμε το πολυτιμότερο πράγμα που ένα έθνος μπορεί να έχει- χάσαμε την Πατρίδα μας.

Ο χάρτης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Οι σφαγές και οι απελάσεις των Αρμενίων τους ξερίζωσαν, γυναίκες και παιδιά που έζησαν στη γη των προγόνων τους για χιλιάδες χρόνια, μετατρέποντας μια περιοχή έντονης ζωής σε ανοικτούς τάφους και πόλεις-φαντάσματα στην Ανατολία και τη Δυτική Αρμενία. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα: δεν υπάρχουν σήμερα παρά μόνο λιγότερους από 60.000 Αρμενίους στην Τουρκία. Μετά από 1,5 εκατομμύρια θανάτους, οι επιζώντες και οι απόγονοί τους ζουν σήμερα διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο.

Τα εδαφικά δικαιώματα των Αρμενίων βασίζονται σε διάφορες διεθνείς συνθήκες. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η Διαιτητική Απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ Woodrow Wilson, που εκδόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1920, η οποία είναι μια δεσμευτική και αιτιολογημένη απόφαση για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας.

Για λόγους συντομίας, δεν θα υπεισέλθω στις λεπτομέρειες αυτού του εγγράφου. Ειδικά επειδή το πλήρες (in extenso) κείμενο της Διαιτητικής Απόφασης στην αγγλική γλώσσα (πάνω από 240 σελίδες), που περιέχει λεπτομερείς σημειώσεις και αναφορές θα φτάσει στο Ερεβάν, στο τέλος του επόμενου μήνα –στις 28 Μαΐου (2011).
Ωστόσο, είναι σημαντικό να δώσουμε τις γενικές γραμμές του εγγράφου, που οι Αρμένιοι θεωρούν, με το δίκαιο τους, ως Βίβλο των εδαφικών δικαιωμάτων τους.

Όπως ίσως γνωρίζετε, η Δημοκρατία της Αρμενίας κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 28 Μαΐου 1918. Δεκαοκτώ μήνες μετά τη δήλωση αυτή, στις 19 Ιανουαρίου 1920, το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμαχικών Δυνάμεων συμφώνησε τελικά να αναγνωρίσει την κυβέρνηση του αρμενικού κράτους, υπό τον όρο ότι η αναγνώριση δεν προδικάζει την τελική γραμμή των συνόρων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν την Δημοκρατία της Αρμενίας στις 23 Απριλίου 1920, με τον ίδιο όρο (1). Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί, με την ευκαιρία, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν λόγω των αυθαίρετων αιτημάτων τους επί του εδάφους της Αρμενίας (2).

Στις 26 Απριλίου, κατά τη συνδιάσκεψη του Σαν Ρέμο, το Ανώτατο Συμβούλιο ζήτησε δύο πράγματα από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών:
1. Οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναλάβουν μια εντολή για την Αρμενία,
2. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να εκδώσει μια Διαιτητική Απόφαση που να ρυθμίζει τα σύνορα της Αρμενίας με την Τουρκία (3). Όπως ίσως γνωρίζετε, η αμερικανική εντολή επι της Αρμενίας απορρίφθηκε από την ψηφοφορία της Γερουσίας στη 1η Ιουνίου 1920. Παρ ‘όλα αυτά, η απάντηση των ΗΠΑ στο δεύτερο αίτημα ήταν θετική, και στις 17 Μαΐου 1920, ο Υπουργός Εξωτερικών πληροφόρησε τον Αμερικανό Πρέσβη στη Γαλλία ότι ο πρόεδρος είχε αποδεχθεί την διαδικασία της διαιτησίας (4). Για την υλοποίηση αυτού του καθήκοντος, το υπουργείο Εξωτερικών άρχισε να συγκεντρώσει μια ομάδα εμπειρογνωμόνων στα μέσα του Ιούλη 1920 υπό την προεδρία του καθηγητή William Westermann, του Πανεπιστήμιο του Wisconsin. Το υπουργείο Εξωτερικών οργάνωσε μια επιτροπή με την ονομασία « Επιτροπή Διαιτησίας των συνόρων μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας». Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 10 Αυγούστου 1920 και η Επιτροπή Συνόρων άρχισε τις εργασίες της. Το γεγονός της υπογραφής της Συνθήκης των Σεβρών είναι σημαντικό, διότι ο συμβιβασμός με άλλα λόγια, η εφαρμογή των διατάξεων της διαιτησίας, περιλαμβάνεται στη Συνθήκη στο άρθρο 89. Πρέπει να τονιστεί ότι το καθεστώς του συμβιβασμού δεν έχει καμία σχέση με το καθεστώς της κύριας Συνθήκης και με την επικύρωση ή μη επικύρωση της Συνθήκης. Ως εκ τούτου, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ λαβαίνοντας το επικυρωμένο αντίγραφο της Συνθήκης στις 18 Οκτωβρίου 1920, αυτό αρκούσε στον Πρόεδρο για να ολοκληρώσει επίσημα την διαιτησία χωρίς να περιμένει την επικύρωση της Συνθήκης των Σεβρών.

Στις 22 Νοεμβρίου 1920 (5), ο Woodrow Wilson υπέγραψε το τελικό κείμενο της διαιτησίας με εννέα προσαρτήματα που επισυνάπτονται. Έτσι, σύμφωνα με την Διαιτητική Απόφαση της 22ας Νοεμβρίου 1920, καθορίστηκαν τα σύνορα ανάμεσα στην Αρμενία και την Τουρκία με αιτιολογημένη τελεσίδικη απόφαση, επειδή, όπως ορίζεται σαφώς από τη Σύμβαση της Χάγης (6) (άρθρο 54 της έκδοσης 1899 και το άρθρο 81 της έκδοσης 1907) (7): «Η απόφαση που εκδόθηκε και κοινοποιήθηκε, όπως απαιτείται στους εκπροσώπους των μερών, διευθετεί τη διαφορά οριστικά και χωρίς δυνατότητα έφεσης». (8)

Λίγα λόγια για το περιεχόμενο της Διαιτητικής Απόφασης. Σύμφωνα με την Διαιτητική Απόφαση, ο τίτλος και το Δίκαιο της Δημοκρατίας της Αρμενίας αναγνωρίζονταν σε σημαντικά τμήματα των επαρχιών του Βαν, Μπιτλίς, Ερζουρούμ και Τραπεζούντα. Ήταν λιγότερο από το μισό του εδάφους που αναγνωρίστηκε στην Αρμενία ως δικαιώματα ιδιοκτησίας στο άρθρο 24 της ανακωχής του Μούδρου στις 30 Οκτωβρίου 1918.

Αυτή η δραστική μείωση οφειλόταν στη σημαντική μείωση του γηγενούς πληθυσμού του αρμενικού πληθυσμού, λόγω της γενοκτονίας.

Ας δούμε τώρα εν συντομία το πιο σημαντικό θέμα – το τρέχον καθεστώς της Διαιτητικής Απόφασης. Όπως αναφέρεται στο επίσημο Εγχειρίδιο της Ορολογίας του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών, για να είναι έγκυρη μια διαιτητική απόφαση πρέπει να πληρεί τέσσερα κριτήρια (9): (…)

Για λόγους συντομίας, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ωστόσο, μετά την αξιολόγηση της Διαιτητικής Απόφασης του προέδρου Ουίλσον όσον αφορά τα προαναφερόμενα κριτηρία, μπορούμε να πούμε με σιγουριά: η Διαιτητική Απόφαση του Προέδρου Wilson είναι ένα έγγραφο νομικά ακόμη έγκυρο και δεσμευτικό, διότι το βασικό χαρακτηριστικό μιας διαιτητικής απόφασης είναι ότι εκδίδει μια απόφαση χωρίς δυνατότητα έφεσης και που δεσμεύει.
Συμφωνώντας να υποβάλουν τη διαφορά τους σε διαιτησία, δηλαδή με την υπογραφή ενός συμβιβασμού, τα μέρη αποδέχονται την απόφαση εκ των προτέρων (10). Ως εκ τούτου, παρά τη μακρά κατοχή, η Τουρκία δεν έχει κανένα νόμιμο τίτλο για την επικράτεια στην «Ουιλσονική (Wilsonian)» Αρμενία. Μετά την απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, υπογεγραμμένη και σφραγισμένη στις 22 Νοεμβρίου 1920, η τουρκική παρουσία εδώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα διοικητικό καθεστώς ελέγχου, όπως η το τουρκικό καθεστώς κατοχής της Βόρειας Κύπρος. Συνεπώς, η παρουσία και όλες οι ενέργειες που αναλήφθηκαν από την Τουρκική Δημοκρατία στη «Ουιλσονική (Wilsonian)» Αρμενία είναι παράνομες και άκυρες, επειδή η εμπόλεμη κατοχή δεν παραγάγει κανένα δικαίωμα σε ένα έδαφος.

Είναι αλήθεια ότι το διεθνές δίκαιο το ίδιο δεν είναι σε θέση να επιλύσει τη σύγκρουση μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας.
Παραμένει όμως γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο είναι ο μόνος τρόπος για να φέρει μια δίκαιη και ειρηνική λύση, δηλαδή, μόνιμη και βιώσιμη.
Οι θεμελιώδεις βάσεις για μια λύση στο μακροχρόνιο πρόβλημα μεταξύ της Αρμενίας και της Τουρκίας δεν είναι τα περίφημα πρωτόκολλα μεταξύ της Αρμενίας και της Τουρκίας, αλλά η Διαιτητική Απόφαση, που υπάρχει για πάνω από 90 χρόνια στην πρωτεύουσα της χώρας αυτής από τον 28ο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Thomas Woodrow Wilson.

Σημειώσεις:
1 G. H. Hackworth, Digest of International Law, Turkish‐Armenian Boundary Question, vol. I, Chapters I-V, Washington, 1940, p. 715.

2 (H. Lauterpacht, Recognition in International Law, Cambridge, 1947, p. 11. Papers Relating to Foreign Relations of the United States, 1920, v. III, Washington, 1936. p. 778.) [ci-dessous – FRUS].
3 The Treaties of Peace, 1919‐1923, (Preface by Lt.‐Col. Lawrence Martin).vol. I, New York, 1924, p. xxxii.
4 Ibid., p. 783.
5 Cukwurah A. O., The Settlement of Boundary Disputes in International Law, Manchester, 1967, pp. 165-166.
6 Η Σύμβαση της Χάγης του 1899 κυρώθηκε από την Τουρκία στις 12 Ιουλίου 1907.. (The Hague Court Reports, op. cit., p. cii).
7 Cette notion est contenue dans l’article n° 54 de la Convention de 1899 sous une forme légèrement modifiée : «La sentence, dûment prononcée et notifiée et signifiée aux représentants des parties [contrairement à, met fin au] litige définitivement et sans appel». (The Hague Court Reports, op. cit., p. lxxxix).
8 Ibid.
9 Manual of the Terminology of Public International Law, op.cit., § 508, pp. 588‐590. 10 Ibid., p. 27.
Οι οδοί εκτοπίσεων των Αρμενίων 
Συνθήκη των Σεβρών (1920)

 
Πηγή: times.am

var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;
s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);
})();

Ιράν

Σάββας Καλεντερίδης: Γιατί ανησυχεί η Τουρκία;

Το έργο του PKK για το Μεγάλο Κράτος του Κουρδιστάν προβλέπει την ίδρυση αυτού του κράτους σε εδάφη που θα αποσπαστούν από το Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και την Τουρκία.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Για να κατανοήσουμε, όμως, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τον Ερντογάν να φοβάται τόσο πολύ, είναι χρήσιμο να διαβάσουμε το άρθρο του παλαίμαχου και έμπειρου δημοσιογράφου Φικρέτ Μπιλά, που έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο και τις υπηρεσίες πληροφοριών.

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Τις τελευταίες ημέρες ο ίδιος ο Ερντογάν άρχισε να μιλά με τον πιο επίσημο τρόπο για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα του από την επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Με άλλα λόγια, είπε ότι η χώρα του βρίσκεται στο στόχαστρο του Ισραήλ.

Ενώ το τελευταίο διάστημα έκανε σχετικές αναφορές, μιλώντας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατά τη έναρξη της νέας κοινοβουλετικής περιόδου, που έχει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, ο Ερντογάν είπε για το θέμα:

«Ενώ παρακολουθούμε από κοντά τις επιθέσεις του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, βλέπουμε επίσης καθαρά πώς το Ισραήλ θέλει να δημιουργήσει μικρούς δορυφόρους στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία χρησιμοποιώντας την (κουρδική, PYD και ΡΚΚ) αυτονομιστική οργάνωση ως πιόνι. Για την πατρίδα μας, το έθνος μας και την ανεξαρτησία μας, θα σταθούμε απέναντι σε αυτή την κρατική τρομοκρατία με κάθε μέσο που διαθέτουμε».

Με την αναφορά του αυτήν ο Ερντογάν θέλησε να δηλώσει ότι το Ισραήλ υποστηρίζει την ύπαρξη δύο αυτόνομων κουρδικών κρατών στο Β. Ιράκ, που ήδη υπάρχει και λειτουργεί de jure από το 2005, και στη ΒΑ Συρία, που λειτουργεί de facto από το 2014, με τη βο΄΄ηθεια των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια ο Ερντογάν ανέφερε ότι η απόσταση από την Αλεξανδρέττα μέχρι τα σύνορα του Λιβάνου είναι 170 χιλιόμετρα, δηλαδή μόλις 2,5 ώρες με το αυτοκίνητο, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «με άλλα λόγια, η κατοχή, η τρομοκρατία και η επιθετικότητα είναι ακριβώς δίπλα μας» και ότι «η Τουρκία θα συνεχίσει να στέκεται απέναντι στο Ισραήλ, όποιο κι αν είναι το κόστος».

Για να κατανοήσουμε, όμως, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τον Ερντογάν να φοβάται τόσο πολύ, είναι χρήσιμο να διαβάσουμε το άρθρο του παλαίμαχου και έμπειρου δημοσιογράφου Φικρέτ Μπιλά, που έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Σημειώνεται ότι το άρθρο δημοσιεύθηκε μερικά εικοσιστετράωρα πριν την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο:

Η Τουρκία βρίσκεται στο στόχαστρο

Το Ισραήλ συνεχίζει τις επιθέσεις του στον Λίβανο. Μετά τον αρχηγό της ΧΑΜΑΣ Χανιγιέ, σκότωσε τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Νασράλα. Συνεχίζει να βομβαρδίζει τη Βηρυτό. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες προβλέπουν ότι μετά από αυτό το στάδιο, το Ισραήλ θα προχωρήσει προς την κατάληψη του νότου του Λιβάνου.

Στη συνέχεια εκφράζουν την πρόβλεψή τους ότι θα προχωρήσει στα νότια της Συρίας.

Οι προβλέψεις των στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων είναι συμβατές με τους στόχους του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής (Greater Middle East Project, ΣΕΜΑ).

Οι ΗΠΑ εφαρμόζουν σταδιακά το ΣΕΜΑ, το οποίο ανακοίνωσαν στον κόσμο (σ.τ.μ. τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα), δηλώνοντας ότι θα αλλάξουν τα σύνορα 22 χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Μπορούμε να ορίσουμε ως κύριο στόχο αυτού του εγχειρήματος όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό των ΗΠΑ, αλλά και την περαιτέρω ανάπτυξη του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός κύκλου ασφαλείας γύρω από αυτό.

Οι ΗΠΑ εισέβαλαν αρχικά στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, και αποχώρησαν αφού η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν, τους οποίους αρχικά υποστήριζαν εναντίον της Ρωσίας, προκάλεσαν προβλήματα στο Αφγανιστάν και στις χώρες της περιοχής. Τελικά παρέδωσαν το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν.

Στη συνέχεια εισέβαλαν στο Ιράκ με τη δικαιολογία ότι «ο Σαντάμ έχει πυρηνικά όπλα». Στο τέλος ανέτρεψαν τον Σαντάμ. Χώρισαν το Ιράκ στα δύο. Ίδρυσαν ένα de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ υπό την κυριαρχία των Μπαρζανί. Στη συνέχεια έσυραν το Ιράκ σε εμφύλιο πόλεμο βασισμένο σε θρησκευτικές σέκτες.

Το ίδιο σχέδιο εφάρμοσαν και στη Συρία. Κατέλαβαν τη βόρεια Συρία με το πρόσχημα του εμφυλίου πολέμου. Χώρισαν κι αυτή τη χώρα στα δύο. Ίδρυσαν ένα κράτος και στρατό για το PKK στο βορρά. Εδώ και χρόνια υπάρχει ένα κουρδικό κράτος που κυβερνάται από το PKK στην περιοχή που εφάπτεται στα σύνορα της Τουρκίας.

Έτσι, αποδυνάμωσαν το Ιράκ και τη Συρία, που θα μπορούσαν να ήταν απειλή για το Ισραήλ στην περιοχή, και τα έκαναν να μην αποτελούν πλέον απειλή.

Φαίνεται ότι μετά τη Συρία, σειρά έχει το Ιράν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στοχεύουν επίσης να διασπάσουν το Ιράν. Ένας από τους στόχους του ΣΕΜΑ είναι ο διαχωρισμός του Ιρανικού Κουρδιστάν και του Νοτίου Αζερμπαϊτζάν από το Ιράν.

Ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Μεγάλο Ισραήλ, καταβάλλουν επίσης προσπάθειες για τη δημιουργία ενός «Μεγάλου Κουρδιστάν», που είναι και ο στόχος του PKK.

Στόχος του είναι να διασφαλίσουν ότι το κράτος του PKK, το οποίο ίδρυσαν στη βόρεια Συρία, θα ενωθεί πρώτα με το Βόρειο Ιράκ και στη συνέχεια θα επεκταθεί δυτικά προς τη Μεσόγειο.

Υπολογίζουν ότι ένα μη αραβικό κράτος που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούσε ασφάλεια για το Ισραήλ.

Η επέκταση του Ισραήλ προς τα νότια του Λιβάνου και της Συρίας θα του επιτρέψει να πλησιάσει το κράτος του PKK στο βορρά, το οποίο βρίσκεται υπό την προστασία των ΗΠΑ.

Έτσι, μετά το Μεγάλο Ισραήλ, θα μπει στο παιχνίδι το έργο του Μεγάλου Κουρδιστάν.

Το έργο του PKK για το Μεγάλο Κράτος του Κουρδιστάν προβλέπει την ίδρυση αυτού του κράτους σε εδάφη που θα αποσπαστούν από το Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και την Τουρκία.

Αυτός ο πίνακας δείχνει ότι μετά το Ιράν, στόχος θα είναι η Τουρκία.

Ενώ ο στόχος του ΣΕΜΑ είχε δηλωθεί ξεκάθαρα στον κόσμο, το γεγονός ότι η Τουρκία καυχιόταν ότι ήταν για λίγο η συμπρόεδρος του ΣΕΜΑ, σημαίνει ότι δεν είχε αντιληφθεί τι τι θα επακολουθήσει.

Δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι η Άγκυρα έβλεπε ξεκάθαρα το γεγονός ότι η Τουρκία θα είναι ο στόχος μετά το Ιράν. Αν ίσχυε αυτό, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η Τουρκία δεν θα είχε ακολουθήσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είχε στόχο να ανατρέψει τον Άσαντ και να ιδρύσει ένα ισλαμικό κράτος στη θέση του.

Ενώ η κυβέρνηση στην Τουρκία περίμενε τις μέρες που θα ανατρεπόταν ο Άσαντ, οι ΗΠΑ κατέλαβαν το βόρειο τμήμα της Συρίας και δημιούργησαν έναν κράτος του PKK.

Τον αραβικό λαό της περιοχής τους τον έστειλαν στην Τουρκία. Η Τουρκία το δέχτηκε επίσης με χαρά. Η μεταφορά εκατομμυρίων Σύριων στην Τουρκία θα διαταράξει τη δημογραφική δομή της χώρας στο μέλλον. Η εσωτερική σύγκρουση και η διχοτόμηση της Τουρκίας θα εξυπηρετήσει τον στόχο του ΣΕΜΑ.

Η Τουρκία μόλις το τελευταίο διάστημα άρχισε να επικρίνει την υποστήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στο PKK στη βόρεια Συρία. Ωστόσο, αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να δει έγκαιρα τον κίνδυνο και να αποτρέψει όσο μπορούσε από την αρχή τις ΗΠΑ.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ισλάμ

Συρία: Οι Κούρδοι απελευθερώνουν κρατούμενους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος

Δημοσιεύτηκε

στις

Απελευθέρωσαν 50 Σύρους κρατούμενους

Οι Κούρδοι, ως αυτόνομη διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας, απελευθέρωσαν 50 Σύρους κρατούμενους, που κατηγορούνταν για συμμετοχή στην τζιχαντιστική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο πλαίσιο της χορήγησης γενικής αμνηστίας, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Κούρδος αξιωματούχος.

Χιλιάδες κρατούμενοι που θεωρούνται ύποπτοι ότι ανήκουν στο ΙΚ, ανάμεσά τους εκατοντάδες ξένοι αρκετών εθνικοτήτων, βρίσκονται στις φυλακές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (ΣΔΔ), την ένοπλη πτέρυγα της αυτόνομης διοίκησης.

Τον Ιούλιο, η αυτόνομη διοίκηση χορήγησε γενική αμνηστία βάσει της οποίας «50 άτομα που κατηγορούνταν ότι ανήκουν στην τρομοκρατική οργάνωση Νταές (αραβικό ακρωνύμιο του ΙΚ) απελευθερώθηκαν σήμερα», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ρέμπερ Κάλο, αξιωματούχος των κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας (Asayish), χωρίς να διευκρινίσει σε ποιες φυλακές κρατούνταν.

Πρόκειται για τη δεύτερη ομάδα που απελευθερώνεται σε ένα σύνολο 1.000 έως 1.500 ατόμων που επωφελούνται από την αμνηστία.

Σύμφωνα με τον Κάλο, η αμνηστία αφορά «μόνο τους Σύρους και δεν περιλαμβάνει τους ξένους, και περιορίζεται σε αυτούς των οποίων τα χέρια δεν είναι λερωμενα με αίμα».

«Θα υπάρξουν και άλλα κύματα αποφυλακίσεων κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών», δήλωσε.

Οι ΣΔΔ, στις οποίες κυριαρχούν οι Κούρδοι αλλά έχουν επίσης Άραβες μαχητές στις τάξεις τους, είχαν ήδη απελευθερώσει δεκάδες Σύρους κατηγορούμενους για διασυνδέσεις με το ΙΚ μέσα στις φυλακές τους, μετά τις εγγυήσεις που έλαβαν από αρχηγούς φυλών.

Το ΙΚ πήρε τον έλεγχο ολόκληρων εκτάσεων στη Συρία το 2014, επιβάλλοντας ένα βασίλειο τρόμου προτού ηττηθεί το 2019 από τον διεθνή συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ, με την υποστήριξη των συριακών κουρδικών δυνάμεων.

‘Εκτοτε η αυτόνομη διοίκηση κρατεί σχεδόν 56.000 ανθρώπους εκ των οποίων 30.000 παιδιά σε 24 κέντρα κράτησης και δύο στρατόπεδα, στο Αλ-Χολ και στο Ροτζ στη βορειοανατολική Συρία.

Ανάμεσά τους υπάρχουν μαχητές του ΙΚ και οι οικογένειές τους, καθώς και εκτοπισμένοι που είχαν διαφύγει από τις εμπόλεμες ζώνες.

Πηγή Άρθρου: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Συνέχεια ανάγνωσης

Κουρδιστάν (Κουρδικό Ζήτημα, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν)

Κουρδικό κράτος στην Τουρκία: Ιδού η απάντηση στην αξίωσή της για λύση δύο κρατών στην Κύπρο

Δημοσιεύτηκε

στις

Γιατί δεν εφαρμόζει την πολιτική δύο κρατών η Τουρκία και στο Κουρδικό;

Η Τουρκία απαιτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Γιατί δεν την εφαρμόζει και στην επικράτειά της; Να ιδρυθούν ένα τουρκικό και ένα κουρδικό κράτος. Ουδείς Έλληνας ηγέτης έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα στους Τούρκους, από ψοφοδεϊσμό και τουρκοφοβία. Για να μη χαλάσει το… κλίμα και να μη διαταραχθούν τα «ήρεμα νερά» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το Μόναχο, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, δεν έχουν διδάξει τίποτε απολύτως στην ηγεσία του Ελληνισμού…

Οι τουρκικοί στόχοι εναντίον της Κύπρου είναι κρυστάλλινοι. Από τη δεκαετία του 1950 η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ωμά ότι τελικός σκοπός της πολιτικής της είναι η πλήρης κατάληψη και έλεγχος της νήσου. Οι δύο εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1956), η έκθεση της ΜΙΤ για επανάκτηση της Κύπρου και το «Στρατηγικό Βάθος» του Νταβούτογλου κωδικοποιούν, με εφιαλτική ενάργεια, την αρπακτική στοχοθεσία της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Οι Τούρκοι, ανεξαρτήτως ηγετών και ιδεολογιών, διατηρούν αταλάντευτα την ίδια, διαχρονικά, πολιτική στοχοθεσία για την τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση του κυπριακού Ελληνισμού. Το ενδιαφέρον της Τουρκίας είναι καθαρά γεωπολιτικό και στρατηγικό – όχι οι Τ/κύπριοι – επειδή θεωρεί το νησί ως πολύτιμη στρατιωτική βάση άσκησης πολιτικής περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης.

Η ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδος – επειδή η Τουρκία θεωρεί και τις δύο ως ενιαίο εχθρικό χώρο – θα έπρεπε μετά την κολοβή, υδροκέφαλη ανεξαρτησία να συναποφασίσουν και να προσδιορίσουν μια μακράς πνοής στρατηγική αντιμετώπισης και ανακοπής της επιθετικής πολιτικής της Άγκυρας, δι’ όλων των μέσων. Αντ’ αυτού, πλεονάζουν οι φλυαρίες, οι πολιτικές φιλοδοξίες και ασυναρτησίες, το «άλλα αποφασίζομεν και άλλα πράττετε», οι εκατέρωθεν υπονομεύσεις, αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις, παχυλή και εγκληματική άγνοια του Τούρκου, της ιστορίας, της νοοτροπίας και της πολιτικής του. Το πραξικόπημα της χούντας άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην τουρκική εισβολή, που άρχισε να προετοιμάζεται αμέσως μετά τον Νοέμβριο του 1967, με την αποχώρηση από την Κύπρο της πανίσχυρης ελληνικής μεραρχίας. Οι εγκληματικές ευθύνες του Μακαρίου, του ΑΚΕΛ και άλλων είναι ασήκωτες.

Τον Νοέμβριο του 1983, ο Τ/κ ηγέτης Ντενκτάς, κατ’ εντολήν της Άγκυρας, ανακηρύσσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», που οι ρίζες της ανευρίσκονται στο 1963 (14/9/1963, έγγραφο Ντενκτάς-Κουτσιούκ, που προειδοποιούσε τον Μακάριο με ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ», αν προχωρούσε στην τροποποίηση του Συντάγματος). Πριν από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο Ντενκτάς, καθ’ υποκίνηση των Εγγλέζων, ζητά διζωνική ομοσπονδία (12/8/1974), την οποία η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε πρώτα διά της ομιλίας Κληρίδη στην γκαλερί «Αργώ» (6/11/1974) και στη συνέχεια στη σύσκεψη των Αθηνών (30/11-1/12/1974), υπό τον Καραμανλή και τον Μακάριο. Μετά το δημοψήφισμα του 2004 και τις συνομιλίες στο Crans Montana, η αγγλοτουρκοδιζωνική ομοσπονδία εξεμέτρησε το ζην. Οι Τούρκοι την απέρριψαν οριστικά και τα τελευταία τρία χρόνια απαιτούν αμετακίνητα λύση δύο κρατών και αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος.

Την εποχή του σχεδίου Ανάν είχα γράψει μιαν ανάλυση γιατί η Τουρκία δεν αποδέχεται τη διζωνική και στη δική της επικράτεια, διά της δημιουργίας δύο ζωνών, μίας τουρκικής και μίας κουρδικής, αφού οι Κούρδοι είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στη χώρα με υπολογιζόμενο πληθυσμό πέραν των 25 εκ. Η ελληνική πλευρά απορρίπτει σθεναρά λύση δύο κρατών και εμμένει γελοιωδώς στην τουρκοδιζωνική, που οδηγεί σε δύο συνιστώντα κρατίδια, διά της κατάλυσης – και όχι της μετεξέλιξης – της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει και την θεωρεί ως «εκλιπούσα», διά του γνωστού εξ 105 σελίδων εγγράφου των Νταβούτογλου-Τσαβούσογλου (23/6/2014).

Μέχρι σήμερα, κανένας ηγέτης ή πολιτικός της Κύπρου δεν αντέδρασε στην τουρκική αξίωση, αντιστρέφοντάς την: Γιατί η Τουρκία δεν δέχεται τη δημιουργία δύο κρατών στην επικράτειά της, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά αυτόχρημα ρεαλιστικό. Στην Κύπρο η τ/κ μειονότητα είναι το 18% του πληθυσμού, η ελληνική πλειοψηφία είναι 82%. Ανόητοι και ευήκοοι ξένων, ηγέτες μας, σύρθηκαν στις τουρκικές αξιώσεις και δέχθηκαν εκ περιτροπής προεδρία, κατήργησαν την παγκόσμια αρχή ένας άνθρωπος, μία ψήφος και αναγνώρισαν στον Τούρκο εισβολέα και κλέφτη, δικαίωμα στις περιουσίες μας, εκτός πολλών άλλων ολέθριων υποχωρήσεων. Ο Πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία γιατί δεν αντιστρέφουν τις τουρκικές αξιώσεις;

Όσα πολλά η Τουρκία απαιτεί να ισχύσουν για την τ/κ μειονότητα, γιατί δεν τα παραχωρεί και στους Κούρδους; Πριν από λίγο καιρό (3/5/2024) δημοσιεύτηκε (στο australianoutlook) μια ανάλυση από τον Δρα Loqman Radpey, με τίτλο: «Η προοπτική μιας λύσης δύο κρατών για το Κουρδιστάν». Οι Κούρδοι κατοικούν στα σύνορα με τη Ρωσία, Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία. Από το 1980 το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα διεξάγει απελευθερωτικό αγώνα κατά της τουρκικής θηριωδίας-κατοχής. Εκατοντάδες κουρδικά χωριά εκθεμελιώθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι και Τούρκοι σκοτώθηκαν. Στο τουρκικό Κουρδιστάν διεξάγεται εθνοκάθαρση και γενοκτονία.

Ο ξένος αναλυτής υποστηρίζει πως η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορα των πιο πάνω χωρών θα αποκαθιστούσε την ειρήνη και τη σταθερότητα σε αυτήν την περιοχή της Ευρασίας, θα καταπολεμούσε την τρομοκρατία, τη μετακίνηση και μετανάστευση πληθυσμών και θα τερμάτιζε αχρείαστες συγκρούσεις. Τέτοια προοπτική δεν συμφέρει στην Τουρκία επειδή εκμεταλλεύεται την παρουσία Κούρδων μαχητών στη ΒΔ Συρία και στο Βόρειο Ιράκ για να επεκτείνει την κατάκτηση συριακών και ιρακινών εδαφών και να δικαιολογεί συχνές εισβολές του τουρκικού στρατού. Έχει εκτοπίσει τους γηγενείς Κούρδους και, κατά το θλιβερό πρότυπο των κατεχομένων μας, εποικίζει αυτές τις περιοχές με Τουρκομάνους, Σύριους και άλλους υποταχτικούς της. Σε άλλη ανάλυσή του στο «The Middle East Forum Observer» (19/7/2024), ο ίδιος αναλυτής υποβάλλει στους Κούρδους να αντλήσουν μαθήματα από την τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Μετά την δήθεν ειρηνική (!) εισβολή στη Συρία (Αύγουστος 2016 και Οκτώβριος 2019), η Τουρκία, κατά το πρότυπο των κατεχομένων μας, εγκαθίδρυσε δομές, υπηρεσίες και σύμβολα στις καταληφθείσες κουρδικές περιοχές με εκκαθάριση του αυτόχθονος πληθυσμού. Οι Τούρκοι δεν είναι αφελείς. Πρώτον, γνωρίζουν και δεν ξεχνούν ότι είναι εισβολείς-κατακτητές στην σημερινή Τουρκία. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία διασαλπίζει καθημερινά ότι θα υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων την εδαφική ακεραιότητα ενός τόπου που δεν τους ανήκει. Τρίτον, δεν θα αποδεχτούν ποτέ τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας και τη δημιουργία δύο κρατών, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού. Δεν αντέχουν αυτόν τον εφιάλτη.

Η Τουρκία απαιτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Γιατί δεν την εφαρμόζει και στην επικράτειά της; Να ιδρυθούν ένα τουρκικό και ένα κουρδικό κράτος. Ουδείς Έλληνας ηγέτης έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα στους Τούρκους, από ψοφοδεϊσμό και τουρκοφοβία. Για να μη χαλάσει το… κλίμα και να μη διαταραχθούν τα «ήρεμα νερά» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το Μόναχο, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, δεν έχουν διδάξει τίποτε απολύτως στην ηγεσία του Ελληνισμού…

Σημερινή

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή