Είναι βέβαιο ότι σήμερα συντρέχουν όλοι οι λόγοι για μια γαλλική
αφύπνιση που θα μας υπενθυμίζει ότι το Παρίσι παραμένει μεγάλη δύναμη
στην Ευρώπη:
Πρώτον, η κατάρρευση του Ολάντ και η πρωτιά της
Λεπέν στις δημοσκοπήσεις καθιστούν ελκυστική την επιλογή μιας σκληρής
γλώσσας απέναντι στο Βερολίνο με ζητούμενη την πραγματική εμβέλεια της
γαλλικής αντεπίθεσης.
Δεύτερον, το σχετικό κενό εξουσίας στο
Βερολίνο, με τη διαπραγμάτευση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών να
βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, με τη Μέρκελ να επείγεται να τελειώνει και
τον Γκάμπριελ να θέλει να δώσει το στίγμα μιας σκληρής διαβούλευσης.
Ετσι μέσα σε μια μέρα, προχθές Τετάρτη, είχαμε τη δημοσιοποίηση των διαπιστώσεων του υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Μοσκοβισί για το παιχνίδι καθυστέρησης που παίζει η Γερμανία στην τραπεζική ένωση μέχρι να καθαρισθούν από τους σκελετούς τα ντουλάπια των πιστωτικών της ιδρυμάτων, μια διαπίστωση που ξεκινά από μεγάλα μεγέθη, όπως οι Deutsche Bank και Comerzbank, και φθάνει στις τοπικές τράπεζες της πελατειακής κομματικής διαπλοκής, της Landesbank.
Την ίδια στιγμή, το κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο της Μοντ με τίτλο «Τραπεζική Ενωση, φθάνει η καθυστέρηση κυρία Μέρκελ!», επιβεβαιώνει ότι το Παρίσι προφανώς με την πλήρη συνεργασία του αρμόδιου Γάλλου επιτρόπου Μπαρνιέ από τις Βρυξέλλες ανοίγει, για πρώτη φορά μετά τη συνθηκολόγηση Σαρκοζί στην καγκελάριο τον Ιούνιο του 2010, μέτωπο αντιπαράθεσης με το Βερολίνο.
Η κίνηση αυτή δεν έχει με δεδομένη τη σημερινή θέση της Γαλλίας στους συσχετισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης χαρακτήρα κανονικής αντεπίθεσης, επιδίωξης δηλαδή ανατροπής της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας. Είναι μάλλον μια τακτική κίνηση εχθροπραξιών, φθοράς του αντιπάλου, που ανεβάζουν το κόστος της πρωτοκαθεδρίας του και τον αναγκάζουν να είναι λιγότερο απαιτητικός στις διαπραγματεύσεις για ανακωχή που θα ακολουθήσουν.
Οταν το 1970 ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας διαμαρτυρήθηκε στον Αμερικανό ομόλογό του για τις αρνητικές για την Ευρώπη παρενέργειες των διακυμάνσεων του δολαρίου, πήρε την απάντηση «το δολάριο είναι το νόμισμά μας και το πρόβλημά σας».
Σήμερα, πέραν των φραστικών διατυπώσεων και των όποιων δηλώσεων, δεν υπάρχει περίπτωση να εξαναγκασθεί το Βερολίνο να δεχθεί την υπαγωγή ενός σάπιου, δίχως υπερβολή, τραπεζικού συστήματος, σε ευρωπαϊκή υπερεθνική εποπτεία, καθώς οι πολιτικές παρενέργειες θα ήταν δυσβάστακτες.
Η δημοσιοποίηση της πραγματικής εικόνας των γερμανικών τραπεζών θα δημιουργούσε ένα συνολικό σοκ ευρωπαϊκής αναξιοπιστίας με το Βερολίνο, παρόμοιο με αυτό που υπέστη η Ελλάδα όταν την άνοιξη του 2004 και το φθινόπωρο του 2009 αυτοκαταγγέλθηκε -με ευθύνη δύο υπουργών- ότι έχει δώσει ψευδή στοιχεία για το έλλειμμα.
Αλλωστε, αν το Παρίσι δείχνει τη Γερμανία και είναι έτοιμο να φωνάξει ο βασιλιάς είναι γυμνός, το Βερολίνο μπορεί να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα ως προς τα δημοσιονομικά μεγέθη της Γαλλίας που είναι «μακιγιαρισμένα» με τη σιωπηλή ανοχή της Μέρκελ.
Αν ο διασωληνωμένος Νότος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να επικρίνει το Βερολίνο, η Γαλλία το πράττει και δηλώνει ότι απαιτεί τουλάχιστον τον σεβασμό κάποιων προσχημάτων ισοτιμίας από τη Γερμανία, αυτό είναι το μήνυμα Μοσκοβισί – Μοντ.
Η Γαλλία λέει με άλλα λόγια ότι μπορεί να επιστρέψει στη Γερμανία την προσβλητική στάση Σόιμπλε, που δημοσιοποιούσε την ανησυχία του για τα δημοσιονομικά μεγέθη της Γαλλίας.
Σε ό,τι αφορά αυτή καθαυτή την τραπεζική ένωση, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να αποκτήσει ουσιαστική υπόσταση πριν το Βερολίνο διαπιστώσει ότι δεν θίγονται ζωτικά συμφέροντα της χώρας.
Συνολικό σοκ
Η δημοσιοποίηση της πραγματικής εικόνας των γερμανικών τραπεζών θα δημιουργούσε ένα συνολικό σοκ ευρωπαϊκής αναξιοπιστίας με το Βερολίνο, παρόμοιο με αυτό που υπέστη η Ελλάδα, όταν την άνοιξη του 2004 και το φθινόπωρο του 2009 αυτοκαταγγέλθηκε -με ευθύνη δύο υπουργών- ότι έχει δώσει ψευδή στοιχεία για το έλλειμμα.
