Εκδόσεις Ι.Σιδέρη,Αθήνα 2013

Ο Ακαδημαικός Βασίλης Μαρκεζίνης είναι πλέον γνωστός και δεν χρειάζονται
συστάσεις.
Εκείνο όμως που θα ήθελα να τονίσω και με βάση τα βιβλία αλλά και τα
άρθρα του που εδώ και 6 τουλάχιστον χρόνια κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα
αλλά και με τις εμφανίσεις – διαλέξεις του στους Έλληνες πολίτες, ότι
πρόκειται για προσωπικότητα ευρυτάτης , πλέον της νομικής κατάρτισης του
, μορφώσεως και βαθειάς πολιτικής σκέψης και κυρίως αδιάφθορος.

 Ένας πνευματικός άνθρωπος που μετά από 40 και πλέον χρόνια επιτυχούς και
ανεγνωρισμένης διδασκαλίας στα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και
της Αμερικής δεν αισθάνεται ότι πρέπει να επαναπαυτεί στις δάφνες του
και προσπαθεί να μεταδώσει την αγωνία και τις γνώσεις του στους
συμπατριώτες του με στόχο την ειρηνική ανατροπή μιας πολιτικής
εξαθλίωσης που μας έφερε στο σημερινό χείλος της πλήρους καταστροφής,

 Δεν είναι εύκολη υπόθεση και χρειάζεται μεγάλη τόλμη στην προσπάθεια
αυτή γιατί, όπως ήταν σχεδόν αναμενόμενο, από τις πρώτες εμφανίσεις του
ενοχλήθηκε φυσικά πάρα πολύ το πολιτικό κατεστημένο και με διάφορες
μεθόδους κυρίως μη επιστημονικές εδέχθη τα πυρά των κατεστημένων ΜΜΕ
αλλά και λοιπών κατεστημένων χώρων , είτε με ειρωνείες είτε με
προσπάθειες αποκλεισμού του από το ευρύτερο κοινό κλπ.
Είναι ευτυχές ότι οι προσπάθειες αυτές εδώ και 6 χρόνια έχουν πέσει εις
το κενόν και η αδιαμφισβήτητη του αξία έχει πλέον καθιερωθεί και οι
σκέψεις του ακούγονται με μεγαλύτερο σεβασμό και από αρκετούς από τους
πρώην επικριτές του.

Στο νέο του βιβλίο το οποίο φαινομενικά και λογω του τίτλου του μπορεί
να εκληφθεί ως πεσιμιστικό, ενώ αν μελετηθεί με προσοχή δείχνει ακριβώς
τον αντίθετο δρόμο μέσα από τις αναγκαίες και ειλικρινείς επισημάνσεις
των σφαλμάτων που οδήγησαν σε αυτό τον κατήφορο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αρχή του βιβλίου προτάσσεται η προτροπή
του συγγραφέα για μια «ειρηνική επανάσταση που μόνον η κάλπη μπορεί να
φέρει , εφόσον ο ψηφοφόρος ψηφίσει αποφασιστικά υπέρ της Αλλαγής».

Και επειδή είναι εύλογο το επόμενο ερώτημα από τον αναγνώστη, του οποίου
αποδέκτης έχει κατ’ επανάληψη γίνει ο συγγραφέας [«γιατι όχι η
ανάμειξη του στην ενεργό κομματική πολιτική»;], δίνει την απάντησή του
την οποία δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω αλλά θα ήθελα να τονίσω ότι
δίνει με αυτόν τον τρόπο την πεντακάθαρη απάντηση σε διαφόρους πάντα
εκ του πονηρού «υποψιασμένους» στο «τι κρύβεται πίσω από την εμφάνιση
Μαρκεζίνη σήμερα» η οποία όπως , νομίζω σωστά την ερμηνεύω και το τόνισα
πιο πάνω, είναι πολύ απλή και απόλυτα σοβαρη.
Να προσφέρει τις
πνευματικές και άλλες πολυποίκιλες γνώσεις του μέσα από την επί 40
χρόνια επιτυχημένη ακαδημαϊκή του πορεία σε κορυφαία πανεπιστήμια του
εξωτερικού, στο να βγει η Ελλάδα από δρόμο της καταστροφής,

Τόσο απλό και τόσο ‘έντιμο και τελεία και παύλα.

Το βιβλίο εστιάζεται, όπως άλλωστε και ο τίτλος του, σε δυο κορυφαίους
τομείς της πολιτικής, την Εξωτερική πολιτική και την Εθνική άμυνα.

Είναι γνωστό ότι η αξιοπιστία της αποτρεπτικής δύναμης μιας
χώρας [χρησιμοποιεί επιτυχώς κατά την άποψη μου τον όρο «αποτροπή» αντί
της «άμυνας» και εξηγεί γιατί] εξαρτάται από το άθροισμα [ή κατ άλλους
το γινόμενο] της αξιοπιστίας της οικονομίας, της διπλωματικής
ικανότητας, της αμυντικής ικανότητας και της Παιδείας [όπου μέγας και ο
συντελεστής πολιτισμός] της χώρας.
Σε προηγούμενα βιβλία του ο συγγραφέας έχει αναφερθεί και στην
κατεύθυνση για μια νέα εξωτερική πολιτική και στις πολλαπλές κρίσεις
[και όχι κρίση] της Ελλάδας,

Στο νέο του βιβλίο ο συγγραφέας αναλύει και περιγράφει με σαφήνεια και
τις διαχρονικές παθογένειες της πολιτικής πορείας της μετά το 1821
Ελλάδας .
Kορυφαίες στιγμές οι Βαλκανικοί Πόλεμοι [μετά την επικράτηση
του Στρατιωτικού Συνδέσμου του 1909 και την άφιξη του Ελ.Βενιζέλου, η
εποποιία του 40-41 και η αντίσταση του Ελληνικού Λαου στην τριπλή
κατοχή [1941-44], η άρνηση του Κυπριακού Λαού στο επαίσχυντο σχέδιο
Ανναν το 2004 και την ανακήρυξη της ΑΟΖ στην Κύπρο από τον Τασσο
Παπαδόπουλο] και μελανές : το 1922 , η δικτατορία του 1967-1974 [δεν
αφήνει εκτός και το περιβόητο 1965 με τα Ιουλιανά του..] και η Τουρκική
εισβολή και κατοχή στην Κύπρο το 1974.

Η Γεωστρατηγική αξία μιας χώρας εξαρτάται τόσον από τη γεωγραφική της
θέση και αξία όσο από την ικανότητα της χώρας που κατέχει αυτή την
γεωγραφική θέση να την αξιοποιήσει θετικά και έτσι η γεωγραφική αξία να
μετασχηματιστεί σε γεωστρατηγικη.
Έχει δηλαδή τεράστια σημασία η άσκηση κυριαρχίας με ικανότητα αποτροπής
κάθε επιβουλής και στην προκείμενη περίπτωση ο συγγραφέας εξετάζει και
το διεθνές περιβάλλον με βάσει τους κεντρικούς παίχτες όπως είναι σήμερα
δηλαδή, ΗΠΑ-Ευρωπαϊκή Ένωση-Ρωσία-Κίνα –Ινδία –Ιαπωνία-Αραβικός κόσμος
και Ισραήλ καθώς και διάφορες πρόθυμες να τους εκπροσωπήσουν όπως π.χ.
η Τουρκία που προσπαθεί πάντα σχεδόν ανεπιτυχώς να δηλώσει
αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στην περιοχή μας.

Στην λεπτομερή ανάλυση του ο συγγραφέας αναδεικνύει την βαθμιαία, αν
και βραδεία, συστολή της επιρροής των ΗΠΑ σε πολλά μέρη του κόσμου ιδία
μετά τις ατυχείς επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ που οδήγησαν, εκτός
των άλλων και σε προβληματισμό και τελικά μέχρι στιγμής σε ματαίωση της
επέμβασης στη Συρία και την σχετική αποτυχία της να προβλέψει και να
επηρεάσει τις εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σημειώνει ακόμα μεγαλύτερες αδυναμίες να παίξει
κάποιον παγκόσμιο ρόλο στις μεταδιπολικες [μετά την κατάρρευση του πρώην
Ανατολικού μπλοκ] εξελίξεις .
Ταυτόχρονα πάρα την επιφανειακή και όχι ουσιαστική με εμβάθυνση Ένωση
της, ευρίσκεται σε αδυναμία ενιαίου συντονισμού, γεγονός που οδήγησε και
στην υφιστάμενη οικονομική κρίση , κατά την άποψή μου και που κατά τον
συγγραφέα απομακρύνεται από τις ΗΠΑ αναγκαστικά χωρίς όμως μέχρι στιγμής
να έχει ουσιαστικά μεταβάλλει προσανατολισμό.

Ο καινούργιος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα στην μετά Γέλτσιν εποχή
είναι βέβαια η Ρωσία και ο συγγραφέας αφιερώνει ένα μεγάλο τμήμα του
βιβλίου του στην παρουσίαση των ευκαιριών και «κινδύνων» στην προσέγγιση
Ε.Ε.-Ρωσίας και εκτιμά ότι αυτό είναι και αναγκαίο και για τους δύο και
εφικτό.
Στο σημείο αυτό επισημαίνει πόσο πολύτιμη είναι για την Πατρίδα μας η
ουσιαστική προσέγγιση με την Ρωσία κάτι που είχε αποπειραθεί ο
Κ.Καραμανλης ο νεότερος και που αντέδρασαν και οι ΗΠΑ αλλά και οι εν
Ελλάδι πρόθυμοι ιδία μέσω υποτελών ΜΚΟ [και αναφέρει κατ επανάληψη αν
και με ευπρέπεια ο συγγραφέας, το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ]

Για τις σχέσεις ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ ο συγγραφέας επιμένει ότι είναι προς το
συμφέρον και των δυο η τελική συνεργασία τους τουλάχιστον η μη
αντιπαλοτητα τους [και θα προσέθετα σαν πληροφορία ότι όταν το 1990
έμεινε ουσιαστικά μόνη υπερδύναμη οι ΗΠΑ, πολλοί μελετητές εντος των
ΗΠΑ, είχαν επισημάνει την αξία της πολυπολικοτητας του μεταδιπολικού
κόσμου με τους ουσιαστικά σημερινούς κεντρικούς
παίκτες [ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσια, Ιαπωνια, Ινδία, Κίνα, Αραβικό κόσμο] σε αυτοδυναμία
αλλά και συνεργασία μεταξύ τους]

Η υφιστάμενη σήμερα κατάσταση στις σχέσεις ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ αλλά και
Ε.Ε.-ΡΩΣΙΑΣ δεν είναι βέβαια έρωτος αλλά τείνει να γίνει γάμος εκ
συμφέροντος εφόσον όλοι οι παίκτες αντιληφθούν ότι είναι τελικά προς το
συμφέρον τους και εδώ ο συγγραφέας επικρίνει αυστηρά την υποκρισία την
λεγόμενης Δύσης όταν η τελευταία επιτίθεται με αυστηρότητα στη Ρωσία
για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων την στιγμή που η Δύση διατηρεί τα
διάφορα Γκουαντανάμο και τις απαγωγές προσώπων η και της διατήρησης
υπο γκουαντανάμο σε διάφορες Ευρωπαϊκές-φιλοαντλαντικές χώρες…

Η ηγετική προσωπικότητα του Πούτιν και η πολύ έξυπνη εναλλαγή του με τον
Μεντβιέντεφ, οδηγεί τον συγγραφέα στην εκτίμηση [αλλά και την
πρότασή του ] όπως η Ρωσία μην απομακρύνει την σκέψη της σύναψης γάμου
με την Ευρώπη έστω και αν υπάρχουν υποκριτικές συμπεριφορές εκεί [στην
Ε.Ε.] γιατί η τυχόν στροφή της προς την αναδυόμενη Ανατολή [έμπνευση
Μπεντβιέντεφ], χωρίς να αποκλείεται, δεν είναι η οριστική και συμφέρουσα
λύση.

Με βάσει αυτό το περιβάλλον η Πατρίδα μας ίδια μετά το 1996 ατύχησε σε
πολιτικές ή έσπευσε να υποκλιθεί στις διαταγές των ΗΠΑ και Ε.Ε. [συμφωνία
Μαδρίτης, σχέδιο Αννάν] και φυσικά η απαράδεκτη πολιτική του
Γ.Α.Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ..
Η μετά τον Γ.Α.Π. πολιτική παραπαίει είτε ως κυβέρνηση Παπαδήμου [σε
διάλεξη του ο συγγραφέας την είχε ονομάσει κυβέρνηση Φραγκεσταίν..] είτε
με την σημερινή της μορφή όπου παρά τις περί αντιθέτου υποσχέσεις της η
σημερινή Κυβέρνηση ακολουθεί πιστά τις προηγούμενες με αποτέλεσμα την
εξαθλίωση της Πατρίδας μας και την αναγκαία ανυπαρξία Εξωτερικής
πολιτικής σε εποχή τεράστιων αλλαγών και με πάντα παρούσα την τουρκική
απειλή σε Κύπρο –Αιγαίο – Θράκη [όχι πάντα θερμού πολέμου]

Τα ισχυρά χαρτιά της Ελλάδας είναι η γεωστρατηγική της θέση και ο
ορυκτός πλούτος της.
Ο χειρισμός και των δυο θεμάτων από απόψεως εξωτερικής πολιτικής είναι
πολύ ασθενής έως πλήρους υποταγής με αποτέλεσμα να ματαιωθούν τελικά
εμπορικές και οικονομικές συνεργασίες με τη Ρωσία κατόπιν απαίτησης των
ΗΠΑ και της ΕΕ. [πετρελαϊκοί αγωγοί, ΔΕΠΑ κ.α]

Ο συγγραφέας υποδεικνύει τρόπους όπου η μικρά Ελλάς μπορεί αν ασκεί
σωστή πολιτική, όπως άλλωστε η μικρά Κύπρος με ελάχιστα οπλικά
συστήματα και αρνήθηκε το σχέδιο Αννάν [το οποίο με τόση απερισκεψία είχε
δεχτεί ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτικών] και να οριοθετήσει ΑΟΖ
για τη οποία στην Ελλάδα ακόμη ψελλίζουν όταν δεν ειρωνεύονται τον
συγγραφέα που εκ των πρώτων υποστήριξε την ανακήρυξη της.

Στον τομέα της Εθνικής Άμυνας άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτόν της
Εξωτερικής πολιτικής , ο συγγραφέας αφού επικρίνει αυστηρά τις
Κυβερνήσεις γιατί βρήκαν εύκολο χώρο περικοπής δαπανών σε βάρος όμως της
αξιοπρέπειας και της ισχύος της χώρας προτείνει μια σειρά πολιτικών με
κυρίαρχο την προσεκτική χάραξη της Στρατηγικής μας και προχωρεί ακόμα
και στο σπάσιμο κλασσικών ταμπού όπως της επανεξέτασης της θέσης μας στο
ΝΑΤΟ.

Στο σημείο αυτό και και προς αποφυγήν εύκολων ενδεχομένως παρεξηγήσεων
θα ήθελα να τονίσω , όπως άλλωστε και ο συγγραφέας ξεκάθαρα αναφέρει,
ότι δεν ρίχνει το σύνθημα «εξω από το ΝΑΤΟ» αλλά μια προσεκτική
πολυδιάστατη [την ονομάζει και πολυγαμική] πολιτική και με βάσει τα
κέρδη και τις ζημίες που έχουμε καταγράψει έως τώρα.

Θα μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην
περιοχή είναι το Ισραήλ αλλά δεν είναι στο ΝΑΤΟ και τελικά αν και το
άρθρα 4 και κυρίως το 5 του Ατλαντικού Σύμφωνου προνοούν για την
συλλογική ασφάλεια, δεν προνοούν τίποτα αν το ένα μέρος επιτεθεί σε άλλο
κάτι που έκανε η Τουρκία επιτιθέμενη στην Κύπρο [δεν είναι μέρος του
ΝΑΤΟ αλλά μην παίζουμε με τις λέξεις είναι άρρηκτα δεμένη με την
Ελλάδα].
Η δε «συμμαχος στο ΝΑΤΟ» Τουρκία εξακολουθεί και απειλεί με το casus
belli και με άλλα μέσα την Ελλάδα στο Αιγαίο και στην Θράκη ενώ στην
Κύπρο και εξακολουθεί να κατέχει το 38% του εδάφους της και απαιτεί τον
ορυκτό της πλούτο σήμερα…

 Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που ο Αντρέας Παπανδρέου έθετε αστερίσκους σε
κοινά ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ [και είχε λοιδορηθεί τότε για αυτό…] και
δεν είναι άνευ σημασίας ότι αν είμαστε στο ΝΑΤΟ τότε έχουμε λόγο ύπαρξης
και φωνής και δεν είμαστε για να έχουμε τροφή το κόκκαλο του σκύλου,
επομένως η σκληρή αντίδραση η οποία κατά πολλούς οδήγησε στην
απομάκρυνση του Κ.Καραμανλη του νεοτέρου λογω της ένστασης στη είσοδο
στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων παρούσια του τοτε Πρόεδρου των ΗΠΑ Μπους του
νεοτέρου αναδεικνύει του λόγου το ασφαλές ότι τέτοιο ΝΑΤΟ δεν το
χρειαζόμαστε.

Όμως και εδώ, όπως ξεκάθαρα ο συγγραφέας επισημαίνει,
χρειάζονται προσεκτικά βήματα.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η κίνηση Κ.Καραμανλη [του παλαιοτέρου] για
έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 λόγω της τουρκικής
εισβολής στην Κυπρο ήταν περισσότερο, ως απεδείχθη , κίνηση
αντιπερισπασμού και για εσωτερική κατανάλωση παρά ουσιαστική απειλή και
μάλιστα το ΝΑΤΟ τότε έσπευσε να δώσει εναέριο και θαλάσσιο χώρο στην
Τουρκία .
Όταν δε έγιναν οι συζητήσεις για επάνοδο με τις συμφωνίες
Ροτζερς –Νταβου μόνο μετά από ουσιαστική πίεση του Πρωθυπουργού Γ. Ραλλη
έγινε η επανένταξη, όμως το κέρδος των Τούρκων ήταν η διαρκής , εκτοτε
αμφισβήτηση του εναερίου μας χώρου τον όποιον κατ επανάληψη
ισχυρίζονται ότι δεν τον παραβιάζουν επειδή είναι ΝΑΤΟΙΚΟΣ……..

Ο συγγραφέας στο κεφάλαιο για τη Εθνική Άμυνα αναγραφεί πολλές
αξιόλογες λεπτομέρειες των σκέψεων του και θα μου επιτραπεί να σταθώ σε
μια από αυτές την οποία θεωρώ χαρακτηριστική [ως «εξ ονυχος τον λέοντα»]
της σωστής αντίληψης του για τα στρατιωτικά θέματα ,

Είναι το θέμα του επαγγελματικού Στρατού και των κληρωτών και με μεγάλη
μου χαρά διάβασα ότι τάσσεται με την κληρωτή θητεία,

Θα μου επιτρέψτε επ αυτού να σημειώσω οτι αυτή ήταν και η αντίληψη του
Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου και μάλιστα είναι γνωστόν ότι στη Μάχη του
Βάλμυ [19 Σεπτ 1792] ο Γάλλος Στρατηγός Κέλλερμαν επεξηγεί στους 55
χιλιάδες εθελοντές τη σημασία της επικείμενης μάχης για το γαλλικό
‘Έθνος και την Ελευθερία .
Και οι ρακένδυτοι [οι σανς κυλοτ] και
προχείρως οπλισμένοι αυτοί στρατιώτες με την κραυγή «Ζήτω το Έθνος»
τρέπουν σε άτακτη φυγή 75 χιλιάδες Γερμανοαυστριακα στρατεύματα, την
τελεία πρωσική μηχανή.
Είναι τότε που ο Γκαίτε είπε τέλειωσαν οι
στρατοί των Βασιλειάδων κι άρχισαν οι στρατοί των Λαών.
Αλλά και όταν ήμουν ε.ε. Γενικός Επιθεωρητής , είχα γράψει σε σχετική
μελέτη του ΓΕΣ για τον Στρατό [Επαγγελματικό ή όχι] πέραν του πιο πάνω
παραδείγματος της μάχης του Βάλμυ, την άποψη ενός άλλου Γάλλου Στρατηγού
του Ντεμπενευ, Διοικητού Στρατιάς στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και
μετέπειτα Αρχηγού του Επιτελείου, ο οποίος ανέλυε πολύ εύστοχα [δεν
αντιγράφω λογω χώρου εδώ] την τεράστια αξία ενός κληρωτού στρατού εν
αντιθέσει με αυτήν των του μισθοφορικού, αλλά γιατί δεν πάμε και στην Επανάσταση του 1821 και στην Εθνική μας
Αντίσταση του 1941-44 με τους εκατοντάδες χιλιάδες εθελοντές πατριώτες.

 Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα τεράστιο θέμα
που θίγει ο συγγραφέας σε όλο του το βιβλίο .
Την τιμωρία των όσων
έφεραν την Πατρίδα μας σε αυτό το οικονομικό –και όχι μόνον- κατάντημα.

Αυτονόητον βέβαια ότι υπερθεματίζω τα γραφόμενα και θα επισημάνω ότι ,
όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας ,επικαλούμενος μάλιστα τους Βατράχους του
Αριστοφάνη, σημειώνει  ότι »δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι αυτοί
που κατέστρεψαν τη χώρα θα είναι και εκείνοι που θα τη σώσουν» [μια απλή
ματιά στον ισχύοντα Νόμο περί ευθύνης Υπουργών θα μας πείσει για την
διαχρονικότητα του Αριστοφάνη..]
Άρα η σωτηρία θα έλθει όπως γράφει ο συγγραφέας και συμφωνούμε
απόλυτα, από τον Λαό `

Το βιβλίο το προλογίζει με σημαντικές επισημάνσεις ο Στρατηγός
Φραγκούλης Φράγκος και επισημαίνω την εύστοχη αυτή πρωτοβουλία του
συγγραφέα , μεγάλης σημειολογικής αξίας, δεδομένου ότι ο Στρατηγός
Φράγκος υπήρξε ένας από του πιο επιτυχημένους Αρχηγούς της τελευταίας
50ετιας [δεν λέω για πιο παλαια γιατι δεν τους γνώρισα] απεμακρύνθη κατά
τρόπον άθλιο από πολιτικούς νάνους και επιπλέον διατελέσας για διάστημα
ενός και μόνον μηνός Υπηρεσιακός Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην
υπηρεσιακή Κυβερνήση των εκλογών του 2012 όχι μόνο επέτυχε απόλυτα αλλά
και επέλυσε χρονίζοντα στο υπουργείο σημαντικά προβλήματα.

Αθήνα 26 Νοέμβρη 2013

*Το Αντίβαρο παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα μία βιβλιοπαρουσίαση και του
δεύτερου βιβλίου του Ακαδημαϊκού Βασίλειου Μαρκεζίνη που εξέδωσε τους
τελευταίους δύο μήνες.
Μετά από την παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Η κληρονομιά της αρχαίας
ελληνικής τραγωδίας στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό» από τον φίλο και συνεργάτη
του Αντίβαρου κ. Δημήτρη Σταθακόπουλο, έρχεται η σειρά του βιβλίου με
τίτλο «Η Ελλάδα στον κατήφορο – η ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική – οι
εγκαταλελειμμένες ένοπλες δυνάμεις», αυτή τη φορά από τον επίσης φίλο
και συνεργάτη του Αντίβαρου κ. Δημήτρη Αλευρομάγειρο.

Τα δύο αυτά βιβλία θα παρουσιάσει τις επόμενες δύο εβδομάδες σε μία
σειρά ομιλιών του στην Ελλάδα ο ίδιος ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Το πρόγραμμα των ομιλιών μπορείτε να το δείτε εδώ

Πριν προχωρήσουμε στη βιβλιοπαρουσίαση, θα μας επιτρέψουν οι αναγνώστες
να γράψουμε δύο λόγια για τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο.

Πρόκειται για έναν ήρωα πολέμου, με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο Δημήτρης
Αλευρομάγειρος ήταν Ταγματάρχης και διοικητής του Τάγματος 336 στην
Κύπρο τις μοιραίες εκείνες ημέρες του Αυγούστου 1974.
Το Τάγμα του
κατάφερε να κρατήσει με νύχια και με δόντια μία μεγάλη περιοχή της
Λευκωσίας, αντιστεκόμενο στις πανίσχυρες τουρκικές δυνάμεις.
Του
απονεμήθηκε ήδη ο τίτλος του Επίτιμου Δημότη Εγκώμης για τη σωτηρία της
περιοχής του εν λόγω Δήμου.
Ο Ταγματάρχης Δημ.Αλευρομάγειρος, εξελίχθηκε
στην ιεραρχία μέχρι τον βαθμό του Αντιστρατήγου και διετέλεσε
Γεν.Επιθεωρητής Στρατού, μέχρι την αποστράτευσή του.

Η προσωπικότητα του Στρατηγού Αλευρομαγείρου δεν του επέτρεψε να
ανταλλάξει τον ηρωισμό και την – στο ευρύ κοινό ενδεχομένως άγνωστη –
χαλκέντερη αντίστασή του στη Λευκωσία, με προβολή ή κάποια δημόσια θέση
στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, γεγονός που τον καθιστά αυτομάτως έναν
αυθεντικό και ανυστερόβουλο πατριώτη με κύρος και αξιοπιστία.

Επίσης, μία σχετική συνέντευξη που έδωσε στον Κώστα Ζουράρι, τότε εκδότη
της εφημερίδας Μακεδονία, ο τίτλος της συνέντεξης ήταν «Οι ήρωες της πράσινης γραμμής»

Ἀντίβαρο