Με την εκλογή του νέου προέδρου της Ουκρανίας, η περιουσία του οποίου υπολογίζεται στο 1,6 δις $, φαίνεται πως πλησιάζει η αποκατάσταση των ολιγαρχών στη χώρα – κάτω από την ηγεμονία των Η.Π.Α. και του γερμανικού προτεκτοράτου τους

Οι ευρωεκλογές ήταν για πολλούς το σημαντικότερο γεγονός της χθεσινής ημέρας – για άλλους όμως, οι εθνικές εκλογές της Ουκρανίας ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες,
επειδή εκεί γίνεται η προσπάθεια επιβολής μίας νέας τάξης πραγμάτων. Η
Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ο επόμενος υποψήφιος – αν και δεν
φανταζόμαστε σήμερα πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, με ενδεχόμενη
εξαίρεση τις δημοτικές του Πειραιά, αλλά και μερικές άλλες «απαλές»
ενδείξεις.

Αναλυτικότερα, ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας (Poroschenko), ο οποίος κέρδισε τις εκλογές από τον πρώτο γύρο, είναι ο έβδομος πλουσιότερος της χώρας – έχοντας υπό τον έλεγχο του πολλούς ουκρανικούς ομίλους.
Πριν από αυτόν έχουν αναλάβει πολιτικά αξιώματα πολλοί άλλοι ολιγάρχες,
μεταξύ των οποίων ο κυβερνήτης της, αρκετά σημαντικής από οικονομικής
πλευράς, περιοχής του Donezk κ. Dnipropetrowsk – σηματοδοτώντας ίσως μία
γενικότερη αλλαγή, η οποία ενδεχομένως θα βρει μιμητές στο μέλλον, σε
αρκετές άλλες δυτικές χώρες.
Σε γενικές γραμμές η αλλαγή αυτή επικεντρώνεται στο ότι, αντί
να κατευθύνει η οικονομική εξουσία την πολιτική από το παρασκήνιο, όπως
συνέβαινε μέχρι σήμερα, επιλέγει να αναλάβει η ίδια τα ηνία – με
πειραματόζωο αυτή τη φορά την Ουκρανία, στην οποία θα αποδειχθεί εάν η
νέα αυτή μορφή «καπιταλιστικής διακυβέρνησης» έχει μεγαλύτερες
δυνατότητες επιτυχίας.
Στο γράφημα που ακολουθεί περιγράφονται οι πολιτικές ατζέντες των υποψηφίων προ των εκλογών, καθώς επίσης η αξιολόγηση των πιθανών σεναρίων για περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις.
.

Οι υποψήφιοι στις ουκρανικές εκλογές και ο προσανατολισμός αυτών
.
Περαιτέρω, ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ουκρανίας, ο κ. Rinat Achmetow
(απασχολεί στις επιχειρήσεις του πάνω από 300.000 εργαζομένους), είναι
πλέον απαραίτητος στην κυβέρνηση της χώρας – έχοντας αναλάβει τη σταθεροποίηση της ανατολικής πλευράς, σε συνεργασία με τη γερμανική κυβέρνηση.
Όσον αφορά δε το Κίεβο, η ηγεμονία των δυτικόφιλων ολιγαρχών, εναντίον
ουσιαστικά των οποίων είχαν εξεγερθεί οι πολίτες στην πλατεία Majdan,
είναι πλέον ολοκληρωτική – μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια των φασιστικών
οργανώσεων.
Συνεχίζοντας, ο πυρήνας της οικονομικής αυτοκρατορίας του νέου
προέδρου είναι η εταιρεία Ukrprominvest, η οποία κατέχει τις συμμετοχές
σε όλες τις επιχειρήσεις του – η πλέον γνωστή των οποίων είναι
βιομηχανία σοκολάτας Roshen που συγκαταλέγεται στις 20 μεγαλύτερες του είδους της παγκοσμίως, απασχολώντας 10.000 εργαζομένους.
Ο Ουκρανός πρόεδρος έχει επί πλέον στην ιδιοκτησία του τη μεγαλύτερη
βιομηχανία κατασκευής αυτοκινήτων και φορτηγών στη χώρα – καθώς επίσης
έναν τεράστιο όμιλο που δραστηριοποιείται στη ναυτιλία και στον πολεμικό
εξοπλισμό.
Το τηλεοπτικό «Κανάλι 5» είναι μία από τις επόμενες σημαντικότερες επιχειρήσεις του, ενώ με τη βοήθεια του κατάφερε να κερδίσει ένα μεγάλο μέρος των Ουκρανών υπέρ της Δύσης
– κατά τη διάρκεια της «Πορτοκαλί Επανάστασης» του 2004/05, καθώς
επίσης των πρόσφατων εξεγέρσεων. Συγκριτικά δε με τους υπόλοιπους
ουκρανούς ολιγάρχες, ο κ. Poroschenko έχει επιδείξει μία ασυνήθιστη
«πολιτική ευελιξία».
Ειδικότερα, μετά τη δραστηριοποίηση του στο κόμμα των «ενωμένων σοσιαλδημοκρατών της Ουκρανίας», άλλαξε πεποιθήσεις – επιλέγοντας το 2002 την πλευρά του φιλικού προς τη Δύση προέδρου Wiktor Juschtschenko, με τον οποίο συνδέεται με στενή φιλική σχέση (μεταξύ άλλων, είναι νονός της κόρης του).
Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Juschtschenko το 2005, ξεκίνησε η πολιτική άνοδος του Poroschenko – με την ανάληψη της προεδρίας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας το Φεβρουάριο του ιδίου έτους.
Εν τούτοις, ο Poroschenko έχασε γρήγορα τη θέση του προέδρου του
Συμβουλίου (το Σεπτέμβρη του 2005), λόγω των σφοδρών αντιπαραθέσεων του
με την Julia Timoschenko. Αργότερα, τον Οκτώβρη του 2009, αφού είχε ήδη συμφιλιωθεί με την Timoschenko, ανέλαβε τη θέση του υπουργού εξωτερικών – την οποία διατήρησε έως το Μάρτιο του 2010.
Στη συνέχεια διετέλεσε υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Janukowitsch από το Μάρτιο του 2012 έως το Δεκέμβρη του ιδίου έτους,
όπου ακολούθησε η πτώση της – αυξάνοντας την περίοδο αυτή κατά πολύ την
περιουσία του. Ο Poroschenko προσπαθεί από αρκετό χρονικό διάστημα να
δημιουργήσει στενές επαφές με την ΕΕ – συμμετέχοντας στη δεξαμενή σκέψης
«European Policy Centre», στενός συνεργάτης της οποίας είναι η
γερμανική εταιρεία εξωτερικής πολιτικής (DGAP).

Χωρίς λοιπόν να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αναφορικά με το ποιοί
ολιγάρχες κατέχουν πολιτικές θέσεις, με ποιούς συνεργάζονται και από
ποιούς ενισχύονται, γεγονότα που θεωρούμε πως γίνονται πολύ εύκολα
αντιληπτά (είναι γνωστή η δραστηριοποίηση των αμερικανικών υπηρεσιών στο
Κίεβο, οι ΜΚΟ του κ. Soros κοκ.), φαίνεται πως το πείραμα πετυχαίνει – οπότε προβλέπεται πως σύντομα θα εφαρμοσθεί και σε άλλες δυτικές χώρες, οι οποίες δεν υπακούουν πιστά στις εντολές της παγκόσμιας ελίτ.

Analyst.gr Team