Το ισχυρότατο σοκ των ευρωεκλογών στη Θράκη, με την επικράτηση του υποστηριζόμενου από την Αγκυρα Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας – DEB, προκαλεί μηδαμινό ενδιαφέρον στον πολιτικό κόσμο και στα μέσα ενημέρωσης της Αθήνας. 

Με την εξαίρεση μικρού αριθμού βουλευτών και ελάχιστων εφημερίδων, η πλέον επικίνδυνη (και επιτυχημένη) πρωτοβουλία της Αγκυρας την τελευταία 25ετία στη Θράκη αντιμετωπίζεται με σιωπή, υποβάθμιση ή αδιαφορία. Ενδιαφέρει περισσότερο η εκλογική επιτυχία ενός σταρ της χρεοκοπημένης εγχώριας «σοουμπίζ» και λιγότερο το 41,6% του DEB στη Ροδόπη και το 25,8% στην Ξάνθη (αθροιστικά 41.235 ψήφοι στα 121.400 έγκυρα ψηφοδέλτια).

Σε κράτη με αρμονική λειτουργία των θεσμών και σύγχρονη αντίληψη περί εθνικής ασφάλειας, η «σιγή ασυρμάτου» θα αποδιδόταν σε ψύχραιμη αντιμετώπιση του προβλήματος ή σε ρεαλιστική στρατηγική, ώστε να μη μεταφερθεί το ζήτημα στο πεδίο που προτιμά η απέναντι πλευρά. Στην Ελλάδα η άκρα σιωπή για τη Θράκη οφείλεται στον αιφνιδιασμό, στην ολιγωρία, στη διστακτικότητα και την έλλειψη σχεδιασμού ή -πολύ απλά- στην απουσία του θέματος από την ατζέντα των κομμάτων!
Η οικονομική κρίση και η αγχωτική προτεραιότητα των συζητήσεων με την Τρόικα αποτελούν σαφές και γνήσιο ελαφρυντικό, αλλά σε καμιά περίπτωση απαλλακτικό άλλοθι για τον υπουργό Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλο και τους συναρμόδιους υπουργούς. Αλλωστε, όφειλε να αντιληφθεί τι συνέβαινε, ακούγοντας όσα ο ομόλογός του Α. Νταβούτογλου ιδιωτικά υπαινίχθηκε πέρυσι τον Ιούλιο στη συνάντηση της Αγκυρας και όσα δημόσια υποστήριξε τον περασμένο Δεκέμβριο στην Αθήνα. Κι αν αυτά συνέβησαν το 2013 (δηλαδή πριν από το «φύτεμα» του DEB στη Θράκη και πριν από όσα περίεργα είδαμε στην Ουκρανία από πλευράς διεθνούς δικαίου), είναι λογικό να ανησυχεί κανείς για τις απαιτήσεις και δηλώσεις της τουρκικής αντιπροσωπίας κατά την τρίτη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας, το φθινόπωρο, στην Αθήνα.

Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως συνειδητοποιεί επιτέλους (λέμε τώρα…) το βαρύτατο λάθος που διέπραξε τον Απρίλιο: Αφενός απέκλεισε την υποψήφια που δεν ελεγχόταν από το τουρκικό γενικό προξενείο Κομοτηνής και αφετέρου αποδέχθηκε τις αδιανόητες δηλώσεις ότι η μουσουλμανική μειονότητα αποτελεί «ενιαίο τούρκικο πράγμα». Είτε προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα είτε (ακόμα χειρότερο) επειδή το πιστεύει πραγματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπαινιχθεί ότι προτίμησε έναν ακραίο μουσουλμάνο (με σχέσεις με το προξενείο), επειδή πρέπει να «λαμβάνουμε αποφάσεις όχι με βάση τη μεγιστοποίηση ποσοστών, αλλά βάσει και άλλων ισορροπιών». Ισχυριζόταν, με άλλα λόγια, ότι δέχεται τους ακραίους μειονοτικούς, ώστε να «σπάσει η γραμμή» με διασπορά ψήφων και στέρησή τους από το DEB.

Οπως είχε επισημάνει η «δ» και δυστυχώς δικαιώθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ «τσίμπησε» στο δόλωμα της Αγκυρας. Δεν αντελήφθη ότι οι (ήδη γνωστοί ως) ακραίοι μειονοτικοί έχουν ισόβια πίστη στον Τούρκο γενικό πρόξενο και όχι στον αρχηγό οποιουδήποτε ελληνικού κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν έσπασε τη γραμμή του προξενείου, αλλά νομιμοποίησε όσα διχαστικά ισχυρίζονταν τα ακραία μειονοτικά στελέχη του κόμματος.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα προσέλθει παραγωγικά στη διακομματική συνεννόηση για τη Θράκη, όποτε αυτή δρομολογηθεί από την κυβέρνηση.

Αλέξανδρος Τάρκας
δημοκρατία