Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Οι πολιτικές σχέσεις του Ισραήλ και της Τουρκίας βρίσκονται στο
ναδίρ.
Αλλά και οι δυό συμφωνούν απόλυτα σε τούτο: προτιμούν να έχουν ως
γείτονες τους τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού  (Χαλιφάτου) Κράτους
στον αναμεταξύ τους γεωγραφικό χώρο που είναι η Συρία, παρά το καθεστώς
Άσσαντ το οποίο, με τα όποια προβλήματα του, παραμένει κοσμικό.


Ναι, το Ισραήλ, που αυτοπροσδιορίζεται ως το “μόνο” δημοκρατικό καθεστώς στην Μέση Ανατολή αλλά και η Τουρκία, που κατά το συντάγματα της είναι “κοσμικό” κράτος, προτιμούν τους τζιχαντιστές, παρά τον Άσσαντ. Ο λόγος είναι ότι και οι δυό θεωρούν ως μεγαλύτερο εχθρό και ως στρατηγική απειλή το Ιράν, το οποίο είναι και ο πιό σημαντικος στρατηγικός σύμμαχος της Συρίας στην περιοχή.

Το Ιράν δεν βρίσκεται στο στόχαστρο Ιερουσαλήμ και Άγκυρας μόνο. Είναι και στο στόχαστρο των Αμερικανών και των (περισσοτέρων) δυτικών τους συμμάχων. Εναντίον των Ιρανών έχουν επίσης στοιχισθεί η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ και τα περισσότερα απο τα υπόλοιπα εμιράτα της περιοχής. Όλοι επιδιώκουν την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος ή, στη καλύτερη περίπτωση των Δυτικών και των Ισραηλινών, επιδιώκουν τη ποδηγέτηση της Τεχεράνης.

Το ιρανικό καθεστώς σήμερα, όπως και μεταπολεμικά την εποχή του φίλο-δυτικού καθεστώτος του Σάχη, κατέχει γεωγραφικά και ελέγχει στατηγικά το πιο σημαντικό σημείο του πλανήτη. Το σημείο αυτό είναι ο Περσικός Κόλπος. Είναι μέσω του Περσικού Κόλπου που το μεγαλύτερο μέρος του ενεργειακού πλούτου της περιοχής διοχετεύεται στις παγκόσμιες αγορές. Επιπλέον στη άλλη γεωγραφική έξοδο του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, αυτή της Ερυθράς Θάλασσας, φίλο-ιρανικές σιιτικές επαναστατικές δυνάμεις στη Υεμένη ( Άδεν) κερδίζουν τον εκεί εμφύλιο πόλεμο. Αυτό σημαίνει ότι και στη έξοδο της Ερυθράς Θάλασσας θα έχει λόγο η Τεχεράνη.

Με επίκεντρο ανάλυσης το Ιράν και με οδηγό τις ανίερες συμμαχίες εναντίον του, μπορούν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα για τα κατακλυσμικά γεγονότα και το ασταμάτητο μακελειό που λαμβάνει χώρα, κυριολεκτικά, στην γειτονιά μας. Και υπογραμμίζω ότι τα γεγονότα αυτά εξελίσσονται στην γειτονιά μας διότι για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των αμερικανών κυρίως (αλλά και των Ισραηλινών) Μεσόγειος και Μέση Ανατολή αποτελούν ένα ενιαίο πολιτικο-στρατηγικό θέατρο. Όταν κάποτε και μετά απο ποταμούς αίματος ισορροπήσουν τα πράγματα, το ποιός συνασπισμός θα ελέγχει τις θαλάσσιες εξόδους της Λεβαντίνης (σημερινή Συρία και Λίβανος) θα έχει καταλυτικές συνέπειες στη Μεσόγειο- στην γειτονιά μας. Θα τις ελέγχει ο αντί-ιρανικός συνασπισμούς ή ο φιλο- ιρανικός; Και μέχρι τότε εξίσου σημαντικό θα είναι και κατά πόσο το Ιράν θα παραμένει, όπως σήμερα, “δαιμοποιημένο”, ή θα είναι ένα Ιράν με το οποίο τα δυτικά κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου και το Ισραήλ, θα έχουν βρεί μια χρυσή τομή συνύπαρξης.

Η Τουρκική πολιτική στη περιοχή έχει αποκαλυφθει σε όλο της το μεγαλείο απο το ισλαμικό δίδυμο εξουσίας Ερντογάν-Νταβούτογλου. Επιθυμούν οι ηγέτες της ισλαμικής Τουρκίας την δημιουργία ένος ηγεμονικού συστήματος ελέγχου στην περιοχή που θα έλκει την νομιμότητα του απο τον Σουννιτικό ή αλλιως ορθόδοξο Ισλάμ, όπως τους παλιούς καλούς καιρούς τη Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τότε η κυριαρχία του Σουλτάνου στην μουσουλμανική Μέση Ανατολή νομιμοποιούνταν απο την διττή ιδιότητα του Οθωμανού ηγέτη ως Σουλτάνου και ως Χαλίφη, δηλαδή ως νόμιμου εκπροσώπου του Μωάμεθ. Μόνο σε μια περιοχή δεν ασκούσαν εξουσία οι Οθωμανοί. Στο Ιράν. Και οι λόγοι ηταν δυό. Το Ιράν, που έχει δική του εθνική ταυτότητα και μακρόχρονη ιστορία δεν κατακτήθηκε ποτέ απο τους Οθωμανούς. Και ακολουθούσε όχι το πλειοψηφικό Σουννιτικό δόγμα του Ισλάμ αλλά το Σιιτικό. Ο Σιιτισμός θεωρεί ολους τους Χαλίφηδες του Ισλάμ, μετα τον τέταρτο, τον ανιψιό του Μωάμεθ, Άλι, σφετεριστές και παράνομους. Σιίτης σημαινει οπαδός του Άλι. Κατα τους σιίτες μόνο από τη γενιά του Άλι μπορει να προκύψουν νόμιμοι Χαλίφηδες.

Ιστορικά ο Σιιτισμός βρισκόταν στο περιθώριο και υπήρξε αντικαθεστωτικός. Καταδιώχθηκε αλύπητα απο το καθεστωτικό Ισλάμ αλλά επιβίωσε σε διάφορες εκδοχές σ´ολη την Μέση Ανατολή. Και ταυτίσθηκε με το Ιράν. Ο Σιιτισμός απέκτησε ισχύ μετα το 1979 όταν κυριάρχησε πολιτικά στο Ιράν με την ανατροπή του Σάχη. Ακριβώς επειδή ο Σιιτισμός αμφισβητούσε την νομιμότητα των Σουννιτικών καθεστώτων, το Σιιτικό Ιράν άρχισε να καταπολεμάται απο όλα τα Σουννιτικά καθεστώτα. Πέραν του θρησκευτικού ή, αλλιώς, σεχταριστικού παράγοντα, υπήρχε και ο εθνοτικός. Οι Ιρανοί δεν είναι Άραβες. Είναι Πέρσες.

Για να αντισταθμίσει τους εχθρούς του το Ιράν καλλιέργησε και ενίσχυσε όλες τις σιιτικές μειονότητες στην περιοχή. Η πιο σημαντική απο αυτές είναι σήμερα αυτή του Λιβάνου που εκφράζεται μέσω της πολιτικο-στρατιωτικής οργάνωσης Χεζπολάχ, που εκπροσωπείται και στο Κοινοβούλιο του Λιβάνου. Απο πλευράς κρατών ο πιό σημαντικός σύμμαχος του Ιράν είναι το Αλαουΐτικό καθεστώς του Ασσάντ στη Σύρια.Οι Αλαουΐτες είναι έκφανση του Σιιτισμού. Μετά τη ανατροπή του κοσμικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ το 2003 απο τους αμερικανούς, τον κρατικό έλεγχο στο Ιράκ απέκτησαν οι σιίτες που ανέκαθεν αποτελούσαν την πλειοψηφία στο Ιράκ. Και αυτοί είναι σύμμαχοι του Ιράν.

Σήμερα, σε περιφερειακό και σεχταριστικό επίπεδο στη Μέση Ανατολή, βρίσκονται σε θανάσιμη αντιπαράθεση οι Σιίτες με άξονα Ιράν-Συρια-Χεζμπολάχ-Ιράκ και οι Σουννίτες υπο την ηγεσία, κυρίως, Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας-Κατάρ. Το λεγόμενο Χαλιφάτο έχει ως σημαία του τον Σουννιτισμό και είναι ουσιαστικά δημιούργημα των Σουννιτικών καθεστώτων. Είναι το εργαλείο τρόμου που έχει εξαπολυθεί για να ανατράπουν τα σιιτικά και φίλο-ιρανικά καθεστώτα στην περιοχή, με απώτερο στόχο το καθεστώς της Τεχεράνης.

Για το Ισραήλ, το Ιράν είναι στόχος διότι μόνο αυτό μπορει δυνητικά να το απειλήσει. Κάποτε απειλές για το Ισραήλ ήταν και το Ιράκ κα η Συρία. Όχι πλέον. Το Ιράν παραμένει ένα συγκροτημένο κράτος που έχει την δυνατότητα να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα. Το πιό σημαντικό πλεονέκτημα κατοχής πυρηνικών όπλων είναι αυτό της αποτροπής και του αποκλεισμού εκβιασμών. Το Ισραήλ θα χάσει το μονοπωλιακό του πλεονέκτημα στην περιοχή, αν το Ιράν γίνει πυρηνική δύναμη. Στρέφεται λοιπόν το Ισραήλ εναντίον του Ασσαντ διοτι πιστεύει ότι η ανατροπή του θα αποδυνάμωσει στρατηγικά τη Τεχεράνη και ίσως οδηγήσει και στην ανατροπή του Ιρανικού καθεστώτος. Τους τζιχαντιστές στα σύνορα τους οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι μπορούν να τους διαχειριστούν. Το καθεστώς Άσσαντ, και την Χεζπολλάχ , με σύμμαχο το Ιραν, όχι.

Τέλος οι αμερικάνοι, με τους δυτικούς συμμάχους τους, στοχεύουν το Ιράν για το ίδιο λόγο που η Ουάσιγκτον ανέτρεψε τον Σαντάμ Χουσέιν το 2003. Ο Περσικός Κόλπος είναι ζωτικής σημασίας για την Δύση και κανείς δεν επιτρέπεται να τον ηγεμονεύει παρά οι Αμερικανοί. Αυτό εξάλλου επιτάσσει το Δόγμα Κάρτερ του 1980, το πιό σημαντικο αμερικάνικο δόγμα μετά απο αυτό του Τρούμαν (1947). Μόνο που εδώ, όπως και στη περίπτωση της Συρίας, εμπλέκονταν και τα πλανητικά συμφέροντα Ρωσίας και Κίνας. Αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά στους σχεδιασμούς αυτών που ανήκουν στον αντι-ιρανικό συνασπισμό.

Στη Μέση Ανατολή θα αρχίσει η εκτόνωση και θα τερματισθεί το μακελειό, μόνο όταν τερματισθεί η δαιμονοποίηση του Ιράν. Και αυτό μπορεί να γίνει απο αυτούς που την άρχισαν το 1979, όταν “χάθηκε” ο σύμμαχος τους ο Σάχης. Για να υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή πρέπει να συμφιλιωθούν Ούασινκτον και Τεχεράνη. Όταν προκύψει αυτό όλοι οι υπόλοιποι και μαζί και οι Τούρκοι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους περιορισμούς τους. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι στην Ουάσιγκτον όπως και στη Τεχεράνη έχει ωριμάσει η σκέψη για συμφιλίωση, με καταλύτη τον σουννιτικό εξτρεμισμό. Ουδέν κακό αμιγές καλού.