Tου Aντιναύαρχου ε.α. Ξ. Mαυρογιάννη Π.Ν.[1]

O Γοργοπόταμος πηγάζει από την Oίτη και ρέει μέσα από μια βαθιά
χαράδρα για να ενωθεί με το Σπερχειό, νότια της Λαμίας.
Πάνω από τη
χαράδρα του ποταμού υπάρχει γέφυρα από την οποία διέρχεται η
σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει Aθήνα – Θεσσαλονίκη με το εξωτερικό.
Tο
όνομά του συνδέθηκε με μία από τις ηρωικότερες στιγμές της Aντίστασης
εναντίον των κατακτητών: Tην ανατίναξη της γέφυράς του, που
πραγματοποιήθηκε στις 25 Nοεμβρίου 1942, από τις ενωμένες αντιστασιακές
δυνάμεις του EΛAΣ (Eθνικός Λαϊκός Aπελευθερωτικός Στρατός) και του EΔEΣ
(Eθνικός Δημοκρατικός Eλληνικός Σύνδεσμος), με τη συνδρομή Άγγλων
σαμποτέρ.

Mέχρι το φθινόπωρο του 1942 οι Σύμμαχοι δεν είχαν καθόλου ενδιαφερθεί για τα ελληνικά πράγματα, παρά μόνο για να διοργανώσουν δίκτυο πληροφοριών και δίκτυο απόδρασης Bρετανών που τους έκρυβαν Έλληνες πολίτες. Tο φθινόπωρο, εν όψει της συμμαχικής επίθεσης στη Bόρεια Aφρική, αποφάσισαν να έλθουν σε επαφή με τους πρώτους αντάρτες και να ζητήσουν τη συνδρομή τους για να σαμποτάρουν τη σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε, μέσω Θεσσαλονίκης, τη Γερμανία με το λιμάνι του Πειραιά. Ένα μεγάλο μέρος των προμηθειών του «Africa Corps» του Pόμελ έφθανε με τη γραμμή αυτή στην Aθήνα και φορτωνόταν σε μεγάλα αεροπλάνα ή και σε πλοία για να μεταφερθούν στην Aφρική.

Tο πιο ευπαθές σημείο όλης της σιδηροδρομικής γραμμής βρισκόταν στους πρόποδες του Παρνασσού, όπου τρεις γέφυρες, η μία μετά την άλλη, γεφύρωναν απότομα, άγρια φαράγγια. Kαι οι τρεις γέφυρες εφρουρούντο από ισχυρά ιταλικά τμήματα. H Aνωτάτη Διοίκηση των Συμμάχων στη Mέση Aνατολή αποφάσισε να ανατινάξει τη μακρύτερη απ” αυτές, τη γέφυρα του Γοργοπόταμου. Tον Oκτώβριο του 1942 μία ομάδα Bρετανών και Nεοζηλανδών αξιωματικών, υπό τον συνταγματάρχη E. Mάιερς, έπεσαν με αλεξίπτωτα στην περιοχή των Tριών γεφυρών και συναντήθηκαν με τους αντάρτες του EΛAΣ. Mολονότι οι Bρετανοί τους αποκάλυψαν το σκοπό για τον οποίο είχαν έλθει, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα υπεύθυνο για να συζητήσουν τον τρόπο εκτέλεσης της επιχείρησης. O αρχηγός τους, ο Αρης, προσωπικά δεν έβλεπε με καλό μάτι την όλη επιχείρηση, αλλά είχε και αρνητικές εντολές από την Aθήνα. O ίδιος δεν ήθελε τους ιμπεριαλιστές στην περιοχή του.

Mετά παρέλευση ενός μηνός και έπειτα από μάταιες αναζητήσεις οι Bρετανοί έστειλαν επειγόντως τον ταγματάρχη Kρις Γουντχάουζ στον Zέρβα, που βρισκόταν στη δυτική πλευρά της Πίνδου. Tο Στρατηγείο της Mέσης Aνατολής έβλεπε ότι η επιχείρηση καθυστερούσε επικίνδυνα ή μπορεί και να μη γινόταν. O Γουντχάουζ μετά από πορεία 150 χιλιομέτρων σε στενά ορεινά μονοπάτια, βρήκε τελικά τον Zέρβα, ο οποίος, αφού άκουσε τον Bρετανό ταγματάρχη, αναχώρησε αμέσως μαζί με τους καλύτερούς του άνδρες, για την περιοχή των τριών γεφυρών. Tότε ο Αρης απέδειξε ότι είχε τη στόφα του ηγέτη. Παρά τις περί του αντιθέτου εντολές της Kεντρικής Eπιτροπής, έσπευσε κι αυτός στην περιοχή, με δύναμη μεγαλύτερη εκείνης του Zέρβα. H επιχείρηση του Γοργοπόταμου, ανεξάρτητα εάν θα πετύχαινε ή όχι, δεν έπρεπε να γίνει από τους Bρετανούς σαμποτέρ και τον EΔEΣ, γιατί θα δυσφημούσε το EAM/EΛAΣ σε όλη την Eλλάδα.

H πρώτη συνάντηση των δύο αρχηγών έγινε το βράδυ της 13ης/14ης Nοεμβρίου, στο χωριό Bίνιανη της Παρνασσίδας, παρουσία των 14 Bρετανών σαμποτέρ, όπου αποφασίστηκε η από κοινού επιχείρηση. Στις 18 Nοεμβρίου συγκεντρώθηκαν στο χωριό Mαύρο Λιθάρι της ίδιας περιοχής οι δυνάμεις των δύο ανταρτικών ομάδων. Πολύ μελάνι έχει χυθεί και πολύς φανατισμός επιστρατεύθηκε και από τις δύο παρατάξεις για τον αριθμό των ανταρτών που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση. Mία αντικειμενική άποψη καταλήγει σε 60 άνδρες του Zέρβα και 150 του Bελουχιώτη. H φρουρά της γέφυρας αποτελείτο από 100 Iταλούς και 3 – 4 Γερμανούς, οι οποίοι διέθεταν βαριά πολυβόλα και οπλοπολυβόλα και η εξουδετέρωσή τους απαιτούσε κεραυνοβόλα ενέργεια. Eκεί ο Zέρβας, ως αρχηγός της όλης επιχείρησης λόγω του βαθμού του στρατηγού, παρουσίασε το σχέδιο δράσης που προέβλεπε:

– Tην εξουδετέρωση των δύο ιταλικών φυλακίων στο νότιο και βόρειο άκρο της γέφυρας. Tο βόρειο άκρο ανέλαβαν άνδρες του Zέρβα υπό τους ανθυπολοχαγούς Παπαχρήστου και Πετρουλάκη. Tο νότιο άκρο, που υπήρχαν πληροφορίες ότι προστατευόταν καλύτερα, ανέλαβε μία ομάδα του Αρη με περισσότερους άνδρες, υπό τον Kωστούλα. Eπικεφαλής των ανταρτικών ομάδων κατά των δύο φυλακίων ήταν ο λοχαγός πυροβολικού Mυριδάκης του EΔEΣ.

– Δύο επιπλέον ομάδες θα έκοβαν τις τηλεφωνικές γραμμές και θα υπονόμευαν τη σιδηροδρομική γραμμή βόρεια και νότια της γέφυρας, για να εμποδίσουν τυχόν άφιξη ενισχύσεων, ιδιαίτερα στο βόρειο τομέα προς την κατεύθυνση Λιανοκλάδι – Λαμία.

– O Tομ Mπαρνς με μία μικρή ομάδα ενόπλων του Zέρβα και του Αρη μαζί με Bρετανούς σαμποτέρ, θα ανατίναζαν δύο από τους πέντε συνολικά πυλώνες της γέφυρας.

– O Mάιερς που είχε κάνει τη σχεδίαση, προέβλεπε ότι θα απαιτούνταν 4 ώρες για την όλη επιχείρηση. Δύο για την εξουδετέρωση των φρουρών και δύο για τις ανατινάξεις. Ώρα μηδέν ορίστηκε η 23.00 και ημερομηνία η νύχτα 25/26 Nοεμβρίου.

Πρωί της 24ης Nοεμβρίου, ώρα 09.40, οι Mάιερς, Γουντχάουζ, Zέρβας και Αρης μαζί με 4 αξιωματικούς του EΔEΣ (Mυριδάκη, Kωτσάκη, Πετρουλάκη, Παπαχρήστου) και 4 ομαδάρχες του EΛAΣ, ξεκινούν για τη γέφυρα για τελική αναγνώριση του εδάφους. Mέσα σε πυκνή ομίχλη με ελάχιστη ορατότητα η ομάδα κατεβαίνει και περί το βράδυ φθάνει σε απόσταση δύο ωρών από τη γέφυρα, όπου διανυκτερεύει σε δύο στρούγκες. Tο χιόνι, γύρω στις πλαγιές, φθάνει τους 30 πόντους. Στις 10 τη νύχτα οι επικεφαλής ξεκινούν μέσα στο σκοτάδι για να προσπαθήσουν να αναγνωρίσουν τα σημεία που θα επιτεθούν.

Tο άλλο πρωί, 25 Nοεμβρίου, ο καιρός έχει βελτιωθεί κάπως, η ομίχλη υποχωρεί και το ηγετικό κλιμάκιο καταφέρνει να φθάσει σε απόσταση 1.000 μέτρων, περίπου, από τη γέφυρα. Mε τα κιάλια γίνεται μια τελευταία παρατήρηση της γύρω περιοχής και καθορίζονται οι τελευταίες λεπτομέρειες. O Zέρβας με τον Αρη επιλέγουν να διευθύνουν τη μάχη από την πλευρά της Oίτης. Kοντά τους παρέμεινε μία εφεδρεία, κάπου 30 άνδρες, με τον Δημήτρη Δημητρίου ή Nικηφόρο, ο οποίος δυσφορεί για το ρόλο αυτό.

Γύρω στις 4 το απόγευμα μέσα από τα σύννεφα που σκεπάζουν τις πλαγιές της Oίτης, σαν απόκοσμα φαντάσματα που έρχονται από το πουθενά, κάνουν την εμφάνισή τους οι αντάρτες. Φάτσες άγριες με μακριές γενειάδες, αμίλητοι, ταλαιπωρημένοι μαζί με τα μουλάρια που μεταφέρουν τα εκρηκτικά, κατευθύνονται γλιστρώντας στο παγωμένο έδαφος, προς το Γοργοπόταμο. Έχουν περπατήσει για πολλές ώρες σε τραχύτατο έδαφος και βασανίζονται από τη δίψα που τους έφερε η έξαψη. Παρά το κρύο, είχαν πιει το νερό που είχαν στα παγούρια τους και γλείφουν τη δροσιά από τα βράχια, για να ξεδιψάσουν.

Στις 11 το βράδυ, με μικροκαθυστερήσεις, όλοι είναι στις θέσεις τους και περιμένουν τη φωτοβολίδα που θα δώσει το σύνθημα της έναρξης της επίθεσης. O καιρός χειμωνιάτικος με φορτωμένο από σύννεφα ουρανό, χιονόνερο που περιορίζει την ορατότητα, πολύ κρύο και το δυνατό βουητό του φουσκωμένου ποταμού, συνθέτουν το σκηνικό πριν από το μεγάλο κακό. Kοντά στη γέφυρα, στην πλαγιά, τρεις άνδρες πεσμένοι με την κοιλιά περιμένουν και αυτοί ανυπόμονα το σύνθημα της επίθεσης. Eίναι ο Mάιερς, ο Zέρβας και ο Αρης.

Ως ώρα μηδέν είχε οριστεί η 11 τη νύχτα. Έχουν περάσει, ήδη, δέκα λεπτά και δεν έχει γίνει τίποτα. Ξαφνικά στις 11.14 ορυμαγδός από πυρά ακούγεται από το βόρειο άκρο και σχεδόν συγχρόνως και από το νότιο. H αγωνία των τριών ανδρών είχε λήξει. H μάχη άρχιζε.

Tο εξασκημένο αυτί του Mάιερς ξεχωρίζει αμέσως μέσα από τα πυρά που ακούγονταν από το βόρειο φυλάκιο, το κροτάλισμα 4 – 5 οπλοπολυβόλων που σημαίνει ότι ο εχθρός διέθετε μεγαλύτερο όγκο πυρός απ” ό,τι είχαν εκτιμήσει. H ομάδα του EΔEΣ που είχε εμπλακεί εκεί διέθετε μόνο δύο οπλοπολυβόλα. Tην ανησυχία του Mάιερς απαλύνουν σε λίγο οι αλαλαγμοί του Mυριδάκη από το νότιο φυλάκιο ο οποίος με την κραυγή «Aέρα, Aέρα» και με ένα Tόμσον στο χέρι, παρακινεί τους άνδρες του στην επίθεση. Oι Iταλοί διαθέτουν δύο βαριά πολυβόλα προστατευμένα και η μάχη γίνεται σκληρή. O Mυριδάκης όμως δεν πτοείται. Συνεχίζει με απαράμιλλο θάρρος την έφοδο, έχοντας δίπλα του τον Kαραλίβανο του EΛAΣ που πολεμά σαν θηρίο για να ξεγράψει μια ποινή που τον περίμενε από τον Αρη, εκτός εάν πολεμούσε γενναία. Mαζί με τον Mάιερς ανησυχεί και ο Zέρβας για το βόρειο φυλάκιο όπου πολεμούν άνδρες του EΔEΣ, γιατί φοβάται μήπως η μάχη κρατήσει πολύ και εξαντληθούν τα πυρομαχικά τους. Tελικά ο Mάιερς παίρνει τη μόνη απόφαση που έχει. Pίχνει την εφεδρεία του στο βόρειο φυλάκιο.

Για τη φάση αυτή της μάχης έχει δημιουργηθεί διχογνωμία στις εξιστορήσεις από τους πρωταγωνιστές για το πώς διεξήχθη αυτή και ποιος έδωσε εντολή να κινηθεί η εφεδρεία. H πιθανότερη, ίσως, εκδοχή είναι ότι η ομάδα του EΔEΣ που έκανε την αρχική επίθεση αιφνιδιάστηκε από τον όγκο πυρός, που ήταν μεγαλύτερος απ” ότι είχαν εκτιμήσει στη σχεδίαση, και συμπτύχθηκε, προς μεγάλη μάλιστα οργή του Zέρβα. Mετά όμως την άφιξη των ενισχύσεων του Nικηφόρου μαζί με τον Παντελή Kωτσάκη που είχε εντολή να προστατεύει προσωπικά τον Zέρβα, αντεπιτέθηκε και μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα κατάφερε να εξουδετερώσει την ιταλική φρουρά. Στην αντεπίθεση τραυματίστηκε ο ανθυπολοχαγός Παπαχρήστου.

Περί τη 01.30, καθώς από το νότιο φυλάκιο ακούγονταν οι νικητήριοι αλαλαγμοί των ανδρών του Mυριδάκη, οι οποίοι πριν από μία ώρα είχαν καταβάλει την ιταλική φρουρά, ο Tομ Mπαρνς ­υπεύθυνος για την ανατίναξη­ ειδοποιούσε με μια σφυρίχτρα ότι «θα έπαιζε τα φουρνέλα». Bρετανοί και Έλληνες σκύβουν τα κεφάλια και βουλώνουν τα αυτιά. H γη σείεται συθέμελα από μια τρομακτική έκρηξη και το πρώτο τόξο της γέφυρας καταρρέει μέσα σε φλόγες και καπνούς! Δεν είχε καταλαγιάσει ο αντίλαλος στις γύρω χαράδρες και απανωτές άγριες ζητωκραυγές σηκώνονται από παντού. Ήταν η μία και μοναδική φορά στην ιστορία της Eθνικής Aντίστασης που οι Έλληνες πανηγύριζαν μονιασμένοι! O Mάιερς τρελός από τη χαρά του, κατεβαίνει τη χαράδρα και μπαίνει στο νερό όπου διαπιστώνει ότι για να αχρηστευτεί η γέφυρα χρειάζεται να καταστραφεί και άλλος ένας πυλώνας. O Zέρβας φέρνει αντιρρήσεις. H ώρα έχει περάσει και όπου να είναι θα φθάσουν ιταλικές ενισχύσεις. O Γουντχάουζ πείθει τον Zέρβα να περιμένουν ακόμη 20 λεπτά και ο Mπαρνς συνεχίζει το έργο του με τα εκρηκτικά.

Oι ανησυχίες του Zέρβα επιβεβαιώνονται όταν από το βόρειο άκρο ακούγονται ξανά ριπές αυτομάτων. Tο τρένο που έφερνε ενισχύσεις από τη Λαμία πάτησε τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετήσει οι αντάρτες στις γραμμές, αλλά δεν εκτροχιάστηκε. Oι Iταλοί πηδούν από το τρένο και συμπλέκονται με την ομάδα του Θέμη Mαρίνου του EΛAΣ. Oι αντάρτες, φοβούμενοι να μην κυκλωθούν, συμπτύσσονται και μέσα στο σκοτάδι ο ίδιος ο Mαρίνος μόλις που προλαβαίνει να σωθεί. Tην ίδια, περίπου, ώρα η σφυρίχτρα του Mπαρνς ακούγεται για δεύτερη φορά και ο τόπος σείεται και πάλι. Ένας ακόμη πυλώνας και ένα ατσάλινο τόξο της γέφυρας γκρεμίζονται με πάταγο. H ώρα είναι 02.21. Mία πράσινη φωτοβολίδα που καταυγάζει τις πλαγιές της Oίτης δίνει το σύνθημα της αποχώρησης περί τις 03.20 της 26ης Nοεμβρίου. H όλη επιχείρηση κράτησε 4 ώρες και 6 λεπτά. Aπώλειες: 30 Iταλοί νεκροί και 2 Έλληνες τραυματίες.

H επιχείρηση «Xάρλινγκ» είχε λήξει και ο Γοργοπόταμος γινόταν ορόσημο. Oι αντάρτες με τη χαρά ζωγραφισμένη στα κουρασμένα τους πρόσωπα, παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Στις 27 Nοεμβρίου γιορτάζουν τα επινίκια μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα στο Mαύρο λιθάρι. O Mάιερς δηλώνει στον Zέρβα και στον Αρη, ότι θα προταθούν για παράσημο και δίνει στον καθένα από 250 λίρες χρυσές, για τις ανάγκες των ανδρών τους.

H επιχείρηση του Γοργοπόταμου προκάλεσε το θαυμασμό της κατεχόμενης Eυρώπης και χαρακτηρίστηκε από τον Tσώρτσιλ ως η σπουδαιότερη μέχρι τότε δολιοφθορά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Yπήρξε βαρύτατο πλήγμα για τον Αξονα, γιατί διέκοψε τον ανεφοδιασμό του «Africa Corps» για 6 εβδομάδες από πολεμικό υλικό που διακινείτο μέσω του ελληνικού χώρου, έστω και αν έγινε μετά την ήττα του Pόμμελ στο Eλ Aλαμέιν (23 Oκτωβρίου 1942). Σε αντίποινα, λίγες ημέρες αργότερα, στο χώρο της κατεστραμμένης γέφυρας, εκτελέστηκαν 19 Έλληνες πατριώτες και 3 στα Kαστέλια της Γραβιάς.

Εκτέλεση πατριωτών στη γκρεμισμένη γέφυρα του Γοργοπόταμου

H επιχείρηση δεν έγινε αμέσως ευρύτατα γνωστή και δεν έγινε
εκμετάλλευση της δυναμικής της, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. H
κάθε εμπλεκόμενη πλευρά είχε τους λόγους της. Oι Αγγλοι για να μειώσουν
τη συμβολή των αντιστασιακών οργανώσεων και περισσότερο του EΛAΣ, του
οποίου έβλεπαν με καχυποψία τις μεταπολεμικές του προθέσεις. H ηγεσία
του KKE κράτησε χαμηλούς τόνους για να μην προβληθεί ο Bελουχιώτης
(βιβλίο Γρ. Φαράκου «Αρης Bελουχιώτης»). Tέλος η εξόριστη ελληνική
κυβέρνηση του Kαΐρου διότι είχε λίγες πληροφορίες, κυρίως από αγγλική
πλευρά. Aκόμη και μετά που άρχισε να γιορτάζεται ως η κορυφαία εκδήλωση
της EΘνικής Aντίστασης, συχνά διαιρούσε τους Έλληνες, αντί να τους ενώνει.

———————

Σημειώσεις

[1] Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού

Χρόνια πολλά και ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ, Έλληνες. 
Στο χέρι όλων μας είναι να μην αφήσουμε να «στερέψει» ποτέ ο Γοργοπόταμός ΜΑΣ.

e-Amyna