Γερμανία
Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
Η Ελλάδα κινείται σε ναρκοπέδιο. Είναι τοναρκοπέδιο της ΕΕ και των Διατλαντικών σχέσεων. Ένα πεδίο επικίνδυνο το
οποίο οι συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένοι χασομέρηδες της Πλατείας
Κολωνακίου (ενίοτε περνούν και από τα Εξάρχεια) έβλεπαν ως ένα περίπου
ανθόσπαρτο βίο. Γιατί είναι μεγάλο ερώτημα συνάμα και μυστήριο όπως και
οι άπειρες ύβρεις κατά όποιου επισήμανε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μετά
το 1992 βρίσκεται σε πλήρη μετάβαση ενώ κάθεται πάνω κινούμενες
σεισμικές πλάκες. Της έλαχε λόγω φρικτών λαθών
των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών να βρεθεί πεσμένη
στο έδαφος. Για να σηκωθεί όρθια η Ελλάδα πρέπει ταυτόχρονα να σηκώσει
και την σημαία του πολιτικού ορθολογισμού. Ενός πολιτικού ορθολογισμού
που η ΕΕ απώλεσε λόγω ακριβώς της αδυναμίας να αναπτύξει ένα νέο μεταψυχροπολεμικό στρατηγικό ορθολογισμό.
Το εγχείρημα αυτό δεν είναι εύκολο. Αντίθετα είναι από δύσκολο μέχρι
ακατόρθωτο.
Παραμένει γεγονός ότι ο νέος Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών
έχει εύρωστη πολιτική παιδεία και κυρίως γνώση της ευρωπαϊκής πολιτικής,
πολύ περισσότερο της Γερμανικής. Το πολιτικό χάρισμα άλλων, ακόμη, έστω
και εάν δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη γνώση των διαδρομών και
σημερινών δεδομένων της Ευρωπαϊκής πολιτικής είναι ένα ακόμη θετικό
στοιχείο.
Κατωτέρω παρατίθεται ένα αρκετάπεριεκτικό άρθρο του GeorgeFriedmanτου ΙνστιτούτουStratfor. Δεν είναι
ότι μας λέει κάτι νέο που δεν ξέρουμε. Το γράφει όμως σε μια κομβική
στιγμή ενώ είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με κάποια εξαρτημένα κράτη όπου
αντίστοιχα ινστιτούτα έχουν «σχέσεις» με εξωγενή συμφέροντα τα
Αμερικανικά ινστιτούτα αυτού του είδους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το
πολυσχιδές σύστημα λήψης στρατηγικών αποφάσεων. Ποια είναι τα δεδομένα;
Συντομογραφικά γράφουμε τα εξής και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει
σε σχετικές δημοσιεύσεις.
Ευρώπης. Για μια σειρά λόγους είναι το ισχυρότερο κράτος της Ευρώπης και
το μόνο που την διακρίνει από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις (Βρετανία,
Γαλλία, Ρωσία) είναι η μη κατοχή πυρηνικών όπλων. Το γεγονός ότι
ηττήθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο παράλληλα με τα φρικτά εγκλήματα
των ναζί έδωσε αφορμή στις νικήτριες δυνάμεις να την αλυσοδέσουν.
Κυριολεκτικά να την αλυσοδέσουν. Δεν θα επεκταθώ εδώ γιατί σε δέκα
περίπου μονογραφίες και πολλά άλλα κείμενα δεν λείπουν τα κεφάλαια με
τίτλο «το γερμανικό ζήτημα».
Στέκομαι εδώ στο γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος επισκέφτηκε την Ουάσιγκτον, γεγονός πολύ σημαντικό. Οι Ευρωατλαντικές σχέσειςστις οποίες εντάσσεται μια τέτοια επίσκεψη είναι οι διευρυμένες
ευρωστρατηγικές σχέσεις. Κανείς απαιτείται να έχει εποπτεία αμφότερων
των επικαλυπτόμενων στρατηγικών πεδίων (βλ. συνημμένο πίνακα). Στέκομαι
μόνο στο γεγονός ότι κάθε Γερμανική κίνηση προκαλεί συναγερμό στις άλλες
μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις, ιδιαίτερα εάν η Γερμανία χαμογελά ή
θυμώνει με την Ρωσία ή τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, όπως γνωρίζουμε, είναι η κύρια
σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας. Η τελευταία, παθαίνει αλλεργία όποτε μια
δυτικοευρωπαϊκή δύναμη ή ένας ηπειρωτικός συνδυασμός κρατών αναπτύσσει
στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Τέλη της δεκαετίας του 1950 ο Βρετανός
πρωθυπουργός απείλησε τον Γάλλο πρόεδρο ότι η Μεγάλη Βρετανία θα
αντιδράσεις «άνευ ορίων» εάν συμβεί κάτι τέτοιο («Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων», κεφ. 4).
επανένωση των δύο γερμανικών κρατών άλλαξε δραστικά το στρατηγικό
περιβάλλον στην Ευρώπη, έθεσε σε κίνηση μια αργόσυρτη πλην πολύ
σημαντική μετατόπιση του κέντρου βάρους της Αμερικανικής στρατηγικής,
άλλαξε το πλαίσιο σχέσεων Γαλλίας-Βρετανίας, το Παρίσι νόμισε ότι με το
να δέσει την Γερμανία με νομισματικούς δεσμούς (όπως έλεγαν τότε οι
γάλλοι) θα ήλεγχαν την Γερμανική ισχύ, δημιουργήθηκε η ΟΝΕ ένα δηλαδή ένα από τα πλέον τερατώδη θεσμικά συστήματα στην Ευρωπαϊκή ιστορία (η εξίσου φρικτή απόφαση της Ελλάδας να αφήσει την δημοσιονομική της ευελιξία και να ενταχθεί σε αυτό τον λάκκο των λεόντων
είναι εξίσου μυστήρια) και η Ατλαντική Συμμαχία διαιωνίστηκε με δράσεις
«εκτός περιοχής» και με τρόπο που αναιρούσε κάθε φιλοδοξία όχι μιας
ευρωπαϊκής κοινής άμυνας αλλά τουλάχιστον μιας συμμαχικής σύγκλισης (το
πώς τόσοι πολλοί στην Ευρώπη έβλεπαν κάτι το αντίθετο τις δύο τελευταίες
δεκαετίες είναι ένα ακόμη τεκμήριο γιατί η Ελλάδα έμεινε μετεξεταστέα
στα πεδία της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής).
Αυτά και οι λεπτομέρειες και αποχρώσειςείναι αναγκαία γνώση για να κινηθεί η Ελλάδα προσεκτικά στο υποχρεωτικό
διπλωματικό παιχνίδι που εισήλθε μετά τις τελευταίες εκλογές. Γιατί ενώ η
προπέτεια των προγενέστερων κυβερνήσεων που εξουθένωσαν και εκποίησαν
τους Έλληνες δεν έχει όρια, η νέα και εξ αντικειμένου άπειρη κυβέρνηση
θα σχοινοβατήσει. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει επιλογή. Δεν θα ήταν
μάλιστα υπερβολή εάν πούμε ότι μετά από δύο περίπου αιώνες κυριαρχίας
εγχώριων λίγο πολύ πραιτοριανών της εξάρτησης η νέα διακυβέρνηση έχει
όλες τις προϋποθέσεις εάν καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα όρθια να
επιτελέσει ένα ιστορικό επίτευγμα. Δύσκολο μεν αλλά όχι ανέφικτο: Αφού
κρατηθούμε όρθιοι με περισυλλογή να χαράξουμε μια στρατηγική επιβίωσης.
Κάτι τέτοιο απαιτεί βαθιά κατανόηση των ανελέητων ανταγωνιστικών προϋποθέσεων του κρατοκεντρικού κόσμου μέσα στον οποίο υπάρχει και αναπτύσσεται κάθε σύγχρονο κράτος. Μέγα θέμα όμως που δεν εξαντλείται εδώ. Μερικά εγχειρήματα
έγιναν και πολλά έπονται. Το ζήτημα όμως είναι ότι μετά τα πολλά
παθήματα της Ελλάδας ως ζήτημα στοιχειώδους λογικής απαιτείται κάθε
ορθολογιστική ανάλυση και εκτίμηση να μην μοιάζει ως φωνή στην έρημο.
αίρεση της επισήμανσης πιο πάνω για τον ρόλο των ινστιτούτων στις ΗΠΑ ως
μέσων καλλιέργειας των σκοπών της Αμερικανικής στρατηγικής. Αυτή η
ανάλυση όπως και άλλες κάνουν σαφές ότι η Ελλάδα είτε το θέλει είτε όχι
βρέθηκε στο επίκεντρο. Όπως υποστηρίχθηκε μόλις, επιλογή να μείνουμε
πεσμένοι κάτω δεν έχουμε. Το ζήτημα είναι εάν θα σηκωθούμε όρθιοι, υπό
ποιες προϋποθέσεις και ποιους προσανατολισμούς θα ακολουθήσουμε στην
συνέχεια
accompanied by French President Francois Hollande, met with Russian
President Vladimir Putin on Feb. 6. Then she met with U.S. President
Barack Obama on Feb. 9. The primary subject was Ukraine, but the first
issue discussed at the news conference following the meeting with Obama
was Greece. Greece and Ukraine are not linked in the American mind. They
are linked in the German mind, because both are indicators of Germany’s
new role in the world and of Germany’s discomfort with it.
Germany has come in a rather short time. When Merkel took office in
2005, she became chancellor of a Germany that was at peace, in a
European Union that was united. Germany had put its demands behind it,
embedding itself in a Europe where it could be both prosperous and free of the geopolitical burdens that had led it into such dark places. If not the memory, then the fear of Germany had subsided in Europe. The Soviet Union was gone, and Russia was in the process of trying to recover from the worst consequences of that collapse.
The primary issue in the European Union was what hurdles nations,
clamoring to enter the union, would have to overcome in order to become
members. Germany was in a rare position, given its history. It was in a
place of comfort, safety and international collegiality.
demands for austerity were self-serving and planted the seeds of the
crisis. It is charged with having used the euro to serve its interests
and with shaping EU policy to protect its own corporations. The vision
of a benign Germany has evaporated in much of Europe, fairly or
unfairly. In many places, old images of Germany have re-emerged, if not
in the center of many countries then certainly on the growing margins.
In a real if limited way, Germany has become the country that other
Europeans fear. Few countries are clamoring for membership in the
European Union, and current members have little appetite for expanding
the bloc’s boundaries.
Russia’s actions have sparked the United States’ fears of the
re-emergence of a Russian hegemon, and the United States is discussing arming the Ukrainians and
pre-positioning weapons for American troops in the Baltics, Poland,
Romania and Bulgaria. The Russians are predicting dire consequences, and
some U.S. senators are wanting to arm the Ukrainians.
world is collapsing, it is not too much to say that her world and
Germany’s have been reshaped in ways that would have been inconceivable
in 2005. The confluence of a financial crisis in Europe that has led to dramatic increases in nationalism — both
in the way nations act and in the way citizens think — with the threat
of war in Ukraine has transformed Germany’s world. Germany’s goal has
been to avoid taking a leading political or military role in Europe. The
current situation has made this impossible. The European financial
crisis, now seven years old, has long ceased being primarily an economic
problem and is now a political one. The Ukrainian crisis places Germany
in the extraordinarily uncomfortable position of playing a leading role in keeping a political problem from turning into a military one.
problems confronting Germany. On the one hand, Germany is trying to hold
the European Union together. On the other, it wants to make certain
that Germany will not bear the burden of maintaining that unity. In
Ukraine, Germany was an early supporter of the demonstrations that gave
rise to the current government. I don’t think the Germans expected the
Russian or U.S. responses, and they do not want to partake in any
military reaction to Russia. At the same time, Germany does not want to
back away from support for the government in Ukraine.
in German strategy. The Germans do not want to come across as assertive
or threatening, yet they are taking positions that are both. In the
European crisis, it is Germany that is most rigid not only on the Greek question but also on the general question of Southern Europe and its catastrophic unemployment situation.
In Ukraine, Berlin supports Kiev and thus opposes the Russians but does
not want to draw any obvious conclusions. The European crisis and the
Ukrainian crisis are mirror images. In Europe, Germany is playing a
leading but aggressive role. In Ukraine, it is playing a leading but
conciliatory role. What is most important is that in both cases, Germany
has been forced — more by circumstance than by policy — to play leading
roles. This is not comfortable for Germany and certainly not for the
rest of Europe.
in the fall of Ukrainian President Viktor Yanukovich’s government.
Germany had been instrumental in trying to negotiate an
agreement between Ukraine and the European Union, but Yanukovich
rejected it. The Germans supported anti-Yanukovich demonstrators and had
very close ties to one of the demonstration leaders, current Kiev Mayor
VitaliKlitschko, who received training in a program for rising leaders
sponsored by the Christian Democratic Union — Merkel’s party. The
Germans condemned the Russian annexation of Crimea and Moscow’s support
for the Ukrainian secessionists in the east. Germany was not, perhaps,
instrumental in these events, but it was a significant player.
affair would not simply be political but would take on a military
flavor, they began to back away from a major role. But disengagement was
difficult. The Germans adopted a complex stance. They opposed the
Russians but also did not want to provide direct military support to the
Ukrainians. Instead, they participated in the sanctions against Russia while
trying to play a conciliatory role. It was difficult for Merkel to play
this deeply contradictory role, but given Germany’s history the role
was not unreasonable. Germany’s status as a liberal democracy is central
to its post-war self-conception. That is what it must be. Therefore,
supporting the demonstrators in Kiev was an obligation. At the same
time, Germany — particularly since the end of the Cold War — has been
uneasy about playing a direct military role. It did that in Afghanistan
but not Iraq. And participating in or supporting a military engagement
in Ukraine resurrects memories of events involving Russia that Berlin
does not want to confront.
contradictory policy. Although it supported a movement that was
ultimately anti-Russian and supported sanctions against the Russians,
more than any other power involved it does not want the political
situation to evolve into a military one. It will not get involved in any
military action in Ukraine, and the last thing Germany needs now is a
war to its east. Having been involved in the beginnings of the crisis,
and being unable to step away from it, Germany also wants to defuse it.
different reasons. The Germans are trying to find some sort of cover
for the role they are playing with the Greeks. Germany exported more
than 50 percent of its gross domestic product, and more than half of
that went to the European free trade zone that was the heart of the EU
project. Germany had developed production that far exceeded its domestic
capacity for consumption. It had to have access to markets or face a
severe economic crisis of its own.
attacks in Paris raised demands for the resurrection of border guards
and inspections. Alongside threats of militant Islamist attacks, the
free flow of labor from country to country threatened to take jobs from
natives and give them to outsiders. If borders became barriers to labor,
and capital markets were already distorted by the ongoing crisis, then
how long would it be before weaker economies used protectionist measures
to keep out German goods?
nationalism as each country tried to follow policies that would benefit
it and in which many citizens — not in power, but powerful nonetheless —
saw EU regulations as threats to their well-being. And behind these
regulations and the pricing of the euro, they saw Germany’s hand.
ways. Germany had struggled to shed its image as an aggressor; here it
was re-emerging. Nationalism not only threatened to draw Germany back to
its despised past, but it also threatened the free trade essential
to Germany’s well-being. Germany didn’t want anyone to leave the free
trade zone. The eurozone was less important, but once they left the
currency bloc, the path to protectionism was short. Greece was of little
consequence itself, but if it demonstrated that it would be better off
defaulting than paying its debt, other countries could follow. And if
they demonstrated that leaving the free trade zone was beneficial, then
the entire structure might unravel.
Greece, and it tried very hard last week to be unbending, appearing to
be a bit like the old Germany. The problem Germany had was that if the
new Greek government wanted to survive, it couldn’t capitulate. It had
been elected to resist Germany. And whatever the unknowns, it was not
clear that default, in whole or part, wasn’t beneficial. And in the end,
Greece could set its own rules. If the Greeks offered a fraction of
repayment, would anyone refuse when the alternative was nothing?
other realities of its position — one that goes back to its unification
in 1871. Although economically powerful, Germany was also extremely insecure.
Its power rested on the ability and willingness of other countries to
give Germany access to their markets. Without that access, German power
could fall apart. With Greece, the Germans wanted to show the rest of
Europe the consequences of default, but if Greece defaulted anyway, the
only lesson might be that default works. Just as it had been in the
past, Germany was simultaneously overbearing and insecure. In dealing
with Greece, the Germans could not risk bringing down the European Union
and could not be sure which thread, if pulled on, would unravel it.
came to Washington. Facing an overwhelming crisis within the European
Union, Germany could not afford a war in Ukraine. U.S. threats to arm
the Ukrainians were exactly what she did not need. It wasn’t just that
Germany had a minimal army and couldn’t participate or, in extremis,
defend itself. It was also that in being tough with Greece, Germany
could not go much further before being seen as the strongman of Europe, a
role it could not bear.
soften the American position. But the American position came from deep
wells as well. Part of it had to do with human rights, which should not
be dismissed as one source of decision-making in this and other
administrations. But the deeper well was the fact that for a hundred
years, since World War I, through World War II and the Cold War, the
United States had a single rigid imperative: No European hegemon could
be allowed to dominate the Continent, as a united Europe was the only
thing that might threaten national security. Therefore, regardless of
any debate on the issue, the U.S. concern about a Russian-dominated
Ukraine triggered the primordial fear of a Russian try at hegemony.
United States blocked twice as a hegemon, tried to persuade the United
States that increased military action in Ukraine would not solve the
problem. The Americans knew that, but they also knew that if they backed
off now, the Russians would read it as an opportunity to press forward.
Germany, which had helped set in motion both this crisis and the
European crisis, was now asking the United States to back off. The
request was understandable, but simply backing off was not possible. She
needed to deliver something from Putin, such as a pledge to withdraw
support to Ukrainian secessionists. But Putin needed something, too: a
promise for an autonomous province. By now Merkel could live with that,
but the Americans would find it undesirable. An autonomous Ukrainian
province would inevitably become a base for undermining the rest of the
country.
two ways. Both derive from disproportionate strength overlying genuine
weakness. The Germans are trying to reshape Europe, but their threats
are of decreasing value. The Germans tried to reshape Ukraine but got
trapped in the Russian reaction. In both cases, the problem was that
they did not have sufficient power, instead requiring the acquiescence
of others. And that is difficult to get. This is the old German problem:
The Germans are too strong to be ignored and too weak to impose their
will. Historically, the Germans tried to increase their strength so they
could impose their will. In this case, they have no intention of doing
so. It will be interesting to see whether their will can hold when their
strength is insufficient.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Γερμανία
Η Ρωσία απορρίπτει γερμανική πρόταση για διχοτόμηση της Ουκρανίας
Το σενάριο δεν έχει ρεαλιστική βάση λέει ο εξ απορρήτων του Βλάντιμιρ Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ
Οι πολυάριθμες αναφορές των μέσων ενημέρωσης για ένα πιθανό «γερμανικό σενάριο» για την επίλυση της κατάστασης στην Ουκρανία δεν έχουν καμία ρεαλιστική βάση, δήλωσε ο Peskov εκπρόσωπος του Ρώσου Προέδρου Putin.
Νωρίτερα, τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι Ουκρανοί και δυτικοί αξιωματούχοι εξετάζουν το λεγόμενο γερμανικό σενάριο για την επίλυση της κατάστασης στην Ουκρανία, το οποίο θα συνεπαγόταν τη διαίρεση της Ουκρανίας σε δύο μέρη, εκ των οποίων το ένα θα μπορούσε να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και να ελέγχεται από τη Δύση.
«Υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις για αυτό το θέμα τώρα, πολλοί διαφορετικοί σχολιασμοί, συλλογισμοί και ούτω καθεξής, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ρεαλιστική βάση για κανένα από αυτά τα σκεπτικά», είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Γερμανία
Μπόκο στην Ελβετία! Ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να αγοράσουν όπλα λόγω Ουκρανίας
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει να αποφεύγουν την αγορά όπλων που κατασκευάζονται από ελβετικές εταιρείες
Η Ευρώπη αρνείται να αγοράσει όπλα από την Ελβετία, η οποία έχει το μονοπώλιο στα αντιαεροπορικά πυροβόλα.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει να αποφεύγουν την αγορά όπλων που κατασκευάζονται από ελβετικές εταιρείες, ενημερώνει η Swissinfo.
Η άρνηση αγοράς όπλων που κατασκευάζονται από ελβετικές εταιρείες βασίζεται κυρίως στην απαγόρευση επανεξαγωγής στην Ουκρανία, η οποία προκαλεί εκνευρισμό σε πολλούς Ευρωπαίους χρήστες ελβετικών όπλων.
Η Γερμανία, η οποία έχει τους στενότερους δεσμούς με την αμυντική βιομηχανία και τα ελβετικά προϊόντα από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είναι η πιο απογοητευμένη.
Ως αποτέλεσμα, το γερμανικό υπουργείο Άμυνας αποφάσισε να αποκλείσει ελβετικές εταιρείες από ορισμένους αμυντικούς διαγωνισμούς.
Αυτό έχει προκαλέσει οργή στην Ελβετία για αυτό που ορισμένοι θεωρούν έλλειψη σεβασμού για τη νομική απόφαση της χώρας να είναι ουδέτερη.
Επί του παρόντος, η Γερμανία δεν θεωρεί την Ελβετία αξιόπιστο εταίρο, καθώς η χώρα έχει απαγορεύσει την προμήθεια ορισμένων όπλων, φοβούμενη ότι η Γερμανία μπορεί να τα επανεξάγει στην Ουκρανία.
Εκτός από τη Γερμανία, το 2023 η Ολλανδία εγκατέλειψε εντελώς την αγορά ελβετικών όπλων αφού η Ελβετία εμπόδισε την εξαγωγή 96 αρμάτων μάχης Leopard 1 που ήταν αποθηκευμένα στην Ιταλία.
Η Ολλανδία σχεδίαζε να επισκευάσει τα τανκς στη Γερμανία και στη συνέχεια να τα στείλει στην Ουκρανία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι, παρά την άρνηση, η Ελβετία εξακολουθεί να παραμένει σημαντικός ευρωπαϊκός εξαγωγέας όπλων, ιδίως αντιαεροπορικών συστημάτων.
Λόγω της επιτυχημένης ανάπτυξης των αντιαεροπορικών οπλικών συστημάτων, η Ελβετία μπορεί να θεωρηθεί μονοπώλιο στην Ευρώπη, καθώς τα πυροβόλα της χρησιμοποιούνται στα Gepard, Skyranger 30/35, MANTIS, Skynex και άλλα αντιαεροπορικά συστήματα.
Επιπλέον, αυτά τα όπλα είναι επίσης εγκατεστημένα σε πλοία των ευρωπαϊκών ναυτικών για την παροχή άμεσων αμυντικών συστημάτων έναντι απειλών πυραύλων.
—
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Γερμανία
Σολτς και κυβέρνηση σε κρίση
Γράφει ο Μουρτζούκος Χρήστος.
Ο Καγκελάριος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, εντός των σοσιαλιστών, εντός της κυβέρνησης και αυτά εντείνονται από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης αλλά και του κόσμου. Με αυτές τις συνθήκες ο Σολτς βρίσκεται στα ΄΄σχοινιά΄΄. Το αν μπορέσει να φύγει από αυτά πριν το καμπανάκι το οποίο και θα σημάνει το τέλος του γύρου, με όρους πυγμαχίας, θα φανεί τις επόμενες εβδομάδες.
1. Με μια καυστικότατη επιστολή των μελών του κόμματος του, μέχω της οποίας τον επικρίνουν σφοδρότατα για τις πολιτικές που ακολουθεί.
Ο Όλαφ Σολτς αντιδρά στους διαφωνούντες εντός των σοσιαλιστών και επικρίνει τις αντιδράσεις τους. Οι επικριτές του αντιδρούν.
Σχεδόν 8.000 μέλη του SPD απαιτούν αλλαγή της πολιτικής ασύλου από τον Όλαφ Σολτς. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Καγκελαρίας αντιδρά στην εμπρηστική επιστολή των μελών. Κύρια αιτία των αντιδράσεων το μεταναστευτικό και το άσυλο.
Ο καγκελάριος δεν βλέπει καμία αντίφαση στις ενέργειές του στην ανοιχτή επιστολή εκατοντάδων βουλευτών του SPD και μελών του κόμματος, η οποία ζητά τη διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στη μεταναστευτική πολιτική. Αντίθετα, ο καγκελάριος αισθάνεται «ενισχυμένος στην πορεία του», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Steffen Hebestreit την περασμένη Τετάρτη στο Βερολίνο. Επειδή αυτό βασίζεται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επίσης «προστατεύει σαφώς το θεμελιώδες δικαίωμα στο άσυλο».
Αλλά ο Σολτς τόνισε επίσης ότι η Γερμανία μπορεί να παραμείνει φιλική προς τη μετανάστευση μόνο εάν καταφέρει να επιστρέψει άτομα χωρίς δικαιώματα διαμονής στις χώρες που είναι υπεύθυνες για αυτούς ή στην πατρίδα τους, είπε ο Hebestreit. Αυτή είναι η «δεύτερη όψη του νομίσματος» στη μεταναστευτική πολιτική.
Το απόγευμα της Τετάρτης, οι συντάκτες της επιστολής επέκριναν δριμύτατα τον Σολτς. Στον λογαριασμό στο Instagram «Stand for Dignity» ανέφερε: «Λόγω των τρεχουσών συνθηκών: Δεν «ενισχύουμε» την πορεία που ακολουθήσαμε». Πρόκειται για «τη συνέχιση της ύπαρξης της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας».
Ο συντάκτες της επιστολής ασκούν επίσης κριτική στην υπουργό των εσωτερικών Νάνσι Φείζερ
Στην ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύθηκε την Τρίτη, μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του SPD, της Bundestag και του κρατικού κοινοβουλίου, μεταξύ άλλων, ζήτησαν «υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια». Επικρίνει μια «πορεία αποκλεισμού και στιγματισμού» των προσφύγων, η οποία ενθαρρύνεται επίσης από κορυφαίους σοσιαλδημοκράτες.
Βήματα όπως απορρίψεις στα σύνορα και περικοπές κοινωνικών επιδομάτων επικρίνονται ως «ψευδείς λύσεις» που νομιμοποιούν «δεξιές λαϊκιστικές και δεξιές εξτρεμιστικές αφηγήσεις κατά των προσφύγων».
Το SPD πρέπει να αλλάξει πορεία, γράφει η Lilly Blaudszun, συντάκτρια της επιστολής, στο X. Σε συνέντευξή της στο Deutschlandfunk, εξήγησε ότι η επιστολή πρέπει να δείξει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο κόμμα που δεν είναι ικανοποιημένοι. Ο Μπλαουντσούν επέκρινε επίσης την υπουργό Εσωτερικών Νάνσι Φέιζερ, η οποία “γιορτάζει τις απελάσεις στο Αφγανιστάν”. Μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης, η επιστολή είχε περισσότερες από 7.700 υπογραφές, περίπου το 2% των μελών του κόμματος.
Καθαρή πλειοψηφία για τον Πιστόριους αντί του Σολτς ως υποψήφιος καγκελάριος του SPD
Ο Όλαφ Σολτς θέλει να είναι ξανά υποψήφιος του SPD για καγκελάριος στις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, επιβεβαίωσε τη Δευτέρα ο αρχηγός του κόμματος Λαρς Κλίνγκμπαϊλ. Σύμφωνα με το νέο RTL/ntv «Trend Barometer», η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών είναι υπέρ του υπουργού Άμυνας Μπόρις Πιστόριους.
Σύμφωνα με έρευνα, περίπου τα δύο τρίτα των Γερμανών πολιτών (67%) είναι υπέρ του να μην είναι ξανά υποψήφιος καγκελάριος Όλαφ Σολτς στις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές υπέρ του υπουργού Άμυνας Μπόρις Πιστόριους (και οι δύο SPD). Σύμφωνα με την αντιπροσωπευτική έρευνα του ινστιτούτου ερευνών κοινής γνώμης Forsa για το RTL/ntv «Trend Barometer», μόνο το 21% πιστεύει ότι ο Σολτς θα πρέπει να είναι υποψήφιος ξανά για καγκελάριος.
Στα κρατίδια της ανατολικής Γερμανίας, το 62% ήταν υπέρ της μη εκ νέου υποψηφιότητας του. Στη Δυτική Γερμανία είναι 68%. Από τους ψηφοφόρους του SPD που ερωτήθηκαν στις προηγούμενες ομοσπονδιακές εκλογές, το 63% ήταν υπέρ της παραίτησης του.
Αφού ο ηγέτης του CDU Φρίντριχ Μερτς επιβεβαιώθηκε πως θα είναι ο ίδιος υποψήφιος καγκελάριος του CDU και του CSU πριν από μερικές μέρες, το 4% των ψηφοφόρων από άλλα κόμματα θέλει τώρα να δώσει την ψήφο του στην Ένωση. Σύμφωνα με τη Forsa, αυτό θα μπορούσε να αυξήσει το μερίδιο των ψηφοφόρων της Ένωσης από 32% που είναι σήμερα στο 35% κατ’ ανώτατο όριο.
Λαρς Κλίνγκμπαϊλ: Η ερώτηση για την Καγκελαρία δεν είναι προς συζήτηση
Τη Δευτέρα, ο αρχηγός του SPD, Λαρς Κλίνγκμπαϊλ, προσπάθησε να σταματήσεις οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με το ζήτημα Κ (σσσ. Δηλαδή την καγκελαρία) στο SPD στο αρχικό στάδιο. «Δεν υπάρχει καθόλου ταλάντευση», τόνισε στα κεντρικά γραφεία του κόμματος του Βερολίνου όταν ρωτήθηκε για την εκ νέου υποψηφιότητα του Σολτς. «Δεν υπάρχει συζήτηση για αυτό πουθενά», τόνισε χαρακτηριστικά. Ο πρωθυπουργός του Βραδεμβούργου Dietmar Woidke τόνισε επίσης: «Ο καγκελάριος είναι φυσικά ο επιλεγμένος υποψήφιος του SPD για καγκελάριος.
Την ίδια στιγμή, παραδέχτηκε ο Κλίνγκμπαϊλ, οι ομοσπονδιακές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2025 δεν θα είναι σίγουρη επιτυχία. Όμως η εκλογική νίκη του Woidke στο Βραδεμβούργο δείχνει ότι το SPD μπορεί να αλλάξει διαθέσεις και να κερδίσει. Αυτό πετυχαίνει όπου επικεντρώνεται στις θέσεις εργασίας, σε μια ισχυρή βιομηχανία και οικογένειες και όπου αναλαμβάνει τη μάχη με το AfD. «Σαφής στάση, μαχητικό πνεύμα, ενότητα και θάρρος» είναι τα χαρακτηριστικά που θα πάρει μαζί του στην ομοσπονδιακή εκλογική εκστρατεία, είπε.
Η κυβέρνηση οδεύει προς τις πρόωρες εκλογές τον τον Νοέμβριο;
1.001 άτομα στη Γερμανία ερωτήθηκαν για την έρευνα στις 20 και 23 Σεπτεμβρίου. Η Forsa δήλωσε ότι η ανοχή σφάλματος ήταν +/- τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Οι προεκλογικές έρευνες υπόκεινται γενικά σε αβεβαιότητα. Αντικατοπτρίζουν μόνο τη γνώμη τη στιγμή της έρευνας. Δεν είναι προβλέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η τελευταία δημοσκόπηση δείχνει χαρακτηριστικά τα άσχημα ποσοστά των κομμάτων της κυβέρνησης:
-
Δημοσκόπηση Γερμανία 21.28.-09.2024 INSA/BILD Union: 32%
- AfD: 19% (-1)
- SPD: 15%
- GRÜNE: 11% (+1)
- BSW: 10%
- FDP: 4%
- LINKE: 3% (+1)
- Sonstige: 6% (-1)
2. Μεταναστευτικό και η αναποτελεσματικότητά του
«Οι συλλήψεις μη αιτούντων άσυλο και παράνομα εισερχόμενων στην χώρα είναι σχετικά χαμηλές» Απλώς θα αποφεύγουν τα σύνορα και τους συνοριακούς ελέγχους.
Έλεγχοι έχουν πραγματοποιηθεί σε όλα τα γερμανικά σύνορα από την περασμένη εβδομάδα. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του GdP, Andreas Roßkopf, μέχρι στιγμής όμως χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Υπάρχει ένας βασικός λόγος για αυτό.
Σύμφωνα με την αστυνομική ένωση (GdP), οι νέοι έλεγχοι στα σύνορα μέχρι στιγμής έχουν κάνει ελάχιστα για τον περιορισμό της παράνομης μετανάστευσης. «Μένει να φανεί ότι η σύλληψη μη εξουσιοδοτημένων ανθρώπων και διακινητών είναι σχετικά χαμηλή», δήλωσε ο πρόεδρος του GdP Andreas Roßkopf στο «Editorial Network Germany». Ως αποτέλεσμα, υπήρξε μόνο ένας μικρός αριθμός απορρίψεων στα δυτικά σύνορα.
Από την περασμένη εβδομάδα διενεργούνται έλεγχοι σε όλα τα γερμανικά σύνορα προκειμένου να περιοριστεί ο αριθμός των ατόμων που εισέρχονται στη χώρα χωρίς άδεια. Νέοι είναι οι έλεγχοι στα χερσαία σύνορα με τη Δανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία (*ο γράφων βρέθηκε στην Ολλανδία την προηγούμενη εβδομάδα και δεν υπήρχαν καθόλου έλεγχοι στα σύνορα Ολλανδίας – Γερμανίας) και το Λουξεμβούργο. Έλεγχοι πραγματοποιούνται στα σύνορα με την Πολωνία, την Τσεχία, την Αυστρία και την Ελβετία εδώ και πολύ καιρό, καθώς και έλεγχοι στα σύνορα με τη Γαλλία λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Το μέτρο αρχικά περιορίζεται σε έξι μήνες.
«Τα λάθη τα τελευταία χρόνια πέφτουν στα πόδια μας».
Ο Roßkopf είπε ότι τα σημεία ελέγχου και οι κύριοι δρόμοι έχουν απλώς παρακαμφθεί από τότε που ξεκίνησε το μέτρο. Η αστυνομία δεν διαθέτει επίσης τον εξοπλισμό για να μπορέσει να εργαστεί ως σύγχρονη αστυνομία έρευνας. «Οι αποτυχίες σε αυτόν τον τομέα τα τελευταία χρόνια πέφτουν τώρα στα πόδια μας». Δεν έχει ακόμη παρατηρηθεί αποτρεπτικό αποτέλεσμα των μέτρων. «Ο αριθμός των ατόμων που ζητούν προστασία και άσυλο που παραπέμπονται στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μετανάστευσης και Προσφύγων στο εσωτερικό της χώρας παραμένει υψηλός», δήλωσε ο Roßkopf.
3. Ουκρανία και Nord Stream 1 & 2
Η επιχείρηση Nord Stream ΄΄πιθανών΄΄ εγκρίθηκε από τον διοικητή της Ουκρανίας Βαλερή Ζαλούζνη Valeriy Zalushnyj.
Η ανατίναξη των αγωγών Nord Stream το φθινόπωρο του 2022 δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Ωστόσο, σύμφωνα με διάφορα μέσα ενημέρωσης, λέγεται ότι είχε εξουσιοδοτηθεί από τον τότε γενικό διοικητή Valeriy Zalushnyj.
Σύμφωνα με πληροφορίες του «Spiegel», η δολιοφθορά στους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream πριν από δύο χρόνια λέγεται ότι είχε εξουσιοδοτηθεί από τον τότε γενικό διοικητή της Ουκρανίας. Η επιχείρηση στη Βαλτική Θάλασσα κόστισε σχεδόν 300.000 δολάρια και χρηματοδοτήθηκε ιδιωτικά, αλλά υποβλήθηκε στον Valery Zalushny για έγκριση, ανέφερε το περιοδικό, επικαλούμενο τη δική του έρευνα. Ωστόσο, ειπώθηκε ότι ο πρόεδρος Volodymyr Zelenskyj δεν ενημερώθηκε εκ των προτέρων.
Ο Ζελένσκι αρνείται ότι εμπλέκεται σε πράξη δολιοφθοράς
Ο Salushnyj, τώρα πρεσβευτής της Ουκρανίας στη Μεγάλη Βρετανία, είχε ήδη πει στη Wall Street Journal («WSJ») ότι δεν γνώριζε τίποτα για μια τέτοια επιχείρηση. Η “WSJ” ανέφερε τον Αύγουστο, επικαλούμενη δική της έρευνα, ότι ο Saluschnyj συμμετείχε στην επιχείρηση. Στο παρελθόν, ο Πρόεδρος Ζελένσκι αρνιόταν πάντα την ανάμειξη της κυβέρνησής του στις ενέργειες σαμποτάζ.
«Spiegel»: Ουκρανός πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών ηγήθηκε της επιχείρησης
Το «Spiegel» ανέφερε περαιτέρω ότι η ομάδα δολιοφθοράς αποτελούνταν από αρκετούς Ουκρανούς δύτες, σχεδόν όλοι άμαχοι. Η επιχείρηση σχεδιάστηκε και ηγήθηκε από τον πρώην πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας Ρομάν Τσερβίνσκι. Ο Τσερβίνσκι είχε ήδη αρνηθεί την ανάμειξή του πέρυσι στην Washington Post και στο Spiegel.
Στα μέσα Αυγούστου του τρέχοντος έτους έγινε γνωστό ότι ο ομοσπονδιακός γενικός εισαγγελέας αναζητούσε έναν Ουκρανό για την υπόθεση, ο οποίος φέρεται να διέφυγε από την Πολωνία στην πατρίδα του.
Η «Die Zeit», η «Süddeutsche Zeitung» και το ARD ανέφεραν ότι ο άνδρας και δύο άλλοι Ουκρανοί υπήκοοι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, ήταν ύποπτοι για τη διάπραξη του εγκλήματος.
Κοιτάζοντας πίσω τα λάθη του Βερολίνου στην Ουκρανία “Η γερμανική πολιτική ήταν αντιφατική εδώ και χρόνια, “Καταστροφή του Nord Stream με την ευλογία του Ζελένσκι; Ο Ουκρανός πρόεδρος λέγεται ότι ενέκρινε την επίθεση στον αγωγό στην δεξίωση για τα 70ά γενέθλια της Μέρκελ.
ΠΗΓΗ: E-enimerosi.com
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
-
Ιράν4 ώρες πρινΚόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πρινΑσταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Video8 ώρες πρινΙσραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πρινΣτο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πρινQuo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Ιράν2 ημέρες πρινKίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πρινΜία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αστυνομία2 ημέρες πρινΑποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.