Ακολουθήστε μας

Διαφθορά

Αντωναλέξης Τσιπραμαράς

Δημοσιεύτηκε

στις

Αν οι ειδήσεις δεν αφορούσαν στους πρωταγωνιστές, αλλά στα αποτελέσματα της πολιτικής στην Ελλάδα, δύσκολα θα μπορούσες να αντιληφθείς ότι έχει αλλάξει κυβέρνηση. Κι όχι μόνο τώρα, με την «πρώτη φορά αριστερά», αλλά σ’ ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Ναι, ο Μπαλτάς διαλύει τα πάντα στην Παιδεία, τσεκουρώνει ό,τι θετικό προέβλεπε ο νόμος Διαμαντοπούλου, αλλά η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήταν αυτή που είχε αρχίσει να τον πριονίζει, άρθο – άρθρο; Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν αυτές που αποδέχθηκαν ως νόμο τον φασισμό του φοιτητοπατέρα και την μετατροπή των Πανεπιστημίων σε αχούρια και άντρα παρανομίας; Ναι, ο Σκουρλέτης πιστεύει ότι η χώρα μπορεί να έχει περισσότερους συνταξιούχους απ’ όσους εργαζόμενους, αλλά οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν αυτές που έστησαν τη φάμπρικα των πρόωρων συντάξεων και των ψευτοανάπηρων; Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν άφησε ανέγγιχτα τα «ώριμα δικαιώματα» των ημετέρων; Δεν διαφήμιζε μέχρι την μέρα των εκλογών πλασματικά χρόνια και εθελούσιες χρυσοπληρωμένες εξόδους 50άρηδων;

Στην πραγματικότητα, μία μόνο «ιδεολογία» εφαρμόστηκε στην Ελλάδα: ο πελατειακός κρατισμός. Με το ίδιο σενάριο, τα ίδια σκηνικά. Μπορεί να άλλαζαν τα «κοστούμια»: πότε γραβάτα, πότε ζιβάγκο, πότε ξεκούμπωτο πουκάμισο. Αλλά το έργο αποδόθηκε πιστά. Κάθε κόμμα εξουσίας είχε ένα, ουσιαστικά, ακροατήριο: το Δημόσιο και όσους σιτίζονται ή προσδοκούν να σιτιστούν απ’ αυτό. Φρόντιζαν βέβαια αυτή την κυνική στόχευση να την πασπαλίζουν με ωραία λόγια: δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, ισότητα. Κι έτσι υπέκλεπταν τις ψήφους των αφελών ή των συναισθηματικά ευάλωτων. Ακόμα και του ιδιωτικού τομέα. Όμως πανομοιότυπη ήταν και η συνέχεια: την επαύριο των εκλογών, η «καμμένη γη», τα «λάθος στοιχεία», οι «διεθνείς τοκογλύφοι», οι «εκβιαστές εταίροι» διέλυαν τις προεκλογικές εξαγγελίες σαν πρωινή ομίχλη.
Σε τι διαφέρει η επερχόμενη κωλοτούμπα του Τσίπρα από την αντίστοιχη του Σαμαρά το 2012; Εκείνος δεν σήκωσε πρώτος την αντιμνημονιακή παντιέρα, την οποία αναγκάστηκε να υποστείλει μόλις προσγειώθηκε στην πραγματικότητα; Εκείνος, ως αντιπολίτευση, δεν διέγραψε την Ντ. Μπακογιάννη όταν ψήφισε «ναι» στη δανειακή σύμβαση, για να διαγράψει, ως κυβέρνηση, λίγο αργότερα, όσους ψήφισαν «όχι»; Εκείνος δεν λανσάρησε τον παραλογισμό του ότι μπορείς να ζητάς λεφτά χωρίς δεσμεύσεις; Ο Τσίπρας πήρε έτοιμη μια χυδαία λαϊκιστική καμπάνια, που πουλούσε στο αφιονισμένο πόπολο, και απλώς τής άλλαξε το brand name.
Ο Σαμαράς είχε το 2009 μια ιδανική ευκαιρία. Ήταν φρέσκος αρχηγός στη ΝΔ, με πρωθυπουργό έναν παλιό του συγκάτοικο και φίλο. Είχαν, κι οι δύο, διεθνή κουλτούρα (θεωρητικά τουλάχιστον) και γνώση της φαυλότητας του πελατειακού μηχανισμού. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, πολλοί τούς είχαν ακούσει να αναγνωρίζουν ότι ο μεγάλος ασθενής της ελληνικού δράματος ήταν το Δημόσιο και αυτό έπρεπε να αναμορφωθεί εκ βάθρων. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, διέθεταν τον εξαιρετικά ασφαλή αριθμό των 251 βουλευτών που θα μπορούσε να στηρίξει οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση, όσο πολιτικό κόστος κι αν είχε. Επιπλέον, η ΝΔ, μολονότι αντιπολίτευση, ήταν περισσότερο κοντά στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων και της στήριξης της επιχειρηματικότητας. Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της αλλά και πολλά στελέχη της αντιμετώπιζαν με βδελυγμία τη διάβρωση του αστικού χώρου από τον λαϊκισμό. Άρα, η στήριξη των μεταρρυθμίσεων όχι μόνο δεν ήταν δύσκολη για τον Σαμαρά, αλλά αντιθέτως θα εγκαινίαζε μία νέα περίοδο πολιτικού πολιτισμού. Ο ψηφοφόρος που είχε σιχαθεί το «όχι σε όλα» της εκάστοτε αντιπολίτευσης θα εκτιμούσε έναν νέο ηγέτη που θα επένδυε στην συνεννόηση και τη συνεργασία.
Κι όμως. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε, ακόμα μία φορά μετά τον τορπιλισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ως το μοιραίο πρόσωπο στην ελληνική ιστορία. Αντί να προτάξει το εθνικό συμφέρον και να καταστρώσουν με το ΠΑΣΟΚ ένα διακομματικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, προτίμησε να ξεκινήσει έναν φτηνό ανένδοτο φθοράς του Γ. Παπανδρέου με κάθε τρόπο. Ο αντιευρωπαϊκός οίστρος και ο προφανής παραλογισμός της θεωρίας ότι το μνημόνιο ευθύνεται για την χρεοκοπία και όχι το αντίστροφο, εφεύρημα του Σαμαρά ήταν. Ο Σαμαράς δαιμονοποίησε τους εταίρους, ο Σαμαράς κατακεραύνωνε ως τοκογλύφους όσους μας δάνειζαν με μικρότερο επιτόκιο από αυτό που δανειζόντουσαν, ο Σαμαράς περιθωριοποίησε κάθε λογική φωνή στο κόμμα του, εξωθώντας τόν, έτσι κι αλλιώς, ανεπαρκή Παπανδρέου, στις αγκάλες του παλιού, «δοκιμασμένου» ΠΑΣΟΚ, του Ρέππα και του Σκανδαλίδη.
Αλλά και το 2012, ο Σαμαράς αποδείχθηκε εντελώς ανίκανος να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των στιγμών. Οι εκλογές του Μαΐου ήταν ένα από τα πιο εύκολα πολιτικά αναγνώσματα. Ο λαϊκισμός με όλες του τις εκφάνσεις κάλπαζε. Ο μαύρος φασισμός θα συμπλήρωνε τον κόκκινο καθιερώνοντας το παράδοξο φαινόμενο της ανόδου πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην αστική δημοκρατία για να την καταλύσουν. Ήταν πασιφανές και στον πιο αδαή, το πού οδηγούσε αυτός ο εκτροχιασμός. Το τοπίο μύριζε μπαρούτι. Τι θα έπρεπε να κάνει οποιοσδήποτε εχέφρων ηγέτης που ήθελε να φανεί αντάξιος της ιστορικής πρόκλησης; Να δημιουργήσει ένα ευρύ μέτωπο αστικών δυνάμεων, με προτάγματα τις απαραίτητες πλην όμως οδυνηρές για τον πελατειακό μηχανισμό μεταρρυθμίσεις: απελευθέρωση οικονομίας, εκσυγχρονισμό και μείωση του Δημοσίου, σταθερό φορολογικό και νομικό πλαίσιο. Κι επιτέλους να εξηγήσει στον πολίτη ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας δανείζει εσαεί κι ότι οι εταίροι έχουν επιδείξει εμπράκτως την μεγαλύτερη αλληλεγγύη σε κράτος στην παγκόσμια ιστορία, κάνοντας το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους και εκταμιεύοντας το μεγαλύτερο δάνειο, από καταβολής κόσμου!
Τι έκανε; Ξέχασε τα Ζάππεια, όπως ο Τσίπρας το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εξακολούθησε να εξαπατά και τους εταίρους και τους Έλληνες πολίτες. Τους πρώτους, συμφωνώντας στα χαρτιά σε μεταρρυθμίσεις που ακύρωνε στην πράξη και τους δεύτερους, τσακίζοντάς τους στη φορολογία. Έτσι υπονόμευσε την ίδια την ιδέα των μεταρρυθμίσεων δίνοντας την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να κατηγορεί ως αίτιο της μιζέριας μας το μνημόνιο και όχι την μη εφαρμογή του. Ο πολίτης άκουγε, κάθε φορά που έρχονταν οι τροϊκανοί, για μάχες που έδινε η κυβέρνηση, για κόκκινες γραμμές για την υπεράσπιση των οποίων οι κυβερνητικοί ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους προστατεύοντας τον λαό από τους αιμοβόρους δανειστές. Και το πίστεψε. Είναι βολικό, άλλωστε, να επινοείς εχθρούς από το να διαπιστώνεις τη γύμνια σου.
Ο ψηφοφόρος δεν αντιλήφθηκε ότι όλη η πρεμούρα του συστήματος ήταν η διαφύλαξη των προνομίων των αγαπημένων συντεχνιών και των «δικών τους παιδιών». Ότι όσους το σύστημα ήθελε να προστατεύσει από τις μειώσεις του ενιαίου μισθολογίου τούς «πάρκαρε» σε νομικά πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, 100% όμως χρηματοδοτούμενα από τον προϋπολογισμό, ή «τους τα έχωνε» με την μορφή των υπερωριών. Συναισθηματικά ένιωσε αλληλέγγυος με τον αγώνα των καθαριστριών, όχι γιατί είχε τη διάθεση να πληρώνει το καθάρισμα του υπουργείου δέκα φορές ακριβότερο από ό,τι μπορούσε να το βρει στην αγορά, αλλά γιατί ήξερε ότι οι καθαρίστριες ήταν στάχτη στα μάτια της τρόικας για τις απολύσεις στο δημόσιο, που έπρεπε να αρχίσουν από την ίδια τη Βουλή: από τους χιλιάδες υπαλλήλους της, συγγενείς και κολλητούς των πολιτικών όλων των κομμάτων, που το σύστημα διόρισε σε προσωποπαγείς θέσεις, δηλαδή εκτός οργανογράμματος, χωρίς να έχουν κανένα αντικείμενο εργασίας, και τους προίκισε με προκλητικά προνόμια, εις βάρος σου και εις βάρος μου. Οι κόκκινες γραμμές του Τσίπρα ήταν ακριβώς οι κόκκινες γραμμές της προηγούμενης συγκυβέρνησης: οι μισθοί και οι συντάξεις να πέφτουν στους πελάτες, κι όσο για τα υπόλοιπα, «γαία πυρί μιχθήτω».
Ο Σαμαράς στέρησε από τον μέσο ψηφοφόρο την ελπίδα. Τον Τσίπρα, από απελπισία τον ψήφισαν οι περισσότεροι. Έχω μιλήσει με πολλούς του 36,34%. Σοβαρούς ανθρώπους, που δεν έχουν καμμία σχέση ούτε με τα νταούλια των αγορών ούτε με τη σταλινική παράνοια. Οι περισσότεροι ψήφιζαν στο παρελθόν ΝΔ. Άλλαξαν προτίμηση, όχι επειδή τους γοήτευσε η μαθηματική διάνοια του… Στρατούλη, αλλά για να γίνει κάτι επιτέλους που θα ταρακουνήσει το πολιτικό σκηνικό. Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, υποστηρίζουν, όσο κι αν κοστίσει, είναι το αναγκαίο τίμημα ώστε να απαλλαγούμε από τον λαϊκισμό και της αριστεράς και της δεξιάς. Η χρεοκοπία της χώρας χωρίς την στήριξη της Ε.Ε. ή η υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον Τσίπρα, ό,τι από τα δύο και να συμβεί, θα είναι ο καταλύτης για να κλείσουν οι λογαριασμοί του εμφύλιου. Να τελειώνουμε μια και καλή με τον μύθο της «ηθικής υπεροχής της αριστεράς» και τη φαντασίωση για τα χρήματα που κάπου υπάρχουν και αρκεί να βγούμε στους δρόμους για να τα διεκδικήσουμε. Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτε να προτείνει πέρα από φόρους, δίνοντας την ευκαιρία στους παρανοϊκούς της Κουμουνδούρου να προβάλουν ως οι προστάτες των αδυνάμων σε μια οικονομία που όλοι πια αισθάνονται αδύναμοι. Ο Σαμαράς έστρωσε το χαλί στον Τσίπρα, αυτός έκανε ένα μπουλούκι ανυπόληπτων γκρουπούσκουλων, κόμμα έξουσίας.
Ο Τσίπρας θα πέσει, ούτως ή άλλως. Αν δεν υπογράψει, θα τον γκρεμίσουν όσοι χειροκροτούσαν τα νταούλια και το «go back Μέρκελ», μόλις τα ΑΤΜ σταματήσουν να βγάζουν πενηντάρικα. Αν υπογράψει, θα τον γκρεμίσουν οι κομμουνιστικές συνιστώσες και οι πλατφόρμες της σταλινικής ορθοδοξίας, αλλά και οι εξελίξεις στην οικονομία. Διότι όλη του η έγνοια είναι οι φόροι. Από ποιους θα τα πάρει, κι όχι πώς θα αφήσει αυτή την έρημη χώρα να παράγει. Τον απαξιώνει κάθε μέρα και περισσότερο η ίδια η μεσαία τάξη που τον στήριξε, καθώς διαπιστώνει ότι «οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά ο ΕΝΦΙΑ μένει». Έπρεπε ο Έλληνας να δει στο πετσί του ότι κι αυτοί, άθλιοι κρατιστές, ανάλγητοι φορομπήχτες είναι. Αυτό όμως δεν θα σημάνει παλινόστηση του Σαμαρά. Η φοροκαταιγίδα δεν δίνει ελπίδα σε κανέναν.
Άλλα κράτη, που ξέρουν καλά τι θα πει κρατισμός, όπως η Εσθονία, κάνουν άλματα, κι εμείς ακόμα στεκόμαστε μια ώρα όρθιοι στην ουρά του γκισέ του 2ου ορόφου της ΔΟΥ, για να πάρουμε μια βεβαίωση να την πάμε στον 3ο όροφο. Αρκετά πια. Την δεξιά της απάτης την είδαμε. Την αριστερά της απάτης, δεν χρειάζεται να τη δούμε περισσότερο. 4 μήνες νεκρικής ακαμψίας της οικονομίας ήταν αρκετοί. Δεν χρειάζεται να γίνει και η ταφή. Η χώρα πρέπει να φύγει μπροστά. Να αποκτήσει επιτέλους μια σοβαρή αστική παράταξη που να μην ντρέπεται να υποστηρίξει τις ιδέες που έχουν φέρει ευημερία σε όλα τα κράτη που τις εφάρμοσαν. Να μην νοιώθει άβολα προωθώντας το επιχειρείν. Να πει ξεκάθαρα πως δεν γίνεται να είσαι 50 ετών και συνταξιούχος, πως καμία χώρα δεν έχει μέλλον όταν αποστρατεύει το παραγωγικό της δυναμικό πάνω στα ντουζένια του. Να μειώσει το Δημόσιο καταργώντας χιλιάδες άχρηστους Οργανισμούς. Να χτυπήσει το τέρας του κρατικού συνδικαλισμού. Να εξαφανίσει και διαφθορά και γραφειοκρατία εφαρμόζοντας Πληροφορική σε όλη τη Δημόσια Διοίκηση. Και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του κράτους και την έννοια του δημόσιου αγαθού. Ότι, δηλαδή, το κράτος δεν είναι ο εργοδότης – πατερούλης αλλά ο διαχειριστής των χρημάτων του φορολογούμενου, διαιτητής του παιχνιδιού της ελεύθερης αγοράς, ο υποστηρικτής της ιδιωτικής οικονομίας, της μόνης που μπορεί να ξεκολλήσει τη χώρα από τον βούρκο. Και δημόσιο αγαθό δεν είναι αυτό που παράγει ο Δημόσιος Τομέας αλλά αυτό που πληρώνεται με τα χρήματα όλων μας – άρα το κράτος οφείλει να το προμηθεύεται σε καλή ποιότητα και στην μικρότερη δυνατή τιμή, χαρακτηριστικά που η κρατική «μηχανή» είναι εξ ορισμού αδύνατον να προσφέρει.
Ο Αντωναλέξης Τσιπραμαράς είναι ο Ιανός της παρακμής μας. Τα δύο πρόσωπα της εθνικής μας μιζέριας. Η σχιζοφρένεια του τσαμπουκά ζήτουλα, είτε ρετουσαρισμένη, όπως «οι πριν», είτε ξεδιάντροπη, όπως «οι τώρα». Είναι η Ελλάδα της λούφας και παραλλαγής, του επιτήδειου με τα «κονέ», των κουμπάρων και των συγγενών, του «μην αλλάξεις τίποτα», των δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, της θεσμοποιημένης ανομίας.
Αυτή η Ελλάδα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και στη θέση της να ανθίσει η Ελλάδα της καινοτομίας, της παραγωγής, της εξωστρέφειας, του διεθνούς ορίζοντα. Έφτασε επιτέλους η ώρα να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό. Οι σοβαροί από τη μία, οι γραφικοί από την άλλη. Οι ευρωπαϊστές από τη μία, οι βενεζουελολάγνοι από την άλλη. Οι δουλευταράδες από την μία, οι προσοδοθήρες από την άλλη. Όσοι έχουν πάρει απόφαση να συγκρουσθούν με το τέρας από την μία, κι όσοι ψάχνουν ευκαιρία για να βγάλουν selfie μαζί του, από την άλλη.
Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και να πάψει το πολιτικό μας σύστημα να παράγει απάτη, ανοησία, δυστυχία και πολιτικές τερατογενέσεις με «σύνδρομο Τσιπραμαρά».
Θ. Τζήμερος
Φωτο: Νίκος Ζαχαριάδης

  AV

Αστυνομία

Υπόθεση Καραϊβάζ: “Ιστορικό επαφών, αρχεία εικόνας, κειμένου κ.α.” περιείχε το cd που καταστράφηκε από συρραπτικό

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Αίτηση αναίρεσης κατέθεσαν στον Άρειο Πάγο η μητέρα και η αδερφή του Καραϊβάζ, επικαλούμενες το κατεστραμμένο cd

Έγγραφο της Εισαγγελίας Αθηνών αποκαλύπτει, ότι το cd με περιεχόμενο από το κινητό τηλέφωνο του δολοφονηθέντος δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ περιείχε “ιστορικό επαφών, αρχεία εικόνας, κειμένου κ.α.”.

“Το με αριθμό αναγνωστέο 33 (έκθεση της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών για το αποτέλεσμα της ανάσυρσης του κινητού του θύματος Γ. Καραϊβάζ – ιστορικό επαφών, αρχεία εικόνας, κειμένου κ.α.) είχε επισυναπτόμενο cd με το περιεχόμενο της ανάσυρσης το οποίο πιθανότατα είχε καταστραφεί λόγω συρραφής του με συρραπτικό και το γεγονός σημειώθηκε στα πρακτικά” αναφέρει το εν λόγω έγγραφο.

Η αναφορά αυτή καταρρίπτει τη φημολογία εκείνων των ημερών ότι το cd περιείχε απλά επαφές. Οι επαφές, άλλωστε, στην εφαρμογή whatsapp, όπως πρώτο επίσης είχε αποκαλύψει το FoP, αναφέρονταν σε χαρτί και αφορούσαν ονόματα συνεργατών του Καραϊβάζ αλλά και ονόματα όπως Δημητριάδης, Κοντολέων και Καραμαλάκης, που παρέπεμπαν στον πρώην διευθυντή του Πρωθυπουργικού Γραφείου -και ανιψιό του Πρωθυπουργού- Γρηγόρη Δημητριάδη, τον πρώην Διοικητή της ΕΥΠ Παναγιώτη Κοντολέοντα και τον πρώην Αρχηγό της Αστυνομίας Μιχάλη Καραμαλάκη. Στο δικαστήριο τότε είχε αναφερθεί και επαφή Βαγγέλης Ζαμπού, η οποία παραπέμπει στον Βαγγέλη Ζαμπούνη που εκτελέστηκε πριν μερικούς μήνες έξω από πρατήριο καυσίμων ιδιοκτησίας του, στο Νέο Κόσμο.

Η αναφορά σε “ιστορικό συνομιλιών” δείχνει ότι υπήρχαν στοιχεία για το με ποιούς μίλησε ο δημοσιογράφος και πότε, ενώ τα “αρχεία κειμένου κ.α.” ενδεχομένως να αφορούν και γραπτά μηνύματα.

Σε κάθε περίπτωση, η Δικαιοσύνη μπορούσε να ζητήσει από τους συνομιλητές του Καραϊβάζ πληροφορίες για το περιεχόμενο των συνομιλιών μαζί τους και να τους ρωτήσει εάν τους είχε εκφράσει κάποια ανησυχία για κάτι, από τη στιγμή ανάμεσά τους ήταν ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο Διοικητής της ΕΥΠ.

Σήμερα, επισκέφθηκαν την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, οι δικηγόροι της μητέρας και της αδελφής του Γιώργου Καραϊβάζ, Ρόη Παυλέα και Σπύρος Χαριτάτος, προκειμένου να καταθέσουν αίτηση αναίρεσης κατά της αθωωτικής, για τους δύο κατηγορουμένους, απόφασης του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου.

Ρεπορτάζ της ιστοσελίδας dikastiko.gr αναφέρει ότι “σύμφωνα με την πλευρά των συγγενών του δημοσιογράφου, η πρωτόδικη απόφαση «πάσχει από απόλυτη ακυρότητα και παραβίαση της δημοσιότητας της δίκης, διότι, όπως διαπίστωσε και η εισαγγελέας της έδρας κι έχει καταγραφεί στα πρακτικά, το αναγνωστέο σχετικό 33 που βρισκόταν σε cd έχει καταστραφεί. Πλην όμως το δικαστήριο θεώρησε, εσφαλμένα, ότι αν και καταστραμμένο μπορεί να θεωρηθεί ως αναγνωσμένο”.

Να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια της δίκης οι δύο δικηγόροι είχαν πει ότι διαθέτουν το περιεχόμενο του cd και ότι το θέτουν στη διάθεση του δικαστηρίου. Όταν, όμως, το δικαστήριο τους το ζήτησε εκείνοι προσκόμισαν ένα στικάκι λέγοντας ότι το εν λόγω αρχείο “δεν ανοίγει”.

Οι ίδιοι, πάντως, στη σημερινή τους αίτηση κάνουν λόγο για «έλλειψη ειδικής αιτιολογίας» της απόφασης, ενώ υπογραμμίζουν πως για την κρίση των δικαστών ελήφθησαν υπόψη «καταφανώς ψευδείς καταθέσεις».

Στη σχετική αίτηση αναφέρεται πως «δεν αιτιολογείται στην απόφαση γιατί δήθεν συνηθίζεται να χρησιμοποιούνται μόνο κλοπιμαία οχήματα από μέλη του οργανωμένου εγκλήματος. Η αναιτιολόγητη απλοϊκή αυτή σκέψη αντικρούεται από το γεγονός ότι δεν απαντάται στο νομικό κόσμο κάποιο εγχειρίδιο επαγγελματικής κατάρτισης πληρωμένων δολοφόνων».

ΠΗΓΗ: Freedom of Press

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Δημήτρης Νατσιός: Οι τάφοι των παιδιών είναι ανοιχτοί και θα κλείσουν μόνο αν αποδοθεί δικαιοσύνη

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Δημήτρης Νατσιός: Ο Μητσοτάκης δεν θα γλιτώσει από το έγκλημα των Τεμπών! Οι τάφοι των παιδιών είναι ανοιχτοί και θα κλείσουν μόνο αν αποδοθεί δικαιοσύνη

Συνέχεια ανάγνωσης

Διαφθορά

Ποιο είναι το “λάθος μήνυμα”, Κυριάκο;

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Παραιτήθηκαν οι Παπασταύρου και Μπρατάκος, διότι, όπως μας ενημέρωσαν κυβερνητικές πηγές, “η συμμετοχή τους σε κοινωνική συνάντηση εξέπεμψε το λάθος μήνυμα”. Ποιο ήταν αυτό και γιατί ήταν λάθος; Να σας πω τι κατάλαβα εγώ: ότι κυβέρνηση και μεγαλοπαράγοντες πότε αγαπιούνται και πότε κάνουν κόνξες, ανάλογα με το επιδιωκόμενο. Κι ότι πάντα υπάρχουν κανάλια επικοινωνίας και αγγελιαφόροι που θα παζαρέψουν το deal.

Κι αν κάτι πάει στραβά, οι πραιτωριανοί μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους, για να προστατευθεί το “αφεντικό”. Κατάλαβε κάποιος κάτι άλλο; Αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο. Ισχύει από συστάσεως Ελληνικού Κράτους, για όλες τις κυβερνήσεις και για όλους τους μεγαλοπαράγοντες. Τι διαφορετικό συνέβη το βράδυ του Κυριακής, παραμονή της εορτής των Βαγγέληδων; 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, για να βοηθήσουμε και τις κυβερνητικές πηγές να καταλάβουν την έννοια του μηνύματος, διότι, απ΄ ό,τι φαίνεται, δυσκολεύονται. Οι Παπασταύρου και Μπρατάκος, εμπειρότατοι και με μακρά θητεία σε κομματικά και πολιτικά πόστα, ήταν υπουργός Επικρατείας και υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, αντιστοίχως. Δηλαδή, άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης του Κυριάκου.

Εμφανίζονται λοιπόν στο σπίτι του Βαγγέλη, μένουν αρκετές ώρες, πίνουν, καπνίζουν και συζητούν με τον εορτάζοντα και τους άλλους προσκεκλημένους. Πήγαν χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον πολιτικό τους προϊστάμενο ή αφού συνεννοήθηκαν; Οι κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν το πρώτο. Εάν όντως έγινε έτσι, με δεδομένη την ένταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο κάποτε Alter Ego της, πρόκειται για παιδαριώδες λάθος, που δεν το κάναμε ούτε στο Δημοτικό: όταν κάποιος συμμαθητής τσακωνόταν με τον κολλητό μας, τον είχαμε κι εμείς στο “ντου”. Αν λοιπόν οι δύο στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού δεν έχουν τη στοιχειώδη ικανότητα να κρίνουν σε ποιανού το σπίτι θα πάνε και σε ποιανού όχι, και τι μηνύματα θα εκπέμψει η παρουσία τους, δεν κάνουν για τη δουλειά.

Πολύ πιθανό να έχουν και άλλες παρόμοιες δομικές ελλείψεις. Κι αν ο πρωθυπουργός, που τους ανέθεσε αυτές τις εξαιρετικά νευραλγικές θεσμικές θέσεις, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ποιοι κάνουν για τη δουλειά και ποιοι όχι, δεν κάνει ούτε εκείνος για τη δουλειά. Αυτό είναι το μήνυμα από την εκδοχή στην οποία μας καθοδηγούν οι “κυβερνητικές πηγές”. Είναι σωστό ή λάθος; 

Όμως, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ισχύει το δεύτερο. Είναι προφανές ότι η παρουσία των κομισάριων του Μαξίμου εκεί είχε χαρακτήρα αποστολής: να εκτονωθεί η κρίση και να επαναδιαπραγματευθούν οι όροι του διαχρονικού deal που υπάρχει ανάμεσα στις δύο “οικογένειες”. Όταν τα ΜΜΕ γέμιζαν από φωτογραφίες ένθερμων εναγκαλισμών σε απόσταση αναπνοής του ίδιου του πρωθυπουργού με τον προχθεσινό εορτάζοντα, αλλά και με άλλους μεγαλοπαράγοντες, το μήνυμα ήταν σωστό ή λάθος;

Πάμε όμως στο γεγονός που επιδείνωσε την κλινική εικόνα μιας κάποτε ρωμαλέας σχέσης.

Το “Βήμα” ισχυρίστηκε πως, ενώ ακόμα δεν είχε σβήσει η φωτιά στα εκτροχιασμένα βαγόνια (που, έναν χρόνο μετά, δεν έχουμε μάθει, επίσημα, τι την προκάλεσε), κάποιος έσπευσε να πάρει τις ηχογραφημένες συνομιλίες μεταξύ σταθμαρχών και μηχανοδηγών και να τις δώσει στο “Πρώτο Θέμα”, γνωστό για την απροκάλυπτα φιλοκυβερνητική του στάση, το οποίο τις έβγαλε στον αέρα, παραποιημένες: δύο διαφορετικές συνομιλίες συνενώθηκαν και παρουσιάστηκαν ως ενιαία.

Ποιος πήρε το υλικό; Ποιος έκανε το μοντάζ; Το “γιατί” είναι προφανές: έπρεπε να φανεί ότι αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν ο σταθμάρχης. Βασισμένος σε αυτές τις παραποιημένες συνομιλίες, ο πρωθυπουργός υποστήριξε στη Βουλή την εκδοχή του αποκλειστικώς ανθρώπινου λάθους.

Δεν αθωώνει τον σταθμάρχη το δημοσίευμα του Βήματος. Όμως δείχνει μία υπερβολική σπουδή κάποιων να κατευθύνουν την οργή του κοινού μόνο σ΄ αυτόν, μακριά από πολιτικά πρόσωπα. Θα μπορούσε, την αποκάλυψη για την υπεξαίρεση του υλικού, να μην την είχε κάνει το “ΒΗΜΑ” αλλά η “Ηχώ της Άνω Ραχούλας”. Θα άλλαζε τίποτε επί της ουσίας;

για τη συνέχεια CApital

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή