Η εγκληματική συμμορία, η οποία
ακούει στο όνομα Τρόικα, ενώ είναι εντελώς απαράδεκτο να αποκαλείται
Θεσμός, προκάλεσε μία ιστορικά μοναδική παγκοσμίως οικονομική καταστροφή
στην πατρίδα μας – σε συνεργασία με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις    

«Συμπέρασμα:
Αυτό που έχει συμβεί στη χώρα μας υπερβαίνει την πιο νοσηρή ανθρώπινη
φαντασία, ενώ δεν φαίνεται ακόμη σε όλη του την τρομακτική έκταση. Πρόκειται ασφαλώς για τη, με απόσταση, μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην παγκόσμια ιστορία –
η οποία ξεπερνάει ακόμη και αυτήν του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας ή
την επίθεση «σοκ και δέους» που δέχθηκε το Ιράκ από τη Δύση.

Επιγραμματικά, χάθηκαν πάνω από 500 δις €
λόγω της κατάρρευσης των τιμών της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας,
περισσότερα από 200 δις € στο ελληνικό χρηματιστήριο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον 120 δις € από τις τραπεζικές επισφάλειες, πάνω από 50 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών,
εισοδήματα που υπερβαίνουν τα 50 δις €, ΑΕΠ 60 δις €, κρατική περιουσία
άνω των 100 δις €, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις,
1.500.000 θέσεις εργασίας, χάθηκε εντελώς η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου, του ιδιωτικού τομέα επίσης κοκ.
Συνολικά δηλαδή πάνω από 1.000
δισεκατομμύρια €, με τη ζημία να αυξάνεται συνεχώς και χωρίς να
υπολογίζουμε τα «άυλα» εγκλήματα – όπως την εξαθλίωση των Ελλήνων, τις αυτοκτονίες, την καταστροφή πολλών γενεών νέων ανθρώπων, τη συλλογική κατάθλιψη και τόσα πολλά άλλα.
Η Ελλάδα έχει
ερειπωθεί, οικονομικά και ψυχικά, από μία σιωπηλή θύελλα τεραστίων
διαστάσεων, ενώ κάηκαν κυριολεκτικά τα πακέτα βοήθειας της Ευρώπης και
του ΔΝΤ, ύψους 240 δις € – καθώς επίσης τα χρήματα για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, από τον ELA έως το Target 2, χωρίς να βοηθήσουν καθόλου τη χώρα μας, η οικονομική κατάσταση της οποίας είναι απείρως χειρότερη, συγκριτικά με το 2010.
Η αποκατάσταση της Δικαιοσύνης απαιτεί τον εγκλεισμό των υπευθύνων στη φυλακή, με την ισόβια καταδίκη τους –
της Τρόικας, του αλαζονικού γερμανού υπουργού οικονομικών, της ψυχρής
καγκελαρίου του, καθώς επίσης όλων των μέχρι σήμερα ελληνικών
κυβερνήσεων«.
.

Ανάλυση

«Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από μία Ιδέα, όταν κάποιος έχει μία και μοναδική Ιδέα», έγραψε κάποτε ο Γάλλος φιλόσοφος Alain. Ως εκ τούτου, κατά πολλούς, η
πολιτική λιτότητας είναι μία εξαιρετικά επικίνδυνη Ιδέα, αφού συνιστά
το μοναδικό πολιτικό εγχείρημα, στο οποίο έχει «στρατολογηθεί», έχει
εκβιαστεί καλύτερα η Ευρώπη από τη Γερμανία που την απομυζεί αχόρταγα – έχοντας πλέον τα χαρακτηριστικά μίας Θρησκείας και όχι μίας απλής οικονομικής θεωρίας.
Περαιτέρω, η αντίθεση στην πολιτική λιτότητας, ειδικά σε συνθήκες
ύφεσης, δεν συνιστά προφανώς μία αριστερή αντίληψη – αφού η επεκτατική
δημοσιονομική πολιτική υιοθετήθηκε για πρώτη φορά από τον Keynes, έναν
από τους βασικούς υποστηρικτές της φιλελεύθερης οικονομίας, η οποία φυσικά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό (ανάλυση).
Εκτός αυτού η θέση, σύμφωνα με την οποία το ελληνικό χρέος δεν είναι
βιώσιμο, οπότε απαιτείται η διαγραφή ενός μέρους του δεν αποτελεί,
επίσης, μία αριστερή αντίληψη – αφού η διαγραφή, όταν μία επιχείρηση χρεοκοπεί, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του καπιταλισμού (άρθρο).
Είναι δε απολύτως απαραίτητη σε μία υπερχρεωμένη χώρα, επειδή αφενός μεν τα κράτη δεν χρεοκοπούν, αφετέρου είναι αδύνατον να αναπτυχθούν, όταν τα χρέη τους υπερβαίνουν το 100% του ΑΕΠ τους
– με εξαίρεση τα πολύ μεγάλα, όπως οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία, τα οποία
διαθέτουν τα δικά τους, παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα, έχοντας τη
δυνατότητα να μειώνουν πληθωριστικά τα χρέη τους. Τη δυνατότητα αυτή δεν
την έχει προφανώς η Ελλάδα, πόσο μάλλον αφού έχει μεταβιβάσει τη
νομισματική της κυριαρχία στην ΕΚΤ – η οποία ασφαλώς λειτούργησε έκνομα, διακόπτοντας την παροχή ρευστότητας στο τραπεζικό μας σύστημα, απειλώντας επαίσχυντα να το χρεοκοπήσει.
Εύλογα λοιπόν θεωρήσαμε, από ένα χρονικό σημείο και μετά ότι, η
Ελλάδα θα έπρεπε να επιδιώξει τη ριζική λύση των προβλημάτων της – μία διαγραφή του χρέους της δηλαδή, με εναλλακτική δυνατότητα τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να αποφύγει τον αργό, βασανιστικό θάνατο (ανάλυση).
Περαιτέρω, η κυβέρνηση ισχυρίσθηκε πως θα μπορούσε να το επιτύχει,
ενώ λίγο αργότερα, αφού είχε προηγουμένως εκλεγεί, το αναίρεσε –
υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Αντί λοιπόν να απαιτήσει
το αυτονόητο, την ονομαστική διαγραφή του χρέους, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση να καλύπτει τις δημόσιες δαπάνες με τα έσοδα της, καθώς
επίσης να δημιουργήσει σταδιακά τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του
υπολοίπου χρέους, απαίτησε τη δανειοδότηση νέων ελλειμμάτων του κράτους
από τους πιστωτές του – για να δρομολογήσει μία κοινωνική πολιτική,
κυρίως όμως για να προσλάβει ξανά τους δικούς της δημοσίους υπαλλήλους
και συνδικαλιστές, με τα χρήματα των Ευρωπαίων!
Αιτιολόγησε δε την παράλογη θέση της, ως μία αντίθεση της στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται στην Ευρώπη – η οποία όμως δεν έχει άμεση σχέση με την αποδεδειγμένα καταστροφική πολιτική των μνημονίων, την οποία είχε απαιτήσει η Τρόικα από την Ελλάδα (ανάλυση).
Με απλά λόγια, μία υπερχρεωμένη χώρα
δεν μπορεί να ζητάει νέα δάνεια, επί πλέον στα προηγούμενα, για να
εφαρμόσει μία επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, όπως
αυτή που έχει υιοθετηθεί από τις Η.Π.Α., πόσο μάλλον μία σπάταλη – αφού
δεν διαθέτει τα απαιτούμενα χρήματα, ενώ κανένας δεν τη δανείζει.
Οφείλει λοιπόν να επιβιώσει για κάποιο διάστημα με τα έσοδα της, έως ότου διαγράψει ένα μέρος του δημοσίου χρέους της
– έτσι ώστε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξόδου της στις αγορές,
νέου δανεισμού, επενδύσεων και βιώσιμης ανάπτυξης. Όλα τα υπόλοιπα είναι
διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία είναι ανάρμοστη για μία
σοβαρή, αξιόπιστη και αξιοπρεπή χώρα – η οποία είναι υποχρεωμένη να
αναμορφώσει τους σαθρούς Θεσμούς της, καθώς επίσης να διαχειρισθεί χρηστά τα οικονομικά της.
Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρωζώνη, το οποίο χρειάζεται διαγραφή μέρους των χρεών του, έτσι ώστε να μην υποχρεώνεται να εφαρμόζει μία «υφεσιακή» δημοσιονομική πολιτική σε συνθήκες αποπληθωρισμού – αφού η «εξέλιξη» των υπολοίπων χωρών του Νότου, σε μεγάλο βαθμό λόγω του μισθολογικού dumping της Γερμανίας (ανάλυση), είναι αντίστοιχη (γράφημα).
.

.
Όπως φαίνεται από το γράφημα της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ της
κάθε χώρας, η κατάσταση της Ιταλίας και της Πορτογαλίας είναι εξαιρετικά
κρίσιμη, ενώ η αντίστοιχη της Ισπανίας επιδεινώνεται διαρκώς – όχι τόσο
όμως ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας, η οποία απλά επιταχύνει και
επιδεινώνει την κατάρρευση τους, αλλά λόγω της υπερχρέωσης τους, ως επακόλουθο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, καθώς επίσης της αδυναμίας τους να ανταγωνισθούν τη Γερμανία (μερκαντιλισμός).
Το γεγονός αυτό είναι προφανώς γνωστό τόσο στη Γερμανία, όσο και στο ΔΝΤ – κάτι που ουσιαστικά αποκρύπτει η καγκελάριος, με τη συνενοχή του Ταμείου, προσπαθώντας να οχυρώσει τη γερμανική οικονομία προτού συμβεί το αναπότρεπτο: οι μαζικές αθετήσεις πληρωμών στην Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα εν προκειμένω χρησιμοποιήθηκε για να θολώσει την εικόνα – με
την επιβολή των μνημονίων, μετά από τη θανατηφόρα διάγνωση του ΔΝΤ (ανάλυση), τα οποία ολοκλήρωσαν την καταστροφή, ενώ υιοθετήθηκαν απλά και μόνο για να κερδηθεί ο χρόνος που απαιτούταν για την οχύρωση των υπολοίπων.
Το νέο δε μνημόνιο που υπέβαλλε μόνη της αυτή τη φορά η ελληνική κυβέρνηση (άρθρο), αυτοκτονικά, μάλλον δεν θεωρήθηκε απαραίτητο – επειδή η Γερμανία πιστεύει πλέον πως είναι επαρκώς προστατευμένη (άρθρο), οπότε αδιαφορεί εντελώς για την Ελλάδα (εάν δεν σχεδιάζει την έξοδο της από το ευρώ – ανάλυση).

Το ΔΝΤ

Εν τούτοις φαίνεται πως, είτε επειδή το ΔΝΤ δεν συμμερίζεται την άποψη της Γερμανίας, είτε επειδή τη θεωρεί επικίνδυνη για τα σχέδια των Η.Π.Α. στην Ευρώπη (ανάλυση),  ενεργοποίησε το επόμενο όπλο του – την έκθεση μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, η οποία αυτή τη φορά είναι αληθινή (πηγή).
Περιληπτικά, το ΔΝΤ υποστηρίζει πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο
δάνειο ύψους 50 δις € για να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της των
επομένων τριών ετών, καθώς επίσης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της
– λίγες ημέρες μετά την άρνηση των Ευρωπαίων να συζητήσουν ένα τέτοιο
θέμα. Συγκεκριμένα, έγραψε τα εξής, σε ελεύθερη μετάφραση:

«Για να διασφαλισθεί ότι το χρέος είναι
βιώσιμο, με υψηλή πιθανότητα, οι ελληνικές πολιτικές (μέτρα) θα πρέπει
να επιστρέψουν στο προσκήνιο αλλά, επίσης, οι λήξεις των υφισταμένων ευρωπαϊκών δανείων θα πρέπει κατ’ ελάχιστο να επιμηκυνθούν σημαντικά
– ενώ οφείλει να παρασχεθεί μία νέα ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για την
κάλυψη των αναγκών της Ελλάδας των επομένων ετών, με παρόμοιους
ευνοϊκούς όρους».

Ήταν βέβαια σε όλους γνωστή η αναγκαιότητα της διαγραφής μέρους των
χρεών, ενώ η πραγματική ερώτηση αφορούσε το πότε θα έπρεπε να ξεκινήσουν
αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης ο χρόνος που θα
εφαρμόζονταν. Ο γερμανός υπουργός οικονομικών όμως έκανε τα πάντα για να
μην συζητηθεί το συγκεκριμένο θέμα – επειδή ο στόχος του ήταν
πιθανότατα αφενός μεν να προσφέρει τη διαγραφή ως ανταμοιβή για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, αφετέρου επειδή φοβόταν τα προβλήματα στο κόμμα του, το οποίο δεν είναι πρόθυμο για τη διαγραφή χρεών.
Αντίθετα, ο στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν να ανακοινωθεί η διαγραφή χρέους τουλάχιστον ως μία μελλοντική προοπτική, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να περάσει τα νέα μέτρα στο κόμμα, καθώς επίσης στους εκλογείς της
– απέναντι στους οποίους είχε δεσμευθεί προεκλογικά με αύξηση των
δαπανών ύψους άνω των 12 δις € και όχι με εξοικονομήσεις της τάξης των 8
δις €, τις οποίες υπέγραψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός!
.

Η σφραγίδα της αποτυχίας της Τρόικας   

Εάν τώρα το ΔΝΤ είχε δημοσιεύσει την έκθεση του την προηγούμενη εβδομάδα, όταν οι διαπραγματεύσεις ήταν ακόμη ανοιχτές, τότε η Γερμανία δεν θα μπορούσε να αρνηθεί τη διαγραφή χρέους, αφού επέμενε στην παραμονή του Ταμείου στο πρόγραμμα
– οπότε θα είχε αποφευχθεί το χάος που ακολούθησε, κυρίως όμως το
κλείσιμο των τραπεζών, με το οποίο κυριολεκτικά δολοφονήθηκε η Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή η Ευρωζώνη στηρίζεται στην εφαρμογή του
Δικαίου, όπως κάποτε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πρέπει να βρεθεί ο ένοχος
της καταστροφικής καθυστέρησης. Εάν ήταν οι Ευρωπαίοι, επειδή φοβήθηκαν
τις δυσάρεστες αντιπαραθέσεις, τότε θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για την κλιμάκωση των «εχθροπραξιών» – οι οποίες έδωσαν τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία.
Οι προβλέψεις βέβαια για την Ελλάδα, οι οποίες εμφανίζονται στην έκθεση του ΔΝΤ (γράφημα), είναι καταστροφικές για την αξιοπιστία και τη φήμη της Τρόικας, ενώ τεκμηριώνουν την ενοχή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων
που διαχειρίσθηκαν την ελληνική κρίση – οι οποίες θα έπρεπε να
οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη. Κατά την άποψη μας τώρα, η διαγραφή θα πρέπει
πια να υπερβεί το 50% του δημοσίου χρέους – με την επί πλέον
αναγκαιότητα της παροχής αναπτυξιακών κεφαλαίων έναντι μεταρρυθμίσεων εκ
μέρους μας, για να λυθεί ριζικά το ελληνικό πρόβλημα.
.

ΔΝΤ – απόσπασμα της έκθεσης του ΔΝΤ για τη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
.
Ο πρώτος πίνακας στο παραπάνω γράφημα «προβάλλει» την εξέλιξη του
χρέους ως προς το πραγματικό ΑΕΠ έως το 2020, με δύο βασικά σενάρια, ο
δεύτερος ως ποσοστό επί των εσόδων, ενώ ο τρίτος αναφέρεται στις ανάγκες
χρηματοδότησης της χώρας, επίσης ως ποσοστό επί του ΑΕΠ – αποκαλύπτοντας την τρομακτική, σκοτεινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας, η οποία επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο, μετά από το ανεύθυνο κλείσιμο των τραπεζών εκ μέρους της ΕΚΤ.
Οι πίνακες, καθώς επίσης η έκθεση του ΔΝΤ, αποτελούν μία αδιάσειστη απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας της πολιτικής των μνημονίων που επιβλήθηκε από την Τρόικα στην Ελλάδα, την οποία άλλωστε έχουμε και εμείς τεκμηριώσει (ανάλυση)
– γεγονός που θα έπρεπε να προβληματίσει όλα τα ελληνικά κόμματα.
Ειδικά τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση η οποία, παρά το ότι τα είχε
καταγγείλει προεκλογικά (Ζάππειο), τα υιοθέτησε μετεκλογικά
«βασιλικότερα του Βασιλιά» – διαπράττοντας ένα τεράστιο έγκλημα εις
βάρος της Ελλάδας.
Οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης είναι επίσης μεγάλες, ειδικά όσον
αφορά την κατάληξη των πολύμηνων διαπραγματεύσεων στο κλείσιμο των
τραπεζών, το οποίο έδωσε τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία. Με
δεδομένο δε το ότι, εάν το ΑΕΠ διαμορφωθεί χαμηλότερα από τις προβλέψεις κατά 1%, θα απαιτηθούν νέα δάνεια ύψους 53 δις €,
επί πλέον στα ποσά που θα χρειασθούν για τη διάσωση των τραπεζών, λόγω
των συνεχώς αυξανομένων επισφαλειών τους (κόκκινα δάνεια), η αποτυχία
της πολιτικής των μνημονίων είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία – ένα
δυσθεώρητο δείγμα ανικανότητας του ΔΝΤ και της διευθύντριας του, την οποία δίκαια χαρακτηρίσαμε ως απελπιστικά ανεπαρκή (άρθρο).
.

Συμπέρασμα

Αυτό που έχει συμβεί στη χώρα μας υπερβαίνει την πιο νοσηρή ανθρώπινη
φαντασία, ενώ δεν φαίνεται ακόμη σε όλη του την τρομακτική έκταση. Πρόκειται ασφαλώς για τη, με απόσταση, μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην παγκόσμια ιστορία –
η οποία ξεπερνάει ακόμη και αυτήν του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας ή
την επίθεση «σοκ και δέους» που δέχθηκε το Ιράκ από τη Δύση.
Επιγραμματικά, χάθηκαν πάνω από 500 δις € λόγω της κατάρρευσης των
τιμών της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, περισσότερα από 200 δις € στο
ελληνικό χρηματιστήριο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον 120 δις € από τις τραπεζικές επισφάλειες, πάνω από 50 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών,
εισοδήματα που υπερβαίνουν τα 50 δις €, ΑΕΠ 60 δις €, κρατική περιουσία
άνω των 100 δις €, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις,
1.500.000 θέσεις εργασίας, χάθηκε εντελώς η πιστοληπτική ικανότητα του
δημοσίου, του ιδιωτικού τομέα επίσης κοκ.

Συνολικά δηλαδή πάνω από 1.000.000.000.000 €, με τη ζημία να αυξάνεται συνεχώς και χωρίς να υπολογίζουμε τα «άυλα» εγκλήματα – όπως την εξαθλίωση των Ελλήνων, τις αυτοκτονίες, την καταστροφή πολλών γενεών νέων ανθρώπων, τη συλλογική κατάθλιψη και τόσα πολλά άλλα.
Η Ελλάδα έχει ερειπωθεί, οικονομικά
και ψυχικά, από μία σιωπηλή θύελλα τεραστίων διαστάσεων, ενώ κάηκαν
κυριολεκτικά τα πακέτα βοήθειας της Ευρώπης και του ΔΝΤ,
ύψους 240 δις € – καθώς επίσης τα χρήματα για την ενίσχυση του
τραπεζικού συστήματος, από τον ELA έως το Target 2, χωρίς να βοηθήσουν
καθόλου τη χώρα μας, η οικονομική κατάσταση της οποίας είναι απείρως
χειρότερη, συγκριτικά με το 2010.

Οι ευθύνες της Τρόικας, της Γερμανίας, καθώς επίσης όλων των
ελληνικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, είναι
ανυπολόγιστες – ενώ, εάν δεν συμβεί κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί υπό το βάρος των αντίστοιχων προβλημάτων της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κοκ., όσο και αν επιδιώκει κανείς να απομονώσει την Ελλάδα (άρθρο), θεωρώντας την ως μοναδική εστία πυρκαγιάς.
.

Επίλογος

Δεν γνωρίζουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το πραγματικό ερώτημα του οποίου, «Χρεοκοπία ή Λιτότητα» δηλαδή, είναι κατά την άποψη μας ανεύθυνο να τοποθετείται στους Έλληνες Πολίτες – εάν όχι δειλό και απαράδεκτο εκ μέρους της κυβέρνησης.

Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε είναι το ότι, από οικονομικής και μόνο πλευράς, το «ΝΑΙ» ισοδυναμεί με έναν αργό, βασανιστικό θάνατο, ενώ το «ΟΧΙ» με τη χρεοκοπία ενός κράτους
– η οποία θεωρείται τότε μόνο ως αμετάκλητη, όταν ο λαός αρνείται πλέον
να αποδεχθεί τα καταναγκαστικά μέτρα της κυβέρνησης του.

Άλλωστε ο ορισμός της χρεοκοπίας, όπως έχουμε αναφέρει στην ανάλυση μας από τις 20 Νοεμβρίου του 2009, με τον τίτλο «Κρατική πτώχευση», ενώ έχει διαβαστεί από 600.000 περίπου Έλληνες, είναι ο εξής:

«Ουσιαστικά ένα κράτος θεωρείται επίσημα χρεοκοπημένο, μόνο εάν οι Πολίτες του επιδείξουν ανυπακοή – εάν
«επαναστατήσουν» δηλαδή και εμποδίσουν την εφαρμογή των καταναγκαστικών
και λοιπών μέτρων που επιβάλλονται από την κυβέρνηση τους (σε μία χώρα του Ευρώ από την Κομισιόν, μέσω της εθνικής κυβέρνησης)«.

Αυτό θα συμβεί ενδεχομένως αύριο, ενώ δεν μπορεί κανένας να
κατηγορήσει έναν λαό που θα ψηφίσει κάτι τέτοιο, μετά τα απίστευτα
βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκε επί πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς καν
να διαμαρτυρηθεί – εξευτελιζόμενος
διεθνώς, χάνοντας την περιουσία του, την εθνική του ανεξαρτησία, το
κοινωνικό του κράτος, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του, με
αντάλλαγμα μία ανυπολόγιστη καταστροφή, την οποία του προκάλεσε μία εγκληματική συμμορία, με την ονομασία Τρόικα.

Η μετονομασία της Τρόικας δε σε «Θεσμούς» είναι δείγμα δειλίας και μη αποδοχής της ψυχρής πραγματικότητας,
από ένα κόμμα που δυστυχώς μας έπεισε πως μπορεί να κυβερνήσει την
Ελλάδα – ενώ τελικά συνέχισε την αντιπολίτευση αλλάζοντας τον πρώην
πρωθυπουργό με τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να οδηγήσει αύτανδρο το
ελληνικό πλοίο στα βράχια.
Ολοκληρώνοντας, δεν θεωρούμε εντελώς απαράδεκτη μόνο τη στάση της ΕΚΤ αλλά, επίσης, τους ισχυρισμούς και τις απειλές της κυβέρνησης πως θα καταστρέψει την Ευρωζώνη και το παγκόσμιο σύστημα
– παρά το ότι κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις των
αγορών τη Δευτέρα. Ο σκοπός μας δεν είναι άλλωστε η έξοδος από το ευρώ, η
επιστροφή στη δραχμή και η καταστροφή των άλλων, αλλά η ευημερία της
πατρίδας μας, της ηπείρου μας και του πλανήτη μας – ενώ κανένας δεν έχει
το δικαίωμα να αυθαιρετεί, υπεξαιρώντας δόλια την εξουσία.
.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική
κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και
έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία,
καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

.