Ακολουθήστε μας

ΗΠΑ

Προς ανατροπή της κατάστασης στη Μέση Ανατολή

Δημοσιεύτηκε

στις

του Τιερί Μεϊσάν
Η περίοδος της «Αραβικής Άνοιξης» φτάνει στο τέλος της. Από τούδε
και στο εξής, ο Λευκός Οίκος και το Κρεμλίνο αναδιατυπώνουν το περίγραμμα της
«ευρύτερης Μέσης Ανατολής». 
Ωστόσο, η συμφωνία τους, που συνάφθηκε πριν από τη ρωσική
στρατιωτική επέμβαση στη Συρία μπορεί να τροποποιηθεί λόγω της αλλαγής της
ισορροπίας των δυνάμεων. 
Τίποτα δεν αποδεικνύει ότι η
Μόσχα θα δεχθεί τη σταθεροποίηση της Συρίας και θα κλείσει τα μάτια της για τον
διαμελισμό της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας που θα ξεκινήσει τώρα. 
Εν πάση
περιπτώσει, η διατάραξη που εμφανίζεται, αλλάζει το παιχνίδι που θεσπίστηκε εδώ
και πέντε χρόνια. Οι περισσότερες δυνάμεις που εμπλέκονται, προσπαθούν να
αλλάξουν τα ρούχα τους, η μια πριν από την άλλη.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός
(Συρία)

Ο τύπος, σε οποιαδήποτε χώρα, είναι πολύ απασχολημένος με
το να ελέγξει τη θέση του δικού του κράτους στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, στο
βαθμό που να αγνοεί τις παγκόσμιες διαπραγματεύσεις μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου [1] και, συνεπώς
, παρερμηνεύει τα δευτερεύοντα γεγονότα. 
Προκειμένου να αποσαφηνιστεί η παρούσα διπλωματική
διέγερση, πρέπει λοιπόν να επιστρέψουμε στη ρωσοαμερικανική συμφωνία του
περασμένου Σεπτεμβρίου.
Το δημόσιο τμήμα αυτής της συμφωνίας δημοσιεύτηκε από τη
Ρωσία σε ένα έγγραφο που διανεμήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου στο Συμβούλιο
Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [2].  Αναφέρει
ότι, για την αποκατάσταση της ειρήνης και της σταθερότητας στη Βόρεια Αφρική
και τη Μέση Ανατολή, πρέπει και φτάνει (1) να εφαρμοστούν τα ψηφίσματα του
Συμβουλίου Ασφαλείας  -γεγονός που
συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων την επιστροφή του Ισραήλ στα σύνορα του 1967-   και (2) να καταπολεμηθεί η τρομοκρατική
ιδεολογία,  -δηλαδή τόσο κατά των Αδελφών
Μουσουλμάνων που δημιουργήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και υποστηρίζονται από
την Τουρκία, όσο και κατά του ουαχαμπισμού  που προωθείται από τη Σαουδική Αραβία-.

Αρχικά είχε προγραμματιστεί ότι η Ρωσία θα προωθούσε ένα
ψήφισμα με αυτή τη κατεύθυνση κατά τη συνεδρίαση στις 30 Σεπτεμβρίου του
Συμβουλίου Ασφαλείας. Ωστόσο, οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν μια ώρα πριν να κατατεθεί [3]. Ο Σεργκέι Λαβρόφ, στη
συνέχεια προέδρευσε τη συνεδρίαση χωρίς να αναφερθεί στο σχέδιο του. Αυτό το
σημαντικό γεγονός δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ως τακτική διαφωνία που δεν έπρεπε
να εμποδίζει μια στρατηγική συμφωνία.
Στις 20 Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεχόταν στο
Κρεμλίνο τον Σύρο ομόλογό του Μπασάρ αλ-Ασαντ, παρουσία των υπουργών άμυνας και
εξωτερικών του, του γενικού γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της
Ρωσίας και του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Η συζήτηση
επικεντρώθηκε στην εφαρμογή του ρωσοαμερικανικού σχεδίου, συμπεριλαμβανομένης
και της εφαρμογής του Ανακοινωθέντος της Γενεύης της 30ης Ιουνίου 2012 [4]. Ο πρόεδρος
αλ-Άσαντ υποστήριξε ότι ακολουθεί τις οδηγίες του Ανακοινωθέντος και ειδικότερα
ότι έχει ενσωματώσει στη κυβέρνησή του τα κόμματα της αντιπολίτευσης που το του
ζήτησαν σύμφωνα με την περιγραφή που κάνει το Ανακοινωθέν για ένα κυβερνητικό
μεταβατικό όργανο.
Αφού επιβεβαιώθηκε ότι οι δύο χώρες είχαν την ίδια
ανάγνωση του Ανακοινωθέντος της Γενεύης, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν
να χαλιναγωγήσουν τα διαφωνούντα κράτη, δηλαδή τη Γαλλία, τη Τουρκία και τη
Σαουδική Αραβία. Γνωρίζοντας ότι η γαλλική θέση δεν στηρίζεται σε
ρεαλιστικά συμφέροντα, αλλά εξηγείται αποκλειστικά από μια αποικιοκρατική
φαντασία και τη διαφθορά της κυβέρνησης της από τα τουρκικά και Σαουδαραβικά
χρήματα [5], ο Λευκός
Οίκος και το Κρεμλίνο αποφάσισαν να θεραπεύσουν μόνο την πηγή του προβλήματος,
δηλαδή την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία. Στις 23
Οκτωβρίου, ο Τζον Κέρι και ο Σεργκέι Λαβρόφ συνάντησαν επομένως τους Τούρκο και
Σαουδάραβα ομολόγους τους στη Βιέννη. Τελικό κείμενο δεν δημοσιεύτηκε.  Ωστόσο,
φαίνεται ότι η Ρωσία απείλησε τους δυο προσκεκλημένους χωρίς οι Ηνωμένες
Πολιτείες να τους υπερασπιστούν.
Πανικόβλητη για μια πιθανή ρωσοαμερικανική συμφωνία κατά
της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας, η Γαλλία στη συνέχεια οργάνωσε τότε ένα
«δείπνο εργασίας», όχι μια «διπλωματική διάσκεψη κορυφής» στο Παρίσι. Η
Γερμανία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, οι Ηνωμένες Πολιτείες,
η Ιταλία, η Ιορδανία, το Κατάρ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία «μίλησαν» και
όχι «αποφάσισαν» για τη τύχη της Συρίας. Η μορφή αυτής
της συνεδρίασης ταιριάζει με αυτή της «βασικής ομάδας» (Core Group) των «Φίλων της Συρίας», εκτός από την Αίγυπτο η οποία
έχει ήδη ενταχθεί κρυφά στο στρατόπεδο της Συρίας. Το γεγονός ότι αναγκάστηκαν
να καλέσουν τις ΗΠΑ χάλασε τη συνάντηση. Και πάλι εδώ, δεν υπάρχει τελικό κείμενο.
Τέλος, στις 30 Οκτωβρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η
Ρωσία συγκέντρωσαν έναν μεγαλύτερο Άρειο Πάγο, που συμπεριλάμβανε όλους τους συμμετέχοντες
στις δύο προηγούμενες συνεδριάσεις συν την Αίγυπτο, την Κίνα, το Ιράκ, το Ιράν,
το Λίβανο, το Ομάν, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη. Αν ο τύπος
ξέσπασε θορυβωδώς για την παρουσία του Ιράν που είχε κρατηθεί εκτός οποιασδήποτε
ρύθμισης από την έναρξη της σύγκρουσης, δεν έδωσε προσοχή στην επιστροφή της
Αιγύπτου του στρατάρχη αλ-Σίσι που είχε αποκλειστεί από τη Γαλλία και
επιστρέφει στη διεθνή σκηνή, χάρη στην ανακάλυψη των νέων κοιτασμάτων
πετρελαίου, ούτε στη συνεχιζόμενη απουσία της κύριας περιφερειακής δύναμης, ήτοι
του Ισραήλ. Αυτό το τελευταίο σημείο δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο
αν το εβραϊκό κράτος είχε προηγουμένως λάβει την εγγύηση για την επίτευξη ενός
από τους πολεμικούς στόχους του, ήτοι τη δημιουργία ενός αποικιακού κράτους στα
βόρεια της Συρίας.
Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν όλοι να υπογράψουν μια τελική
δήλωση που μόνο οι Ρώσοι και οι Ιρανοί φρόντισαν να διαδοθεί [6]. Και αυτό για τον απλό καλό λόγο ότι σηματοδοτεί την ήττα των Αμερικανών γερακιών. Πράγματι,
στην παράγραφο 8, αναφέρεται ότι η «πολιτική διαδικασία»  -και όχι η «διαδικασία μετάβασης»-   θα
πρέπει να καθοδηγείται από τους Σύρους, ιδιοκτησία της Συρίας και ότι ο
συριακός λαός θα αποφασίσει για το μέλλον της Συρίας [ 7]. Αυτή η
βαριά διατύπωση αναιρεί το έγγραφο Feltman το οποίο
αποτελεί ο στόχος για περισσότερα από τρία χρόνια των γερακιών των ΗΠΑ, των
Γάλλων, Τούρκων και Σαουδαραβών: τη συνολική και άνευ όρων παράδοση της Αραβικής
Δημοκρατίας της Συρίας [8].

Το αμερικανικό σχέδιο συνεχίζεται παρά τη συμφωνία με τη
Ρωσία

Η συνέχεια των γεγονότων θα έπρεπε λογικά να είναι η
συμμόρφωση της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Γαλλίας, η οποία θα
μπορούσε να γίνει παράλληλα με τη διατήρηση των αρχικών στόχων των ΗΠΑ.
Για την Τουρκία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των
βουλευτικών εκλογών αυτής της 1ης Νοεμβρίου και ειδικά στην
περίπτωση μιας νίκης του ΑΚΡ [9], ο εμφύλιος
πόλεμος αναμένεται να επεκταθεί και να αναπτυχθεί [10] μέχρι το διαμελισμό
της χώρας στα δυο, έπειτα με τη συγχώνευση του τουρκικού Κουρδιστάν, του ιρακινού
Κουρδιστάν και ενός αραβοσυριακού εδάφους που καταλαμβάνεται από τους Κούρδους
της Συρίας και τις Ηνωμένες Πολιτείες. 
Ήδη, το YPG και οι
Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κατακτήσει μαζί αραβικό έδαφος στη βόρεια Συρία. Το YPG το οποίο,
μέχρι τον περασμένο μήνα έπαιρνε όπλα και μισθούς από τη Δαμασκό,
στράφηκε εναντίον της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. 
Οι πολιτοφύλακες
του εισβάλουν στα χωριά που κατάκτησαν, εκδιώκουν τους εκπαιδευτικούς και ανακηρύσσουν
την αναγκαστική κουρδοποίηση των σχολείων. Τα κουρδικά, τα οποία ομιλούνται και
διδάσκονται στα σχολεία, έγιναν η μοναδική και υποχρεωτική γλώσσα. Οι
πολιτοφυλακές της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, συμπεριλαμβανομένων των Ασσυρίων,
περιορίστηκαν να υπερασπιστούν τα σχολεία τους με τα όπλα εναντίον των Κούρδων
συμπατριωτών τους.
Από την πλευρά του, ο βασιλιάς Σαλμάν της Σαουδικής
Αραβίας πρέπει να παραδεχτεί την ήττα του στην Υεμένη, έναν γείτονα στον οποίον
είχε εισβάλει επίσημα για να στηρίξει έναν πρόεδρο σε φυγή, στην πραγματικότητα
για την εκμετάλλευση με το Ισραήλ του πετρελαίου του «άδειου Τετάρτου» (Empty Quarter) [11]. 
Ο ένας μετά τον άλλον, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η
Αίγυπτος αποχώρησαν από το συνασπισμό του. Τα πρώτα, μετά από βαριές απώλειες μεταξύ των αξιωματικών τους, η τελευταία πιο
διακριτικά, αφήνοντας τις στρατιωτικές επιχειρήσεις αποκλειστικά στα χέρια των
Ισραηλινών. 
Οι Χούτις, οι οποίοι τους έσπρωξαν προς τα βόρεια με τους
βομβαρδισμούς, διεξήγαγαν πολλές επιδρομές στη Σαουδική Αραβία και κατέστρεψαν αεροπορικές
στρατιωτικές βάσεις και τον εξοπλισμό τους. 
Οι Σαουδάραβες στρατιώτες, σχεδόν όλοι ξένοι, που υπηρετούν
κάτω από το σήμα των Σαούδ, λιποτάκτησαν μαζικά αναγκάζοντας τον βασιλιά να
εκδώσει διάταγμα εναντίον των λιποταξιών. Για να
αποφευχθεί μια στρατιωτική καταστροφή, η Σαουδική Αραβία, στη συνέχεια
αναζήτησε νέους συμμάχους. 
Ενάντια σε σκληρά ζωντανά μετρητά, η Σενεγάλη έχει
στείλει 6.000 άνδρες και το Σουδάν 2.000.  Η Μαυριτανία διστάζει ακόμα να στείλει  απόσπασμα. 
Λέγεται ότι ο βασιλιάς έχει πλησιάσει επίσης τον ιδιωτικό
στρατό Academi (πρώην Blackwater/Xe) ο οποίος
φέρεται να στρατολογήσει σήμερα μισθοφόρους στην Κολομβία. 
Αυτό το φιάσκο αποδίδεται άμεσα στον πρίγκιπα Μοχάμεντ
μπιν Σαλμάν, ο οποίος διεκδίκησε τη πρωτοβουλία  για αυτόν τον πόλεμο. Έτσι,
αποδυναμώνει την εξουσία του πατέρα του, βασιλιά Σαλμάν, και δημιουργεί αμφισβητήσεις
από τις δύο φατρίες που αποκλείονται από την εξουσία, εκείνη του πρώην βασιλιά
Αμπντάλα και εκείνη του πρίγκιπα Μπαντάρ. 
Λογικά αυτή η σύγκρουση πρέπει να οδηγήσει στο μοίρασμα της
κληρονομιάς τους, μεταξύ των τριών φατριών και ως εκ τούτου, στο διαμελισμό του
βασιλείου σε τρία κρατίδια.
Μόνο μετά από αυτές τις νέες συγκρούσεις μπορεί η ειρήνη
να επιστρέψει στην περιοχή, εκτός από το αραβικό μέρος που αποικίστηκε από το
νέο Κουρδιστάν, που προορίζεται να γίνει το νέο σημείο σύνδεσης των περιφερειακών
ανταγωνισμών στη θέση και αντί της Παλαιστίνης.
Αλλά ακόμα και γραπτό, το μέλλον είναι αβέβαιο. 
Η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ Ουάσιγκτον και
Μόσχας [12] μπορεί και
να αλλάξει τη συμφωνία τους.
Οι
αρουραίοι αφήνουν το βαπόρι
Ενώ οι κακοί παίκτες ανακοινώνουν χωρίς διασκελισμό ότι η
ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία δεν θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα
για τη Μόσχα, οι τζιχαντιστές υποχωρούν και τρέφουν σε φυγή προς το Ιράκ και
την Τουρκία. 
Ο επικεφαλής του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου, Στρατηγού
Τζόζεφ Dunford,
παραδέχθηκε, στις 27 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια ακρόασης στη Γερουσία, ότι από
τούδε και στο εξής τα όπλα μιλούν υπέρ της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας [13]. Ενώ ο
ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, στρατηγός Philip Breedlove, δήλωσε
στις 30 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στο Πεντάγωνο, ότι είναι
μια συγκρατημένη περιγραφή να πούμε ότι η κατάσταση αλλάζει μέρα με τη μέρα και
απειλεί από τώρα και στο εξής την ασφάλεια της Ευρώπης [14].
Είναι σαφές ότι η συμμαχία μεταξύ των υποστηρικτών του
χάους και των οπαδών της  επαναποικιοκρατίας
όχι μόνο θα χάσει στη Συρία, αλλά ότι η ίδια η Ατλαντική Συμμαχία δεν μπορεί
πλέον να διεκδικήσει την παγκόσμια κυριαρχία. 
Έτσι, μια ξαφνική ταραχή διαπερνά τις πρεσβείες, πολλές
λέγοντας ότι είναι καιρός για την επίτευξη της ειρήνης  -γεγονός που υπονοεί ότι πίστευαν προηγουμένως
διαφορετικά-.
Οι «αλλαγές κοστουμιού» που αναγγέλνονται σχετικά με τη
Συρία θα έχουν ως συνέπεια τη καθαγίαση του διεθνούς ρόλου της Ισλαμικής
Δημοκρατίας του Ιράν και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δύο παράγοντες που ο δυτικός τύπος
παρουσίαζε πριν ακόμη τέσσερις μήνες, ως εντελώς απομονωμένοι και καταδικασμένοι
σε τρομερές οικονομικές δυσκολίες, δύο δυνάμεις που είναι από τούδε και στο εξής οι πρώτες
στρατιωτικές περιφερειακές δυνάμεις  για
το Ιράν και παγκόσμιες για τη Ρωσία, και ως δεύτερη συνέπεια, η διατήρηση στην
εξουσία του Προέδρου αλ-Άσαντ στον οποίον ανακοίνωναν τα τελευταία πέντε χρόνια
ότι «πρέπει να φύγει».
Σε αυτό το πλαίσιο, η προπαγάνδα πολέμου συνεχίζει ατάραχη,
ισχυριζόμενη ότι αν δεν υπήρχαν οι ρωσικές βομβιστικές επιθέσεις που σκοτώνουν
αμάχους, ο συριακός στρατός θα τις αναλάμβαναν, ισχυρισμός που επιβεβαιώνεται
από τη μήτρα των τρομοκρατικών οργανώσεων, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, μέσω
του συριακού παρατηρητηρίου τους για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ή ακόμη ότι
η Ρωσία βιάζεται να διαπραγματευτεί, καθώς η επέμβασή της κοστίζει ακριβά  -λες και δεν έγινε προϋπολογισμός κατά τη
διάρκεια της μακράς προετοιμασίας της-. 
Ποτέ μαινόμενος από εφεύρεση, ο διευθυντής της CIA, John Brennan,
ισχυρίζεται εν τω μεταξύ ότι η Ρωσία ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τον πρόεδρο αλ-Άσσαντ,
παρότι που ο πρόεδρος Πούτιν χλεύασε αυτή την αυτο-πειθώ μερικές ημέρες
νωρίτερα, στον Όμιλο Βαλντέι.
Στη Γαλλία, η επανάσταση κερδίζει την πολιτική τάξη. 
Οι τέσσερις βασικοί ηγέτες της δεξιάς, Ντομινίκ ντε
Βιλπέν, Φρανσουά Φιγιόν, Αλέν Ζιπέ, Νικολά Σαρκοζί δήλωσαν, ο καθένας από τη
πλευρά του, ότι είναι παράλογο να αποξενωθεί η Ρωσία και να μην αναγνωριστεί η ήττα
στη Συρία. 
Ωστόσο, ο Ζιπέ, ο οποίος έπαιξε κεντρικό ρόλο στην αρχή
του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της υπογραφής μιας μυστικής συνθήκης με την
Τουρκία, συνεχίζει να διατηρεί τον στόχο της ανατροπής της Αραβικής Δημοκρατίας
της Συρίας, αργότερα. 
Στην αριστερά, ορισμένοι ηγέτες σχεδιάζουν μελλοντικές
επισκέψεις στη Δαμασκό.
Ο πανικός ενώπιον των αναμενόμενων αλλαγών είναι στην ουσία
γενικός.
Αν ο Νικολά Σαρκοζί έσπευσε προς τον Πρόεδρο Πούτιν, ο Γερμανός
αντι-καγκελάριος, Gabriel Sigmard επίσης [15].
Πρότεινε να κλείσουν οι διαφορές και οι πικρίες του
παρελθόντος και να ανανεωθεί ο διάλογος με τη Ρωσία. 
Καιρός ήτανε.
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά.
Τιερί Μεϊσάν.
, Ινφογνώμων Πολιτικά, από τον Thierry Meyssan, Δίκτυο
Βολταίρος
, 5 Οκτ 2015.
[2] « Proposition russe d’un débat au Conseil de sécurité sur le terrorisme » («Ρωσική  πρόταση για
συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας σχετικά με  την
τρομοκρατία»), , Réseau Voltaire, 1er octobre 2015.
[4]
« Communiqué
final du Groupe d’action pour la Syrie
 » («Τελικό 
ανακοινωθέν της Ομάδας Δράσης για  τη Συρία»), Réseau Voltaire, 30 juin 2012.
Ινφογνώμων Πολιτικά, από τον Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο
Βολταίρος
, 12 Οκτωβρίου 2015.
[6] “Joint Statement on the outcome of the multilateral talks on Syria” (“Κοινή Δήλωση σχετικά με
την έκβαση των πολυμερείς συνομιλίες για τη Συρία»), Voltaire Network, 30 October 2015.
[7] “This political process will be
Syrian led and Syrian owned, and the Syrian people will decide the future of
Syria”.
[8] « Δύο αγκάθια στο πόδι του Ομπάμα», Ινφογνώμων
Πολιτικά, από τον Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 31
Αυγούστου 2015.
 [9] « Vers la fin du système Erdoğan » («Προς  το τέλος
του συστήματος  Ερντογάν»), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 15 juin 2015.
[10] « Η Τουρκία σε κίνδυνο » , Ινφογνώμων Πολιτικά, από τον Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο
Βολταίρος
, 27 Ιουλίου 2015.
[11]
« Les projets
secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite
 »,
par Thierry Meyssan ; « Pourquoi
l’Occident est-il silencieux sur la guerre du Yémen ?
 » («Τα 
μυστικά προγράμματα του Ισραήλ και της Σαουδικής  Αραβίας»), από τον Thierry
Meyssan, («Γιατί σιωπά η Δύση για τον πόλεμο στην Υεμένη;» από τη Μάρθα Mundy, μετάφραση Alasso, Counterpunch,
Voltaire
 Network, 22 Ιουνίου και 4 Οκτωβρίου 2015.,
 Ινφογνώμων
Πολιτικά, από τον Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 19 Οκτωβρίου
2015.
[13] “Dunford Tells Senate Now is Time to
Reinforce Iraqi Success Against ISIL
”, Jim Garamone, DoD News, October 27, 2015.
[15] « Η Γερμανία προσπαθεί να βγει από τη συριακή σύγκρουση
»,
Ινφογνώμων Πολιτικά, από τον Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 29 Οκτώβρη
2015

http://www.voltairenet.org/article189148.html
var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);})();

Video

Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή

Ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή της Κυριακής 6 Οκτωβρίου

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Θέματα Εκπομπής 5ης Οκτωβρίου 2024
1. Γεραπετρίτης: Θα κάνω αυτό που πρέπει στο Αιγαίο και ας χαρακτηριστώ μειοδότης
2. Ελλάδα-υδρογονάνθακες: Ποιος κρύβεται πίσω από την παρακώλυση των γεωτρήσεων; 13:00
3. Κύπρος: Η τριμερής αποφασίστηκε από Αθήνα και Άγκυρα, ερήμην της Λευκωσίας 21:50
4. Τουρκία: Κέρδισε διαγωνισμό στη Ρουμανία για πώληση τεθωρακισμένων οχημάτων αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων 27:00
5. Ισραήλ: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της επίθεσης – Θα αντεπιτεθούμε λέει το Ιράν 33:15
6. ΗΠΑ: Ο Τραμπ γύρισε στον τόπο του εις βάρος του εγκλήματος στην Πενσυλβάνια 59:00
7. Ρωσία-Ουκρανία: Μοντέλο Δυτικής-Ανατολικής Γερμανίας προκρίνουν Δυτικοί κιαι Ουκρανοί αξιωματούχοι 01:01:50

Συνέχεια ανάγνωσης

ΗΠΑ

Μάικλ Ρούμπιν στο Middle East Forum: Σε παρακμή τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν

Τυφλοί οι Αμερικανοί! Δεν βλέπουν τα τρωτά σημεία του Ιράν. Πιστεύουν ότι η Ισλαμική Δημοκρατία είναι πολύ ισχυρότερη βιομηχανικά και στρατιωτικά από ό,τι είναι.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Το Ιράν πρέπει να εισάγει διυλισμένη βενζίνη, όχι μόνο για να τροφοδοτεί μηχανοκίνητα οχήματα, αλλά και για να διοχετεύει στα κοιτάσματα για την εξόρυξη πετρελαίου.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν*, Middle East Forum

Τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν είναι τα παλαιότερα στη Μέση Ανατολή. Το 1901, ο Αυστραλός William Knox D’Arcy κέρδισε μια παραχώρηση για αυτό που μέσα σε μια δεκαετία θα γινόταν η Anglo-Persian Oil Company. Καθώς η Περσία άλλαξε το όνομά της σε Ιράν το 1935, το ίδιο έκανε και η εταιρεία, πρώτα σε Αγγλο-Ιρανική Εταιρεία Πετρελαίου και στη συνέχεια, καθώς μεγάλωνε πέρα ​​από το Ιράν, μετονομάστηκε σε British Petroleum.

Το κρατικό μυστικό

Η παραγωγή κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1970. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση υπήρξε πολιτικό χάος και ακολούθησαν δεκαετίες κακοδιαχείρισης στα… χωράφια του Ιράν. Η παραγωγή ορισμένων χωραφιών μειώνεται τώρα κατά 8 έως 12 τοις εκατό ετησίως. Το Ιράν πρέπει να εισάγει διυλισμένη βενζίνη, όχι μόνο για να τροφοδοτεί μηχανοκίνητα οχήματα, αλλά και για να διοχετεύει στα κοιτάσματα για την εξόρυξη πετρελαίου. Η εξάρτηση του Ιράν από την εισαγόμενη βενζίνη είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο οι απειλές του να κλείσει τα στενά του Ορμούζ είναι υπερβολικές. Όχι μόνο δεν μπορούν στρατιωτικά, αλλά οποιοδήποτε κλείσιμο θα έβλαπτε δυσανάλογα το Ιράν επειδή η Κίνα και άλλοι πελάτες θα μπορούσαν εύκολα να αγοράσουν πετρέλαιο από άλλες αγορές.

Η Κίνα μπορεί σύντομα να χρειαστεί να το κάνει ούτως ή άλλως. Μόλις πριν από δύο χρόνια, η Ισλαμική Δημοκρατία ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου αρχηγείου ανάπτυξης για τις νανο- και μικρο-τεχνολογίες, περισσότερο γνωστό ως Συμβούλιο Καινοτομίας Νανο-Τεχνολογίας του Ιράν. Ενώ η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου του Ιράν αντιμετωπίζει τα αληθινά στατιστικά στοιχεία για τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν ως κρατικό μυστικό, αυτό το σημείωμα προφανώς δεν έφτασε στους επιστήμονες και τους μηχανικούς στο κέντρο. Καμαρώνοντας για την παραγωγή νανοκαταλυτών που βοηθούν στη διάσπαση του αργού και στην αύξηση της απόδοσης σε πιο πολύτιμα παραπροϊόντα, ο νέος οργανισμός ανέφερε ότι ο νανοκαταλύτης του μπορεί να βοηθήσει το Ιράν να σταματήσει τις σπείρες θανάτου στα χωράφια του. Σήμερα, το Ιράν παράγει ελαφρώς πάνω από 3 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, αλλά ελπίζει ότι θα διπλασιαστεί σχεδόν στα 5,8 εκατομμύρια βαρέλια μέσα σε πέντε χρόνια.

Προς το παρόν, για την επίτευξη αυτού του αριθμού, λέει το κέντρο νανοτεχνολογίας, θα απαιτούσε τη γεώτρηση 2.000 νέων γεωτρήσεων. Αναφέρει επίσης ότι κάθε νέο πηγάδι χρειάζεται 200 ​​ημέρες για να σκάψει και να τεθεί σε λειτουργία. «Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αύξηση της εξόρυξης από λειτουργικά πηγάδια, η οποία απαιτεί τη χρήση προηγμένων τεχνολογιών όπως η νανοτεχνολογία», ανακοίνωσε το κέντρο, προσθέτοντας, «Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα και, κατά συνέπεια, η έλλειψη προμήθειας καταλυτών που απαιτούνται από διυλιστήρια και πετροχημικά από το εξωτερικό, προκάλεσε επίσης την ιεράρχηση της στήριξης» για νέους καταλύτες.

Τυφλοί οι Αμερικανοί μπροστά στα τρωτά σημεία του ιρανικού καθεστώτος

Αυξάνονται τώρα οι εικασίες ότι, στον απόηχο της πρόσφατης επίθεσης βαλλιστικών πυραύλων του Ιράν στο Ισραήλ, οι ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις θα αντεπιτεθούν. Καθώς η βιομηχανία πετρελαίου του Ιράν τροφοδοτεί την οικονομία του, η στόχευση της βιομηχανίας φαίνεται πιθανή. Ορισμένα σημεία πνιγμού (choke points) είναι προφανή. Το Ιράν εξάγει το 90 τοις εκατό του πετρελαίου του μέσω ενός μόνο σημείου: του πετρελαϊκού τερματικού σταθμού Kharg . Ωστόσο, με τόσα πολλά πεδία σε παρακμή, η ικανότητα του Ιράν να παράγει ή να εισάγει νανοκαταλύτες μπορεί να είναι μια δεύτερη επιλογή, όπως και η βιομηχανική ζώνη Asaluyeh όπου συγκεντρώνονται τόσο μεγάλο μέρος των βιομηχανιών πετρελαίου και πετροχημικών του Ιράν.

Σε όλες τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, υπάρχει ένα παράξενο φαινόμενο: Αμερικανοί αξιωματούχοι παραμένουν τυφλοί ή αρνούνται να εκμεταλλευτούν τα τρωτά σημεία του ιρανικού καθεστώτος και αντ’ αυτού αρπάξουν την ήττα από τα σαγόνια της νίκης πλημμυρίζοντας το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης με μετρητά. Αυτή η δυναμική έχει φέρει τη Μέση Ανατολή στα πρόθυρα πολέμου και την Ισλαμική Δημοκρατία στα πρόθυρα της έκρηξης πυρηνικών όπλων. Ένας από τους λόγους για τους οποίους η Δύση παραχωρεί συνεχώς στην Τεχεράνη είναι, όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύουν ότι η Ισλαμική Δημοκρατία είναι πολύ ισχυρότερη βιομηχανικά και στρατιωτικά από ότι είναι. Οι αχίλλειες φτέρνες υπάρχουν. Το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει τον ρόλο του Τρώα Πρίγκιπα Πάρη και θα ρίξει το μοιραίο βέλος.

Το άρθρο του Μάικλ Ρούμπιν στο Middle East Forum

 

*Ο Μάικλ Ρούμπιν είναι ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute, όπου ειδικεύεται σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα στο Ιράν και την Τουρκία. Η καριέρα του περιλαμβάνει χρόνο ως αξιωματούχος του Πενταγώνου, με εμπειρίες πεδίου στο Ιράν, την Υεμένη και το Ιράκ, καθώς και διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Ο κ. Ρούμπιν έχει επίσης συνεισφέρει στη στρατιωτική εκπαίδευση, διδάσκοντας μονάδες Πολεμικού Ναυτικού και Πεζοναυτών των ΗΠΑ σχετικά με τις περιφερειακές συγκρούσεις και την τρομοκρατία. Το επιστημονικό του έργο περιλαμβάνει πολλές βασικές εκδόσεις, όπως το «Dancing with the Devil» και το «Eternal Iran». Ο Ρούμπιν απέκτησε το διδακτορικό του και μεταπτυχιακό στην ιστορία και πτυχίο βιολογίας από το Πανεπιστήμιο Yale.

 

 

Συνέχεια ανάγνωσης

ΗΠΑ

Πως επηρεάζουν οι εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής την Ελλάδα;

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

1.-Η θέση αρχής που διαμορφώνει τις παρακάτω απόψεις είναι, κατ αρχάς, ανθρωπιστική.

2.- Η δεύτερη θέση είναι το συμφέρον της χώρας μας. Κυρίως η επιβίωσή της που απειλείται. Η γεωπολιτική, δηλαδή, της περιοχής. Ακόμη και όταν επιδιώκουμε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη δεν το κάνουμε ιδεοληπτικά. Αναζητούμε το πλαίσιο που θα μπορούσε να μειώσει την απειλή αφανισμού μας. Δεν παραβλέπονται ούτε οι ιστορικές αμαρτίες της ούτε η επιθετικότητά της. Αλλά με κάποιους που ταιριάζουμε περισσότερο πρέπει να συμβιώσουμε.

Με αυτά ως δεδομένα ιδού μια μικρή ανάλυση των δύο πολέμων.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

3.-Στο παλαιστινιακό η θέση μου είναι δύο κράτη στα σύνορα του 67. Δεν είμαι, δηλαδή, ούτε κατά της ύπαρξης του Ισραήλ, ούτε υπερ της εξάλειψης των παλαιστινίων.
Παρά τις συνομιλίες που διεξήχθησαν δεν πίστεψα ποτέ πως είτε η μια πλευρά είτε η άλλη ήθελε πραγματικά λύση δύο κρατών.
Η λύση αυτή τωρα εξέλειπε. Το Ισραήλ φαίνεται να κέρδισε την τελευταία αντιπαράθεση αλλά είναι και αιχμάλωτο της νίκης του. Τι θα κάνει με τους Παλαιστίνιους; Όσους και να σκοτώσει, όποια εθνοκάθαρση ή γενοκτονία και να πραγματοποιήσει, δεν θα μπορέσει να τους εξαφανίσει όλους. Αυτό δείχνει η ιστορία των εθνοκαθάρσεων.
Πιστεύω πως η θέση του ήταν ένα ενιαίο κράτος στο οποίο με κάποια μορφή θα συνυπήρχαν και οι παλαιστίνιοι. Σήμερα θα προβληματίζεται και το ίδιο το Ισραήλ αν μια τέτοια λύση είναι βιώσιμη. Έχει προκαλέσει τέτοια τραγωδία στο εσωτερικό τους που δύσκολα θα βρει και μορφή συνύπαρξης και αξιόπιστη και ικανή διοίκηση των παλαιστινίων.

3.-Η ενέργεια της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου δεν ήταν, απλώς, αδικαιολόγητη. Ήταν απάνθρωπη, καταστροφική και τρομοκρατική. Τρομοκρατία είναι κάθε ενέργεια που καταφέρεται κατά των πολιτών. Η αντίδραση του Ισραήλ ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη. Το Ισραήλ ξεπέρασε εκείνο τη σημείο κατά πολύ και σήμερα έχει προκαλέσει τον θάνατο περίπου 50.000 ανθρώπων. Πρόκειται για πολιτική εθνοκάθαρσης. Το Ισραήλ είναι κατηγορούμενο στο Διεθνές Δικαστήριο για γενοκτονία. Και το ίδιο ως χώρα και η ηγεσία του δεν θα αποφύγουν το κατηγορητήριο μετά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως εκβάσεως.
Είμαι αντίθετος στην πολιτική αυτή του Ισραήλ. Πολλοί απο την ελληνική κοινή γνώμη δικαιολογούν τις ενέργειές του παρόλο που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική του επιφανείς Εβραίοι και στο Ισραήλ και ανα τον κόσμο. Βασιλικότεροι του βασιλέως, δηλαδή;

4.-Η γεωπολιτική διάσταση γίνεται περίπλοκη. Το Ισραήλ αυτήν την στιγμή φαίνεται να εξόντωσε τους αντιάλους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ) και εκμηδένισε το γεωπολιτικό εκτόπισμα του Ιράν. Η γεωπολιτική έκλειψη του Ιράν δημιουργεί κενό στη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Το Ιράν ήταν ο μόνος πόλος που είχε εξ ορισμού γεωπολιτικές αντιθέσεις με την Τουρκία και μπορούσε να τις διεκδικήσει. Το Ισραήλ φαίνεται, επίσης, ότι μπορεί να προβάλλει ενεργά σκληρή ισχύ που το καθιστά περιφερειακή δύναμη αλλά την ισχύ του, λόγω μειωμένου, αριθμητικά, ανθρώπινου δυναμικού την κρατά για τον εαυτό του. Για την περίπτωση που διακινδυνεύσει. Με την αποδυνάμωση του Ιράν και με την στάση του Ισραήλ όπως περιγράφηκε παραπάνω η Τουρκία εμφανίζεται ως η μόνη περιφερειακή δύναμη. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ αρνητική για την Ελλάδα δεδομένου ότι ο μόνος κίνδυνος εναντίον της ακεραιότητας και των συμφερόντων της προέρχεται απο την Τουρκία.

5.-Το Ισραήλ θα συνεχίσει την αντιπαράθεση με το Ιράν αλλά όχι και με την Τουρκία. Οι δεσμοί Τουρκίας -Εβραίων είναι παλαιοί και στέρεοι. Δεν χαλούν για συγκυριακούς λόγους του Ερντογάν. Ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ δύο χάρτες. Τις χώρες της κόλασης και τις χώρες του καλού. Δεν περιέλαβε σε κανέναν απο τους δύο την Τουρκία. Αφήνει περιθώρια συνεννόησης. Αν λάβει κανείς υόψη του την δουλική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αγκυρα, το Ισραήλ μετά τον πόλεμο θα επιδιώξει αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία.

6.-Παρά την γεωπολιτική απομείωση του Ιράν η περιοχή δεν θα ηρεμήσει. Ένοπλα κινήματα θα συνεχίσουν να προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες διότι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν απευθείας με τις κρατικές δυνάμεις. Αυτή θα είναι μια συνεχής αιμοραγία για το Ισραήλ. Μια συνεχής, καθημερινή, αγωνία με σημαντικές επιπτώσεις.

7.-Οι ΗΠΑ μετά τους δύο εν εξελίξει πολέμους θα αποχωρήσουν απο την περιοχή. Θα αφήσουν πληρεξουσίους. Θα συνδιαμορφώσουν ΗΠΑ και Ισραήλ ένα νέο περιβάλλον στην περιοχή; Μια νέα ισορροπία; Ευνοϊκή για το Ισραήλ θα ήταν η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Με τους Κούρδους οι σχέσεις τους δεν είναι, απλώς, καλές. Βοηθιούνται στους μεσανατολικούς πολέμους και αναταραχές. Τι θα γίνει στην περίπτωση αυτή αν αντιδράσει-που θα αντιδράσει- η Τουρκία;

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ

8.-Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν αν είχαν-που δεν έχουν εδώ και μια τριακονταετία- πολιτική ηγεσία να αποκτήσουν γεωπολιτικό βάρος και να επηρεάσουν την πλάστιγγα. Αυτήν την στιγμή κανείς δεν υπολογίζει σε τίποτα την Αθήνα. Η Ελλάδα είναι ένα σύνολο που, απλώς, καταναλώνει τον χρόνο. Είναι παρατηρητής των εξελίξεων και περιμένει παθητικά τις συνέπειες που θα υποστεί.

Αντιπολίτευση δεν έχει, ανθρώπινο δυναμικό που να φιλοδοξεί να διοικήσει την χώρα, επίσης, δεν έχει και ο πρωθυπουργός της έχει την αρχή πως το παγκόσμιο συμφέρον είναι σημαντικότερο απο το τοπικό [εθνικό], ενδιαφέρεται για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εκφράζει την ικανοποίησή του που η ελληνική κοινωνία μεταβάλλεται σε πολυπολιτισμική.

Με τις θέσεις αυτές η πλειοψηφία της κοινωνίας διαφωνεί αλλά ο πρωθυπουργός και το κόμμα του απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης, έστω και της σχετικής πλειοψηφίας.

Η χώρα δεν διαθέτει σοβαρή αστική τάξη, ούτε πνευματική. Και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στριμώχνονται ποιος θα πάρει την μεγαλύτερη μερίδα από τον κρατικό κορβανά.

Η χώρα, μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ από τις αρχές του 80, είναι σε όλα πίσω. Λειτουργεί με τη λογική της αρχαίας πόλης κράτους με τις αποικίες της, [έχει καταντήσει αθηναϊκή αποικία], η ηγεσία της ενδιαφέρεται μόνο πως θα μοιράσει τα ιμάτιά της και η ελεύθερη πτώση επιταχύνεται. Ελλάδα που να λαμβάνεται υπόψη δεν υπάρχει.

Κάνει θελήματα μήπως και πάρει το φιλοδώρημά της. Το υπουργείο εξωτερικών ανύπαρκτο από όλες τις απόψεις και για το υπουργείο άμυνας ας μιλήσουν αρμοδιότεροι. Όσοι πέρασαν από υψηλές θέσεις του έχουν ευθύνες σε μια ενδεχόμενη τραγωδία [που δεν είναι εκτός ορίζοντα].

Στο ΥΠΕΞ ένας ικανός ακαδημαϊκός αλλά απαράδεκτος υπουργός διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ελληνικών υποχωρήσεων με διατυπώσεις και μεθοδεύσεις που δεν θα γίνουν αντιληπτές απο την κοινή γνώμη και ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για συνομιλίες για το Αιγαίο. Ο τούρκος πρόεδρος δήλωσε πως ο Μητσοτάκης του υποσχέθηκε να λύσει τα προβλήματα του Αιγαίου. Ο Μητσοτάκης διαλαλεί ότι οι θέσεις του είναι οι εδώ και χρόνια ελληνικές (η μόνη διαφορά είναι η επίλυση του θέματος υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) αλλά η ανυποχώρητη θέση της Άγκυρας είναι πως υπάρχει πληθώρα άλλων ζητημάτων που εκκρεμούν. Πως θα λύσει τα προβλήματα ο κ. Μητσοτάκης; Δεν πρόκειται να το μάθουμε πριν το παραπέντε. Ακόμη και οι παραχωρήσεις (αν γίνουν) θα περάσουν από τα ΜΜΕ και τους κομματικούς οπαδούς ως επιτυχία.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

9.-Οι Ηνωμένες Πολιτείες ώθησαν την Ουκρανία και την Ευρώπη σε έναν καταστροφικό και ατελείωτο πόλεμο του οποίου οι συνέπειες ήταν θετικές για τις ΗΠΑ, αρνητικές για την Ευρώπη και τραγικές για την Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εισβολές, όποια και αν είναι η αιτία.

Η επιδίωξη των ΗΠΑ και στον πόλεμο αυτό και στον πόλεμο τη Μέσης Ανατολής είναι η αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στον χώρο Ευρώπη- Μέση Ανατολή με στόχο τον έλεγχο της περιοχής από ταυτισμένες με την Ουάσιγκτον δυνάμεις. Μια νέα Ευρώπη με δική της άμυνα, εντός του ΝΑΤΟ, και δική της εξωτερική πολιτική που θα επηρεάζεται από τις ΗΠΑ είναι υπο διαμόρφωση, όπως και μια νέα δυναμική στο μεσανατολικό χώρο, φιλική, επίσης, προς τις ΗΠΑ.

Στη νέα Μέση Ανατολή η Τουρκία είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ αλλά όλα δείχνουν πως η Τουρκία έγειρε ανατολικά.
Στην Ευρώπη η αμερικανική πολιτική δεν διακυβεύεται αλλά στη Μέση Ανατολή ο παράγων Τουρκία και η επιρροή Ρωσίας και Κίνας είναι υπολογίσιμες παράμετροι.

Η επίδειξη στον ΟΗΕ από τον Νετανιάχου χάρτη της εμπορικής και ενεργειακής διαδρομής που σχεδιάζεται, από Ινδία στην Ευρώπη μέσω χωρών της Μέσης Ανατολής, της Κύπρου και της Ελλάδας δείχνει τις αμερικανικές επιδιώξεις και μερικοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν πως η τελευταία μεσανατολική κρίση έχει ως αιτία τον χάρτη αυτό. Ο χάρτης δεν περιλαμβάνει ούτε το Ιράν, ούτε την Τουρκία.

Πριν μερικά χρόνια ο χάρτης της Μεγάλης Μέσης Ανατολής πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη η οποία δεν είχε την κατάληξη που επεδίωκαν οι ΗΠΑ. Ο άξονας IMEK (Ινδία Μέση Ανατολή, Κύπρος, Ελλάδα, Ευρώπη) επαναφέρει στο προσκήνιο τη συνέχεια εκείνης της επιδίωξης για να διαμορφώσει το τελικό σκηνικό.

Ούτε στο ελληνικό ΥΠΕΞ, ούτε στο Μαξίμου μπορούν κάτι να κάνουν για όλα αυτά. Απαιτούν βαθιά γνώση και λεπτούς χειρισμούς, ικανότητες για τις οποίες δεν διακρίνονται.

Ας βελτιώσουν, τουλάχιστον, τις σχέσεις τους με την Εκκλησία και αα αρχίσουν να προσεύχονται και να επικαλούνται τη βοήθεια του πανάγαθου ο οποίος, επανειλημμένως, έχει δηλώσει ότι είναι Έλληνας.

Τουλάχιστον ας κρατήσουν ζωντανό και προσφιλές το όνομα Ελλάδα που από τα ελληνιστικά χρόνια κυριαρχεί στην περιοχή. Οι πολιτικοί ερασιτέχνες των Αθηνών το έχουν αμαυρώσει.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή