Τι είναι το φαινόμενο του τζιχαντισμού, ποια τα ολέθρια λάθη της Δύσης, και πως θα το αντιμετωπίσουμε.
Πηγή: Jean Jullien
Η Παρασκευή 13 Νοεμβρίου θα μείνει στην ιστορία ως η γαλλική 11η Σεπτεμβρίου. Αυτό ακριβώς έχουν δηλώσει ήδη και οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους. Η «Τρομοκρατική διεθνής» απέδειξε τη δυνατότητά της να πραγματοποιεί μια ολόκληρη σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων ταυτόχρονα σε μια μεγάλη μητρόπολη και σε σημεία μαζικής συγκέντρωσης κόσμου, δηλαδή στο δρόμο, σε στάδιο, σε αίθουσα συναυλιών. Αν και στη Γαλλία η ελεύθερη οπλοφορία είναι απαγορευμένη, οι τρομοκράτες βρήκαν όχι μόνο τα «συνηθισμένα» για τη δραστηριότητά τους εκρηκτικά, αλλά και Καλάσνικοφ.
Εκείνοι που πρόσφατα επέκριναν τις αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες είτε δεν έλεγξαν επαρκώς, είτε υπονομεύτηκαν μέσα στο ίδιο το εσωτερικό τους, με αποτέλεσμα να τοποθετηθεί πιθανόν βόμβα στο ρωσικό αεροπλάνο στο Σαρμ Ελ Σέιχ, σήμερα πρέπει να παραδεχτούν ότι και ένα πολιτισμένο δημοκρατικό κράτος -που μάλιστα διαθέτει θαυμάσια εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες μυστικές υπηρεσίες- μπορεί να καταστεί ανίσχυρο απέναντι σε ανάλογα μεγάλα χτυπήματα. Για να αποφευχθεί 100% κάτι τέτοιο, πολλοί λένει ότι θα πρέπει να αλλάξουν η ίδια η κοινωνία, το καθεστώς, το πολιτικό σύστημα, και ότι ο στρατιωτικός νόμος θα πρέπει να γίνει τρόπος ζωής. Ακόμα κι’ αυτό όμως είναι απίθανο να δώσει εγγύηση ασφάλειας σε ποσοστό 100%.
Μόνο με συντονισμένη δράση
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν παραμένουν απλά το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για το ότι είμαστε διαφορετικοί. Αλλά και για το ότι το σημερινό σύστημα οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, δυστυχώς, δεν συμβάλλει στην εξάλειψη της τρομοκρατίας ούτε στην καθεμιά χώρα -συνήθως σ’ εκείνες που απέβησαν θύματα της «εισαγωγής δημοκρατίας- ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σήμερα, τη στιγμή που όλος ο κόσμος συμπάσχει με τους Γάλλους, είναι ανάγκη να υπενθυμιστούν ξανά τα τετριμμένα πλέον λόγια-καλέσματα για συσπείρωση στον αγώνα κατά της παγκόσμιας απειλής, την οποία αντιπροσωπεύει η τρομοκρατία. Πόσα τέτοια λόγια έχουν ακουστεί από τις 11 Σεπτεμβρίου 2011; Πού είναι όμως το αποτέλεσμα; Αν και θεωρητικά η Αλ Κάιντα συνετρίβη και έχει φονευθεί ο ηγέτης της, αυτή ωστόσο η διαλυμένη, φύτρωσε ξανά, σαν τα δόντια του δράκου, με ακόμη πιο φανατισμένους και κτηνώδεις πυρήνες. Αναποδογύρισε τη Μέση Ανατολή, και να που τώρα βλέπουμε ένα εικονικό κράτος στη θέση όπου -σύμφωνα με τα καλοπροαίρετα σχέδια- την τυραννία του Σαντάμ Χουσεΐν ή τώρα του Μπασάρ Άσαντ πρέπει να αντικαταστήσει η δημοκρατία των εκλογών.
Μόνο που το «εκλογικό σώμα», οι αραβικοί δρόμοι, ψηφίζουν όλο και πιο πολύ υπέρ της τρομοκρατίας κατά του δυτικού πολιτισμού, ενώ από τις ίδιες τις ευρωπαϊκές χώρες κατευθύνονται χιλιάδες εθελοντές για να πολεμήσουν υπέρ του Ισλαμικού Κράτους. Όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται, υπέρ μια νέας παγκόσμιας τάξης βασισμένης στα σχέδια βαρβάρων και δολοφόνων. Είναι η αντίληψη μιας «δικαιοσύνης» με φόντο την απόρριψη της αδικίας του σύγχρονου καπιταλισμού και της αληθινής μη υλοποιηθείσας «ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης» (το σύνθημα της Μεγάλης γαλλικής επανάστασης).
Ρωσικό αεροσκάφος, Βηρυτός, Παρίσι
Το τελευταίο διάστημα είχε γίνει πλέον σαφές ότι η κατάσταση οδηγείται προς μια μεγάλη τρομοκρατική ενέργεια στην Ευρώπη. Αρχικά το ρωσικό αεροπλάνο, μετά το οποίο πολλοί με κάποια δόση χαιρεκακίας είπαν ότι αποτέλεσε την «εκδίκηση για τον τυχοδιωκτισμό του Πούτιν στη Συρία». Ύστερα, δυο μόλις ημέρες πριν, η διπλή τρομοκρατική επίθεση στη σιιτική συνοικία της Βηρυτού, όπου σκοτώθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Είναι καταφανές ότι εκεί οι τρομοκράτες του ΙΚ ή σχετικών δομών του εκδικήθηκαν για το γεγονός ότι η σιιτική οργάνωση Χεζμπολά μάχεται στο πλευρό του Άσαντ στη Συρία.
Η διεθνής κοινότητα ένιωσε αποτροπιασμό, αλλά ο αντίκτυπος φυσικά δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα για τα γεγονότα στη Γαλλία, επειδή αυτό συνέβη «σε κάποια Βηρυτό», στην περιφέρεια του «πολιτισμένου κόσμου». Και βέβαια δεν είχε ουσιαστικά καμιά παγκόσμια απήχηση, όταν μια ημέρα πριν τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι σημειώθηκε έκρηξη σε σιιτικό τζαμί στην Υεμένη. Τώρα όμως αποδεικνύεται ότι αποτελούμε όλοι αυτή την «περιφέρεια», ότι ζούμε όλοι στη γραμμή του μετώπου του πολέμου με την τρομοκρατία. Και αν οι φανατισμένοι δολοφόνοι που σκότωσαν τον κόσμο στο Παρίσι φώναζαν «Αυτό είναι για τη Συρία!» (η Γαλλία εντάχθηκε πρόσφατα στον αντιτρομοκρατικό συνασπισμό που πλήττει στόχους του ΙΚ), αυτό δεν σημαίνει ότι από ανάλογες τρομοκρατικές επιθέσεις δεν κινδυνεύει ας πούμε η Βρετανία, η οποία προς το παρόν απέχει από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Είκισι πέντε χιλιάδες τζιχαντιστές
Εννοείται πως τώρα η πρώτη αντίδραση των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα των Γάλλων θα είναι το κλείσιμο των συνόρων και η πυρετώδης αύξηση κάθε είδους μέτρων ασφαλείας. Πολλοί βέβαια θα θυμηθούν και τις πρόσφατες προειδοποιήσεις λόγω του κατακλυσμού των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη, ότι υπάρχουν ύποπτα αρκετοί νέοι, γεροί και μόνοι άντρες. Έλεγαν ότι ανάμεσα στο σχεδόν ένα εκατομμύριο προσφύγων που έφτασαν στην Ευρώπη, οι 25 χιλιάδες μπορεί να είναι ισλαμιστές μαχητές. Για μια τέτοια απειλή ειδικότερα είχε μιλήσει σχετικά πρόσφατα ο προσωπάρχης του Κρεμλίνου Σεργκέι Ιβανόφ, ενώ ο πρόεδρος Πούτιν από το βήμα του ΟΗΕ, έχοντας κατά νου την άνω κάτω Μέση Ανατολή από την οποία έφευγαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, ρωτούσε τους δυτικούς ηγέτες: «Καταλαβαίνετε τι έχετε κάνει;».
Η 11η Σεπτεμβρίου επαναλήφθηκε. Και όλοι όσοι κατατάσσουν τον εαυτό τους στον πολιτισμένο κόσμο, πρέπει όχι απλώς να κατανοήσουν τι έχουμε κάνει λάθος τα τελευταία 15 χρόνια στον αγώνα ενάντια της τρομοκρατίας, αλλά και να δημιουργήσουν νέες μορφές συνεργασίας. Συμπεριλαμβανομένης και αυτής μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Απορρίπτοντας όλες τις άλλες διαφωνίες, τόσο στο θέμα της Συρίας, όσο και σ’ αυτό της Ουκρανίας, έστω κι αν αυτό φανεί από αρκετούς μη αποδεκτό, διότι το δεύτερο προκάλεσε σε κάποιο βαθμό τον τελευταίο καιρό την πολιτική των δυο μέτρων και σταθμών, η οποία έκανε πολλούς να ξεχάσουν ότι ανήκουμε από κοινού στον ενιαίο χριστιανικό-ιουδαϊκό πολιτισμό που σήμερα δέχεται ουσιαστικά την πιο σοβαρή πρόκληση της νεότερης ιστορίας του. Επί του παρόντος πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι φανατισμένοι τρομοκράτες, όταν θελήσουν να εξαπολύσουν το επόμενο θανατηφόρο χτύπημά τους, δρουν πολύ πιο συσπειρωμένα απ’ ό,τι ολόκληρος ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος.
