Υπενθυμίζεται ότι η Σύνοδος των ηγετών είκοσι ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου (από την οποία πλέον θα απουσιάσει, για προφανείς λόγους, ο Francois Hollande) προβλεπόταν να είναι η πρώτη στη χρονικά στην οποία οι ανοιχτοί γεωπολιτικοί λογαριασμοί των κύριων πρωταγωνιστών θα επισκίαζαν τη συζήτηση περί της πορείας της διεθνούς οικονομίας. Αρκεί κανείς να αναλογισθεί ότι οικοδεσπότης θα είναι ο υπέρμαχος της αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό και της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης” στη βόρεια Συρία Tayyip Erdogan – μεθυσμένος από την πρόσφατη εκλογική νίκη του κόμματός του, αλλά και από την αίσθηση ότι είναι απαραίτητος στην Ε.Ε. για την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Ή ότι η διοργάνωση της Αττάλειας θα έφερνε τουλάχιστον στο ίδιο τραπέζι τους Barack Obama και Vladimir Putin, σε φάση που οι πολεμικές αεροπορίες των ΗΠΑ και της Ρωσίας επιχειρούν σε απόσταση αναπνοής η μία από την άλλη στη Συρία.

Το ραντεβού της Βιέννης, πάλι, αναδεικνύει, υπό το φως της σφαγής στο Παρίσι, πολύ εντονότερα την τραγική ειρωνεία των εξελίξεων – αφού κύριο αντικείμενό του προβλεπόταν να είναι η αναζήτηση συναίνεσης των ενδιαφερομένων στο ποιές από τις ένοπλες οργανώσεις που δρουν στη Συρία, κατά κανόνα ισλαμιστικές, θα χαρακτηριστούν “τρομοκρατικές” και ποιές όχι. Για τις μοναρχίες του Περσικού Κόλπου (και τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες) που έχουν εκπαιδεύσει, εξοπλίσει και χρηματοδοτήσει άλλοτε άλλες από αυτές, η προστασία των assets τους στην περιοχή από τα αδιάκριτα ρωσικά πλήγματα και η αναβάθμισή τους σε νομιμοποιημένους εταίρους της “πολιτικής διαδικασίας” στη Συρία αποτελεί κρίσιμη προτεραιότητα. Η πρόσφατη απόφαση του Barack Obama να αποστείλει στην συριακή επικράτεια περίπου 50 κομάντος ως συμβούλους σε “μετριοπαθείς” (κατόπιν διαγνώσεως της Ουάσιγκτον) οργανώσεις “που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος” ενέχει ακριβώς λειτουργία “ανθρώπινης ασπίδας” – και ενδεχομένως αποτελεί τελευταία γραμμή άμυνας ενός σχεδίου κατακερματισμού της Συρίας.

Σε μια τέτοια συγκυρία, η Γαλλία εμφανιζόταν ήδη πολλαπλά αποδυναμωμένη. Όχι μόνο λόγω των πάγιων αντιφάσεων της κοσμικής, “ρεπουμπλικανικής” της φυσιογνωμίας και των ρηγμάτων στην κοινωνική της συνοχή που έχουν δημιουργήσει ένα ευρύ περιθώριο ( από το οποίο να στρατολογούνται οι δράστες των χθεσινών επιθέσεων και οι χιλιάδες άλλοι που έσπευσαν ως εθελοντές μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή. Αλλά και γιατί το σύνθετο διεθνές παιχνίδι των τελευταίων εβδομάδων την άφηνε απομονωμένη σε μια αδιάλλακτη θέση, την ώρα που οι υπόλοιποι “παίκτες” δοκιμάζουν με διάφορους εμφανείς και υπόγειους τρόπους τις δυνατότητες συνεννόησής τους.

Καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, η Γαλλία ήταν η χώρα που πρωτοστατούσε (χάριν της διαφύλαξης του υποβαθμισμένου στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς γοήτρου της) σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε πρώην αποικίες της ή και στην άμεση περιφέρεια της Ευρώπης (π.χ. Λιβύη) χωρίς καμία πρόνοια για την “επόμενη μέρα” και τα ρίσκα αποσταθεροποίησης που έκρυβε αυτή, Και την ίδια στιγμή, ταυτιζόταν με τις “σουνιτικές δυνάμεις” στην προσπάθεια να παρεμποδισθεί η συμφωνία με το Ιράν με το πυρηνικό του πρόγραμμα (ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είχαν πια επιλέξει την οδό του συμβιβασμού) και στην απαίτηση για έξωση του Άσαντ, με τη συνδρομή των γνωστών “μετριοπαθών” οργανώσεων. Όταν όμως πλέον ο διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας λ.χ. πραγματοποιεί δύο επισκέψεις εντός τριμήνου στη Μόσχα, μόνο το Παρίσι και η Άγκυρα του Ερντογάν είχαν απομείνει να επιδιώκουν την πάση θυσία “αλλαγή καθεστώτος” στη Δαμασκό.

Οι τρομοκράτες, συνεπώς, χτύπησαν την καταλληλότερη για αυτούς στιγμή τη χώρα όπου το τραύμα θα ήταν το μεγαλύτερο. http://www.capital.gr/epikairotita/3080484/ti-simainei-i-xroniki-sugkuria-ton-epitheseon