Ακολουθήστε μας

Ρωσία

Οι «κακοτοπιές» της Συρίας και η έξοδος από την κρίση

Δημοσιεύτηκε

στις

 Φιόντορ Λουκιάνοφειδικά για τη RBTH

Πηγή: Valeriu Kurtu / www.kurtukunst.com
Πως θα επηρεάσει τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη η ρωσική εμπλοκή στη Συρία.Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στη χερσόνησο του Σινά, αλλά και πιο πριν, η ρωσική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, αύξησαν απότομα το ενδιαφέρον των μεγάλων παγκόσμιων παικτών σε αυτή την περιφερειακή κρίση. Και το αποτέλεσμα είναι ήδη φανερό: Στις προσπάθειες για την καταπολέμηση της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» («ΙΚ»), εντάσσονται ολοένα περισσότεροι νέοι παίκτες, και όχι μόνον από τη Μέση Ανατολή. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, μια τέτοια απόφαση πήραν η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία, χώρες που στο παρελθόν δεν επεδείκνυαν μεγάλη επιθυμία για ενεργό συμμετοχή στο Συριακό. 
Τι να περιμένουμε περαιτέρω; Δημιουργείται στην πραγματικότητα ο Συνασπισμός ενάντια στην τρομοκρατία, για τον οποίο όλοι μιλάνε; Μάλλον όχι. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις εκείνων που πρέπει υποχρεωτικά να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συμμαχία, δεν συμπίπτουν.

Σύγκρουση  συμφερόντων

Η κατάσταση είναι μάλλον παράδοξη. Παρά τις τεράστιες διαφορές στις προσεγγίσεις των μεγάλων παικτών (ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, κλπ.), οι δυνάμεις αυτές αναγνωρίζουν ποιος είναι ο κύριος εχθρός. Είναι η οργάνωση «ΙΚ», η οποία θα πρέπει να καταστραφεί, ή, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο, να σταματήσει τη δραστηριότητά της. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, απαιτείται η ενεργός κινητοποίηση όλων των παικτών, τόσο εντός της Συρίας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η ιδέα, λοιπόν, είναι να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι τις σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ωστόσο, οι προτεραιότητές τους είναι διαφορετικές.
Για την Τουρκία, η κύρια απειλή είναι το Κουρδικό ζήτημα, το οποίο θεωρείται για την Άγκυρα πολύ πιο επικίνδυνο απ’ ότι η «ΙΚ». Την ίδια στιγμή, στη Σαουδική Αραβία, ο τρόμος μιας ενδεχόμενης ιρανικής (σιϊτικής) επέκτασης είναι σαφώς μεγαλύτερος απ’ ότι ο φόβος απέναντι στους οπαδούς του  αλ-Μπαγκντάντι (του αυτοαποκαλούμενου ηγέτη του «Χαλιφάτου» – «ΙΚ»). Το Ιράν, από τη μεριά του, παίζει ένα πολύπλοκο περιφερειακό παιχνίδι και το «Ισλαμικό Κράτος» είναι μόνο ένα από τα ζητήματα που το ενδιαφέρουν. Επιπλέον, η γκάμα των αντιπάλων του Μπασάρ αλ-Άσαντ είναι αρκετά μεγάλη. Οι ριζοσπάστες ισλαμιστές περιλαμβάνονται σε αυτό το πάζλ, αλλά δεν είναι οι μοναδικοί αντίπαλοι του συριακού καθεστώτος. Στο μεταξύ, οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής, σπασμωδικά, προσπαθούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασης στο εσωτερικό τους, κι’ έτσι είναι αναγκασμένες να ελίσσονται συνεχώς. Για το λόγο αυτό, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε την οργάνωση «ΙΚ» σαν τον κύριο εχθρό τους.

Αμεση χερσαία επέμβαση

Αυτή η κατάσταση καθιστά -ρεαλιστικά- αδύνατη τη δημιουργία ενός μεγάλου Συνασπισμού. Ταυτόχρονα, μάλλον δυσάρεστες είναι οι προοπτικές που διαγράφονται για τις δυνάμεις εκτός της «στενής» περιφέρειας της Μ.Ανατολής. Όλοι το καταλαβαίνουν και όλοι μιλάνε γι’ αυτό: Χωρίς χερσαία επέμβαση και νίκες στο έδαφος, ο πόλεμος εναντίον της «ΙΚ» δεν θα κερδηθεί.
Ετσι, η σκέψη είναι να διεξάγουν το πόλεμο οι ίδιοι οι «ένοικοι» της Μέσης Ανατολής. Πόσο μάλλον, αφού άπαντες στην περιοχή καταριούνται τους «αποικιοκράτες» για τις παρεμβάσεις τους εκεί. Όμως, αν θα πολεμήσουν, δεν θα είναι ενάντια στην τρομοκρατία, αλλά ο ένας ενάντια στον άλλο. Κι’ αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Κατά συνέπεια, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τελικώς, η στρατιωτική παρουσία μάλλον είναι αναγκαία για τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, και για τους άλλους μεγάλους, παγκόσμιους παίκτες. Και, βέβαια, όλοι αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει και ποιους κινδύνους συνεπάγεται η άμεση επέμβαση στη Μέση Ανατολή.

Αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού

Τα κίνητρα της Ρωσίας στη «συριακή εκστρατεία» είναι πολυεπίπεδα. Η απειλή της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της τρομοκρατίας, φυσικά, είναι το βασικό. Ένα άλλο είναι οι σχέσεις της Μόσχας με την επίσημη κυβέρνηση της Συρίας, η οποία είναι ένας παλιός και γνώριμος εταίρος της Μόσχας. Αυτό το καλοκαίρι κατέστη σαφές ότι οι δυνάμεις του καθεστώτος εξασθενούν. Ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι υπέθεταν στη Δύση το 2011, αλλά ο εξαντλητικός πόλεμος έχει αφήσει τα σημάδια του. Εκτός των άλλων, τέλος, η πτώση Άσαντ θα θεωρούταν απ’ όλους μια μεγάλη ήττα της Μόσχας. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η «εργαλειοθήκη» που χρησιμοποιήθηκε στην κρίση. Για παράδειγμα, η τάση να διευρυνθεί το πεδίο της διαβούλευσης με τη Δύση, που τα τελευταία δύο χρόνια έχει σχεδόν μονοπωληθεί από το Ουκρανικό ζήτημα και τη διαδικασία του Μινσκ.
Ωστόσο, τις ενέργειες της Ρωσίας στη Συρία θα πρέπει να τις δούμε ενταγμένες στο ευρύτερο παγκόσμιο γεωπολιτικό πλαίσιο. Η Μόσχα έχει «καταπατήσει» ένα δικαίωμα, το οποίο, μονοπωλιακά εδώ και 25 χρόνια (από την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1991), κατέχουν στην περιοχή οι ΗΠΑ: Αυτό της χρήσης στρατιωτικής ισχύος. Δηλαδή, της δράσης τους ως «παγκόσμιου χωροφύλακα». Η Ρωσία, εισέβαλε σε ένα πεδίο, στο οποίο αποφασίζονται θέματα ιεραρχίας στην κορυφή του παγκόσμιου γεωπολιτικού Ολύμπου.
Ο «μονοπολικός κόσμος» θεωρούσε ότι πόλεμοι δήθεν «στο όνομα της ειρήνης», έχουν μόνο Ηνωμένες Πολιτείες με τους συμμάχους τους. Η Μόσχα, λοιπόν, ξεκινώντας τη στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία, άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων και τις προοπτικές για τη διευθέτηση μιας σημαντικής διεθνούς σύγκρουσης, χωρίς μάλιστα να έχει κάποιο πρακτικό όφελος. Αυτό είναι προνόμιο της ανώτερης «στρατιωτικο-πολιτικής κατηγορίας», η οποία είναι σε θέση να υπαγορεύει την ατζέντα της ημέρας.

Επιστροφή στην «Ρεάλ πολιτίκ»

Ένα άλλο σημαντικό σημείο της σημερινής κατάστασης στη Μέση Ανατολή, είναι ότι η σύγκρουση στη Συρία, πιθανόν, κλείνει την εποχή της «ανθρωπιστικής» – «ιδεολογικής» προσέγγισης για τη διευθέτηση τοπικών κρίσεων. Μέχρι πρόσφατα, το πιο σημαντικό στοιχείο της συζήτησης για τους αλληλοσκοτωμούς, ήταν οι κατηγορίες εναντίων κρατών για εγκλήματα κατά του ίδιου του λαού τους, η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων κ.ο.κ. Ο επικεφαλής κάθε χώρας που στιγματιζόταν από μια τέτοια συμπεριφορά, καταχωρείτο στην κατηγορία των ηγετών που έχουν «απωλέσει τη νομιμότητα». Συνακόλουθα, ο διάλογος με αυτούς, καθίσταται περιττός.
Οι Σαντάμ Χουσεΐν και Μουαμάρ Καντάφι πέρασαν από αυτό το μονοπάτι, και ο Μπασάρ αλ-Άσαντ έπρεπε να το επαναλάβει. Αλλά τώρα, η ανθρωπιστική συνιστώσα φαίνεται ότι χάνει ξανά έδαφος από τη ρεαλιστική προσέγγιση. Η λογική του «μαύρου-άσπρου», η διαίρεση των ανθρώπων σε καλούς και κακούς, μας έφερε σε αδιέξοδο. Τώρα, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε με όλους.
Μια ριζικά νέα φάση για τη Συρία ήταν η συνάντηση στη Βιέννη. Αυτή είναι η δεύτερη -μετά τον ιρανικό «πυρηνικό» μαραθώνιο- περίπτωση διαπραγματεύσεων με ανοιχτό τέλος. Όταν, δηλαδή, τα σχήματα των αποφάσεων θα πρέπει να διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων, χωρίς το αποτέλεσμα να καθορίζεται εκ των προτέρων. Έτσι, αυτό που απομένει στα εμπλεκόμενα μέρη, είναι να συζητήσουν μόνο τους τρόπους για να πετύχουν τη λύση.
Το πώς θα διαμορφωθεί η Συρία μετά από τον πόλεμο, κανείς δεν το ξέρει. Και αυτό είναι καλό. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση επιτυχίας, αλλά εννοιολογικά, η προσέγγιση αυτή είναι πιο υγιής. Δυστυχώς, η οξεία ρωσο-τουρκική σύγκρουση που προκλήθηκε από την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους, αποτέλεσε ένα δυνατό χτύπημα στην παραπάνω περιγραφόμενη διαδικασία. Η Ρωσία δεν έχει ούτε τη βούληση, ούτε τους πόρους για να διεξάγει μια μεγάλη εκστρατεία στη Συρία. Και η Μόσχα χρειάζεται μια πολιτική λύση, όσο τη χρειάζονται και οι άλλοι. Τώρα, είναι αλήθεια, ότι η οποιαδήποτε διευθέτηση θα πρέπει να συμπεριλάβει στο σκεπτικό της και τη σημαντική στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στην Συρία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το Κρεμλίνο θα εγκαταλείψει γρήγορα τη στρατιωτική υποδομή που δημιούργησε εκεί, όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ δεν έφυγαν εντελώς από το Αφγανιστάν μετά το τέλος της στρατιωτικής τους αποστολής στη χώρα.

Στην κόψη του ξυραφιού

Η Ρωσία καλείται να ισορροπήσει με γνώση και εξυπνάδα. Καταρχάς, θα πρέπει να διασφαλίσει τη γεωπολιτική παρουσία της στη Συρία και στο μέλλον, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφώνεται εκεί η εξουσία. Κατά δεύτερον, θα πρέπει να ενεργήσει έτσι ώστε να μην υπονομεύσει τις σχέσεις της με το Ιράν, έναν σημαντικό περιφερειακό εταίρο για μακροπρόθεσμη συνεργασία. Για την Τεχεράνη, η διατήρηση του σημερινού καθεστώτος, είναι ζωτικής σημασίας. Η Τεχεράνη εύλογα πιστεύει ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν μοιραία για την ιρανική κυριαρχία στη Συρία. Για τις δύο χώρες, η «συριακή εποποιΐα», είναι  σχεδόν το μόνο θέμα που «δένει» τις μεταξύ τους σχέσεις. Σε όλα τα άλλα, η Τεχεράνη βλέπει τη Ρωσία με μια δόση επιφυλακτικότητας.
Τρίτον, η Ρωσία θα πρέπει να χειριστεί την κατάσταση, έτσι ώστε να μην μετατραπεί σε μια υπερδύναμη, η οποία εξυπηρετεί τα περιφερειακά συμφέροντα του Ιράν στον ίδιο βαθμό που οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, εξυπηρετούν από καιρό τα συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας.
Τέλος, οι ταχύτατες εξελίξεις τις τελευταίες εβδομάδες, μας αναγκάζουν να εξάγουμε ένα ακόμα απογοητευτικό συμπέρασμα. Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τη Συρία. Αφορά το μέλλον ολόκληρης της περιοχής, και η διευθέτηση του Συριακού είναι αδύνατη χωρίς την πολιτική αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής. Και αυτό το πρόβλημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος και με πολλαπλώς υψηλότερους κινδύνους. Η σημερινή Ρωσία, ωστόσο, είναι σαφές ότι δεν πτοείται προ των κινδύνων.
Ο Φιόντορ Λουκιάνοφ, είναι ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού «Russia inGlobal Affairs» και επισκέπτης καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομίας.

ΗΠΑ

Πως επηρεάζουν οι εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής την Ελλάδα;

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

1.-Η θέση αρχής που διαμορφώνει τις παρακάτω απόψεις είναι, κατ αρχάς, ανθρωπιστική.

2.- Η δεύτερη θέση είναι το συμφέρον της χώρας μας. Κυρίως η επιβίωσή της που απειλείται. Η γεωπολιτική, δηλαδή, της περιοχής. Ακόμη και όταν επιδιώκουμε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη δεν το κάνουμε ιδεοληπτικά. Αναζητούμε το πλαίσιο που θα μπορούσε να μειώσει την απειλή αφανισμού μας. Δεν παραβλέπονται ούτε οι ιστορικές αμαρτίες της ούτε η επιθετικότητά της. Αλλά με κάποιους που ταιριάζουμε περισσότερο πρέπει να συμβιώσουμε.

Με αυτά ως δεδομένα ιδού μια μικρή ανάλυση των δύο πολέμων.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

3.-Στο παλαιστινιακό η θέση μου είναι δύο κράτη στα σύνορα του 67. Δεν είμαι, δηλαδή, ούτε κατά της ύπαρξης του Ισραήλ, ούτε υπερ της εξάλειψης των παλαιστινίων.
Παρά τις συνομιλίες που διεξήχθησαν δεν πίστεψα ποτέ πως είτε η μια πλευρά είτε η άλλη ήθελε πραγματικά λύση δύο κρατών.
Η λύση αυτή τωρα εξέλειπε. Το Ισραήλ φαίνεται να κέρδισε την τελευταία αντιπαράθεση αλλά είναι και αιχμάλωτο της νίκης του. Τι θα κάνει με τους Παλαιστίνιους; Όσους και να σκοτώσει, όποια εθνοκάθαρση ή γενοκτονία και να πραγματοποιήσει, δεν θα μπορέσει να τους εξαφανίσει όλους. Αυτό δείχνει η ιστορία των εθνοκαθάρσεων.
Πιστεύω πως η θέση του ήταν ένα ενιαίο κράτος στο οποίο με κάποια μορφή θα συνυπήρχαν και οι παλαιστίνιοι. Σήμερα θα προβληματίζεται και το ίδιο το Ισραήλ αν μια τέτοια λύση είναι βιώσιμη. Έχει προκαλέσει τέτοια τραγωδία στο εσωτερικό τους που δύσκολα θα βρει και μορφή συνύπαρξης και αξιόπιστη και ικανή διοίκηση των παλαιστινίων.

3.-Η ενέργεια της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου δεν ήταν, απλώς, αδικαιολόγητη. Ήταν απάνθρωπη, καταστροφική και τρομοκρατική. Τρομοκρατία είναι κάθε ενέργεια που καταφέρεται κατά των πολιτών. Η αντίδραση του Ισραήλ ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη. Το Ισραήλ ξεπέρασε εκείνο τη σημείο κατά πολύ και σήμερα έχει προκαλέσει τον θάνατο περίπου 50.000 ανθρώπων. Πρόκειται για πολιτική εθνοκάθαρσης. Το Ισραήλ είναι κατηγορούμενο στο Διεθνές Δικαστήριο για γενοκτονία. Και το ίδιο ως χώρα και η ηγεσία του δεν θα αποφύγουν το κατηγορητήριο μετά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως εκβάσεως.
Είμαι αντίθετος στην πολιτική αυτή του Ισραήλ. Πολλοί απο την ελληνική κοινή γνώμη δικαιολογούν τις ενέργειές του παρόλο που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική του επιφανείς Εβραίοι και στο Ισραήλ και ανα τον κόσμο. Βασιλικότεροι του βασιλέως, δηλαδή;

4.-Η γεωπολιτική διάσταση γίνεται περίπλοκη. Το Ισραήλ αυτήν την στιγμή φαίνεται να εξόντωσε τους αντιάλους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ) και εκμηδένισε το γεωπολιτικό εκτόπισμα του Ιράν. Η γεωπολιτική έκλειψη του Ιράν δημιουργεί κενό στη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Το Ιράν ήταν ο μόνος πόλος που είχε εξ ορισμού γεωπολιτικές αντιθέσεις με την Τουρκία και μπορούσε να τις διεκδικήσει. Το Ισραήλ φαίνεται, επίσης, ότι μπορεί να προβάλλει ενεργά σκληρή ισχύ που το καθιστά περιφερειακή δύναμη αλλά την ισχύ του, λόγω μειωμένου, αριθμητικά, ανθρώπινου δυναμικού την κρατά για τον εαυτό του. Για την περίπτωση που διακινδυνεύσει. Με την αποδυνάμωση του Ιράν και με την στάση του Ισραήλ όπως περιγράφηκε παραπάνω η Τουρκία εμφανίζεται ως η μόνη περιφερειακή δύναμη. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ αρνητική για την Ελλάδα δεδομένου ότι ο μόνος κίνδυνος εναντίον της ακεραιότητας και των συμφερόντων της προέρχεται απο την Τουρκία.

5.-Το Ισραήλ θα συνεχίσει την αντιπαράθεση με το Ιράν αλλά όχι και με την Τουρκία. Οι δεσμοί Τουρκίας -Εβραίων είναι παλαιοί και στέρεοι. Δεν χαλούν για συγκυριακούς λόγους του Ερντογάν. Ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ δύο χάρτες. Τις χώρες της κόλασης και τις χώρες του καλού. Δεν περιέλαβε σε κανέναν απο τους δύο την Τουρκία. Αφήνει περιθώρια συνεννόησης. Αν λάβει κανείς υόψη του την δουλική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αγκυρα, το Ισραήλ μετά τον πόλεμο θα επιδιώξει αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία.

6.-Παρά την γεωπολιτική απομείωση του Ιράν η περιοχή δεν θα ηρεμήσει. Ένοπλα κινήματα θα συνεχίσουν να προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες διότι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν απευθείας με τις κρατικές δυνάμεις. Αυτή θα είναι μια συνεχής αιμοραγία για το Ισραήλ. Μια συνεχής, καθημερινή, αγωνία με σημαντικές επιπτώσεις.

7.-Οι ΗΠΑ μετά τους δύο εν εξελίξει πολέμους θα αποχωρήσουν απο την περιοχή. Θα αφήσουν πληρεξουσίους. Θα συνδιαμορφώσουν ΗΠΑ και Ισραήλ ένα νέο περιβάλλον στην περιοχή; Μια νέα ισορροπία; Ευνοϊκή για το Ισραήλ θα ήταν η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Με τους Κούρδους οι σχέσεις τους δεν είναι, απλώς, καλές. Βοηθιούνται στους μεσανατολικούς πολέμους και αναταραχές. Τι θα γίνει στην περίπτωση αυτή αν αντιδράσει-που θα αντιδράσει- η Τουρκία;

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ

8.-Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν αν είχαν-που δεν έχουν εδώ και μια τριακονταετία- πολιτική ηγεσία να αποκτήσουν γεωπολιτικό βάρος και να επηρεάσουν την πλάστιγγα. Αυτήν την στιγμή κανείς δεν υπολογίζει σε τίποτα την Αθήνα. Η Ελλάδα είναι ένα σύνολο που, απλώς, καταναλώνει τον χρόνο. Είναι παρατηρητής των εξελίξεων και περιμένει παθητικά τις συνέπειες που θα υποστεί.

Αντιπολίτευση δεν έχει, ανθρώπινο δυναμικό που να φιλοδοξεί να διοικήσει την χώρα, επίσης, δεν έχει και ο πρωθυπουργός της έχει την αρχή πως το παγκόσμιο συμφέρον είναι σημαντικότερο απο το τοπικό [εθνικό], ενδιαφέρεται για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εκφράζει την ικανοποίησή του που η ελληνική κοινωνία μεταβάλλεται σε πολυπολιτισμική.

Με τις θέσεις αυτές η πλειοψηφία της κοινωνίας διαφωνεί αλλά ο πρωθυπουργός και το κόμμα του απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης, έστω και της σχετικής πλειοψηφίας.

Η χώρα δεν διαθέτει σοβαρή αστική τάξη, ούτε πνευματική. Και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στριμώχνονται ποιος θα πάρει την μεγαλύτερη μερίδα από τον κρατικό κορβανά.

Η χώρα, μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ από τις αρχές του 80, είναι σε όλα πίσω. Λειτουργεί με τη λογική της αρχαίας πόλης κράτους με τις αποικίες της, [έχει καταντήσει αθηναϊκή αποικία], η ηγεσία της ενδιαφέρεται μόνο πως θα μοιράσει τα ιμάτιά της και η ελεύθερη πτώση επιταχύνεται. Ελλάδα που να λαμβάνεται υπόψη δεν υπάρχει.

Κάνει θελήματα μήπως και πάρει το φιλοδώρημά της. Το υπουργείο εξωτερικών ανύπαρκτο από όλες τις απόψεις και για το υπουργείο άμυνας ας μιλήσουν αρμοδιότεροι. Όσοι πέρασαν από υψηλές θέσεις του έχουν ευθύνες σε μια ενδεχόμενη τραγωδία [που δεν είναι εκτός ορίζοντα].

Στο ΥΠΕΞ ένας ικανός ακαδημαϊκός αλλά απαράδεκτος υπουργός διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ελληνικών υποχωρήσεων με διατυπώσεις και μεθοδεύσεις που δεν θα γίνουν αντιληπτές απο την κοινή γνώμη και ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για συνομιλίες για το Αιγαίο. Ο τούρκος πρόεδρος δήλωσε πως ο Μητσοτάκης του υποσχέθηκε να λύσει τα προβλήματα του Αιγαίου. Ο Μητσοτάκης διαλαλεί ότι οι θέσεις του είναι οι εδώ και χρόνια ελληνικές (η μόνη διαφορά είναι η επίλυση του θέματος υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) αλλά η ανυποχώρητη θέση της Άγκυρας είναι πως υπάρχει πληθώρα άλλων ζητημάτων που εκκρεμούν. Πως θα λύσει τα προβλήματα ο κ. Μητσοτάκης; Δεν πρόκειται να το μάθουμε πριν το παραπέντε. Ακόμη και οι παραχωρήσεις (αν γίνουν) θα περάσουν από τα ΜΜΕ και τους κομματικούς οπαδούς ως επιτυχία.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

9.-Οι Ηνωμένες Πολιτείες ώθησαν την Ουκρανία και την Ευρώπη σε έναν καταστροφικό και ατελείωτο πόλεμο του οποίου οι συνέπειες ήταν θετικές για τις ΗΠΑ, αρνητικές για την Ευρώπη και τραγικές για την Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εισβολές, όποια και αν είναι η αιτία.

Η επιδίωξη των ΗΠΑ και στον πόλεμο αυτό και στον πόλεμο τη Μέσης Ανατολής είναι η αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στον χώρο Ευρώπη- Μέση Ανατολή με στόχο τον έλεγχο της περιοχής από ταυτισμένες με την Ουάσιγκτον δυνάμεις. Μια νέα Ευρώπη με δική της άμυνα, εντός του ΝΑΤΟ, και δική της εξωτερική πολιτική που θα επηρεάζεται από τις ΗΠΑ είναι υπο διαμόρφωση, όπως και μια νέα δυναμική στο μεσανατολικό χώρο, φιλική, επίσης, προς τις ΗΠΑ.

Στη νέα Μέση Ανατολή η Τουρκία είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ αλλά όλα δείχνουν πως η Τουρκία έγειρε ανατολικά.
Στην Ευρώπη η αμερικανική πολιτική δεν διακυβεύεται αλλά στη Μέση Ανατολή ο παράγων Τουρκία και η επιρροή Ρωσίας και Κίνας είναι υπολογίσιμες παράμετροι.

Η επίδειξη στον ΟΗΕ από τον Νετανιάχου χάρτη της εμπορικής και ενεργειακής διαδρομής που σχεδιάζεται, από Ινδία στην Ευρώπη μέσω χωρών της Μέσης Ανατολής, της Κύπρου και της Ελλάδας δείχνει τις αμερικανικές επιδιώξεις και μερικοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν πως η τελευταία μεσανατολική κρίση έχει ως αιτία τον χάρτη αυτό. Ο χάρτης δεν περιλαμβάνει ούτε το Ιράν, ούτε την Τουρκία.

Πριν μερικά χρόνια ο χάρτης της Μεγάλης Μέσης Ανατολής πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη η οποία δεν είχε την κατάληξη που επεδίωκαν οι ΗΠΑ. Ο άξονας IMEK (Ινδία Μέση Ανατολή, Κύπρος, Ελλάδα, Ευρώπη) επαναφέρει στο προσκήνιο τη συνέχεια εκείνης της επιδίωξης για να διαμορφώσει το τελικό σκηνικό.

Ούτε στο ελληνικό ΥΠΕΞ, ούτε στο Μαξίμου μπορούν κάτι να κάνουν για όλα αυτά. Απαιτούν βαθιά γνώση και λεπτούς χειρισμούς, ικανότητες για τις οποίες δεν διακρίνονται.

Ας βελτιώσουν, τουλάχιστον, τις σχέσεις τους με την Εκκλησία και αα αρχίσουν να προσεύχονται και να επικαλούνται τη βοήθεια του πανάγαθου ο οποίος, επανειλημμένως, έχει δηλώσει ότι είναι Έλληνας.

Τουλάχιστον ας κρατήσουν ζωντανό και προσφιλές το όνομα Ελλάδα που από τα ελληνιστικά χρόνια κυριαρχεί στην περιοχή. Οι πολιτικοί ερασιτέχνες των Αθηνών το έχουν αμαυρώσει.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΗΠΑ

Βικτόρια Νούλαντ: ΗΠΑ και Βρετανία απέτρεψαν ειρηνευτική συμφωνία Ρωσίας-Ουκρανίας

Δημοσιεύτηκε

στις

Η Νούλαντ επιβεβαίωσε ότι μια ειρηνευτική συμφωνία βρισκόταν στο τραπέζι τον Απρίλιο του 2022

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία πίεσαν την Ουκρανία να απορρίψει μια ειρηνευτική συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη με τη Ρωσία, τον Απρίλιο του 2022, λίγο μετά την ρωσική εισβολή, αποκάλυψε η Αμερικανίδα πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ.

Σε τηλεοπτική της συνέντευξη με τον δημοσιογράφο Μιχαίλ Ζιγκάρ, υποστήριξε ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις που πρόσφερε η Ρωσία για να επιτευχθεί μια ειρηνευτική συμφωνία, θα είχαν αφήσει μια αποστρατικοποιημένη Ουκρανία.

Η Νούλαντ που εργάστηκε υπό τις κυβερνήσεις Μπους, Ομπάμα και Μπάιντεν, επιβεβαίωσε ότι μια ειρηνευτική συμφωνία βρισκόταν στο τραπέζι τον Απρίλιο του 2022, αλλά είπε ότι «πολλοί άνθρωποι και ίσως ο ίδιος ο Ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν πολύ καχύποπτοι, κόντευαν να πέσουν σε μια παγίδα».

 

ADVERTISING

«Οι Ουκρανοί άρχισαν να ζητούν συμβουλές για το πού πάει αυτό το πράγμα», είπε η Νούλαντ. «Έγινε σαφές για εμάς, για τους Βρετανούς, αλλά και για άλλους, ότι η πρόταση περιλάμβανε όρια στους ακριβείς τύπους οπλικών συστημάτων που θα μπορούσε να έχει η Ουκρανία, έτσι ώστε να είναι ουσιαστικά ουδέτερη ως στρατιωτική δύναμη».

Από την άλλη πλευρά, «δεν υπήρχαν παρόμοιοι περιορισμοί στη Ρωσία», είπε η Νούλαντ. «Δεν ζητήθηκε από τη Ρωσία να αποσυρθεί, δεν απαιτήθηκε να έχει τους ίδιους περιορισμούς στον στρατό της απέναντι στην Ουκρανία». «Αν ο Πούτιν μπορούσε να πάρει αυτή την εντελώς ουδέτερη αποστρατικοποιημένη Ουκρανία για τίποτα», είπε η Νούλαντ, «γιατί να μην το έκανε;»

Η Νούλαντ παραιτήθηκε πριν λίγους μήνες από τη θέση της ως υφυπουργός Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ρωσία

Τρία σενάρια εισβολής ρωσικού στρατού στις χώρες της Βαλτικής

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Μέχρι το τέλος του τρίτου έτους της ειδικής επιχείρησης για τη βοήθεια του λαού του Ντονμπάς, της αποστρατιωτικοποίησης και αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η χώρα μας (σημ.:Ρωσία) έφτασε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην προοπτική μιας άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με το μπλοκ του ΝΑΤΟ, γράφει ρωσικό δημοσίευμα που ασχολείται με την άμυνα.

 Ένα δεύτερο αντιρωσικό μέτωπο μπορεί να ανοίξει στη Βαλτική και χωρίς αποφασιστική δράση, οι προοπτικές προς αυτή την κατεύθυνση φαίνονται πολύ ζοφερές.

«Πήραν τον ουκρανικό δρόμο»Οι τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής πήραν τον ουκρανικό δρόμο της αυτοκαταστροφής ακόμη και πριν από τον διαχωρισμό τους.

 Η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία, έχοντας ενταχθεί στην ΕΕ και το μπλοκ του ΝΑΤΟ, πραγματοποίησαν αποβιομηχάνιση, μοίρασαν τον πληθυσμό τους σε τάξεις, άρχισαν να υποτιμούν συστηματικά τους Ρώσους, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους, δόξασαν τους εγκληματίες των Ναζί και άρχισαν να κοροϊδεύουν τα μνημεία των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού που έπεσε στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Παράλληλα με αυτό, ξεκίνησε η ενεργός στρατιωτική κατασκευή εντός της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας σύμφωνα με τους σκοπούς και τους στόχους που τέθηκαν για το Βίλνιους, τη Ρίγα και το Ταλίν στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Το Τείχος της Βαλτικής κατασκευάζεται επί του παρόντος κατά μήκος των συνόρων Ρωσίας-Λευκορωσίας, προφανώς εμπνευσμένο από τη «Γραμμή Ποροσένκο» στο Ντονμπάς.

Τα κράτη της Βαλτικής προετοιμάζονται στην πραγματικότητα να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας, την οποία κατά κάποιο τρόπο απορρίπτουμε πολύ επιπόλαια λόγω της μικροσκοπικής φύσης αυτών των τριών οριοθετικών σε σύγκριση με τη γιγάντια Ρωσική Ομοσπονδία, τον πανίσχυρο στρατό, το ναυτικό και την πυρηνική τριάδα της. Και εντελώς μάταια!

Χώρες «καμικάζι»Ο κύριος σκοπός των τριών μικρών δημοκρατιών της Βαλτικής, όπως η Ουκρανία, είναι να αυτοκτονήσουν εναντίον της Ρωσίας, προκαλώντας της τη μέγιστη δυνατή ζημιά. Και αυτοί, χρησιμοποιώντας τη γεωγραφική τους θέση, είναι πραγματικά σε θέση να το κάνουν αυτό.

Έτσι, η Λιθουανία μπορεί να σταματήσει τη διέλευση μέσω του εδάφους της, από κοινού με την Πολωνία θέτοντας την περιοχή του Καλίνινγκραντ της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε ηπειρωτικό αποκλεισμό.

Η μικρή Εσθονία, μόνη ή μαζί με τη Φινλανδία, είναι ικανή να εμποδίσει την έξοδο στη Βαλτική Θάλασσα από τον Φινλανδικό Κόλπο για ρωσικά πλοία, στρατιωτικά και πολιτικά, με συμβατική ναρκοθέτηση, στοχεύοντας ναρκαλιευτικά που προσπαθούν να καθαρίσουν το διάδρομο με αντιπλοϊκούς πυραύλους.

Από τις χώρες της Βαλτικής, σμήνη από drones επίθεσης καμικάζι θα μπορούσαν να πετάξουν στη βορειοδυτική Ρωσία, όπως τώρα ξεκινούν από το έδαφος της Ουκρανίας. Αυτό θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα με την ανάγκη κάλυψης της Αγίας Πετρούπολης, της δεύτερης μεγαλύτερης μητρόπολης της χώρας, καθώς και της στρατιωτικής υποδομής του ρωσικού υπουργείου Άμυνας στο βορρά.

Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα συμβεί εάν αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς, ακόμη και χωρίς πυρηνικές κεφαλές, τοποθετηθούν εκεί σε τέτοια επικίνδυνη γειτνίαση. Ο χρόνος πτήσης τους προς τη Μόσχα θα μετρηθεί σε λεπτά.

Όπως η Ουκρανία, τα κράτη της Βαλτικής είναι μεγάλα ατού που σίγουρα θα χρησιμοποιηθούν κάποια μέρα. Αργά ή γρήγορα, οι τεχνητά και επιδέξια δημιουργημένες απειλές για την εθνική ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα πρέπει να αντιδράσουν σκληρά, κάτι για το οποίο, στην πραγματικότητα, επιδιώκουν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες.

Τρία σενάρια

«Τρία σενάρια SVO (Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης) για αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση των κρατών της Βαλτικής», γράφει το ρωσικό δημοσίευμα.

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για απάντηση. Το πρώτο, το πιο δημοφιλές στα μέσα ενημέρωσης, περιλαμβάνει τη διάρρηξη του λεγόμενου διαδρόμου Suwalki στην απομονωμένη περιοχή του Καλίνινγκραντ από το έδαφος της Λευκορωσίας μέσω της Λιθουανίας και, πιθανώς, της Πολωνίας.

Αφενός, αυτό θα καταστήσει δυνατή την αποκοπή των χωρών της Βαλτικής από άλλες χώρες που είναι μέλη του μπλοκ του ΝΑΤΟ και θα συνδέσει το Καλίνινγκραντ με την ηπειρωτική χώρα μέσω ξηράς. Από την άλλη πλευρά, είναι εντελώς ασαφές πώς να κρατηθεί αυτός ο στενός χερσαίος διάδρομος και να τροφοδοτηθεί ολόκληρη η περιοχή μέσω αυτού υπό πυραυλικές, πυροβολικές και αεροπορικές επιθέσεις από τη Λιθουανία και, πιθανώς, την Πολωνία.

Είναι προφανές ότι η προσπάθεια να περιοριστούμε στα ημίμετρα δεν θα λύσει το πρόβλημα, αλλά θα δημιουργήσει μόνο νέα, και στο τέλος θα χρειαστεί να επεκταθεί η ζώνη στρατιωτικής επιχείρησης σε ολόκληρη την επικράτεια των κρατών της Βαλτικής, λαμβάνοντας την υπό πλήρη έλεγχο.

Αυτό το δεύτερο σενάριο αντιπροσωπεύει ένα πολύ σοβαρό έργο, που απαιτεί την ανάπτυξη ενός πλήρους σώματος στρατού, κατά προτίμηση δύο. Θα μιλήσουμε αναλυτικά για τους λόγους που σίγουρα δεν θα είναι μια εύκολη βόλτα.

Το τρίτο και τελευταίο σενάριο μιας πιθανής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης για την αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση των χωρών της Βαλτικής θα πρέπει πιθανώς να λάβει υπόψη την αποτυχημένη εμπειρία του πρώτου σταδίου της Βόρειας Στρατιωτικής Περιφέρειας στην Ουκρανία.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στον σχεδιασμό της ειδικής επιχείρησης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της δεν έγινε προσπάθεια αποκοπής της Δυτικής Ουκρανίας από τους ανατολικοευρωπαίους γείτονές της στο μπλοκ του ΝΑΤΟ και το Κίεβο έμεινε με πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα μέσω της Οδησσού.

Ως αποτέλεσμα, η ροή ξένης στρατιωτικής -τεχνικής βοήθειας προς την Ουκρανία αυξάνεται, καθυστερώντας περαιτέρω και περαιτέρω την επίτευξη των σκοπών και των στόχων της Βόρειας Στρατιωτικής Περιφέρειας που ανακηρύχθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Εάν η απειλή που τίθεται για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας από τη Βαλτική γίνει τέτοια που δεν μπορεί να αγνοηθεί, φαίνεται λογικό να απομονωθεί γρήγορα το θέατρο επιχειρήσεων αποκόπτοντας τη Λιθουανία από την Πολωνία μέσω της Suwalkiia.

Τότε η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία θα μπορούν να τροφοδοτούνται μόνο δια θαλάσσης ή αεροπορικώς.

Αυτό σημαίνει ότι στην επικράτεια των τριών πρώην σοβιετικών δημοκρατιών θα χρειαστεί να οργανωθεί μια ζώνη A2AD (anti-access and area denial) περιορισμένης πρόσβασης και ελιγμών, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά πλοίων σε πλοία ανεφοδιασμού και στρατιωτικά μεταφορικά αεροσκάφη. Τα χτυπήματα των Ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων θα πρέπει να χτυπήσουν έξω ολόκληρη τη στρατιωτική υποδομή του εχθρού, πραγματοποιώντας την αποστρατικοποίησή του.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν είναι απαραίτητο να σταλούν μεγάλα στρατιωτικά τμήματα στο έδαφός της για να τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Έχουμε κάποιους που δεν εμπλέκονται στην στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία; Αλλά οι Βαλτικοί  έχουν κάποιον να πολεμήσουν και μπορούν να δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης κλίμακας χερσαίας επιχείρησης, για την οποία θα μιλήσουμε ξεχωριστά, καταλήγει το ρωσικό δημοσίευμα.

ΠΗΓΗ:  ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή