Ακολουθήστε μας

Κουρδιστάν (Κουρδικό Ζήτημα, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν)

Μια πλήρης ανάλυση – Η Τουρκία εγκλωβισμένη στη Συρία – Ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Δημοσιεύτηκε

8 έτη πριν

στις

IN SYRIA, TURKEY FINDS ITSELF BOXED IN: WHAT’S NEXT?

AARON STEIN AND RAO KOMAR FEBRUARY 20, 2017
After months of halting and costly progress, the Turkish military and allied Syrian rebels are in a good position to take the Syrian city of al-Bab from the Islamic State in Iraq and the Levant (ISIL). With the capture of al-Bab, Turkey will have accomplished the clearly defined goals of its “Operation Euphrates Shield” intervention in northern Aleppo governorate: driving ISIL from the Turkish border and blocking hostile Kurdish forces from linking their territory to Turkey’s south. 

But after al-Bab, Euphrates Shield has nowhere to go, and, if Turkey’s gains are to be sustainable, its forces may be unable to leave. With Euphrates Shield, Turkey may have thrown itself into a Syrian quagmire. It has no clear exit strategy and only a poor set of options for escalation. Turkey seems committed to an indefinite but precarious occupation of a piece of northern Aleppo governorate that, perversely, may further weaken Syria’s political and territorial integrity and strengthen Turkey’s adversaries.
SR-Map-1The Syrian regime is poised to take Tadif from ISIL, while al-Bab will likely fall to the Turkish military and Syrian rebels. (SyrianCivilWarMap.com, February 2017)

Where to After al-Bab?
The Turkish government has not announced a plan to govern the territory it now controls in Syria or to transfer power to a civilian authority capable of administering services in war-torn Syria. Instead, Turkish President Recep Tayyip Erdogan has recently signaled his intention to expand the operation to target the Syrian Democratic Forces (SDF) and the People’s’ Protection Units (YPG). The YPG is the Syrian branch of the Kurdistan Workers’ Party (PKK), the Kurdish-led militia that has waged an insurgent campaign in southeast Turkey since 1984. The YPG also acts as the backbone of the SDF, the United States’ closest partner in the Syrian conflict. This proposal, it seems, is part of a Turkish effort to create a 5,000-square kilometer “safe zone” free of the Islamic State and the YPG. This zone would include both Manbij and Afrin, two well-defended YPG and SDF-controlled areas along the Turkish-Syrian border.
Turkey’s actions after al-Bab falls could have considerable implications for the ongoing American-backed SDF offensive north of Raqqa, the Islamic State’s administrative hub in Syria. A Turkish offensive against Manbij, for example, would force the YPG to move forces from the outskirts of Raqqa, perhaps delaying a planned offensive against the city. The Turkish military could expand its operations after al-Bab, but its potential adversaries are prepared to defend against a Turkish-backed assault. The defenses are similar to those that have slowed Turkey’s operations around al-Bab, risking another set of bloody battles for Syrian cities without any coherent mechanism to govern and then withdraw from territory taken.
The risks of a prolonged Turkish occupation are considerable. Turkey’s difficulties around al-Bab have also allowed for the Syrian Arab Army and allied militias, backed by Russian airstrikes, to push east from Aleppo City. The Syrian Arab Army and its allies are now in control of the high ground overlooking the main road connecting al-Bab with Raqqa, effectively blocking any Turkish offensive toward Raqqa. At the time of writing, the Turkish and Syrian armies appear to be pushing to take the same city, Tadif, although Russia may have succeeded in brokering a ceasefire along the dividing line between northern Tadif and the southern entrance to al-Bab.

SR-Map-2Turkey and its rebel allies are slowly advancing in al-Bab, and will eventually push ISIL out of the city. To the south, regime forces have pushed towards Tadif and have cut the al-Bab/Raqqa road, rendering a Turkish offensive towards Raqqa unlikely. (SyrianCivilWarMap.com, February 2017)

The division of territory has temporarily calmed tensions around the city, but the reality is that Turkish forces and a coalition of loosely aligned proxy militias now share a frontline with the Syrian regime, embedded Russian advisers, and Alawite militias. These two fractious coalitions are now within mortar range of one another, a state of affairs that is inherently destabilizing.
Further still, the regime’s advance south of al-Bab limits Turkey’s options and all but rules out any potential Turkish plan to expand Operation Euphrates Shield to push south toward Raqqa.  Ankara had previously touted this proposal to U.S. officials and to the international media as an alternative to a SDF-led offensive for the ISIL-held city. Now, Turkish forces could only do this if they were willing to fight through the Russian-backed regime positions to the south of al-Bab and then come back into contact with ISIL on the outskirts of Raqqa. As this would trigger open war with the Syrian regime, it seems like an unlikely path for Turkey. Instead, Turkish forces could still seek to expand operations around Tel Rifaat or Manbij, two cities Turkey has occasionally pledged to target as part of Euphrates Shield.
The Tel Rifaat Offensive: Turkish Options and Limitations
In the northwest of Syria, the YPG holds the Afrin canton, a mountainous and largely Kurdish area abutting the Turkish-held territory in Syria. One option, often floated by Syrian rebels and the Turkish government, is an assault on the YPG in Afrin to capture Tel Rifaat, an Arab-majority town near the western border.

SR-Map-3A rebel offensive on Tel Rifaat (Tall Rif’at) in Afrin would involve an attack along the entire frontline south of A’zaz. (SyrianCivilWarMap.com, February 2016)

Tel Rifaat has been under YPG control since February 2016, when the group captured it from rebels with the support of the Russian and Syrian air forces. The Syrian rebels are therefore motivated and willing to fight the YPG in this area. The Turkish military and its rebel allies have clashed with YPG in the past around Tel Rifaat. On October 22, 2016, Free Syrian Army factions, backed by Turkish air and artillery strikes, began their assault on the town, but were pushed back. Three days later, Turkish-backed rebels lost two villages southeast of Tel Rifaat to a YPG counterattack.
Unlike the rebels of Operation Euphrates Shield, who have been constantly fighting ISIL since March 2016, the YPG in Afrin is well-rested and has largely not been involved in the grueling back-and-forth civil war. Turkish-backed rebels have a manpower deficit. They are heavily dependent on poorly trained fighters recruited from Syrian refugee populations in Turkey, local fighters from northern Aleppo, and some rebels who moved from Idlib. While these manpower sources would be appropriate for administering a smaller sized territory, they have been significantly depleted by the recent internecine conflict in Idlib and years of battle with ISIL and the Syrian regime. This manpower deficit would complicate any attack on Tel Rifaat. With over 175 kilometers of militarized frontline to defend, Syrian rebels would have to mass their forces in one area for an offensive without leaving other frontlines dangerously undefended from an Islamic State counter attack, SDF forces outside of Manbij, or regime forces south of al Bab. The Afrin YPG has a much shorter frontline to defend, so they can bring more forces to bear if needed.
The YPG has been expecting a rebel offensive to retake Tel Rifaat ever since it captured the town in early 2016. The YPG and its SDF allies have spent over a year building up defensive fortifications, such as earthen berms, checkpoints, and trenches. Afrin now has some of the most extensive defensive fortifications seen in northern Syria, similar to those ISIL employed to great effect to slow the Turkish-backed offensive on the al-Bab’s western entrances.

SR-Map-4A satellite image of the defenses surrounding Sheikh Issa, one of the satellite towns that Euphrates Shield would have to take before reaching the Tel Rifaat defensive lines. (Terraserver, November 2016)

Tel Rifaat’s extensive defensive network, consisting of a web of walls and fortified towns, would impose costs on advancing Turkish forces, risking a prolonged campaign to take the city. With the Afrin YPG, Russia, and the Syrian regime in a tacit alliance, Turkey and its rebel allies may end up facing off with YPG ground forces backed up by two air forces if they attack and risk escalation with Russia or the Syrian regime. Russia and the regime have already demonstrated a commitment to use force in the area, even when Syrian troops are within mortar range of Turkish soldiers. A Russian airstrike killed 3 Turkish soldiers in February, while a second strike, attributed at various times to Russian, regime, or Iranian air assets, also killed Turkish soldiers operating near al-Bab in late November 2016.
Consolidating the Eastern Flank: Options for Manbij
South of al-Bab, the Syrian regime, backed by Russian airstrikes, have advanced to within 1.5 kilometers of the city. Regime forces now share a 10 kilometer-long frontline with Turkish-backed forces on the city’s southwestern outskirts. This Syrian move threatens to link its frontline just south of Tadif with SDF-held positions west of Manbij, potentially creating an alternative route to link SDF-held territory with Afrin, south of al-Bab. This would undermine the intended goal of Euphrates Shield of preventing the formation of a contiguous Kurdish region in Syria. The Syrian regime could use this as a point of leverage with the YPG in future peace negotiations, and Russia is working to facilitate this course of action with various Kurdish and regime interlocutors.

SR-Map-5The Syrian Regime and the Manbij YPG could easily launch a coordinated offensive against ISIL, cutting off Turkey’s route for expansion. With this, the YPG could effectively connect Manbij to Afrin using Syrian regime territory following Russian-facilitated negotiations with the regime. (SyrianCivilWarMap.com, February 2017)

To prevent this, Turkey could choose to launch an offensive against SDF territory to the east of rebel-held northern Aleppo governorate. The end goal of such an operation would be to take Manbij, a city that the SDF, backed by U.S. airstrikes and special operations forces, captured from ISIL after a nearly three month-long battle and siege in summer of 2016.
Turkey has fought the SDF in this area before. At the start of Euphrates Shield, the Turkish and rebel forces rapidly pushed the YPG and their SDF allies back north of the Sajur River in a surprise offensive. With the Sajur River forming a natural boundary between the Manbij YPG and the Euphrates Shield forces, an American-backed ceasefire was put in place and has worked to minimize violence along the tense front line.
Some three months later, the situation has changed significantly. The YPG and SDF have dug in and fortified their positions, so Turkish armor and rebel infantry will not be able to rapidly advance as they did at the start of the operation. Political considerations also play a role in making a large-scale Turkish operation against the YPG in this area unlikely. Unlike the Afrin YPG, who cooperate extensively with the Syrian regime and Russia, the YPG and SDF in this region have a close working relationship with the United States and shared goals of pushing ISIL out of northern Syria.
To the east of the Euphrates River and Manbij, the YPG and its Arab allies in the SDF are preparing for an operation targeting Raqqa. American support in the form of arms, air support, and embedded special operations forces will be key to the capture of the city, but the operation is expected to rely heavily on local Syrian Kurdish and Arab forces.
A Turkish-led attack on Manbij would slow the Raqqa operation, as YPG forces would likely move from Raqqa to defend the frontlines in Manbij. Turkish President Erdogan has sought to offer an alternative option for taking Raqqa that would involve Euphrates Shield forces, rather than the Kurdish YPG and Arab SDF. However, the Turkish military and its allied rebels have struggled to capture al-Bab, a city with a pre-war population of only 63,000. Raqqa is nearly four times larger and sits some 180 kilometers south of the current Turkish-held frontline. An offensive against it would require more troops and more complicated and exposed logistical chain, independent of the capabilities of the local partners.
Turkey has one other option: It could invade Tel Abyad, an SDF-held town. Turkey will retain this option indefinitely, but actually pursuing it would entangle Turkish military forces on third front in Syria’s multi-sided civil war. Moreover, taking territory from Kurdish forces in Tel Abyad would likely boomerang back into Turkey, resulting in cross-border YPG attacks against various Turkish targets along the border.

SR-Map-6Turkey’s final option is to launch a major military operation on Tall Abyad, clearing out the YPG and SDF, then proceeding to Raqqa. This option will lead to open warfare between the YPG and the Turkish government along the Syrian border and would be a major escalation of Turkish involvement in Syria. (SyrianCivilWarMap.com, February 2017)

Boxed In: So, Now What?
The Turkish government has repeatedly stated that it does not intend to stay in Syria in the long term. However, a premature withdrawal may leave the Euphrates Shield rebels weak and ill-equipped to deal with threats from the YPG or the Syrian regime, both of whom have clashed with the rebels in the past.
Prior to the Turkish intervention, the rebels that now constitute Euphrates Shield struggled to defend territory against ISIL attacks. They were nearly wiped out in an ISIL offensive on the city of Marea in the 2016. The Turkish forces will have to reorganize the rebel forces, currently split into dozens of factions, into a force that can independently defend its territory.
Turkey faces a similar problem as other professional militaries that work with local partners to take territory on the battlefield. Tensions between Islamist rebels and less conservative Free Syrian Army factions have often resulted in tit-for-tat kidnappings. Increasingly, internecine warfare breaks out over control of trade revenues and smuggling in Turkish-held territory in Syria. Some Turkish citizens, members of Turkish nationalist groups, have joined the rebel fray in Syria, creating tensions between the conservative and often Arabized Syrian Turkmen and the less religious nationalist Turkish volunteers. The Turkish military presence in Syria has suppressed these tensions for the most part, but they are likely to return once the Turkish military withdraws.
In addition to reorganizing the rebels into an independent and effective fighting force, Turkey faces the challenge of supporting the creation of a unified governing structure across the northern Aleppo governorate rebel territory. Currently governance in the area is split between a mishmash of disconnected and often conflicting sharia courts, civilian-led city councils, rebel militias, and Turkish forces, all operating with little overarching framework. Turkey will have to turn its attention to building institutions to govern the northern Aleppo territory, a slow and complex process with no clear timeframe. Turkey will therefore have to consolidate control over territory taken, regardless of the military choices it makes, either near Tel Rifaat or Manbij.
The consolidation of Turkish-backed governing bodies, while necessary to create the conditions to withdraw, may also contribute to an outcome Ankara has worked to prevent: the decentralization and devolution of the Syrian state, as regional institutions are strengthened at the expense of the central government. This outcome would also help to strengthen the case for empowered local regions, which would benefit the Syrian Kurds’ political aspirations. That said, the decentralization of the Syrian state may now be inevitable regardless of Turkish action.
Turkey will soon achieve its narrowly defined military objective: the defeat of ISIL in al-Bab to ensure that Kurdish-held territory along the Turkish-Syrian border will not be connected. Yet the challenges will persist as Turkey moves to a different phase of operations: state-building. This will create another set of issues to deal with that guarantee Turkish presence in Syria for the foreseeable future.
A special thanks to SyrianCivilWarMap.com for providing maps for this article.
Aaron Stein is a senior fellow at the Atlantic Council’s Rafik Hariri Center for the Middle East
Rao Komar (@RaoKomar747) is an Austin based journalist and Middle East/Eurasia analyst.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Ιράν

Σάββας Καλεντερίδης: Γιατί ανησυχεί η Τουρκία;

Το έργο του PKK για το Μεγάλο Κράτος του Κουρδιστάν προβλέπει την ίδρυση αυτού του κράτους σε εδάφη που θα αποσπαστούν από το Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και την Τουρκία.

Δημοσιεύτηκε

1 ημέρα πριν

στις

7 Οκτωβρίου 2024

από τον

Για να κατανοήσουμε, όμως, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τον Ερντογάν να φοβάται τόσο πολύ, είναι χρήσιμο να διαβάσουμε το άρθρο του παλαίμαχου και έμπειρου δημοσιογράφου Φικρέτ Μπιλά, που έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο και τις υπηρεσίες πληροφοριών.

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Τις τελευταίες ημέρες ο ίδιος ο Ερντογάν άρχισε να μιλά με τον πιο επίσημο τρόπο για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα του από την επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Με άλλα λόγια, είπε ότι η χώρα του βρίσκεται στο στόχαστρο του Ισραήλ.

Ενώ το τελευταίο διάστημα έκανε σχετικές αναφορές, μιλώντας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατά τη έναρξη της νέας κοινοβουλετικής περιόδου, που έχει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, ο Ερντογάν είπε για το θέμα:

«Ενώ παρακολουθούμε από κοντά τις επιθέσεις του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, βλέπουμε επίσης καθαρά πώς το Ισραήλ θέλει να δημιουργήσει μικρούς δορυφόρους στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία χρησιμοποιώντας την (κουρδική, PYD και ΡΚΚ) αυτονομιστική οργάνωση ως πιόνι. Για την πατρίδα μας, το έθνος μας και την ανεξαρτησία μας, θα σταθούμε απέναντι σε αυτή την κρατική τρομοκρατία με κάθε μέσο που διαθέτουμε».

Με την αναφορά του αυτήν ο Ερντογάν θέλησε να δηλώσει ότι το Ισραήλ υποστηρίζει την ύπαρξη δύο αυτόνομων κουρδικών κρατών στο Β. Ιράκ, που ήδη υπάρχει και λειτουργεί de jure από το 2005, και στη ΒΑ Συρία, που λειτουργεί de facto από το 2014, με τη βο΄΄ηθεια των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια ο Ερντογάν ανέφερε ότι η απόσταση από την Αλεξανδρέττα μέχρι τα σύνορα του Λιβάνου είναι 170 χιλιόμετρα, δηλαδή μόλις 2,5 ώρες με το αυτοκίνητο, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «με άλλα λόγια, η κατοχή, η τρομοκρατία και η επιθετικότητα είναι ακριβώς δίπλα μας» και ότι «η Τουρκία θα συνεχίσει να στέκεται απέναντι στο Ισραήλ, όποιο κι αν είναι το κόστος».

Για να κατανοήσουμε, όμως, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τον Ερντογάν να φοβάται τόσο πολύ, είναι χρήσιμο να διαβάσουμε το άρθρο του παλαίμαχου και έμπειρου δημοσιογράφου Φικρέτ Μπιλά, που έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Σημειώνεται ότι το άρθρο δημοσιεύθηκε μερικά εικοσιστετράωρα πριν την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο:

Η Τουρκία βρίσκεται στο στόχαστρο

Το Ισραήλ συνεχίζει τις επιθέσεις του στον Λίβανο. Μετά τον αρχηγό της ΧΑΜΑΣ Χανιγιέ, σκότωσε τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Νασράλα. Συνεχίζει να βομβαρδίζει τη Βηρυτό. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες προβλέπουν ότι μετά από αυτό το στάδιο, το Ισραήλ θα προχωρήσει προς την κατάληψη του νότου του Λιβάνου.

Στη συνέχεια εκφράζουν την πρόβλεψή τους ότι θα προχωρήσει στα νότια της Συρίας.

Οι προβλέψεις των στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων είναι συμβατές με τους στόχους του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής (Greater Middle East Project, ΣΕΜΑ).

Οι ΗΠΑ εφαρμόζουν σταδιακά το ΣΕΜΑ, το οποίο ανακοίνωσαν στον κόσμο (σ.τ.μ. τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα), δηλώνοντας ότι θα αλλάξουν τα σύνορα 22 χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Μπορούμε να ορίσουμε ως κύριο στόχο αυτού του εγχειρήματος όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό των ΗΠΑ, αλλά και την περαιτέρω ανάπτυξη του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός κύκλου ασφαλείας γύρω από αυτό.

Οι ΗΠΑ εισέβαλαν αρχικά στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, και αποχώρησαν αφού η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν, τους οποίους αρχικά υποστήριζαν εναντίον της Ρωσίας, προκάλεσαν προβλήματα στο Αφγανιστάν και στις χώρες της περιοχής. Τελικά παρέδωσαν το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν.

Στη συνέχεια εισέβαλαν στο Ιράκ με τη δικαιολογία ότι «ο Σαντάμ έχει πυρηνικά όπλα». Στο τέλος ανέτρεψαν τον Σαντάμ. Χώρισαν το Ιράκ στα δύο. Ίδρυσαν ένα de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ υπό την κυριαρχία των Μπαρζανί. Στη συνέχεια έσυραν το Ιράκ σε εμφύλιο πόλεμο βασισμένο σε θρησκευτικές σέκτες.

Το ίδιο σχέδιο εφάρμοσαν και στη Συρία. Κατέλαβαν τη βόρεια Συρία με το πρόσχημα του εμφυλίου πολέμου. Χώρισαν κι αυτή τη χώρα στα δύο. Ίδρυσαν ένα κράτος και στρατό για το PKK στο βορρά. Εδώ και χρόνια υπάρχει ένα κουρδικό κράτος που κυβερνάται από το PKK στην περιοχή που εφάπτεται στα σύνορα της Τουρκίας.

Έτσι, αποδυνάμωσαν το Ιράκ και τη Συρία, που θα μπορούσαν να ήταν απειλή για το Ισραήλ στην περιοχή, και τα έκαναν να μην αποτελούν πλέον απειλή.

Φαίνεται ότι μετά τη Συρία, σειρά έχει το Ιράν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στοχεύουν επίσης να διασπάσουν το Ιράν. Ένας από τους στόχους του ΣΕΜΑ είναι ο διαχωρισμός του Ιρανικού Κουρδιστάν και του Νοτίου Αζερμπαϊτζάν από το Ιράν.

Ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Μεγάλο Ισραήλ, καταβάλλουν επίσης προσπάθειες για τη δημιουργία ενός «Μεγάλου Κουρδιστάν», που είναι και ο στόχος του PKK.

Στόχος του είναι να διασφαλίσουν ότι το κράτος του PKK, το οποίο ίδρυσαν στη βόρεια Συρία, θα ενωθεί πρώτα με το Βόρειο Ιράκ και στη συνέχεια θα επεκταθεί δυτικά προς τη Μεσόγειο.

Υπολογίζουν ότι ένα μη αραβικό κράτος που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούσε ασφάλεια για το Ισραήλ.

Η επέκταση του Ισραήλ προς τα νότια του Λιβάνου και της Συρίας θα του επιτρέψει να πλησιάσει το κράτος του PKK στο βορρά, το οποίο βρίσκεται υπό την προστασία των ΗΠΑ.

Έτσι, μετά το Μεγάλο Ισραήλ, θα μπει στο παιχνίδι το έργο του Μεγάλου Κουρδιστάν.

Το έργο του PKK για το Μεγάλο Κράτος του Κουρδιστάν προβλέπει την ίδρυση αυτού του κράτους σε εδάφη που θα αποσπαστούν από το Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και την Τουρκία.

Αυτός ο πίνακας δείχνει ότι μετά το Ιράν, στόχος θα είναι η Τουρκία.

Ενώ ο στόχος του ΣΕΜΑ είχε δηλωθεί ξεκάθαρα στον κόσμο, το γεγονός ότι η Τουρκία καυχιόταν ότι ήταν για λίγο η συμπρόεδρος του ΣΕΜΑ, σημαίνει ότι δεν είχε αντιληφθεί τι τι θα επακολουθήσει.

Δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι η Άγκυρα έβλεπε ξεκάθαρα το γεγονός ότι η Τουρκία θα είναι ο στόχος μετά το Ιράν. Αν ίσχυε αυτό, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η Τουρκία δεν θα είχε ακολουθήσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είχε στόχο να ανατρέψει τον Άσαντ και να ιδρύσει ένα ισλαμικό κράτος στη θέση του.

Ενώ η κυβέρνηση στην Τουρκία περίμενε τις μέρες που θα ανατρεπόταν ο Άσαντ, οι ΗΠΑ κατέλαβαν το βόρειο τμήμα της Συρίας και δημιούργησαν έναν κράτος του PKK.

Τον αραβικό λαό της περιοχής τους τον έστειλαν στην Τουρκία. Η Τουρκία το δέχτηκε επίσης με χαρά. Η μεταφορά εκατομμυρίων Σύριων στην Τουρκία θα διαταράξει τη δημογραφική δομή της χώρας στο μέλλον. Η εσωτερική σύγκρουση και η διχοτόμηση της Τουρκίας θα εξυπηρετήσει τον στόχο του ΣΕΜΑ.

Η Τουρκία μόλις το τελευταίο διάστημα άρχισε να επικρίνει την υποστήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στο PKK στη βόρεια Συρία. Ωστόσο, αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να δει έγκαιρα τον κίνδυνο και να αποτρέψει όσο μπορούσε από την αρχή τις ΗΠΑ.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ισλάμ

Συρία: Οι Κούρδοι απελευθερώνουν κρατούμενους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος

Δημοσιεύτηκε

4 εβδομάδες πριν

στις

11 Σεπτεμβρίου 2024

από τον

Απελευθέρωσαν 50 Σύρους κρατούμενους

Οι Κούρδοι, ως αυτόνομη διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας, απελευθέρωσαν 50 Σύρους κρατούμενους, που κατηγορούνταν για συμμετοχή στην τζιχαντιστική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο πλαίσιο της χορήγησης γενικής αμνηστίας, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Κούρδος αξιωματούχος.

Χιλιάδες κρατούμενοι που θεωρούνται ύποπτοι ότι ανήκουν στο ΙΚ, ανάμεσά τους εκατοντάδες ξένοι αρκετών εθνικοτήτων, βρίσκονται στις φυλακές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (ΣΔΔ), την ένοπλη πτέρυγα της αυτόνομης διοίκησης.

Τον Ιούλιο, η αυτόνομη διοίκηση χορήγησε γενική αμνηστία βάσει της οποίας «50 άτομα που κατηγορούνταν ότι ανήκουν στην τρομοκρατική οργάνωση Νταές (αραβικό ακρωνύμιο του ΙΚ) απελευθερώθηκαν σήμερα», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ρέμπερ Κάλο, αξιωματούχος των κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας (Asayish), χωρίς να διευκρινίσει σε ποιες φυλακές κρατούνταν.

Πρόκειται για τη δεύτερη ομάδα που απελευθερώνεται σε ένα σύνολο 1.000 έως 1.500 ατόμων που επωφελούνται από την αμνηστία.

Σύμφωνα με τον Κάλο, η αμνηστία αφορά «μόνο τους Σύρους και δεν περιλαμβάνει τους ξένους, και περιορίζεται σε αυτούς των οποίων τα χέρια δεν είναι λερωμενα με αίμα».

«Θα υπάρξουν και άλλα κύματα αποφυλακίσεων κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών», δήλωσε.

Οι ΣΔΔ, στις οποίες κυριαρχούν οι Κούρδοι αλλά έχουν επίσης Άραβες μαχητές στις τάξεις τους, είχαν ήδη απελευθερώσει δεκάδες Σύρους κατηγορούμενους για διασυνδέσεις με το ΙΚ μέσα στις φυλακές τους, μετά τις εγγυήσεις που έλαβαν από αρχηγούς φυλών.

Το ΙΚ πήρε τον έλεγχο ολόκληρων εκτάσεων στη Συρία το 2014, επιβάλλοντας ένα βασίλειο τρόμου προτού ηττηθεί το 2019 από τον διεθνή συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ, με την υποστήριξη των συριακών κουρδικών δυνάμεων.

‘Εκτοτε η αυτόνομη διοίκηση κρατεί σχεδόν 56.000 ανθρώπους εκ των οποίων 30.000 παιδιά σε 24 κέντρα κράτησης και δύο στρατόπεδα, στο Αλ-Χολ και στο Ροτζ στη βορειοανατολική Συρία.

Ανάμεσά τους υπάρχουν μαχητές του ΙΚ και οι οικογένειές τους, καθώς και εκτοπισμένοι που είχαν διαφύγει από τις εμπόλεμες ζώνες.

Πηγή Άρθρου: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Κουρδιστάν (Κουρδικό Ζήτημα, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν)

Κουρδικό κράτος στην Τουρκία: Ιδού η απάντηση στην αξίωσή της για λύση δύο κρατών στην Κύπρο

Δημοσιεύτηκε

4 εβδομάδες πριν

στις

9 Σεπτεμβρίου 2024

από τον

Γιατί δεν εφαρμόζει την πολιτική δύο κρατών η Τουρκία και στο Κουρδικό;

Η Τουρκία απαιτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Γιατί δεν την εφαρμόζει και στην επικράτειά της; Να ιδρυθούν ένα τουρκικό και ένα κουρδικό κράτος. Ουδείς Έλληνας ηγέτης έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα στους Τούρκους, από ψοφοδεϊσμό και τουρκοφοβία. Για να μη χαλάσει το… κλίμα και να μη διαταραχθούν τα «ήρεμα νερά» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το Μόναχο, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, δεν έχουν διδάξει τίποτε απολύτως στην ηγεσία του Ελληνισμού…

Οι τουρκικοί στόχοι εναντίον της Κύπρου είναι κρυστάλλινοι. Από τη δεκαετία του 1950 η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ωμά ότι τελικός σκοπός της πολιτικής της είναι η πλήρης κατάληψη και έλεγχος της νήσου. Οι δύο εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1956), η έκθεση της ΜΙΤ για επανάκτηση της Κύπρου και το «Στρατηγικό Βάθος» του Νταβούτογλου κωδικοποιούν, με εφιαλτική ενάργεια, την αρπακτική στοχοθεσία της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Οι Τούρκοι, ανεξαρτήτως ηγετών και ιδεολογιών, διατηρούν αταλάντευτα την ίδια, διαχρονικά, πολιτική στοχοθεσία για την τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση του κυπριακού Ελληνισμού. Το ενδιαφέρον της Τουρκίας είναι καθαρά γεωπολιτικό και στρατηγικό – όχι οι Τ/κύπριοι – επειδή θεωρεί το νησί ως πολύτιμη στρατιωτική βάση άσκησης πολιτικής περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης.

Η ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδος – επειδή η Τουρκία θεωρεί και τις δύο ως ενιαίο εχθρικό χώρο – θα έπρεπε μετά την κολοβή, υδροκέφαλη ανεξαρτησία να συναποφασίσουν και να προσδιορίσουν μια μακράς πνοής στρατηγική αντιμετώπισης και ανακοπής της επιθετικής πολιτικής της Άγκυρας, δι’ όλων των μέσων. Αντ’ αυτού, πλεονάζουν οι φλυαρίες, οι πολιτικές φιλοδοξίες και ασυναρτησίες, το «άλλα αποφασίζομεν και άλλα πράττετε», οι εκατέρωθεν υπονομεύσεις, αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις, παχυλή και εγκληματική άγνοια του Τούρκου, της ιστορίας, της νοοτροπίας και της πολιτικής του. Το πραξικόπημα της χούντας άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην τουρκική εισβολή, που άρχισε να προετοιμάζεται αμέσως μετά τον Νοέμβριο του 1967, με την αποχώρηση από την Κύπρο της πανίσχυρης ελληνικής μεραρχίας. Οι εγκληματικές ευθύνες του Μακαρίου, του ΑΚΕΛ και άλλων είναι ασήκωτες.

Τον Νοέμβριο του 1983, ο Τ/κ ηγέτης Ντενκτάς, κατ’ εντολήν της Άγκυρας, ανακηρύσσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», που οι ρίζες της ανευρίσκονται στο 1963 (14/9/1963, έγγραφο Ντενκτάς-Κουτσιούκ, που προειδοποιούσε τον Μακάριο με ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ», αν προχωρούσε στην τροποποίηση του Συντάγματος). Πριν από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο Ντενκτάς, καθ’ υποκίνηση των Εγγλέζων, ζητά διζωνική ομοσπονδία (12/8/1974), την οποία η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε πρώτα διά της ομιλίας Κληρίδη στην γκαλερί «Αργώ» (6/11/1974) και στη συνέχεια στη σύσκεψη των Αθηνών (30/11-1/12/1974), υπό τον Καραμανλή και τον Μακάριο. Μετά το δημοψήφισμα του 2004 και τις συνομιλίες στο Crans Montana, η αγγλοτουρκοδιζωνική ομοσπονδία εξεμέτρησε το ζην. Οι Τούρκοι την απέρριψαν οριστικά και τα τελευταία τρία χρόνια απαιτούν αμετακίνητα λύση δύο κρατών και αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος.

Την εποχή του σχεδίου Ανάν είχα γράψει μιαν ανάλυση γιατί η Τουρκία δεν αποδέχεται τη διζωνική και στη δική της επικράτεια, διά της δημιουργίας δύο ζωνών, μίας τουρκικής και μίας κουρδικής, αφού οι Κούρδοι είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στη χώρα με υπολογιζόμενο πληθυσμό πέραν των 25 εκ. Η ελληνική πλευρά απορρίπτει σθεναρά λύση δύο κρατών και εμμένει γελοιωδώς στην τουρκοδιζωνική, που οδηγεί σε δύο συνιστώντα κρατίδια, διά της κατάλυσης – και όχι της μετεξέλιξης – της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει και την θεωρεί ως «εκλιπούσα», διά του γνωστού εξ 105 σελίδων εγγράφου των Νταβούτογλου-Τσαβούσογλου (23/6/2014).

Μέχρι σήμερα, κανένας ηγέτης ή πολιτικός της Κύπρου δεν αντέδρασε στην τουρκική αξίωση, αντιστρέφοντάς την: Γιατί η Τουρκία δεν δέχεται τη δημιουργία δύο κρατών στην επικράτειά της, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά αυτόχρημα ρεαλιστικό. Στην Κύπρο η τ/κ μειονότητα είναι το 18% του πληθυσμού, η ελληνική πλειοψηφία είναι 82%. Ανόητοι και ευήκοοι ξένων, ηγέτες μας, σύρθηκαν στις τουρκικές αξιώσεις και δέχθηκαν εκ περιτροπής προεδρία, κατήργησαν την παγκόσμια αρχή ένας άνθρωπος, μία ψήφος και αναγνώρισαν στον Τούρκο εισβολέα και κλέφτη, δικαίωμα στις περιουσίες μας, εκτός πολλών άλλων ολέθριων υποχωρήσεων. Ο Πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία γιατί δεν αντιστρέφουν τις τουρκικές αξιώσεις;

Όσα πολλά η Τουρκία απαιτεί να ισχύσουν για την τ/κ μειονότητα, γιατί δεν τα παραχωρεί και στους Κούρδους; Πριν από λίγο καιρό (3/5/2024) δημοσιεύτηκε (στο australianoutlook) μια ανάλυση από τον Δρα Loqman Radpey, με τίτλο: «Η προοπτική μιας λύσης δύο κρατών για το Κουρδιστάν». Οι Κούρδοι κατοικούν στα σύνορα με τη Ρωσία, Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία. Από το 1980 το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα διεξάγει απελευθερωτικό αγώνα κατά της τουρκικής θηριωδίας-κατοχής. Εκατοντάδες κουρδικά χωριά εκθεμελιώθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι και Τούρκοι σκοτώθηκαν. Στο τουρκικό Κουρδιστάν διεξάγεται εθνοκάθαρση και γενοκτονία.

Ο ξένος αναλυτής υποστηρίζει πως η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορα των πιο πάνω χωρών θα αποκαθιστούσε την ειρήνη και τη σταθερότητα σε αυτήν την περιοχή της Ευρασίας, θα καταπολεμούσε την τρομοκρατία, τη μετακίνηση και μετανάστευση πληθυσμών και θα τερμάτιζε αχρείαστες συγκρούσεις. Τέτοια προοπτική δεν συμφέρει στην Τουρκία επειδή εκμεταλλεύεται την παρουσία Κούρδων μαχητών στη ΒΔ Συρία και στο Βόρειο Ιράκ για να επεκτείνει την κατάκτηση συριακών και ιρακινών εδαφών και να δικαιολογεί συχνές εισβολές του τουρκικού στρατού. Έχει εκτοπίσει τους γηγενείς Κούρδους και, κατά το θλιβερό πρότυπο των κατεχομένων μας, εποικίζει αυτές τις περιοχές με Τουρκομάνους, Σύριους και άλλους υποταχτικούς της. Σε άλλη ανάλυσή του στο «The Middle East Forum Observer» (19/7/2024), ο ίδιος αναλυτής υποβάλλει στους Κούρδους να αντλήσουν μαθήματα από την τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Μετά την δήθεν ειρηνική (!) εισβολή στη Συρία (Αύγουστος 2016 και Οκτώβριος 2019), η Τουρκία, κατά το πρότυπο των κατεχομένων μας, εγκαθίδρυσε δομές, υπηρεσίες και σύμβολα στις καταληφθείσες κουρδικές περιοχές με εκκαθάριση του αυτόχθονος πληθυσμού. Οι Τούρκοι δεν είναι αφελείς. Πρώτον, γνωρίζουν και δεν ξεχνούν ότι είναι εισβολείς-κατακτητές στην σημερινή Τουρκία. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία διασαλπίζει καθημερινά ότι θα υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων την εδαφική ακεραιότητα ενός τόπου που δεν τους ανήκει. Τρίτον, δεν θα αποδεχτούν ποτέ τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας και τη δημιουργία δύο κρατών, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού. Δεν αντέχουν αυτόν τον εφιάλτη.

Η Τουρκία απαιτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Γιατί δεν την εφαρμόζει και στην επικράτειά της; Να ιδρυθούν ένα τουρκικό και ένα κουρδικό κράτος. Ουδείς Έλληνας ηγέτης έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα στους Τούρκους, από ψοφοδεϊσμό και τουρκοφοβία. Για να μη χαλάσει το… κλίμα και να μη διαταραχθούν τα «ήρεμα νερά» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το Μόναχο, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, δεν έχουν διδάξει τίποτε απολύτως στην ηγεσία του Ελληνισμού…

Σημερινή

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή