Ακολουθήστε μας

Ρωσία

Following Turkey’s capture of Al-Bab, Erdogan ‘going to Moscow’

Δημοσιεύτηκε

στις

ALEXANDER MERCOURIS

Turkish President Erdogan to meet Russian President Putin in Moscow for tough discussions about bilateral relations and the Syrian conflict following Turkish capture of Syrian town of Al-Bab.
The Kremlin has confirmed that Turkish President Erdogan is travelling to Moscow on 9th and 10th March 2017 for a summit meeting with Russian President Putin and with other top officials of the Russian government.


Following Turkey’s capture of Al-Bab, Erdogan ‘going to Moscow’

On the subject of sales of S-400 missiles to Turkey, given that Turkey remains a NATO country and that part of the S-400’s effectiveness is that the US knows little about it, I suspect the Russians will be very wary of selling it to Turkey less details of the system are compromised and leaked to Israel and the US.
Apart from economic relations, the focus of the talks between Putin and Erdogan will be Syria.
The two countries have jointly agreed a ceasefire between the Syrian army and the Jihadi groups that Turkey is backing, and for the greater part this has been holding.  Turkey is also a co-sponsor along with Russia of the Astana peace conference.
Discussions between the Russian and Turkish Presidents about Syria will however be far more easy.
Given Turkey’s sustained effort over the past six years to overthrow the Syrian government, it is understandable that the negotiated capture by the Turkish army of Al-Bab from ISIS is causing concern, though I personally strongly doubt that the people of Al-Bab would prefer rule by ISIS to rule by the Turkish army.
However it is worth remembering that the Russian air force actually helped the Turkish army take Al-Bab by providing air to ground support to the Turkish troops there, making the conclusion unavoidable that the Turkish army took Al-Bab with Russia’s agreement.
There is therefore clearly a measure of cooperation between the Russians and the Turks in Syria at the moment, though it is likely that the degree of agreement between them is limited, and it is easy to see how things could quickly unravel.
As to the reasons behind the cooperation between the Russians and the Turks in Syria, it is not difficult to see what they are.
For the Russians the key point is that they need the help of the Turks to keep both the ceasefire and the talks in Astana going.
The motivating factor here is the limited size of the Syrian army.  I have written about this often, most recently on 28th January 2017
Events since the Syrian army’s capture of eastern Aleppo highlight its continuing problems.
The Syrian army has been obliged to send reinforcements to repel ISIS offensives in Deir Ezzor and Palmyra regions, and to repel an attempt by ISIS to cut the Khanasser road, which connects Aleppo to the heartland areas under the Syrian government’s control in central and southern Syria.
At the same time the Syrian army has to find troops to protect Aleppo itself, whilst carrying out an advance towards the strategic ISIS held town of Al-Bab to the north of Aleppo.
The Syrian army also needs to contain a large and dangerous concentration of Al-Qaeda fighters in northern Hama province, whilst maintaining pressure on the Al-Qaeda’s main bastion, which is Idlib province.
Lastly, it has been forced to commit troops to clearing the countryside around Damascus, including taking control of Wadi Barada in order to restore the water supply to Damascus, whilst maintaining security in Damascus itself and in the various town and cities under the government’s control.
So many operations on so many widely dispersed fronts stretches the Syrian army’s limited resources, and puts intense strain on its soldiers, even despite the fact that they must now feel that they have the momentum of victory behind them.
Quite simply the Syrian army cannot be overwhelmingly strong everywhere at the same time, which is why it occasionally has to retreat, and why its advances – unlike those of its opponents when they occur – have to be incremental.
This point was recently made by – of all people -the director of Russia’s Hermitage Museum (whose museum is responsible for the restoration of Palmyra), who has explained ISIS’s recapture of Palmyra by the delay in launching the offensive to capture eastern Aleppo, which meant that there were insufficient numbers of high quality Syrian troops available in and around Palmyra to defend the town.  This is of course essentially the same point the Russian military has also made.
Criticisms of the various ceasefires in Syria that the Russians broker (including the present one), which sometimes explain them in terms of divisions within the Russian government, in my opinion fail to accord sufficient weight to this factor.
Precisely because the Syrian army’s resources are both limited and so highly extended, it is the Syrian army not its opponents which benefits most from the ceasefires, which give it the time and space it needs to rest and resupply, and to concentrate its otherwise over-stretched forces in those places where fighting continues to take place.
The Syrian war is a gruelling war of attrition.  The Syrian army’s limited resources mean it cannot be otherwise.  Ceasefires are an inseparable part of the sort of war the Syrian army has to fight.  They key point is that it is winning it.
Since the Syrian army does not have enough troops to be strong everywhere, it needs a ceasefire against the Turkish backed groups so that it can take the offensive against its two most dangerous enemies: Al-Qaeda in the west of Syria, and ISIS in the east.  That is the military reality which lies behind the Russians’ agreement of the ceasefire and the Astana talks with Erdogan and Turkey and why, since it is the Turks who are in a position to decide whether there is a ceasefire or not, the Russians have to work with the Turks and acquiesced in the Turkish capture of Al-Bab.
The Russians definitely did not give Erdogan the green light back in August to launch Operation Euphrates Shield and send his troops into Syria.  On the contrary they were taken badly by surprise when Erdogan did it.  However given the reality of the need to obtain Turkish support to preserve the ceasefire, the Russians have been obliged to hide their anger and cooperate with the Turks in Syria, though only to a limited degree, and with no formal statement of support from them for Operation Euphrates Shield or for the Turks being there.
On the subject of Al-Bab, given the extent to which President Erdogan’s personal prestige had become bound up with the Turkish army’s capture of the town, the Russians – given their need to work with Erdogan in Syria in order to preserve the ceasefire there – had no option but to help Erdogan take Al-Bab.
A Syrian army attempt to take Al-Bab would have risked a direct clash with the Turkish army, whilst the only other option would have been the intolerable one of leaving Al-Bab under ISIS control.
Either of these options would moreover have risked causing the whole edifice of Russian – Turkish cooperation in Syria to unravel, with Erdogan in either case feeling that the Russians were working against him.  It is easy to see how in that case the ceasefire might have collapsed, causing the fighting between the Syrian army and the Turkish backed Jihadi groups to resume, multiplying the Syrian army’s problems.
If the realities on the ground in Syria have obliged the Russians to work with Erdogan and to acquiesce in the Turkish capture of Al-Bab, they will nonetheless almost certainly seek to use the talks in Moscow to lay down red lines, warning Erdogan of how far they are prepared to allow him to go.  Undoubtedly they will rule out any further Turkish advance towards Aleppo, and quite possibly they will warn Erdogan against any Turkish advance on Raqqa, which might cause a clash with the Kurds.
There are objectively good reasons why President Erdogan might accept these red lines.  My colleague Adam Garrie has described the surrender of Al-Bab to the Turkish army by ISIS as the replacement of “a comparatively weak occupational force by one of the strongest forces in the world”.
I question whether the Turkish army really is “one of the strongest forces in the world”.  Though the Turkish military is numerically big and is indeed – as Adam Garrie correctly says – on paper the second biggest in NATO, the Turkish army has been repeated bested by ISIS in a string of battles in and around Al-Bab.  To some extent this may reflect the disorganisation of the Turkish army by the mass purge of Turkish officers which has been underway since the attempted coup in July.  However it is mainly the product of President Erdogan’s unwillingness to embrace the huge political risks of sending large numbers of conscript Turkish infantry into Syria.
The result is that the Turkish forces in Syria are thin on the ground and vulnerable to attack either by ISIS or by the well-organised local Kurdish militia the YPG.
So far US and Russian diplomacy has prevented a full-scale clash between the Turkish military in Syria and the YPG.  However given that the two consider each other mortal enemies, it is not difficult to see how that could happen, in which case Erdogan’s and Turkey’s problems in Syria could multiply.
Operation Euphrates Shield is in fact a good example of President Erdogan’s repeated mistakes in diplomacy.  In August, in the aftermath of the coup attempt and with efforts to patch up relations with Moscow underway, he saw an opening and used it to steal a march on the Russians by launching Operation Euphrates Shield by sending his troops into Syria.  However as always he did not calculate the risks fully, and over the last weeks has looked dangerously close to seeing his troops in Syria becoming bogged down whilst suffering heavy losses.  In order to avoid this debacle he first had to call on the Russians for help, and then was finally forced to strike a deal with ISIS to get them to withdraw from Al-Bab.
Having now taken Al-Bab – thereby preserving his prestige – the sensible thing for President Erdogan to do is to quit whilst he is ahead, and to leverage such gains as he has achieved through Operation Euphrates Shield to improve his position in the talks about Syria’s future in Astana.  If so then he should have no difficulty accepting Moscow’s red lines.
The problem with President Erdogan is that he is absolutely not the sort of person who can be relied upon to do what is sensible.  There is unfortunately a very real risk that having taken Al-Bab the “success” will go to his head and – forgetting how close he came to disaster there – he will instead forge ahead and gamble further.  Already there is delusional talk of setting up a Turkish backed ‘protectorate’ in northern Syria, a venture which over time can only involve Turkey in more conflict on the ground in Syria with the Syrian government, the Kurds, Iran and Russia, which Turkey cannot afford, and which will only drain away its resources.
President Putin and the Russians will no doubt try to explain all this to President Erdogan when he comes to Moscow in March.
There have been moments over the last year when President Erdogan has seemed to show glimmers of understanding of this and of the limitations that ought to constrain Turkey’s actions.  However he has never seemed able to do this for long and he seems temperamentally unable to put his overweening ambitions for himself and for Turkey behind him.  The success or failure of the talks in Moscow will ultimately depend on whether and if so to what extent he is able to let calculations of self-interest rule his emotions, and unfortunately no-one who has followed Erdogan’s career carefully would put any money on that.
As for the Russians, it must be frustrating for them to have to deal in Erdogan with a partner who is so volatile that he cannot be trusted.  It is a reflection both of the extent of Russia’s commitment to Syria and of the difficulty of dealing with President Erdogan that they are having to spend so much time doing so.

ΗΠΑ

Πως επηρεάζουν οι εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής την Ελλάδα;

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Τα εννιά σημεία που δείχνουν πως επηρεάζουν την Ελλάδα οι εξελίξεις στην περιοχή.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

1.-Η θέση αρχής που διαμορφώνει τις παρακάτω απόψεις είναι, κατ αρχάς, ανθρωπιστική.

2.- Η δεύτερη θέση είναι το συμφέρον της χώρας μας. Κυρίως η επιβίωσή της που απειλείται. Η γεωπολιτική, δηλαδή, της περιοχής. Ακόμη και όταν επιδιώκουμε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη δεν το κάνουμε ιδεοληπτικά. Αναζητούμε το πλαίσιο που θα μπορούσε να μειώσει την απειλή αφανισμού μας. Δεν παραβλέπονται ούτε οι ιστορικές αμαρτίες της ούτε η επιθετικότητά της. Αλλά με κάποιους που ταιριάζουμε περισσότερο πρέπει να συμβιώσουμε.

Με αυτά ως δεδομένα ιδού μια μικρή ανάλυση των δύο πολέμων.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

3.-Στο παλαιστινιακό η θέση μου είναι δύο κράτη στα σύνορα του 67. Δεν είμαι, δηλαδή, ούτε κατά της ύπαρξης του Ισραήλ, ούτε υπερ της εξάλειψης των παλαιστινίων.
Παρά τις συνομιλίες που διεξήχθησαν δεν πίστεψα ποτέ πως είτε η μια πλευρά είτε η άλλη ήθελε πραγματικά λύση δύο κρατών.
Η λύση αυτή τωρα εξέλειπε. Το Ισραήλ φαίνεται να κέρδισε την τελευταία αντιπαράθεση αλλά είναι και αιχμάλωτο της νίκης του. Τι θα κάνει με τους Παλαιστίνιους; Όσους και να σκοτώσει, όποια εθνοκάθαρση ή γενοκτονία και να πραγματοποιήσει, δεν θα μπορέσει να τους εξαφανίσει όλους. Αυτό δείχνει η ιστορία των εθνοκαθάρσεων.
Πιστεύω πως η θέση του ήταν ένα ενιαίο κράτος στο οποίο με κάποια μορφή θα συνυπήρχαν και οι παλαιστίνιοι. Σήμερα θα προβληματίζεται και το ίδιο το Ισραήλ αν μια τέτοια λύση είναι βιώσιμη. Έχει προκαλέσει τέτοια τραγωδία στο εσωτερικό τους που δύσκολα θα βρει και μορφή συνύπαρξης και αξιόπιστη και ικανή διοίκηση των παλαιστινίων.

3.-Η ενέργεια της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου δεν ήταν, απλώς, αδικαιολόγητη. Ήταν απάνθρωπη, καταστροφική και τρομοκρατική. Τρομοκρατία είναι κάθε ενέργεια που καταφέρεται κατά των πολιτών. Η αντίδραση του Ισραήλ ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη. Το Ισραήλ ξεπέρασε εκείνο τη σημείο κατά πολύ και σήμερα έχει προκαλέσει τον θάνατο περίπου 50.000 ανθρώπων. Πρόκειται για πολιτική εθνοκάθαρσης. Το Ισραήλ είναι κατηγορούμενο στο Διεθνές Δικαστήριο για γενοκτονία. Και το ίδιο ως χώρα και η ηγεσία του δεν θα αποφύγουν το κατηγορητήριο μετά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως εκβάσεως.
Είμαι αντίθετος στην πολιτική αυτή του Ισραήλ. Πολλοί απο την ελληνική κοινή γνώμη δικαιολογούν τις ενέργειές του παρόλο που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική του επιφανείς Εβραίοι και στο Ισραήλ και ανα τον κόσμο. Βασιλικότεροι του βασιλέως, δηλαδή;

4.-Η γεωπολιτική διάσταση γίνεται περίπλοκη. Το Ισραήλ αυτήν την στιγμή φαίνεται να εξόντωσε τους αντιάλους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ) και εκμηδένισε το γεωπολιτικό εκτόπισμα του Ιράν. Η γεωπολιτική έκλειψη του Ιράν δημιουργεί κενό στη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Το Ιράν ήταν ο μόνος πόλος που είχε εξ ορισμού γεωπολιτικές αντιθέσεις με την Τουρκία και μπορούσε να τις διεκδικήσει. Το Ισραήλ φαίνεται, επίσης, ότι μπορεί να προβάλλει ενεργά σκληρή ισχύ που το καθιστά περιφερειακή δύναμη αλλά την ισχύ του, λόγω μειωμένου, αριθμητικά, ανθρώπινου δυναμικού την κρατά για τον εαυτό του. Για την περίπτωση που διακινδυνεύσει. Με την αποδυνάμωση του Ιράν και με την στάση του Ισραήλ όπως περιγράφηκε παραπάνω η Τουρκία εμφανίζεται ως η μόνη περιφερειακή δύναμη. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ αρνητική για την Ελλάδα δεδομένου ότι ο μόνος κίνδυνος εναντίον της ακεραιότητας και των συμφερόντων της προέρχεται απο την Τουρκία.

5.-Το Ισραήλ θα συνεχίσει την αντιπαράθεση με το Ιράν αλλά όχι και με την Τουρκία. Οι δεσμοί Τουρκίας -Εβραίων είναι παλαιοί και στέρεοι. Δεν χαλούν για συγκυριακούς λόγους του Ερντογάν. Ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ δύο χάρτες. Τις χώρες της κόλασης και τις χώρες του καλού. Δεν περιέλαβε σε κανέναν απο τους δύο την Τουρκία. Αφήνει περιθώρια συνεννόησης. Αν λάβει κανείς υόψη του την δουλική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αγκυρα, το Ισραήλ μετά τον πόλεμο θα επιδιώξει αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία.

6.-Παρά την γεωπολιτική απομείωση του Ιράν η περιοχή δεν θα ηρεμήσει. Ένοπλα κινήματα θα συνεχίσουν να προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες διότι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν απευθείας με τις κρατικές δυνάμεις. Αυτή θα είναι μια συνεχής αιμοραγία για το Ισραήλ. Μια συνεχής, καθημερινή, αγωνία με σημαντικές επιπτώσεις.

7.-Οι ΗΠΑ μετά τους δύο εν εξελίξει πολέμους θα αποχωρήσουν απο την περιοχή. Θα αφήσουν πληρεξουσίους. Θα συνδιαμορφώσουν ΗΠΑ και Ισραήλ ένα νέο περιβάλλον στην περιοχή; Μια νέα ισορροπία; Ευνοϊκή για το Ισραήλ θα ήταν η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Με τους Κούρδους οι σχέσεις τους δεν είναι, απλώς, καλές. Βοηθιούνται στους μεσανατολικούς πολέμους και αναταραχές. Τι θα γίνει στην περίπτωση αυτή αν αντιδράσει-που θα αντιδράσει- η Τουρκία;

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ

8.-Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν αν είχαν-που δεν έχουν εδώ και μια τριακονταετία- πολιτική ηγεσία να αποκτήσουν γεωπολιτικό βάρος και να επηρεάσουν την πλάστιγγα. Αυτήν την στιγμή κανείς δεν υπολογίζει σε τίποτα την Αθήνα. Η Ελλάδα είναι ένα σύνολο που, απλώς, καταναλώνει τον χρόνο. Είναι παρατηρητής των εξελίξεων και περιμένει παθητικά τις συνέπειες που θα υποστεί.

Αντιπολίτευση δεν έχει, ανθρώπινο δυναμικό που να φιλοδοξεί να διοικήσει την χώρα, επίσης, δεν έχει και ο πρωθυπουργός της έχει την αρχή πως το παγκόσμιο συμφέρον είναι σημαντικότερο απο το τοπικό [εθνικό], ενδιαφέρεται για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εκφράζει την ικανοποίησή του που η ελληνική κοινωνία μεταβάλλεται σε πολυπολιτισμική.

Με τις θέσεις αυτές η πλειοψηφία της κοινωνίας διαφωνεί αλλά ο πρωθυπουργός και το κόμμα του απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης, έστω και της σχετικής πλειοψηφίας.

Η χώρα δεν διαθέτει σοβαρή αστική τάξη, ούτε πνευματική. Και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στριμώχνονται ποιος θα πάρει την μεγαλύτερη μερίδα από τον κρατικό κορβανά.

Η χώρα, μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ από τις αρχές του 80, είναι σε όλα πίσω. Λειτουργεί με τη λογική της αρχαίας πόλης κράτους με τις αποικίες της, [έχει καταντήσει αθηναϊκή αποικία], η ηγεσία της ενδιαφέρεται μόνο πως θα μοιράσει τα ιμάτιά της και η ελεύθερη πτώση επιταχύνεται. Ελλάδα που να λαμβάνεται υπόψη δεν υπάρχει.

Κάνει θελήματα μήπως και πάρει το φιλοδώρημά της. Το υπουργείο εξωτερικών ανύπαρκτο από όλες τις απόψεις και για το υπουργείο άμυνας ας μιλήσουν αρμοδιότεροι. Όσοι πέρασαν από υψηλές θέσεις του έχουν ευθύνες σε μια ενδεχόμενη τραγωδία [που δεν είναι εκτός ορίζοντα].

Στο ΥΠΕΞ ένας ικανός ακαδημαϊκός αλλά απαράδεκτος υπουργός διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ελληνικών υποχωρήσεων με διατυπώσεις και μεθοδεύσεις που δεν θα γίνουν αντιληπτές απο την κοινή γνώμη και ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για συνομιλίες για το Αιγαίο. Ο τούρκος πρόεδρος δήλωσε πως ο Μητσοτάκης του υποσχέθηκε να λύσει τα προβλήματα του Αιγαίου. Ο Μητσοτάκης διαλαλεί ότι οι θέσεις του είναι οι εδώ και χρόνια ελληνικές (η μόνη διαφορά είναι η επίλυση του θέματος υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) αλλά η ανυποχώρητη θέση της Άγκυρας είναι πως υπάρχει πληθώρα άλλων ζητημάτων που εκκρεμούν. Πως θα λύσει τα προβλήματα ο κ. Μητσοτάκης; Δεν πρόκειται να το μάθουμε πριν το παραπέντε. Ακόμη και οι παραχωρήσεις (αν γίνουν) θα περάσουν από τα ΜΜΕ και τους κομματικούς οπαδούς ως επιτυχία.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

9.-Οι Ηνωμένες Πολιτείες ώθησαν την Ουκρανία και την Ευρώπη σε έναν καταστροφικό και ατελείωτο πόλεμο του οποίου οι συνέπειες ήταν θετικές για τις ΗΠΑ, αρνητικές για την Ευρώπη και τραγικές για την Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εισβολές, όποια και αν είναι η αιτία.

Η επιδίωξη των ΗΠΑ και στον πόλεμο αυτό και στον πόλεμο τη Μέσης Ανατολής είναι η αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στον χώρο Ευρώπη- Μέση Ανατολή με στόχο τον έλεγχο της περιοχής από ταυτισμένες με την Ουάσιγκτον δυνάμεις. Μια νέα Ευρώπη με δική της άμυνα, εντός του ΝΑΤΟ, και δική της εξωτερική πολιτική που θα επηρεάζεται από τις ΗΠΑ είναι υπο διαμόρφωση, όπως και μια νέα δυναμική στο μεσανατολικό χώρο, φιλική, επίσης, προς τις ΗΠΑ.

Στη νέα Μέση Ανατολή η Τουρκία είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ αλλά όλα δείχνουν πως η Τουρκία έγειρε ανατολικά.
Στην Ευρώπη η αμερικανική πολιτική δεν διακυβεύεται αλλά στη Μέση Ανατολή ο παράγων Τουρκία και η επιρροή Ρωσίας και Κίνας είναι υπολογίσιμες παράμετροι.

Η επίδειξη στον ΟΗΕ από τον Νετανιάχου χάρτη της εμπορικής και ενεργειακής διαδρομής που σχεδιάζεται, από Ινδία στην Ευρώπη μέσω χωρών της Μέσης Ανατολής, της Κύπρου και της Ελλάδας δείχνει τις αμερικανικές επιδιώξεις και μερικοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν πως η τελευταία μεσανατολική κρίση έχει ως αιτία τον χάρτη αυτό. Ο χάρτης δεν περιλαμβάνει ούτε το Ιράν, ούτε την Τουρκία.

Πριν μερικά χρόνια ο χάρτης της Μεγάλης Μέσης Ανατολής πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη η οποία δεν είχε την κατάληξη που επεδίωκαν οι ΗΠΑ. Ο άξονας IMEK (Ινδία Μέση Ανατολή, Κύπρος, Ελλάδα, Ευρώπη) επαναφέρει στο προσκήνιο τη συνέχεια εκείνης της επιδίωξης για να διαμορφώσει το τελικό σκηνικό.

Ούτε στο ελληνικό ΥΠΕΞ, ούτε στο Μαξίμου μπορούν κάτι να κάνουν για όλα αυτά. Απαιτούν βαθιά γνώση και λεπτούς χειρισμούς, ικανότητες για τις οποίες δεν διακρίνονται.

Ας βελτιώσουν, τουλάχιστον, τις σχέσεις τους με την Εκκλησία και αα αρχίσουν να προσεύχονται και να επικαλούνται τη βοήθεια του πανάγαθου ο οποίος, επανειλημμένως, έχει δηλώσει ότι είναι Έλληνας.

Τουλάχιστον ας κρατήσουν ζωντανό και προσφιλές το όνομα Ελλάδα που από τα ελληνιστικά χρόνια κυριαρχεί στην περιοχή. Οι πολιτικοί ερασιτέχνες των Αθηνών το έχουν αμαυρώσει.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΗΠΑ

Βικτόρια Νούλαντ: ΗΠΑ και Βρετανία απέτρεψαν ειρηνευτική συμφωνία Ρωσίας-Ουκρανίας

Δημοσιεύτηκε

στις

Η Νούλαντ επιβεβαίωσε ότι μια ειρηνευτική συμφωνία βρισκόταν στο τραπέζι τον Απρίλιο του 2022

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία πίεσαν την Ουκρανία να απορρίψει μια ειρηνευτική συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη με τη Ρωσία, τον Απρίλιο του 2022, λίγο μετά την ρωσική εισβολή, αποκάλυψε η Αμερικανίδα πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ.

Σε τηλεοπτική της συνέντευξη με τον δημοσιογράφο Μιχαίλ Ζιγκάρ, υποστήριξε ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις που πρόσφερε η Ρωσία για να επιτευχθεί μια ειρηνευτική συμφωνία, θα είχαν αφήσει μια αποστρατικοποιημένη Ουκρανία.

Η Νούλαντ που εργάστηκε υπό τις κυβερνήσεις Μπους, Ομπάμα και Μπάιντεν, επιβεβαίωσε ότι μια ειρηνευτική συμφωνία βρισκόταν στο τραπέζι τον Απρίλιο του 2022, αλλά είπε ότι «πολλοί άνθρωποι και ίσως ο ίδιος ο Ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν πολύ καχύποπτοι, κόντευαν να πέσουν σε μια παγίδα».

 

ADVERTISING

«Οι Ουκρανοί άρχισαν να ζητούν συμβουλές για το πού πάει αυτό το πράγμα», είπε η Νούλαντ. «Έγινε σαφές για εμάς, για τους Βρετανούς, αλλά και για άλλους, ότι η πρόταση περιλάμβανε όρια στους ακριβείς τύπους οπλικών συστημάτων που θα μπορούσε να έχει η Ουκρανία, έτσι ώστε να είναι ουσιαστικά ουδέτερη ως στρατιωτική δύναμη».

Από την άλλη πλευρά, «δεν υπήρχαν παρόμοιοι περιορισμοί στη Ρωσία», είπε η Νούλαντ. «Δεν ζητήθηκε από τη Ρωσία να αποσυρθεί, δεν απαιτήθηκε να έχει τους ίδιους περιορισμούς στον στρατό της απέναντι στην Ουκρανία». «Αν ο Πούτιν μπορούσε να πάρει αυτή την εντελώς ουδέτερη αποστρατικοποιημένη Ουκρανία για τίποτα», είπε η Νούλαντ, «γιατί να μην το έκανε;»

Η Νούλαντ παραιτήθηκε πριν λίγους μήνες από τη θέση της ως υφυπουργός Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ρωσία

Τρία σενάρια εισβολής ρωσικού στρατού στις χώρες της Βαλτικής

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Μέχρι το τέλος του τρίτου έτους της ειδικής επιχείρησης για τη βοήθεια του λαού του Ντονμπάς, της αποστρατιωτικοποίησης και αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η χώρα μας (σημ.:Ρωσία) έφτασε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην προοπτική μιας άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με το μπλοκ του ΝΑΤΟ, γράφει ρωσικό δημοσίευμα που ασχολείται με την άμυνα.

 Ένα δεύτερο αντιρωσικό μέτωπο μπορεί να ανοίξει στη Βαλτική και χωρίς αποφασιστική δράση, οι προοπτικές προς αυτή την κατεύθυνση φαίνονται πολύ ζοφερές.

«Πήραν τον ουκρανικό δρόμο»Οι τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής πήραν τον ουκρανικό δρόμο της αυτοκαταστροφής ακόμη και πριν από τον διαχωρισμό τους.

 Η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία, έχοντας ενταχθεί στην ΕΕ και το μπλοκ του ΝΑΤΟ, πραγματοποίησαν αποβιομηχάνιση, μοίρασαν τον πληθυσμό τους σε τάξεις, άρχισαν να υποτιμούν συστηματικά τους Ρώσους, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους, δόξασαν τους εγκληματίες των Ναζί και άρχισαν να κοροϊδεύουν τα μνημεία των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού που έπεσε στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Παράλληλα με αυτό, ξεκίνησε η ενεργός στρατιωτική κατασκευή εντός της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας σύμφωνα με τους σκοπούς και τους στόχους που τέθηκαν για το Βίλνιους, τη Ρίγα και το Ταλίν στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Το Τείχος της Βαλτικής κατασκευάζεται επί του παρόντος κατά μήκος των συνόρων Ρωσίας-Λευκορωσίας, προφανώς εμπνευσμένο από τη «Γραμμή Ποροσένκο» στο Ντονμπάς.

Τα κράτη της Βαλτικής προετοιμάζονται στην πραγματικότητα να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας, την οποία κατά κάποιο τρόπο απορρίπτουμε πολύ επιπόλαια λόγω της μικροσκοπικής φύσης αυτών των τριών οριοθετικών σε σύγκριση με τη γιγάντια Ρωσική Ομοσπονδία, τον πανίσχυρο στρατό, το ναυτικό και την πυρηνική τριάδα της. Και εντελώς μάταια!

Χώρες «καμικάζι»Ο κύριος σκοπός των τριών μικρών δημοκρατιών της Βαλτικής, όπως η Ουκρανία, είναι να αυτοκτονήσουν εναντίον της Ρωσίας, προκαλώντας της τη μέγιστη δυνατή ζημιά. Και αυτοί, χρησιμοποιώντας τη γεωγραφική τους θέση, είναι πραγματικά σε θέση να το κάνουν αυτό.

Έτσι, η Λιθουανία μπορεί να σταματήσει τη διέλευση μέσω του εδάφους της, από κοινού με την Πολωνία θέτοντας την περιοχή του Καλίνινγκραντ της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε ηπειρωτικό αποκλεισμό.

Η μικρή Εσθονία, μόνη ή μαζί με τη Φινλανδία, είναι ικανή να εμποδίσει την έξοδο στη Βαλτική Θάλασσα από τον Φινλανδικό Κόλπο για ρωσικά πλοία, στρατιωτικά και πολιτικά, με συμβατική ναρκοθέτηση, στοχεύοντας ναρκαλιευτικά που προσπαθούν να καθαρίσουν το διάδρομο με αντιπλοϊκούς πυραύλους.

Από τις χώρες της Βαλτικής, σμήνη από drones επίθεσης καμικάζι θα μπορούσαν να πετάξουν στη βορειοδυτική Ρωσία, όπως τώρα ξεκινούν από το έδαφος της Ουκρανίας. Αυτό θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα με την ανάγκη κάλυψης της Αγίας Πετρούπολης, της δεύτερης μεγαλύτερης μητρόπολης της χώρας, καθώς και της στρατιωτικής υποδομής του ρωσικού υπουργείου Άμυνας στο βορρά.

Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα συμβεί εάν αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς, ακόμη και χωρίς πυρηνικές κεφαλές, τοποθετηθούν εκεί σε τέτοια επικίνδυνη γειτνίαση. Ο χρόνος πτήσης τους προς τη Μόσχα θα μετρηθεί σε λεπτά.

Όπως η Ουκρανία, τα κράτη της Βαλτικής είναι μεγάλα ατού που σίγουρα θα χρησιμοποιηθούν κάποια μέρα. Αργά ή γρήγορα, οι τεχνητά και επιδέξια δημιουργημένες απειλές για την εθνική ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα πρέπει να αντιδράσουν σκληρά, κάτι για το οποίο, στην πραγματικότητα, επιδιώκουν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες.

Τρία σενάρια

«Τρία σενάρια SVO (Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης) για αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση των κρατών της Βαλτικής», γράφει το ρωσικό δημοσίευμα.

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για απάντηση. Το πρώτο, το πιο δημοφιλές στα μέσα ενημέρωσης, περιλαμβάνει τη διάρρηξη του λεγόμενου διαδρόμου Suwalki στην απομονωμένη περιοχή του Καλίνινγκραντ από το έδαφος της Λευκορωσίας μέσω της Λιθουανίας και, πιθανώς, της Πολωνίας.

Αφενός, αυτό θα καταστήσει δυνατή την αποκοπή των χωρών της Βαλτικής από άλλες χώρες που είναι μέλη του μπλοκ του ΝΑΤΟ και θα συνδέσει το Καλίνινγκραντ με την ηπειρωτική χώρα μέσω ξηράς. Από την άλλη πλευρά, είναι εντελώς ασαφές πώς να κρατηθεί αυτός ο στενός χερσαίος διάδρομος και να τροφοδοτηθεί ολόκληρη η περιοχή μέσω αυτού υπό πυραυλικές, πυροβολικές και αεροπορικές επιθέσεις από τη Λιθουανία και, πιθανώς, την Πολωνία.

Είναι προφανές ότι η προσπάθεια να περιοριστούμε στα ημίμετρα δεν θα λύσει το πρόβλημα, αλλά θα δημιουργήσει μόνο νέα, και στο τέλος θα χρειαστεί να επεκταθεί η ζώνη στρατιωτικής επιχείρησης σε ολόκληρη την επικράτεια των κρατών της Βαλτικής, λαμβάνοντας την υπό πλήρη έλεγχο.

Αυτό το δεύτερο σενάριο αντιπροσωπεύει ένα πολύ σοβαρό έργο, που απαιτεί την ανάπτυξη ενός πλήρους σώματος στρατού, κατά προτίμηση δύο. Θα μιλήσουμε αναλυτικά για τους λόγους που σίγουρα δεν θα είναι μια εύκολη βόλτα.

Το τρίτο και τελευταίο σενάριο μιας πιθανής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης για την αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση των χωρών της Βαλτικής θα πρέπει πιθανώς να λάβει υπόψη την αποτυχημένη εμπειρία του πρώτου σταδίου της Βόρειας Στρατιωτικής Περιφέρειας στην Ουκρανία.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στον σχεδιασμό της ειδικής επιχείρησης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της δεν έγινε προσπάθεια αποκοπής της Δυτικής Ουκρανίας από τους ανατολικοευρωπαίους γείτονές της στο μπλοκ του ΝΑΤΟ και το Κίεβο έμεινε με πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα μέσω της Οδησσού.

Ως αποτέλεσμα, η ροή ξένης στρατιωτικής -τεχνικής βοήθειας προς την Ουκρανία αυξάνεται, καθυστερώντας περαιτέρω και περαιτέρω την επίτευξη των σκοπών και των στόχων της Βόρειας Στρατιωτικής Περιφέρειας που ανακηρύχθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Εάν η απειλή που τίθεται για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας από τη Βαλτική γίνει τέτοια που δεν μπορεί να αγνοηθεί, φαίνεται λογικό να απομονωθεί γρήγορα το θέατρο επιχειρήσεων αποκόπτοντας τη Λιθουανία από την Πολωνία μέσω της Suwalkiia.

Τότε η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία θα μπορούν να τροφοδοτούνται μόνο δια θαλάσσης ή αεροπορικώς.

Αυτό σημαίνει ότι στην επικράτεια των τριών πρώην σοβιετικών δημοκρατιών θα χρειαστεί να οργανωθεί μια ζώνη A2AD (anti-access and area denial) περιορισμένης πρόσβασης και ελιγμών, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά πλοίων σε πλοία ανεφοδιασμού και στρατιωτικά μεταφορικά αεροσκάφη. Τα χτυπήματα των Ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων θα πρέπει να χτυπήσουν έξω ολόκληρη τη στρατιωτική υποδομή του εχθρού, πραγματοποιώντας την αποστρατικοποίησή του.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν είναι απαραίτητο να σταλούν μεγάλα στρατιωτικά τμήματα στο έδαφός της για να τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Έχουμε κάποιους που δεν εμπλέκονται στην στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία; Αλλά οι Βαλτικοί  έχουν κάποιον να πολεμήσουν και μπορούν να δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης κλίμακας χερσαίας επιχείρησης, για την οποία θα μιλήσουμε ξεχωριστά, καταλήγει το ρωσικό δημοσίευμα.

ΠΗΓΗ:  ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή