Του Σάββα Καλεντερίδη
Το έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο μας, ότι ο Ερντογάν, μετά το 2009, οπότε και εξουδετέρωσε τις βασικές εστίες αντίστασης και υπονόμευσης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και του ιδίου, στους κόλπους του βαθέος τουρκικού κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων, άρχισε να αλλάζει και να μεταμορφώνεται.
Έτσι, αφού εξουδετέρωσε τους «εξωτερικούς» αντιπάλους, άρχισε βήμα-βήμα να στρέφεται και να εξουδετερώνει τον έναν μετά τον άλλον τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.
Τελευταίος σε αυτή την κατηγορία ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος δεν βρίσκεται στη φυλακή απλώς γιατί ο Ερντογάν δεν θέλει να φυλακίσει ένα άτομο που διατέλεσε πρωθυπουργός της τουρκικής Δημοκρατίας, ο οποίος μάλιστα ήταν δική του επιλογή. Και λέμε ότι θα έπρεπε να είναι στη φυλακή με βάση τις πρακτικές που εφαρμόζει ο Ερντογάν, γιατί ο Ερντογάν έχει στοιχεία για τις σχέσεις του Νταβούτογλου με τον Γκιουλέν, αλλά και για τις επαφές που είχε με Αμερικανούς παράγοντες ώστε να είναι αυτός που θα αναλάβει τα ηνία κατά τη μετά Ερντογάν εποχή.
(Φωτ.: EPA / Sedat Suna)
Αφού λοιπόν εξουδετέρωσε όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και αποδυνάμωσε σε μεγάλο βαθμό το αντίπαλον δέος, που ήταν το δίκτυο Γκιουλέν, ο Ερντογάν θέλησε να προχωρήσει στη συνταγματική μεταρρύθμιση με σκοπό η Τουρκική Δημοκρατία να μετεξελιχθεί από προεδρευομένη σε προεδρική. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ενός ανδρός αρχή, ειδικά στην περίπτωση της Τουρκίας και ειδικότερα στην περίπτωση Ερντογάν.
Όταν πριν από δύο μήνες ξεκίνησε η προεκλογική εκστρατεία για το σημερινό δημοψήφισμα, ο κόσμος ήταν παγωμένος και οι τάσεις στην τουρκική κοινωνία ήταν προς το «Όχι», γιατί ο κόσμος θεωρούσε ότι το υφιστάμενο σύστημα εξασφάλιζε μια σταθερότητα και μια ασφάλεια στον κόσμο, αφού στην περίπτωση που ένα άτομο επικίνδυνο για τα συμφέροντα της Τουρκίας έπαιρνε την εξουσία,…
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
