Εκδόσεις Ινφογνώμων
Ένα βιβλίο με πολύ σκληρές αλήθειες
Του Σωτήρη Δημόπουλου από την Ρήξη φ. 136
Η Κύπρος, το φετινό θέρος, έφθασε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό της αυτοκτονίας. Στο Κραν Μοντανά βιώσαμε την κορύφωση ενός δράματος που είχε ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά παρωδίας. Τελικώς, η αυτοχειρία αποφεύχθηκε, μόνο και μόνο αλλά και εξαιτίας του πείσματος του σουλτάνου της Αγκύρας να μην αποδεχθεί τον νέο σχεδιασμό της ανατολικής Μεσογείου, και στην κόντρα του με το Ισραήλ. Γιατί πίσω από την κατάρρευση των συνομιλιών υποκρύπτεται η σκληρή αντιπαράθεση συμφερόντων των κεντρικών και περιφερειακών δυνάμεων και όχι η διάθεση ενός έθνους να μείνει ζωντανό.
Όλο αυτό το διάστημα, έγινε εμφανέστερη η θλιβερή αδυναμία να αρθρωθεί ένας συγκροτημένος αντίλογος απέναντι στις έξωθεν πιέσεις. Αντιθέτως, καταρρίφθηκαν και τα όποια ταμπού είχαν απομείνει: εκ περιτροπής προεδρία, τουρκικό βέτο σε όλες τις αποφάσεις του νέου κράτους, νομιμοποίηση όλων των εποίκων, σκανδαλώδης ευνοϊκή μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων, Τούρκοι «χωροφυλάκοι» στο διηνεκές…
Ο Δ.Κ. δεν «κρύβει λόγια», γίνεται καυστικός και αιχμηρός. Εξ αρχής ξεκαθαρίζει ότι επιδιώκει να γκρεμίσει «το βουνό από ψέματα και απάτες που προηγείται πάντα από ένα μεγάλο έγκλημα» (σελ. 24), δηλαδή το ξεπούλημα της Κύπρου. Κι αν υπάρχει περιθώριο σωτηρίας, αυτό δεν βρίσκεται σε κάποιον Μεσσία, «Λεωνίδα» ή «από μηχανής Θεό». Αν δεν κινητοποιηθούν οι ίδιοι οι πολίτες, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. «Η χώρα, και η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος, αν είναι να σωθούν, χρειάζονται απελπιστικά πολίτες με κριτική ικανότητα, που καταλαβαίνουν και ενεργούν με το δικό τους μυαλό και τη δική τους βούληση» (σελ. 26). Ο Δ.Κ. είναι δικαίως εξοργισμένος με τις ελίτ σε Ελλάδα και Κύπρο. Όσα συμβαίνουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύουν ότι αυτοί που, υποτίθεται, επωμίζονται το καθήκον της προάσπισης των συμφερόντων και της κυριαρχίας του έθνους, ετεροπροσδιορίζονται. Ο συγγραφέας φθάνει στο σημείο να θεωρεί ότι τα μέλη της πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ έχουν μετατραπεί στον βασικό εχθρό του ελληνισμού, «πολύ πιο επικίνδυνο και από τις ‘‘Αγορές’’ και από τον ‘‘δυτικό ιμπεριαλισμό’’ και από την Τουρκία»(σελ. 25).
Ο συγγραφέας δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Σημειώνει ότι στα πιο κορυφαία ζητήματα, που αφορούν την ίδια την επιβίωση του κράτους, του λαού και του δημοκρατικού πολιτεύματος, το να «είναι κάποιος Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός μιας χώρας, δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να αποφασίζει μόνος του, χωρίς να ρωτάει κανέναν, χωρίς να δίνει εξηγήσεις, χωρίς να υπόκειται σε έλεγχο νομιμότητας και σκοπιμότητας των ενεργειών του» (σελ. 48). Ή να συναινεί στην πραγματοποίηση μιας «πενταμερούς», που απέρριπταν όλοι έως τώρα. Ή να επιμένει ότι δεν ισχύουν οι παραχωρήσεις (ποιες ακριβώς άραγε;) γιατί δεν υπήρξε τελική συμφωνία, και όλοι να λένε ότι η αφετηρία για τον νέο γύρο των συνομιλιών θα είναι ακριβώς αυτά που κατατέθηκαν με αφροσύνη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο ελβετικό θέρετρο.
Από τα πυρά του Δ.Κ. δεν ξεφεύγει και η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση της Κύπρου, που πλειοδοτεί στην υπεράσπιση ξενόφερτων σχεδίων, όπως της περίφημης κας Νούλαντ. Όπως γράφει πολύ παραστατικά, «η Χαραυγή αποκαλύπτει τα εγκλήματα των Αμερικανών και των Άγγλων σε όλη την υφήλιο, όταν όμως φτάνει στο Κυπριακό, ταυτίζεται ξαφνικά με την πολιτική του ‘‘αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού’’. «Φαίνεται», λέει ο συγγραφέας, «ότι Άγγλοι και Αμερικανοί είναι Διάβολοι παγκοσμίως, αλλά έχουν μια περίεργη ιδιότητα. Μόλις πλησιάζουν την Κύπρο, μετατρέπονται σε Αγγέλους». (σελ. 48). Ενώ παραπέμπει και στον Τούρκο κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος είχε πει ότι «η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική» (εφ. Αυγή, φύλ. 174, 1955)
Επικριτικός είναι ο Δ.Κ. και προς τον Ν. Κοτζιά, σε αντίθεση με την εικόνα που υπάρχει στην Κύπρο. Η κριτική του εδράζεται, πρωτίστως, στα όσα είπε στη περίφημη συνέντευξή του στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων DPA, στις 21.1.17: φτιάχνουμε Συνθήκη για μια Ομοσπονδιακή Κύπρο. Οι Τουρκοκύπριοι […] θα έχουν βέτο σε όλα τα σημαντικά ζητήματα. Και το Ανώτατο Δικαστήριο θα έχει τέσσερις δικαστές από κάθε εθνική ομάδα». Θέσεις που οδηγούν ευθέως στην κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους. Γιατί, όπως υποστηρίζει και ο Δ.Κ., αυτός είναι ο μόνιμος στόχος ήδη από το 1960 των αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Κι αυτό γιατί «το κυπριακό κράτος προέκυψε ως αποτέλεσμα της Επανάστασης του 1955-59, ενός από τους επιτυχέστερους εθνικοαπελευθερωτικούς, αντιαποικιακούς αγώνες παγκοσμίως» (σελ. 84). Το συγκεκριμένο στοιχείο όχι μόνον λησμονείται, αλλά γίνεται επίμονη προσπάθεια να αναστραφεί, στη συνείδηση των Ελληνοκυπρίων, ως μέγα λάθος. Από τότε, κατά τον συγγραφέα, έγιναν «τέσσερις προσπάθειες κατάλυσης του κυπριακού κράτους 1963-64, 1974, 2004 και η εν εξελίξει στη Γενεύη»(σελ. 160). Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να υπάρχει ένα κυρίαρχο κράτος σ’ ένα από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη, και έτσι να προωθηθούν ευκολότερα οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί των κέντρων της παγκόσμιας πολιτικής, όπως είναι «η ιδέα ολοκλήρωσης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου σε μια (αντι-ρωσική) ζώνη αμερικανοτουρκικής επιρροής» (σελ. 110). Και τώρα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να συμβεί αυτό, σύμφωνα με τον Δ.Κ.: Σχεδιασμός των αγωγών και ευνοϊκή πολιτική συγκυρία σε Κύπρο και Ελλάδα –η τελευταία απόλυτα εξαρτημένη από τις ναυτικές δυνάμεις: ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Ισραήλ
Αλλά, μήπως, η απόλυτη παράδοση της ελληνοκυπριακής κυριαρχίας θα επιφέρει στην οντότητα που σχεδιάζεται την ειρήνη; Δυστυχώς, θα συμβεί το αντίθετο, με «νέες αιματηρές διενέξεις» στο νησί, «λόγω και του άδικου χαρακτήρα του και της αστάθειας των ρυθμίσεων που συνεπιφέρει, αντίθετων προς τις πιο βασικές και παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου»(σελ. 41).
Ως εκ τούτου, ο στόχος πρέπει να είναι ένας και μόνον: η διατήρηση της κρατικής κυριαρχίας ως κόρη οφθαλμού, γιατί η κατάλυσή της «θα έχει τραγικές συνέπειες, μετατρέποντας και τους Έλληνες σε είδος νομαδικών ζώων χωρίς κανένα δικαίωμα». Το ζήτημα, επομένως, είναι «να αποκτήσουμε Κράτος και Δημοκρατία, όχι να χάσουμε και αυτά που έχουμε, γιατί μόνο στο πλαίσιο του έθνους-κράτους έχουμε σήμερα έστω και μικρή δυνατότητα να επηρεάσουμε κάπως τις αποφάσεις που μας αφορούν» (σελ. 23) .
Αυτό, όμως, δεν είναι θέμα των ολίγων, αλλά είναι χρέος όλων γιατί, όπως σημειώνει ο Δ.Κ., «τα έθνη που δεν αντιστέκονται, που παραδίδουν την ψυχή τους πριν παραδώσουν το σώμα τους, δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον» (σελ. 89).
Εκδόσεις Ινφογνώμων
Νέο βιβλίο του Κώστα Πικραμένου: ΚΥΠΡΟΣ – Το νησί των κατασκόπων
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων το νέο βιβλίο του Κώστα Πικραμένου:
ΚΥΠΡΟΣ – Το νησί των κατασκόπων
Τα 50 χρόνια εισβολής και κατοχής της Κύπρου αποτέλεσαν την αφορμή για την έκδοση του βιβλίου «Κύπρος – Το νησί των κατασκόπων». Πρόκειται για την δράση των Μυστικών Υπηρεσιών διαφόρων κρατών επί του κυπριακού εδάφους αλλά όχι απαραίτητα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και φτάνοντας μέχρι σήμερα, η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τσεχοσλοβακία, η Τουρκία, το Ισραήλ και το Ιράν έχουν πραγματοποιήσει μια σειρά από επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών και κεκαλυμμένης δράσης.
Το 1947, η Κύπρος εντάχθηκε στην αρχιτεκτονική SIGINT της Μ. Βρετανίας. Το νησί μετεξελίχθηκε σε μια τεράστια βάση συλλογής πληροφοριών από ηλεκτρομαγνητικές πηγές για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου και της Βόρειας Αφρικής. Με την ανάπτυξη των δορυφορικών επικοινωνιών (1960-1980), οι Βρετανικές Βάσεις εκσυγχρονίστηκαν κυρίως με την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ.
Την περίοδο 1955-1959, οι Βρετανοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι –σε επίπεδο συλλογής και διανομής πληροφοριών– να καταστείλουν την ΕΟΚΑ του Γ. Γρίβα. Για σχεδόν 16 χρόνια (1958-1974), τα στελέχη της ΤΜΤ συλλέγουν πληροφορίες για τις ελληνοκυπριακές ένοπλες ομάδες (1958-1963), την Μεραρχία (1964-1967) και την Εθνική Φρουρά.
Την περίοδο 1972-1990, η Κύπρος εξελίσσεται σε πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ της Μοσάντ και της Παλαιστινιακής PLO. Το νησί αναβαθμίζεται σταδιακά σε κόμβο (hub) υποθαλάσσιων καλωδίων οπτικής ίνας. Η βρετανική GCHQ επενδύει σε εξοπλισμό υποκλοπής δεδομένων διαδικτύου μέσω του σταθμού Αγίου Νικολάου Δεκέλειας με την διακριτική ανοχή της CYTA. Ο πόλεμος στο Ιράκ (2003) και η Αραβική Άνοιξη (2011) επιβεβαιώνουν την αξία της Κύπρου ως βάση αεροπορικών επιχειρήσεων και συλλογής SIGINT. Την ίδια περίοδο ο «βρώμικος πόλεμος» μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν/Χεζμπολάχ έφτασε μέχρι την Κύπρο με την δράση πληρωμένων δολοφόνων και υποψήφια θύματα Ισραηλινούς επιχειρηματίες.
Κατά πόσο η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τους κατάλληλους θεσμούς (σ.σ. Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, ΚΥΠ, Αστυνομία), τα τεχνικά μέσα, τους ανθρώπινους πόρους και την πολιτική βούληση να διαχειριστεί μια πραγματικότητα που την εκθέτει; Δύσκολο ερώτημα αλλά το βιβλίο φιλοδοξεί να αποτελέσει την αφορμή έναρξης ενός εποικοδομητικού διαλόγου περί αυτού.
«Όσοι ασχολούμαστε με την ερευνητική δημοσιογραφία ξέρουμε πολύ καλά ότι το σημαντικό δεν είναι μόνο η αλίευση της πληροφορίας, αλλά και η ανάλυσή της, ο τρόπος που αυτή αναγιγνώσκεται. Αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι τεράστιας σημασίας. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που το βιβλίο-έρευνα του Κώστα Πικραμένου είναι ποιοτικό και αποκαλυπτικό. Όχι μόνο συλλέγει πληροφορίες που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας αλλά τις αναλύει με τρόπο που προσφέρει στον αναγνώστη την «μεγάλη εικόνα» για την αθέατη πλευρά της Κύπρου.»
Φάνης Μακρίδης, Κύπριος δημοσιογράφος
Βραβεία ΚΥΠΕ (2015, 2024)
Βιογραφικό συγγραφέα:
O Kώστας Πικραμένος είναι Διευθυντής Ερευνών της CP Consulting (εταιρία εκπόνησης στρατηγικών μελετών) με έδρα τη Μασσαλία. Εμπειρογνώμων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για θέματα Τουρκίας, Υπηρεσιών Πληροφοριών και Πολιτικού Ισλάμ. Συγγραφέας των βιβλίων «ΜΙΤ – Η Φωλιά του Τουρκικού Παρακράτους», «Οι Μυστικές Υπηρεσίες στον 21ο αιώνα», «Εθνική Ασφάλεια», «Τουρκία 1923-2023. Ένας Αιώνας», «Χαμάς – Ισραήλ» και «Το τέλος του Χαλιφάτου» (Εκδόσεις Ινφογνώμων). Γνωρίζει Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Τουρκικά.
Τίτλος: ΚΥΠΡΟΣ – Το νησί των κατασκόπων
Συγγραφέας: Κώστας Πικραμένος
Εκδότης: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
Φιλελλήνων 14, 10557 Αθήνα, Τ 2103316036, Φ 2103250421
info@infognomon.gr, www.infognomon.gr
Κατηγορία: Πολιτική
Σελ.: 164
Ημ. Κυκλοφορίας: 1/10/2024
Μέγεθος: 16 Χ 24
ISBN: 978-618-5590-73-4
Τιμή: 18,00 €
Εκδόσεις Ινφογνώμων
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου η παρουσίαση του βιβλίου “Η απειλή της γεωπολιτικής για τις διεθνείς σχέσεις”
Οι Εκδόσεις Ινφογνώμων σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου
των Ουίλλιαμ Μάλλινσον και Ζόραν Ρίστιτς
Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Η εμμονή με την Καρδιά της Γης
που θα λάβει χώρα στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
«Ο κήπος του Μουσείου» (28ης Οκτωβρίου 44, Αθήνα)
την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2024 και ώρα 18:30.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
■ Γεώργιος Αϋφαντής, Πρέσβυς (ΠΥΑ΄), επί τιμή,
■ Ουίλλιαμ Μάλλινσον, πρώην Βρετανός διπλωμάτης, συγγραφέας και εμπειρογνώμων για την Κύπρο, μέλος της συντακτικής επιτροπής του ακαδημαϊκού περιοδικού Βαλκανικών και Εγγύς Ανατολικών Σπουδών,
■ Ζόραν Ρίστιτς, Σύμβουλος διεθνών επιχειρήσεων και εμπειρογνώμων για την πρώην Γιουγκοσλαβία (International Business Consultant and Expert on former Yugoslavia),
■ Χαράλαμπος Τσιτσόπουλος, Αναλυτής για θέματα Ανατολικής Μεσογείου.
Χαιρετισμό θα απευθύνει ο εκδότης Σάββας Καλεντερίδης.
Η απειλή της γεωπολιτικής για τις διεθνείς σχέσεις
Συγγραφέας: Ουίλλιαμ Μάλλινσον, Ζόραν Ρίστιτς
Ημ/νία έκδοσης: 25/06/2024
Κατηγορία: Πολιτική
Σελ.: 203
Τιμή: €18.00
Διάσταση: 16Χ24
ISBN: 978-618-5590-68-0
Εκδόσεις Ινφογνώμων
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων το βιβλίο των Ουίλλιαμ Μάλλινσον και Ζόραν Ρίστιτς: Η απειλή της γεωπολιτικής για τις διεθνείς σχέσεις
Η εμμονή με την καρδιά της γης
Η γεωπολιτική, τόσο στη θεωρία όσο και στην εφαρμογή της μέσω της γεωστρατηγικής, αποτελεί αμφιλεγόμενο τομέα των διεθνών σχέσεων. Παρόλο που η πρακτική της απόκτησης πόρων είναι εξίσου αρχαία με την ανθρωπότητα, ο όρος καταξιώθηκε με τις αποικιοκρατικές πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων στη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για τη δικαιολόγηση παγκοσμίων πολέμων, περιέπεσε σε αχρησία, αλλά ‘μεταφέρθηκε στην Αμερική’ απ’ όπου επανεξήχθη στην Ευρώπη από το συνάφι του Χένρι Κίσιντζερ, μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Σήμερα ο όρος χρησιμοποιείται ασυνείδητα από πολιτικούς εμμονικούς με την ισχύ, συχνά για την δικαιολόγηση του πολέμου. Το παρόν βιβλίο καταρρίπτει το απλοϊκό σκεπτικό της γεωπολιτικής και προτείνει την αντικατάστασή της με την μέθοδο της «γεωιστορίας» εκ μέρους των συγγραφέων, μέθοδο που εδράζεται στην παραδοχή ότι στη βάση οποιασδήποτε ανάλυσης και αξιολόγησης των διεθνών πραγμάτων έγκεινται τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Βιογραφικά συγγραφέων:
Ο Ουίλλιαμ Μάλλινσον είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του Journal of Balkan and Near Eastern Studies. Είναι πρώην μέλος του Διπλωματικού Σώματος της Αυτού Μεγαλειότητος, από το οποίο αποχώρησε για να λάβει το διδακτορικό του δίπλωμα από το Τμήμα Διεθνούς Ιστορίας του London School of Economics and Political Science. Μετά από μια περίοδο ως Διευθυντής Ευρωπαϊκών Δημοσίων Υποθέσεων στα ευρωπαϊκά κεντρικά γραφεία του ΙΤΤ στις Βρυξέλλες, έστρεψε την προσοχή του στον ακαδημαϊκό κόσμο, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του πρώτου πτυχίου Δημοσίων Σχέσεων της Μεγάλης Βρετανίας. Από το 1994, όταν και έλαβε υποτροφία από την Ελληνική Κυβέρνηση, μελετάει εξονυχιστικά τα αρχεία του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, του Υπουργείου Άμυνας, του Γραφείου του Πρωθυπουργού και του Υπουργικού Συμβουλίου, υπό τη γενικότερη κατηγορία των Αγγλοελληνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου, στον Ψυχρό Πόλεμο. Έχει δημοσιεύσει πληθώρα άρθρων στον τύπο, έχει παραχωρήσει συνεντεύξεις στο BBC, το Russia Today και το Russia Channel One και έχει μιλήσει σε μεγάλο αριθμό συνεδρίων. Έχει διατελέσει εταιρικός σύμβουλος και είναι επισκέπτης λέκτορας στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, με ειδίκευση σε θέματα Μεγάλης Βρετανίας και Ρωσίας/Σοβιετικής Ένωσης. Οι δημοσιεύσεις του περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τα Public Lies and Private Truths (2000), Portrait of an Ambassador (1998), Cyprus: A Modern History (2005, 2009, 2010, 2012), Partition through Foreign Aggression (2010), Cyprus: Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations (2010), The FCO, Hegemonolingualism, and the End of Britain’s Freedom (2014, 2016) και Guicciardini, Geopolitics and History (2021).
Ο Ζόραν Ρίστιτς είναι σύμβουλος πολιτικού και οικονομικού ρίσκου και συνεργάτης ερευνητής του International Security Forum στην Κύπρο. Είναι απόφοιτος του King’s College του Λονδίνου, όπου ειδικεύτηκε στην πολιτική οικονομία των πολέμων και των συγκρούσεων, τη διασταύρωση πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων και την εισβολή στο Ιράκ. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο London School of Economics and Political Science, όπου ασχολήθηκε με τους προσδιοριστικούς παράγοντες των άμεσων ξένων επενδύσεων, την εταιρική διακυβέρνηση και τους προσδιοριστικούς παράγοντες και τα ρίσκα των επενδύσεων στις ζώνες συγκρούσεων. Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνεται το “The Balkans: Geopolitics on a Small Scale” στο South Slav Journal (2010).
-
Ιράν21 ώρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Εξωτερική Πολιτική20 ώρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Γενικά θέματα19 ώρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αναλύσεις - Γνώμες18 ώρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Πολιτισμός21 ώρες πριν
Βαθιά σιωπή! Θλίψη και πένθος – Έφυγε ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας λίγο πριν κλείσει τα 100
-
Αστυνομία16 ώρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ
-
Ελαιοπαραγωγή17 ώρες πριν
Προσδοκίες για μειωμένη τιμή στο ελαιόλαδο λόγω της βελτίωσης της παραγωγής⁸
-
Γενικά θέματα16 ώρες πριν
Τούρκος διπλωμάτης: «Η σιωπηλή συμφωνία Ερντογάν – Μητσοτάκη»