Πέτρος Πετράκης*
Με λύπη διαπιστώνω ακόμα και σήμερα, ότι η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού, των ΜΜΕ και των πολιτών της χώρας μας, δε γνωρίζουν την ακριβή επίσημη εθνική θέση για το ονοματολογικό πρόβλημα των Σκοπίων.
Αποτέλεσμα του παραπάνω, είναι να υιοθετούν άκριτα τα ελληνικά ΜΜΕ της χώρας μας και διάφοροι αιρετοί, πρόσφατες επικοινωνιακές τακτικές της σκοπιανής πλευράς αναφορικά με δήθεν κρίσιμες υποχωρήσεις της, άλλοτε στο όνομα και άλλοτε στην ιστορία και στα αγάλματα.

Είναι επιζήμιο για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας να διολισθαίνουμε σε τέτοιου είδους συμπεριφορές που διαμορφώνουν και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό μια θετική δυναμική μιας κακής λύσης για την ελληνική πλευρά.

Εξηγούμαι: Οι περισσότεροι στη χώρα νομίζουν ότι η διαμάχη από ελληνικής πλευράς αφορά μόνο το όνομα της πΓΔΜ, για αυτό άλλωστε αναφέρονται λανθασμένα σε «θέμα του ονόματος».

Δυστυχώς αγνοούν παντελώς, ότι στη διάσταση υπάρχει το λεγόμενο «εύρος χρήσης του ονόματος», δηλαδή αν η λύση θα περιλαμβάνει τη συνταγματική αλλαγή του (ισχύς έναντι όλων-erga omnes) όπως θέτει η ελληνική πλευρά, ή αν θα έχει μια πιο χαλαρή εφαρμογή όπως αποκάλυψε και εχθές ο πρωθυπουργός της γείτονος κ. Ζάεφ, για διεθνή και συνταγματική ονομασία χωρίς παραχωρήσεις στα θέματα της ταυτότητας, όπως επιδιώκει η Σκοπιανή πλευρά.

Το δεύτερο ήσσονος σημασίας κομμάτι, αφορά τη χρήση των επιθετικών προσδιορισμών, δηλαδή πως θα ονοματίζονται οι κάτοικοι στα διαβατήρια (υπηκοότητα), ποια θα είναι η εθνικότητα τους, πως θα αναφέρονται τα παραγόμενα στα Σκόπια προϊόντα, η γλώσσα τους, ο πολιτισμός τους, αλλά ακόμα και ποιές θα είναι οι διαδικτυακές καταλήξεις ιστοσελίδων, η σύντμηση της χώρας (alpha code 2-3) κ.α.

Μετά λύπης διαπιστώνω, ότι από τα ΜΜΕ της χώρας μας και τους αιρετούς μας, δε γίνεται ΚΑΜΙΑ αναφορά στο παραπάνω κομμάτι των επιθετικών προσδιορισμών. Η λύση στο όνομα της χώρας θα πρέπει να εφαρμοστεί πλήρως και στους επιθετικούς προσδιορισμούς και μάλιστα θα προσέθετα, σε όλες τις επίσημες γλώσσες, έτσι ώστε να μην έχουμε αλλαγή του ονόματος της χώρας τους μόνο, όμως με «Μακεδόνες» υπηκόους και «Μακεδονική» γλώσσα και προϊόντα.

Εν κατακλείδι, το όνομα των Σκοπίων και οι επιθετικοί προσδιορισμοί, αποτελούν στο σύνολο τους το ονοματολογικό πρόβλημα. Η Ελληνική πλευρά θα πρέπει να συνεχίσει να απαιτεί λύση με γεωγραφικό ή μη προσδιορισμό (όχι πολιτικό) πριν το συνθετικό «Μακεδονία» με εφαρμογή «erga omnes» ΚΑΙ «για πάσα χρήση» αναφορικά με τους επιθετικούς προσδιορισμούς. Θα προσέθετα μάλιστα, ότι το νέο όνομα θα πρέπει να υφίσταται ενιαίο σε μια λέξη.

Να κατανοήσουμε ότι το εθνικό συμφέρον και η άσκηση εξωτερικής πολικής δεν μπορεί πάντα να βασίζεται στην απόλυτη τήρηση του καταστατικού του ΟΗΕ – τουλάχιστον φανερά. Αυτά είναι στη σφαίρα της φαντασίας και όχι της real politic. Το διακύβευμα για τα Σκόπια είναι η εσωτερική συνοχή τους και η οικονομική τους ανάταση μέσω της ένταξης τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Θα είναι τραγικό να διολισθήσουμε σε μια υπαναχώρηση της εθνικής επίσημης θέσης όταν εξαρτάται το μέλλον της γειτονικής χώρας από εμάς. Η αφετηρία της διαπραγματευτικής θέσης μας, επίσης είναι ένα ζητούμενο. Δε νοείται σε μία διαπραγμάτευση να ξεκινάς από το «απόλυτα» επιθυμητό και να καταλήγεις σε αυτό. Κάτι θα δώσεις, και δυστυχώς αυτό το κάτι θα αποτελεί μέρος μιας κακής λύσης.