Από το 1973 –που άρχισε η εκμετάλλευση του κοιτάσματος του Πρίνου, στη Θάσο– μέχρι το 1994, η Τουρκία είχε έναν μείζονα εθνικό στόχο, τον οποίον με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στήριζαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία.
Να μην επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα από τα έξι στα δώδεκα μίλια, κάτι που έχει πράξει όμως η Τουρκία στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.
Η Ελλάδα αναγκάστηκε να πάρει το μήνυμα της Τουρκίας τουλάχιστον δύο φορές, μία τη δεκαετία του ’70 και μία τη δεκαετία του ’80, όταν μετά από δύο κρίσεις αναγκάστηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και υπό την πίεση των ΗΠΑ να δεχτεί την πρώτη φορά το γνωστό «Πρωτόκολλο της Βέρνης» και τη δεύτερη τις συνομιλίες Ανδρέα-Οζάλ στο Νταβός.
Με το πρωτόκολλο της Βέρνης (1977), που υπέγραψαν οι Καραμανλής και Ντεμιρέλ, οι δυο χώρες δεσμεύονταν να απέχουν από «προκλητικές ενέργειες» σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο. Στις συνομιλίες Ανδρέα Παπανδρέου – Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός (1988), η Ελλάδα εγκατέλειψε επί της ουσίας την πολιτική της αναγνώρισης της οροθέτησης της υφαλοκρηπίδας ως μόνης «νομικής» διαφοράς και της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συμφωνώντας να επανεξεταστούν όλα τα θέματα από δύο επιτροπές και το Κυπριακό να μπει στο «ράφι».
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει να πει πολλά για το θέμα, αφού σ’ αυτόν έπεσε ο κλήρος να κάνει τη σχετική δήλωση για τη μη επέκταση, μετά τις αφόρητες πιέσεις που είχε ασκήσει ο τότε επιτετραμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στον Ανδρέα Παπανδρέου.