Έχε γεια – πάντα γεια, τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε…
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε…
Αυτός είναι ένας λαϊκός στίχος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, που καθιερώθηκε αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ανακωχής του Μούδρου, στις 30 Οκτωβρίου 1918, με την οποία οι δυνάμεις της Αντάντ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αναλάμβαναν στην ουσία τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την ήττα της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης, μέσα σε μια εβδομάδα, ακολούθησαν συλλήψεις και προσαγωγές στο Δικαστήριο Πολέμου της Κωνσταντινούπολης υπουργών, νομαρχών και αξιωματικών προσκείμενων στο Κομιτάτο «Ένωσις και Πρόοδος» των Νεότουρκων, όπου δικάστηκαν για τη συμμετοχή τους στη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915.
Αυτό δεν έγινε αυτόματα ούτε αυτεπάγγελτα, αλλά μετά από απαίτηση των Αρμενίων, που είχαν συλλέξει στοιχεία και είχαν επηρεάσει τους συμμάχους που κατείχαν την Κωνσταντινούπολη και κυρίως τους Άγγλους.
Εμείς οι Έλληνες, πολίτες και κράτος, αντί να απαιτήσουμε την καταδίκη των ανθρωπόμορφων τεράτων που διέπραξαν τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, τραγουδούσαμε το «Έχε γεια – πάντα γεια, τα μιλήσαμε / όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε…».
Αμέσως μετά, το ελληνικό κράτος, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης, συμμετείχε με επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις στη γαλλική εκστρατεία της Κριμαίας, και έναν μήνα αργότερα ακολούθησε η αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη Μικρά Ασία (Σμύρνη).
Δηλαδή, αντί το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κοινότητες της Ανατολής να συνεννοηθούμε και να προκύψει μια εθνική συνεννόηση, ένα εθνικό σχέδιο για τη διαχείριση της κατάστασης, κυρίαρχο στοιχείο του οποίου θα έπρεπε να ήταν η καταδίκη των υπευθύνων της Γενοκτονίας και το μέλλον των ελληνικών κοινοτήτων, εμείς κάναμε ακριβώς τα αντίθετα, για να ακολουθήσει η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας από τον Μουσταφά Κεμάλ, από τις 19 Μαΐου 1919 μέχρι το 1924.
Όμως το κορυφαίο λάθος ήταν αυτό που έγινε στη Συνθήκη της Λοζάνης, που λίγοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ήταν η συνθήκη ειρήνης που υπέγραψαν οι νικητές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου με την ηττηθείσα Τουρκία, ανεξαρτήτως αν αυτή μας είχε νικήσει στον Μικρασιατικό Πόλεμο.
Εκεί, εξίσου σημαντικό με τον καθορισμό των συνόρων ήταν να απαιτήσουμε να μπει ο όρος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από πλευράς της Τουρκίας, όπως ακριβώς απαίτησαν οι νικητές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου από τη Γερμανία, στη Συνθήκη του Πότσδαμ. Απόρροια των προβλέψεων της συνθήκης αυτής ήταν –εκτός των άλλων– ο έλεγχος των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ούτως ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον τα εγκλήματα που διέπραξε η Γερμανία στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ.
Και αυτή η δέσμευση ισχύει μέχρι σήμερα, με το Κοινοβούλιο να ελέγχει το στρατό και όχι η γερμανική κυβέρνηση!
Εμείς, αντί να διεκδικήσουμε ανάλογες ρυθμίσεις, με πρωταρχικό όρο την αναγνώριση της Γενοκτονίας στο πρώτο άρθρο της Συνθήκης της Λοζάνης, ακολουθήσαμε πολιτικές λονδρέζικης έμπνευσης, που προσδιόρισαν και προσδιορίζουν την καταστροφική πορεία που είχαν τα εθνικά μας θέματα τον 20ό αιώνα, με τη θυσία της ανταλλάξιμης περιουσίας, που τη δώσαμε πεσκέσι για να εξευμενίσουμε τον θύτη, με τη λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων της Πόλης το 1942, με τις βαρβαρότητες των Σεπτεμβριανών του 1955, τις απελάσεις του 1964, την εισβολή στην Κύπρο το 1974, τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τον εκτουρκισμό των Πομάκων και των Ρομά στην ελληνική Θράκη.
Η ρίζα του κακού είναι μία και αυτήν πρέπει να αλλάξουμε. Πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη του ελληνικού κράτους περί κατευνασμού του θηρίου, δίνοντάς του κάθε λίγο και ένα θύμα να το καταβροχθίσει, μέχρι να έλθει η σειρά του άλλου.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι αν δεν αποτελέσει το ζήτημα της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας θεμέλιο λίθο του εθνικού μας δόγματος και της εξωτερικής μας πολιτικής, πολύ απλά το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προετοιμαζόμαστε για να προσφέρουμε το επόμενο θύμα, όπως έκανε ο Αιγαίας με την αποστολή εφτά νέων αγοριών και κοριτσιών βορά στον Μινώταυρο.
Ο σύγχρονος Θησέας που θα σκοτώσει τον Μινώταυρο δεν μπορεί να είναι κανείς άλλος από όλους εμάς, υπό την προϋπόθεση να ενωθούμε και να προωθήσουμε τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, με τελικό στόχο την αναγνώρισή της από την ίδια την Τουρκία.
Υπό την έννοια αυτή, το συγκεκριμένο ζήτημα, ο αγώνας για τη διεθνοποίηση και αναγνώριση της Γενοκτονίας, είναι η πιο προοδευτική, φιλειρηνική και δημοκρατική πράξη που μπορεί να κάνει ο πολίτης της Ελλάδας και οι πολίτες του κόσμου.
Ας ενωθούμε όλοι οι Έλληνες, στην Ελλάδα και την οικουμένη, να σκοτώσουμε τον Μινώταυρο που λεηλατεί τον ελληνισμό!
