Ούτε ο καιρός εδώ είναι σόι. Σαν να πήρε από τα χούγια μας και το νερό μας. Ξαφνικά σκοτείνιασε. Φορτώθηκε με σύννεφα. Ο ουρανός βρυχήθηκε. Έκανε σάμπως και θα έριχνε καρεκλοπόδαρα. Αλλά δεν έβρεξε. Μόνο μερικές σταγόνες έπεσαν στο χώμα.
Ακριβώς όπως εμείς. Φουσκώνουμε και γεμίζουμε από οργή αλλά δεν μπορούμε να την αδειάσουμε. Ακριβώς έτσι. Είμαι βέβαιος ότι ήταν περιθωριακές σταγόνες εκείνες που έπεσαν! Είπα περιθωριακές και θυμήθηκα τα λόγια του Giordano Bruno. Ο Ιταλός φιλόσοφος, αστρονόμος μοναχός Bruno, τον οποίο έκαψε ζωντανό στην πυρά η Ιερά Εξέταση καταδικάζοντάς τον σε θάνατο, είπε το εξής:
- «Το γεγονός ότι ο άνθρωπος σκέφτεται με έναν τρόπο επειδή απλά και μόνο έτσι σκέφτεται η πλειοψηφία αποδεικνύει ότι διαθέτει κατωτερότητα και απλό μυαλό. Η αλήθεια δεν αλλάζει είτε την πιστεύει είτε δεν την πιστεύει η πλειοψηφία του λαού».
Έχει απόλυτο δίκαιο ο Bruno. Οι απόψεις που μειοψηφούν είναι αυτές που αλλάζουν τον ρουν της ιστορίας και όχι αυτές που πλειοψηφούν. Όμως, όσοι έχουν αυτές τις απόψεις πλήρωσαν βαρύ τίμημα γι’ αυτές και υπέφεραν πολλά. Υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια. Καταδικάστηκαν σε θάνατο. Εκδιώχθηκαν από την κοινωνία. Απαξιώθηκαν επειδή δεν σκέφτονται όπως η πλειοψηφία. Και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς.
Κατά την διάρκεια της ζωής μου ουδέποτε εναρμονίστηκα με την άποψη της πλειοψηφίας μέσα στην κοινότητά μας. Η πλειοψηφία σύρθηκε πάντα πίσω από τους ηγέτες. Αυτούς τους οποίους εκείνοι αποκαλούν «προδότες» εγώ τους αποκαλώ «πατριώτες». Πάντα κοίταζα καχύποπτα όσους αποκαλούσαν «εθνικιστές». Ήθελαν διχοτόμηση. Εγώ δεν ήθελα. Δεν φώναξα καν στους δρόμους μαζί με την πλειοψηφία «διχοτόμηση ή θάνατος». Δεν θεώρησα εχθρούς τους Ελληνοκύπριους τους οποίους αποκάλεσαν «εχθρούς μας».
- Ο τουρκικός στρατός, τον οποίο βλέπουν ως «απελευθερωτή», δεν είναι απελευθερωτής για εμένα, αλλά κατακτητής. Πιο πρόσφατα ήρθα σε αντίθεση με την πλειοψηφία και κατά το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Εκείνοι είπαν ναι, ενώ εγώ δεν είπα. Και ακόμα δεν λέω. Αν έβγαιναν δύο ναι στο δημοψήφισμα, τώρα δεν θα είχαμε την Κυπριακή Δημοκρατία.
Αυτή η δημοκρατία θα διαλυόταν γρήγορα μέσα σε 24 ώρες μετά την αποδοχή του σχεδίου και δεν θα ιδρυόταν η υποσχόμενη ομόσπονδη δημοκρατία επειδή δεν θα εκπλήρωνε τις υποσχέσεις της η Τουρκία. Δυστυχώς ακόμα υπάρχουν σε αυτό το νησί κάποιοι που δεν το καταλαβαίνουν αυτό ή που δεν θέλουν να το καταλάβουν. Το γεγονός ότι ήμουν στην μειοψηφία ποτέ δεν με εμπόδισε να μην αλλάξω την άποψή μου. Τώρα, η πλειοψηφία θέλει μιαν δικοινοτική, διζωνική λύση. Εγώ υποστηρίζω έναν ενιαίο λαό και μιαν ενιαία Κύπρο.
Έχω όνειρα τα οποία θεωρεί «ρομαντικά» και «ουτοπικά» η πλειοψηφία εδώ. Και ο Bruno είχε. Και ο Γαλιλαίος είχε. Και πολλοί άλλοι επιστήμονες. Ο Καρλ Μαξ; Μήπως ο κομμουνισμός δεν ήταν ουτοπία; Σκεφτείτε το. Θα καταργηθεί το κράτος, το χρήμα σε αυτό τον κόσμο. Και οι άνθρωποι θα εργάζονται σύμφωνα με τις ικανότητές τους, αλλά θα αμείβονται σύμφωνα με την ανάγκη τους. Είναι εφικτό;
- Βεβαίως μπορεί να θεωρηθεί ότι τα πάντα θα μπορούν να είναι εφικτά σε ένα ακαθόριστο μέλλον σε αυτό τον κόσμο. Αλλά τι παράξενο, ακόμα και αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους κομμουνιστές και ότι μπορεί να γίνει αυτό, δεν πιστεύουν ότι η Κύπρος μπορεί να είναι ενιαία και χωρίς σύνορα. Ο κομμουνισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά είναι ουτοπία μια εδαφικά ακέραιη Κύπρος στην οποία θα ζουν ειρηνικά οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι!
Το υπάρχον στάτους κβο στο νησί δεν μπορεί να μείνει έτσι εσαεί. Σίγουρα θα αλλάξει. Ας μην λέει κανένας «η δική μου η ζωή δεν θα αρκέσει, εγώ δεν θα το δω». Ο κόσμος αυτός δεν άρχισε να υπάρχει μαζί με εμάς και δεν θα εξαφανιστεί μαζί με εμάς. Αυτό το νησί είναι ένα από τα πιο προβληματικά μέρη στον χάρτη.
- Γύρω μας είναι μια ζώνη πυρός. Πλήρης κόλαση. Ο χάρτης της Μέσης Ανατολής δεν πήρε την τελική του μορφή ακόμα. Ίσως πολλοί να μην το αντιλαμβάνονται, αλλά η τύχη μας συνδέεται άμεσα με την τύχη των χωρών της περιοχής μας. Άλλωστε το πρόβλημά μας είναι ένα μεσανατολικό πρόβλημα. Και οι διακοινοτικές συγκρούσεις στο νησί είναι αποτέλεσμα αυτού.
Αν η Κύπρος δεν ήταν δίπλα σε πετρελαιοπηγές, αλλά σε κάποιο μέρος του Ινδικού Ωκεανού, δεν θα μας συνέβαιναν οι τωρινές τραγωδίες. Ειδικά σταθείτε να δούμε. Ακόμα δεν τέλειωσαν οι εξελίξεις στο Ιράκ, στην Συρία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και στο Ιράν. Στην Τουρκία; Ούτε εκεί τέλειωσαν. Και φαίνεται ότι μόλις τώρα αρχίζουν. Υπάρχει αυτό το ζήτημα του Ίντλιπ. Μην φεύγετε τα μάτια σας από πάνω του. Είμαι πολύ περίεργος να δω πώς η Τουρκία θα ξεγλιστρήσει μέσα από αυτό το ζήτημα. Θα μπορέσει να ξεγλιστρήσει άραγε; Προσπαθεί να κοιτάξει τα χώματα που κατέκτησε στην Συρία όπως κοιτάζει την Κύπρο. Αλλά δεν μπορεί. Είναι αδύνατον!
Έφτασα στο τέλος του άρθρου. Ακόμα δεν έβρεξε. Ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα και δεν άδειασε. Όπως εμείς που γεμίζουμε αλλά δεν κάνουμε έκρηξη. Υπομονετικοί, φρόνιμοι και υπάκουοι άνθρωποι ζουν σε αυτό το νησί. Ό,τι έχουν το θάβουν μέσα τους. Άραγε γι’ αυτό είναι τόσοι πολλοί οι θάνατοι από καρδιά και καρκίνο;
