Μερικές σκέψεις και διαπιστώσεις πάνω σε όσα βλέπω να γίνονται στον πόλεμο της Ουκρανίας:

– Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Πούτιν έχει πάρει την απόφαση να μετατρέψει την Ουκρανία σε περίκλειστο κράτος αποκόπτοντάς την τελείως από τη Μαύρη Θάλασσα, και επιπλέον να μεταφέρει τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας στον ποταμό Δνείπερο για να της προσδώσει πρόσθετο στρατηγικό βάθος. Η εικόνα της ρωσικής προέλασης πάνω στον χάρτη όμως δεν βγάζει νόημα αν την εξετάσει κανείς με καθαρά στρατιωτικούς όρους. Είναι εμφανές ότι η ρωσική ανώτατη διοίκηση δεν αποσκοπεί στην καταστροφή των δυνάμεων του αντιπάλου, όπως θα υπαγόρευε η ορθόδοξη επιχειρησιακή λογική. Η βραδύτητα με την οποία εξελίσσονται οι επιχειρήσεις και το μικρό μέγεθος των ρωσικών δυνάμεων αναλογικά με τον χώρο στον οποίο επιχειρούν, φανερώνουν ότι ο πρωταρχικός σκοπός των ρωσικών στρατευμάτων δεν είναι να καταστρέψουν τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά να καταλάβουν συγκεκριμένα εδάφη, και μάλιστα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες μεταξύ των αμάχων, ανεξαρτήτως του πόσο χρόνο θα πάρει αυτό. Γι’ αυτό δεν βλέπουμε ταχείς κυκλωτικούς ελιγμούς που να αποσκοπούν στο να εγκλωβιστούν και να εξολοθρευτούν οι κύριες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού διότι έτσι θα εγκλωβίζονταν και οι πολίτες. Αντιθέτως, η αργή προέλαση των Ρώσων και η διακοπή της κάθε τόσο για να ανοιχθούν διάδρομοι διαφυγής των αμάχων, δείχνουν ότι ο Πούτιν επιδιώκει να αδειάσει στο μέτρο του δυνατού η Ανατολική Ουκρανία από όλους εκείνους τους πολίτες που δεν επιθυμούν να παραμείνουν υπό ρωσική κατοχή (εκτιμάται ότι ήδη έχουν φύγει 3 εκατομμύρια άνθρωποι), και να μείνει μόνο το ρωσόφωνο κομμάτι του πληθυσμού που καλοδέχεται την άφιξη των Ρώσων. Το αν θα καταστραφούν ή όχι οι αμυνόμενες ουκρανικές δυνάμεις τού είναι αδιάφορο και τις αντιμετωπίζει σαν μία απλή ενόχληση. Η ουσία για αυτόν είναι να παραμείνουν μόνο φιλορώσοι άμαχοι στα εδάφη που θέλει να προσαρτήσει. Μέχρι να επιτευχθεί η κατάκτηση των εδαφών που τον ενδιαφέρουν, θα ακολουθεί παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις με τους Ουκρανούς κρατώντας ανοιχτό το παράθυρο του διαλόγου χωρίς όμως να θέλει πραγματικά τον τερματισμό των εχθροπραξιών.

– Η ανώτατη ουκρανική στρατιωτική διοίκηση κυριολεκτικά λάμπει δια της απουσίας της. Ούτε καν έχουμε δει ποτέ τους Ουκρανούς στρατηγούς, ούτε ξέρουμε τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, ούτε συμμετέχουν στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης, ούτε και τα επίσημα ουκρανικά ανακοινωθέντα αναφέρονται ποτέ σ’ αυτούς. Εικάζω ότι τον πόλεμο στην πραγματικότητα τον διευθύνει από ουκρανικής πλευράς κάποιο αμερικανικό στρατηγείο, πιθανώς στα πλαίσια της αμερικανικής Ευρωπαϊκής Διοίκησης (USEUCOM) που εδρεύει στη Στουτγκάρδη και έχει σήμερα ως διοικητή τον 61χρονο πτέραρχο Τοντ Ουόλτερς. Από τον τρόπο που λειτουργούν συνήθως οι Αμερικανοί σε ανάλογες περιπτώσεις, πιθανολογώ ότι το σκιώδες αυτό αμερικανικό στρατηγείο έχει εγκατασταθεί τις τελευταίες εβδομάδες κάπου κοντά στο θέατρο των επιχειρήσεων (πιθανότατα στην Πολωνία), και έχοντας στη διάθεσή του τεράστιο όγκο πληροφοριών που λαμβάνει από δορυφόρους, υποκλοπές σημάτων ασυρμάτου και ανακρίσεις Ρώσων αιχμαλώτων, έχει πληρέστατη εικόνα των ρωσικών κινήσεων, και αναλόγως μετακινεί, συγκεντρώνει και αναπτύσσει τα ουκρανικά στρατεύματα μέσω ασφαλών κρυπτογραφημένων επικοινωνιών με την ουκρανική διοίκηση οποία παίζει απλώς διεκπεραιωτικό και εκτελεστικό ρόλο.

– Τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη χρειάζονται εκτεταμένες υποδομές στις βάσεις απ’ όπου επιχειρούν, όπως τεχνική υποστήριξη, απόθεμα ανταλλακτικών και άλλα εξειδικευμένα υλικά, κι επομένως οι Δυτικοί δεν θα μπορούσαν να στείλουν τα 27 πολωνικά MiG-29 (αν τελικά το αποφάσιζαν) σε ουκρανικές βάσεις που να μην είναι φτιαγμένες για να φιλοξενούν μαχητικά αυτού του τύπου. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Ρώσων στο Λουτσκ και στο Ίβανο-Φρανκίβσκ στη δυτική Ουκρανία στόχο έχουν να καταστραφούν οι τρεις αεροπορικές βάσεις απ’ όπου επιχειρούν τα MiG-29 των Ουκρανών, ώστε να μην μπορούν να μεταφέρουν εκεί μαχητικά αυτού του τύπου οι Δυτικοί.

– Στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν από τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς μέχρι τη γενικευμένη εισβολή των Ρώσων, πολλά στελέχη του ουκρανικού στρατού εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς, Καναδούς και Βρετανούς αξιωματικούς. Η εκπαίδευση έγινε επί ουκρανικού εδάφους, ήταν πολύ εντατική και επισταμένη και δεν διέφερε σε τίποτα από αυτή που θα γινόταν στους στρατιωτικούς μιας χώρας του ΝΑΤΟ. Ξεκίνησε με την εκμάθηση τακτικών σε επίπεδο τάγματος, και έφθασε μέχρι τη διεξαγωγή επιχειρήσεων συνδυασμένων Όπλων σε επίπεδο ταξιαρχίας. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές φρόντισαν εξαρχής να βγάλουν τους Ουκρανούς από το καλούπι της παραδοσιακής σοβιετικής αντίληψης περί της διεξαγωγής επιχειρήσεων, να τους εξοικειώσουν με τον τρόπο που μάχονται, επικοινωνούν και λαμβάνουν αποφάσεις οι ΝΑΤΟϊκοί στρατοί, καθώς και το να μιλούν «κοινή γλώσσα» με το ΝΑΤΟ ώστε να μπορούν να συνεργάζονται εύκολα μαζί του. Στη συνέχεια δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο να αναπτύξουν οι Ουκρανοί την ικανότητα να μπορούν να δρουν αποκεντρωμένα σε μικρές ομάδες, με ικανότητα και ετοιμότητα ανάληψης πρωτοβουλίας από τα κατώτερα κλιμάκια, και αυτό υπήρξε αποφασιστικός πολλαπλασιαστής ισχύος που τους έδωσε τη δυνατότητα όχι μόνο να αντέξουν στη ρωσική κρούση αλλά και να προξενήσουν βαριές απώλειες στους επιτιθέμενους. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές που μιλούν σε ξένα ΜΜΕ εκφράζουν τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους για τη δράση των Ουκρανών στρατιωτικών αλλά και για το πόσο καλά αφομοίωσαν οι «μαθητές» τους τα όσα διδάχθηκαν.

– Ο αμερικανικός στρατός το 2003 χρειάστηκε 21 ημέρες από την έναρξη των επιχειρήσεων για να μπει στη Βαγδάτη και να την καταλάβει. Ο γερμανικός στρατός, την εποχή που διεξήγαγε κεραυνοβόλο πόλεμο, χρειάστηκε 27 ημέρες το 1939 για να μπει στη Βαρσοβία, 36 ημέρες το 1940 για να μπει στο Παρίσι, 7 ημέρες το 1941 για να μπει στο Βελιγράδι και 21 ημέρες για να μπει στην Αθήνα (για να φθάσει κοντά στη Μόσχα το 1941 χρειάστηκε 167 ημέρες αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει). Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους χρειάστηκαν μόλις 4 ημέρες και 4 ώρες το 1991 από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων για να απελευθερώσουν το Κουβέιτ, να καταστρέψουν την επίλεκτη Δημοκρατική Φρουρά του Σαντάμ και να φθάσουν μέχρι τον κάτω ρου του Ευφράτη καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του νότιου Ιράκ. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε ότι δεν μιλάμε για μεγέθη που είναι ευθέως συγκρίσιμα μεταξύ τους διότι οι αποστάσεις σε κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικές, η συνολική έκταση του χώρου που έπρεπε να καλυφθεί ήταν διαφορετική, η μορφολογία του εδάφους ήταν διαφορετική, οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικές, το αριθμητικό μέγεθος των επιτιθέμενων στρατευμάτων και ο βαθμός μηχανοκίνησής τους ήταν διαφορετικός, και βέβαια η ποιότητα και η ένταση της αντίστασης που συναντούσαν οι επιτιθέμενοι ήταν διαφορετικές.

– Ο ρωσικός στρατός μπορεί να εμφάνισε πολλές αδυναμίες κατά τις πρώτες εβδομάδες της ουκρανικής εκστρατείας, αλλά όσο περνά ο καιρός αποκτά πολύτιμη πολεμική πείρα και είναι σίγουρο ότι θα βελτιώνει την απόδοσή του σε όλους τους τομείς. Οι Ρώσοι λύνουν σιγά-σιγά τα προβλήματα διοικητικής μέριμνας που έχουν, συντονίζουν καλύτερα τα πυρά τους, προσαρμόζονται στον τρόπο δράσης του αντιπάλου τους, συνηθίζουν στη διαβίωση στο ύπαιθρο, στις κακουχίες και στη στέρηση του ύπνου, και γενικά μαθαίνουν ξανά να πολεμούν. Επομένως ο ρωσικός στρατός θα είναι πολύ καλύτερος και πιο αξιόμαχος στις επόμενες φάσεις της γενικευμένης σύρραξης που έχει ξεκινήσει.

– Θέλω να πιστεύω ότι οι φήμες περί άφιξης χιλιάδων Σύρων μαχητών στην Ουκρανία για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ρώσων δεν είναι παρά ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα και άσκηση ψυχολογικής πίεσης εκ μέρους του Πούτιν προς τον αντίπαλό του, διότι η ενέργεια αυτή καθ’ αυτή μου φαντάζει όχι μόνο αδιανόητη αλλά και εντελώς απαράδεκτη από κάθε άποψη. Πρώτον, ο ρωσικός στρατός δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια των Σύρων στρατιωτών για να νικήσει στην Ουκρανία. Δεύτερον, η εμφάνιση στο πεδίο της μάχης Αράβων μαχητών θα ήταν ντροπιαστική πρώτα-πρώτα για τους ίδιους τους Ρώσους επειδή θα έπεφταν τόσο χαμηλά ώστε να βάλουν μουσουλμάνους να σκοτώσουν αδελφούς Σλάβους ορθόδοξους χριστιανούς. Θα ήταν μία χειρονομία απόλυτης περιφρόνησης και ξεκάθαρου βιασμού της Ουκρανίας που θα έπληττε ανεπανόρθωτα την εικόνα τον Πούτιν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών οπαδών του. Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι οι σχετικές φήμες δεν αληθεύουν.

– Παρά τη γενναία αντίσταση που προβάλλουν οι Ουκρανοί, δεν έχουν καμία πιθανότητα να νικήσουν τους Ρώσους διότι δεν έχουν τις αναγκαίες δυνάμεις ελιγμού και τα μέσα για να περάσουν στην αντεπίθεση και να εκδιώξουν τα ρωσικά στρατεύματα από τη χώρα τους. Με μόνιμη άμυνα, όσο επιτυχημένη κι αν είναι αυτή, δεν νίκησε ποτέ κανείς. Ελπίδα ξένης βοήθειας δεν υπάρχει για τους Ουκρανούς πέρα από τις ευχές των Δυτικών, μερικές χιλιάδες ξένων εθελοντών και τα ελαφρά όπλα που λαμβάνουν, κι επομένως η ρωσική νίκη είναι απλώς θέμα χρόνου. Όσο ο Ζελένσκι καθυστερεί να συμφωνήσει στον τερματισμό του πολέμου, τόσο θα χάνει περισσότερα εδάφη και θα αυξάνεται το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές. Η παράταση του πολέμου υπό αυτούς τους όρους δεν αποτελεί ηρωισμό αλλά εγκληματική ανευθυνότητα. Προφανώς ο Ζελένσκι ποντάρει τώρα στο να γίνει κάποιο λάθος των Ρώσων ή κάποια προβοκάτσια ώστε να βρει δικαιολογία το ΝΑΤΟ να εμπλακεί στη σύρραξη, δηλαδή ποντάρει στο να ξεκινήσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος για χάρη της Ουκρανίας – μία προοπτική που δεν νομίζω να χαροποιεί κανέναν. Αν η ουκρανική πλευρά δεχόταν σήμερα τους ρωσικούς όρους ειρήνευσης, θα έσωζε τουλάχιστον την Οδησσό, δηλαδή την κύρια πρόσβασή της στη θάλασσα, καθώς και το Χάρκοβο και μεγάλο μέρος των εδαφών της ανατολικά του Δνείπερου. Αν αργήσει μερικές μέρες ή εβδομάδες να κλείσει ειρήνη, όλα αυτά θα έχουν περάσει στην κατοχή των Ρώσων, και τότε δεν θα υπάρχει πιθανότητα να τα δώσει πίσω ο Πούτιν ο οποίος φυσικό θα είναι να σκληρύνει τη στάση του έπειτα από το βαρύ φόρο αίματος που θα έχει πληρώσει για να τα κατακτήσει.

ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/forum/thread/7413699?messageId=7413699

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

– Τη μικρότερη πρόοδο φαίνεται να την έχουν κάνει οι Ρώσοι στον τομέα του Ντονμπάς, πράγμα αναμενόμενο αφού οι Ουκρανοί είχαν 8 χρόνια στη διάθεσή τους να οχυρωθούν γύρω από τις αποσχισθείσες περιοχές και να εγκαταστήσουν εκεί τον κύριο όγκο του στρατού τους. Επειδή όμως είναι αδύνατον να είναι κανείς εξίσου ισχυρός αμυντικά σε κάθε απειλούμενο τομέα, η συγκέντρωση των ουκρανικών δυνάμεων στο Ντονμπάς άφησε μοιραία εκτεθειμένο το μέτωπο απέναντι στην Κριμαία, γι’ αυτό βλέπουμε εκεί τους Ρώσους να έχουν προελάσει σε μεγαλύτερο βάθος και έκταση, να έχουν φθάσει στην καμπή του Δνείπερου στη Ζαπορίζια, και να απειλούν να φθάσουν στην Οδησσό του ενός εκατομμυρίου κατοίκων (την αποκαλούμενη και «μαργαριτάρι της Μαύρης Θάλασσας») και στην Υπερδνειστερία. Επίσης, η πιο βαθιά διείσδυση που πέτυχε ο ρωσικός στρατός, αυτή στον άξονα Γκλούχοβ – Κονοτόπ – Νεζίν, απειλεί να υπερφαλαγγίσει από τα νότια και να αποκόψει τα ουκρανικά στρατεύματα που επιχειρούν (πολύ αποτελεσματικά μέχρι τώρα) γύρω από το Τσέρνιχοφ. Γενικά, έχοντας φθάσει στην όγδοη μέρα των επιχειρήσεων, ο ρυθμός προέλασης των Ρώσων στην Ουκρανία είναι κατώτερος εκείνου που είχαν πετύχει οι Γερμανοί στην Πολωνία το 1939, άρα δεν θα χαρακτήριζα την εκστρατεία ως blitzkrieg. Το πώς θα εξελιχθούν οι επιχειρήσεις στο εγγύς μέλλον δεν μπορεί ακόμη να το εκτιμήσει κανείς. Μπορεί η ουκρανική αντίσταση να συνεχιστεί με το ίδιο πείσμα και την ίδια αποτελεσματικότητα, μπορεί όμως και να καταρρεύσει ξαφνικά λόγω αδυναμίας αναπλήρωσης των όπλων και των πυρομαχικών, ή λόγω εμπλοκής πρόσθετων ρωσικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, ή λόγω κάποιας μη αναμενόμενης πολιτικής εξέλιξης.  

– Ο ρόλος της ρωσικής αεροπορίας στη σύρραξη εξακολουθεί να είναι αρκετά περιορισμένος σε σχέση με αυτό που αναμενόταν, πιθανώς επειδή οι Ρώσοι δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν να έχουν μεγάλες απώλειες ή επειδή δεν διαθέτουν αρκετά αεροπορικά όπλα μακρού πλήγματος για να προβούν σε αποτελεσματική καταστολή της αντίπαλης αεράμυνας. Αντί για αεροπορικές προσβολές, οι Ρώσοι έχουν κάνει εκτεταμένη χρήση πυραύλων εδάφους-εδάφους έχοντας εκτοξεύσει μέχρι τώρα περισσότερους από 450 Iskander-Μ. Ο ουκρανικός στρατός διαθέτει περίπου 100 αυτοκινούμενα συστήματα πυραύλων εδάφους-αέρος από τα οποία 6 είναι σύγχρονα τύπου Tor-Μ1 και τα υπόλοιπα τύπου Strela, Osa και Tunguska. Η ουκρανική αεροπορία παρατάσσει επτά αεροπορικές ταξιαρχίες δύο από τις οποίες είναι εξοπλισμένες με αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης Su-24 και Su-25, δύο με τα σύγχρονα μαχητικά αεροπορικής υπεροχής Su-27 (εδρεύουν στο Οζέρνε, δυτικά του Κιέβου, και στο Μίργκοροντ ανατολικά του Δνείπερου), και τρεις με μαχητικά MiG-29 (εδρεύουν σε βάσεις δυτικά του Δνείπερου). Όλα τα ουκρανικά μαχητικά αεροσκάφη είναι ηλικίας άνω των 30 ετών. Η ουκρανική αεροπορία θα πρέπει σίγουρα να προέβη σε διασπορά των αεροσκαφών της πριν ξεκινήσει η ρωσική επίθεση, και είναι γνωστό ότι διαθέτει εναλλακτικούς χώρους απ’ όπου μπορεί να επιχειρεί, όπως είναι ευθεία κομμάτια εθνικών οδών σαν αυτό μεταξύ Κιέβου και Τσοπ που έχει μήκος 2,5 χιλιομέτρων. Το γεγονός ωστόσο ότι ρωσικές φάλαγγες μήκους δεκάδων χιλιομέτρων κινούνται με ρυθμό σαλιγκαριού δίνοντας τον τέλειο στόχο από αέρος αλλά δεν προσβάλλονται, φανερώνει ότι η ουκρανική αεροπορία έχει εν πολλοίς εξουδετερωθεί και έχει πάψει πλέον να απασχολεί τους Ρώσους.

– Πληθαίνουν οι εικόνες που προβάλουν οι Ουκρανοί, δείχνοντας περιστατικά που κάθε άλλο παρά τιμούν τον ρωσικό στρατό – από τη ρυμούλκηση ενός ερπυστριοφόρου οχήματος μεταφοράς αντιαεροπορικών πυραύλων από δύο τρακτέρ, έως το να εγκαταλείπονται άρματα μάχης μέσα στα χωράφια, να τα βάζουν μπρος Ουκρανοί πολίτες και να κάνουν βόλτες με αυτά πανηγυρίζοντας! Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ρωσικός στρατός καθώς επιχειρεί στην Ουκρανία αποτελούν αφορμή να ξανασκεφτούμε τις εγγενείς αδυναμίες που έχουν οι στρατοί που βασίζονται στους κληρωτούς και τους εφέδρους. Τα ρωσικά στρατεύματα δεν είχαν καλή εκπαίδευση, γι’ αυτό προηγήθηκαν εντατικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας τις εβδομάδες πριν την εισβολή. Αντικειμενικά όμως, ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του ένας κληρωτός για να αφομοιώσει αυτά που πρέπει να μάθει δεν είναι επαρκής, και ένας στρατός κληρωτών και εφέδρων δεν μπορεί να συναγωνιστεί στον πραγματικό πόλεμο έναν στρατό επαγγελματιών (σαν αυτούς που διατηρούν ορισμένες χώρες της Δύσης όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία). Το συμπέρασμα αυτό θα πρέπει να προβληματίσει και την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, δεδομένου ότι η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας στον ελληνικό στρατό είναι ήδη αρκετά μικρή και δεν συμβάλει στο να αποκτούν και να εμπεδώνουν οι στρατεύσιμοι όλες εκείνες τις δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης.  
 
– Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία ελήφθη χωρίς να προηγηθεί συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και οποιαδήποτε συνεννόηση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για ένα ζήτημα μείζονος εθνικής σημασίας, ο πρωθυπουργός δεν έκρινε αναγκαίο να συγκαλέσει τα αρμόδια όργανα, και λέγεται πως στη σύσκεψη που έγινε με τον υπουργό Άμυνας για να αποφασιστεί τι είδους οπλισμός θα σταλεί, δεν συμμετείχε ούτε ο υπουργός Εξωτερικών. Γενικά, ο τρόπος που η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να γίνει μέρος του πολεμικού προβλήματος στην Ουκρανία και όχι μέρος της διπλωματικής λύσης, φανερώνει επιπολαιότητα και ανευθυνότητα κατά τη λήψη των αποφάσεων. Μόνο 11 από τις 30 χώρες του ΝΑΤΟ έχουν στείλει όπλα στην Ουκρανία, και επομένως δεν συνέτρεχε πραγματικά κανένας λόγος να προβεί η ελληνική κυβέρνηση σε μια τόσο βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ενέργεια.

Μια χώρα που δεν τολμά να καταρρίψει ούτε τα τουρκικά UAV που πετούν πάνω από το έδαφός της, και που δεν διανοήθηκε καν να στείλει όπλα στους Κούρδους και τους Σύρους για να αντιμετωπίσουν την απρόκλητη τουρκική εισβολή στα εδάφη τους πριν λίγα χρόνια, είναι γελοίο να σπεύδει να γίνει εχθρός μιας υπερδύναμης όπως η Ρωσία έχοντας τη σιγουριά ότι δεν θα χρειαστεί να την πολεμήσει επειδή θα κρυφτεί πίσω από τις πλάτες των άλλων χωρών.

Πρόκειται κυριολεκτικά για τον ορισμό της «τζάμπα μαγκιάς». Επιπλέον, η έστω και έμμεση εμπλοκή μας σε πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία σημαίνει ότι αρκετά όπλα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων όπως οι πύραυλοι εδάφους-αέρος S-300, Tor-M1 και Osa, οι αντιαρματικοί πύραυλοι Kornet και Fagot, τα ρουκετοβόλα RM-70 και τα αντιαεροπορικά πυροβόλα Zu-23 οδεύουν προς αχρήστευση αφού δεν θα έχουν καμία υποστήριξη σε ανταλλακτικά. Κάποια από αυτά τα όπλα έχουν δυνατότητες που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από άλλα μέσα, κι όμως ο πρωθυπουργός δήλωσε σε συνέντευξή του ότι τα ρωσικά όπλα που έχουμε «δεν είναι αμυντικά συστήματα τα οποία είναι κρίσιμα για την εθνική άμυνα»!  
 
– Επειδή βρήκα πολύ επιτυχημένη και επίκαιρη την παλιά ρωσική παροιμία που ανήρτησε ο φίλος SHMAIOFOROS («Όταν σηκώσεις την αρκούδα για χορό, ο χορός θα τελειώσει όταν θέλει η αρκούδα») παραθέτω κι εγώ μία παλιά ρωσική παροιμία που ερμηνεύει, νομίζω, τη στρατιωτική αντίδραση του Πούτιν στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ: «Μεγάλωσε το δάσος, μεγάλωσε και το τσεκούρι».

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

– Αρχίζει να διαγράφεται με μεγαλύτερη σαφήνεια το τι επιδιώκουν οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Έχουν σχεδόν ενοποιήσει την περιοχή που κατέλαβαν νοτίως της καμπής του Δνείπερου με την περιοχή του Ντονμπάς, και πιέζουν στη Χερσώνα με στόχο να περάσουν προς το Νικολάγιεφ και την Οδησσό και πιθανώς να φθάσουν μέχρι την Υπερδνειστερία. Οι Ουκρανοί θα πρέπει τώρα πάση θυσία να εμποδίσουν τους Ρώσους να καταλάβουν τις υπόλοιπες ακτές τους στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς και να αποφύγουν την κύκλωση ανατολικά του Δνείπερου από τις λαβίδες που αρχίζουν να σχηματίζουν οι ρωσικές αιχμές από βορρά και νότο. Η άμυνα από μόνη της, όσο επιτυχής κι αν είναι, δεν εξασφαλίζει τη νίκη. Είναι απαραίτητο οι ουκρανικές δυνάμεις να περάσουν στην αντεπίθεση για να νικήσουν αλλά δεν έχουν υπολογίσιμες δυνάμεις ελιγμού για κάτι τέτοιο, και συνεπώς αδυνατούν να αποσπάσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων από τους Ρώσους. Επομένως η πτώση του Κιέβου, του Χαρκόβου και πιθανώς και της Οδησσού είναι απλώς θέμα χρόνου. Υπάρχουν μάλιστα και φωνές στρατιωτικών που θεωρούν ανήθικη τη στάση της Δύσης να εφοδιάζει με όπλα τους Ουκρανούς και να παρατείνει την αγωνία τους, τη στιγμή που το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Η κριτική αυτή υποστηρίζει πως είναι απάνθρωπο το να θέλει η Δύση «να πολεμήσει τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».

– Είναι αναμφίβολο ότι από τις μέχρι τώρα επιχειρήσεις η εικόνα του ρωσικού στρατού έχει τσαλακωθεί. Οι Ουκρανοί έχουν υπερισχύσει κατά κράτος στον τομέα της προπαγάνδας και των εντυπώσεων, και κυριαρχούν στα βίντεο που προβάλλονται στη Δύση. Ιδίως οι εικόνες από το Χάρκοβο με τις κατεστραμμένες φάλαγγες ρωσικών οχημάτων τα οποία κείτονται σε συντρίμμια ή σε άμορφες μάζες σιδερικών πασπαλισμένα με χιόνι, φέρνουν αμέσως συνειρμικά στον νου παρόμοιες εικόνες πανωλεθρίας των Σοβιετικών στην πρώτη φάση του Ρωσοφινλανδικού Πολέμου το 1939-40 στα δάση του Σουομουσάλμι. Οι Ουκρανοί έχουν επιφέρει σημαντικές απώλειες στους Ρώσους, αλλά σε αντίθεση με τους Φινλανδούς, δεν κατάφεραν μέχρι τώρα να τους σταματήσουν σε κάποιους άξονες και να τους συντρίψουν ολοκληρωτικά. Όπως έγινε και στον Ρωσοφινλανδικό Πόλεμο, θα πρέπει να αναμένεται τώρα πως έπειτα από το πρώτο σοκ, οι Ρώσοι θα αναπροσαρμόσουν την τακτική τους, θα κάνουν χρήση πρόσθετων δυνάμεων και μεγαλύτερης ισχύος πυρός και θα διορθώσουν τις αδυναμίες τους «εν κινήσει».  

 
– Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι οι Ρώσοι μεταφέρουν άλλους 50.000 άνδρες στα δυτικά από σχηματισμούς που σταθμεύουν στη Σιβηρία. Αυτό μπορεί να σημαίνει τρία πράγματα: 1) η προέλασή τους έχει «κολλήσει» στην Ουκρανία και θέλουν να εμπλέξουν στον αγώνα ξεκούραστες δυνάμεις, 2) έχουν αντιληφθεί ότι η αναλογία δυνάμεων ως προς τον χώρο που έχουν τώρα δεν είναι ικανοποιητική, με δεδομένη τη μη αναμενόμενη ισχύ της ουκρανικής αντίστασης, 3) παίρνουν μέτρα ασφαλείας για το ενδεχόμενο να επεκταθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και πέραν της Ουκρανίας.   

– Η Ρωσία όχι μόνο υφίσταται οικονομικά αντίμετρα, αλλά αποβάλλεται από αθλητικές διοργανώσεις και ακυρώνεται ακόμη και η συμμετοχή καλλιτεχνών της σε εκδηλώσεις ανά την Ευρώπη ενώ διώχνονται οι Ρώσοι φοιτητές από τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ορθώνεται πρακτικά τείχος απέναντι στους Ρώσους τουρίστες στις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι σαφές ότι οι Δυτικοί προσπαθούν να κάνουν το σύνολο της ρωσικής κοινωνίας να πειστεί ότι η κυβέρνησή της διέπραξε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, να της κάνουν δύσκολη τη ζωή και να την ωθήσουν να ανατρέψει τον Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος θα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα από εδώ και πέρα και στο εσωτερικό του μέτωπο.  
 
– Ο Ζελένσκι, ενώ είναι ουσιαστικά ένα ανύπαρκτο πολιτικό μέγεθος και καθόλου χαρισματικός άνθρωπος, αρχίζει να μετατρέπεται από τη δυτική προπαγάνδα σε δήθεν εμπνευσμένο και γενναίο ηγέτη και του αποδίδονται χαρακτηριστικά του Τσώρτσιλ. Όλη αυτή η κακόγουστη σκηνοθεσία εντάσσεται στον πόλεμο των εντυπώσεων, τον οποίο δείχνει να χάνει η Ρωσία.
 
– Δεν μπορώ να δω πώς θα μπορούσε όλη αυτή η περιπέτεια να καταλήξει σε κάτι καλό για τον Πούτιν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πετύχει αυτό που επιδιώκει στην Ουκρανία, δηλαδή να ρίξει την κυβέρνηση Ζελένσκι και να εγκαταστήσει νέα της αρεσκείας του, το κόστος που θα πληρώσει η Ρωσία θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το όποιο όφελος. Η Ρωσία θα έχει αποφύγει την προοπτική επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αλλά θα έχει συσπειρώσει εναντίον της όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, θα έχει υποστεί τεράστια οικονομική ζημιά, θα παραμείνει απομονωμένη διπλωματικά και πολιτισμικά από όλο τον κόσμο για απροσδιόριστο ακόμα διάστημα, και θα μετατραπεί σταδιακά σε κράτος-παρία. Επιπλέον έσπρωξε τη Γερμανία να επανεξοπλιστεί μαζικά, και τη Σουηδία και τη Φινλανδία να σκέφτονται σοβαρά την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.  
 
– Αν ο Πούτιν είχε περιοριστεί στο να στείλει ρωσικά στρατεύματα μόνο στις δύο αποσχισθείσες επαρχίες του Ντονμπάς, η κίνηση αυτή θα είχε μία νομιμοφάνεια και θα τον βοηθούσε να αποφύγει τα χειρότερα. Εξαπολύοντας όμως προληπτικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας έχασε το όποιο δίκιο είχε και τείνει να μετατραπεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης σε έναν νέο Χίτλερ. Το να αντιστρέψει αυτή την εικόνα πλέον είναι από τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Με την απόφασή του να επιτεθεί στην Ουκρανία πέρασε το όριο εκείνο που του επέτρεπε αφενός να κοντράρει τη Δύση αλλά αφετέρου να αποτελεί αποδεκτό παίκτη του συστήματος. Τώρα πλέον είναι αποσυνάγωγος, θεωρείται εντελώς αναξιόπιστος –για να μην πω επικίνδυνος– και κάποιοι δεν διστάζουν να τον αποκαλέσουν «παράφρονα». Η δαιμονοποίηση του ίδιου και της Ρωσίας έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Πολιτική ήττα τέτοιου μεγέθους για ηγέτη Μεγάλης Δύναμης, δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί τα τελευταία 80 χρόνια. Θεωρώ ότι στόχος της Δύσης πλέον είναι η ανατροπή του Πούτιν και δεν θα ικανοποιηθεί με τίποτα λιγότερο.
 
– Πληθαίνουν οι υποψίες ότι ο Μπάιντεν οδήγησε τον Πούτιν στην παγίδα της εισβολής στην Ουκρανία, όπως ακριβώς ο Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος είχε οδηγήσει τον Σαντάμ Χουσεΐν το 1990 στο να εισβάλει στο Κουβέιτ. Οκτώ ημέρες πριν τα ιρακινά στρατεύματα μπουν στο Κουβέιτ, ο Σαντάμ είχε συνομιλία με την Αμερικανίδα πρέσβειρα στη Βαγδάτη, Έιπριλ Γκλάσπι, από την οποία απεκόμισε την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ δεν σκόπευαν να αναμιχθούν σε μία σύγκρουση μεταξύ αραβικών κρατών. Μήνες αργότερα ο Σαντάμ έλεγε στον στενό κύκλο του ότι οι Αμερικανοί τον εξαπάτησαν επειδή ήθελαν να τον ξεφορτωθούν. Ενδεχομένως κάτι παρόμοιο να έγινε και στην περίπτωση του Πούτιν. Όλοι θυμόμαστε την παράξενη δήλωση του Μπάιντεν πως αν οι Ρώσοι πραγματοποιούσαν «μία μικρή διείσδυση» στο ουκρανικό έδαφος, θα ήταν περιορισμένη και η απάντηση της Δύσης με κυρώσεις. Ενδεχομένως ο Πούτιν να σχημάτισε την εντύπωση πως οι Δυτικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να τον κοντράρουν, και γι’ αυτό έκρινε ότι μία εισβολή στην Ουκρανία δεν θα είχε ιδιαίτερο κόστος για τον ίδιο και τη Ρωσία.  
 
– Όσοι Έλληνες κατά καιρούς διατυπώνουν την άποψη ότι η μόνη λύση στην τουρκική απειλή που αντιμετωπίζουμε είναι να καταφέρουμε ένα προληπτικό χτύπημα κατά της Τουρκίας, καλά θα κάνουν να δουν προσεκτικά την πολιτική και διπλωματική πανωλεθρία που υφίσταται αυτή τη στιγμή η Ρωσία εξαιτίας του προληπτικού πολέμου που εξαπέλυσε κατά της Ουκρανίας. Τα προληπτικά χτυπήματα δεν είναι καθόλου εύκολη και απλή υπόθεση, ούτε ως προς την προετοιμασία τους, ούτε ως προς το επιχειρησιακό τους σκέλος, ούτε βεβαίως ως προς την πολιτική και διπλωματική διαχείρισή τους. Το ότι έχουν υπάρξει μεμονωμένα ιστορικά παραδείγματα επιτυχημένων προληπτικών χτυπημάτων δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας, ούτε ότι αυτοί που το έκαναν δεν είχαν δυσάρεστες συνέπειες.  
 
– Τα ρωσικά οχήματα που φέρουν εμφανώς πάνω τους ένα λευκό «Ζ» επιχειρούν στην Ανατολική Ουκρανία, αυτά με το «Ζ» μέσα σε λευκό ορθογώνιο πλαίσιο επιχειρούν από την Κριμαία, αυτά με το «Ο» επιχειρούν από τη Λευκορωσία, και αυτά με το «V» ανήκουν στους πεζοναύτες του ρωσικού ναυτικού.  
 
– Τα ρωσικά στρατεύματα που επιχειρούν τώρα στο Χάρκοβο ανήκουν στην 20ή Στρατιά Φρουρών. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η στρατιά αυτή ήταν στελεχωμένη σχεδόν αποκλειστικά με Ρώσους, και αποτελούσε τη δύναμη κρούσης των Σοβιετικών Δυνάμεων της Γερμανίας. Αυτή ήταν που μπήκε πρώτη στην Τσεχοσλοβακία το 1968 για να καταπνίξει την περίφημη «Άνοιξη της Πράγας» του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Στους Σοβιετικούς στρατιώτες είχαν πει ότι πάνε να απελευθερώσουν τους Τσέχους από την «αντεπανάσταση» αλλά μπαίνοντας στην Τσεχοσλοβακία αντίκρισαν μία χώρα η οποία είχε πολύ ανώτερο βιοτικό επίπεδο από εκείνο της Ρωσίας, με άψογους δρόμους, περιποιημένα σπίτια και χορτάτο κόσμο, και άρχισαν να βλαστημάνε το δικό τους καθεστώς και να αναρωτιούνται: «Οι Τσέχοι χρειάζονται απελευθέρωση, ή εμείς;».

Αμέσως μόλις η 20ή Στρατιά Φρουρών αποσύρθηκε από την Τσεχοσλοβακία, η τεράστια πλειονότητα των στρατιωτών και των αξιωματικών της μετατέθηκαν στην Άπω Ανατολή στη μεθόριο με την Κίνα, διότι είχαν φανεί σημάδια κλονισμού του ηθικού τους. Το ίδιο έγινε και με τους άνδρες της σοβιετικής 38ης Στρατιάς που είχε επίσης συμμετάσχει στην επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία. Επανελήφθη δηλαδή ακριβώς αυτό που είχε συμβεί παλαιότερα επί Στάλιν, όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες του Κόκκινου Στρατού που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Γερμανούς και επέζησαν του πολέμου, κατέληξαν όλοι στα Γκουλάγκ διότι είχαν «μολυνθεί» από τον δυτικό τρόπο ζωής.

– Ο λόγος που η Τουρκία τηρεί στάση «επιτήδειου ουδέτερου» στη σύρραξη Ρωσίας-Ουκρανίας δεν είναι μόνο για να ωφεληθεί οικονομικά αλλά και διότι το πυρηνικό της πρόγραμμα εξαρτάται 100% από τους Ρώσους. Οι Τούρκοι μπορεί να ρισκάρουν τα πάντα, εκτός από το πυρηνικό τους πρόγραμμα το οποίο θα τους εξασφαλίσει αφενός ενεργειακή επάρκεια για τις επόμενες δεκαετίες και αφετέρου την απόκτηση πυρηνικών όπλων σε βάθος κάποιων ετών. Ξέρουν ότι μόνο η κατοχή πυρηνικών όπλων μπορεί να τους καταστήσει πραγματικά ανεξάρτητη Δύναμη, που θα είναι απρόσβλητη από οποιαδήποτε απειλή.  
 
– Οι ίδιες πολωνικές αρχές που πριν λίγους μήνες όρθωσαν αδιαπέραστο τείχος στις ορδές των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που επιχείρησαν να περάσουν από τη Λευκορωσία στην Πολωνία, κρατούν σήμερα ορθάνοιχτα τα σύνορά τους για τις εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς πρόσφυγες που συρρέουν καθημερινά εκεί αναζητώντας σωτηρία από τον πόλεμο, και μάλιστα τους παρέχουν φαγητό, στέγη και οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση μπορούν. Καταρρέει λοιπόν ο μύθος για τις δήθεν αντιδραστικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, που είχαν στοχοποιηθεί πρόσφατα ότι τάχα υιοθετούν σκληρή πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες. Όταν η λαθρομετανάστευση εργαλειοποιείται από συγκεκριμένα κέντρα, τα ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να την αποκρούσουν. Όταν υπάρχει πραγματικό προσφυγικό κύμα, όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουμε το παν για να στηρίξουμε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας.

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.