Προσκλητήριο σε επενδυτές, Έλληνες και ξένους, απηύθυνε ο πρωθυπουργός στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ. “Ελάτε να επενδύσετε στην Ελλάδα”, είπε, “που αποτελεί πυλώνα σταθερότητας, ευημερίας και δημοσιονομικής υπευθυνότητας”! 

Λυπάμαι που θα το πω, γιατί αλλιώς θέλαμε να είναι η διακυβέρνηση της ΝΔ μετά τη συριζαϊκή λαίλαπα, αλλά ακόμα μια φορά προσπάθησε να εξαπατήσει τους ακροατές του. Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία η επιχειρηματικότητα βρίσκεται μονίμως υπό διωγμόν. Εκτός από μία κατηγορία της: τη διαπλεκόμενη. Αν δεν έχεις άκρες στο γκουβέρνο και δεν “σπρώχνεις” με τον γνωστό διαχρονικό τρόπο την υπόθεσή σου, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Όχι μόνο η σταθερότητα και η υπευθυνότητα είναι έννοιες παντελώς άγνωστες στην ελληνική Δημόσια Διοίκηση, αλλά το μπάχαλο που επικρατεί στο σύνολό της μετατρέπει σε σισύφειο βασανιστήριο κάθε επενδυτική προσπάθεια. 

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες περιπτώσεις, από πολλούς τομείς της Οικονομίας, που επενδυτές κατέληξαν να τρέχουν μακριά, βλαστημώντας και φωνάζοντας: “Μην πλησιάζετε σ΄ αυτή τη χώρα. Την κυβερνούν σαδιστές και τρελοί!”. Θα περιοριστώ σε έναν, για να τον δούμε σε κάποιο βάθος, που αφορά τις θεωρούμενες ως “ατμομηχανές” της ελληνικής Οικονομίας: τη δόμηση και τον τουρισμό. 

Πρέπει να επιτρέπεται η εκτός σχεδίου δόμηση; Κάποια κράτη λένε κατηγορηματικά “Όχι”. Κάποια άλλα λένε: “Ναι, υπό προϋποθέσεις, που είναι αυτές κι αυτές”. Υπάρχει και η Ελλάδα που λέει: “Δεν ξέρω, ξεκίνα εσύ και βλέπουμε”. 

Ξεκίνησε, λοιπόν, ο επενδυτής της ιστορίας μας μια τουριστική επένδυση 25 εκατομμυρίων ευρώ, αφού προσέλαβε νομικό σύμβουλο για να είναι σίγουρος ότι όλα θα γίνονται by the book.

Μελέτησε τον αναπτυξιακό νόμο και διαπίστωσε ότι το κράτος όχι μόνο ζητάει από επενδυτές να φτιάξουν ξενοδοχειακές μονάδες σε νησιά, αλλά τις επιδοτεί κιόλας, ιδιαίτερα όταν αυτά θεωρούνται απομακρυσμένες ή τουριστικά αναπτυσσόμενες περιοχές.

Αγόρασε μια έκταση 39 στρεμμάτων στην Κω, με πρόσωπο στον αιγιαλό, μέσα σε Ζώνη Οικιστικού Ελέγχου (ΖΟΕ), σχεδίασε ένα 5στερο ξενοδοχειακό συγκρότημα 420 κλινών και ξεκίνησε να μαζεύει τα προβλεπόμενα “χαρτιά”: 
– έγκριση από την Αρχαιολογία
– έγκριση περιβαλλοντικών όρων από την Περιφέρεια
– έγκριση “εισόδου – εξόδου” από τον Δήμο για τον δρόμο στον οποίο έχει “πρόσωπο” το οικόπεδο 
– εγκεκριμένους όρους δόμησης από την Πολεοδομία, που πλέον λέγεται Υπηρεσία Δόμησης (ΥΔΟΜ) 
– έκδοση καταλληλότητας τοπογραφικού από την Ειδική Υπηρεσία Προώθησης και Αδειοδότησης Τουριστικών Επενδύσεων (ΕΥΠΑΤΕ) 
– έγκριση επιχορήγησης που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης 
– έγκριση από το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής Περιφερειακής Ενότητας Κω. 

Τέσσερα  χρόνια  έτρεχε από Υπηρεσία σε Υπηρεσία. Κι αφού επιτέλους τα κατάφερε, ξαναπήγε στην ΥΔΟΜ, να πάρει την οικοδομική άδεια, σίγουρος ότι είναι απλώς θέμα διεκπεραίωσης. Αμ, δε!

“Δεν μπορείτε να χτίσετε” του είπαν, “διότι ο δρόμος στον οποίο βλέπει το οικόπεδο δεν είναι δημόσιος”!

για τη συνέχεια  Capital 

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Τι είναι οι διεθνείς συνθήκες; Δεν είμαι σίγουρος ότι ο νομικός κόσμος της Ευρώπης (και της Ελλάδας) ξέρει την απάντηση.

Από τις δημόσιες τοποθετήσεις πολλών τριβωνιανούτσικων και την αρθρογραφία τους, βγάζεις το συμπέρασμα ότι τις θεωρούν κάτι σαν τις Δέκα Εντολές: θέσφατα. Δεν τις αγγίζουμε. Τις εφαρμόζουμε τυφλά. Και, προς Θεού, δεν κρίνουμε το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Γιατί;

“Διότι αν αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις διεθνείς συνθήκες είναι βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, που θέλει αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης”.

Το επιχείρημα είναι κωμικό, αλλά μια που έχει διατυπωθεί πολλές φορές από πολλούς, αναγκάζομαι να το ανασκευάσω. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλών ειδών διακρατικές συνθήκες, διμερείς, πολυμερείς, παγκόσμιες, θεσμικές, συνθήκες-πλαίσιο. Ο βασικός τους διαχωρισμός είναι το αν έχουν προκύψει ως συνθήκες ειρήνευσης μετά από κάποιον πόλεμο ή ως συνθήκες σε καιρό ειρήνης. Οι πρώτες σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν οριοθετήσεις συνόρων. Προφανώς, για να αλλάξουν θα πρέπει να γίνει νέος πόλεμος. Παράδειγμα η Συνθήκη των Σεβρών (1920) που αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτές, ναι, δεν τις αγγίζουμε. Οι δεύτερες διευθετούν θέματα διαχειριστικής ή και θεσμικής φύσεως και δεσμεύουν τα κράτη που τις υπέγραψαν, όσον καιρό συνεχίζουν να συμφωνούν με το περιεχόμενό τους. Αυτές είναι εργαλεία. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Τις απλώνουμε, τις μαζεύουμε, τις τροποποιούμε, όπως η ιδρυτική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Συνθήκη της Ρώμης (1957) που επεκτάθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), μέχρι και τις καταργούμε, όταν έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα, όπως η Συνθήκη της Κοινωνίας των Εθνών (1919). Και φυσικά, όχι μόνο συζητούμε για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από την εφαρμογή τους, αλλά και σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι για αναθεώρηση, σε περίπτωση που διαπιστώσουμε ότι έχουν μετατραπεί σε βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, όπως η Σύμβαση της Γενεύης, που είναι το σημερινό θέμα μας.

Είναι εντυπωσιακό, το ότι επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή στον ελληνικό νομικό και ακαδημαϊκό κόσμο για ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, η παθογένεια του οποίου είναι παραπάνω από εμφανής και οι τοξικές του παρενέργειες σοβαρότατες. Ψάχνοντας στο google “αναθεώρηση”, “τροποποίηση”, “αλλαγή”, “κατάργηση” της “Σύμβασης της Γενεύης”, στις πρώτες 20 σελίδες βρήκα μόνο δύο σχετικά κείμενα. Το ένα ζητάει να προστεθεί στη Σύμβαση και η έννοια του περιβαλλοντικού ή κλιματικού πρόσφυγα, κάποιου που θέλει να φύγει από την πατρίδα του γιατί η κλιματική αλλαγή τού δυσκολεύει τη ζωή. Βεβαίως το θέμα είναι πολύ σοβαρό για τους κατοίκους ορισμένων νησίδων του Ειρηνικού που η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί να τις καλύψει ολοσχερώς, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, οι προπαγανδιστές του όρου θέλουν να τον επεκτείνουν ακόμα και σε εκείνους που δυσφορούν από έναν καύσωνα του Αυγούστου.

Το άλλο, με τίτλο “Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες – Η κερκόπορτα της παράνομης μετανάστευσης“ (2020)είναι του διδάκτορα Διοικητικού Δικαίου, Ιωάννη Γκιτσάκη. Από τους 45.000 νομικούς της χώρας, μόνο ένας ασχολήθηκε με το θέμα! (Αν υπήρξαν και άλλοι, θα χαρώ πολύ να το μάθω, αλλά το google δεν εμφανίζει κανένα άλλο κείμενο.)

Γιατί το κείμενο της Γενεύης δεν ονομάζεται Συνθήκη (Τreaty) αλλά Σύμβαση (Convention); Μολονότι και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται για νομικές συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών ή διεθνών οργανισμών, οι συμβάσεις είναι πιο εξειδικευμένες και αφορούν συνήθως συγκεκριμένους τομείς, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή η συνεργασία σε τεχνικά θέματα. Δεν έχουν την καθολικότητα των Συνθηκών, αφήνοντας στα κράτη περιθώριο για προσαρμογή των όρων τους σε εθνικό επίπεδο. Επιπλέον, η δέσμευση των κρατών είναι οικειοθελής. 

Η Σύμβαση της Γενεύης αφορούσε αποκλειστικά τα προβλήματα που προέκυψαν από τις μετακινήσεις πληθυσμών λόγω του Β΄ΠΠ και των όσων επακολούθησαν. Γι’ αυτό περιόριζε το δικαίωμα υποβολής αιτήματος ασύλου μόνο σε άτομα που εμπλέκονταν σε “γεγονότα επελθόντα προ της 1ης Ιανουαρίου 1951 εν Ευρώπη ή αλλαχού” (άρθρο 1, §Β1). Μάλιστα, το “αλλαχού” ήταν προαιρετικό. Μπορούσε δηλαδή ένα κράτος να πει “δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκτός Ευρώπης, θα δέχομαι μόνο Ευρωπαίους ως πρόσφυγες”.

Στόχος της, καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες πολέμου είχαν ήδη επιστρέψει στις εστίες τους, ήταν να λύσει τα προβλήματα της μεταπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής. Είχαν περάσει πάνω από 6 χρόνια από τις Διασκέψεις της Μόσχας και της Γιάλτας, η Γερμανία είχε ήδη χωριστεί σε Δυτική και Ανατολική, και η Ευρώπη βίωνε τον ψυχρό πόλεμο ξέροντας ότι σημαντικός αριθμός ανθρώπων από χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος θα επέλεγε να μην επιστρέψει στον “σοβιετικό σοσιαλιστικό παράδεισο” ή θα προσπαθούσε να δραπετεύσει από εκεί. Αυτών των περιπτώσεων κυρίως τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ήθελε να καθορίσει η Σύμβαση.

για τη συνέχεια Capital

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Από τη μια, αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία, από το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου https://migration.gov.gr/statistika/. Δείχνουν, την ΑΥΞΗΣΗ, ανά μήνα, του αριθμού των  εισβολέων, φέτος, σε σχέση με τον αντίστοιχο  μήνα, πέρυσι (πρόκειται προφανώς μόνο για τους καταγεγραμμένους): 
Ιανουάριος    : 97%
Φεβρουάριος   : 355%
Μάρτιος    : 83%
Απρίλιος    : 166%
Μάιος        : 175%
Ιούνιος        : 26%
Ιούλιος        : 41%

Εδώ είναι τα screenshots από τα γραφήματα:

Θα παρατηρήσατε ότι ενώ ο πίνακας, τους δύο πρώτους μήνες, έχει τον τίτλο “Ροές αφίξεων”, από τον Μάρτιο και μετά επιγράφεται “Μεταναστευτικές ροές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στον Έβρο”. Γιατί; Όσοι εισβολείς φτάνουν στην Κρήτη, στο Πήλιο ή στο… Σούνιο, πού καταγράφονται; 

Κι από την άλλη, αυτά είναι, αυτολεξεί, όσα ανέφερε για το θέμα ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ “… η γενεσιουργός αιτία της ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι πρωτίστως ζητήματα τα οποία σχετίζονται με τη διαχείριση της παράνομης μετανάστευσης. Αυτό το πρόβλημα στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό (όχι σε πλήρη βαθμό) το έχουμε αντιμετωπίσει. Και το έχουμε αντιμετωπίσει με μια αυστηρή πολιτική φύλαξης των συνόρων μας…”

Πρόκειται, προφανώς, για ΑΠΟΛΥΤΗ διαστρέβλωση της αλήθειας. Τι μπορεί να έχει συμβεί; Ένα από τα παρακάτω:

Α. Να μην έχει υπόψη του τα στοιχεία. Να μην ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί. Να απέφυγαν και οι υπουργοί του να τον ενημερώσουν. Και μολονότι ήξερε ότι θα ερωτηθεί για το θέμα, να μην θεώρησε σκόπιμο να μάθει το τι πραγματικά συμβαίνει, και να είπε ό,τι του κατέβηκε στην γκλάβα, που λένε και στο χωριό μου. Αν ισχύει αυτό, πιστεύει κανείς ότι ένας άνθρωπος τόσο ανεύθυνος είναι κατάλληλος για το τιμόνι της χώρας; 

Β. Να τα έχει υπόψη του, αλλά να ψεύδεται ασυστόλως, πουλώντας παραμύθι στο πόπολο που δεν πολυψάχνει τους αριθμούς και έχοντας ταυτόχρονα τις πλάτες των κυβερνητικών ΜΜΕ που θα γράψουν πόσες παροχές “έδωσε ο Μητσοτάκης” (αυτοπροσώπως) και πόσο αυτές “θα ανακουφίσουν τον πολίτη” και “θα φέρουν ανάπτυξη”. Αν ισχύει αυτό, πιστεύει κανείς ότι ένας άνθρωπος με τέτοιο έλλειμμα ήθους και τέτοια περιφρόνηση απέναντι στον πολίτη, είναι κατάλληλος για το τιμόνι της χώρας; 

Τρίτη εκδοχή, λυπάμαι, δεν υπάρχει.

Δυστυχώς, όμως, αυτά δεν ήταν τα μόνα απίστευτα που ακούστηκαν στη ΔΕΘ. Οι παροχές που εξήγγειλε ο ΠΘ και εξειδίκευσε ο ΥΠΟΙΚ ως εργαλεία ανάπτυξης ήταν αντιστοίχου επιπέδου μυθοπλασίας. Θα αναφερθώ δειγματοληπτικά σε κάποιες από αυτές, που είναι αρκετές για να δείξουν τον βαθμό παράνοιας στον οποίο μπορεί να οδηγήσει ο κρατισμός και η σοσιαλιστική αντίληψη ότι η κυβέρνηση μπορεί να φορολογεί τα πάντα, να ανακατεύεται στα πάντα και να ρυθμίζει τα πάντα στις συναλλαγές των ιδιωτών, διότι κάποιος είναι, σώνει και καλά, ο αδύναμος και πρέπει να προστατευθεί ή υπάρχει ένα υπέρτερο δημόσιο αγαθό, όπως το αντιλαμβάνονται οι μπολσεβίκοι, που πρέπει να προφυλαχθεί.

Θα καταργηθεί, μάθαμε, το τέλος σταθερής τηλεφωνίας αλλά μόνο για όσους έχουν οπτική ίνα και συνδέσεις πάνω από 100 Mbps! Παραμένει άθικτο το τέλος κινητής τηλεφωνίας. “Τέλος”, επειδή έχουμε ξεχάσει και τους ορισμούς, ονομάζεται το ποσό που πληρώνει ο πολίτης στο κράτος, πέραν της γενικής φορολογίας, για συγκεκριμένες υπηρεσίες που το κράτος τού παρέχει σε ατομική βάση. Ποια τέτοια υπηρεσία παρέχεται στους συνδρομητές τηλεφωνίας; Καμμία! Οι εταιρείες, σταθερής και κινητής, καταβάλλουν στο κράτος σημαντικά ποσά σε δημοπρασίες για το φάσμα συχνοτήτων και ετήσια τέλη φάσματος, κόστος που μετακυλίεται στον συνδρομητή. (Στη δημοπρασία του φάσματος 5G, το 2020, οι ελληνικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών πλήρωσαν συνολικά περίπου 372 εκατομμύρια ευρώ στο κράτος για την απόκτηση δικαιωμάτων.)

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να πληρώνει τέλος και ο συνδρομητής; Με ποια λογική φορολογείται η επικοινωνία, ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που δεν κοστίζει και λίγο στην Ελλάδα, λόγω ολιγοπωλίου; Και μάλιστα, δείτε την τριπλή χρέωση: το τέλος υπολογίζεται ως ποσοστό 5% επί του συνολικού μηνιαίου λογαριασμού στον οποίο ήδη περιλαμβάνεται το πάγιο τέλος που εισπράττεται υπέρ της εταιρείας τηλεφωνίας. Τέλος στο τέλος. Τελειώσαμε; Όχι. Διότι επί του… τελικού τέλους επιβάλλεται και ΦΠΑ!

Στα πέντε χρόνια που κάνει κουμάντο η “κυβέρνηση των αρίστων”, δεν βρέθηκε ένας σοβαρός άνθρωπος να πει “Ρε σεις, τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά! Τι προσβολή για τον πολίτη! Τι ληστρική αντίληψη για τον ρόλο του κράτους! Καταργήστε αυτό το νταβατζιλίκι να τελειώνουμε!”; Είμαι σίγουρος ότι βρέθηκε. Αλλά τον αποπήραν οι άλλοι: “Άσε, να τον μειώνουμε σιγά σιγά, σε δόσεις, για να πουλάμε παραμύθι δήθεν φιλελεύθερης πολιτικής και να έχουμε να προσθέτουμε πολλά bullets στον εκάστοτε κατάλογο παροχολογίας. Έτσι, το 2022, απηλλάγησαν από τα τέλη κινητής οι νέοι 12-29 ετών και τώρα απαλλάσσονται από τα τέλη σταθερής όσοι βάζουν “γρήγορη” σύνδεση με οπτική ίνα. Του χρόνου μπορεί η πρώτη κατηγορία να επεκταθεί μέχρι τα 39 χρόνια, το 2026 μέχρι τα 49, όπως έγινε με τους 50άρηδες δικαιούχους του προγράμματος “Το σπίτι μου”. Για το 2027, που είναι και εκλογική χρονιά, κάποια άλλη παροχή θα σκαρφιστούμε. 

Απαλλάσσονται επίσης, από τον φόρο ασφαλίστρου, ασφαλιστικά συμβόλαια που αφορούν παιδιά έως 18 ετών. Να το δούμε λίγο καλύτερα αυτό, διότι πληρώνοντας εκατοντάδες φόρους και τέλη, έχουμε ξεχάσει τι είναι ο καθένας. O φόρος ασφαλίστρων θεσπίστηκε με την παράγραφο 1 του άρθρου 29 του ν. 3429/2006 (210 Α’) και ισχύει έκτοτε συνεχώς. Επιβάλλεται σε κάθε ασφάλιστρο που πληρώνεις, για κάθε λόγο! Για το αυτοκίνητο, για το σπίτι, για ασφάλεια ζωής, υγείας κ.λπ. (Ο συντελεστής του φόρου είναι 20% στον κλάδο πυρός, 4% στον κλάδο ζωής και 15% στα υπόλοιπα.) Να ένα παράδειγμα από μια ασφάλεια αυτοκινήτου. 

για τη συνέχεια Capital

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.