Ακολουθήστε μας

Αιγαίο

Είναι εύκολο σε κάθε κακόπιστο γείτονα να τοποθετήσει νομίμως ένα αιολικό πάρκο λίγο έξω από τα χωρικά μας ύδατα των 6 μιλίων.

Δημοσιεύτηκε

5 έτη πριν

στις

Το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μία πρωτόγνωρα διαρκώς τεταμένη κατάσταση στον Έβρο και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου οφείλεται στις πράξεις και τις παραλήψεις τόσο της προηγούμενης όσο και της σημερινής κυβέρνησης. Η υποχωρητική στάση απέναντι στις παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας, αλλά και η χαλαρή αντιμετώπιση του μεταναστευτικού συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινών ακραίων καταστάσεων. Τυχόν ατύχημα που διακαώς επιζητεί ο Ερντογάν κρέμεται σε μία κλωστή. Οι δε αξιώσεις του στο Αιγαίο παραμένουν αναλλοίωτες και η κυβέρνηση δείχνει να έχει «παρκάρει» σε διπλωματικό επίπεδο, τη στιγμή που είναι θέμα χρόνου να αυξήσει η Τουρκία την ένταση στο Αιγαίο.

Το παράξενο είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχουν προβληθεί ούτε και αναλυθεί στους Έλληνες όσες αποφάσεις διευθέτησης ΑΟΖ έχουν παρθεί από τα διεθνή δικαστήρια μετά το 1990, και ιδίως μετά το 1994 όταν τέθηκε σε εφαρμογή η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και που αφορούν παρόμοιες ή ομοιάζουσες περιπτώσεις με το Αιγαίο.
To δε τελευταίο χρονικό διάστημα προτάσσεται έντονα η επιλογή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δεν γίνεται όμως λόγος για την επιλογή του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας που εδρεύει στο Αμβούργο, το οποίο έχει ασχοληθεί και αυτό με παρόμοια ζητήματα και δημιουργήθηκε ακριβώς για την εκδίκαση τέτοιου είδους διαφορών, κατόπιν της ενεργοποίησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Το Δ.Δ.Δ.Θ. απαρτίζεται από 21 μέλη δικαστές που εκλέγονται από κατάλογο προτεινόμενων υποψηφίων των χωρών μελών του ΟΗΕ. Οι εκλέκτορες σύμφωνα με το καταστατικό θα πρέπει να μεριμνούν ώστε οι εκλεγόμενοι διεθνείς δικαστές να χαίρουν υψηλής φήμης, εντιμότητας, ακεραιότητας και γνώσεων περί του Δικαίου θαλάσσης και να αντιπροσωπεύουν κατά το δυνατόν τα κυριότερα παγκόσμια νομικά συστήματα καθώς και τη δίκαιη γεωγραφική κατανομή εκ της καταγωγής τους.

Η διαφορά μεταξύ των δύο δικαστηρίων έγκειται στο γεγονός ότι για να γίνει προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης απαιτείται η υπογραφή ενός συνυποσχετικού, μίας δηλαδή συμφωνίας μεταξύ των αντιδίκων τόσο για τα θέματα προς εκδίκαση, όσο και για το νομικό πλαίσιο με το οποίο θα γίνει η εκδίκαση. Το μόνο συνυποσχετικό που θα δεχόταν να υπογράψει η Τουρκία είναι εκείνο με το οποίο θα μειώνεται η βαρύτητα των όρων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και θα ενισχύεται η επήρεια της πλησιέστερης ηπειρωτικής ακτογραμμής (της τουρκικής στο ανατολικό Αιγαίο) ώστε να βολεύονται οι επιδιώξεις της. Όταν θα έχει φτιαχτεί εκ των προτέρων ένα πλαίσιο που θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση των παράλογων απαιτήσεών της και μάλιστα μέσα από ένα διεθνές όργανο, με την δική μας υπογραφή.

Επιπλέον, η Τουρκία δέχεται την παραπομπή στη Χάγη μόνο εφόσον μπουν στο τραπέζι της εκδίκασης και οι ανυπόστατες αμφισβητήσεις της κυριαρχίας ελληνικών νησίδων και νησιών, καθώς και η θρασύτατη αξίωση αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, ενώ το άρθρο 51 του ΟΗΕ δίνει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας σε χώρα η οποία απειλείται, τη στιγμή που η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, δημιούργησε τη Στρατιά του Αιγαίου με έδρα τη Σμύρνη το 1975 και απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο.

Αντίθετα, σε περίπτωση προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας η εκδίκαση αναγκαστικά θα γίνει με βάση τους όρους της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ και μόνο για συναφή θέματα, δηλαδή για την οριοθέτηση των ΑΟΖ και των θαλασσίων συνόρων των δύο χωρών.

Όμως, η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, όπως δεν είχε αναγνωρίσει και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών. Ο λόγος είναι ώστε να χειρίζεται τις υποθέσεις που την αφορούν όπως εκείνη τη συμφέρει.

Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι στην ημίκλειστη Μαύρη Θάλασσα έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, ενώ στα μέσα του 1980 οριοθέτησε την ΑΟΖ της αρχικά με την τότε Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα τόσο με την Ρουμανία όσο και με τη Βουλγαρία με βάση τη μέση γραμμή και όχι με βάση την αρχή της ευθυδικίας (πλησιέστερης ηπειρωτικής ακτογραμμής) που τώρα επικαλείται για το Αιγαίο.

Ο δε τουρκικός ισχυρισμός περί μετατροπής του Αιγαίου σε κλειστή λίμνη σε περίπτωση επέκτασης των θαλασσίων συνόρων μας στα 12 ναυτικά μίλια είναι ανεδαφικός, καθώς το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ προβλέπει τη διευθέτηση των διεθνών υδάτων ώστε να υπάρχει ανεμπόδιστη διέλευση όλων των πλοίων. Επιπλέον, τα κράτη που διαθέτουν το 81,5% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου δεν έχουν θέσει κανένα τέτοιο προβληματισμό (το 17% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου είναι ελληνικών συμφερόντων, ενώ η Τουρκία διαθέτει μόλις το 1,5% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου). Επίσης, ούτε η Ρωσία που επιθυμεί απρόσκοπτη διέλευση του πολεμικού της ναυτικού στην ανατολική Μεσόγειο αλλά ούτε και κάποια άλλη χώρα έχει εκφράσει οποιαδήποτε ανησυχία. Η δε Ελλάδα είναι το μόνο από όλα τα παράκτια κράτη του κόσμου που δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια!

Το ουσιαστικό όμως δεδομένο είναι πως η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχθεί μία προσφυγή χωρίς τους όρους που τη συμφέρουν. Ένας διπλωματικός ελιγμός από πλευράς μας θα μπορούσε να ήταν η οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο και η συμφωνία για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου με την Αίγυπτο, ώστε να προκύψει μία απόφαση διεθνούς δικαστηρίου για την περιοχή την οποία η Τουρκία αμφισβητεί.

Ακόμα όμως και στο παραπάνω ενδεχόμενο, η Τουρκία δύσκολα θα αποδεχτεί τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου και πιθανότατα στην πράξη θα δοκιμάσει να τις αμφισβητήσει, καθώς επανειλημμένα δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών. Όμως τουλάχιστον θα υπάρχει μία ξεκάθαρη και έγκυρη νομική απόφαση από ένα διεθνές αναγνωρισμένο δικαστήριο.

Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ θα έπρεπε να προστατεύσει τους ενεργειακούς πόρους εντός της ορίων της, καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά ελλειμματική και εξαρτώμενη από εισαγωγές, δεν έχει επιδείξει σθεναρή στάση απέναντι στις αντίθετες με το διεθνές δίκαιο τουρκικές προκλήσεις. Σε αυτή την εξέλιξη έχει συμβάλει το γεγονός ότι η ανορθόδοξη νομισματική ενοποίηση δεν εξελίχθηκε σε μία δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση. Σε μία τέτοια περίπτωση εκτός του ότι θα υπήρχε ενιαίος δημοσιονομικός προϋπολογισμός και οι δανειακές συμβάσεις θα ήταν αχρείαστες, το κυριότερο, θα υπήρχε μία ενιαία κυβερνητική επιτροπή με υπουργεία εξωτερικών και άμυνας, τα οποία αυτόματα θα επενέβαιναν σε κάθε είδους πρόκληση απέναντι στο ενιαίο πλέον ομοσπονδοποιημένο κράτος της Ε.Ε.. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιδιώξει την «εκμετάλλευση» του ευρωπαϊκού ενεργειακού ελλείμματος και με επιστημονικές μελέτες να παρουσιάσει-προσφέρει την κάλυψή του μέσω των κοιτασμάτων της ελληνικής ΑΟΖ, εκμαιεύοντας έτσι μία πιο ισχυρή υποστήριξη απέναντι στη Τουρκία, αλλά και οικονομικά ανταλλάγματα.

Από την άλλη μεριά, μία μερίδα αφ’ υψηλού ύφους «ρεαλιστών» πολιτικών, καθηγητών και αναλυτών θεωρεί πως αν πάμε στη Χάγη, είναι πιθανό να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματά στην περιοχή του Καστελόριζου. Δεν αναφέρει όμως, το περιεχόμενο του συνυποσχετικού που έχει κατά νου, ούτε βέβαια την επιλογή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου. Είναι ο ελιτίστικος πολιτικός κύκλος που στήριξε άμεσα ή έμμεσα τη συμφωνία των Πρεσπών, αποδέχτηκε άμεσα ή έμμεσα την παραχώρηση του εθνικού μας πλούτου για έναν αιώνα και θεωρεί ότι οι Κύπριοι έπρεπε να είχαν υποτακτικά υπογράψει το σχέδιο Ανάν.

Επίσης, ο ελιτίστικος διακομματικός κύκλος προσώπων προβάλει το εκβιαστικό δίλλημα συνεκμετάλλευση με την Τουρκία επί ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ή πόλεμος. Κάνει δε λόγο για τον κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου, το οποίο χρησιμοποιεί ως άλλοθι της θέσης τους για συνεκμετάλλευση. Δεν αναφέρει όμως ως επιλογή μία πρόταση για πάγωμα οποιασδήποτε ενέργειας εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στο ανατολικό και νοτιοανατολικό Αιγαίο, τη στιγμή που η χώρα μας έχει προχωρήσει τις εναλλακτικές του Ιονίου, της δυτικής Ελλάδας και της νότιας Κρήτης, στις οποίες βέβαια οι περιβαλλοντικοί καθώς και οι οικονομικοί όροι παραχώρησης παραμένουν θολοί.
 
Ο ίδιος «σημαίνον» κύκλος πολιτικής σκέψης προβάλει ως σοβαρό εναλλακτικό δρόμο τον απευθείας διάλογο με την Τουρκία. Δεν διευκρινίζει όμως σε ποιες βάσεις μπορεί να στηριχτεί ένας τέτοιος διάλογος, όταν η τουρκική πλευρά όχι απλά δεν δέχεται το διεθνές θεσμοθετημένο δίκαιο, αλλά το παραβιάζει συστηματικά εισβάλλοντας σε γειτονικές χώρες (Κύπρος, Ιράκ, Συρία), στέλνοντας στρατεύματα να λάβουν μέρος σε εμφύλια διαμάχη τρίτης χώρας (Λιβύη),  διευκολύνοντας κυκλώματα διακίνησης ανθρωπίνων ψυχών, φυλακίζοντας πολιτικά ή δημόσια πρόσωπα ή απλούς πολίτες που εκδηλώνουν διαφορετική πολιτική άποψη, εξακολουθώντας να συνεργάζεται με τρομοκράτες-τζιχαντιστές και απειλώντας την Ελλάδα με πόλεμο σε περίπτωση υιοθέτησης του εκ της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δικαιώματος επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια ή στη μέση απόσταση-γραμμή!

Κατά συνέπεια, είναι απορίας άξιο πώς υποστηρίζεται από έναν αυτοπροβαλλόμενο ως προοδευτικό δημοκρατικό πολιτικό κύκλο ότι μπορεί να υπάρξει διάλογος και συνδιαχείριση-συνεκμετάλλευση με ένα αναξιόπιστο και δικτατορικό καθεστώς. Κατά τον Πλάτωνα «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», δηλαδή «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει»…

Ορισμένοι λοιπόν «illuminati» του ελληνικού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να «χειραγωγήσουν» την ελληνική κοινή γνώμη, θεωρώντας πως οι Έλληνες θα πρέπει να δέχονται τις απόψεις τους άκριτα, ως ένα είδος πλέμπας. Είναι εκείνη η ομάδα «πεφωτισμένων» πολιτικών προσώπων που χειρίστηκε παταγωδώς τις τύχες της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Μία λούμπεν πολιτική τάξη απομακρυσμένη από την αγωνία του Έλληνα οικογενειάρχη και του Έλληνα πολίτη. Που δεν βίωσε και δεν βιώνει τις βιοτικές συνέπειες που έχει υποστεί κατά την τελευταία δεκαετία ο Έλληνας εργαζόμενος, ελεύθερος επαγγελματίας, αγρότης, συνταξιούχος, η Ελληνίδα μητέρα, ο Έλληνας πατέρας, ο Έλληνας ασθενής, ο Έλληνας νέος. Που αντιδρά όπως ο δ…. στο λιβάνι στη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος για σοβαρά εθνικά ζητήματα. Που σπεύδει να χαρακτηρίσει ως ακραίες ή μη σοβαρές ή επιπόλαιες ή επικίνδυνες τυχόν διαφορετικές γνώμες.

Στον αντίποδα, ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιώργος Κοντογιώργης, κατάθεσε τις σκέψεις του σε άρθρο με τίτλο «Σε τροχιά συνθηκολόγησης με την Τουρκία η ελληνική άρχουσα τάξη» στης 09/01/2020 στην ενημερωτική ιστοσελίδα slpress.gr.

Επίσης, ο αείμνηστος ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης σε συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα στις 24/02/2019 είχε εκφράσει την άποψη ότι «Αν σύσσωμη η αντιπολίτευση είχε παραιτηθεί από τη Βουλή, τότε κάτι θα είχε γίνει. Και η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙ.Ν.ΑΛ. Αφού ισχυρίζονται πως είναι εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όμως όλοι τους είναι λαπάδες. Δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Δεν βλέπουν τι πρόκειται να γίνει αύριο.» 

Ο δε αείμνηστος Ελληνοκύπριος πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος κατά το ιστορικό του διάγγελμα για το σχέδιο Ανάν είχε συγκινημένος αναφέρει «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.».

Ακόμα, ο καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας (έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον δέκα ευρωπαϊκές γλώσσες) και μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Επιστημών Χρήστος Γιανναράς σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής στης 19/01/2020 έγραψε «Είμαστε κωμικά ευπώλητοι, η γη μας και οι θάλασσές μας πάμφθηνο, ευτελές, πορνικό εμπόρευμα στην ανεξέλεγκτη διαχείριση όσων εμπορεύονται τον πόλεμο και τον τουρισμό. …. Κορδακιζόμαστε ότι δήθεν «κάνουμε πολιτική», όταν εκλιπαρούμε να μας προστατεύσουν από αναιδείς επιβουλές, ηγέτες και κυβερνήσεις εξωφρενικής απαιδευσίας, δήθεν σύμμαχοι, που ούτε υποψιάστηκαν ποτέ τη συνύφανση Ιστορίας και πολιτισμού.».

Επιπλέον, ο καθηγητής πολιτικής οικονομίας, ειδικός σε θέματα ΑΟΖ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας Θοδωρής Καρυώτης, καθώς και ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και νυν βουλευτής της ΝΔ Άγγελος Συρίγος, σε κοινό τους άρθρο στην Καθημερινή της 18/02/2019 έγραψαν «Η Ελλάδα, που επικαλείται με κάθε ευκαιρία το διεθνές δίκαιο, απέχει συστηματικά από την εφαρμογή του. Αυτή η στάση θα μπορούσε να είναι εν μέρει κατανοητή πριν από το 1994, όταν δεν είχε τεθεί εν ισχύ η σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας. Είκοσι πέντε χρόνια μετά όμως, η συστηματική αποφυγή ασκήσεως δικαιωμάτων που μας δίνει το διεθνές δίκαιο οδηγεί σε αποδυνάμωσή τους. …  
Εμείς, όμως, έχουμε φθάσει στην άλλη άκρη. Προκειμένου να μην «ενοχλήσουμε» την Τουρκία, απέχουμε από οποιαδήποτε άσκηση δικαιωμάτων σε όλες μας τις θάλασσες. … Δεν είναι μόνον οι υδρογονάνθρακες. Οι Νορβηγοί ήδη έχουν τοποθετήσει τεράστια πλωτά αιολικά πάρκα σε μεγάλη απόσταση από τις ακτές τους, ώστε να μην προκαλούν οπτική ενόχληση ενώ παράλληλα να εκμεταλλεύονται καλύτερα τους δυνατούς ανέμους. Με το παρόν ελάχιστο εύρος των ελληνικών θαλασσίων ζωνών είναι εύκολο σε κάθε κακόπιστο γείτονα να τοποθετήσει νομίμως ένα τέτοιο αιολικό πάρκο λίγο έξω από τα χωρικά μας ύδατα των 6 μιλίων.»

Παρόμοιους προβληματισμούς έχουν εκφέρει ή εκφέρουν και άλλες μη ιδιαίτερα προβαλλόμενες από τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. προσωπικότητες και καθηγητές πανεπιστημίων, ενώ ολοένα και μεγαλύτερο μέρος Ελλήνων νιώθει πως δεν εκφράζεται από το υπάρχον φάσμα πολιτικών κομμάτων.

Θεωρεί πως απουσιάζει μία πολιτική πρόταση απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες του παρελθόντος, που να διαθέτει λόγο ο οποίος δεν θα κυβισταίνει μέρα με τη μέρα, που να διακρίνεται από απλότητα, ευγένεια, επιστημονική επάρκεια και λεβεντιά.

ΚΩΣΜΑΡ

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο ελληνοτουρκικό σύστημα

Δημοσιεύτηκε

5 ημέρες πριν

στις

3 Οκτωβρίου 2024

από τον

Του Νίκου Ιγγλέση
26/09/2024 

Η συνάντηση Κ. Μητσοτάκη – Ρ.Τ. Ερντογάν στη Ν. Υόρκη, στις 24-9-24, ήταν η έκτη τούς τελευταίους δεκαπέντε μήνες. Πρόκειται για «πολιτικό έρωτα» μεταξύ των δύο ηγετών, ιδιαίτερα μετά τη Διακήρυξη των Αθηνών (Δεκέμβριος ’23) ή για το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» όπου το θύμα μέσω ψυχολογικών και συναισθηματικών διεργασιών καταλήγει να ερωτευθεί το θύτη του;

Σε τί αλήθεια αποσκοπούν όλες αυτές οι συναντήσεις, οι συνομιλίες, τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», η λεγόμενη θετική ατζέντα κ.α.; Πού είναι το «παράθυρο ευκαιρίας» που βλέπει η Κυβέρνηση;  Ένα είναι βέβαιο: Όλα αυτά δεσμεύουν την Ελλάδα να μην επιχειρήσει να ανατρέψει το, δυσμενές γι’ αυτήν, status quo στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και απενοχοποιούν, στη διεθνή σκηνή, την αναθεωρητική – επεκτατική Τουρκία.

Ποιά είναι τα διαχρονικά ζητήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που, κατά την Κυβέρνηση, θα προωθήσει τη λύση τους ο διάλογος;

1) Η Ελλάδα δικαιούται να ασκήσει το μονομερές δικαίωμα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας να αυξήσει, δηλαδή, τα χωρικά ύδατά της μέχρι τα 12 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο και την άρση τού, επ’ αυτού, τουρκικού casus belli; Όχι, υποστηρίζει η Άγκυρα.

2) Τα ελληνικά νησιά που μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη δραστηριότητα διαθέτουν την ίδια ΑΟΖ (μέχρι 200ν.μ.) με αυτήν της ηπειρωτικής χώρας, όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας; Όχι, διαθέτουν μόνο χωρικά ύδατα 6 ν.μ. αντιτείνει η Τουρκία.

3) Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δικαιούνται να είναι στρατιωτικοποιημένα γιατί απειλούνται; Θυμίζουμε το «Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά». Όχι, πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα σύμφωνα με τις Συνθήκες Λωζάνης-Παρισίων, λέει η Τουρκία.

4) Η Ελλάδα μπορεί να καταθέσει στην ΕΕ τους χάρτες του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, όπως έχει κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Μια τέτοια ενέργεια θα σήμαινε ανακήρυξη (όχι οριοθέτηση) της συνολικής ελληνικής ΑΟΖ, χωρίς αυτό να προκαλέσει τη σφοδρή τουρκική αντίδραση;

5) Τα Θαλάσσια Πάρκα, που εξαγγέλθηκαν, θα υλοποιηθούν ή ξεχάστηκαν για να μην χαλάσει το θετικό κλίμα; Η Άγκυρα δήλωσε ότι απαιτείται η συναίνεσή της.

6) Το παράνομο, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, Τουρκολυβικό Μνημόνιο θα ακυρωθεί ή θα παρεμποδίζει την όποια εκμετάλλευση της οριοθετημένης ελληνικής ΑΟΖ με την Αίγυπτο;

7) Τα αφηγήματα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «Γαλάζιων Αιθέρων» αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος. Η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και όλη τη θαλάσσια έκταση μεταξύ Ρόδου και Κύπρου (βλέπε χάρτη). Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό;

8) Στην Κύπρο η Τουρκία ζητάει τη διεθνή αναγνώριση της κατεχόμενης ζώνης ως ανεξάρτητο κράτος. Παράλληλα διακηρύσσει ότι τα κατοχικά στρατεύματά της θα παραμείνουν εσαεί στη νησί. Ο Ελληνισμός μπορεί να το αποδεχτεί;

9) Η μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης που η Άγκυρα, ενάντια στη Συνθήκη της Λωζάνης, αποκαλεί τουρκική, χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια ως «στρατηγική μειονότητα» για την υβριδική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις της. Η Κυβέρνηση και το υπόλοιπο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν αντιδρούν για να μη θυμώσει η Τουρκία.

Όλα αυτά και άλλα σημαντικά ζητήματα προδιαγράφουν το αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Η Τουρκία κερδίζει χρόνο και ισχυροποιείται. Η Διακήρυξη των Αθηνών διευκόλυνε την Άγκυρα στην απόκτηση των αμερικανικών F-16 (40 + 80 αεροσκάφη και άφθονα όπλα). Η συνέχιση του διαλόγου διευκολύνει την Τουρκία για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων στην πολεμική βιομηχανία της και ίσως στην απόκτηση των F-35. Η Ελλάδα χάνει χρόνο, δεν ασκεί τα νόμιμα δικαιώματά της και δεν ανατρέπει το status quo, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Η Τουρκία, από την πλευρά της, επιμένει να προβάλλει συνεχώς τις διεκδικήσεις της, όταν απαιτείται τις επιβάλλει δια του καταναγκασμού (π.χ. πρόσφατα στην Κάσο) και στο τέλος θα επικαλεστεί «τις πραγματικότητες επί του πεδίου»  ως ένα είδος «χρησικτησίας» για να τις νομιμοποιήσει στη διεθνή σκηνή.

Το Μεταναστευτικό  

Η Κυβέρνηση προβάλλει ως επιτυχία του διαλόγου τη συνεργασία με την Τουρκία για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Πρόκειται για προπαγάνδα εσωτερικής κατανάλωσης. Αλήθεια, πώς φτάνουν οι μετανάστες από την Κεντρική Ασία, το Κέρας ή την υποσαχάρια Αφρική στην Τουρκία; Έρχονται περπατώντας; Όχι βέβαια. Φτάνουν με πτήσεις των τουρκικών αερογραμμών (χωρίς visa) στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί προωθούνται στον Έβρο και στις ακτές του Αιγαίου. Υπάρχει κανείς αφελής που πιστεύει ότι όλο αυτό το traffic γίνεται εν αγνοία των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, της στρατοχωροφυλακής και της αστυνομίας; Οι διακινητές είναι απλώς τα εκτελεστικά όργανα των υβριδικών επιχειρήσεων της Τουρκίας.

Σύμφωνα με στοιχεία της Frontex το πρώτο οκτάμηνο του 2024 οι μεταναστευτικές ροές από την Α. Μεσόγειο προς την Ελλάδα  αυξήθηκαν κατά 39% (πάνω από 37.000 άτομα). Αντίθετα από την Κεντρική Μεσόγειο προς την Ιταλία μειώθηκαν κατά 64%. Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Παναγιωτόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ανέφερε ότι οι ροές, το πρώτο οκτάμηνο αυξήθηκαν, κατά 60%. Ίσως ξέρει κάτι περισσότερο. Αυτοί οι αριθμοί αφορούν όσους εντοπίζονται και καταγράφονται. Χιλιάδες άλλοι διέρχονται λαθραία από τα σύνορα. Κάθε μέρα στον Έβρο και στην Εγνατία οδό συλλαμβάνονται αλλοδαποί και ημεδαποί διακινητές με κλεμμένα αυτοκίνητα να προωθούν λαθρομετανάστες στο εσωτερικό της χώρας. Εκείνος ο φράκτης στον Έβρο προχωράει με «ρυθμό χελώνας».

Αλήθεια, γιατί η Κυβέρνηση δεν αναστέλλει τη χορήγηση ασύλου για έξι μήνες, όπως έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση των αφίξεων μεταναστών; Αλλά πώς να το κάνει όταν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι είναι ευτυχής που η ελληνική κοινωνία μεταλλάσσεται σε πολυπολιτισμική! Όταν οι Έλληνες, δηλαδή, θα γίνουν μια από τις διάφορες μειονότητες που θα διαβιούν στην ελληνική επικράτεια.

Το Κυπριακό

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κράτους διεθνώς αναγνωρισμένου, μέλους του ΟΗΕ, της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών παρακαλάει για μια συνάντηση με τον επικεφαλής της αποσχιστικής οντότητας της Βόρειας Κύπρου για να επαναρχίσει ο διάλογος για λύση του Κυπριακού. Μόνο που τη λύση του Κυπριακού δε θα την αποφασίσει ο όποιος Ερσιν Τατάρ αλλά η Άγκυρα. Αν ο Ν. Χριστοδουλίδης ήθελε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και ιδιαίτερα το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έπρεπε να ζητάει διάλογο με τον Ερντογάν. Από κοντά ο Κ. Μητσοτάκης και ο Υπουργός του των Εξωτερικών δηλώνουν ευτυχείς που υπάρχει κινητικότητα στο Κυπριακό. Κινητικότητα για να προκύψει τι; Για να απενοχοποιείται ο εισβολέας και κατακτητής;

Μετά 50 χρόνια κανένα κράτος και κανείς διεθνής οργανισμός δε ζητάει την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Όλοι ζητούν διάλογο μεταξύ των δύο κοινοτήτων και αμοιβαίες υποχωρήσεις για την εύρεση της όποιας λύσης. Η Τουρκία είναι στο απυρόβλητο. Εδώ έχουν οδηγήσει τον Ελληνισμό 50 χρόνια κατευναστικής πολιτικής  Για αποτροπή, ανάσχεση και απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου δε μιλάει ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία.

 Ο Ερντογάν ζητάει από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τη διεθνή αναγνώριση ως ανεξάρτητου κράτους των κατεχομένων εδαφών και οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης μια Δικοινοτική –Διζωνική Ομοσπονδία που μπορεί να είναι χειρότερη ακόμη και της διχοτόμησης, αφού θα θέσει και τις ελεύθερες περιοχές υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση είτε ο Ελληνισμός θα αποδεχτεί όλους τους τουρκικούς όρους είτε η Τουρκία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τους γεωστρατηγικούς στόχους της. Μέση λύση δεν υπάρχει, γιατί αν δώσουμε μόνο ορισμένα απ’ όσα απαιτεί η Άγκυρα, «για να μην είμαστε καθημερινά με το δάκτυλο στη σκανδάλη» όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, απλώς θα της ανοίξουμε την όρεξη και για τα υπόλοιπα όντας σε ακόμη πιο αδύναμη θέση. Εκτός αν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» έχει καταλάβει ολοκληρωτικά το πολιτικό προσωπικό σε Αθήνα και Λευκωσία.

Υ.Γ. 1 Πέρασε ίσως απαρατήρητη η αναφορά του Κ. Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στη «Σύνοδο Κορυφής για Το Μέλλον» του ΟΗΕ. Είπε: «Το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Ποιος αλήθεια ορίζει το παγκόσμιο συμφέρον; Η παγκοσμιοποίηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, η Σύνοδος του Νταβός ή κάποιος άλλος;

Υ.Γ. 2 Απορεί κανείς με την εμμονή των ελλήνων πολιτικών να μιλούν για ενδεχόμενη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Τουρκία. Αγνοούν ότι στην ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η υφαλοκρηπίδα; Ή εξυπηρετούν την Άγκυρα που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και θέλει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ώστε να ισχυριστεί ότι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας;

 

Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

ΕΣΤΙΑ: Το δώρο Μητσοτάκη σε Ερντογάν! «Γκρίζες» ὅλες οἱ βραχονησῖδες καί τά νησιά πού εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση 10 μιλίων ἀπό τά «θαλάσσια σύνορα»

Δημοσιεύτηκε

2 εβδομάδες πριν

στις

25 Σεπτεμβρίου 2024

από τον

«Ἀπαγόρευση τῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης» προβλέπει νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας γιά τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο στόν τουρισμό – «Ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη» θεωρεῖ τήν ρύθμιση ὁ πρόεδρος τοῦ ΤΕΕ Λέσβου κ. Στρατῆς Μανωλακέλλης – Τό πάγωμα τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος ἀκυρώνει τήν ΑΟΖ – Τό «δῶρο» Μητσοτάκη σέ Ἐρντογάν

Μικρονήσια τοῦ Αἰγαίου χωρίς ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα μέ ἑλληνικό νόμο!

Οταν ἐκδιώκονται οἱ κάτοικοι καί ἀναστέλλεται ἡ οἰκονομική δραστηριότητα ἀπό νησί ἤ μικρονησίδα, αὐτομάτως χάνεται καί τό δικαίωμά του σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα. Αὐτό ὁρίζει τό Διεθνές Δίκαιο τῆς Θαλάσσης. Εἶναι λοιπόν ἐξωφρενικό, εἶναι ἐξοργιστικό, τό γεγονός ὅτι προετοιμάζεται νόμος τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ μιά ὁλόκληρη κατηγορία νήσων καί νησίδων, καθιστῶντας τις ἔτσι «γκρίζες». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὀψέποτε γίνουν διαπραγματεύσεις γιά ὁριοθέτηση ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδας στό Αἰγαῖο καί ἐν γένει στό ἑλληνικό ἀρχιπέλαγος, θά εὑρεθεῖ ἡ Τουρκία σέ πλεονεκτική θέση, καθώς θά ὑπάρχει ἑλληνικός νόμος, ὁ ὁποῖος θά δικαιώνει τήν ἀπαίτησή της νά μήν ἔχουν τά νησιά δικαίωμα σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα.

Πρόκειται, ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ «Ἑστία», γιά τό νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας πού ὁρίζει τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο γιά τόν τουρισμό, τό ὁποῖο ἤδη εὑρίσκεται σέ δημόσια διαβούλευση. Τό νομοσχέδιο αὐτό περιλαμβάνει συγκεκριμένες διατάξεις πού ἀπαγορεύουν –ναί, χρησιμοποιεῖται ὁ ὄρος «ἀπαγορεύεται»– τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ ἑλληνικά νησιά. Καί ἐνδεχομένως σέ κάποια ἀπό τά νησιά αὐτά νά μήν εἶναι ἐφικτό νά δημιουργηθοῦν τουριστικές ὑποδομές. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος νά ὑπάρχει ρητή ἀπαγόρευσις σέ νόμο τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους;

Ἀκόμη καί νησιά ἤ νησῖδες πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν στιγμή ὑποδομές οἰκονομικῆς δραστηριότητος, δυνητικῶς μποροῦν ὁποιαδήποτε στιγμή νά ἀποκτήσουν. Συνεπῶς τό δικαίωμα νά ἔχουν ἐπήρεια στήν ὁριοθέτηση θαλασσίων ζωνῶν ὑφίσταται. Ποιός ὁ λόγος νά καταργηθεῖ αὐτό μέ ἑλληνικό νόμο; Τό ὅλο ζήτημα θυμίζει τήν περίπτωση τῆς νησῖδος Λέβιθα, ἀπό τήν ὁποία ἐξεδιώχθησαν βοσκός καί τό κοπάδι του (δηλαδή ὁ κάτοικος καί ἡ οἰκονομική του δραστηριότης) γιά νά «σωθεῖ» ἕνα σπάνιο εἶδος σαλιγκαριῶν. Ἔχουν ἄραγε τά σαλιγκάρια μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τά κυριαρχικά δικαιώματα τῆς χώρας μας στό Αἰγαῖο;

Γιά νά μήν μακρυγοροῦμε, ἰδού τί ἀναφέρει τό ἐπίμαχο νομοσχέδιο:

«Ὁμάδα ΙΙΙ: Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες

Ἡ Ὁμάδα ΙΙΙ περιλαμβάνει δύο ὑποομάδες, μέ βάση τά ἰδιαίτερα φυσικά καί ἀνθρωπογενῆ χαρακτηριστικά τους, τό μέγεθος καί τήν ἐγγύτητά τους μέ κατοικημένες περιοχές.

Στήν 1η ὑποομάδα περιλαμβάνονται:

• Βραχονησῖδες

• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση.

Στήν δεύτερη ὑποομάδα περιλαμβάνονται ὅλα τά ἀκατοίκητα νησιά (μηδενικός πληθυσμός κατά τήν ἑκάστοτε τελευταία ἀπογραφή) πού δέν ἀνήκουν στήν 1η ὑποομάδα».

Τό νέο ΕΧΠ‐Τ προτείνει τίς παρακάτω ρυθμίσεις γιά τήν Ὁμάδα ΙΙΙ:

«1. Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης.

2. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ «ἤπιας ἀνάπτυξης». Σημειώνεται ὅτι μέ βάση τό ἰσχῦον θεσμικό πλαίσιο, ὁ συντελεστής δόμησης γιά τά σύνθετα τουριστικά καταλύματα (ΣΤΚ) καί τά μεικτά τουριστικά καταλύματα μικρῆς κλίμακας (ΜΤΚΜΚ) περιορίζεται ἀπό 0,2 σέ 0,12 γιά τά κατοικημένα νησιά πλήν τῶν νήσων Κρήτης, Εὔβοιας, Κέρκυρας καί Ρόδου. Στό ἴδιο πνεῦμα κρίνεται σκόπιμο οἱ ὀργανωμένοι ὑποδοχεῖς τουριστικῶν δραστηριοτήτων (ΟΥΤΔ) πού ἐπιτρέπονται στά νησιά αὐτά νά εἶναι ἤπιας ἀνάπτυξης κατά τόν ὁρισμό τοῦ ὑπό μελέτη ΕΧΠ‐Τ».

Πρόεδρος Τεχνικού Επιμελητηρίου Βορειοανατολικού Αιγαίου: Απαράδεκτη η απαγόρευση

Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή, τῆς ἀναπτύξεως τῶν νησίδων τῆς τρίτης ὑποομάδος, χαρακτηρίζεται ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη καί ἀπό τό Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Βορειοανατολικοῦ Αἰγαίου, τό ὁποῖο σέ ἔγγραφο πρός τό ὑπουργεῖο ἐνεργείας, τό ὁποῖο ὑπογράφει ὁ πρόεδρός του Στρατῆς Μανωλακέλλης, μεταξύ ἄλλων ὑπογραμμίζει:

«Καταγράφονται στήν Ὁμάδα ΙΙΙ:

“Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες” ὡς 1η ὑποομάδα

• Οἱ βραχονησῖδες

• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων.

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας.

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση καί ἐπιβάλλεται ἀπαγόρευση ὁποιασδήποτε μορφῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης!

Συγκεκριμένα ἀναφέρεται: “Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ ἤπιας ἀνάπτυξης.

Ὡς κάτοικοι ἀκριτικῶν νησιῶν θεωροῦμε ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη μιά τέτοια ἀπαγόρευση καί ζητοῦμε τήν διαγραφή της ἤ τροποποίησή της μέ ρυθμίσεις ἀνάλογες τῆς 2ης ὑποομάδας».

Ἐρώτησις: Μήπως ὁ νόμος τοῦ κ. Σκυλακάκη εἶναι τό «δῶρο» τοῦ Πρωθυπουργοῦ στόν Πρόεδρο Ἐρντογάν κατά τήν σημερινή τους συνάντηση; Αὐτή εἶναι ἡ «συναντίληψη γιά τίς θαλάσσιες ζῶνες»;

ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

Δημήτρης Τσαϊλάς: Από τον εξαναγκασμό στη συνθηκολόγηση

Δημοσιεύτηκε

5 μήνες πριν

στις

22 Μαΐου 2024

από τον

Η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα των προκλήσεων εθνικής κυριαρχίας, που αντιμετωπίζουμε δεν αφήνουν περιθώρια για διπλωματικούς ελιγμούς, λόγω των εκφρασμένων απειλών από την Τουρκία. Αυτό το πολύπλοκο σύνολο αλληλένδετων ζητημάτων (ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδα, Δικαίωμα επέκτασης χωρικών υδάτων, Δικαίωμα προάσπισης νησιών ανατολικού Αιγαίου, Δικαίωμα έρευνας διάσωσης στο FIR, Δυτική Θράκη, Κύπρος) είναι πολύ πολύπλοκο για ακόμη και για πολύ εξειδικευμένους διπλωμάτες να φαντάζονται εύκολες λύσεις. Η κυβέρνηση μας αποφάσισε με μυστική διπλωματία ουσιαστικά, να δώσει προτεραιότητα σε δύο ζητήματα: τον κατευνασμό της Τουρκίας και την ενίσχυση από τους συμμάχους και εταίρους. Δυστυχώς θα μάθουμε πολύ σύντομα, εάν αυτά τα ζητήματα είναι πιθανό να επιλυθούν. 

Η Τουρκία ακολουθεί μια ολοένα και πιο αυτόνομη εξωτερική πολιτική, ενώ εδραιώνει το αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησής της. Εν μέσω μιας μεταβαλλόμενης παγκόσμιας τάξης, η Άγκυρα χρειάζεται την Ελλάδα μόνο για να ισορροπήσει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες με τα βασικά οικονομικά της συμφέροντα και τις σχέσεις της με τη Δύση και όχι για να υπάρξει οποιαδήποτε επίλυση για τις θαλάσσιες ζώνες. 

Ο κόσμος γίνεται μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεωπολιτικών αλλαγών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Παράλληλα, η μόνιμη απειλή για τον Ελληνισμό, η Τουρκία αναπροσανατολίζει την εξωτερική της πολιτική και επεκτείνει τον περιφερειακό ρόλο της. Η Τουρκία είναι προφανώς ελεύθερη να ακολουθήσει τη δική της πορεία. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς ο Ελληνισμός θα εξισορροπήσει τις περιφερειακές γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας με την ευρωπαϊκή γειτονιά της και τα βασικά οικονομικά συμφέροντα και περιορισμούς της. 

Εν μέσω μιας μαζικής αναταραχής στην παγκόσμια γεωπολιτική, έχει καταστεί ζωτικής σημασίας για όλους μας στην Ελλάδα να κάνουμε μια λειτουργική αξιολόγηση της διεθνούς πραγματικότητας με σκοπό να μην επιτρέψουμε να εγείρονται ζητήματα κυριαρχίας. Ο εν εξελίξει αφοπλισμός των νησιών του Αιγαίου, και η επί θύραις θεσμοποίησή του σε αποστρατιωτικοποίηση/ουδετερότητα, (με άλλοθι το σχεδιαζόμενο Ελληνο-Τουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και μη -Επίθεσης) πρέπει να σταματήσει!!  Κάθε μέσο νόμιμης δράσης είναι καλό και πρόσφορο για τον σκοπό αυτό. Προέχει η  ενημέρωση των πολιτών για τις συνέπειες που θα έχει ο σχεδιασμός της αποστρατιωτικοποίησης και συναφούς ουδετερότητας στην ασφάλειά τους, στην ίδια τους την ζωή και στο μέλλον των παιδιών τους. Είναι απαραίτητη η διαμόρφωση και οργάνωση του πλαισίου, που θα επιτρέψει στους πολίτες ν` αναλάβουν, με συγκροτημένη δράση, την ευθύνη κάθε ενός και κάθε μίας για την άμυνα της χώρας και των επαπειλούμενων περιοχών της.

Πώς η Τουρκία μπορεί να κερδίσει χωρίς πόλεμο

Υπάρχει ένας εύλογος δρόμος για την Τουρκία να χρησιμοποιήσει εξαναγκασμό σε μαζική κλίμακα για να αναγκάσει την Ελλάδα να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας χωρίς να πυροδοτήσει μεγάλο περιφερειακό πόλεμο και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τους περιφερειακούς υψηλούς-στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας.

Πολύ λίγη προσοχή δίνεται στις δυνατότητες εξαναγκασμού της Τουρκίας, ενώ η στρατιωτική ικανότητα της παραμένει στο επίκεντρο των στρατηγικών.

Μια βραχυπρόθεσμη εκστρατεία εξαναγκασμού μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για να παράσχει στη Τουρκία διάφορες οδούς που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τις καταναγκαστικές δραστηριότητες της σε πολιτικά αποτελέσματα που θα της επιτρέψουν να αποκτήσει πολιτικό έλεγχο στη γεωπολιτική περιφέρεια.

Ο Ελληνισμός είναι πλήρως ικανός να αναπτύξει επαρκή αντίμετρα για να αποτρέψει και να νικήσει μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που στοχεύει την κυριαρχία μας μέσω άμεσης δράσης και στενού συντονισμό;

Ο φόβος ότι η Τουρκία θα προκαλέσει κρίση στην Ελλάδα και θα μας παρασύρει σε έναν μαζικό πόλεμο στο Αιγαίο ώθησε εδώ και πολλά χρόνια την αυξανόμενη εστίαση στην προετοιμασία για σύγκρουση. Η επέκταση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας και οι απειλές της Τουρκίας για ορόσημα όπως του αιώνα της Τουρκίας έχουν εντείνει αυτούς τους φόβους και έχουν πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις σχετικά με τον πιθανό ρόλο και την ετοιμότητα του Ελληνισμού να αποτρέψει και να νικήσει σε μια κρίση.

Οι ανησυχίες σχετικά με την ικανότητα του Ελληνισμού να υπερασπιστεί ολιστικά στις θάλασσες του Αιγαίου και της Μεσογείου είναι έγκυρες και σημαντικές επειδή τα ελληνικά συμφέροντα θα πλήττονταν σοβαρά από την ενεργή αμφισβήτηση νήσων. Η θάλασσα είναι στρατηγικά ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μας. 

Ωστόσο, ο Ελληνισμός εξακολουθεί να στερείται μιας σαφούς υψηλής στρατηγικής για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση διατυπώνει όλο και περισσότερο τη σημασία της διατήρησης αυτών. Ακόμη χειρότερα, οι συζητήσεις για την άμυνα της Ελλάδας έχουν επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην αποτροπή ή την ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε μια πιθανή σύγκρουση ενώ έχουν αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό το πιθανότερο σενάριο, στοιχεία του οποίου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που απέχει πολύ από την εισβολή, αλλά φέρνει ωστόσο τον Ελληνισμό υπό τον έλεγχο της Άγκυρας. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πείσει την ηγέτιδα δύναμη της βορειοατλαντικής συμμαχίας ΗΠΑ και τους εταίρους στην ΕΕ να αποχωρήσουν από τη στενότερη εστίαση σε ένα μόνο επικίνδυνο σενάριο για να επανεκτιμήσουν την πλήρη απειλή που θέτει η Τουρκία και να αναπτύξουν ένα συνεκτικό σύνολο στρατηγικών για να νικήσουν όλες τις πτυχές αυτής της απειλής.

Οι στρατηγικές συζητήσεις στα διάφορα φόρα σχετικά με την άμυνα του Ελληνισμού επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο αποτροπής της σύγκρουσης. Αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει ιδιαίτερα εμφανείς καθώς η τουρκικές διεκδικήσεις αυξάνονται και γίνονται όλο και πιο εμφανής. Η αποφασιστικότητα των πολιτών του Ελληνισμού να διατηρήσει την κυριαρχία του ενθαρρύνει τους ηγέτες της Άγκυρας να επιλέξουν όλο και πιο καταναγκαστικά μονοπάτια για να αποκτήσουν τον έλεγχο, μέχρι και τη σύγκρουση. Σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει πρέπει σίγουρα να προετοιμαστούμε για την πιθανότητα σύγκρουσης, αλλά πρέπει επίσης να προετοιμαστούμε για εναλλακτικές στρατηγικές υβριδικού πολέμου και εξαναγκασμού της Τουρκίας.

Η στρατηγική σχεδίαση της Τουρκίας, εδώ και καιρό, αναγνώρισε αυτό το σημαντικό κενό στη στρατηγική σκέψη του Ελληνισμού και προσπάθησε να εξετάσει εάν τέτοιες εξαναγκαστικές προσεγγίσεις ακόμη και βραχυπρόθεσμου πολέμου θα μπορούσαν να αναγκάσουν την Ελλάδα να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της χωρίς σύγκρουση ή στρατιωτικό αποκλεισμό κάποιων νησιών. Έχουνε αναπτύξει μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα μπορούσε να μας εξαναγκάσει σε μια πολιτική διευθέτηση ευνοϊκή για την Τουρκία χωρίς να εισβάλει και να καταλάβει ένα νησί. Αναφέρομαι σε αυτή την ολοκληρωμένη πολιτικο-στρατιωτική εκστρατεία ως τη βραχυπρόθεσμη πορεία εξαναγκασμού.

Η επιτυχία της πορείας δράσεως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αποτυχία των στόχων της να αναγνωρίσουν την ύπαρξή της ως συνεκτικό εγχείρημα. Αυξάνοντας συνεχώς την πίεση και εντείνοντας τη βασική καταναγκαστική δραστηριότητα, η Τουρκία στοχεύει να αναβαθμίζει όλο και περισσότερο τις απαιτήσεις έως ότου οι κρίσιμοι τομείς της πολιτικής της Ελλάδας αποδεχτούν μια «ειρηνευτική διαδικασία» που προτείνει η Τουρκία ως προτιμότερη από τη συνεχιζόμενη αντίσταση.

Η πορεία δράσης τους επιτίθεται σε τρία κέντρα βάρους, που παρέχουν επί του παρόντος στην κυβέρνηση της Ελλάδας και στον λαό της τη δύναμη να αντισταθούν στον εξαναγκασμό της Τουρκίας.

Το πρώτο είναι η στρατηγική σχέση ΗΠΑ-Ελλάδας, η οποία περιλαμβάνει ολοκληρωμένη διμερή συνεργασία. Εκτελούν, επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και απειλή για στρατιωτική κλιμάκωση για να πείσει τις ΗΠΑ ότι η συνεργασία τους με την Ελλάδα δημιουργεί περαιτέρω κλιμάκωση, ενώ η ειρήνη και η ευημερία είναι προ των πυλών εάν αυτή η εταιρική σχέση σταματήσει.

Το δεύτερο κέντρο βάρους είναι η ικανότητα της Ελληνικής κυβέρνησης να λειτουργεί και να παρέχει βασικές υπηρεσίες. Οικονομικός πόλεμος, κυβερνοπόλεμος, δολιοφθορά, αυστηρές (και ψευδο-νόμιμες) απαιτήσεις της Άγκυρας, ηλεκτρονικός πόλεμος και προπαγάνδα επικριτική για την κακοδιαχείριση της κυβέρνησης επιδιώκουν να μειώσουν δραστικά την αξιοπιστία και να διαβρώσουν τη νομιμότητα της Ελληνικής κυβέρνησης στα μάτια των δικών της ανθρώπων.

Τρίτον, οι εκτεταμένες και επίμονες μελέτες ινστιτούτων στρατηγικής (πχ ΕΛΙΑΜΕΠ) διαμορφώνουν γνωστικές και ψυχολογικές εκστρατείες στοχεύοντας να σπάσουν τη βούληση των Ελλήνων για αντίσταση εκφοβίζοντας τους υποστηρικτές της αντίστασης, σπέρνοντας αμφιβολίες και φόβο στον πληθυσμό και δημιουργώντας αιτήματα για ανταλλαγή πολιτικών παραχωρήσεων για ειρήνη.

Εάν η Άγκυρα επιτεθεί επιτυχώς σε καθένα από αυτά τα κέντρα βάρους, η αίσθηση της εγκατάλειψης μεταξύ του Ελληνικού λαού θα ήταν συντριπτική και η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να εξετάσει ένα νέο παράδειγμα για τις θαλάσσιες ζώνες ως εναλλακτική λύση. 

Πηγή: Militaire

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή