Ενώ οι Ευρωπαίοι και οι Άραβες είναι απορροφημένοι με τον κορωνοϊό, οι Άγγλο-Σάξονες αλλάζουν τη παγκόσμια τάξη. Υπό αμερικανική εντολή, το Ηνωμένο Βασίλειο πήρε τον έλεγχο της εισόδου στην Ερυθρά Θάλασσα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στράφηκαν εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και της επέβαλαν μια πικρή ήττα στη Νότια Υεμένη, ενώ οι Χούθι έπραξαν το ίδιο στη Βόρεια Υεμένη. Από τώρα και στο εξής, η Υεμένη χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά κράτη και απειλείται η εδαφική ακεραιότητα της Σαουδικής Αραβίας.
Απόψεις
Ο πρώτος πόλεμος του ΝΑΤΟ-ΜΑ ανατρέπει την περιφερειακή τάξη
- Οι δύο επιχειρηματίες, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ και ο de facto πρόεδρος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων πρίγκιπας Mohamed ben Zayed αναδιοργανώνουν, σιωπηλά, την διευρυμένη Μέση Ανατολή.
Οπρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει την πολιτική της στρατιωτικής απόσυρσης από τη “διευρυμένη Μέση Ανατολή”. Μετακινεί σταδιακά τα στρατεύματά του, υπογράφει συμφωνίες με τις δυνάμεις κατά των οποίων είχαν αναπτυχθεί (για παράδειγμα με τους Ταλιμπάν) και διαπραγματεύεται την απελευθέρωση των κρατουμένων. Ταυτόχρονα, το Πεντάγωνο καλεί το Ηνωμένο Βασίλειο να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στις επιχειρήσεις της νέας Ατλαντικής Συμμαχίας – Μέσης Ανατολής και να επιβλέπει τη συνέχιση του «ατελείωτου πολέμου» στη «διευρυμένη Μέση Ανατολή». Η Συρία θεωρείται ρωσική ζώνη επιρροής, ενώ η στρατηγική Rumsfeld / Cebrowski συνεχίζεται με τη διαίρεση της Υεμένης σε δύο χωριστά κράτη και την προετοιμασία για την αποσύνθεση της Σαουδικής Αραβίας.
Επαναπατρισμός των κρατουμένων πρακτόρων της CIA
Στις 18 και 19 Μαρτίου 2020, ένας Αμερικανός πολίτης, Michael White, που κρατιόταν στο Ιράν, μεταφέρθηκε από τη φυλακή στην πρεσβεία της Ελβετίας στην Τεχεράνη, ένας άλλος Αμερικανός πολίτης, Amer Fakhoury, που κρατιόταν στο Λίβανο, απομακρύνθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα. Τέλος, ο πρόεδρος Τραμπ ζήτησε δημοσίως τη βοήθεια της Συρίας για τον εντοπισμό ενός τρίτου Αμερικανού πολίτη, του Austin Tice.
Οι ενέργειες αυτές εποπτεύονται από τον διακριτικό σύμβουλο για την εθνική ασφάλεια, Robert O’Brien, ο οποίος διαθέτει μεγάλη εμπειρία στο τομέα της απελευθέρωσης κρατουμένων.
Ο Michael White υπηρέτησε 13 χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Πήγε στο Ιράν για να βρει την αρραβωνιαστικιά του. Συνελήφθη το 2018 και καταδικάστηκε για κατασκοπεία σε φυλάκιση 13 έτη. Άλλοι Αμερικανοί πολίτες που φυλακίστηκαν στο Ιράν – όπως οι Morad Tahbaz, Robert Levinson, Siamak και ο Baquer Namazee – δεν φαίνεται να προκαλούν το ίδιο ενδιαφέρον στην Ουάσινγκτον. Ο Michael White παραδόθηκε στον Ελβετό πρεσβευτή Markus Leitner για «λόγους υγείας». Ωστόσο, δεν είναι τελείως ελεύθερος.
Ο Amer Fakhoury είναι διάσημος συνεργάτης των ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής στον Λίβανο. Ήταν μέλος του Στρατού του Νότιου Λιβάνου, διευθυντής της μακάβριας φυλακής του Κιάμ και βασανιστής. Διέφυγε από τον Λίβανο κατά τη διάρκεια της αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και επέστρεψε στο Λίβανο, για άγνωστο λόγο, τον Σεπτέμβριο του 2019. Αναγνωρίστηκε αμέσως και συνελήφθη. Απελευθερώθηκε με τη δικαιολογία παραγραφής των εγκλημάτων του, η οποία είναι νομικά ψευδής, αλλά του απαγορεύτηκε να εγκαταλείψει την επικράτεια. Έσπευσε τότε στην αμερικανική μέγα-πρεσβεία στο Awkar υπό την προστασία της πρέσβειρας Dorothy Shea, από όπου απομακρύνθηκε με ελικόπτερο των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ προς την Κύπρο.
Ο Austin Tice είναι λοχαγός των πεζοναυτών που έγινε ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Εισήλθε παράνομα στη Συρία με τη βοήθεια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών πριν εξαφανιστεί το 2012 στη Daraya (προάστιο της Δαμασκού). Η Eva Filipi, η πρέσβειρα της Τσεχίας που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Συρία, είχε δηλώσει ότι κρατιόταν όχι από τζιχαντιστές, αλλά από τις αρχές της Συρίας. Ισχυρισμός που η Δαμασκός πάντα αρνήθηκε.
Αυτοί οι τρεις Αμερικανοί πολίτες είναι κατά πάσα πιθανότητα συνεργάτες ή πράκτορες της CIA.
Παραδόξως, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα διέκοψαν το αμερικανικό εμπάργκο και έστειλαν φάρμακα στο Ιράν.
Κάθε λιβανέζικη φατρία κατηγορεί την άλλη ότι έχει ενδώσει στις πιέσεις των ΗΠΑ. Η Χεζμπολάχ βεβαιώνει ότι δεν πρόδωσε την Αντίσταση και ότι δεν διαπραγματεύτηκε μυστικά με την Ουάσιγκτον, ενώ παραιτήθηκε ο πρόεδρος του στρατιωτικού δικαστηρίου (οπαδός της Χεζμπολάχ).
Είναι η πρώτη φορά σε δύο δεκαετίες που ένας πρόεδρος των ΗΠΑ ζήτησε δημοσίως βοήθεια από την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας.
- Ο αμερικανός υπουργός Άμυνας, Mark Esper, δέχεται τον Βρετανό ομόλογό του Ben Wallace στο Πεντάγωνο. Η “ειδική σχέση” μεταξύ των δύο χωρών αποκαθίσταται. Τα “Πέντε Μάτια” ενισχύονται. Το Ηνωμένο Βασίλειο αναλαμβάνει τη διοίκηση των επιχειρήσεων του NATO-M.Α.
Μεταφορά του στρατιωτικού διευθυντηρίου στο Ηνωμένο Βασίλειο
Στις 5 Μαρτίου, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Mark Esper, δέχθηκε τον Βρετανό ομόλογό του Ben Wallace στο Πεντάγωνο. Οι δύο άνδρες μοιράστηκαν τη διοίκηση του νέου ΝΑΤΟ-Μ.Α. [1].
Ο Μπεν Γουάλας μίλησε στη συνέχεια στο Ατλαντικό Συμβούλιο, στο οποίο επιβεβαίωσε τη δύναμη της συμμαχίας Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ και τη διαθεσιμότητα του Ηνωμένου Βασιλείου για ενίσχυση συνεργασίας. Υποστήριξε επίσης την ανάγκη να δικαστεί ο «δικτάτορας Bashar al-Assad» (sic), αλλά εξέφρασε την αδυναμία να το πράξει δεδομένης της υποστήριξης της «ρωσικής αρκούδας» (πάλι sic). Με άλλα λόγια, η Συρία παραμένει ένας εχθρός, αλλά δεν θα την αγγίξουν πλέον. Ο πόλεμος θα μεταφερθεί αλλού [2].
- Ο Βρετανός υπουργός Άμυνας, Ben Wallace, και ο Τούρκος ομόλογός του, στρατηγός Hulusi Akar, επιθεωρούν τα τουρκικά «παρατηρητήρια» που χρησιμεύουν ως βάσεις οπισθοδρόμησης για τους τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ (κατεχόμενη Συρία) στις 12 Μαρτίου 2020. Το Λονδίνο διαβεβαίωσε την Άγκυρα ότι το Πεντάγωνο δεν σκοπεύει να καταστρέψει την Τουρκία, αλλά την Σαουδική Αραβία.
Στις 12 και 13 Μαρτίου, ο Ben Wallace ταξίδεψε στην Τουρκία και στο κατεχόμενο από τους τζιχαντιστές κομμάτι της Συρίας. Έλεγξε τα τουρκικά παρατηρητήρια στην Ιντλίμπ και έστειλε «ανθρωπιστικές» δωρεές αξίας 89 εκατομμύριων λιρών στις οικογένειες των τζιχαντιστών. Στη συνέχεια οι τελευταίοι άρχισαν να επιτίθενται στα τουρκικά στρατεύματα που υποτίθεται ότι τους προστατεύουν, σκοτώνοντας μερικούς Τούρκους στρατιώτες.
Το τέλος της Υεμένης και η αρχή του τέλους της Σαουδικής Αραβίας
Συνεχίζοντας την πολιτική της στρατιωτικής απόσυρσης και τη μεταφορά αυτής της αποστολής σε πληρεξουσίους αντιπροσώπους, οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταφέρουν τον πόλεμο στην Υεμένη.
Αρχικά, το Πεντάγωνο σχεδίαζε να χωρίσει αυτή τη χώρα στα δύο, σύμφωνα με τη διαχωριστική γραμμή που υπήρχε μέχρι το 1990. Ενθάρρυνε τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ να ξεκινήσουν μια επίθεση στη χώρα για να εκμεταλλευτούν τους πετρελαϊκούς πόρους της διασυνοριακής περιοχής του “Empty Quarter” [3]. Η επιχείρηση διεξήχθη με την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, με Κολομβιανούς μισθοφόρους υπό τη Σαουδαραβική σημαία και στρατεύματα των Εμιράτων.
Συντονιζόταν από ένα τριμερές επιτελείο (Αραβία / ΗΠΑ / Ισραήλ) που έδρευε στη Σομαλιλάνδη.
Ωστόσο, το Πεντάγωνο, βασιζόμενο στις φυλετικές αντιπαραθέσεις, κατόρθωσε να κάνει την κατάσταση πιο περίπλοκη, οδηγώντας τη χώρα σε διαμελισμό, καθώς επίσης και σε ένα διαιρεμένο συνασπισμό Σαουδικής Αραβίας/Εμιράτων. Έπρεπε τότε- χωρίς να δεσμεύσει τα ίδια τα στρατεύματά του – να ολοκληρώσει τη διαίρεση της Υεμένης σε δύο χωριστά κράτη πριν ξεκινήσει τη διαίρεση της πρώην συμμάχου Σαουδικής Αραβίας σε πέντε χωριστά κράτη. Το σύμφωνο του Quincy το υποχρεώνει να προστατεύει τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, αλλά ούτε τη χώρα του ούτε τον κληρονόμο του. [4]
- Ο ντε φάκτο κυβερνήτης του Αμπού Ντάμπι και de facto πρόεδρος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Μωχάμεντ Μπεν Ζαγιέτ, ήταν ο σύμβουλος του Σαουδάραβα πρίγκιπα διάδοχου Μωάμεθ μπελ Σαλμάν. Σταδιακά ο μαθητής ήθελε να συντρίψει τον δάσκαλό του. Τελικά, αναμένεται o διακριτικός Μωχάμεντ Μπεν Ζαγιέτ να συντρίψει τον αλαζονικό Μωάμεθ μπελ Σαλμάν.
Αυτή την εβδομάδα, το Πεντάγωνο έστειλε ένα πολεμικό πλοίο στα ανοικτά του Άντεν. Εγκατέστησε βρετανικά στρατεύματα στο νησί Socotra για να το καταστεί μόνιμη στρατιωτική βάση με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την εξόπλισε με πυραύλους Patriot.
Ταυτόχρονα, οι υποστηριζόμενοι από το Ιράν Βόρειοι Χούθι επιτέθηκαν με επιτυχία σε δύο στρατιωτικές βάσεις της Σαουδικής Αραβίας και αιχμαλώτισαν περισσότερους από 700 Σαουδάραβες στρατιώτες, ενώ οι φυλές που υποστηρίζονται από τα Εμιράτα επιτέθηκαν στο Άντεν στις φυλές που υποστηρίζονται από τη Σαουδική Αραβία. Η κυβέρνηση του Abdrabbo Mansour Hadi, η μόνη αρχή που αναγνωρίζεται επίσημα από τον ΟΗΕ, αλλά που βρίσκεται σε εξορία στο Ριάντ, έχασε τον έλεγχο του Άντεν.
Ο διάδοχος βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, Μωάμεθ Μπιν Σάλμαν, αφού βασάνισε τον υπερβολικά λαμπρό παιδικό του φίλο, αφού δολοφόνησε τους αντιπάλους του, αφού εκτέλεσε τον ηγέτη της σιιτικής του αντιπολίτευσης, αφού έκλεισε και λεηλάτησε τους αδελφούς και θείους του, αφού τεμάχισε έναν πολύ ομιλητικό Αδελφό Μουσουλμάνο στην Κωνσταντινούπολη, δεν έχει κανέναν πλέον που να τον υποστηρίξει.
Τα υπουργεία άμυνας των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΑΕ δεν επικοινωνούν για αυτές τις μάχες. Μόνο οι Χούθι το κάνουν. Ελλείψει επίσημης επικοινωνίας, ο διεθνής Τύπος είναι τυφλός και σιωπηλός.
Η Νότια Υεμένη είναι πρώην Βρετανική αποικία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήταν ολοκληρωμένα στην ινδική αυτοκρατορία. Το Ηνωμένο Βασίλειο, υπό αμερικανική ομπρέλα, επανακτά την επιρροή του στον Κόλπο και στην Ερυθρά Θάλασσα.
Η αντιπαλότητα Σαουδικής Αραβίας / Άξονα της αντίστασης δεν υφίσταται πλέον λόγω έλλειψης μαχητών. Από τώρα και στο εξής, μετά το Ιράν (1953-78), το Ιράκ (1979-90) και τη Σαουδική Αραβία (1991-2019), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (2020-), υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ-Μ.Α., έγιναν οι χωροφύλακες της περιοχής.
Αυτή η πλήρης ανατροφή της κατάστασης αντιστοιχεί στην ανάλυση μας για την κρίση. Μετά την αποτυχία τους στην Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν το σχέδιο του 2001 και προετοιμάζονται να αποσταθεροποιήσουν τη Σαουδική Αραβία. Ο πρόεδρος Τραμπ επικύρωσε αυτό το βήμα με τον μοναδικό όρο ότι τα αμερικανικά στρατεύματα δεν θα συμμετέχουν άμεσα, αλλά ότι θα τους εκπροσωπήσουν τα Εμιράτα.
Η αυτοκτονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαντά με ανάρμοστο τρόπο στην επιδημία του κορωνοϊού. Αντί να καταπολεμήσει τη νόσο (γενικευμένες εξετάσεις, θεραπεία των ατόμων που έχουν προσβληθεί με χλωροκίνη, επείγουσα περίθαλψη για ασθενείς με τεχνητή αναπνοή και ανασυνδυασμένη ιντερφερόνη Alfa 2B), αποτρέπει τη συμφόρηση στα νοσοκομεία της (κατ ’οίκον περιορισμός για τον υγιή πληθυσμό) [5]. Η οικονομία της έχει σταματήσει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοινώνει ύφεση 5% εάν αυτή η κατάσταση συνεχίσει για δύο εβδομάδες, αλλά θα είναι πιθανόν 6%.
Όταν η κορυφή της επιδημίας τελειώσει, δεν θα είναι πλέον μια μεγάλη οικονομική δύναμη και ο κόσμος θα οργανωθεί με νέο τρόπο, χωρίς αυτή.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
[1] “NATO Go Home !”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 18 Φεβρουαρίου 2020.
[2] “Ποιος ο στόχος μετά τη Συρία;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 15 mars 2020.
[3] « Exclusif : Les projets secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2015.
[4] “Το Σύμφωνο του Κουίνσι προστατεύει μόνο τον βασιλιά της Αραβίας, όχι τον διάδοχο του”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 24 Οκτωβρίου 2018.
[5] “Covid-19: προπαγάνδα και χειραγώγηση”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 24 Μαρτίου 2020.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΔΑΜΑΣΚΟΣ (ΣΥΡΙΑ) عربي ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO ROMÂNĂ TÜRKÇE DEUTSCH
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν4 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Video8 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.