Οι τουρκικοί στόχοι εναντίον της Κύπρου είναι κρυστάλλινοι. Από τη δεκαετία του 1950 η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ωμά ότι τελικός σκοπός της πολιτικής της είναι η πλήρης κατάληψη και έλεγχος της νήσου. Οι δύο εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1956), η έκθεση της ΜΙΤ για επανάκτηση της Κύπρου και το «Στρατηγικό Βάθος» του Νταβούτογλου κωδικοποιούν, με εφιαλτική ενάργεια, την αρπακτική στοχοθεσία της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Οι Τούρκοι, ανεξαρτήτως ηγετών και ιδεολογιών, διατηρούν αταλάντευτα την ίδια, διαχρονικά, πολιτική στοχοθεσία για την τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση του κυπριακού Ελληνισμού. Το ενδιαφέρον της Τουρκίας είναι καθαρά γεωπολιτικό και στρατηγικό – όχι οι Τ/κύπριοι – επειδή θεωρεί το νησί ως πολύτιμη στρατιωτική βάση άσκησης πολιτικής περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης.

Η ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδος – επειδή η Τουρκία θεωρεί και τις δύο ως ενιαίο εχθρικό χώρο – θα έπρεπε μετά την κολοβή, υδροκέφαλη ανεξαρτησία να συναποφασίσουν και να προσδιορίσουν μια μακράς πνοής στρατηγική αντιμετώπισης και ανακοπής της επιθετικής πολιτικής της Άγκυρας, δι’ όλων των μέσων. Αντ’ αυτού, πλεονάζουν οι φλυαρίες, οι πολιτικές φιλοδοξίες και ασυναρτησίες, το «άλλα αποφασίζομεν και άλλα πράττετε», οι εκατέρωθεν υπονομεύσεις, αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις, παχυλή και εγκληματική άγνοια του Τούρκου, της ιστορίας, της νοοτροπίας και της πολιτικής του. Το πραξικόπημα της χούντας άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην τουρκική εισβολή, που άρχισε να προετοιμάζεται αμέσως μετά τον Νοέμβριο του 1967, με την αποχώρηση από την Κύπρο της πανίσχυρης ελληνικής μεραρχίας. Οι εγκληματικές ευθύνες του Μακαρίου, του ΑΚΕΛ και άλλων είναι ασήκωτες.

Τον Νοέμβριο του 1983, ο Τ/κ ηγέτης Ντενκτάς, κατ’ εντολήν της Άγκυρας, ανακηρύσσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», που οι ρίζες της ανευρίσκονται στο 1963 (14/9/1963, έγγραφο Ντενκτάς-Κουτσιούκ, που προειδοποιούσε τον Μακάριο με ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ», αν προχωρούσε στην τροποποίηση του Συντάγματος). Πριν από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο Ντενκτάς, καθ’ υποκίνηση των Εγγλέζων, ζητά διζωνική ομοσπονδία (12/8/1974), την οποία η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε πρώτα διά της ομιλίας Κληρίδη στην γκαλερί «Αργώ» (6/11/1974) και στη συνέχεια στη σύσκεψη των Αθηνών (30/11-1/12/1974), υπό τον Καραμανλή και τον Μακάριο. Μετά το δημοψήφισμα του 2004 και τις συνομιλίες στο Crans Montana, η αγγλοτουρκοδιζωνική ομοσπονδία εξεμέτρησε το ζην. Οι Τούρκοι την απέρριψαν οριστικά και τα τελευταία τρία χρόνια απαιτούν αμετακίνητα λύση δύο κρατών και αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος.

Την εποχή του σχεδίου Ανάν είχα γράψει μιαν ανάλυση γιατί η Τουρκία δεν αποδέχεται τη διζωνική και στη δική της επικράτεια, διά της δημιουργίας δύο ζωνών, μίας τουρκικής και μίας κουρδικής, αφού οι Κούρδοι είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στη χώρα με υπολογιζόμενο πληθυσμό πέραν των 25 εκ. Η ελληνική πλευρά απορρίπτει σθεναρά λύση δύο κρατών και εμμένει γελοιωδώς στην τουρκοδιζωνική, που οδηγεί σε δύο συνιστώντα κρατίδια, διά της κατάλυσης – και όχι της μετεξέλιξης – της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει και την θεωρεί ως «εκλιπούσα», διά του γνωστού εξ 105 σελίδων εγγράφου των Νταβούτογλου-Τσαβούσογλου (23/6/2014).

Μέχρι σήμερα, κανένας ηγέτης ή πολιτικός της Κύπρου δεν αντέδρασε στην τουρκική αξίωση, αντιστρέφοντάς την: Γιατί η Τουρκία δεν δέχεται τη δημιουργία δύο κρατών στην επικράτειά της, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά αυτόχρημα ρεαλιστικό. Στην Κύπρο η τ/κ μειονότητα είναι το 18% του πληθυσμού, η ελληνική πλειοψηφία είναι 82%. Ανόητοι και ευήκοοι ξένων, ηγέτες μας, σύρθηκαν στις τουρκικές αξιώσεις και δέχθηκαν εκ περιτροπής προεδρία, κατήργησαν την παγκόσμια αρχή ένας άνθρωπος, μία ψήφος και αναγνώρισαν στον Τούρκο εισβολέα και κλέφτη, δικαίωμα στις περιουσίες μας, εκτός πολλών άλλων ολέθριων υποχωρήσεων. Ο Πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία γιατί δεν αντιστρέφουν τις τουρκικές αξιώσεις;

Όσα πολλά η Τουρκία απαιτεί να ισχύσουν για την τ/κ μειονότητα, γιατί δεν τα παραχωρεί και στους Κούρδους; Πριν από λίγο καιρό (3/5/2024) δημοσιεύτηκε (στο australianoutlook) μια ανάλυση από τον Δρα Loqman Radpey, με τίτλο: «Η προοπτική μιας λύσης δύο κρατών για το Κουρδιστάν». Οι Κούρδοι κατοικούν στα σύνορα με τη Ρωσία, Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία. Από το 1980 το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα διεξάγει απελευθερωτικό αγώνα κατά της τουρκικής θηριωδίας-κατοχής. Εκατοντάδες κουρδικά χωριά εκθεμελιώθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι και Τούρκοι σκοτώθηκαν. Στο τουρκικό Κουρδιστάν διεξάγεται εθνοκάθαρση και γενοκτονία.

Ο ξένος αναλυτής υποστηρίζει πως η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορα των πιο πάνω χωρών θα αποκαθιστούσε την ειρήνη και τη σταθερότητα σε αυτήν την περιοχή της Ευρασίας, θα καταπολεμούσε την τρομοκρατία, τη μετακίνηση και μετανάστευση πληθυσμών και θα τερμάτιζε αχρείαστες συγκρούσεις. Τέτοια προοπτική δεν συμφέρει στην Τουρκία επειδή εκμεταλλεύεται την παρουσία Κούρδων μαχητών στη ΒΔ Συρία και στο Βόρειο Ιράκ για να επεκτείνει την κατάκτηση συριακών και ιρακινών εδαφών και να δικαιολογεί συχνές εισβολές του τουρκικού στρατού. Έχει εκτοπίσει τους γηγενείς Κούρδους και, κατά το θλιβερό πρότυπο των κατεχομένων μας, εποικίζει αυτές τις περιοχές με Τουρκομάνους, Σύριους και άλλους υποταχτικούς της. Σε άλλη ανάλυσή του στο «The Middle East Forum Observer» (19/7/2024), ο ίδιος αναλυτής υποβάλλει στους Κούρδους να αντλήσουν μαθήματα από την τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Μετά την δήθεν ειρηνική (!) εισβολή στη Συρία (Αύγουστος 2016 και Οκτώβριος 2019), η Τουρκία, κατά το πρότυπο των κατεχομένων μας, εγκαθίδρυσε δομές, υπηρεσίες και σύμβολα στις καταληφθείσες κουρδικές περιοχές με εκκαθάριση του αυτόχθονος πληθυσμού. Οι Τούρκοι δεν είναι αφελείς. Πρώτον, γνωρίζουν και δεν ξεχνούν ότι είναι εισβολείς-κατακτητές στην σημερινή Τουρκία. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία διασαλπίζει καθημερινά ότι θα υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων την εδαφική ακεραιότητα ενός τόπου που δεν τους ανήκει. Τρίτον, δεν θα αποδεχτούν ποτέ τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας και τη δημιουργία δύο κρατών, ενός τουρκικού και ενός κουρδικού. Δεν αντέχουν αυτόν τον εφιάλτη.

Η Τουρκία απαιτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Γιατί δεν την εφαρμόζει και στην επικράτειά της; Να ιδρυθούν ένα τουρκικό και ένα κουρδικό κράτος. Ουδείς Έλληνας ηγέτης έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα στους Τούρκους, από ψοφοδεϊσμό και τουρκοφοβία. Για να μη χαλάσει το… κλίμα και να μη διαταραχθούν τα «ήρεμα νερά» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το Μόναχο, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, δεν έχουν διδάξει τίποτε απολύτως στην ηγεσία του Ελληνισμού…

Σημερινή

Η Άντρη ήταν ένα φαινομενικά πρόσχαρο κορίτσι. Επειδή η γυναίκα μου κάποτε εργαζόταν ως λειτουργός σε Στέγες Παιδιών, συχνά φιλοξενούσαμε την Άντρη για να ξεχνά την κακοποίηση, την απόρριψη, την εκμηδένιση που είχε περάσει. Για να νιώσει θαλπωρή, αγάπη, φροντίδα, ηρεμία και εκείνη τη χαμένη αίσθηση της οικογένειας. Μας πείραζε με αστεία αλλά στα μάτια της έβλεπες συνέχεια μιαν απέραντη, βαθύτατη θλίψη και συντριβή. Κάποτε η Άντρη ενηλικιώθηκε και απλώς… αφέθηκε στην κοινωνία. Μια μέρα πήγε με φίλη της στην Αγία Νάπα και το βράδυ επέστρεψαν μέχρι τον κόμβο της Ριζοελιάς με ωτοστόπ. Και ενώ περίμεναν να βρουν μιαν άλλη ευκαιρία για να επιστρέψουν στη Λευκωσία, συνέβη το μοιραίο: Παρασύρθηκε από αυτοκίνητο και πέθανε… Έτσι τραγικά, αφόρητα, έληξε η σύντομη, βασανισμένη, κακοποιημένη ζωή της.

Η Άντρη μας ήταν ένα βάναυσα κακοποιημένο κορίτσι. Πολύ ενωρίς οδηγήθηκε σε Στέγη του Γραφείου Κοινωνικής Ευημερίας, όπως δεκάδες άλλα παιδιά από διαλυμένες οικογένειες με ναρκομανείς, αλκοολικούς, βίαιους «γονείς» ή γονείς από διαφορετικές εθνικότητες, «γονείς» με μειωμένη ή ανύπαρκτη αντίληψη των ευθυνών τους έναντι των παιδιών. Αυτά τα παιδιά υφίστανται τα πάνδεινα μέσα σε άθλιες, βάναυσες, συχνά βάρβαρες συνθήκες, με βία, καταπίεση, κακοποίηση, σωματική, ψυχική ή και σεξουαλική. Χειρότερα: Βιώνουν την απόρριψη, την απαξίωση, τον εξευτελισμό, την κατερείπωση του ψυχισμού και τη λεηλασία της προσωπικότητάς τους. Ως εάν να μην υπάρχουν! Θυμηθείτε: Τον 14χρονο Στυλιανό, που αυτοκτόνησε ενώ είχε όνειρα. Την Έλενα, τη Ζαχαρούλα, τον Φίλιππο, την Ραφαέλλα, τη Μαρία… Πόσες προσδοκίες, πόσες ελπίδες, συνετρίβησαν, διαλύθηκαν και πέθαναν, πριν καν ανθίσουν…

Αυτά τα παιδιά, και πολλά άλλα, είναι όλα παιδιά όχι μόνο ενός «κατώτερου Θεού», όπως συνηθίζεται να λέγεται ως βολική σεισάχθεια ευθυνών, αλλά κυριολεκτικά είναι «ποριψιμιά» μιας άθλιας, ανθρωποφάγου, υποκριτικής αλλά πραγματικά κατώτερης των περιστάσεων, κυπριακής κοινωνίας και ειδικά του κράτους. Ο Φίλιππος ήταν ένα άγρια κακοποιημένο παιδί από τη «μητέρα» του, από τα γεννοφάσκια του. Όπως και η αδελφή του Ραφαέλλα. Πέθαναν και οι δύο μέσα σε μια μίζερη, εχθρική γι’ αυτούς, «ζωή», που δεν τους ταίριαζε. Δεν είχαν μερτικό στον ήλιο. Δεν είχαν ποτέ αυτό που κάθε παιδί δικαιούται: Αγάπη. Ο Στυλιανός αυτοκτόνησε… Είχε όνειρα! Η Έλενα αυτοκτόνησε. Πολλά άλλα παιδιά έπεσαν πιο κάτω από του κακού τη σκάλα. ΓΙΑΤΙ; Αυτό το «γιατί» όπως και πολλά άλλα «γιατί» πρέπει να κατατρύχουν ως Ερινύες μια κανιβαλική κοινωνία και περισσότερο το Γραφείο Κοινωνικής Ευημερίας και το κράτος. Γιατί θυμηθήκαμε τα πιο πάνω;

Τις τελευταίες ημέρες η κυπριακή κοινωνία συγκλονίστηκε, δήθεν, από μια ληστεία που διαπράχθηκε από πέντε ανήλικους, δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Με την περίεργη εμπλοκή 64χρονου, που φέρεται να γνώριζε (άγνωστον πώς) τις ανήλικες. Η Αστυνομία έκανε έρευνες, συνέλαβε τις δύο ανήλικες για ληστεία και τους έβαλε χειροπέδες. Οι συνήθεις τιμητές κούνησαν απαξιωτικά και χλευαστικά το κεφάλι με εμετικά σχόλια και επέπεσαν ως ύαινες πάνω στα κορίτσια. Από κοντά τα Μέσα, τηλεοπτικά και κοινωνικής δικτύωσης, να αποφαίνονται με ύφος Ταλλεϋράνδων για τα «εγκλήματα» των ανηλίκων και να διερωτώνται φαρισαϊκά «πώς καταντήσαμε έτσι;». Δεν διερωτώνται, όμως, γιατί η κυπριακή κοινωνία «κατήντησε έτσι». Γιατί ανήλικοι καταφεύγουν σε ληστεία. Τίθενται τρία ζητήματα.

Ø Πρώτον, οι ευθύνες της κοινωνίας, που απορεί υποκριτικά «για το κατάντημα» της νεολαίας. Για πολλοστή φορά, καμώνεται να ξεχνά πως αυτά και άλλα παιδιά, που τα βαφτίζουν παραβατικά, ακραία, κοινωνικό βδέλυγμα, που σπάνε και καταστρέφουν, που φοράνε κουκούλες, είναι η εικόνα της! Γιατί την αποστρέφεται; Γιατί ενοχλείται; Είναι το είδωλό της, που δεν θέλει να κοιτάζει στον καθρέφτη της παχυλής αδιαφορίας, της κατάρρευσης των αξιών, της παρανομίας, που εκτρέφει με πολιτικές, σκάνδαλα και συμπεριφορές της.

Η κυπριακή κοινωνία έχει εξευτελίσει την ευθύνη και εξοβελίσει την υποχρέωση, το καθήκον, τον σεβασμό, την αγάπη προς την πατρίδα. Έχει θεοποιήσει την αναξιοκρατία, το βόλεμα, το ρουσφέτι και την αχρηστοκρατία. Ποιοι είναι οι σκοποί της; Το χρήμα, η κλεψιά, η διαφθορά, η ιδιοτέλεια, η απατεωνιά, ο μηδενισμός των πάντων, που σημαίνει απουσία θεμελιώδους σκοπού, στόχου, αγώνα, αντίστασης για να σωθεί ο τόπος. Με ευκολία, όμως, επιπίπτει σε 15χρονες «λησταρχίνες».

Ø Δεύτερον, η συμπεριφορά της Αστυνομίας. Οχυρωμένη πίσω από την επιβολή του Νόμου, επέτρεψε άθελά της να διασυρθούν οι ανήλικες. Θεωρώ ότι οι ανακοινώσεις που έγιναν, έπρεπε να ήταν λιτές, προσεκτικές, με ακραία προσοχή να προστατευθούν οι ανήλικες από την ανθρωποφαγία μιας ανερμάτιστης κοινωνίας. Πολύ ορθά, η εκλεκτή συνάδελφος, Μικαέλλα Λοΐζου (Ρεπόρτερ, 24/8/2024), επισήμανε:

«Η Αστυνομία επέλεξε να αφήσει να διαρρεύσει αυτή η υπόθεση στα ΜΜΕ αντί να την χειριστεί με την απαιτούμενη διακριτικότητα, εκθέτοντας παιδιά που, ξεκάθαρα, αντιμετωπίζουν ήδη πολλά προβλήματα, για να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Η Αστυνομία που ‘‘ξεχνά’’ να αναφέρει εμπρησμούς, βομβιστικές επιθέσεις και άλλα αδικήματα όπου εμπλέκονται ενήλικοι, όπως την περασμένη εβδομάδα που ‘‘ξέχασε’’ να αναφέρει εμπρησμό στο ΣΥΦΙ ΑΕΚ, πρωί-πρωί είχε έγνοια να διοχετεύσει στα ΜΜΕ πληροφορίες για εγκληματική ενέργεια, στην οποία εμπλέκονταν ανήλικα πρόσωπα».

Ø Τρίτον, οι ασήκωτες ευθύνες του Γραφείου Κοινωνικής Ευημερίας και η θλιβερή κατάσταση στις δομές υποδοχής, φιλοξενίας και παρακολούθησης παιδιών από προβληματικές οικογένειες. Είναι γνωστό ότι για χρόνια ήταν υποστελεχωμένο, με αποτέλεσμα οι κοινωνικοί λειτουργοί να ανταποκρίνονται σε πολλές δεκάδες δύσκολες και περίπλοκες υποθέσεις. Όμως, είμαστε στο 2024. Το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας ας ξεκινήσει από το πρώτιστο: Να διοριστεί, επιτέλους, διευθυντής. Η Υφυπουργός ας κάνει αιφνίδια έφοδο σε μιαν από τις δομές φιλοξενίας και, χωρίς την παρουσία λειτουργών τους, να μιλήσει με τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί. Θα καταλάβει πολλά, θα συντρομάξει για άλλα και θα εκραγεί για περισσότερα.

Η συνάδελφος Μικαέλλα Λοΐζου συνοψίζει πολύ παραστατικά την κατάσταση με αυτά τα παιδιά, που πολλοί τα στιγματίζουν ως «αλήτες»: «Όταν εμπλέκονται ανήλικα πρόσωπα σε σοβαρά εγκλήματα, όπως οι ληστείες, δεν είναι επιτυχία για κανέναν. Δεν είναι επιτυχία για το κράτος, για το εκπαιδευτικό σύστημα, για τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, για την Αστυνομία. Δεν είναι επιτυχία για τους γονείς και τους κηδεμόνες. Είναι μια συντριπτική και συνολική αποτυχία της κοινωνίας και της Πολιτείας». Είναι η πιστοποίηση της κατάρρευσης της πάλαι ποτέ δεμένης, με αρχές και αξίες, κυπριακής οικογένειας.

ΠΗΓΗ: ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Στην κορύφωση των συνομιλιών στη Λωζάννη, ο Βενιζέλος ρώτησε τους επιτελείς του για την ενδεδειγμένη ελληνική πολιτική έναντι της αρπακτικότητας της Τουρκίας. Από τον τότε ειδικό σύμβουλό του, Άγγελο Ιωαννίδη, παλαιό Κωνσταντινουπολίτη, πήρε την εξής τολμηρή αλλά θυμόσοφο εισήγηση, που εκφράζει επακριβώς και διαχρονικά την πεμπτουσία των ελληνοτουρκικών σχέσεων: «Το πρόβλημα των σχέσεών μας προς την Τουρκίαν είναι πρόβλημα ανδρισμού. Αν τους δείξωμεν τον ανδρισμόν μας, μας δείχνουν τα οπίσθιά των. Αν τους δείξωμεν τα οπίσθιά μας, μας δείχνουν τον ανδρισμόν των» (Αντί της λέξης «ανδρισμός», ο Ιωαννίδης χρησιμοποίησε άλλη, κυριολεκτικότερη). Η Αθήνα και η Λευκωσία επιμένουν να μη μελετούν τον Τούρκο. Νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με τον Δούκα του Νόρφολκ και όχι με Μογγόλους ληστές και κατακτητές.

Ο Πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδης, παρά τις σπουδές του και στην Ιστορία, επιμένει να εμφανίζεται ανιστόρητος και αδαής περί την Τουρκία, την πολιτική στοχοθεσία της έναντι της νήσου και των εφιαλτικών κινδύνων που επικρέμανται για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ακολουθώντας την ολέθρια πολιτική του προκατόχου του, εμμένει στην καταστροφική πρακτική του κατευνασμού του τουρκικού θηρίου. Χωρίς να διδαχθεί απολύτως τίποτε από την τουρκική στρεψοδικία και θρασύτητα, επιμένει να δίνει διαπιστευτήρια καλού παιδιού στους ξένους και, φυσικά, στον Αττίλα. Ο Κύπριος Πρόεδρος δεν έχει καταλάβει ότι, στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις, κανένας δεν σέβεται εκείνον που δεν σέβεται τον εαυτό του αλλά τον εξευτελίζει, τον ποδοπατάει και τον υποτάσσει.

Έτσι η Τουρκία ενεργεί έναντι της Κύπρου. Γνωρίζει την ηγεσία μας όπως τον «παρά τον κάλπικο». Και την εκβιάζει ανάλογα, επειδή είναι σίγουρη ότι ξανά και ξανά θα υποκύπτει στις τουρκικές αξιώσεις. Τελευταίο θλιβερό παράδειγμα καλοπαιδισμού, κατευνασμού και τουρκολιγουρισμού, η συναίνεση της Λευκωσίας για τη συμμετοχή του Τούρκου ΥπΕξ, αρχιπράκτορα Χακάν Φιντάν, στην άτυπη σύνοδο των ΥπΕξ της ΕΕ, στις 29 Αυγούστου, στις Βρυξέλλες. Γιατί η Λευκωσία άναψε το πράσινο φως; Ιδού η γελοία εξήγηση που δόθηκε από τον Κυβ. Εκπρόσωπο, Κ. Λετυμπιώτη (16/8/2024): Η απόφαση της Λευκωσίας «αποτελεί στρατηγική κίνηση, υψηλής πολιτικής αξίας»! Μιλώντας στο ΡΙΚ, υπογράμμισε ότι «πρόκειται για μια ενέργεια καλής θέλησης και πραγματικής βούλησης, η οποία εντάσσεται στις προσπάθειες της ελληνοκυπριακής πλευράς, για επανέναρξη διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό».

Απορεί κάθε νοήμων Έλληνας της Κύπρου: Για 50 χρόνια η ελληνική πλευρά δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εκφράζει ποικιλοτρόπως την καλή θέλησή της, να προβαίνει σε συνεχείς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, σε σημείο που ξεπέρασε τις τουρκικές αξιώσεις. Η Τουρκία ανταποκρίθηκε στον ελληνικό καλοπαιδισμό; Όχι! Εκτίμησε τον ελληνικό κατευνασμό; Όχι! Προέβη σε κίνηση καλής θέλησης; Ποτέ! Έδωσε, έστω, ένα δείγμα υποχώρησης από τις θέσεις της; Κανένα! Γιατί, λοιπόν, ο Ν. Χριστοδουλίδης συναινεί στην παρουσία του ΥπΕξ της κατοχικής Τουρκίας στην άτυπη σύνοδο της ΕΕ χωρίς προϋποθέσεις και ανταλλάγματα; Έτσι έμαθε τη διπλωματία; Τόσα χρόνια ως Υπουργός Εξωτερικών, ενάμιση χρόνο στην Προεδρία, σπούδασε Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις, αλλά, εμφανώς και δυστυχώς, δεν έμαθε τίποτε. Από την άλλη, εμφανίζεται ανακόλουθος και αλλοπρόσαλλος.

Η ΕΕ – και η Κυπριακή Δημοκρατία – σκίζουν υποκριτικά τα ιμάτιά τους, επειδή ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Όρμπαν, και προεδρεύων της ΕΕ, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, συναντήθηκε με τον Ρώσο Πρόεδρο, Πούτιν, με τον Κινέζο Πρόεδρο, Σι Τζινπίγκ και συμμετείχε σε σύνοδο τουρκοφώνων κρατών, στην παρουσία του ψευδοκράτους. Καλώς η ΕΕ και η Λευκωσία καταδίκασαν τη συμπεριφορά του Ούγγρου ηγέτη. Αλλά… δεν είναι η Λευκωσία που καταγγέλλει συχνά την άθλια, φαρισαϊκή πολιτική τής ΕΕ των δύο μέτρων και των δύο σταθμών έναντι της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και της τουρκικής στην Κύπρο; Πώς, αίφνης, ο Ν. Χριστοδουλίδης ξεχνά αυτά και συναινεί στη συμμετοχή του Φιντάν στη σύνοδο των ΥπΕξ; Α, λέγει, είναι «στρατηγική κίνηση υψηλής πολιτικής αξίας». Και κάγχασαν μέχρι λιποθυμίας όλα τα προβατοειδή και κατσικοειδή της Κύπρου. Κι από κοντά, ακούστηκαν ηχηρά τα χάχανα του σουλτάνου: «Μπρε, αυτοί είναι ντιπ για ντιπ μπουνταλάδες»!

Όμως, ας δεχθούμε ότι η συναίνεση της Λευκωσίας είναι… «στρατηγική κίνηση». Ο Κύπριος ΥπΕξ θα βρεθεί στην ίδια αίθουσα με τον Φιντάν. Τι θα του πει; Τι θα τον ρωτήσει; Είμαστε βέβαιοι ότι με… βρετανική ευγένεια θα του υποβάλει ότι θέλουμε συνομιλίες «από εκεί όπου μείναμε στο Crans Montana» και ότι ο Ν. Χριστοδουλίδης είναι «πανέτοιμος, ακόμα και σήμερα», να ξεκινήσει συνομιλίες. Αν θα συμμετάσχει στην άτυπη σύνοδο των ΥπΕξ της ΕΕ, ο Τούρκος ΥπΕξ θα κοιτάξει παγερά τον Κύπριο ΥπΕξ και, εις επήκοον των άλλων 26 εταίρων μας, θα απαιτήσει ωμά λύση δύο κρατών και αναγνώριση του ψευδοκράτους. Τι θα απαντήσει ο Κ. Κόμπος; Θα επιμείνει στην τουρκοδιζωνική που, ήδη, από ετών οι Τούρκοι την έχουν απορρίψει επειδή δεν εξυπηρετεί πλέον τους στόχους τους; Ή θα μηρυκάσει τα ψηφίσματα και τις αρχές της ΕΕ, που η Τουρκία ποδοπατεί ατιμώρητα;

Αν ο Φιντάν, τελικά, εμφανιστεί στις Βρυξέλλες, ο Κύπριος ΥπΕξ οφείλει να τον ερωτήσει: Πότε η Τουρκία θα αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως η ΕΕ αξίωσε με την Αντιδήλωσή της στις 21/9/2005; Πότε θα εφαρμόσει τις πρόνοιες του Πρωτοκόλλου 10, που απαιτεί από την κατοχική χώρα να ανοίξει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της σε κυπριακά αεροπλάνα και πλοία; Πότε θα αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματα και τους εποίκους; Πότε θα σταματήσει την τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση των κατεχομένων; Πότε θα σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις αρχές και αξίες της ΕΕ, στην οποία θέλει να ενταχθεί; Γιατί αρνείται να συναινέσει σε βιώσιμη και λειτουργική, ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό; Γιατί δεν εφαρμόζει τα ψηφίσματα για την Αμμόχωστο;

Ο Κύπριος ΥπΕξ οφείλει να καταγγείλει έντονα και την υποκριτική πολιτική της ΕΕ έναντι της Ρωσίας και της Τουρκίας. Να ερωτήσει τους ομολόγους του αν υπάρχουν καλές και κακές εισβολές, αν οι θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ εφαρμόζονται επιλεκτικά. Αν ανέχονται ένα ευρωπαϊκό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, να παραμένει υπό κατοχή. Και γιατί δεν επιβάλλουν κυρώσεις στον Τούρκο εισβολέα, όπως ακριβώς στον Ρώσο. Αλλά τι λέγομεν… Ο Κ. Κόμπος δεν πρόκειται να ερωτήσει τα πιο πάνω, για να μη χαλάσει το… κλίμα ανύπαρκτων συνομιλιών. Τα καλόπαιδα δεν προκαλούν, δεν ερωτούν, δεν ενοχλούν, κατευνάζουν και εναβρύνονται εξευτελιζόμενα…

ΠΗΓΗ: Σημερινή