Όταν ξεμύτισε ο ιός από τη Γιουχάν, έλεγες ότι δεν είναι παρά μια απλή γρίπη που χρησιμοποιεί το σύστημα για να σπείρει τον φόβο στους λαούς. Όταν άρχισε να σκοτώνει αβέρτα, έλεγες ότι είναι κατασκευασμένος στα υπόγεια της CIA για να μειώσει τον πληθυσμό του πλανήτη και να διασώσει τα ασφαλιστικά συστήματα του καπιταλισμού. Όταν η πατρίδα πήρε εγκαίρως τα κατάλληλα και σωτήρια μέτρα, έλεγες ότι το lockdown παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν η Ευρώπη έβγαζε τα φέρετρα με τις νταλίκες αλλά εμείς μέναμε σπίτι ασφαλείς, απαιτούσες να λήξουμε την καραντίνα ως υπερβολική. Τώρα που τα κρούσματα υποχωρούν και όλος ο κόσμος επανέρχεται στην κανονικότητα, δεν θέλεις να ανοίξουν τα σχολεία. Παρτάκια όμως στις πλατείες θέλεις. Γκαζόζα, δεν μας είπες, θέλεις;
Ενδιάμεσα, ζητούσες εδώ και τώρα επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, την έπεφτες στον Τσιόδρα γιατί ήταν το επιστημονικό φρικιό της δεξιάς, ο Χαρδαλιάς σου θύμιζε χουντικό συνταγματάρχη και δυσφορούσες γιατί σου έκοψαν τα μπάνια στη θάλασσα τον Μάρτη μήνα. Σε άκουγα να λες ότι από τύχη σώθηκε η Ελλάδα, η Αλβανία έχει λιγότερους νεκρούς, η Μάρεβα βγάζει μεροκάματο από τις μάσκες, να κάνουμε περισσότερα τεστ όπως η Κορέα, να μοιράσει ο Μητσοτάκης το 50% του ΑΕΠ όπως η Γερμανία, να μην παίζονται τα τραγούδια σου στου Κούλη τα λημέρια, «ΟΧΙ» στην τηλεκπαίδευση, αφού δεν έχουν όλοι υπολογιστή, και «ΟΧΙ» στη βιντεοσκόπηση, γιατί παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Της πλάτης του μαθητή, του καθηγητή, ίσως και του πίνακα.
Όταν ξεκίνησε αυτή η τραγωδία, ήσουν σίγουρος ότι το τέλος της θα σε βρει νικητή. Μονά ζυγά δικά σου. Το πιθανότερο ήταν η πατρίδα να τα πάει ως συνήθως χάλια και να πεθαίνουν οι άνθρωποι σαν τις μύγες εν μέσω κατάρρευσης του νοσηλευτικού συστήματος της επάρατης δεξιάς. Διότι ο νεοφιλελευθερισμός βάζει τους αριθμούς επάνω από τον άνθρωπο. Δεν σου έκατσε. Ο φιλελεύθερος τρελάθηκε και έβαλε μπροστά τους γέρους και από πίσω όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ενώ ξέχασε τους αριθμούς.
Τώρα που όλος ο κόσμος υμνεί την Ελλάδα για τις επιλογές της, εσύ ο αριστερός θυμάσαι τους αριθμούς ελπίζοντας να στήσεις πανηγύρι πάνω στην ύφεση. Τους βάζεις μπροστά, αλλά μια ανησυχία την έχεις. Τελειώνει το lockdown, γυρίζει το κλειδί στη μηχανή, λες να πάρει μπρος η οικονομία; Λες να επιλέξουν οι παραθεριστές την Ελλάδα που δεν είχε πολλά θύματα; Λες να προλάβουν και η ζημιά να μην είναι τόσο μεγάλη; Και τι θα απογίνει η αριστερά που ποντάριζε στους αριθμούς; Στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων βεβαίως. Γιατί αυτοί είναι που την απασχολούν και όχι οι αριθμοί της οικονομίας. Αυτή ανέκαθεν ήταν απλώς το μέσο. Δυστυχώς, αγάπη μου, μπορεί να μην είναι ούτε τα μονά αλλά ούτε και τα ζυγά δικά του. Γι’ αυτό δέκα χρόνια μετά θα καταθέσεις στεφάνι. Δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί και να το χάψουν. Το Σάββατο πρωί στις 9.30. Alone.
Αυτή η λατρεία διασάλευσης της νομιμότητας, αυτός ο παντός καιρού κόντρα ρόλος, αυτή η απανθρωπιά πίσω από την ηχηρώς επαναλαμβανόμενη ανθρωπιά μπορεί να σου φαίνεται επαναστατική, αλλά σε εκθέτει. Γιατί σε αυτοαναιρεί. Είναι όπως η σχέση της αριστεράς με τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια. Τα έχει καταγγείλει όλα, ακόμα και αυτά που αναιρούσαν όσα προηγούμενα είχε αρνηθεί. Ακόμα και αυτά που νομοθετούσε η ίδια ως κυβερνώσα. Διότι στον κόσμο της ως πολιτική δεν νοείται η θέση παρά μόνο η αντίθεση.
για τη συνέχεια AthensVoice
