Απόψεις
Ο μετασχηματισμός των κοινωνιών λόγω της Covid-19 προαναγγέλλει τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης
- Ερώτηση: Ποιος πιστεύετε ότι κατασκεύασε τη Covid-19;
Thierry Meyssan : Η ανάλυσή μου είναι αποκλειστικά πολιτική. Δεν γνωματεύω για ιατρικά θέματα, αλλά μόνο για πολιτικές αποφάσεις.
Μια επιδημία είναι γενικά ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά μπορεί επίσης να είναι μια πράξη πολέμου. Η κινεζική κυβέρνηση ζήτησε δημοσίως από τις ΗΠΑ να ρίξουν φως για το περιστατικό που έλαβε χώρα στο στρατιωτικό εργαστήριό τους στο Fort Detrick, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε την ίδια διαφάνεια για το εργαστήριο της Wuhan. Φυσικά κανένα από τα δύο κράτη δεν συμφώνησε να ανοίξει τα εργαστήριά του. Το ζήτημα είναι στρατιωτικό και όχι κακής πρόθεσης μεταξύ των δύο.
Ωστόσο, είναι άνευ σημασίας γιατί, με την πάροδο του χρόνου, οι δύο υποθέσεις φαίνεται να είναι λάθος: καμία από αυτές τις δύο δυνάμεις δεν ελέγχει αυτόν τον ιό. Από στρατιωτική άποψη, δεν είναι όπλο, αλλά μάστιγα.
Επομένως, δεν αποκλείετε ότι αυτός ο ιός θα μπορούσε να διαφύγει κατά λάθος από ένα από αυτά τα εργαστήρια;
Αυτό παραμένει υπόθεση, αλλά δεν μας οδηγεί πουθενά. Πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα σαμποτάζ επειδή δεν θα ωφελούσε κανέναν. Η άλλη πιθανότητα είναι ότι ήταν ατύχημα. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι άτομα που είναι ένοχα. Δεν έχει κανένα νόημα να παραπεμφθεί η ευθύνη στα κράτη.
Πώς αξιολογείτε τις πολιτικές αντιδράσεις στην επιδημία;
Ο ρόλος των πολιτικών ηγετών είναι η προστασία του λαού τους. Γι ’αυτό, πρέπει να προετοιμάσουν τις χώρες τους σε συνθήκες ειρήνης και ηρεμίας για να είναι σε θέση να αντιδράσουν σε περιπτώσεις κρίσεων. Ωστόσο, η Δύση έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η αποστολή να έχει χαθεί από τον ορίζοντα Σήμερα, οι ψηφοφόροι απαιτούν τα κράτη να κοστίζουν όσο το δυνατόν φθηνότερα και τα πολιτικά ζητήματα να τα διαχειρίζονται σαν μεγάλες επιχειρήσεις. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν πλέον δυτικοί πολιτικοί ηγέτες που βλέπουν πέρα από το άκρος της μύτης τους. Άνδρες όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν ή ο Σι Τζίνπινγκ χαρακτηρίζονται «δικτάτορες» μόνο και μόνο επειδή έχουν στρατηγικό όραμα για τη χώρα τους, αντιπροσωπεύοντας έτσι μια σχολή σκέψης που οι Δυτικοί θεωρούν ξεπερασμένη.
Αντιμέτωποι με μια κρίση, οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να δράσουν, ωστόσο δεν προετοιμάστηκαν ποτέ για αυτό. Επιλέχθηκαν για την ικανότητά τους να κάνουν τους ψηφοφόρους να ονειρεύονται μέρες που τραγουδούν, όχι για την ψυχραιμία τους, την προσαρμοστικότητα και την διοικητική τους ικανότητα. Πολλοί από αυτούς είναι ανθρώπινα αντιπροσωπευτικοί των ψηφοφόρων τους, επομένως δεν έχουν καμία από αυτές τις ικανότητες. Παίρνουν επομένως δραστικά μέτρα, έτσι ώστε να μην μπορούν να κατηγορηθούν ότι δεν έκαναν κάτι..
Σε αυτήν την περίπτωση, βρήκαν έναν εμπειρογνώμονα, τον καθηγητή Neil Ferguson του Imperial College του Λονδίνου, που τους έπεισε ότι ερχόταν ο αδυσώπητος χάρος: μισό εκατομμύριο νεκροί στη Γαλλία, ακόμη περισσότεροι στο Ηνωμένο Βασίλειο , περισσότερο από το διπλάσιο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι προφητείες του ήταν 2.500 φορές υψηλότερες από τα ποσοστά θανάτων στην Κίνα. Ωστόσο, αυτός ο στατιστικολόγος έχει τη συνήθεια να προβλέπει καταστροφές χωρίς να φοβάται τις υπερβολές. Για παράδειγμα, είχε προβλέψει ότι η γρίπη των πτηνών θα σκότωνε 65.000 Βρετανούς, ενώ προκάλεσε μόνο 457 θανάτους συνολικά [1]. Ευτυχώς, μόλις απολύθηκε από τον Μπόρις Τζόνσον από το SAGE, αλλά η ζημιά έχει γίνει [2].
Πανικοβλημένο, πολιτικό προσωπικό της Δύσης έσπευσε να συμβουλευτεί κάποια Αρχή για την υγεία. Καθώς ο Π.Ο.Υ. θεωρούσε σωστά ότι αυτή η επιδημία δεν ήταν στη προτεραιότητά του σε σχέση με άλλες πολύ πιο θανατηφόρες ασθένειες, στράφηκαν στο CEPI του οποίου όλοι γνωρίζουν τον διευθυντή, τον Δρ Richard Hatchett. Τον συνάντησαν στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ή στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Ο Δρ Richard Hatchett είχε πλησιάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλους για να χρηματοδοτήσουν τη βιομηχανία εμβολίων.
Έτυχε, αυτός ο κύριος, όταν δούλευε στον Λευκό Οίκο, να ήταν ένας από τους δύο συγγραφείς του υγειονομικού μέρους του πολιτικού σχεδίου του Donald Rumsfeld για τον κόσμο [3]. Το 2001, ο τελευταίος σχεδίαζε μια γεωγραφική διαίρεση της παγκόσμιας οικονομίας. Οι πρώτες ύλες θα παράγονταν σε ασταθείς περιοχές, τα μεταποιημένα προϊόντα σε σταθερά κράτη (συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Κίνας) και τα όπλα μόνο στις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να στρατιωτικοποιηθεί η αμερικανική κοινωνία και να μεταφερθεί η πλειονότητα των εργαζομένων στη βιομηχανία όπλων. Το 2005, ο Ράμσφελντ ανέθεσε στον Δρ Χάτσετ να εκπονήσει ένα σχέδιο υποχρεωτικού κατ’ οίκον περιορισμού ολόκληρου του πληθυσμού των ΗΠΑ. Υποτίθεται ότι θα ενεργοποιούταν κατά τη διάρκεια μιας βιοτρομοκρατικής επίθεσης ανάλογης με εκείνη που διαπράχθηκε κατά του Κογκρέσου και ενάντια σε ορισμένα mainstream media με άνθρακα το 2001.
Αυτό το σχέδιο ανέσυρε από το συρτάρι ο Δρ Richard Hatchett και το παρουσίασε στους δυτικούς ηγέτες που ζήτησαν τη συμβουλή του. Ωστόσο, μια γενικευμένη υποχρεωτική απομόνωση δεν υπήρξε ποτέ. Δεν έχει καμία σχέση με την απομόνωση των ασθενών. Δεν είναι καθόλου ιατρικό μέτρο, αλλά ένα μέσο μετασχηματισμού των κοινωνιών. Η Κίνα δεν το έχει χρησιμοποιήσει ποτέ, ούτε κατά τη διάρκεια της επιδημίας H1N1 [4] ούτε κατά τη διάρκεια της επιδημίας Covid-19 [5]. Ο περιορισμός κατ’ οίκον της πόλης Γουχάν, στις αρχές του 2020, ήταν ένα πολιτικό μέτρο της κεντρικής κυβέρνησης προκειμένου να αναλάβει τον έλεγχο αυτής της επαρχίας που κακοδιαχειριζόταν από την τοπική εξουσία και όχι ιατρικό μέτρο.
Κανένα επιδημιολογικό τεύχος στον κόσμο δεν έχει συζητήσει τον υποχρεωτικό γενικευμένο κατ’ οίκον περιορισμό και ακόμη λιγότερο δεν τον συμβούλεψε ποτέ.
Επίσης, να προσθέσουμε ότι στη Γαλλία δεν εγκλωβιστήκαμε στα σπίτια μας για την καταπολέμηση της νόσου, αλλά για να πιεσθεί η κορύφωση προς τα κάτω με αντίστοιχη χρονική επιμήκυνση , ώστε να μην υπερφορτωθούν τα νοσοκομεία, για να αποφευχθεί η επιλογή μεταξύ των ασθενών που θα μπορούσαμε να θεραπεύσουμε και αυτών που θα έπρεπε να αφήσουμε να πεθάνουμε.
Αλλά δεν είναι ούτε έτσι. Αυτό το επιχείρημα δεν ήρθε πριν, αλλά μετά την απόφαση. Είναι απλώς μια δικαιολογία από τους πολιτικούς για την κακοδιαχείριση της κρίσης. Βεβαίως, στη Γαλλία, οι ΜΕΘ των δημόσιων νοσοκομείων κορέστηκαν γρήγορα σε δύο περιοχές. Ως αποτέλεσμα, μεταφέρθηκαν ασθενείς σε μηχανική υποστήριξη σε άλλες περιοχές, ακόμη και στη Γερμανία. Αλλά υπήρχαν διαθέσιμα πολλά κρεβάτια σε ιδιωτικές κλινικές.
Είναι αυτό που έλεγα στην αρχή αυτής της συνομιλίας: οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι ανίκανοι να διαχειριστούν κρίσεις. Η αντίληψή τους για το κράτος τους απαγορεύει να δράσουν. Είναι ανίκανοι να σκεφτούν έναν συντονισμό μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, με εξαίρεση ορισμένους προέδρους περιφερειών. Αλλά πρόκειται για την παραδοσιακή αντιπαλότητα μεταξύ του κεντρικού κράτους και των περιφερειών. Για παράδειγμα, στην αρχή της επιδημίας, τα ιδιωτικά εργαστήρια δεν είχαν τα μέσα να προβούν σε τεστ ιχνηλατήσης μεγάλης κλίμακας. Η κυβέρνηση δεν ήταν ικανή να στρατολογήσει τα εργαστήρια των Υπουργείων Έρευνας και ιδίως της γεωργίας για έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία. Ωστόσο, ερευνητές και κτηνίατροι δεν έπαυαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.
Εντάξει για νοσοκομεία και τις εξετάσεις, αλλά αμφισβητήσατε επίσης τις μάσκες.
Ναι, εδώ και έναν αιώνα, οι νοσηλευτές έχουν πιστοποιήσει τη χρησιμότητα των χειρουργικών μασκών στα χειρουργεία και κατά τη μετεγχειρητική φροντίδα. Αλλά αυτές οι καταστάσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πεμπτουσία του καθενός σήμερα.
Προς το παρόν, πολλά συνδικάτα και ακαδημίες προτείνουν την υποχρεωτική χρήση της μάσκας σε όλους στους δημόσιους χώρους. Είναι καθησυχαστικό, αλλά είναι άχρηστο ενάντια στη Covid-19. Εξάλλου, λόγω έλλειψης χειρουργικών μασκών, φτάνουμε στο σημείο να φορέσουμε οποιοδήποτε κομμάτι υφάσματος που καλύπτει τη μύτη και το στόμα, αλλά χωρίς τις ιδιότητες φιλτραρίσματος των χειρουργικών μασκών. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, η μόλυνση δεν συμβαίνει μέσω των ίδιων των σωματιδίων σάλιου, αλλά μέσω των ιών που εξαπλώνονται στον αέρα σε απόσταση έως και 8 μέτρα από ένα άτομο που φωνάζει ή φτερνίζεται. Χρειάζεται επίσης να είναι το άτομο δεκτικό να μολυνθεί σε αυτόν τον ιό, κάτι που δεν ισχύει για όλους. Και πρέπει ακόμα να έχει εύθραυστη ανοσία για να αναπτύξει αυτήν την νόσο.
Επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν, οι ηγέτες μας καταφεύγουν σε γενικό κατ’ οίκον περιορισμό και μάσκες για όλους. Κανείς δεν έχει αποδείξει ότι αυτά τα μέτρα έχουν αντίκτυπο στην επιδημία, αλλά όλοι το πιστεύουν. Είναι η κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού: στο παρελθόν, σκεφτόμασταν ήρεμα, σήμερα φοράμε γκρι-γκρι, μάσκες, ή βυθιζόμαστε στη μαγεία.
Υπάρχει ένα παιδί που πέθανε από τη Covid-19 στη Γαλλία.
Αυτό που ισχύει σε μεμονωμένες περιπτώσεις είναι απολύτως ψευδές σε συλλογικούς. Η μέση ηλικία των ανθρώπων που πέθαναν στη Γαλλία είναι 84! Αυτό σημαίνει ότι οι μισοί από αυτούς ήταν άνω των 84 ετών.
Αλλά τότε, εάν ο περιορισμός είναι παράλογος και αν οι μάσκες είναι άχρηστες, τι πρέπει να γίνει;
Δεν είπα ότι ο περιορισμός καθαυτός ήταν παράλογος. Μίλησα για ένα υποχρεωτικό και τυφλό μέτρο. Σε όλες τις επιδημίες, πρέπει οι άρρωστοι να απομονωθούν, αλλά μόνο εκείνοι. Και δεν αναγνωρίζω καμία νομιμότητα σε μια εξουσία που επιβάλλει πρόστιμα, στέλνει στη φυλακή ή ακόμη και πυροβολεί πολίτες που αρνούνται να τεθούν υπό κατ ’οίκον περιορισμό για αόριστο χρονικό διάστημα.
Η δημόσια υγεία δεν εξασφαλίζεται με περιορισμούς, αλλά με την εμπιστοσύνη. Και κανείς δεν πρέπει να προστατεύεται κατά του εαυτού του. Μου φαίνεται άτιμο να εμποδίσουν τους ηλικιωμένους να δεχτούν τις οικογένειές τους εάν το επιθυμούν. Ίσως να μολυνθούν, ίσως να αρρωστήσουν και ίσως να πεθάνουν, αλλά θα είναι η επιλογή τους. Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαστε σίγουροι όταν γεννηθούμε είναι ότι θα πεθάνουμε. Η ζωή είναι ένας μακρύς δρόμος για να προετοιμαστούμε για αυτήν και οι ηλικιωμένοι έχουν το δικαίωμα να προτιμούν να ζουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα παρά μερικά χρόνια περισσότερα.
Οι επιδημίες αντιμετωπίζονται πάντα με τον ίδιο τρόπο: μέτρα υγιεινής – πλύσιμο και αερισμός – και απομόνωση των ασθενών στο σπίτι τους ή στο νοσοκομείο για να θεραπευτούν. Όλα τα άλλα είναι απλό θέατρο. Πρέπει να επιστρέψουμε στις βάσεις και όχι να φανταστούμε περιορισμούς.
Πώς είναι δυνατόν οι ηγέτες μας να μας επιβάλουν ένα φασιστικό σχέδιο των ΗΠΑ;
Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε με τον όρο φασιστικό, αλλά δεν είναι πολύ κατάλληλο. Ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που ανταποκρίνεται στην καπιταλιστική κρίση του 1929, ο Ράμσφελντ έχει σίγουρα πολλά χαρακτηριστικά του, αλλά σκέφτεται με αφετηρία ενός άλλου κόσμου.
Ο Δρ Hatchett δεν αναγκάστηκε ποτέ να αμυνθεί για το ολοκληρωτικό του σχέδιο στις ΗΠΑ Αλλά ούτε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ. Και τελικά, κανείς δεν κατηγορήθηκε ποτέ για αυτά που συνέβησαν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, επειδή έχουμε αποφασίσει συλλογικά να μην ρίξουμε φως στις ίδιες τις επιθέσεις. Επομένως, αυτό το αρχικό έγκλημα δεν έπαψε να έχει συνέπειες. Η κυβέρνηση Ομπάμα συνέχισε να εφαρμόζει πιστά το σχέδιο Rumsfeld στη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη (δόγμα Cebrowski). Και δεδομένου ότι η κυβέρνηση Τραμπ έχει αντιταχθεί σθεναρά σε αυτό το σχέδιο, βλέπουμε τους πρώην συνεργάτες του Ράμσφελντ να συνεχίζουν το έργο του μέσω άλλων θεσμών διαφορετικών από το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό θα συνεχιστεί μέχρι να ανοιχθεί αυτός ο φάκελος.
Με συγχωρείτε να γυρίσω πίσω, αλλά εάν ο υποχρεωτικός και γενικευμένος εγκλεισμός ήταν μόνο ένα αυταρχικό μέτρο χωρίς ιατρικό σκοπό, γιατί είναι τόσο δύσκολο να από-περιοριστούμε;
Όχι, δεν είναι δύσκολο. Φτάνει να ξαναγίνουμε ελεύθεροι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για αυτόν τον ιό από όσο πριν δύο μήνες και τώρα έχουμε εμπλακεί σε φανταστικές γνώσεις.
Οι καμπύλες της επιδημίας είναι λίγο πολύ οι ίδιες σε όλες τις πληγείσες χώρες, ανεξάρτητα από τα μέτρα που έχουν τεθεί σε εφαρμογή. Μόνο δύο είδη χωρών ξεχωρίζουν: αφενός, εκείνες που για άγνωστο λόγο δεν έχουν επηρεαστεί, όπως αυτές της χερσονήσου της Ινδοκίνας (Βιετνάμ-Λάος-Καμπότζη-Ταϊλάνδη) και αφ ετέρου, εκείνες που αντέδρασαν πολύ πιο γρήγορα από τις άλλες, απομονώνοντας αμέσως τους ασθενείς όπως η Ταϊβάν. Έτσι, ανεξάρτητα από τον τρόπο που από-περιορίζουν, σίγουρα θα υπάρχει λίγο πολύ μεγάλος αριθμός ατόμων που θα μολυνθούν, αλλά αυτό δεν πρέπει να έχει αντίκτυπο.
Θα συνεχίσουν οι κυβερνήσεις τον υποχρεωτικό περιορισμό κατ’ οίκον έως ότου ανακαλυφθεί ένα εμβόλιο;
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ εμβόλιο. Ψάχνουμε για ένα κατά του AIDS εδώ και 35 χρόνια. Ωστόσο, δεν είναι πιθανό η επιδημία Covid-19 να διαρκέσει περισσότερο από των άλλων κοροναϊών, SARS ή MERS.
Τόσο το εμβόλιο όσο και τα νέα φάρμακα αποτελούν σημαντικές οικονομικές προκλήσεις. Ορισμένες φαρμακευτικές εταιρείες είναι έτοιμες να κάνουν οτιδήποτε για να αποτρέψουν τους γιατρούς να θεραπεύουν τους ασθενείς τους με φθηνά φάρμακα. Θυμηθείτε πώς ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, όταν διεύθυνε τη Gilead Science, έκλεισε το εργοστάσιο της Αλ-Σίφα που έκανε φάρμακα για το AIDS χωρίς να του πληρώσει δικαιώματα: έβαλε τον Δημοκρατικό Μπιλ Κλίντον να το βομβαρδίσει, ισχυριζόμενος ότι ανήκε στην Αλ Κάιντα, πράγμα απολύτως ψευδές. Και ακριβώς, ο Δρ Hatchett είναι σήμερα επικεφαλής της πιο σημαντικής ένωσης για τα εμβόλια, της CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations (CEPI) Founded 2007 at: Davos, Switzerland. Chief executive: Richard J. Hatchett Locations: >: London, UK; Washington D.C., US
Τι θα συμβεί τώρα;
Βλέπουμε μια τεράστια ρήξη σε ορισμένες δυτικές κοινωνίες τις τελευταίες εβδομάδες. Στη Γαλλία, θεμελιώδεις ελευθερίες έχουν τεθεί σε αναστολή, μεταξύ άλλων το δικαίωμα των πολιτών να συναθροίζονται ή να διαδηλώνουν. 13 εκατομμύρια εργαζόμενοι τοποθετήθηκαν σε μερική ανεργία. Το σχολείο θα ξανανοίξει, αλλά δεν θα είναι πλέον υποχρεωτικό, οι γονείς θα επιλέξουν να στείλουν τα παιδιά τους εκεί ή όχι, κ.λπ. Αυτό δεν αποτελεί συνέπεια της επιδημίας, αλλά, όπως μόλις σας εξήγησα, η συνέπεια των ανίκανων πολιτικών αντιδράσεων στην επιδημία.
Ο υποχρεωτικός γενικευμένος κατ’ οίκον περιορισμός είχε σχεδιαστεί από την ομάδα του Donald Rumsfeld για να μεταμορφωθεί η αμερικανική κοινωνία. Αυτό το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, αλλά δεκαπέντε χρόνια αργότερα στην Ευρώπη. Η μετάβαση από τη μια ήπειρο στην άλλη δείχνει τον διακρατικό χαρακτήρα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού του οποίου ο Rumsfeld είναι καθαρό προϊόν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο αυτοί που χρηματοδότησαν την ομάδα Rumsfeld να μην συνεχίσουν το πολιτικό τους σχέδιο τώρα στην Ευρώπη.
Σε αυτήν την περίπτωση, τα επόμενα χρόνια, ένα πολύ μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων εργαζομένων θα μεταφερθεί στη βιομηχανία όπλων. Το ΝΑΤΟ, το οποίο ο πρόεδρος Macron πίστευε ότι ήταν σε κατάσταση εγκεφαλικού θανάτου, και η πολιτική του συνιστώσα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας τα μέλη σχίστηκαν μεταξύ τους τις τελευταίες εβδομάδες για να αλληλοκλέψουν φορτία μασκών, θα αναδιοργανωθούν. Αυτές οι δύο οργανώσεις θα συνεχίσουν τη συστηματική καταστροφή όλων των κρατικών δομών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η οποία ξεκίνησε το 2001 και αργότερα της λεκάνης της Καραϊβικής.
Ωστόσο, οι άντρες του Ράμσφελντ έκαναν ένα λάθος. Κρύβοντας το σχέδιο του 2006, έδωσαν την εντύπωση ότι αντέγραψαν το μοντέλο της Κίνας όταν επέβαλαν τον υποχρεωτικό γενικευμένο κατ’ οίκον περιορισμό. Η Κίνα, και όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε εκ των πραγμάτων η πνευματική αναφορά των Ευρωπαίων. Επομένως, θα γίνει έμμονη ιδέα να την εμποδίσουν να συνεχίσει την κατασκευή των δρόμων του μεταξιού. Θα πρέπει να την αναχαιτήσουν.
Οι επιδημίες δεν προκαλούν επαναστάσεις, αλλά οι πόλεμοι και οι οικονομικές καταστροφές τις προετοιμάζουν. Σήμερα, από λάθη των ηγετών μας, οι οικονομίες της ΕΕ καταστρέφονται και ετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Θα περάσουμε μια κρίσιμη εποχή από την οποία μπορεί να προκύψει το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο.
Αυτή η εξέλιξη του κόσμου θα είναι η απάντηση στην εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων που συνεπάγεται η οικονομική παγκοσμιοποίηση και που καταγγέλλεται από τα κίτρινα γιλέκα, καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια απάντηση στην εξάντληση των αποικιακών αυτοκρατοριών και στην κρίση του καπιταλισμού των καρτέλ το 1929.
Η Γαλλία έχει ήδη βιώσει ένα τέτοιο δράμα. Ήταν το 1880-81, όταν ο τότε βιομηχανικός καπιταλισμός δεν μπορούσε πια να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται τους εργάτες γιατί οι τελευταίοι οργανώθηκαν σε συνδικάτα. Ο Jules Ferry (1832 – 1893) έκλεισε ορισμένες θρησκευτικές εκκλησίες και δημιούργησε το υποχρεωτικό κοσμικό σχολείο για να απαλλάξει τα παιδιά από την επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας. Τα εκπαίδευσε από υποστηρικτές του μιλιταρισμού, τους «μαύρους ουσάρους». Τους έκανε στρατιώτες του αποικιοκρατικού του σχεδίου. Για 35 χρόνια, η Γαλλία υποδούλωσε πολλούς ξένους λαούς, και ύστερα βρέθηκε αντιμέτωπη με την αναδυόμενη δύναμη της εποχής, τη Γερμανία. Σύντομα βυθίστηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θα βιώσουμε στην Ευρώπη τις ίδιες συζητήσεις που βίωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες είκοσι χρόνια νωρίτερα. Πρέπει να αγωνιστούμε να μην εμπλακούμε σε τέτοια εγκλήματα. Θα είναι ο αγώνας των μελλοντικών χρόνων. Θα είναι ο δικός σας.
[1] “Covid-19: Neil Ferguson, ο φιλελεύθερος Λυσσένκο”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 avril 2020.
[2] « Neil Ferguson démissionne du SAGE », Réseau Voltaire, 6 mai 2020.
[3] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 avril 2020.
[4] A Comprehensive Evaluation on Emergency Response in China: The Case of Pandemic Influenza (H1N1) 2009, Lan Xue & Guang Zeng, Springer (2018). SARS : how a global epidemic was stopped, WHO (2006). Sars. Reception and Interpretation in Three Chinese Cities, Routledge (2006). The SARS Epidemic. Challenges To China’s Crisis Management, John Wong & Zheng Yongnian, World Scientific Publishing Company (2004).
[5] “Covid-19: Η Δύση ενώπιον του κινέζικου παραδείγματος”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 12 mai 2020.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν4 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Video8 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.