Απόψεις
Η αργή αποσύνθεση της Δημοκρατίας στη Γαλλία
Για τρία χρόνια, ακούγεται μια βαθιά αμφισβήτηση παντού στη Γαλλία. Έχει υιοθετήσει άγνωστες μορφές μέχρι τώρα. Διεκδικώντας ότι αντιπροσωπεύει το ρεπουμπλικανικό ιδεώδες, αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό προσωπικό εξυπηρετεί τους θεσμούς. Ενώπιον της, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μιμείται μια διαβούλευση την οποία χειραγωγεί σε κάθε στάδιο. Για τον Τιερί Μεϊσάν, οι χειρότεροι εχθροί της χώρας δεν είναι εκείνοι που θέλουν να την διαιρέσουν σε κοινότητες, αλλά εκείνοι που έχουν εκλεγεί και έχουν ξεχάσει το νόημα της εντολής τους.
.
Το πρώτο κύμα
Τον Οκτώβριο του 2018, στη Γαλλία, μια κωφή διαμαρτυρία ανέβαινε από τις μικρές πόλεις και την ύπαιθρο. Οι ηγέτες της χώρας και τα μέσα ενημέρωσης ανακάλυπταν έκπληκτοι την ύπαρξη μιας κοινωνικής τάξης την οποία δεν γνώριζαν και δεν είχαν συναντήσει ποτέ μέχρι τότε: μια μικροαστική τάξη, η οποία είχε αποκλειστεί από τις μεγάλες πόλεις και υποβιβαζόταν στην «γαλλική έρημο», έναν χώρο όπου οι δημόσιες υπηρεσίες είναι περιορισμένες και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν υπάρχουν.
Αυτή η διαμαρτυρία, η οποία σε ορισμένα μέρη μετατράπηκε σε εξέγερση, πυροδοτήθηκε από την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο που αποσκοπούσε στη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της Συμφωνίας για το κλίμα του Παρισιού. Αυτοί οι πολίτες επηρεάζονταν πολύ περισσότερο από τους άλλους από αυτήν την αύξηση, επειδή ζούσαν μακριά από τα πάντα και δεν είχαν άλλη επιλογή μεταφοράς από τα προσωπικά τους μέσα.
.
Από της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, η παγκόσμια οικονομία έχει αναδιοργανωθεί. Εκατοντάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας έχουν μεταφερθεί από τη Δύση στην Κίνα. Οι περισσότεροι από εκείνους που έχασαν τη δουλειά τους έπρεπε να αποδεχτούν άλλες, χαμηλότερες αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις μεγάλες πόλεις, οι οποίες παράγιναν ακριβές για εκείνους, και να εγκατασταθούν στα περίχωρά τους [1].
.
Τα κίτρινα γιλέκα υπενθύμιζαν στην υπόλοιπη κοινωνία ότι υπήρχαν και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν να πολεμήσουν κατά “του τέλους του κόσμου” (κλιματικής αλλαγής) αν δεν τους βοηθήσουν να αγωνιστούν πρώτα για το πρόβλημα του “τέλους του μήνα”. Κατήγγειλαν το ασυνείδητο των πολιτικών ηγετών που, από τα γραφεία τους στην πρωτεύουσα, δεν αντιλαμβάνονταν τη δυστυχία τους [2].
.
Οι πρώτες πολιτικές συζητήσεις που έκαναν οι πολιτικοί ενάντια σε κάποιους από τα ηγετικά τους πρόσωπα ήταν ακόμη πιο εκπληκτικές: οι πολιτικοί πρότειναν τομεακά μέτρα με στόχο να καταστήσουν την τιμή της βενζίνης προσιτή, όταν τους απάντησαν ήρεμα για τις καταστροφές που προκλήθηκαν από την χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση. Οι πρώτοι φαίνονταν ανήσυχοι και συγκλονισμένοι, ενώ οι τελευταίοι ήταν οι μόνοι που είχαν μια ολική θεά. Η ειδημοσύνη είχε περάσει από το πολιτικό προσωπικό στους εκλογείς του.
.
Ευτυχώς για την άρχουσα τάξη, τα μέσα ενημέρωσης απομάκρυναν αυτούς τους ταραξίες και τα αντικατέστησαν με άλλους διαδηλωτές, οι οποίοι εξέφραζαν τον θυμό τους δυναμικά χωρίς την ίδια νοημοσύνη. Η εντατικοποίηση της σύγκρουσης, υποστηριζόμενη από την πλειονότητα του πληθυσμού, προκάλεσε φόβους για πιθανή επανάσταση. Πανικοβλημένος, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κατέφυγε για δέκα ημέρες στο υπόγειο μπούνκερ του κάτω από το Ελιζέ, ακυρώνοντας όλες τις συναντήσεις του. Σκέφτηκε να παραιτηθεί και κάλεσε τον πρόεδρο της Γερουσίας να ασκήσει τα καθήκοντα του προσωρινά. Ο τελευταίος το απέρριψε. Ξαναβρίσκοντας τις αισθήσεις του, εμφανίστηκε στην τηλεόραση για να ανακοινώσει διάφορα κοινωνικά μέτρα. Ωστόσο, καμία από αυτές τις αγγελίες δεν αφορούσε τα κίτρινα γιλέκα, διότι το κράτος δεν γνώριζε ακόμα ποιοι ήταν.
.
Όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης τείνουν να δείχνουν ότι αυτή η διαμαρτυρία δεν είναι η απόρριψη της πολιτικής, αλλά αντίθετα μια πολιτική βούληση για την αποκατάσταση του γενικού συμφέροντος, δηλαδή της Δημοκρατίας ( Res Publica ).
.
Οι πολίτες είναι αρκετά ικανοποιημένοι με το Σύνταγμα, αλλά όχι με τον τρόπο που εφαρμόζεται. Η απόρριψή τους είναι πρωτίστως η συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού στο σύνολό του, όχι των θεσμών.
.
Έτσι, για να επανακτήσει τον έλεγχο, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε να διοργανώσει μια «Μεγάλη Εθνική Συζήτηση» σε κάθε δήμο, κάπως σύμφωνα με τη Συνέλευση των Τάξεων του 1789. Κάθε πολίτης μπόρεσε να εκφραστεί. Οι προτάσεις θα συντεθούν και θα ληφθούν υπόψη.
.
Από τις πρώτες μέρες, ο πρόεδρος εργάστηκε για να ελέγχει τη λαϊκή έκφραση. Ήταν ζήτημα να μην αφήσει τον όχλο να πει ό, τι να είναι. Η «μετανάστευση», «η εθελοντική διακοπή της εγκυμοσύνης», η «θανατική ποινή» και ο «γάμος για όλους» έπρεπε να αποκλειστούν από τις συζητήσεις. Έτσι, ενώ ο πρόεδρος πίστευε ότι ήταν «δημοκράτης», έδειχνε δυσπιστία στον κόσμο.
.
Φυσικά, όλες οι ομάδες μπορούν να αφήσουν τον εαυτό τους να κυριαρχούνται από πάθη. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, οι sans-culottes (Αβράκωτοι ) κατάφεραν να διαταράξουν τις συζητήσεις των συνελεύσεων προσβάλλοντας τους βουλευτές από τις εξέδρες. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα να προβλέψουμε ότι οι δήμαρχοι θα κατακλύζονταν από τους πολίτες τους.
.
Η οργάνωση της «Μεγάλης Εθνικής Συζήτησης» ανήκε στην Εθνική Επιτροπή για τη Δημόσια Συζήτηση. Ωστόσο, η τελευταία σκόπευε να εγγυηθεί την ελεύθερη έκφραση κάθε πολίτη, ενώ ο πρόεδρος ήθελε, αντίθετα, να την περιορίσει σε τέσσερα θέματα: “οικολογική μετάβαση”, “φορολογία”, “δημοκρατία και ιθαγένεια”, “οργάνωση του κράτους και δημόσιες υπηρεσίες “.
.
Ως εκ τούτου, ευχαρίστησε την Επιτροπή και την αντικατάστησε με δύο υπουργούς. Η ανεργία, οι κοινωνικές σχέσεις, η εξάρτηση των ηλικιωμένων, η μετανάστευση και η ασφάλεια παραμελήθηκαν.
.
Στη συνέχεια ο πρόεδρος μπήκε στη σκηνή. Συμμετείχε σε μερικές τηλεοπτικές συναντήσεις κατά τις οποίες απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που τέθηκαν, αυταπατώμενος με τη δική του ικανότητα. Είχαμε περάσει από το σχέδιο της ακρόασης των ανησυχιών των πολιτών στην ιδέα να τους απαντήσουν ότι κυβερνώνται καλά
.
Τρεις μήνες, 10.000 συναντήσεις και 2.000.000 συνεισφορές αργότερα, έγινε μια έκθεση που τακτοποιήθηκε σε ένα ντουλάπι. Σε αντίθεση με ό, τι ισχυρίζεται αυτή η σύνθεση, οι παρεμβάσεις των συμμετεχόντων στη «Μεγάλη Εθνική Συζήτηση» επικεντρώθηκαν στα προνόμια των εκλεγμένων αξιωματούχων, στη φορολογία και την αγοραστική δύναμη, τα όρια ταχύτητας στους δρόμους, την εγκατάλειψη των αγροτικών περιοχών και την μετανάστευση. Αυτή η άσκηση του στυλ όχι μόνο δεν προχώρησε τα πράγματα, αλλά έδωσε στα κίτρινα γιλέκα την απόδειξη ότι ο πρόεδρος ήθελε να τους μιλήσει, αλλά όχι να τους ακούσει.
- Σε όλη τη Γαλλία, τα Κίτρινα Γιλέκα οργάνωσαν αναφορές για τη δημιουργία ενός Δημοψηφίσματος Πρωτοβουλίας των Πολιτών (Référendum d’Initiative Citoyenne, RIC).
Αφού σας λέμε ότι είμαστε δημοκράτες
Όχι κατά τη διάρκεια της «Μεγάλης Εθνικής Συζήτησης», αλλά κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, πολλά κίτρινα γιλέκα αναφέρθηκαν στον Étienne Chouard [3]. Για δέκα χρόνια, αυτός ο άντρας διασχίζει τη Γαλλία, διαβεβαιώνοντας τους συνομιλητές του ότι ένα Σύνταγμα είναι νόμιμο μόνο εάν εκπονηθεί από τους πολίτες. Προτείνει επομένως τη συγκρότηση συνταγματικής συνέλευσης με κλήρωση και την υποβολή του αποτελέσματος της σε δημοψήφισμα.
.
Ο πρόεδρος Emmanuel Macron τους απάντησε δημιουργώντας μια συνέλευση με κλήρωση, μια «Σύμβαση των Πολιτών». Στη συνέχεια της «Μεγάλης εθνικής συζήτησης», από της πρώτης μέρας, διέστρεψε την ιδέα που εφάρμοζε. Δεν επρόκειτο για σύνταξη νέου Συντάγματος, αλλά να συνεχίσει ένα από τα τέσσερα θέματα που είχε ήδη επιβάλει.
.
Ωστόσο, δεν θεώρησε ότι η κλήρωση ήταν ένας τρόπος υπέρβασης των προνομίων ορισμένων κοινωνικών τάξεων, ή παράκαμψης αυτών των πολιτικών κομμάτων. Την προσέγγισε ως έναν τρόπο για να κατανοήσει καλύτερα τη λαϊκή βούληση, με τον τρόπο των εταιριών δημοσκοπήσεων. Ως εκ τούτου, ζήτησε τη διαίρεση του πληθυσμού ανάλογα με τις κοινωνικο-επαγγελματικές κατηγορίες καθώς και ανά περιοχή. Στη συνέχεια, τα μέλη κληρώθηκαν μέσα σε αυτές τις διαφορετικές ομάδες, σαν να ήταν μια ομάδα ερωτηθέντων.
.
Ο ορισμός αυτών των ομάδων δεν έχει δημοσιευτεί. Περαιτέρω, ανέθεσε τη διοργάνωση των συζητήσεων σε μια εταιρεία που ειδικεύεται στην κινούμενη εικόνα των πάνελ, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι εκείνο μιας δημοσκόπησης: αυτή η συνέλευση δεν διατύπωσε καμία αρχική πρόταση, αλλά περιορίστηκε να προτείνει προτεραιότητες για τις προτάσεις που της υποβλήθηκαν.
.
Μια τέτοια διαδικασία είναι πολύ πιο επίσημη από μια έρευνα, αλλά δεν είναι δημοκρατική, δεδομένου ότι τα μέλη της δεν μπορούσαν ποτέ να ασκούν την παραμικρή πρωτοβουλία. Οι πιο συναινετικές προτάσεις θα διαβιβαστούν στο Κοινοβούλιο ή θα υποβληθούν στο Λαό με δημοψήφισμα. Ωστόσο, το τελευταίο δημοψήφισμα στη Γαλλία, πριν από δεκαπέντε χρόνια, είναι ένα πολύ κακό ενθύμιο: ο λαός λογόκρινε την κυβερνητική πολιτική, η οποία ωστόσο ακολουθήθηκε με άλλους τρόπους, σε περιφρόνηση των πολιτών.
.
Ο εντελώς απατηλός χαρακτήρας αυτής της συνέλευσης πολιτών εμφανίστηκε με μια πρόταση που τα μέλη της δήλωσαν ότι δεν θέλουν να υποβάλουν σε δημοψήφισμα, επειδή ο λαός, τον οποίο υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν, σίγουρα θα την απέρριπτε. Με αυτόν τον τρόπο, παραδέχτηκαν ότι ενέκριναν μια πρόταση ακολουθώντας τα επιχειρήματα που τους είχαν παρουσιάσει, αλλά γνωρίζοντας ότι ο λαός σκέπτεται αλλιώς.
Δεν είμαι εγώ, είναι οι επιστήμονες
Όταν εμφανίστηκε η επιδημία Covid-19, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν πεπεισμένος για τη σοβαρότητα του κινδύνου από τον Βρετανό στατιστικολόγο Neil Ferguson [4]. Αποφάσισε να προστατεύσει τον πληθυσμό εφαρμόζοντας τον γενικευμένο υποχρεωτικό περιορισμό κατ’ οίκον που του συνέστησε η πρώην ομάδα του Donald Rumsfeld [5]. Προστατεύτηκε από την κριτική δημιουργώντας ένα “Επιστημονικό Συμβούλιο” του οποίου η προεδρία ανέθεσε σε μια ηθική προσωπικότητα για την οποία πίστευε ότι ήταν αδιαμφισβήτητη [6].
.
Μια μοναδική εξουσιοδοτημένη φωνή σηκώθηκε ενάντια σε αυτό τον μηχανισμό: ένας από τους πιο διακεκριμένους γιατρούς μολυσματικών ασθενειών στον κόσμο, ο καθηγητής Didier Raoult [7]. Στο τέλος της κρίσης, κατέθεσε ενώπιον μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Neil Ferguson είναι ένας σφετεριστής: το Επιστημονικό Συμβούλιο – από το οποίο ο ίδιος παραιτήθηκε – χειραγωγείται από συγκρούσεις συμφερόντων με την Gilead Science (την πρώην εταιρεία του Donald Rumsfeld) · Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, ο ρόλος των γιατρών είναι να θεραπεύουν, όχι να κάνουν πειράματα. Η αποτελεσματικότητα των ιατρών εξαρτάται από την αντίληψή τους για το επάγγελμά τους, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ασθενείς που στάλθηκαν στα νοσοκομεία του Παρισιού είχαν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από εκείνους που είχαν ανατεθεί στα νοσοκομεία της Μασσαλίας.
.
Τα σχόλια του Didier Raoult δεν αναλύθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία αφιέρωσαν το έργο τους στην εξωφρενική αντίδραση της διοικητικής και ιατρικής νομενκλατούρας. Ωστόσο, το ζήτημα της αρμοδιότητας του προέδρου της Δημοκρατίας, της κυβέρνησής του και των ιατρικών ελίτ είχε μόλις τεθεί από ένα αδιαμφισβήτητο μέλος της ιατρικής ελίτ.
Το δεύτερο κύμα
Ο πρώτος γύρος των δημοτικών εκλογών πραγματοποιήθηκε στην αρχή της υγειονομικής κρίσης, στις 15 Μαρτίου 2020. Οι περιφερειακές πόλεις και η ύπαιθρο, τα εδάφη των Κίτρινων Γιλέκων, είχαν βγάλει, σε πολλούς δήμους, πλειοψηφίες για να εκλέξουν αμέσως τον δήμαρχό τους. Ως συνήθως τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα στις μεγάλες πόλεις. Ένας δεύτερος γύρος διοργανώθηκε στο τέλος της κρίσης, στις 28 Ιουνίου. Ένα νέο βήμα έγινε τότε.
.
Έξι στους δέκα ψηφοφόρους, ζεματισμένοι από τη «Μεγάλη Εθνική Συζήτηση» και αδιάφοροι για τη «Σύμβαση των Πολιτών», απέργησαν από τις κάλπες.
.
Αγνοώντας αυτή τη σιωπηλή διαμαρτυρία, τα μέσα ενημέρωσης ερμήνευσαν τη ψηφοφορία της μειοψηφίας ως «θρίαμβο των οικολόγων». Θα ήταν πιο δίκαιο να πούνε ότι οι οπαδοί της πάλης ενάντια στο «τέλος του κόσμου» χώρισαν σίγουρα από εκείνους της πάλης για το «τέλος του μήνα».
.
Οι έρευνες γνώμης μας διαβεβαιώνουν ότι η οικολογική ψήφος είναι κυρίως πράξη δημοσίων υπαλλήλων. Είναι μια σταθερά σε όλες τις προ-επαναστατικές διαδικασίες: οι έξυπνοι άνθρωποι, εάν αισθάνονται συνδεδεμένοι με την Εξουσία, τυφλώνονται και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.
.
Το Σύνταγμα καθώς δεν προβλέπει τέτοιο ρήγμα στο κόρφο του Λαού, δεν συστήνει απαρτία, έτσι ώστε αυτή η ψηφοφορία ισχύει αν και αντιδημοκρατική σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κανένας από τους δημάρχους, που εκλέχτηκε από μόνο το ένα πέμπτο των ψηφοφόρων του ή ακόμα λιγότερο, δεν ζήτησε την ακύρωση της ψηφοφορίας.
.
Κανένα καθεστώς δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την υποστήριξη του λαού του. Εάν αυτή η απεργία στις κάλπες επαναληφθεί κατά την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάιο του 2022, το σύστημα θα καταρρεύσει. Κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες δεν φαίνεται να νοιάζεται.
.
[1] “Πώς η Δύση καταβροχθίζει τα παιδιά της”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 décembre 2018.
.
[2] « Une colère très politique », par Alain Benajam, Réseau Voltaire, 21 novembre 2018.
.
[3] Blog του Étienne Chouard.
.
[4] “Covid-19: Neil Ferguson, ο φιλελεύθερος Λυσσένκο”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 avril 2020.
.
[5] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 avril 2020.
.
[6] “Φτάνει πια η συναίνεση!”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 2 juin 2020.
.
[7] Επίσημο ιστολόγιο του Didier Raoult και της ομάδας του: Méditerranée infection.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν4 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Video8 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.