Ακολουθήστε μας

Σκανδιναβικές χώρες

Ένας Φινλανδός για την “φινλανδοποίηση”

Δημοσιεύτηκε

στις

Από τότε που μετακόμισα στην Ελλάδα, αλλά και νωρίτερα από αυτό, το μέλλον αυτής της χώρας και των ανθρώπων που αγαπώ, έχει γίνει προσωπικό ζήτημα. Δεν είναι μόνο κάτι που διαβάζω και ακούω. Είναι κάτι που νιώθω μέσα μου.

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο μέλλον μας είναι το πώς εμείς στην Ελλάδα διαχειριζόμαστε τη σχέση μας με την Τουρκία. Ο Νίκος Μαραντζίδης έγραψε την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή για αυτό το θέμα και χρησιμοποίησε τη φινλανδική εμπειρία με τη Σοβιετική Ένωση ως βάση υπεράσπισης των απόψεων του για το ζήτημα αυτό.

Πάντα έλεγα ότι εμείς οι Φινλανδοί και οι Έλληνες έχουμε πολλά κοινά. Είμαστε δύο μικρές χώρες, ουσιαστικά μόνες με τις ακατανόητες γλώσσες μας, μεταξύ Ανατολής και Δύσης στις αντίστοιχες γωνιές της περιφέρειας της Ευρώπης. Αντιμετωπίζουμε επίσης μεγάλους και ισχυρούς γείτονες που δεν υπήρξαν φιλικοί απέναντί μας εδώ και αιώνες. Πράγματι, υπάρχουν ένα ή δύο μαθήματα που η Ελλάδα θα μπορούσε να αντλήσει από τη φινλανδική εμπειρία των δεκαετιών του παρελθόντος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και από την “ειδική σχέση” που είχε με τη Σοβιετική Ένωση.
Δυστυχώς, αυτά τα μαθήματα του ρεαλισμού είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που παρουσίασε ο κ. Μαραντζίδης στους αναγνώστες της Καθημερινής. Επομένως, σκέφτηκα ότι πρέπει να μοιραστώ με τους Έλληνες αναγνώστες την εμπειρική άποψη κάποιου που έζησε κατά το τελευταίο μέρος αυτής της περιόδου της φινλανδικής-σοβιετικής ειδικής ρύθμισης. Είμαι πολύ ευγνώμων προς την εφημερίδα “Καθημερινή” @kathimerinigr για τη δημοσίευση αυτού του άρθρου στην έντυπη & την ηλεκτρονική της έκδοση.
Και όπως πάντα, ανυπομονώ να λάβω τα σχόλιά σας!
“Διδάγματα από τον Βορρά για τις σχέσεις γειτονίας”
Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη στην Καθημερινή της Κυριακής 18 Οκτωβρίου, που παρά τον ποδοσφαιρικό του τίτλο είναι στην πραγματικότητα μία «προκλητική» θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσα από την εμπειρία του ευρωπαϊκού βορρά και δη της Φινλανδίας. Παρότι κάποια σημεία με βρίσκουν σύμφωνο, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μία διαφορετική οπτική που εξηγεί γιατί νομίζω ότι τελικά κάνει λάθος.
Ας ξεκινήσω από το σημείο που πιστεύω ότι ο κ. Μαραντζίδης έχει δίκιο. Τα μικρά, περιφερειακά έθνη, τα οποία στο τέλος της ημέρας μπορούν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και όχι σε συμμάχους που ίσως είναι αλλά και ίσως να μην είναι εκεί όταν χρειαστεί, δεν μπορούν να έχουν πολιτικές αυταπάτες μεγαλείου.
Όπως είπε ο Juho Paasikivi, Πρόεδρος της Φινλανδίας 1946-56, και αρχιτέκτονας της φινλανδικής μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής: «η αναγνώριση των γεγονότων είναι η αρχή κάθε σοφίας». Στην αρχή αυτή στηρίχθηκε το λεγόμενο «δόγμα Paasikivi», η εξισορρόπηση δηλαδή της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής μεταξύ ανατολής και δύσης, η «ευμενής ουδετερότητα» έναντι της ΕΣΣΔ που αναφέρει ο κ. Μαραντζίδης, η φινλανδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής (Finlandisierung), η οποία συνεχίστηκε από το 1956 έως το 1981 από τον Πρόεδρο Urho Kekkonen.
Έτσι, φαίνεται να λέει ο κ. Μαραντζίδης, το θεμελιώδες δίδαγμα που προσφέρει το φινλανδικό παράδειγμα είναι ότι αφού οι μικρές χώρες δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, πρέπει να μάθουν να ζουν και να λειτουργούν σε έναν σκληρό κόσμο. Μέχρι εδώ συμφωνώ.
Εκεί όπου διαφωνώ είναι στο συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να καταλήγει: ότι μακροπρόθεσμα οι μικρές χώρες θα αναδειχθούν νικητές: το θηρίο θα εξαφανιστεί και εκείνες θα ευημερήσουν. Κάτι σαν την Δευτέρα Παρουσία δηλαδή. Σύμφωνα με το επιχείρημα που αναπτύσσει ο κ. Μαραντζίδης, η Φινλανδία μια χαρά τα πήγε κατά τη διάρκεια εφαρμογής της φινλανδοποίησης, ενώ η ΕΣΣΔ ήταν μία κομμουνιστική δικτατορία. Σήμερα η Φινλανδία είναι μία από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο να ζει κανείς, ενώ η ΕΣΣΔ εξαφανίστηκε (που μεταξύ μας, ούτε αυτό είναι ακριβές… δεν εξαφανίστηκε, μεταλλάχθηκε στη Ρωσία του Πούτιν).
Μπορεί η Τουρκία σήμερα να μην έχει το βεληνεκές της ΕΣΣΔ των χρόνων του ψυχρού πολέμου, αλλά η Τουρκία είναι μια μικρή υπερδύναμη δίπλα στην Ελλάδα.
Εάν επομένως η συνειδητοποίηση των πολιτικών αναγκαιοτήτων σε σχέση με την Τουρκία, οδηγεί στη φινλανδοποίηση της Ελλάδας, δεν έχει και μεγάλη σημασία λέει ο κ. Μαραντζίδης.
Εδώ λοιπόν, υπάρχει κατά τη γνώμη μου ένα λογικό σφάλμα, ένα ψευδές δίλημμα: ο δρόμος δεν είναι ή φινλανδοποιημένη ουδετερότητα ή πόλεμος.
Υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογών στη διεθνή πολιτική. Η δεύτερη πλάνη αφορά στη σύγχυση μεταξύ «συσχέτισης» και «αιτιώδους συνάφειας». Η Φινλανδία δεν τα πάει καλά σήμερα, απαραίτητα διότι τον περασμένο αιώνα ήταν «φινλαδοποιημένη». Η πραγματικότητα μπορεί μάλιστα να είναι ότι η Φινλανδία τα πάει καλά σήμερα, παρά το γεγονός ότι ήταν κάποτε «φινλαδοποιημένη».
Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πώς ήταν η ζωή στη Φινλανδία κατά την περίοδο εκείνη.
Με δύο λόγια, η καθημερινή ζωή στη Φινλανδία στα χρόνια του δόγματος Paasikivi δεν ήταν ακριβώς σπουδαία. Η μεταπολεμική Φινλανδία ήταν φτωχή. Η Φινλανδία τη δεκαετία του 1960 ήταν φτωχή. Και η Φινλανδία τη δεκαετία του 1970 ήταν φτωχή. Δεν ήταν φτωχή όπως ενδεχομένως οι χώρες του ανατολικού μπλοκ, αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η Φινλανδία ήταν ο φτωχός και καταπιεσμένος ξάδελφος των Σκανδιναβών με πολύ λίγα άξια να της ζηλέψει κανείς.
Τα οικονομικά, όσο σημαντικά κι αν είναι, είναι μόνο ένα μέρος της ευρύτερης εικόνας. Όπως προειπώθηκε, η πραγματιστική εξωτερική πολιτική της Φινλανδίας είχε ένα στόχο: τη διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας απέναντι σε μία παρακείμενη υπερδύναμη, τη Σοβιετική Ένωση. Και φαίνεται ότι σε αυτό ήταν επιτυχής.
Αλλά η λογική αυτή παραβλέπει ένα ουσιαστικό ερώτημα:
Παρά τη διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας, ήταν πραγματικά ελεύθερη η Φινλανδία; Δεν μου αρέσει, όπως δεν αρέσει σε πολλούς από τους συμπατριώτες μου Φινλανδούς, ό,τι η απάντηση είναι όχι. Η Φινλανδία δεν ήταν ελεύθερη. Το δόγμα της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής οδήγησε σε εντελώς απρόβλεπτα και ανεπιθύμητα αποτελέσματα στο εσωτερικό της χώρας.
Ο όρος Finlandisierung (φινλανδοποίηση) στην πραγματικότητα δεν αφορά στην εξωτερική πολιτική της Φινλανδίας. Ο όρος Finlandisierung δημιουργήθηκε από Γερμανούς πολιτικούς επιστήμονες, προκειμένου να περιγράψουν τα αποτελέσματα του δόγματος Paasikivi στο εσωτερικό της Φινλανδίας. Finlandisierung συμβαίνει όταν κάποιος διατηρεί ονομαστικά την εξωτερική κυριαρχία, ενώ στην πράξη την έχει απωλέσει στο εσωτερικό.
Ο τρόπος είναι απλός. Όταν υπάρχει μόνο μία αλήθεια και ένας στόχος ζωής ή θανάτου που υπαγορεύεται από την εξωτερική πολιτική μιας μικρής χώρας, αυτή η μοναδική αλήθεια διεισδύει σε ό,τι κάνει κανείς.
Είναι σαν να ζεις δίπλα σε ένα θηρίο που φοβάσαι: αποφεύγεις να αναστατώσεις το θηρίο με οποιοδήποτε κόστος. Ο φόβος διεισδύει στην κοινωνία από πάνω προς τα κάτω και το αντίστροφο.
Αλλάζει την πολιτική, τον πολιτισμό, τη δημοσιογραφία, την καθημερινή ζωή, την ατμόσφαιρα και τις σκέψεις.
Τα πάντα υπαγορεύονται από τις ιδιοτροπίες που μπορεί να έχει το θηρίο – ή από τι πιστεύουν οι εκλεκτοί πολιτικοί στη μικρότερη χώρα ότι είναι οι ιδιοτροπίες του.
Έτσι, κάποιοι άνθρωποι θα παραμερίζονται για πάντα επειδή οι σκέψεις τους δεν ταιριάζουν σε αυτή την μοναδική αλήθεια. Πολιτικά κόμματα θα μένουν εκτός κυβέρνησης για δεκαετίες, ακόμη και αν κερδίσουν εκλογές (θυμίζω ότι στη Φινλανδία οι κυβερνήσεις ήταν και είναι πολυκομματικές), γιατί το πρόγραμμά τους μπορεί να αναστατώσει το θηρίο.
Με την πάροδο του χρόνου, το θηρίο αναπτύσσει ισχυρά δίκτυα στο εσωτερικό της χώρας.
Και όπως συνέβη στην περίπτωση της Φινλανδίας, το θηρίο επέλεξε ποιες εμπορικές συμφωνίες ήταν καλές για τη Φινλανδία και σε ποιές διεθνείς οργανώσεις θα μπορούσε να ενταχθεί η Φινλανδία.
Το θηρίο επέλεξε επίσης αρχηγούς κομμάτων, κατάλληλους προεδρικούς υποψηφίους, αρχισυντάκτες εφημερίδων, διευθύνοντες συμβούλους της εθνικής ραδιοτηλεοπτικής εταιρείας.
Οι χρήσιμοι ντόπιοι φίλοι του θηρίου αποφάσισαν τι είδους πολιτιστικές αναφορές ήταν αποδεκτές και τι όχι, τι μπορούσε να ειπωθεί και τι όχι.
Η εξωτερική κυριαρχία κερδήθηκε, η εσωτερική κυριαρχία χάθηκε.
Μια φινλανδοποιημένη Ελλάδα θα είχε συνεχή αυτολογοκρισία, στα μέσα ενημέρωσης και στον δημόσιο λόγο. Θα είχε λιγότερη πολυφωνία και περισσότερη αναγκαστική ομοιομορφία. Θα έβλεπε μία διαίρεση μεταξύ εκείνων που είναι στη «σωστή πλευρά» ως συμπαθείς στην Τουρκία, και εκείνων που πρέπει να αποφεύγουν τη δημόσια ζωή, επειδή δεν συμφωνούν με την επίσημη πολιτική.
Ο διάλογος και η ζωηρή πολιτική συζήτηση θα γίνονταν κουρασμένοι μονόλογοι αυταρέσκειας που εξυπηρετούν έναν και μόνο στόχο.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να χαμηλώσει τη φωνή της στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλα διεθνή fora για οποιοδήποτε θέμα θα μπορούσε να αναστατώσει την Τουρκία, και με την πάροδο του χρόνου θα έχανε πολύτιμους φίλους.
Σε μια τέτοια Ελλάδα οι πολίτες της θα κοιτούσαν πάνω από τους ώμους τους με το φόβο ότι κάτι που λένε, κάνουν ή πιστεύουν θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος από την Τουρκία – και έτσι θα απέχουν από αυτό.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η όλη έννοια του Finlandisierung είναι το αντίθετο από αυτό που αντιπροσωπεύει η Ελλάδα, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια: την οικουμενική δημοκρατία.
Σε σύγκριση με το σκοτάδι της οπισθοδρομικής νέο-οθωμανικής Τουρκίας, η Ελλάδα είναι μια δυτική, σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, ένας φάρος ευρωπαϊκής κουλτούρας στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της εγγύς Ανατολής, φορέας ελπίδας.
Ακόμη και η σκέψη ότι η Ελλάδα θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πρόθυμη να θέσει σε κίνδυνο αυτή τη θέση με πονάει.
Μια φινλανδοποιημένη Ελλάδα θα ήταν πολύ μακριά από την Ελλάδα που θα μπορούσε να δώσει το ισχυρότερο δυνατό παράδειγμα στη γειτονική Τουρκία, δηλαδή μια ανοιχτή Ελλάδα που κοιτάει μπροστά και κάνει τις επιλογές της με βάση τις δικές της επιθυμίες, τα δικά της θέλω, τις δικές της ανάγκες και φιλοδοξίες.
Πολιτικός αναλυτής, Φινλανδός Φιλέλληνας
Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Τραγωδία!

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Γιάννος Χαραλαμπίδης: H ιστορία με τον Interconnector δεν είχε ξεκινήσει καλά. Είχε ξεκινήσει εκ του πονηρού μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, όπως διάφορα καπέλα. Γιατί και στην Κύπρο υπάρχουν δύο τάσεις.

Η πρώτη έχει σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση που υποστηρίζει την πραγματοποίηση του έργου και η άλλη τάση που έχει σχέση με τον Αβέρωφ Νεοφύτου που υποστηρίζει άλλα συμφέροντα για εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Απ’ ότι αποδεικνύεται, κάτι υπάρχει λάθος. Για άλλη μια φορά οι πολιτικές μας ηγεσίες αποδείχτηκαν μικρότερες από ένα τόσο μεγάλο έργο επωφελία του Ελληνισμού.

Είναι κρίμα. Οι κυβερνήσεις μας αποδεικνύονται για μια ακόμα φορά κατώτερες των περιστάσεων. Η τραγωδία είναι, ότι ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο δεν έχουν αντιπολίτευση για να μιλήσει για όλα αυτά τα θέματα. Εγώ λοιπόν δεν πιστεύω, ότι δεν είναι σκόπιμο όλο αυτό που προκύπτει με το έργο, αλλά γίνεται από ανικανότητα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ευρωπαϊκή Ένωση

Γιατί η Σκανδιναβία ετοιμάζεται για πόλεμο (με φόντο την Αρκτική)

Δημοσιεύτηκε

στις

Η Ρωσία, ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο νέος οξύτατος ανταγωνισμός συμφερόντων στην Αρκτική, καθώς λιώνουν οι πάγοι

Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, σημειώνει το Foreign Policy, ένα τέτοιο ερώτημα θα ήταν πραγματικά αδιανόητο για μία χώρα που επί 75 έτη τηρούσε μία πολύ προσεχτική στάση ουδετερότηρας, σε σχέση με το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία. Η άμυνα πολύ απλά δεν ήταν προτεραιότητα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το 2012 ο τότε αρχηγός του στρατού, Sverker Goranson, είχε προειδοποιήσει ότι, σε περίπτωση επίθεσης, «η Σουηδία μπορεί να επιβιώσει μόνο για μια εβδομάδα». Η προειδοποίηση ήταν τρομακτική. Αλλά και το σενάριο της επίθεσης φάνταζε τότε απίθανο.

Στο πρόσφατο Συνέδριο Κοινωνίας και Άμυνας στο Σάλεν, ωστόσο, όλοι κατέστησαν σαφές πως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο Σουηδός πρωθυπουργός Ulf Kristersson προέτρεψε μάλιστα τους πολίτες του να προετοιμαστούν για να αμυνθούν «με τα όπλα στα χέρια και τις ζωές μας στην πρώτη γραμμή».

Για τους Σκανδιναβούς γείτονες της Ρωσίας, η πλήρους κλίμακας εισβολή στην Ουκρανία έδωσε απότομο τέλος στο καθεστώς ουδετερότητας. Πέρυσι, η Φινλανδία έγινε το νεότερο μέλος του ΝΑΤΟ, με τη Σουηδία πιθανότατα να ακολουθήσει σύντομα, εν αναμονή και της τελικής έγκρισης από την Ουγγαρία. Και τούτο γιατί ξαφνικά, η ουδετερότητα άρχισε να μοιάζει πολύ περισσότερο με ευπάθεια. Στη Φινλανδία τον Δεκέμβριο του 2021, το 51 τοις εκατό των πολιτών αντιτασσόταν στην ένταξη στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, το 78 τοις εκατό υποστηρίζει τη συμμετοχή. Με αυτή τη συμμαχία έρχεται και η υπόσχεση της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ.

Οι πάγοι λιώνουν, οι αδυναμίες αναδύονται

Αυτές οι νέες συμμαχίες του βορρά αλλάζουν τη γεωπολιτική ισορροπία ισχύος, εξηγεί το FP, με τα έθνη της Αρκτικής που είναι μέλη του ΝΑΤΟ να είναι επτά. Και, καθώς το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική ανοίγει νέους πόρους και διαδρομές για τον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό, εκθέτει επίσης στο φως νέα αμυντικά τρωτά σημεία.

Σήμερα, καθώς η Ουκρανία και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ σπρώχνουν τη Ρωσία σε μια γωνία, οι παγκόσμιοι ηγέτες —μαζί με τους ίδιους τους Σκανδιναβούς— στρέφουν όλο και περισσότερο το βλέμμα με ανησυχία προς τον Βορρά. Ρωτούν: Πόσο πιθανή είναι η κλιμάκωση σε ψυχρότερα κλίματα;

«Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός και η στρατιωτικοποίηση στην περιοχή της Αρκτικής… είναι ανησυχητικός», παραδέχθηκε ο πρόεδρος της στρατιωτικής επιτροπής του ΝΑΤΟ, σε μια ομιλία του Οκτωβρίου 2023 στη Συνέλευση του Αρκτικού Κύκλου στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. «Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για στρατιωτικές συγκρούσεις που προκύπτουν στην Αρκτική», προειδοποίησε.

Η εποχή των κοινών συμφερόντων τελείωσε

Τις τελευταίες δεκαετίες, εξηγεί το FP, οι διμερείς και διεθνείς συμφωνίες μεταξύ της Ρωσίας και άλλων κρατών της Αρκτικής έδωσαν έμφαση στα κοινά συμφέροντα της ασφάλειας, των επιστημονικών ανακαλύψεων ή και των οικονομικών εκμεταλλεύσεων. Αλλά μετά την πλήρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτές οι συμφωνίες γρήγορα κατέρρευσαν.

Τον Μάρτιο του 2022, το Αρκτικό Συμβούλιο, ένα φόρουμ μεταξύ των οκτώ αρκτικών κρατών, ανέστειλε τις συνομιλίες. (Τον Μάιο του 2023, επαναλήφθησαν κάποιες συνομιλίες, αλλά δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει η συμμετοχή της Ρωσίας.) Τον Σεπτέμβριο του 2023, η Ρωσία εγκατέλειψε το μικρότερο Ευρω-Αρκτικό Συμβούλιο του Μπάρεντς με τη Νορβηγία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία – λέγοντας ότι τα σκανδιναβικά κράτη ευθύνονταν για «παράλυση» της συμφωνία.

Η «αρκτική εξαίρεση» ήταν… μύθος

Τον Φεβρουάριο του 2023, η Ρωσία τροποποίησε την πολιτική της για την Αρκτική, δίνοντας έμφαση σε νέες συμμαχίες με άλλα κράτη των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) και ιδιαίτερα με την Κίνα. Εκείνο τον μήνα, ανέστειλε επίσης τη συμμετοχή στο New START, την τελευταία συμφωνία ελέγχου πυρηνικών όπλων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας.

«Υπήρχε αυτή η μεταψυχροπολεμική πολιτική ιδέα της «αρκτικής εξαίρεσης», δηλαδή ότι ο Βορράς εξαιρείται από τις εξελίξεις στην παγκόσμια πολιτική», είπε ο Ράσμους Μπέρτελσεν, «Το πρόβλημα είναι ότι δεν ίσχυε ποτέ».

Το 2007, η ομιλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου απέρριψε σθεναρά μια παγκόσμια τάξη σταθερότητας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Την ίδια χρονιά, η Ρωσία εξαπέλυσε την πρώτη της κυβερνοεπίθεση στην Εσθονία και έκανε μια τολμηρή εδαφική διεκδίκηση της Αρκτικής, τοποθετώντας μια ρωσική σημαία στον βυθό της θάλασσας κάτω από τον Βόρειο Πόλο.

Ο βόρειος στόλος της Ρωσίας

Από το 2014, τη χρονιά που η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, η Ρωσία έχει αναπτύξει σταθερά έναν βόρειο στόλο πυρηνικών υποβρυχίων, πλοίων επιφανείας, πυραυλικών εγκαταστάσεων, εναέριων στόλων και σταθμών ραντάρ. Σήμερα, η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της Ρωσίας βρίσκεται στη χερσόνησο Κόλα, η οποία συνορεύει με τη Νορβηγία και τη Φινλανδία, όπου δοκιμάζει επίσης νέους υπερηχητικούς πυραύλους και ένα πυρηνικό drone τορπίλης. Αν και περίπου το 80 τοις εκατό των βόρειων χερσαίων δυνάμεων της Ρωσίας αναπτύχθηκαν στην Ουκρανία, οι αεροπορικές και θαλάσσιες δυνάμεις της παραμένουν άθικτες.

Ναυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι σκανδιναβικές χώρες υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας σε ΕΕ – ΝΑΤΟ

Δημοσιεύτηκε

στις

REUTERS/Dado Ruvic/Illustrations/File Photo

Η Ουκρανία το κύριο θέμα της συνόδου κορυφής του Συμβουλίου της Ευρώπης

Η Ουκρανία θα είναι το κύριο θέμα της συνόδου κορυφής του Συμβουλίου της Ευρώπης που θα διεξαχθεί στο Ρέικιαβικ, δήλωσε η πρωθυπουργός της Ισλανδίας.

Στο πλευρό της Ουκρανίας τάσσονται οι σκανδιναβικές χώρες στις προσπάθειές της να γίνει ενδεχομένως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τους ηγέτες της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας, της Δανίας και της Ισλανδίας σε κοινή ανακοίνωσή τους με τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

«Οι σκανδιναβικές χώρες θα συνεχίσουν την πολιτική, οικονομική, ανθρωπιστική και στρατιωτική τους υποστήριξη για όσο χρόνο χρειαστεί», αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση.

Η πρωθυπουργός της Δανίας δήλωσε ότι η Ουκρανία χρειάζεται τώρα στην υποστήριξή μας, όχι στο μέλλον. Τα μαχητικά αεροσκάφη εξακολουθούν να είναι ένα θέμα το οποίο συζητάμε με τους συμμάχους. Από την πλευρά της Δανίας, δεν έχει ακόμη κλείσει το θέμα των μαχητικών αεροσκαφών, τόνισε.

Ο Νορβηγός πρωθυπουργός δήλωσε απευθυνόμενος στο Ουκρανό πρόεδρο «Το θεωρώ μια ένδειξη ελπίδας ότι βρίσκεστε τώρα σε σκανδιναβικό έδαφος».

Ο πόλεμος αυτός πρέπει να τελειώσει και ο επιτιθέμενος πρέπει να βάλει τέλος σε αυτόν, υπογράμμισε.

Χαιρετίζω τα σημαντικά βήματα που λαμβάνει η ΕΕ για να προμηθεύσει την Ουκρανία με πυρομαχικά. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, δήλωσε από την πλευρά του ο Σουηδός πρωθυπουργός.

Η Ουκρανία θα είναι το κύριο θέμα της συνόδου κορυφής του Συμβουλίου της Ευρώπης που θα διεξαχθεί στο Ρέικιαβικ, δήλωσε η πρωθυπουργός της Ισλανδίας.

Ο πρόεδρος της Φινλανδίας Σάουλι Νιινίστο δήλωσε ότι «το θέμα της συνόδου κορυφής είναι ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, οι σκανδιναβικές χώρες συνεχίζουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία, τη σχέση της Ουκρανίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και την πρωτοβουλία της Ουκρανίας για μια δίκαιη ειρήνη».

Πηγές: ΑΜΠΕ, Reuters, Ναυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή