του Φάνη Ζουρόπουλου*
Όπως τόνισε στην ιστορική αγόρευσή του ο εισαγγελέας της Έδρας στη δίκη των πρωταιτίων της άγριας καταστολής, νομίζω ότι έφθασε η στιγμή να μιλήσει και η ιστορία, 44 χρόνια μετά τα γεγονότα της μεγαλύτερης και τελευταίας αυτόνομης εξέγερσης του Ελληνικού λαού.
Πως ήταν δυνατόν άλλωστε να επιχειρηθεί η αμαύρωση ενός γεγονότος που ο γράφων έζησε εκ των έσω, από την αρχή μέχρι το τέλος, συμμετέχοντας μάλιστα στην ακραία ομάδα εξέγερσης όπως έχω ήδη περιγράψει στο άρθρο μου «Πολυτεχνείο: 41 χρόνια πριν στα αμφιθέατρα» (που υπάρχει στο tovimatisaigialeias.gr, «άρθρα Ζουρόπουλου» και σε δεκάδες ακόμα αναρτήσεις σε αλλά site).
Εκεί περιέγραφα την ιστορική Γ.Σ. που έγινε στο αμφιθέατρο Γκίνη, με τη συμμετοχή Αριστεριστών, όπου βγήκε το δεύτερο ψήφισμα για «ανατροπή του κράτους» και όχι της Χούντας, όπως ήταν η κυρίαρχη άποψη, που εξαφανίστηκε όμως στον ορυμαγδό της μεταπολιτευτικής κομματίλας και καφρίλας των νεολαιών.
Το θέμα δεν είναι να ξαναπούμε το τι έγινε εκείνες τις ημέρες, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες έγινε. Κάθε μεγάλη εξέγερση, κάθε απόπειρα βίαιης ανατροπής ενός καθεστώτος ή μιας παγιωμένης κατάστασης, όπως η Χούντα των Συνταγματαρχών κρύβουν πάντα, ένα παρασκήνιο, μια πολιτική, ένα σχέδιο. Και η Ιστορία, που δεν κάνει τη χάρη κανενός, αλλά ακολουθεί τους δικούς της κανόνες, μπορεί να αργεί, αλλά δίνει τις πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων.
Τι έγινε λοιπόν το 1973; Η εξέγερση του λαού της Αθήνας, χωρίς αρχηγούς, καθοδηγητές και κομματάρχες, μπορούσε να είχε χτυπηθεί, από τις πρώτες στιγμές που οι «επαναστάτες» οχυρώθηκαν μέσα στο ΕΜΠ και πριν λειτουργήσουν τον Ραδιοφωνικό σταθμό, που με τις εκκλήσεις του έφερε τετραπλάσιους ακόμα στην κατάληψη αλλά και στους γύρω δρόμους.
Τι μεσολάβησε και δεν επιτέθηκαν ο Στρατός και οι Αστυνομικές δυνάμεις από το πρώτο 24ωρο; Γιατί άφησαν να γιγαντωθεί η εξέγερση και να απειλήσει ακόμα και την ίδια την Χούντα;
Πριν ακόμα ξεκινήσουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η Χούντα του Παπαδόπουλου είχε αρχίσει την «βελούδινη» πολιτικοποίηση του καθεστώτος με το «πείραμα Μαρκεζίνη», που όντως είχε θέσει χρονοδιάγραμμα για εκλογές, με την παραμονή βέβαια στην Προεδρία Δημοκρατίας του Γ. Παπαδόπουλου με αυξημένες αρμοδιότητες.
Το Φθινόπωρο του 1973, επίσης, η κυβέρνηση Μαρκεζίνη είχε στείλει γραπτή πρόσκληση προς την Αμερικανική κυβέρνηση να επανεξεταστεί το θέμα της παραμονής των Αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Η πρόσκληση είχε καταληκτική ημερομηνία το τέλος του 1973.
Τον Οκτώβριο του 1973 είχε ξεκινήσει και ο τέταρτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, γνωστός σαν Γιόμ Κιπούρ ή Ραμαντάν, με την αιφνιδιαστική επίθεση Αιγυπτίων και Σύριων εναντίον του Ισραήλ, για να ξεπλύνουν την ντροπή της ήττας του «πολέμου των 6ημερών» στα υψίπεδα του Γκολάν.
Η επίθεση είχε γίνει καθαρά με πρωτοβουλία του Αιγύπτιου Προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, ο οποίος μετά από σφοδρή αντεπίθεση του αιφνιδιασμένου Ισραήλ, που είχε αρχίσει να απωθεί τα Αραβικά στρατεύματα, ζήτησε από τον Έλληνα πρέσβη στο Κάιρο Α. Ι. Κοραντή να εισηγηθεί στην Ελληνική κυβέρνηση να μην επιτρέψει το πέρασμα των Αμερικανικών αεροπλάνων – και τον ανεφοδιασμό τους – που θα μετέφεραν υπερσύγχρονο πολεμικό υλικό στο κινδυνεύον Ισραήλ.
Ο Κοραντής, όπως απεκάλυψε ο ίδιος το 2011 στο «Βήμα», συνέταξε ένα άκρως απόρρητο τηλεγράφημα προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Πρωθυπουργό Σπύρο Μαρκεζίνη και τον υπουργό Εξωτερικών Χ. Ξανθόπουλο-Παλαμά, εισηγούμενος την αποδοχή του αιτήματος του Σαντάτ να μην περάσουν από τον εναέριο χώρο και ανεφοδιαστούν τα Αμερικανικά αεροπλάνα που θα μετέφεραν τον εξοπλισμό από ελληνικά αεροδρόμια.
Οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί όχι μόνο θορυβήθηκαν αλλά θύμωσαν αφάνταστα με την στάση της Ελληνικής κυβέρνησης και παρήγγειλαν εκδίκηση. Μάλιστα στην σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ που έγινε μια εβδομάδα αργότερα, ο ίδιος ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ είπε άγρια στον Έλληνα ΥΠΕΞ Ξανθόπουλο-Παλαμά, «Αυτό που κάνατε με τα Αμερικανικά αεροπλάνα θα το πληρώσετε ακριβά»! (Αποκαλύψεις του Επίτιμου τ. πρέσβη Σπ. Τετενέ).
Η ευκαιρία εκδίκησης ήλθε λίγο μετά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο Δ. Ιωαννίδης είχε ήδη αποκτήσει τις απαραίτητες διασυνδέσεις για την υλοποίηση του δικού του «οράματος» την ένωση δηλαδή της Κύπρου με την Ελλάδα, πρόθυμος να διώξει τον Γ. Παπαδόπουλο που αν μη τι άλλο «δεν θα έκανε ποτέ πόλεμο» για την Κύπρο!
Και έτσι η εξέγερση αφέθηκε να γιγαντωθεί και να αποτελέσει την αφορμή να αντικατασταθεί ο Παπαδόπουλος με τον Ιωαννίδη και τον ανεκδιήγητο Ανδρουτσόπουλο, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες, ενώ οι Αμερικανοί «κλάδεψαν» τον Παπαδόπουλο, εκδικούμενοι για την απόπειρα πολιτικοποίησης του καθεστώτος με τον Μαρκεζίνη αλλά και για τα αεροπλάνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το πρώτο έγγραφο που έφυγε από το Ελληνικό ΥΠΕΞ από τη νέα Κυβέρνηση του Ιωαννίδη έδινε παράταση παραμονής επ’ αόριστον στην Ελλάδα των Αμερικανικών βάσεων.
Βεβαίως και κανένας από τους αγνούς και ηρωικούς αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν ήξερε ούτε κατά διάνοια αυτά τα διεθνή παρασκήνια, τα οποία γνώριζαν ελάχιστοι άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών, η CIA, η Μοσάντ, η ΚΥΠ κάποιοι διπλωμάτες και ο περίγυρος του Παπαδόπουλου.
Και για μια φορά ακόμα έστω και μετά από 44 χρόνια επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι πίσω από κάθε μεγάλη γεωπολιτική εξέλιξη «κρύβεται και κάτι άλλο», στην προκειμένη περίπτωση ένας ηλίθιος εθνικιστής Ταξίαρχος όπως ο Δ. Ιωαννίδης, η πτώση του Παπαδόπουλου και στη συνέχεια η προδοσία της Κύπρου!
Η ιστορία είπαμε αργεί, αλλά βγάζει την αλήθεια, χωρίς να αναιρεί τις ηρωικές στιγμές του Πολυτεχνείου, μια από τις λαμπρότερες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας, που θα παραμείνει στους αιώνες σαν την «τελευταία αυθόρμητη Επανάσταση» του Ελληνικού λαού ενάντια στην Τυραννία και την στέρηση των Δημοκρατικών του Ελευθεριών.
Κάτι που δεν ξανάγινε μέχρι τώρα και ούτε θα ξαναγίνει!
*Εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου
Σύμφωνα με το σχέδιο, η επίθεση θα γινόταν σ’ ένα στενό μέτωπο στη Νορμανδία, στις βόρειες ακτές της Γαλλίας, από πέντε σώματα στρατού.
Μεγάλη σημασία είχε και η αξιοποίηση της αεροπορικής υπεροχής των Συμμάχων, ώστε να εξουδετερωθεί η εχθρική πολεμική αεροπορία και να απομονωθεί το συγκοινωνιακό δίκτυο της Βόρειας Γαλλίας.
Το βασικό του πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να περιφρουρεί 3.000 μίλια δυτικοευρωπαϊκής ακτής, από την Ολλανδία έως τα ιταλικά σύνορα.
Τις χερσαίες δυνάμεις διοικούσε ο άγγλος στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερι, που είχε απέναντί του ένα παλαιό γνώριμό του από τις επιχειρήσεις στην Αφρική, τον γερμανό στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ.
Με το σούρουπο μεγάλα προγεφυρώματα είχαν ήδη δημιουργηθεί και στις πέντε περιοχές της απόβασης και η τελική επιχείρηση για τη συντριβή τής Γερμανίας είχε αρχίσει.
Οι συνεχείς συγκρούσεις έφθειραν τα γερμανικά στρατεύματα και στις 25 Ιουλίου ο στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϊ διέσπασε το δυτικό μέτωπο και μέσα σε λίγες μέρες εξάλειψε κάθε αντίσταση στην πορεία του προς τον Σηκουάνα.
