Απόψεις
Η Γαλλία αντιμέτωπη με το τζιχαντισμό του Τούρκου συμμάχου της
.
- Ένα μήνα πριν από τις επιθέσεις στο Παρίσι-Σεν Ντενί, ο πρόεδρος Ερντογάν πραγματοποίησε εκλογική συγκέντρωση στα γερμανογαλλικά σύνορα, στο Στρασβούργο, σαν να ήταν σπίτι του. Το πλήθος φώναζε: «Είμαστε στρατιώτες σου. Είσαι ο αρχηγός μας».
Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και η κυβέρνηση του Ζαν Καστέξ έχουν συντάξει ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της πολιτικής χειραγώγησης της μουσουλμανικής πίστης. Αυτό το κείμενο συζητείται επί του παρόντος στο Κοινοβούλιο.
Περιστρέφεται γύρω από τέσσερις ισχυρές ιδέες, όπως η απαγόρευση χρηματοδότησης των πολιτιστικών ενώσεων από ξένα κράτη. Ο καθένας συνειδητοποίει καλά ότι πρόκειται για το κεφάλι του ισλαμισμού, αλλά κανείς δεν τολμά να ονομάσει αυτά τα κράτη: τη Τουρκία και το Κατάρ, με καθοδήγηση του Ηνωμένου Βασίλειου και των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι, η καταπολέμηση του ισλαμισμού στη Γαλλία έχει πολλαπλές και βάναυσες συνέπειες στην εξωτερική πολιτική. Κανένα κόμμα δεν τολμά να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα καθιστώντας αναποτελεσματικές όλες τις προσπάθειες σε αυτόν τον αγώνα.
.
Η Γαλλία ήδη γνώρισε αυτόν τον δισταγμό απέναντι στον ισλαμισμό στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Εκείνη την εποχή, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριζαν τους τζιχαντιστές στην Αλγερία ενάντια στη γαλλική επιρροή. Το Λονδίνο προσέφερε επίσης πολιτικό άσυλο σε αυτούς τους «δημοκράτες» που πολεμούν εναντίον ενός στρατιωτικού καθεστώτος. Ο υπουργός Εσωτερικών, Τσαρλς Πάσκουα, στη συνέχεια ξεκίνησε μια αναμέτρηση που θα τον οδηγήσει να ρίξει τα μέλη μιας ομάδας κομάντο της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας (GIA) που έκαναν αεροπειρατεία σε ένα αεροπλάνο της Air France και θα απελάσει τον επικεφαλής του σταθμού της CIA. στο Παρίσι (ο οποίος συμμετείχε επίσης σε υπόθεση οικονομικής κατασκοπείας). Το ζήτημα διευθετήθηκε έτσι για 20 χρόνια..
Η Γενική Διεύθυνση Εσωτερικής Ασφάλειας (DGSI) ενέπνευσε ένα φάκελο του Τύπου, στην Journal du Dimanche, της 7ης Φεβρουαρίου 2021, σχετικά με το πώς «ο Ερντογάν διεισδύει στη Γαλλία». Σημειώσετε το καλά: η εφημερίδα δεν εμπλέκει την Τουρκία, αλλά μόνο τον πρόεδρο Ερντογάν. Ομοίως, τουλάχιστον αρχικά, δεν αναφέρει το Κατάρ, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο ή τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προπαντός, αναφέρει το Millî Görüş που κατακλύζει, χωρίς να σημειώνει ότι ήταν η πολιτοφυλακή του προέδρου Necmettin Erbakan και ότι ο πρόεδρος Ερντογάν ήταν ένας από τους ηγέτες της. Τέλος, παραλείπει να αναφέρει τον υποτιθέμενο ρόλο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου 2015 (στο Bataclan).
.
Αυτό το θέμα θα αναπτύξουμε διορθώνοντας πολλές προκαταλήψεις.
- Ο Didier Lemaire, καθηγητής φιλοσοφίας στην περιοχή του Παρισιού (στη Γαλλία, η φιλοσοφία διδάσκεται τον τελευταίο χρόνο του λυκείου), απειλήθηκε από ισλαμιστές επειδή τολμά να συζητήσει για το πολιτικό Ισλάμ. Τέθηκε υπό αστυνομική προστασία.
Ισλάμ: πίστη και πολιτική
Ο Μωάμεθ ήταν ταυτόχρονα προφήτης, πολέμαρχος και πρίγκιπας. Το Ισλάμ που ίδρυσε ήταν τόσο μια ιδιαίτερη τελετή του Χριστιανισμού [1], η πολιτική του έναντι των φυλών της Αραβικής Χερσονήσου όσο και το δίκαιο που εξέδωσε. Κανείς δεν κατάφερε, όταν πέθανε, να διακρίνει την πνευματική του κληρονομιά από την πολιτική και στρατιωτική του δράση. Αντίθετα, οι πολιτικοί διάδοχοί του (στα αραβικά: «Χαλίφες») κληρονόμησαν την εξουσία του σε θρησκευτικά θέματα, αν και δεν είχαν καμία θεολογική γνώση και, μερικές φορές ακόμη, δεν πίστευαν στο Θεό.
.
Σήμερα, οι Μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη φιλοδοξούν να κάνουν διαλογή σε αυτό το Ισλάμ, να διατηρήσουν μόνο το πνευματικό μέρος και να εγκαταλείψουν χρονολογημένες πτυχές, ιδίως τη Σαρία. Αντίθετα, ο πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος επιθυμεί επίσημα να κηρυχθεί Χαλίφης των Μουσουλμάνων στις 29 Οκτωβρίου 2023 (εκατονταετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας), κάνει τα πάντα για να αντιταχθεί.
.
Πρόκειται επομένως για μάχη μεταξύ δύο πολιτισμών. Όχι μεταξύ της ευρωπαϊκής κουλτούρας και αυτής της Τουρκίας, αλλά μεταξύ του σύγχρονου πολιτισμού και ενός άλλου, ο οποίος εξαφανίστηκε πριν από έναν αιώνα.
- Ο πρώην ισλαμιστής πρωθυπουργός Νεκμέτνιν Ερμπακάν και οι σωματοφύλακες του. Σημειώσετε στα δεξιά της φωτογραφίας τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ερντογάν: ένας ισλαμιστής αλήτης που έγινε πρόεδρος
Ο πρόεδρος Ερντογάν δεν είναι πολιτικός σαν τους άλλους. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αλήτης που έσπειρε βία στους δρόμους της πρωτεύουσας. Εισήλθε στην πολιτική τη δεκαετία του ‘70 με την ένταξη του σε μια ισλαμιστική πολιτοφυλακή, την Akıncılar, έως ότου ενταχθεί σε αυτή που δημιουργήθηκε κατά την πτώση του πρωθυπουργού Necmettin Erbakan το 1997, ο Millî Görüş .
.
Αυτή η οργάνωση τραμπούκων χρηματοδοτούταν από το Ιράκ του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν και τέθηκε υπό τον έλεγχο του Μεγάλου Δασκάλου του Τάγματος των Σούφι των Νακμπάντι, στρατηγού Ezzat Ibrahim Al-Douri, μελλοντικού αντιπρόεδρου του Ιράκ.
- Στο Αφγανιστάν, ο Gulbuddin Hekmatyar με, στα πόδια του, τον Rachid Ghanoucchi (στα αριστερά στη φωτογραφία) και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (στα δεξιά).
Ο Αγγλοτυνήσιος Ραχίντ Γκανούτσι, μια από τις σπουδαίες προσωπικότητες της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων, δήλωσε: «Στον αραβικό κόσμο της γενιάς μου, όταν οι άνθρωποι μιλούσαν για το ισλαμικό κίνημα, μιλούσαν για τον Ερμπακάν. Όταν μιλούσαν για τον Ερμπακάν, ήταν με το τρόπο με τον οποίον μιλούσαν για τους Hassan al-Banna και Sayyed Qutb». Επομένως, παρότι το ισλαμικό κίνημα είναι οργανικά διαχωρισμένο μεταξύ των Αδελφών Μουσουλμάνων αφενός και των Νακμπάντι αφετέρου, σχηματίζουν αναμφίβολα μια ενιαία και μοναδική ιδεολογία.
.
Στο όνομα του Millî Görüş ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπαιξε αποτελεσματικό ρόλο στους πολέμους στο Αφγανιστάν στο πλευρό του Gulbuddin Hekmatyar και στους πολέμους στην Τσετσενία στο πλευρό του Shamil Basayev. Μόλις έγινε πρόεδρος, καθιερώθηκε ως ηγέτης αυτού του ρεύματος κατά τη διάρκεια του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Συρία. Σήμερα, είναι ταυτόχρονα ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων (εγκατεστημένων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη) και των Νακμπάντι (εγκατεστημένων περισσότερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Ρωσικό Νταγκεστάν, τη Νότια Ασία και στο Κινέζικο Σινγιάνγκ).
Τα ισλαμικά δίκτυα
Ο μετασχηματισμός του Τάγματος των Νακμπάντι και η δημιουργία της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων στο μοντέλο της Μεγάλης Ενωμένης Στοάς της Αγγλίας οδηγήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο στο πλαίσιο του «Μεγάλου Παιχνιδιού» όπου η τελευταία ήταν αντίπαλος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της αποικιακής κατάκτησης του Σουδάν. Ακόμα και σήμερα, η MI6 ασκεί άμεσο έλεγχο σε αυτούς τους δύο οργανισμούς. Αλλάζουν οι δωρητές (πρώτα η Σαουδική Αραβία, μετέπειτα το Κατάρ και η Τουρκία), αλλά ποτέ ο εντολοδόχος.
.
Πριν από τον Α ’Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το Πανεπιστήμιο Al-Azhar του Κάιρου για να ενώσουν τον μουσουλμανικό κόσμο πίσω από μια και μόνο έκδοση του Κορανίου (υπήρχαν περίπου 40 εκείνη την εποχή). Ο στόχος ήταν να αποκλειστούν από το κείμενο τα αποσπάσματα που χρησιμοποιούσε η σκληρή σουδανική αίρεση του Mahdi εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μεγάλος Ιμάμης του Al-Ahzar στάλθηκε για να αλλαξοπιστήσει τους Σουδάνους Μουσουλμάνους στο «αληθινό» Ισλάμ που μόλις είχε γεννηθεί.
- Άρθρο του Sayyed Qutb, που δημοσιεύθηκε στο al-Taj al-Masri (το «Στέμμα της Αιγύπτου»), στις 23 Απριλίου 1943: «Γιατί έγινα ελεύθερος τέκτονας». Στη συνέχεια, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατήγγειλαν τον Τεκτονισμό γενικά και διέγραψαν την σταδιοδρομία του κύριου στοχαστή τους.
Η πρώτη μορφή της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων ιδρύθηκε από τον Αιγύπτιο Χασάν Ελ-Μπάννα. Σχεδιάστηκε ως επέκταση των βρετανικών επενδύσεων στο Ισλάμ. Η δεύτερη μορφή της Αδελφότητας οργανώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την εκτέλεση του Χασάν Ελ-Μπάννα, απευθείας από την MI6. Γρήγορα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήγαγαν έναν άθεο μασόνο διανοούμενο, τον Sayyed Qutb. Ο τελευταίος αλλαξοπίστησε στο Ισλάμ, το οποίο είδε ως όπλο για να πάρει την εξουσία. Δημιούργησε μια δυαδική ιδεολογία (αυτοί και εμείς, το απαγορευμένο και το επιτρεπόμενο) και κήρυξε τον τζιχάντ.
.
Σταδιακά, υπό βρετανικό έλεγχο και με χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία (Ισλαμικός Παγκόσμιος Σύνδεσμος), η Αδελφότητα επεκτάθηκε σε όλα τα μέρη που τώρα ονομάζουμε ευρύτερη Μέση Ανατολή. Κατέλαβαν την εξουσία στο Πακιστάν καθιστώντας δυνατή τον πόλεμο της CIA εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Στη συνέχεια μετατράπηκαν σε πραγματικό στρατό και πολέμησαν στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη στο πλευρό του Πεντάγωνου. Εμπλέκονται σήμερα σε μερικές συγκρούσεις, ιδίως στο Σαχέλ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη και στο Αφγανιστάν.
.
Το Ιράν του Ρουχολάχ Χομεϊνί βασίζεται επίσης στη σύλληψη του πολιτικού Ισλάμ. Ο Αγιατολάχ είχε συναντήσει τον Χασάν Ελ Μπάννα στο Κάιρο, όχι για να συσπειρωθεί μαζί του, αλλά για να μοιράσουν μαζί τον μουσουλμανικό κόσμο. Ο σημερινός Οδηγός της Επανάστασης Αλί Χαμενεϊ έχει μεταφράσει δύο βιβλία του Sayyed Qutb τον οποίο λέει ότι θαυμάζει. Προσκαλεί συστηματικά τους Αδελφούς στα συνέδρια που οργανώνει για το Ισλάμ, αλλά οι δύο ομάδες δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να συκοφαντεί η μια την άλλη ιδιωτικά. Έχει δημιουργηθεί ένα είδος ένοπλης ειρήνης μεταξύ τους.
.
Οι Ευρωπαίοι γενικά, και οι Γάλλοι ειδικότερα, αρχίζουν μόλις να ενδιαφέρονται για το πολιτικό Ισλάμ, το οποίο δεν μπορούν να διακρίνουν από τη μουσουλμανική πνευματικότητα παρά το έργο του Louis Massignon.
Η Τουρκία και το ΝΑΤΟ
- “Το γαλλικό κράτος συνένοχο εγκληματικών ομάδων”
.
Επιστροφή στην Τουρκία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες την συμπεριέλαβαν στο ΝΑΤΟ επειδή συνόρευε με τη Σοβιετική Ένωση. Μπόρεσαν να εκτιμήσουν την αξία των στρατιωτών της κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, χωρίς τους οποίους θα είχαν υποστεί ντροπιαστική ήττα. Οι ίδιοι οργάνωσαν την εργατική μετανάστευση των Τούρκων πολιτών στη Δυτική Γερμανία προκειμένου να σταθεροποιήσουν τον πληθυσμό τους στο στρατόπεδο του Ατλαντικού. Περαιτέρω, δεδομένου ότι οι Κούρδοι Τούρκοι δημιούργησαν το PKK με τη βοήθεια των Σοβιετικών, οι αρχές κατοχής των ΗΠΑ στη Γερμανία μπορούσαν να τους παρακολουθούν άμεσα.
Στη συνέχεια, όταν η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε, οι Ηνωμένες Πολιτείες μείωσαν την πίεση τους. Τούρκοι εργάτες άρχισαν να πλημυρίσουν από τη Δυτική Γερμανία σε άλλες παραμεθόριες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας.
.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εγκαταστήσει την ευρωπαϊκή έδρα των Αδελφών Μουσουλμάνων στο Μόναχο και στη συνέχεια στη Γενεύη γύρω από τον Saïd Ramadan (σύζυγο της κόρης του Χασάν Ελ-Μπάννα και πατέρα των Ταρίκ και Χάνι Ραμαζαντ). Μετά από κάθε αποτυχημένο πραξικόπημα στη Μέση Ανατολή, το ΝΑΤΟ έβαζε τη Γερμανία ή τη Γαλλία να χορηγήσουν πολιτικό άσυλο. Έτσι ώστε, αυτές οι δύο χώρες έχουν ιστορικά μεγαλώσει τους εχθρούς τους στο κόρφο τους. Ο Τσαρλς Πάσκουα ήταν ο πρώτος που αντιτάχθηκε σε αυτήν τη συμμαχία κορόιδων. Οι φάκελοι που είχαν συσσωρευτεί από τις γαλλικές γενικές υπηρεσίες πληροφοριών διαταξινομήθηκαν πρόσφατα από τον Jean-Loup Izambert [2].
- Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ διαδηλώνει ενάντια στην τρομοκρατία αγγαλιά με τον Αϊμάν Μάζεικ, γενικό γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου των Μουσουλμάνων. Αυτή η οργάνωση, με την ορμή των εξόριστων μελών των Σύρων Αδελφών Μουσουλμάνων και υπό τη διεύθυνση του Millî Görüş, συγκεντρώνει διάφορες ενώσεις, συμπεριλαμβανομένης της Atib (Ένωση Τουρκο-Ισλαμικών Πολιτιστικών Συλλόγων στην Ευρώπη), ενός σώβρακου των Γκρίζων Λύκων.
- Ο Bekir Altaş, ο άνθρωπος του Ερντογάν στην Ευρώπη, ελέγχει τη διασπορά από την Κολωνία, υπό την προστασία του ΝΑΤΟ. Ως επικεφαλής του Millî Görüş, οργάνωσε τις επιθέσεις εναντίον των Αρμενίων στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και κατέστρεψε τον γαλλικό Χάρτη της κοσμικότητας.
Με την ισλαμιστική στροφή που επιβλήθηκε στην Τουρκία από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οργανισμός για τα θρησκευτικά θέματα (Diyanet) έχει αναπτύξει σημαντικά την επιρροή του στη διασπορά. Πολλαπλασίασε τον αριθμό των ιμάμηδων που διατέθηκαν και βασίστηκε στον Millî Görüş, και πιο πρόσφατα στους Γκρίζους Λύκους (μια άλλη τουρκική πολιτοφυλακή, επίσης συνδεδεμένη με το ΝΑΤΟ, αλλά που απαγορεύτηκε τώρα στη Γαλλία [3]).
Ο Ερντογάν και οι επιθέσεις του 2015 και του 2016 στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες
Οι έρευνες για τις επιθέσεις στο Paris-Saint Denis και Bruxelles-Zaventem το 2015 και το 2016 αντίστοιχα, απόδειξαν ότι δεν πραγματοποιήθηκαν ως ενέργειες μεμονωμένων μαχητών. Σύμφωνα με τους Γάλλους και Βέλγους ερευνητές, αυτές ήταν επιχειρήσεις στρατιωτικού τύπου. Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος στρατός τις οργάνωσε;
.
Οι ερευνητές έδειξαν ότι οι δύο ομάδες είχαν πολύ στενή σχέση. Επομένως, πρόκειται για τον ίδιο εντολοδόχο.
.
Τέσσερις ημέρες πριν από τις επιθέσεις των Βρυξελλών-Ζάβεντεμ, ο πρόεδρος Ερντογάν απείλησε ρητά την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά και το Βέλγιο ειδικότερα για τρομοκρατική επίθεση [4]. Μια μέρα μετά από αυτό το λουτρό αίματος, ο ευνοϊκός τουρκικός Τύπος προς τον πρόεδρο δεν έκρυβε τη χαρά του [5].
.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι διέταξε εξίσου τις επιθέσεις του Παρισιού-Σεν Ντενί, καθώς η Γαλλία πρόδωσε τις δεσμεύσεις της υπέρ της Τουρκίας στη Συρία [6].
- Φωτογραφία βίντεο-παρακολούθησης του αεροδρομίου του Brussels-Zaventem. Βλέπουμε τρία μέλη του κομάντο, συμπεριλαμβανομένου του μυστηριώδους «άντρα με το καπέλο», ο οποίος ήταν ήδη παρών κατά τη διάρκεια των επιθέσεων στο Παρίσι.
Όπως πάντα, ο μόνος τζιχαντιστής που αναγνωρίστηκε ότι ανήκε και στους κομάντο του Παρισιού και των Βρυξελλών (Mohammed Abrini, «ο άνθρωπος με το καπέλο») αναγνωρίστηκε ως πληροφοριοδότης των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών [7].
.
Είπατε «χρηματοδότηση τζιχαντιστών που δρουν σε γαλλικό έδαφος»;
.
[3] «Οι Γκρίζοι Λύκοι επιχειρούν αντι-Αρμενικά πογκρόμ στη Γαλλία», «Η Γαλλία θα απαγορεύσει τους Τούρκους Γκρι Λύκους», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 30 Οκτωβρίου και 3 Νοεμβρίου 2020.
[4] « Erdoğan menace l’Union européenne », par Recep Tayyip Erdoğan, Réseau Voltaire, 18 mars 2016.
[5] “Υπεύθυνη για το λουτρό αίματος των Βρυξελλών είναι η Τουρκία – Ορίστε οι αποδείξεις!”, του Σάββας Καλεντερίδης , Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 24 mars 2016.
[6] “Το κίνητρο των επιθέσεων στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες“, του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 28 Μαρτίου 2016.
[7] “First Isis supergrass helps UK terror police”, Tom Harper, The Times, June 26th, 2016. « Terror suspect dubbed ’the man in the hat’ after Paris and Brussels attacks becomes British police’s first ISIS Supergrass », Anthony Joseph, Daily Mail, June 26th, 2016.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν4 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Video8 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.