Ακολουθήστε μας

Απόψεις

Προεδρικές εκλογές στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας

Δημοσιεύτηκε

3 έτη πριν

στις

Τιερί Μεϊσάν

Οι συριακές προεδρικές εκλογές ήταν ένας εορτασμός της νίκης ενάντια στις εξωτερικές επιθέσεις. Επιβεβαίωσε την εξουσία του Μπασάρ αλ Άσαντ, όχι για τις πολιτικές του ιδέες, αλλά για το θάρρος και την επιμονή του ως πολέμαρχου. Οι Δυτικοί, που έχασαν αυτόν τον πόλεμο, δεν τον αποδέχονται ακόμη. Θεωρούν επομένως άκυρες και μη γινόμενες τις εκλογές αυτές. Επιμένουν να απεικονίζουν τις συριακές αρχές ως βασανιστές και δεν μπορούν να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι, Γαλλία


Φρούριο Δαμασκού 29/05/2021

Η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας μόλις διεξήγαγε προεδρικές εκλογές παρά την εχθρότητα της Δύσης που εξακολουθεί να επιθυμεί ταυτόχρονα να την διαλύσει και να την ανατρέψει υπέρ μιας μεταβατικής κυβέρνησης σύμφωνα με το μοντέλο της Γερμανίας και της Ιαπωνίας στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου [ 1 ]. Η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε δίκαια σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές από όλες τις χώρες που διαθέτουν πρεσβεία στη Δαμασκό. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ εξελέγη συντριπτικά για τέταρτη θητεία.

Αυτά τα δεδομένα αξίζουν κάποια εξήγηση. Ουσιαστικά, αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί το 2014, κατά τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, οι θέσεις των Δυτικών δεν έχουν αλλάξει καθόλου παρά την στρατιωτική ήττα τους.

Το πλαίσιο

Το 2010 (δηλαδή πριν από τον πόλεμο), η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας ήταν ένα κράτος με έντονη δημογραφική και οικονομική ανάπτυξη. Ο πρόεδρος του ήταν ο πιο δημοφιλής αρχηγός αραβικού κράτους, τόσο στη χώρα του όσο και στον αραβικό κόσμο. Περπατούσε με τη σύζυγό του, χωρίς συνοδεία, οπουδήποτε στη Συρία. Θεωρούταν στη Δύση ως θετικό παράδειγμα απλότητας και εκσυγχρονισμού.

Όταν, με βάση ψευδείς πληροφορίες, τα Ηνωμένα Έθνη εξουσιοδότησαν τη Δύση να επέμβει στη Λιβύη, το τηλεοπτικό κανάλι του Κατάρ, Al–Jazeera, ζήτησε για αρκετούς μήνες μάταια από τους θεατές του να σηκωθούν στη Συρία εναντίον του κόμματος Μπαάθ. Μετά την πτώση της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίας κάτω από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, ένοπλες ομάδες κατέστρεψαν σύμβολα του κράτους και επιτέθηκαν σε πολίτες στη Συρία. Όπως και στη Λιβύη, έβρισκαν διαμελισμένα ανθρώπινα σώματα στους δρόμους. Τελικά, μετά από την έκκληση του Al–Jazeera , της al–Arabiya και των Αδελφών  Μουσουλμάνων, ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, γενικά μόνο με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν «αληθινός μουσουλμάνος», αλλά «άπιστος αλαουίτης». Δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα δημοκρατίας, μια έννοια που απεχθάνονται οι Ισλαμιστές.  Ωστόσο, άλλες διαδηλώσεις, που διοργανώθηκαν από το PSNS, καταδίκαζαν την οργάνωση της διοίκησης και τον καταχρηστικό ρόλο των μυστικών υπηρεσιών. Στρατιώτες της Ισλαμικής Ομάδας που μαχόταν στη Λιβύη (GICL), οι οποίοι μόλις είχαν τοποθετηθεί στην εξουσία στην Τρίπολη από το ΝΑΤΟ, μεταφέρθηκαν στην Τουρκία με τα όπλα τους από τα Ηνωμένα Έθνη ως «πρόσφυγες», προτού ιδρύσουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό [ 2]. Ο «εμφύλιος πόλεμος» ξεκινούσε τότε, ενώ οι δυτικοί ηγέτες φώναζαν «ο Μπασάρ πρέπει να φύγει!» (και όχι «Δημοκρατία!»).

Για δύο χρόνια, ο συριακός πληθυσμός αντιμετώπισε δύο διαφορετικές αφηγήσεις για τα γεγονότα. Από τη μία πλευρά, τα συριακά μέσα ενημέρωσης κατάγγελλαν μια εξωτερική επίθεση και δεν ανέφεραν τις διαδηλώσεις κατά της οργάνωσης του κράτους, από την άλλη, τα αραβικά μέσα ενημέρωσης ανακοίνωναν την επικείμενη πτώση του «καθεστώτος» και την ίδρυση κυβέρνησης της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων. Στην πραγματικότητα, ένα μικρό μέρος του πληθυσμού υποστήριζε αυτήν τη μυστική οργάνωση. Οι ταραχές έκαναν πολύ περισσότερα θύματα μεταξύ της αστυνομίας και του στρατού παρά στον άμαχο πληθυσμό.  Σταδιακά, οι Σύροι συνειδητοποίησαν ότι ανεξάρτητα από τα λάθη της Δημοκρατίας, ήταν εκείνη που τους προστάτευε και όχι οι τζιχαντιστές.

Κατά τη διάρκεια αυτού του τριετούς «εμφυλίου πολέμου», οι ένοπλοι τζιχαντιστές που συντονίζονταν από το ΝΑΤΟ από τη Σμύρνη (Τουρκία), υπό την επίβλεψη Τούρκων, Γάλλων και Βρετανών αξιωματικών, κατέλαβαν την ύπαιθρο, ενώ ο αραβικός στρατός της Συρίας υπερασπίστηκε τον ανασυγκροτημένο πληθυσμό στις πόλεις. Το 2014, η ρωσική αεροπορία παρενέβη κατόπιν αιτήματος της Συρίας για βομβαρδισμό των υπόγειων εγκαταστάσεων που έχτιζαν οι τζιχαντιστές. Στη συνέχεια, ο συριακός αραβικός στρατός άρχισε να επανακτήσει το έδαφος. Το 2014 το ΝΑΤΟ ενθάρρυνε επίσης τον μετασχηματισμό μιας ιρακινής τζιχαντιστικής ομάδας που έγινε το Ντάες (δηλαδή το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε») [3]. Μέσα σε ένα χρόνο, ο αριθμός των ξένων τζιχαντιστών που πολεμούσαν εναντίον της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας ξεπέρασε τους 250.000 άντρες. Είναι επομένως απολύτως παράλογο να συνεχίσουμε να μιλάμε για «εμφύλιο πόλεμο».

Το 2014, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας δημιούργησε ένα Υπουργείο Συμφιλίωσης, υπό την εξουσία του ηγέτη του PSNS, Ali Haïdar. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών πολέμου, η Δημοκρατία εργάστηκε για την αμνηστία των Σύρων που είχαν συνεργαστεί με τους εισβολείς και για την επανένταξή τους στην κοινωνία.

Σήμερα, η χώρα χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: το μεγαλύτερο μέρος της ελέγχεται από την κυβέρνηση της Δαμασκού · το κυβερνείο της Ιντλίμπ, στα βορειοδυτικά, όπου οι τζιχαντιστές έχουν ανασυνταχθεί, τίθεται υπό την προστασία του τουρκικού στρατού κατοχής · τα βορειοανατολικά έχουν καταλαμβάνονται από τον αμερικανικό στρατό και τις κουρδικές πολιτοφυλακές · Τέλος, τα υψώματα του Γκολάν, στα νότια, καταλαμβάνονται από το Ισραήλ, το οποίο τα προσάρτησε μονομερώς πριν τον πόλεμο.

Η θέση των ξένων δυνάμεων

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το Ιράν και η Ρωσία βρίσκονται νόμιμα στη Συρία, ενώ το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν παράνομα διάφορα μέρη της επικράτειάς της.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είχαν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο στρατιωτικό συνασπισμό στην ανθρώπινη ιστορία, με τον παράδοξο τίτλο «οι Φίλοι της Συρίας», απέτυχαν να τους κρατήσουν ενωμένους. Σταδιακά, όλοι οι “φίλοι” έχουν ανακτήσει την αυτονομία τους και επιδιώκουν τους δικούς τους στόχους.

 Καθώς το Πεντάγωνο σκόπευε να καταστρέψει το συριακό κράτος σύμφωνα με το δόγμα Rumsfeld/Cebrowski [4],

  • η Τουρκία ήλπιζε να προσαρτήσει ορισμένα χαμένα οθωμανικά εδάφη, όπως ορίζεται από τον «εθνικό όρκο» του 1920 [5],
  • το Ηνωμένο Βασίλειο προσπαθούσε να ανακτήσει τα αυτοκρατορικά οικονομικά συμφέροντα του,
  • και η Γαλλία επιθυμούσε να αποκαταστήσει την εντολή της, όπως τέθηκε από την κοινωνία των Εθνών το 1922 [6].

Μετά από 10 χρόνια πολέμου, με τα όπλα έχοντας μιλήσει, είναι σαφές ότι ο λαός της Συρίας θέλει να διατηρήσει τη Δημοκρατία του και ότι η τελευταία έχει περάσει στη τροχιά της Ρωσίας. Ποτέ, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μεσοπρόθεσμα, οι Δυτικοί δεν θα μπορέσουν πλέον να την διαμορφώσουν όπως θέλουν. Θα περιμέναμε λοιπόν από εκείνους να σημειώσουν την ήττα τους και να αλλάξουν τη ρητορική τους. Ωστόσο, τίποτα δεν άλλαξε. Στην πολιτική όπως στην επιστήμη, τα δόγματα δεν εξαφανίζονται όταν ηττούνται ή διαστρέφονται, αλλά μόνο με την εξαφάνιση της γενιάς που τα έφερε.

Οι Δυτικοί συνεχίζουν λοιπόν να διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις και να κατηγορούν τον πρόεδρο αλ-Άσαντ και τη Δημοκρατία ότι είναι βασανιστές, ακριβώς όπως το Τρίτο Ράιχ χαρακτήριζε τον Τσαρλ Ντε Γκωλ ως βαλέ των Εβραίων και των Άγγλων επικεφαλής μιας συμμορίας μισθοφόρων και βασανιστών.

Λίγο πριν τις συριακές προεδρικές εκλογές, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες συμφώνησαν για την κοινή τους θέση. Σύμφωνα με εκείνους, οι εκλογές αυτές είναι άκυρες και μη γινόμενες επειδή είναι αντίθετες με το ψήφισμα 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, αυτό το κείμενο [7], που υιοθετήθηκε πριν από έξι χρόνια, δεν αναφέρει πουθενά τις προεδρικές εκλογές. Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι το μέλλον της Συρίας ανήκει μόνο στους Σύρους και επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα της Δημοκρατίας ενάντια στις τζιχαντιστικές ομάδες. Έτυχε αυτό το κείμενο να ακολουθήθηκε από διαπραγματεύσεις στην Ελβετία μεταξύ των διαφόρων συριακών κομμάτων, και στη συνέχεια παράλληλα στη Ρωσία. Οι αντιπροσωπείες είχαν συμφωνήσει να μεταρρυθμίσουν το Σύνταγμα, αλλά ποτέ δεν το πέτυχαν. Σιγά-σιγά, οι Συνεργάτες του ΝΑΤΟ (οι «αντιπολιτευόμενοι») καταθέτουν τα όπλα, έτσι ώστε να μην υπάρχουν πλέον αξιόπιστοι εκπρόσωποι για να συνεχίσουν τις συνομιλίες.

Σύροι πρόσφυγες

Το 2010, ζούσαν στη Συρία 20 εκατομμύρια Σύροι πολίτες (καθώς και 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και Ιρακινοί πρόσφυγες). Το 2011, η Τουρκία δημιούργησε νέες πόλεις στα σύνορα της Συρίας και κάλεσε τους Σύρους να εγκατασταθούν εκεί μέχρι να επιστρέψει η ειρήνη στη χώρα τους. Με αυτόν τον τρόπο, εφάρμοζε μια τακτική του ΝΑΤΟ [8] για να στερηθεί η Συρία του άμαχου πληθυσμού της. Στη συνέχεια, η Τουρκία ταξινόμησε αυτούς τους πρόσφυγες, χρησιμοποιώντας τους σουνίτες στα εργοστάσιά της και στέλνοντας τους υπόλοιπους στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, πολλοί άλλοι Σύροι εγκατέλειψαν τις μάχες προς το Λίβανο και την Ιορδανία. Είναι σήμερα συνολικά 5,4 εκατομμύρια εγγεγραμμένα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στο εξωτερικό.  

Δεδομένης της αποδιοργάνωσης της χώρας, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των θανάτων που οφείλονται στον πόλεμο. Είναι τουλάχιστον 400.000 Σύροι, ίσως πολλοί περισσότεροι, και τουλάχιστον 100.000 ξένοι τζιχαντιστές. Ομοίως, δεν γνωρίζουμε τον αριθμός και την εθνικότητα των κατοίκων στις περιοχές υπό τουρκικό ή αμερικανικό έλεγχο. Οι Δυτικοί δεν σταμάτησαν να διαδίδουν αλλόκοτους αριθμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μιλούσαν π.χ. για ένα εκατομμύριο «δημοκράτες» στην Ανατολική Γκούτα, αλλά όταν έπεσε η τελευταία το 2013, υπήρχαν μόνο 140.000 άτομα (90.000 Σύροι και 50.000 αλλοδαποί). Ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων κατοίκων στις κατεχόμενες περιοχές, που δόθηκε από τους Δυτικούς, πιθανότατα να μην έχει περισσότερη αξία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Σύροι πολίτες φέρεται να ανέρχονται σήμερα σε 18,1 εκατομμύρια σύμφωνα με τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ζωής στις συριακές αρχές και μπορεί να ζουν ακόμα ως πρόσφυγες στο εξωτερικό.

Οι Δυτικοί, ξεχνώντας τη δημογραφική τους τακτική και μολυσμένοι από την ίδια τη δική τους προπαγάνδα, είναι πεπεισμένοι ότι οι πρόσφυγες εγκατέλειψαν τη χώρα τους για να ξεφύγουν από τη «δικτατορία». Ωστόσο, οι προεδρικές εκλογές στην συριακή πρεσβεία στο Λιβάνο προκάλεσαν απίστευτες διαδηλώσεις νίκης εναντίον των ξένων επιτιθέμενων και πίστης στη Δημοκρατία. Η συντριπτική πλειονότητα των Σύρων προσφύγων έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι δεν είχαν τραπεί σε φυγή από το «καθεστώς», αλλά από τους τζιχαντιστές. Οι ίδιες σκηνές είχαν συμβεί το 2014.

Η υποψηφιότητα του Μπασάρ αλ-Άσαντ

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο Μπασάρ αλ Άσαντ δεν κληρονόμησε τη Συριακή Προεδρία. Δεν προοριζόταν για τη πολιτική και είχε μετακομίσει στο Λονδίνο το 1992, όπου ζούσε τη ζωή ενός οφθαλμίατρου. Ήθελε να εξυπηρετήσει τους ασθενείς του, αρνούμενος να ανοίξει γιατρείο μόνο για τους πλούσιους και προτιμούσε να εργαστεί στο νοσοκομείο για όλους. Ωστόσο, μετά το θάνατο του αδελφού του Μπάσελ, δέχθηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να παρακολουθήσει τη στρατιωτική ακαδημία. Το 1998, ο πατέρας του τον διόρισε επικεφαλής της Συριακής Εταιρείας Πληροφορικής και στη συνέχεια του ανέθεσε διπλωματικές αποστολές. Όταν πεθάνε ο πρόεδρος Χαφέζ αλ-Άσαντ, ο Μπασάρ δεν είναι υποψήφιος για τη διαδοχή του, αλλά ανοίγει μια περίοδος αβεβαιότητας για τη χώρα. Υπό την πίεση του μοναδικού κόμματος της εποχής, του Μπααθ, αποδέχθηκε την προεδρία της Δημοκρατίας, απόφαση που επιβεβαιώθηκε όχι μα εκλογές αλλά με δημοψήφισμα.

Έχοντας γίνει πρόεδρος, δεσμεύεται να ελευθερώσει και να εκσυγχρονίσει τη χώρα του. Συμπεριφέρεται σε αυτούς τους καιρούς όπως όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα. Αλλά το 2011, όταν η χώρα του δέχτηκε επίθεση και η Δύση του πρόσφερε προνόμια εάν συμφωνούσε να φύγει, δεν υποκλίθηκε, αλλά εξεγέρθηκε. Η οικογένεια Άσσαντ («Λέων» στα Αραβικά) είναι γνωστή για την αίσθηση του καθήκοντος της και τη τιθάσευση του φόβου. Αυτός ο κοινώς άνθρωπος σαν τους άλλους, θα αποδειχθεί να είναι ένας εξαιρετικός ηγέτης. Όπως ο Τσαρλς Ντε Γκωλ, πέρασε από το καθεστώς του απλού άνθρωπού σε αυτό του απελευθερωτή της χώρας του.

Οι προεδρικές εκλογές του 2021

Ο συριακός νόμος θέτει ότι μόνο οι πολίτες που έχουν παραμείνει στη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια, δηλαδή καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου, έχουν το δικαίωμα να παρουσιαστούν στις προεδρικές εκλογές. Είναι ένας τρόπος αποκλεισμού εκείνων που πουλήθηκαν στη Δύση. Έτσι, μόνο τρεις υποψήφιοι διεκδίκησαν τις προεδρικές εκλογές του 2021. Οι υποψήφιοι είχαν την ευκαιρία να αναδείξουν τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον πόλεμο και να συζητήσουν τρόπους επίλυσής τους.

Αλλά η ίδια η ψηφοφορία δεν θα μπορούσε παρά μόνο να είναι ένα δημοψήφισμα, μια έκφραση των ευχαριστιών του Έθνους στον άνθρωπο που το έσωσε. Το 76,64% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ψήφισαν. Το 95,1% επέλεξε τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Είναι πολύ περισσότερο σε σχέση με το 2014.

Παντού το πλήθος γιόρτασε τη νίκη. Ήταν τόσο των προεδρικών εκλογών όσο και του πολέμου ενάντια στους εισβολείς.

Οι Δυτικοί δεν την αναγνωρίζουν. Στοιχειώνονται από τη μνήμη των δικών τους εγκλημάτων τα οποία προσπαθούν να καλύψουν: οι περισσότερες κατοικίες, ολόκληρες πόλεις, δεν είναι παρά μόνο σωροί ερειπίων, 1,5 εκατομμύριο Σύροι είναι ανάπηροι και τουλάχιστον 400.000 είναι νεκροί.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Ο Thierry Meyssan έζησε από το 2011 έως το 2020 μαζί με τους Σύρους, κάτω από τις βόμβες του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, κάτω από τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα και του Ντάες. Έχει αφιερώσει ένα έγκυρο βιβλίο, Sous nos yeux, για τη στρατηγική της Δύσης στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στον πόλεμο κατά της Συρίας.

[ 1 ] «  Η Γερμανία και ο ΟΗΕ εναντίον της Συρίας  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 28 Ιανουαρίου 2016.
[ 2 ] «  Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός διοικείται από τον στρατιωτικό διοικητή της Τρίπολης  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 18 Δεκεμβρίου 2011.
 [3] « Les Frères musulmans comme supplétifs du Pentagone », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 5 juillet 2019.
[ 4 ] «  Το δόγμα Ράμσφέλτ/Σεμπρόφσκι  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 25 Μαΐου 2021.
 [5] « Serment national turc », Réseau Voltaire, 28 janvier 1920.
[6] « Il faut envoyer l’ONU pour pacifier la Syrie », Entretien de Valéry Giscard d’Estaing avec Henri Vernet et Jannick Alimi, Le Parisien, 27 septembre 2015. «  Γιατί η Γαλλία θέλει να ανατρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας;  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 12 Οκτωβρίου 2015.
[7] « Résolution 2254 (Plan de paix pour la Syrie) », Réseau Voltaire, 18 décembre 2015.
[8] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration : Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon : New Evidence from the Middle East”, in Coercion : The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018
.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!

Δημοσιεύτηκε

6 μήνες πριν

στις

12 Απριλίου 2024

από τον

Η Τoυρκία κατήγγειλε την Ελλάδα για την πρόθεση της Αθήνας να ανακηρύξει δύο θαλάσσια πάρκα (ανεμογεννητριών)!
Και φτάσαμε στο σημείο η Τουρκία να κατηγορεί την Ελλάδα, ότι προσπαθεί να δημιουργήσει «τετελεσμένα» – η Ελλάδα! – σε θαλάσσιες περιοχές που αποτελούν «ανοιχτές διαφορές» μεταξύ των δύο κρατών…
Να σημειωθεί ότι από τα δύο αυτά πάρκα το ένα βρίσκεται στο… Ιόνιο (όπου δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε «ανοιχτή διαφορά» με την Τουρκία), ενώ το άλλο βρίσκεται στο Αιγαίο, και εκτείνεται από δυτικά της Μήλου ως τη Νίσυρο, δηλαδή εντεύθεν της μέσης γραμμής του Αιγαίου!
Κι όλα αυτά, ενώ έχουμε υπογράψει, πριν τέσσερις μήνες υποτίθεται, «Συμφωνία περί Φιλίας» με την Τουρκία, την περιβόητη η «Συμφωνία των Αθηνών»!
Την οποία τώρα μας καταγγέλλουν ότι την «παραβιάζουμε», λέει!
Πώς είναι δυνατόν να “παραβιάζουμε” μια Συμφωνία που ΔΕΝ είναι “δεσμευτική”; Για τίποτα και κανένα από τα δύο μέρη;
* Πρώτον να σημειώσουμε ότι «τετελεσμένα» (fait accompli, στη διπλωματική γλώσσα) ονομάζονται πρωτοβουλίες ενός κράτους που ξεπερνούν τα όρια δικαιοδοσίας της κυριαρχίας του ή των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, και επιβάλλονται χωρίς προηγούμενες διαπραγματεύσεις με άλλα «ενδιαφερόμενα» κράτη…
Η δημιουργία αιολικών πάρκων μέσα στην ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη ή μέσα σε θαλάσσιες ζώνες ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων – και μάλιστα σε περιοχές στις οποίες κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα – ΔΕΝ είναι πολιτική “επιβολής τετελεσμένων»!
Είναι άσκηση κυριαρχίας ή άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Για την οποία δεν οφείλει να διαβουλευτεί με κανένα άλλο κράτος…
Αντίθετα, «τετελεσμένα» έχουμε όταν η Τουρκία κηρύσσει την «Γαλάζια Πατρίδα» και καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε συμφωνία με την «κυβέρνηση» της Λιβύης (Τουρκολυβικό μνημόνιο) παραβιάζοντας το Δίκαιο της Θάλασσας. Και μάλιστα με τρόπο ώστε τελικά, τη “Συμφωνία” αυτή, ΔΕΝ την αναγνωρίζει κανένα άλλο κράτος!
ΟΥΤΕ καν το Κοινοβούλιο της Λιβύης!
ΟΥΤΕ το Ανώτατο Δικαστήριο της Λιβύης…
Έχουμε λοιπόν, μια χώρα – την Τουρκία – που επιβάλλει η ίδια «τετελεσμένα» σε βάρος μας, να κατηγορεί… εμάς, ότι εμείς προσπαθούμε, λέει, να επιβάλλουμε “τετελεσμένα” σε περιοχές που έτσι κι αλλιώς είναι δικές μας ή δικής μας δικαιοδοσίας…
Και πάντως, περιοχές όπου εκείνοι δεν έχουν κανένα λόγο.
* Αυτά παθαίνουν όσοι υπογράφουν «Συμφωνίες περί Φιλίας» με γείτονες τους που επιβάλλουν τετελεσμένα σε βάρος τους. Τελικά έρχονται οι… «φίλοι» μας και κατηγορούν εμάς ότι εμείς επιβάλλουμε τετελεσμένα σε βάρος τους, πάνω στα δικά μας!
Εκεί που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι…
Αυτά παθαίνουν όσοι βιάζονται να υπογράψουν «Συμφωνίας περι Φιλίας» χωρίς προηγουμένως να απαιτήσουν την άρση των τετελεσμένων του αντιπάλου.
Ουσιαστικά έρχονται οι Τούρκοι και ασκούν βέτο σε οποιαδήποτε ελληνική απόφαση στις θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας. Παντού!
* Στην αρχή με τη λεγόμενη “Συμφωνία των Αθηνών” “ξεπλύναμε” την Τουρκία – αφού η διεθνής κοινότητα διαπίστωσε ότι διακηρύσσουμε τη «φιλία» μας με χώρα που δημιουργεί τετελεσμένα σε βάρος μας! Άρα διαμηνύσαμε στη διεθνή κοινότητα, να ΜΗ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως “αναθεωρητική δύναμη” ή ως “επιθετική χώρα”!
Και τώρα διαπιστώνουμε ότι η ΜΗ δεσμευτική αυτή Συμφωνία μας δένει τα χέρια παντού (κατά της ερμηνεία της Άγκυρας), ακόμα και πάνω στις ζώνες των αδιαμφισβήτητα δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων!
Αν αυτό δεν είναι ΑΠΟΤΥΧΙΑ εξωτερικής Πολιτικής, τι είναι;
* Υπάρχει και συνέχεια όμως: Η Ελλάδα «απάντησε» εμμέσως ότι το θέμα δεν είναι «διμερές», είναι… “Ευρωπαϊκό”, λέει, αφού με τα Αιολικά θαλάσσια πάρκα (τα οποία θα χρηματοδοτήσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης) η Ελλάδα εφαρμόζει την Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Πολιτική για την «Πράσινη Μετάβαση».
Η αλλιώς: Τρία πουλάκια κάθονταν και μάσαγαν τομπάκο!
— Πρώτον η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ εθνικό θέμα για κάθε χώρα μέλος της Ένωσης.
Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΔΕΝ έχουν «υποχρέωση» ΟΥΤΕ «αυτόματη δικαιοδοσία» να υπερασπιστούν την κυριαρχία ή τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους-μέλους, όταν απειλούνται από ένα γειτονικό ΜΗ μέλος της Ένωσης.
Αν, όμως, η χώρα-μέλος που θίγεται διαμαρτυρηθεί και αντιδράσει στα «τετελεσμένα» του «καταπατητή», τότε η Ενωμένη Ευρώπη έχει την υποχρέωση να συμπαρασταθεί στο κράτος-μέλος. Και η «συμπαράσταση» αυτή δεν είναι «αυτόματη», είναι συνήθως κατόπιν πολλών «διαβουλεύσεων» μεταξύ των υπολοίπων κρατών-μελών, και πάντως πουθενά δεν προβλέπεται έμπρακτη ή, πολύ περισσότερο, στρατιωτική συμπαράσταση.
Όπως στην περίπτωση του Τουρκολυβικού μνημονίου – που θίγει ανοιχτά την Ελλάδα – η Ευρωπαϊκή Ένωση δήλωσε τελικά ότι ΔΕΝ το θεωρεί «νόμιμο» (γιατί δεν είναι), αλλά πέραν αυτού ΔΕΝ έκανε τίποτα για να το ακυρώσει.
Και στους δύο κύκλους διεθνών διαπραγματεύσεων για το Λιβυκό, η Τουρκία κλήθηκε να συμμετάσχει, ενώ την Ελλάδα, που ευθέως θίγεται από το Τουρκολυβικό Μνημόνιο οι ευρωπαίοι εταίροι ΔΕΝ την προσκάλεσαν καν…
Συνεπώς, όταν θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το πρόβλημα είναι πρωτίστως ΔΙΚΟ μας! Κι αν αντιδράσουμε σοβαρά, ίσως μπορούμε να περιμένουμε κάποιου είδους «συμπεράσταση» από τους εταίρους μας. Αλλά, αν δεν αντιδράσουμε και απλώς “μεταθέσουμε την ευθύνη” στους εταίρους μας, αυτοί ΔΕΝ πρόκεται να αντιδράσουν!
Όπως φαίνεται, έχουμε βρει ένα τρόπο, ευσχήμως, να απεμπολήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
— Όσον αφορά την «Πράσινη Μετάβαση», οι Τούρκοι δεν λένε να ΜΗ γίνουν αιολικά πάρκα. Απλώς επιμένουν ότι θα πρέπει η Ελλάδα να διαπραγματευθεί προηγουμένως μαζί τους το ποιός θα έχει την εκμετάλλευσή τους, ακόμα κι αν ανήκουν σε περιοχές (δυτικά της Μήλου – στη Φαλκονέρα – δηλαδή απέναντι από τις ακτές της Πελοποννήσου) όπου ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την Ελληνική δικαιοδοσία.
Και δημιουργούν προηγούμενο, για να τους “χρωστάμε”!
Δηλαδή για να μας πούν αύριο, ότι εντάξει, δεχθήκαμε να ασκήσετε τα δικά σας κυριαρχικά δικαιώματα… έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, τώρα κι εσείς πρέπει να δεχθείτε ότι κι εμείς θα ασκήσουμε κυριαχικά δικαιώματα (που το Διεθνές Δίκαιο ΔΕΝ τους τα αναγνωρίζει) γύρω από τα Ελληνικά νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο, ή ανατολικά της Κρήτης ή νοτίως του Καστελλόριζου. Όπου όλοι οι διεθνείς Χάρτες οι οποίοι αποτυπώνουν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπουν ότι ισχύει η Ελληνική Δικαιοδοσία.
Μ’ άλλα λόγια, μας λένε να μοιράσουν μαζί μας… τα δικά μας! Να μας αφήσουν κάποιο μέρος των δικών μας, κι ύστερα εμείς να δεχθούμε να καταπατήσουν όλα τα υπόλοιπα – επίσης ΔΙΚΑ μας!
Εκεί οδηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, και η «Συμφωνία των Αθηνών», που μόλις προ τετραμήνου υπογράψαμε!
Αυτό ΔΕΝ ονομάζεται «Πολιτική αρχών». Αυτό ονομάζεται ΜΗ Πολιτική!
Ή ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ από την (Εξωτερική) Πολιτική…
Η Πολιτική δεν αφορά ποιες «αρχές» θα διακηρύσσουμε διεθνώς. Αλλά πώς προασπιζόμαστε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Αν υποστηρίζουμε τις σωστές «αρχές», αλλά όταν απειλούμαστε μεταθέτουμε την ευθύνη σε άλλους, τότε απλώς ΔΕΝ έχουμε Πολιτική…

Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!

* Κάποιοι δικοί μας μιλούν για “αποκλιμάκωση” ως μόνιμη επιδίωξη της Εξωτερικής μας Πολιτικής.
Η “αποκλιμάκωση” είναι ένας στιγμιαίος χειρισμός, σε μια κρίσιμη στιγμή. ΔΕΝ είναι “Πολιτική”.
Αν διακηρύσσεις ότι επιδιώκεις μονίμως την “αποκλιμάκωση”, ουσιαστικά παρακινείς τους απέναντι να κλιμακώνουν συνεχώς εναντίον σου, ώστε εσύ να “αποκλιμακώνεις” υποχωρώντας – κι έτσι να κερδίζουν σε βάρος σου χωρίς να ρίχνουν σφαίρα και χωρίς να διακινδυνεύουν το παραμικρό! Με διαρκείς εκφοβισμούς σε βάρος σου, χωρίς ρίσκο (by fright, not by fight).
* Οι δικοί μας μιλάνε ακόμα για “εξομάλυνση” των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ως μόνιμη πολιτική επιδίωξη.
Μπορεί να υπάρχει “εξομάλυνση” με μια Τουρκία που διεκδικεί όλο και περισσότερο και συνεχώς κλιμακώνει τις έμπρακτες προκλήσεις της και τα τετελεσμένα της σε βάρος μας;
Το ζητούμενο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι ΠΩΣ θα εξουδετερώσουμε την τουρκική προκλητικότητα και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, όχι πώς θα… “εξομαλύνουμε” τις σχέσεις μας με τον τουρκικό “αναθεωρητισμό”.
* Και το πιο γελοίο απ’ όλα είναι όταν προσπαθούμε εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, να “δικαιολογήσουμε” τις τωρινές τουρκικές προκλήσεις, αποδίδοντάς τις στους εσωτερικούς πολιτικούς ανταγωνισμούς μέσα στην Τουρκία.
Δηλαδή, λένε κάποιοι δικοί μας, μη δίνετε σημασία και μη “τσιμπάτε”, δεν τα εννοούν αυτά οι Τούρκοι. Τα λένε μόνο για εσωτερική κατανάλωση…
— Πριν τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, μας έλεγαν ότι οι ΝΟΤΑΜ που έβγαιναν για την αποστρατιωτκοποίηση των νησιών μας ήταν προεκλογικό πυροτέχνημα γιατί ανέβαινε η υποψηφιότητα Ιμάμογλου…
— Μετά τις εκλογές, μας λένε πως οι ενστάσεις της Τουρκίας για τα αιολικά πάρκα έξω από τη Μήλο, οφείλονται στο ότι έχασε ο Ερντογάν τις αυτοδιοικητικές εκλογές (τις οποίες είχε χάσει και πριν τέσσερα χρόνια, επίσης)…
Γενικώς αν τους πιστέψουμε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τα “εννοεί” η Τουρκία. Όλα τα κάνει για “εσωτερικούς λόγους”, λέει…
Εκείνο που τους διαφεύγει είναι ότι και το βασικό κόμμα της Αντιπολίτευσης στην Τουρκία, το Ρεπουμπλικανικό, είναι εξ ίσου προκλητικό και επιθετικό έναντι της Ελλάδας. Όπως και το άλλο κόμμα της Αντιπολίτευσης, το λεγόμενο “Καλό Κόμμα”…
Συνεπώς η επιθετικότητα κατά της Ελλάδας είναι ΚΟΙΝΟ σημείο σύγκλισης ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και στην Αντιπολίτευσή του.
Κι εμείς εδώ καθησυχάζουμε εαυτούς και αλλήλους, ότι όλες αυτές οι δηλώσεις γίνονται “για εσωτερικούς λόγους”, λέει, και να μην τις παίρνουμε στα σοβαρά…
Οι επιθετικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας, απ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ την πολιτική ηγεσία της χώρας, διαμορφώνουν τις προσδοκίες του Τουρκικού λαού και την μακροχρόνια Πολιτική της χώρας απέναντί μας.
Αντίθετα η υποβάθμιση και η αγνόησή τους, εκ μέρους της δικής μας ηγεσίας, απλώς δείχνει ότι εμείς ΔΕΝ έχουμε καμία απολύτως πολιτική απέναντι στην Τουρκία.
Τώρα μάλιστα συρόμαστε και στην αιχμαλωσία.
Διότι όταν εν ονόματι μιας ΜΗ δεσμευτικής “Συμφωνίας περί Φιλίας”, η Τουρκία διατυπώνει ενστάσεις για αιολικά πάρκα έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, αυτό σημαίνει ότι έχουμε σιωπηλώς αποδεχθεί να ΜΗΝ κάνουμε απολύτως τίποτα, οπουδήποτε, αν δεν τους ρωτήσουμε. Αν δεν πάρουμε την άδειά τους.
Για να εκμεταλλευτούμε τα δικά μας πρέπει να τους παραχωρήσουμε κάποια άλλα – επίσης δικά μας – κάπου αλλού.
Αυτό δεν είναι Συμφωνία περί Φιλίας. Είναι εύσχημη Συνθηκολόγηση.
Αυτό δεν είναι “Συμφωνία των Αθηνών”.
Είναι μάλλον, Συμφωνία ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ των Αθηνών…

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς

Δημοσιεύτηκε

9 μήνες πριν

στις

15 Ιανουαρίου 2024

από τον

του Γιώργου Μιχαηλίδη*

Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;

Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.

Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.

Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.

Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.

Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.

Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.

Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.

Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία

Δημοσιεύτηκε

9 μήνες πριν

στις

8 Ιανουαρίου 2024

από τον

Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων  τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.

Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.

Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.

Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που  συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων  δικαιώνει τον  Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.

Η  αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας  των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων  από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων  τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.

Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο  χρόνος.

Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες  παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.

Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά  παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.

Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS  σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο  πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.

Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας  (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS  δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.

Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα)  χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.

Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.

Ωστόσο παρ’ όλες  τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι  Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες  βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.

Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.

Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί  ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.

Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε  μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.

Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα  με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%.  To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.

Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους  BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS  διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.

Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS  το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική  κυριαρχία της.

Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή  σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.

Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο  σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται  από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.

Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ

Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή