Απόψεις
Χαρτογράφηση της Mετά-Mονομερούς Παγκόσμιας τάξης
Russian President Vladimir Putin, right, and Chinese President Xi Jinping exchange documents at the signing ceremony in the Kremlin in Moscow in a file photo. Image: Pool / Agencies
Zero Hedge Authored by Pepe Escobar via The Asia Times,
.
[Ο συντάκτης του άρθρου είναι ο παγκοσμίως κορυφαίος σήμερα περιοδεύων ρεπόρτερ, με μοναδικό δίκτυο υψηλών αποκλειστικών πηγών ενημέρωσης και σε αντίπαλα στρατόπεδα δι΄ό και οι ανταποκρίσεις του στους Asia Times του Χονγκ Κονγκ αναδημοσιεύονται άπληστα σε πολλές γλώσσες. Ο τίτλος του άρθρου αποδίδει πιστά το εύρος και το ενδιαφέρον του περιεχομένου]
.
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
.
Καθώς η σινό-ρωσοφοβία διαλύεται σε κυρώσεις και υστερία, οι χαρτογράφοι χαράσσουν τη μεταμοντέρνα τάξη…
.
Είναι η αποστολή των Νικολάι Πατρούσεφ-Γιανγκ Τζιετσί – ξανά από την αρχή. Αυτοί είναι οι δύο παίκτες που οδηγούν μιαν αναπτυσσόμενη γεωπολιτική συμφωνία, εκ μέρους των αρχηγών τους Βλαντιμίρ Πούτιν και Ξι Τζινπίνγκ.
.
Προ εβδομάδων, ο Γιανγκ Τζιετσί – διευθυντής του Γραφείου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος – επισκέφθηκε τον Γραμματέα του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Νικολάι Πατρούσεφ στη Μόσχα. Αυτό ήταν μέρος της 16ης σειράς των στρατηγικών διαβουλεύσεων ασφάλειας Κίνας-Ρωσίας.
.
Αυτό που ερεθίζει την περιέργεια είναι ότι η συνάντηση των Γιανγκ-Πατρούσεφ συνέβη μεταξύ της συνάντησης Μπλίνκεν-Λαβρώφ, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του Αρκτικού Συμβουλίου στο Ρέικιαβικ και της επερχόμενης και πιο υψηλόβαθμης Πούτιν-Μπάιντεν στη Γενεύη στις 16 Ιουνίου, (πιθανώς στο Ξενοδοχείο Διηπειρωτικό, όπου συναντήθηκαν ο Ρέιγκαν και ο Γκορμπατσόφ το 1985).
.
Η Δυτική φημολογία για την συνάντηση των Πούτιν-Μπάιντεν είναι ότι θα μπορούσε να προαναγγέλλει κάποιου είδους επιστροφή στην «προβλεψιμότητα» και τη «σταθερότητα» στις επί του παρόντος εξαιρετικά ταραγμένες σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας.
.
Αυτό είναι ευσεβής πόθος. Πούτιν, Πατρούσεφ και Λαβρώφ δεν τρέφουν αυταπάτες. Ειδικά όταν στην σύνοδο των G7 στο Λονδίνο, στις αρχές Μαΐου, η Δυτική συζήτηση επικεντρώθηκε στις «κακόβουλες δραστηριότητες» της Ρωσίας καθώς και στις «καταπιεστικές» οικονομικές πολιτικές» της Κίνας.
.
Ρώσοι και Κινέζοι αναλυτές, σε άτυπες συνομιλίες, τείνουν να συμφωνούν ότι η Γενεύη θα είναι ένα ακόμη δείγμα καλού παλιού φιλειρηνικού –αλά Κίσινγκερ- Διαίρει και Βασίλευε, με μερικές αποπλανητικές τακτικές για να παρασύρει τη Μόσχα μακριά από το Πεκίνο, μια προσπάθεια να κερδίσουν κάποιο χρόνο και να αναζητήσουν ανοίγματα για την τοποθέτηση γεωπολιτικών παγίδων. Παλιές αλεπούδες όπως η Γιανγκ και ο Πατρούσεφ γνωρίζουν καλύτερα το παιχνίδι που παίζεται..
.
Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι οι Γιανγκ-Πατρούσεφ έθεσαν τις βάσεις για μια επερχόμενη επίσκεψη Πούτιν στον Ξι Ζιπίνγκ στο Πεκίνο, λίγο μετά την συνάντηση Πούτιν-Μπάιντεν στη Γενεύη – για να συντονίσουν περαιτέρω γεωπολιτικά, για άλλη μια φορά, τη «συνολική στρατηγική εταιρική σχέση»,κατά την αμοιβαία καθορισμένη ορολογία τους.
.
Η επίσκεψη ενδέχεται να πραγματοποιηθεί την 1η Ιουλίου, την εκατοστή επέτειο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος – ή στις 16 Ιουλίου, την 20η επέτειο της Συνθήκης Φιλίας Κίνας-Ρωσίας.
.
Έτσι, η συνάντηση Πούτιν-Μπάιντεν είναι το ορεκτικό, ενώ η συνάντηση των Πούτιν-Ξι Ζιπίνγκ είναι το κύριο πιάτο.
Αυτό το τσάι Πούτιν-Λούκα για δύο
Πέρα από το « συναισθηματικό ξέσπασμα » του Ρώσου προέδρου, υπερασπιζόμενου τη στάση του Λευκορώσου ομολόγου του, το τσάι Πούτιν-Λουκασένκο για δύο στο Σότσι απέδωσε ένα επιπλέον κομμάτι του πάζλ σχετικά με την αναγκαστική προσγείωση της RyanAir στο Μινσκ– με πρωταγωνιστή έναν blogger από τη Λευκορωσία, ο οποίος φέρεται να έχει δανείσει τις υπηρεσίες του στο υπερεθνικιστικό, νεοναζιστικό τάγμα Azov, το οποίο πολέμησε ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, στο ουκρανικό αυτονομιστικό Ντονμπάς το 2014.
.
Ο Λουκασένκο είπε στον Πούτιν ότι «έφερε μαζί του κάποια έγγραφα ώστε να μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει». Τίποτα δεν έχει διαρρεύσει σχετικά με το περιεχόμενο αυτών των εγγράφων, αλλά είναι πιθανό να είναι πυρακτωμένα – σε σχέση με το γεγονός ότι επιβλήθηκαν κυρώσεις από την ΕΕ κατά της Belavia Airlines, παρόλο που ο αερομεταφορέας δεν είχε καμία σχέση με την περιπέτεια της RyanAir – και ενδεχομένως ικανά να αξιοποιηθούν στη συνάντηση των Πούτιν-Μπάιντεν στη Γενεύη.
.
Η Μεγάλη Εικόνα είναι πάντα η Ευρασία έναντι της Ατλαντικής Δύσης. Όσο και αν η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να πιέζει την Ευρώπη – και την Ιαπωνία – να αποσυνδεθούν τόσο από την Κίνα όσο και από τη Ρωσία, ο 2ος Ψυχρός Πόλεμος σε δύο ταυτόχρονα μέτωπα έχει πολύ λίγους εθελοντές.
.
Οι λογικοί παράγοντες βλέπουν ότι η συνδυασμένη επιστημονική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη μιας στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Κίνας του 21ου αιώνα θα είναι ένα εντελώς νέο παιχνίδι από την άποψη της παγκόσμιας εμβέλειας, σε σύγκριση με την πρώην εποχή ΕΣΣΔ / Σιδηρού Παραπετάσματος.
.
Και όταν πρόκειται για την πρόσκληση προς τον Παγκόσμιο Νότο, και τις νέες εμφανίσεις του Κινήματος των Αδέσμευτων, η έμφαση σε μια διεθνή τάξη που τηρεί τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το κράτος δικαίου είναι σίγουρα πιο ελκυστική από μια περίφημη «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες», όπου μόνο ο ηγεμόνας ορίζει τους κανόνες.
.
Παράλληλα με την έλλειψη ψευδαισθήσεων της Μόσχας σχετικά με τις νέες διαθέσεις της Ουάσιγκτον, το ίδιο ισχύει και για το Πεκίνο – ειδικά μετά το τελευταίο ξέσπασμα του Κερτ Κάμπελ, του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Ομπάμα-Μπάιντεν για την Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό, ο οποίος επιστρέφει τώρα ως επικεφαλής των Υποθέσεων Ινδίας-Ειρηνικού στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας υπό τον Ομπάμα-Μπάιντεν.
.
Ο Campbell είναι ο πραγματικός πατέρας της σύλληψης «στροφή προς την Ασία», όταν ήταν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις αρχές της δεκαετίας του 2010 – αν και όπως επεσήμανα κατά τη διάρκεια της προεδρικής προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ το 2016, ήταν η Χίλαρι Κλίντον ως υπουργός Εξωτερικών που διεκδίκησε την μηρότητα της στροφής προς την Ασία σε ένα δοκίμιο του Οκτωβρίου 2011 .
.
Σε μιαν εκδήλωση που πατρονάρισε πρόσφατα το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Κάμπελ είπε, «Η περίοδος που περιγράφηκε ευρέως ως δεσμός [με την Κίνα] έχει φτάσει στο τέλος της». Εξάλλου, η «στροφή προς την Ασία» δεν πέθανε ποτέ πραγματικά, καθώς υπήρξε μια σαφής συνέχεια Τραμπ-Μπάιντεν.
.
Ο Κάμπελ τα μπέρδεψε μιλώντας για ένα «νέο σύνολο στρατηγικών παραμέτρων» και την ανάγκη αντιμετώπισης της Κίνας σε συνεργασία με «συμμάχους, εταίρους και φίλους». Ανοησίες: όλα έχουν να κάνουν με τη στρατιωτικοποίηση του Ινδό-Ειρηνικού.
.
Αυτό επανέλαβε ο ίδιος ο Μπάιντεν κατά τη διάρκεια της πρώτης ομιλίας του σε κοινή συνεδρίαση του Αμερικανικού Κογκρέσου, όταν καυχήθηκε ότι είπε στον Ξι Ζιπίνγκ ότι οι ΗΠΑ θα «διατηρήσουν ισχυρή στρατιωτική παρουσία στον Ινδό-Ειρηνικό» όπως ακριβώς κάνει και με το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Ο ιρανικός παράγοντας
Σε μια διαφορετική αλλά παράλληλη διαδρομή με τους Yang–Patrushev, το Ιράν μπορεί να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας σημαντικής αλλαγής κατεύθυνσης. Μπορεί να το δούμε ως μέρος μιας προοδευτικής ενίσχυσης του Τόξου της Αντίστασης – το οποίο συνδέει το Ιράν, τις Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης στο Ιράκ, τη Συρία, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι στην Υεμένη και τώρα μια πιο ενωμένη Παλαιστίνη.
.
Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων στη Συρία ήταν μια τραγική, μαζική αποτυχία από κάθε άποψη. Δεν παρέδωσε την κοσμική Συρία σε ένα μάτσο Τζιχαντιστές (ή «μετριοπαθείς αντάρτες»). Δεν εμπόδισε την επέκταση της σφαίρας επιρροής του Ιράν. Δεν εκτροχίασε τον κλάδο της Νοτιοδυτικής Ασίας των Νέων Δρόμων του Μεταξιού. Δεν κατέστρεψε τη Χεζμπολάχ.
.
«Ο Ασάντ πρέπει να φύγει»; Μείνετε με το όνειρο.. Επανεξελέγη με το 95% των συριακών ψήφων, με ποσοστό συμμετοχής 78%.
.
Όσο για τις επερχόμενες ιρανικές προεδρικές εκλογές της 18ης Ιουνίου – μόλις δύο ημέρες μετά την συνάντηση Πούτιν-Μπάιντεν – αυτές θα κριθούν όταν αναμφισβήτητα θα έχει φτάσει στο τέλος του το δράμα αναβίωσης της πυρηνικής συμφωνίας που παίζεται στη Βιέννη. Η Τεχεράνη έχει επανειλημμένα τονίσει ότι η προθεσμία για μια συμφωνία λήγει στις 31 Μαΐου.
.
Το αδιέξοδο είναι σαφές. Στη Βιέννη, μέσω των συνομιλητών της με την ΕΕ, η Ουάσιγκτον συμφώνησε να άρει τις κυρώσεις κατά του ιρανικού πετρελαίου, των πετροχημικών και της κεντρικής τράπεζας, αλλά αρνείται να τις άρει από άτομα όπως μέλη του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης.
.
Ταυτόχρονα, στην Τεχεράνη, συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον με τον Ali Larijani, πρώην πρόεδρο του Κοινοβουλίου, ένα φιλόδοξο μέλος μιας αρκετά προεξέχουσας οικογένειας, του οποίου η υποψηφιότητα για την προεδρία απορρίφθηκε από το συμβούλιο των φρουρών της επανάστασης. Ο Λαριγιάνι αποδέχθηκε αμέσως την απόφαση. Όπως μου είπαν οι ειδήμονες της Τεχεράνης, αυτό συνέβη χωρίς τριβή επειδή έλαβε μια λεπτομερή εξήγηση για κάτι πολύ μεγαλύτερο: το νέο παιχνίδι στην πόλη.
.
Όπως έχει η κατάσταση, αυτός που προορίζεται ως ο σχεδόν αναπόφευκτος νικητής στις 18 Ιουνίου φαίνεται να είναι ο Ιμπραήμ Ραϊσί, μέχρι σήμερα ο αρχιδικαστής – και συνδεόμενος με τους Φρουρούς της Επανάστασης. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να ζητήσει από τους επιθεωρητές του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας να εγκαταλείψουν το Ιράν – και αυτό σημαίνει το τέλος του Κοινού Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης όπως το γνωρίζαμε, με απρόβλεπτες συνέπειες. (Από την πλευρά των Φρουρών της Επανάστασης, η πυρηνική συμφωνία είναι ήδη νεκρή).
.
Ένας επιπλέον παράγοντας είναι ότι το Ιράν υποφέρει επί του παρόντος από σοβαρή ξηρασία – ενώ το καλοκαίρι δεν έχει καν φτάσει. Το ηλεκτρικό δίκτυο θα είναι υπό τεράστια πίεση. Τα φράγματα είναι άδεια – οπότε είναι αδύνατο να βασιστεί στην υδροηλεκτρική ενέργεια. Υπάρχει σοβαρή λαϊκή δυσαρέσκεια σχετικά με το γεγονός ότι η ομάδα του προέδρου Ρουχανί για οκτώ χρόνια εμπόδιζε το Ιράν να αποκτήσει πυρηνική ενέργεια. Μία από τις πρώτες πράξεις του Raeisi μπορεί να είναι να διατάξει την άμεση κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού.
.
Δεν χρειαζόμαστε μετεωρολόγο για να δούμε προς τα πού φυσάει ο άνεμος όταν πρόκειται για τις τρεις πρώτες «υπαρξιακές απειλές» του σε παρακμή ηγεμόνα – Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι καμία από τις παλιές καλές μεθόδους που αναπτύχθηκαν για τη διατήρηση της υποταγής των υποτελών δεν λειτουργεί – τουλάχιστον όταν αντιμετωπίζει πραγματικά κυρίαρχες δυνάμεις.
.
Καθώς η σινό-ρωσοφοβία διαλύεται σε μια ομίχλη κυρώσεων και υστερίας, χαρτογράφοι όπως ο Γιανγκ Τζιετσί και ο Νικολάι Πατρούσεφ χαράσσουν αδυσώπητα τη μεταμοντέρνα τάξη.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Video18 ώρες πριν
Live: Άλλη μια νύχτα τρόμου στη Βηρυτό! Εν αναμονή ισραηλινής επίθεσης το Ιράν
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.
-
Video1 ημέρα πριν
Γιώργος Αϋφαντής: Στείλτε Patriot στην Κύπρο!
-
Video1 ημέρα πριν
Νετανιάχου σε Μακρόν: Ντροπή σου