Οι Ηνωμένες Πολιτείες, τελείως ηττημένες στη Συρία, πήγαν στη Γενεύη για να αποδεχτούν τους όρους του νικητή, της Ρωσίας. Η σύνοδος κορυφής της 16ης Ιουνίου 2021 αναμένεται να τερματίσει τις εχθροπραξίες υπό τον όρο ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν θα συγκρατήσει τα στρατεύματά της. Οι Δυτικοί Ευρωπαίοι θα πρέπει να πληρώσουν το λογαριασμό. Η Κίνα επιβεβαιώνεται στη θέση της ως εταίρου της Ρωσίας.
Απόψεις
Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΟΡΦΗ – ΜΕΡΟΣ 2: Μπάιντεν-Πούτιν, μια Γιάλτα Β’ παρά ένα νέο Βερολίνο
Μέρος 1 : Γιατί μια Γιάλτα Β’;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, στον οποίο εμπλάκηκαν 119 κράτη στη Συρία, κατέληξε στη νίκη της Συρίας, του Ιράν και της Ρωσίας και στη στρατιωτική ήττα 116 δυτικών και συμμαχικών κρατών. Ήρθε η ώρα για τους ηττημένους να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους και να πληρώσουν τις ζημίες και τις δαπάνες που προκάλεσαν (τουλάχιστον 400.000 νεκρούς και 400 δισεκατομμύρια δολάρια ζημιών στη Συρία, 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά όπλα).
Ωστόσο, οι Δυτικοί δεν έζησαν αυτόν τον πόλεμο στα δικά τους εδάφη και δεν υπέφεραν από τις μάχες που διεξήχθησαν κυρίως από μισθοφόρους τους (τους «τζιχαντιστές»). Διατήρησαν μέρος της δύναμής τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, στη κορυφή μιας τρομερής ατομικής αποτρεπτικής δύναμης.
Εκ τούτου, η νέα παγκόσμια τάξη δεν πρέπει απλώς να ενσωματώσει την κορυφαία οικονομική δύναμη του κόσμου, την Κίνα – η οποία παρέμεινε ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου – αλλά και να φροντίσει τους ηττημένους, να μην τους οδηγήσει σε απόγνωση. Είναι ακόμη πιο δύσκολο καθώς οι δυτικές κοινές γνώμες δεν συνειδητοποιούν τη στρατιωτική τους ήττα και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι νικητές.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία επέλεξε να εισπράξει πολεμικές αποζημιώσεις χωρίς να τις παρουσιάσει ως τέτοιες · να μην στραγγαλίζει στρατιωτικά το ΝΑΤΟ ·
και να μην δημοσιοποιήσει τις αποφάσεις της. Όσον αφορά τη μορφή, η σύνοδος κορυφής Ρωσίας-ΗΠΑ είναι επομένως περισσότερο μια Γιάλτα Β’ (μοίρασμα του κόσμου μεταξύ συμμάχων) παρά ένα νέο Βερολίνο (συνθηκολόγηση του Τρίτου Ράιχ).
Σημειώστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν λογοδοτήθηκαν για την καταστροφή της Λιβύης επειδή, τότε, ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ τις είχε υποστηρίξει.
Μια αδιαφανή σύνοδος κορυφής
Η Ρωσία δεν ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι συντρίβει τη Δύση. Ακόμη και πριν από τη συνάντηση, τα μέσα ενημέρωσης είχαν προειδοποιηθεί ότι οι αρχηγοί κρατών δεν θα έδιναν κοινή συνέντευξη Τύπου, καθώς καμία αφήγηση δεν θα ήταν αποδεκτή και από τις δύο κοινές δημόσιες απόψεις ταυτόχρονα. Ποτέ δεν έχει καλυφθεί τόσο άσχημα μια διακυβερνητική σύνοδος κορυφής από το 2014 τουλάχιστον (όταν η Ρωσία εισήλθε στον πόλεμο). Όταν οι πρόεδροι μίλησαν ξεχωριστά, οι υπηρεσίες ασφαλείας αναγκάστηκαν να παρέμβουν για να συγκρατηθεί το πλήθος. Εν τέλει, τα πράγματα έγιναν όπως είχε προγραμματιστεί: οι δημοσιογράφοι δεν κατάλαβαν πολλά και δεν είχαν παρά μόνο ασήμαντες λεπτομέρειες να αφηγηθούν.
Η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ πιστεύει ότι η Ρωσία προσπάθησε να χειραγωγήσει τις δύο τελευταίες προεδρικές εκλογές υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ · ότι επιτέθηκε σε επίσημους ιστότοπους των ΗΠΑ · ότι δηλητηρίασε ορισμένους από τους αντιπάλους της · και ότι απειλεί στρατιωτικά την Ουκρανία.
Η Ρωσία αρνήθηκε ολικά αυτές τις παιδικές ψευδαισθήσεις, και στη συνέχεια επαίνεσε τον μεγάλο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, για την εμπειρία του, την ποιότητα των ανταλλαγών του, ακόμη και – χωρίς γέλιο – για τη διαύγεια αυτού του οφθαλμοφανώς γεροντικού ανθρώπου.
Αποφάσεις που λήφθηκαν ανάντη από τη Μόσχα
Στο στρατιωτικό πεδίο, το σημαντικό ήταν να διασφαλιστεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εκσυγχρονίζουν πλέον το ατομικό τους οπλοστάσιο και δεν θα ήταν σε θέση να σχεδιάζουν υπερηχητικούς εκτοξευτές.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε κατά την έναρξη της συνόδου κορυφής ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ανοίγουν εκ νέου τις διαπραγματεύσεις για τη μείωση των εξοπλισμών τους, τις οποίες είχαν διακόψει μονομερώς κατά τη διάρκεια του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν γνωρίζουμε ποια μέτρα έχουν ληφθεί για την αποτροπή της κατασκευής δυτικών υπερηχητικών πυραύλων, αλλά δεδομένου του ρωσικού προβαδίσματος στο πεδίο των εκτοξευτών, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον μπορούν να μειώσουν δραστικά τα αποθέματα πυρηνικών πυραύλων τους χωρίς να αλλάξει η ρωσική κυριαρχία. Ο αφοπλισμός των ΗΠΑ θα ήταν υπέρ της ειρήνης.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν αναγνώρισε ότι η χώρα του θα έπρεπε να καταργήσει το νόμο της 18ης Σεπτεμβρίου 2001 που επιτρέπει τη χρήση βίας (Authorization for Use of Military Force of 2001, Εξουσιοδότηση για χρήση στρατιωτικής δύναμης του 2001 ), δηλαδή το δόγμα Rumsfeld/Cebrowski για τον ατελείωτο πόλεμο.
Στο οικονομικό πεδίο, η Ρωσία ζήτησε να διασφαλίσει τα εισοδήματα της. Επομένως, οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν στις 19 Μαΐου ότι η βιομηχανία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα λειτουργήσει πλέον με δυτικό πετρέλαιο, αλλά με το ρωσικό αέριο. Η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε ότι θα άρει τις κυρώσεις που είχε επιβάλει κατά των εταιρειών που εμπλέκονται στην κατασκευή του αγωγού Nord-Stream 2. Είναι αυτονόητο ότι η τιμή αυτού του φυσικού αερίου δεν θα αντιστοιχεί στην αγοραία αξία αυτού του προϊόντος, αλλά στην πληρωμή του χρέους του πολέμου. Ωστόσο, θα είναι πάντα δυνατό για τους Δυτικούς Ευρωπαίους να ξεφύγουν από αυτήν την υπερτιμολόγηση.
Εναλλακτικά η Γερμανία και η Γαλλία θα μπορούσαν να απαλλαγούν από την καταβολή αυτών των αποζημιώσεων στο βαθμό που ο πρώην καγκελάριος Gerhard Schröder και ο πρώην πρωθυπουργός François Fillon ήταν πάντα αντίθετοι σε αυτόν τον πόλεμο. Συγκεκριμένα, ο σοσιαλιστής Gerhard Schröder είναι διευθυντής της ρωσικής κρατικής εταιρείας φυσικού αερίου Rosneft, ενώ ο ντεγκωλιστής François Fillon αναμένεται να διοριστεί διευθυντής της ρωσικής κρατικής εταιρείας πετρελαίου Zaroubejneft. Αλλά θα πρέπει η Γερμανία και η Γαλλία να σταματήσουν τις εχθροπραξίες, ενώ η πρώτη εξακολουθεί να έχει στρατιώτες στην Ιντλίμπ και η δεύτερη στο Τζαλαμπιγιέ (Jalabiyeh), και παρότι οι κύριοι συντελεστές αυτού του μακελειού χτυπιούνται από την αναξιοπρέπεια τους, όπως ο Volker Perthes ή ο Φρανσουά Ολάντ.
Στο διπλωματικό επίπεδο, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον ανακοίνωσαν την αποκατάσταση των σχέσεων τους και την επιστροφή των πρεσβευτών τους. Έμεινε να καθοριστούν οι ζώνες επιρροής.
Πρώτα απ ’όλα, ο πρόεδρος Πούτιν έθεσε στις ΗΠΑ γραμμές να μην διασχιστούν:
(1) απαγόρευση να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ή να τοποθετηθούν στην επικράτεια της πυρηνικοί εκτοξευτές (2) απαγόρευση ανάμιξης στη Λευκορωσία (3) απαγόρευση ανάμιξης στη ρωσική εσωτερική πολιτική
Συμφωνήθηκε ότι η Μέση Ανατολή θα τεθεί υπό κοινή επιρροή Ρωσίας-ΗΠΑ, με εξαίρεση τη Συρία που είναι άμεσα υπό την πτέρυγα της Μόσχας · ότι οι Σουνίτες θα χωριστούν σε δύο ομάδες προκειμένου να αποφευχθεί η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας · ότι η Συρία (και όχι το Ιράν) θα αναλάβει την ηγεσία μιας περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του Λιβάνου, του Ιράκ, του Ιράν και του Αζερμπαϊτζάν (και πάλι για να αποτραπεί η οθωμανική αναβίωση) · και τέλος ότι το Ισραήλ θα εγκαταλείψει το επεκτατικό σχέδιο του Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι.
Η Μόσχα προβλέπει ότι αυτές οι συμφωνίες θα αντιμετωπίσουν εμπόδια που έχουν τεθεί από ορισμένους Αμερικανούς αξιωματούχους, όχι άμεσα, αλλά καταφεύγοντας σε τρίτους. Σε κάθε περίπτωση, η Ουάσιγκτον είχε ενημερώσει, ήδη από τις 2 Ιουνίου, όλα τα κράτη της διευρυμένης Μέσης Ανατολής ότι θα αποσύρει το αντιπυραυλικό της σύστημα (Patriot και Thaad).
Η θέση της Κίνας
Όσον αφορά την Άπω Ανατολή, η Ρωσία απέρριψε σθεναρά τις προτάσεις για συμμαχία με τη Δύση εναντίον της Κίνας. Θεωρεί, ενόψει της ιστορίας, ότι η Κίνα δεν θα διεκδικήσει την ανατολική Σιβηρία, όσο θα καταφέρει να κρατήσει αβλαβείς τους Δυτικούς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Πούτιν επιβεβαίωσε λίγο πριν από τη σύνοδο κορυφής ότι δεν θεωρούσε το Πεκίνο ως απειλή.
Πράγματι, από ρωσική άποψη, η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας δεν θα μπορούσε να είναι πιο φυσιολογική. Παραβιάζει βέβαια τους κανόνες της δυτικής παγκοσμιοποίησης, αλλά βασίζεται σε ένα εντελώς νομιμοποιημένο εθνικιστικό δόγμα. Το τελικό ανακοινωθέν της G7, το οποίο καταδικάζει την Κίνα και απαιτεί να ορίσει τους κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου, είναι ένα παραλήρημα παλαιών δοξών. Σε κάθε περίπτωση, το Πεκίνο που προτίμησε να αναπτυχθεί οικονομικά παρά να πληρώσει το τίμημα του αίματος κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν μπορεί να απαιτήσει προνόμια. Η Μόσχα τάσσεται υπέρ της «επιστροφής» της Ταϊβάν στην Κίνα, αλλά χωρίς προσφυγή σε στρατιωτική αντιπαράθεση.
Η Μόσχα σκοπεύει να ενώσει τις πολιτικές προσπάθειες της Ρωσίας με τις οικονομικές προσπάθειες της Κίνας μέσω της Εκτεταμένης Ευρασιατικής Εταιρικής Σχέσης, ιδίως για την κοινή ανάπτυξη της Ανατολικής ρωσικής Σιβηρίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέλαβε την κατασκευή του δισιβηρικού σιδηρόδρομου και του Magistrale που συνδέει τη λίμνη Βαϊκάλη με τον ποταμό Αμούρ, των διαδρόμων μεταφοράς Primorye-1 και Primorye-2, του Βόρειο Δρόμου του Μεταξιού, του αυτοκινητόδρομου Ευρώπης-Ανατολικής Κίνας, του αυτοκινητόδρομου Βοράς-Νότος και του οικονομικού διάδρομου Ρωσίας-Μογγολίας. Σε αυτήν τη σύνδεση του ρωσικού χώρου με τους κινέζικους Δρόμους του Μεταξιού, πρέπει να προστεθούν περισσότερα από 700 δισεκατομμύρια δολάρια κοινών έργων στις δύο χώρες.
Οι προσδοκίες των ΗΠΑ
Όσον αφορά τις προτάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών για την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διμερώς. Η Μόσχα γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε ότι δεν χρηματοδότησε ούτε παράγγειλε επιθέσεις κατά των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ ή εναντίον ιστότοπων δημοσίων υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Οι επιθέσεις μέσω υπολογιστών προέρχονται από ιδιώτες χάκερ, οι οποίοι μερικές φορές ενεργούν ως κουρσάροι για λογαριασμό κρατών. Το NKTsKI – το Εθνικό Κέντρο για Περιστατικά Υπολογιστών της Ρωσίας (ένα τμήμα του FSB που ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια) – εκτιμά ότι, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των δυτικών μέσων, το ένα τέταρτο των επιθέσεων στον κυβερνοχώρο προέρχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Ρωσία κατάφερε τη δημιουργία από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, στις 31 Δεκεμβρίου 2020 (A/RES/75/240), μιας «ανοιχτής ομάδας εργασίας (OWEG) για την ψηφιακή ασφάλεια και της χρήσης της (2021-2025)». Είναι εκείνη, και μόνο εκείνη, που θα είναι αρμόδια. Αυτό είναι για τη Μόσχα ένας τρόπος να αποκατασταθεί στα Ηνωμένα Έθνη ο ρόλος του δημοκρατικού παγκόσμιου φόρουμ από το οποίο είχαν στερηθεί κατά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος τα είχε μετατρέψει σε κούριερ προώθησης αλληλογραφίας των γερακιών της Ουάσιγκτον.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Video18 ώρες πριν
Live: Άλλη μια νύχτα τρόμου στη Βηρυτό! Εν αναμονή ισραηλινής επίθεσης το Ιράν
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.
-
Video1 ημέρα πριν
Γιώργος Αϋφαντής: Στείλτε Patriot στην Κύπρο!
-
Video1 ημέρα πριν
Νετανιάχου σε Μακρόν: Ντροπή σου