Πώς θα σας φαινόταν άραγε, εσείς τι θα λέγατε, αν μαθαίνατε ότι ένας εκπρόσωπος της αρμενικής κυβέρνησης συμμετείχε στους εορτασμούς για την επέτειο της “τουρκικής ειρηνευτικής επιχείρησης” στην Κύπρο το 1974; ‘Η αν συμμετείχε στις εκδηλώσεις για την κατάληψη της Σμύρνης το 1922;

Πιθανώς το ίδιο που σκέφτηκαν και οι Αρμένιοι – ίσως ο λαός με τον οποίο η ιστορία μας συνδέεται όσο με κανενός άλλου – όταν είδαν τον εκπρόσωπο της Ελλάδας Πρέσβη Νίκο Πιπερίγκο να συμμετέχει σε θριαμβευτικό προπαγανδιστικό τουρ 40 πρέσβεων που οργάνωσε η αζερική κυβέρνηση στην προσφάτως καταληφθείσα αρμενική πόλη της Σούσα στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ.

Επικεφαλής της ομάδος οι πρέσβεις του Ισραήλ και της Τουρκίας, των δύο κρατών που βοήθησαν ενεργά και στρατιωτικά το Αζερμπαϊτζάν να επιτεθεί στους Αρμένιους του Ναγκόρνο Καραμπάχ και να προκαλέσει μια στρατηγικής σημασίας και οδυνηρή ήττα του αρμενικού λαού, αλλά και να κατηγορηθεί για μια σειρά εγκλημάτων πολέμου. Άλλωστε ο διοικών το Μπακού κληρονομικώ δικαίω, ο κ. Αλίεφ απέδειξε μόνος του το τι αντιπροσωπεύει, εγκαινιάζοντας ένα “μουσείο των τροπαίων” με κράνη Αρμενίων και ομοιώματα νεκρών Αρμενίων, που παραπέμπει  εμμέσως πλην σαφώς σε κεφαλοκυνηγούς.

Τι να πούμε τώρα εμείς; Ότι και να πούμε θα ωχριά μπροστά σε όσα συνέβησαν!

Ομολογημένος εχθρός Ελλάδας και Κύπρου!

Σημειωτέον ότι ο Αλίεφ, στον θρίαμβο του οποίου συμμετείχαμε, είχε πει με θρασύτητα πέρυσι υποδεχόμενος τον Πρέσβη Πιπερίγκο ότι υποστηρίζει και θα υποστηρίζει πάντα την Τουρκία σε όλα τα θέματα, περιλαμβανομένων των διαφορών της με την Ελλάδα. Σημειωτέον επίσης ότι η αυτόνομη Δημοκρατία του Ναχιτσεβάν, κρατική οντότητα που ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν, έχει αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Τη νίκη αυτής της χώρας πήγε να εορτάσει ο εκπρόσωπος της Αθήνας!

Η είδηση για την περιοδεία δεν εμφανίστηκε καν στα κύρια ελληνικά ΜΜΕ, για τους λόγους που αναφέραμε πλειστάκις, και αρχικά τουλάχιστο επισημάνθηκε κυρίως από εφημερίδες και σάιτ της λεγόμενης “πατριωτικής δεξιάς”, που ήρθαν όμως σε αμηχανία γιατί δεν ήθελαν να κατηγορήσουν ευθέως τον Νίκο Δένδια, άτυπο  εκπρόσωπο των “νέο-εθνικοφρόνων” της ΝΔ και, πολύ περισσότερο, να ερευνήσουν τους λόγους που ενήργησε έτσι ο υπουργός Εξωτερικών.

Βεβαίως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ολότελα ότι ο Έλληνας Πρέσβης στο Μπακού έπαθε ξαφνικά μια κρίση πρωτοβουλίας και αποφάσισε μόνος του να πάει στο Σούσι. Αν αυτό συνέβη είναι ασφαλώς θαύμα πιο μεγάλο από αυτά που περιγράφει η Αγία Γραφή.

Ελλάδα, Ισραήλ και Αζερμπαϊτζάν

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Γιατί είναι εδώ και δέκα χρόνια που επιχειρείται να σπάσει ο άξονας Ελλάδα – Αρμενία και να ενταχθεί η Ελλάδα σε έναν αντιιρανικό, αλλά κατά την εκτίμησή μας και αντιρωσικό άξονα, μαζί με την Κύπρο, τα Βαλκάνια, την Υπερκαυκασία. Ένας άξονας, ο οποίος θα χρησιμεύσει ταυτόχρονα και ως ο εφεδρικός δρόμος επίθεσης του Ισραήλ κατά του Ιράν, αν απαιτηθεί. Πάνε δέκα χρόνια που οι Ισραηλινοί, έχοντας προνομιακές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, ζήτησαν από την Ελλάδα να το ενισχύσει στρατιωτικά. Οι Αρμένιοι ξεσηκώθηκαν, γράψαμε κι εμείς ένα άρθρο και η υπόθεση εκείνη σταμάτησε τότε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε.

Δεν μας φτάνουν οι ΗΠΑ και η Γερμανία (στα οικονομικά κυρίως αυτή), έχουμε αποκτήσει εδώ και μία δεκαετία και τρίτο “προστάτη”, το Ισραήλ. Ο γράφων δεν είναι αντίθετος προς την ανάπτυξη αναβαθμισμένων σχέσεων με αυτό το κράτος, εφόσον πληρούνται ορισμένοι όροι, εφόσον δεν καταστρατηγούνται οι βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου, που αποτελούν το “στρατηγικό βάθος” όχι μόνο της ελληνικής διπλωματίας αλλά και της ίδιας της ελληνικής ταυτότητας και εφόσον οι σχέσεις είναι ισότιμες. Αλλά εμείς μιλάμε για ισότιμες σχέσεις και για συνεργασία, δεν μιλάμε για απορρόφηση Κύπρου και Ελλάδας σε ισραηλινή ζώνη επιρροής, ούτε για παραλογισμούς, όπως αυτός που σημειώθηκε στον Καύκασο.

Το μόνο όμως που δεν μπορούν να κάνουν οι ελληνικές και κυπριακές ελίτ, από την ίδια τη φύση τους, τα οικονομικά τους συμφέροντα και τον τρόπο που τα εξυπηρετούν είναι ισότιμες σχέσεις. Είτε συναλλάσσονται με τους Αμερικανούς, είτε με τους Γερμανούς, είτε με τους Ρώσους, είτε με τους Κινέζους, είτε με τους Ισραηλινούς αναπαράγουν, με σπάνιες εξαιρέσεις, τελικά, σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης. Στην πραγματικότητα, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια και στις τρίτες δυνάμεις να μην ενεργήσουν με τέτοιο τρόπο! Προσαρμόζονται κι αυτές σε αυτό που βλέπουν μπροστά τους. Κανείς δεν σέβεται μια χώρα περισσότερο από όσο η ίδια τον εαυτό της. Και οι καλές σχέσεις προϋποθέτουν μακροχρόνια καλούς λογαριασμούς.

Η παρακαταθήκη Αρσένη

‘Όταν η χώρα είχε ακόμα κάποια στοιχεία ανεξαρτησίας και εθνικού χαρακτήρα στην πολιτική της, ο υπουργός Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης είχε λανσάρει, ως απάντηση στην τουρκική απειλή, την ιδέα μιας συμμαχίας με τους περιφερειακούς αντιπάλους της Τουρκίας, στα πλαίσια της οποίας αγωνίστηκε για μια αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Αρμενίας – Ιράν. Δεν απέκλειε το Ισραήλ από μια αναβαθμισμένη συνεργασία που θα αποσκοπούσε στην ανάσχεση της Τουρκίας, αλλά η σκέψη του ήταν ελληνοκεντρική, όχι ισραηλοκεντρική. Είναι άλλωστε κι αρκετά δύσκολο κάθε φορά να ξέρει κανείς πού είναι το Ισραήλ. Διαφορές ή μη διαφορές με τον Ερντογάν, οι σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών του με τις τουρκικές συνεχίζονται, αλλά και πρακτικά Τούρκοι και Ισραηλινοί συμμαχούν στο Αζερμπαϊτζάν, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Κόσοβο.

Ακόμα και τον Ιανουάριο του 2015, όταν επισκέφθηκα την Αρμενία και συζήτησα με την αρμενική ηγεσία, μια τέτοια ιδέα παρέμενε ζωντανή.  Στην Αθήνα όμως δεν ενδιαφερόταν κανείς. Τα βλέμματά τους κοίταζαν πια μόνο ΗΠΑ και Ισραήλ, από εκεί ανέμεναν τη “σωτηρία” και την είδαμε όλοι ποια ακριβώς ήταν έξη μήνες αργότερα. Στη συνέχεια, οι φίλοι του Σόρος πήραν την εξουσία στο Γερεβάν, έκαναν έξαλλους και τους Ρώσους, και ο ηρωικός λαός μάρτυρας υπέστη στο τέλος ότι υπέστη, προειδοποιώντας με την τραγωδία του και μας για το πού μπορεί να οδηγήσει η καταστροφή παραδοσιακών σχέσεων και η υπερεξυπηρέτηση των “προστατών”. Όσο για την Υπερκαυκασία έχει τώρα μεγάλες πιθανότητες να γίνει θέατρο μεγάλων συγκρούσεων, αποσταθεροποιήσεων και συγκρούσεων επιρροής μεγάλων δυνάμεων, που μπορούν να προχωρήσουν και προς την Κεντρική Ασία. Είδωμεν.

Δεν είναι μόνο στο αρμενικό που σημειώνεται η επιρροή του Ισραήλ στην ελληνική διπλωματία. Το ίδιο συνέβη και με το Κόσοβο, με τη Συρία και με τη Σαουδική Αραβία, αν όχι και με την Ουκρανία (και μάλιστα συχνά σε αντίθεση με την κατεύθυνση που υιοθετεί πλέον η κυβέρνηση Μπάιντεν). Και στις πέντε αυτές περιπτώσεις η Ελλάδα πήγε κόντρα σε παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους, και στις τέσσερις από τις πέντε πρακτικά ενήργησε παράλληλα με την Τουρκία. Είπαμε να κάνουμε “συμμαχία” με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, όχι με το Ισραήλ και την Τουρκία εναντίον των φίλων μας!