Πολιτισμός
H Αφροδίτη Γεωργιάδου μαγειρεύει με ποντιακά προϊόντα και συνταγές
Στο χωριό Βάθη του Κιλκίς, εκεί όπου παράγονται τα σπάνια τυριά του Ραγιάν, μια εικοσιεξάχρονη μαγείρισσα οδήγησε την οικογενειακή φάρμα στην απόλυτη αυτάρκεια. Μαγειρεύει με όσα της δίνει η εποχή, αξιοποιεί με σύγχρονες τεχνικές όσα έβγαζε κάποτε η γιαγιά της στον σοφρά του σπιτιού τους.
Πριν από μερικές μέρες το Surfer Maya, το fast casual εστιατόριο της Θεσσαλονίκης, είχε ετοιμάσει μια βραδιά αφιερωμένη σε κάποια ιδιαίτερα σνακ, ποντιακά. Η Αφροδίτη Γεωργιάδου έκανε take over την κουζίνα του, σερβίροντας γεύσεις για τις οποίες τής ζητήσαμε να μας φτιάξει ένα σύντομο λεξικό.
Έβγαλε τυροχάβιτσο (καλαμποκάλευρο ψημένο με τυρί γαΐς), καπνιστό αυγό ορτυκιού και φρικασέ από κιντέας (τσουκνίδα), μια σαλάτα με εποχικές φύτρες, σιτάρι, μανάτ (ψητή κολοκύθα), φασκόμηλο και πρόβειο γιαούρτι, στίπα (τουρσί) από ψητό λάχανο, πετιμέζι πιπεριάς και φασόλι στον ξυλόφουρνο, ένα αγριογούρουνο με κρέμα λευκής μελιτζάνας με θόγαλα (κεφίρ), γουλάχλια (λαζάνια) με τσιλγάνια (λίπος από αγριογούρουνο) και σάλτσα από τρως (λυκίσκος).
Δοκίμασα για πρώτη φορά πιάτα της εικοσιεξάχρονης μαγείρισσας σε μια επίσκεψη στο Κτήμα Χατζηβαρύτη – με τα εξαιρετικά κρασιά του κάνει pairing στα μενού της. Η Αφροδίτη Γεωργιάδου δεν σερβίρει παραδοσιακά πιάτα, αλλά, βασισμένη σε αυθεντικά ποντιακά προϊόντα, δημιουργεί τις δικές της συνταγές, αξιοποιώντας τις σύγχρονες τεχνικές που έμαθε δουλεύοντας στις κουζίνες του Sani Resort δίπλα στον Γιάννη Παρίκο, του Λευτέρη Λαζάρου στο Βαρούλκο, του Danai Beach Resort, της κουζίνας του οποίου ηγείται ο Βασίλης Μουρατίδης, όπου θα τη βρούμε και το φετινό καλοκαίρι.
Στα πιάτα της ακολουθεί την εποχικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι στα δώδεκα στάδια που ετοιμάζει για όσους την επισκεφθούν κάποιες πρώτες ύλες επαναλαμβάνονται, ιδίως τον χειμώνα, που τα λαχανικά δεν είναι τόσα όσα το καλοκαίρι.
Έχει να μου πει μια ιστορία από την εφηβεία της που σχετίζεται με το πώς αποφάσισε να αφοσιωθεί στη μαγειρική. «Όταν ήμουν δεκαπέντε ετών, πάνω σε μια κουβέντα, ρώτησα τους γονείς μου αν έχουμε λεφτά. Δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτή την ερώτηση, αλλά την έκανα. Ο μπαμπάς μου απάντησε “θα σε πάω μια βόλτα”. Τότε μέναμε στη Θεσσαλονίκη.
Οδηγήσαμε μέχρι το χωριό, μία ώρα μακριά. Φτάσαμε εκεί και μου ζήτησε να ανέβω στο τρακτέρ. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, από το κτήμα μας μια διαδρομή που κρατάει σαράντα πέντε λεπτά, μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά σε μια σπηλιά. Εγώ μέχρι τότε ήξερα ότι παράγουμε τυριά, κάποια ποντιακά προϊόντα, αλλά μέχρι εκεί, δεν το είχα ψάξει παραπάνω. Μπαίνω στη σπηλιά και βλέπω ξύλινες τάβλες με εκατό τυριά πάνω –μπορεί να λέω και λίγα– να παλαιώνονται. “Έτσι, για την ιστορία, αυτή είναι η κληρονομιά σου”, μου είπε».
Η σπηλιά αυτή είναι του Ραγιάν, του τυροκομείου που ξεκίνησε το 1989 με όσα έτρωγε η οικογένεια από τη γιαγιά της στον σοφρά (χαμηλό τραπέζι), όπως το μαλακό και ανάλατο τυρί πασκιτάν, το τσορτάν (η αφυδατωμένη εκδοχή του πασκιτάν), το ξυγαλί (ποντιακό βούτυρο από αγελαδινό γιαούρτι) και το γαΐς τυρί που στην ποντιακή διάλεκτο σημαίνει «ζώνη» και ονομάστηκε έτσι από την οικογένεια λόγω του σχήματός του.
Έπειτα από τριάντα χρόνια έχουν ογδοντα οκτώ κωδικούς τυροκομικών προϊόντων που παράγονται με τον παραδοσιακό τρόπο. Τα τελευταία χρόνια, το Ραγιάν έχει και διάφορα μυρωδικά, ρίγανη και μαύρο τσάι, θυμάρι και δεντρολίβανο, ανάλογα με την εποχή, και ζυμώνει κάποια από τα τυριά του με αυτά.
Όλα αυτά συμβαίνουν στο χωριό Βάθη του Κιλκίς, εκεί όπου μαγειρεύει η Αφροδίτη Γεωργιάδου τους χειμώνες. Ως η δεύτερη γενιά του, οδήγησε το τυροκομείο στο επόμενο βήμα πριν από έξι χρόνια. Έστησε σταδιακά μια φάρμα με τους δικούς της μπαξέδες, με φασιανούς, ορτύκια, αγριογούρουνα, κατσίκες, κότες. Πλέον το μόνο που χρειάζεται να αγοράσει απ’ έξω είναι αλάτι και ελαιόλαδο.
Στα πιάτα της ακολουθεί την εποχικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι στα δώδεκα στάδια που ετοιμάζει για όσους την επισκεφθούν κάποιες πρώτες ύλες επαναλαμβάνονται, ιδίως τον χειμώνα που τα λαχανικά δεν είναι τόσα όσα το καλοκαίρι. Σε καθένα από αυτά τα στάδια τα υλικά της είναι διαφορετικά μαγειρεμένα και δοσμένα έτσι ώστε να υπάρχει πάντα το στοιχείο της έκπληξης. Σταθερό μενού δεν υπάρχει, ακριβώς γιατί βγαίνει με ό,τι έχει στη διάθεσή της τη μέρα που έχουμε κάνει την κράτησή μας.
Το ξακουστό πεϊνιρλί του Θέμη στη Δροσιά
Το πάθος της για αυτάρκεια στην κουζίνα το απέκτησε σε ένα ταξίδι. «Λίγο πριν αρχίσουμε να φτιάχνουμε τη φάρμα βρέθηκα να τρώω σε ένα διάστερο εστιατόριο της Κοπεγχάγης. Κοιτάζοντας το à la carte μενού του μου έκανε εντύπωση ότι η πάπια εμφανιζόταν περισσότερες από μία φορές. Τότε ο σερβιτόρος μάς εξήγησε πως είναι αρχή του σεφ να δουλεύει μόνο με ό,τι του δίνει η εποχή.
Είχα άλλες τέσσερις μέρες ταξίδι μπροστά μου, αλλά ανυπομονούσα να γυρίσω πίσω, περίμενα πώς και πώς να αρχίσω να δουλεύω πάνω σε αυτήν τη φιλοσοφία. Για μένα είναι πλέον τρόπος ζωής και όχι απλώς ένας τρόπος να δουλεύω.
Παράλληλα, δεν πιστεύω ότι πρέπει να μαγειρεύουμε μόνο με όσα υλικά ξέρει ο κόσμος επειδή απλώς παίζουν στην αγορά. Υπάρχουν μάγειρες που λένε “μα, αυτό είναι ποντιακό προϊόν, γιατί να το βάλω στο μαγαζί μου;”. Μόνο που πρόκειται για τυριά που έχουν πολύ ιδιαίτερο τρόπο παραγωγής και μπορούν να αξιοποιηθούν σε διάφορες κουζίνες».
Η οικογένεια καπνίζει και παστώνει τα πάντα στη φάρμα, κάνει αλλαντικά και τουρσιά – τα περσινά πεπόνια έτσι τα έχει διατηρήσει. Η Αφροδίτη Γεωργιάδου άνοιξε έναν λάκκο για να μαγειρεύει τα κρέατα, σιγά σιγά δημιούργησε μια κουζίνα που δεν εξαρτάται από το ηλεκτρικό ρεύμα, τα κάνει όλα στα κάρβουνα και σε πελίτια (ξύλα βελανιδιάς).
«Θεωρώ πολύ σημαντικό το να συνεχίσουμε την παράδοσή μας μέσω της μαγειρικής. Ωστόσο, δεν ισχυρίζομαι ότι εκμοντερνίζω την ποντιακή κουζίνα, δεν κάνω αυτό, ακριβώς επειδή όταν βγαίνω έξω να φάω δεν θα αναζητήσω ένα αποδομημένο παστίτσιο, αν θέλω θα φάω ένα κανονικό. Αυτό που κάνω είναι να αξιοποιώ τα ποντιακά υλικά, προϊόντα νόστιμα και με μεγάλη διατροφική αξία, που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Πιστεύω πως έχω έναν τεράστιο γαστρονομικό θησαυρό στα χέρια μου, γιατί να μην τον αναδείξω;»
Χαρακτηριστικά στοιχεία της ποντιακής κουζίνας είναι τα ζυμωμένα γαλακτοκομικά και τα αφυδατωμένα ζυμαρικά. Κατά τους θερινούς μήνες οι κτηνοτρόφοι ανέβαζαν τα ζωντανά τους στα παρχάρια (ψηλά βουνά), όπου έβρισκαν άφθονη τροφή στα καταπράσινα βοσκοτόπια της Σάντας και της Τραπεζούντας. Το γάλα που μάζευαν τους εξασφάλιζε την τροφή τους για καιρό, «έκαναν όσο το δυνατό περισσότερες παρασκευές από αυτό και με αλεύρι, προκειμένου να έχουν απόθεμα για τον βαρύ χειμώνα, όταν θα έπρεπε να ασχοληθούν με τις γεωργικές εργασίες».
Οι Πόντιοι χρησιμοποιούσαν την τεχνική τυροκόμησης, γνωστή ως «pasta filata», δηλαδή αποσπούσαν από το πλήρες γάλα το λιπαρό μέρος για την παρασκευή βουτύρου και θόγαλου (πηχτό, πλούσιο ανθόγαλα), και για τα τυριά τους χρησιμοποιούσαν το ημιαποβουτυρωμένο γάλα, «πρόκειται για ένα παράδειγμα οικιακής οικονομίας». Από το γιαούρτι (ξύγαλα) έκαναν το βούτυρό τους (ξυγαλί).
Ένας άλλος τρόπος για να εκμεταλλευτούν τα φύλλα ήταν να τα ψιλοκόψουν, να τα ανοίξουν με τα δάχτυλα και να φτιάξουν ζυμαρικά σαν ταλιατέλες, το εβριστόν, που το έλουζαν με βούτυρο.
Η νεαρή μαγείρισσα μουσκεύει το σιρόν με έναν ζωμό από το αγριογούρουνο που κάνει μπρεζέ, το παντρεύει με μια σάλτσα από ώριμο παρχαροτύρ (τυρί που καπνίζεται με αρωματικά βότανα που χαρακτηρίζουν ήπια τη γεύση του). Ραντίζει το εβριστόν με νερό ντομάτας και το κάνει σαλάτα με λουίζα και πράσινο μήλο, ψητές ντομάτες και παλαιωμένη γραβιέρα.
Προσπαθεί να φιλοξενεί μία παρέα τη μέρα, είτε αυτή είναι μικρή είτε πολυάριθμη, «δεν θα έρθουν μέχρι εδώ μόνο για να φάνε, θα τους ξεναγήσουμε στη φάρμα και τα κελάρια μας, θέλουμε να αντιληφθούν τη φιλοσοφία μας, γιατί το κάνουμε όλο αυτό, από πού παίρνουμε όσα μαγειρεύουμε και πώς τα φτιάχνουμε».
Μου λέει πως δεν γοητεύτηκε στιγμή από άλλη κουζίνα πέρα από την ελληνική, «ποτέ δεν με έχει εξιτάρει να κάνω σούσι ή να πετύχω την τέλεια πίτσα. Ίσως παίζει ρόλο το ότι έχω μάθει να τρέφομαι με ό,τι έχουμε. Δεν θα ξεχάσω ότι ως παιδί δεν έβρισκα στα ντουλάπια μας αναψυκτικά, πατατάκια κονσέρβες, κρουασάν, αυτά τα δοκίμαζα στα παιδικά πάρτι των συμμαθητών μου. Ή συσκευασμένα μακαρόνια, δεν είχα δει ποτέ στο σπίτι μας». Πού φαντάζεται τον εαυτό της σε μερικά χρόνια από τώρα; «Εδώ, σίγουρα εδώ».
Ένα «λεξικό» με όσα βασικά πρέπει να ξέρετε για την ποντιακή κουζίνα
Μαγειρικά σκεύη
Δίλαβο – μεγάλο καζάνι
Σιρκέτς – σουρωτήρι
Χαλκό – μεγάλη χάλκινη κατσαρόλα
Κουκούμ – βραστήρας νερού
Τέτζερι – κατσαρόλα
Χουλιάρ – κουτάλι
Ξυλάνγκ – ντουρβάν (ξύλινο δοχείο όπου ανακατεύεται και χτυπιέται το γιαούρτι με νερό για να γίνει το «ντουρβανιστό» βούτυρο)
Τσαντίλα – πάνινο σακούλι όπου στράγγιζαν το πασκιτάν
Φρούτα
Τσορτίκια – άγρια αχλάδια
Ταμπούλια – δαμάσκηνα
Κοκκύμελα – κορόμηλα
Χαμούφτες – μικρές φράουλες
Μώρια – βατόμουρα
Τσιβέκια – άγρια σταφύλια
Μασούρα – άγρια τριαντάφυλλο
Τυροκομικά
Πασκιτάν – το όνομά του προέρχεται από τις λέξεις μπασκί (=πίεση) και ταν, γιατί είναι υποπροϊόν του ταν (που με τη σειρά του είναι ό,τι μένει μετά την απομάκρυνση του βουτύρου από το γιαούρτι). Το ταν τοποθετείται σε πάνινους σάκους για να στραγγίσει και να δώσει το πασκιτάν.
Τσορτάν – αφυδατωμένο πασκιτάν, ελαφρώς αλατισμένο και στεγνωμένο στον ήλιο
Μονάζ – γραβιέρα κατσικίσια (μονάζ = περιμένω)
Κολόθ – γραβιέρα αγελαδινή
Τσιτσίλ – ανάλατο τυρί, η οικογένεια του Ραγιάν το βάφτισε γαΐς τυρί. Γαΐς σημαίνει ζώνη, το σχήμα του τυριού είναι σαν ζωνάρι και κόβεται σε κομμάτια σαν κλωστές
ΠΗΓΗ:
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Πολιτισμός
Βαθιά σιωπή! Θλίψη και πένθος – Έφυγε ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας λίγο πριν κλείσει τα 100
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα.
Μίμης Πλέσσας: “Έπεσε βαθιά σιωπή”. Έφυγε από τη ζωή, λίγο πριν συμπληρώσει τα 100, ο σπουδαίος συνθέτης, μουσικός και πιανίστας Μίμης Πλέσσας, βυθίζοντας σε θλίψη τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και όλους τους Έλληνες.
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα.
Το συγκινητικό αντίο της συζύγου του
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα. «Και ξαφνικά ‘Επεσε βαθεια σιωπή…’…..’Κι εσύ δεν θα’σαι πλαι μου Αστέρι της Ζωής μου…’ ….θά εισαι πάντα μέσα μου και θα με προστατεύεις από εκεί ψηλά…..μέχρι να ανταμώσουμε και παλι Ψυχή μου. ‘Πέρασαν τόσα καλοκαίρια…βρεξαν τη στράτα μας φωτιές’ σε αυτό το κοινό ταξίδι ΖΩΗΣ που έφτασε στο τέλος του μέχρι να ανταμώσουμε και να το ξανακάνουμε…. Ευγνώμων για όλα…. Σε ευχαριστώ για όλα…. Σε λατρεύω για πάντα…..Γιατί η Αγάπη δεν εχει ημερομηνία λήξης. Καλό ταξίδι Ψυχή μου …..Καλή μας Αντάμωση» έγραψε συγκεκριμένα.
Οι σπουδές, η μουσική και η δημιουργία
Ο Μίμης Πλέσσας είχε γεννηθεί στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1924. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ακολούθως έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Χημεία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου το 1952, σε ηλικία 28 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, ενώ την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Το 1952 άρχισε επίσης την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης. Διακρίθηκε επτά φορές διεθνώς (Βαρκελώνη το 1960, Βαρσοβία το 1962, Βέλγιο το 1963, Ιταλία (Άλτο Μόντε) 1964, ΗΠΑ το 1965, Παρίσι το 1968 και Τόκιο το 1970) και έξι φορές στη χώρα μας (Αθήνα και Θεσσαλονίκη 1959, 1963, 1964 και 1967). Έχει διευθύνει με έργα του μεγάλες ορχήστρες στον κόσμο.
Διέγραψε μεγάλη καλλιτεχνική πορεία στη μουσική, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Από τους πιο σημαντικούς και παραγωγικούς Έλληνες συνθέτες, που διένυε με χαρακτηριστική άνεση το φάσμα από την τζαζ και την ελαφριά μουσική έως το έντεχνο λαϊκό τραγούδι και τις μεγάλες μουσικές φόρμες, ο Μίμης Πλέσσας ξεχώρισε από πολύ νωρίς με το ταλέντο του, μόνο στην Ελλάδα και διεθνώς. Συνεργάστηκε με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών (Ζωή Κουρούκλη, Νανά Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλα, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννης Βογιατζής, Δάκη, Γιάννης Πουλόπουλος, Τόλης Βοσκόπουλος, Στράτος Διονυσίου κ.α.), πολλούς από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του.
Αξέχαστες επιτυχίες
Αξέχαστες θα μείνουν οι επιτυχίες του “Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου”, “Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά”, “Τι σου ΄κανα και πίνεις”, “Τόσα καλοκαίρια”, “Ποιος το ξέρει”, “Οι χάντρες”, “Μα τώρα αγάπη μου”, “Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα”, “Απόψε σε θέλω”, “Μην του μιλάτε του παιδιού”, “Άμα δείτε το φεγγάρι”, “Η πρώτη μας νύχτα”, “Μεθυσ’ απόψε το κορίτσι μου”, “Πρώτη φορά”, “Τα φιλιά”, “Έπεφτε βαθιά σιωπή”, “Χίλιες βραδιές”, “Του αγοριού η καρδιά”, “Θα πιω απόψε το φεγγάρι”, “Ξημερώνει Κυριακή”, “Κορίτσι στάσου να σου πω”, “Όλα δικά σου”, “Είμαι γυναίκα του κεφιού”, “Πέρα στα παλιά σεράγια”, “Πρώτη φορά”, “Έκλαψα χτες”, “Το κερί μου έλιωσε”, “Μια με θέλεις μια με διώχνεις”, “Οι μέρες του καλοκαιριού”, “Με βρήκε ο ήλιος” και πολλές άλλες.
Τιμήθηκε επανειλημμένα με πλατινένιους και χρυσούς δίσκος, ενώ με το έργο του «Ο Δρόμος» (σε στίχους Λ .Παπαδόπουλου) κατέχει αδιαμφισβήτητα την πρώτη θέση στην ελληνική δισκογραφία.
Ο Μίμης Πλέσσας ασχολήθηκε με τη σύνθεση μουσικής στον κινηματογράφο και στο θέατρο, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 100 ταινίες και δεκάδες παραστάσεις. Έγραψε επίσης τη μουσική και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά “Τα παιδιά της Νιόβης”. Ήταν ο παραγωγός της ιστορικής ραδιοφωνικής εκπομπής “Σε 30 δευτερόλεπτα” που ήταν μια εκπομπή βράβευσης γνώσεων με διάφορα δώρα στις δεκαετίες των 1960 – 1970. Υπήρξε επίσης μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της ΕΡΓΗΜ (σύγχρονης μουσικής) και πολλών άλλων καλλιτεχνικών συλλόγων. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών (2010) και διδάκτωρ Χημείας του Πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.
Το 1993 έγραψε τη μουσική για παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των Ζώων» που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δ. Ποταμίτη και το 1998 ολοκλήρωσε την Λαϊκή Όπερα «Ζευς» σε λιμπρέτο Γιάννη Καλαμίτση. Το 1999, σε λιμπρέτο Ιάκωβου Αυλητή, ολοκλήρωσε το ορατόριο «Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος των σκλάβων», που παρουσιάστηκε το 2002 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 2007 ηχογραφούνται συνθέσεις του σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία και Ισπανία, με σημαντικούς ερμηνευτές, σολίστες και σχήματα. Το 2009, στο Βεάκειο Θέατρο, δημιουργεί μια μοναδική συναυλία αφιέρωμα στη «Φωνή», μετά από ανάθεση του Διεθνούς Οργανισμού Λογοθεραπείας και Φωνιατρικής (IALP), με καλλιτέχνες από όλα τα είδη της μουσικής. Το 2010 μεταφράζονται τραγούδια του στα τούρκικα από την Fide Koksal και κυκλοφορεί ο δίσκος «BRIDGES» σε Ελλάδα και Τουρκία.
Το 2011 δίνει δύο συναυλίες ως αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του, με τίτλο «Τραγούδια που δεν έχουν εποχές», με 23 ερμηνευτές και ηθοποιούς, μουσικά σύνολα, jazz σχήματα και χορωδίες, στο Badminton Theatre. Το 2012 παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την ίδια χρονιά στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, ένα “ταξίδι” της διαδρομής του από την τζαζ έως τα τραγούδια του που κόσμησαν τη μεγάλη οθόνη. Το 2016, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στη δισκογραφία με τον δίσκο “Ραντεβού στον αέρα” για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του “Διάφανος Σταυρός” με ερμηνευτή το Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος. Το 2022 δημιούργησε την επίσημη ορχήστρα του: την «Ορχήστρα Μίμης Πλέσσας».
Διακρίσεις
Ο Μίμης Πλέσσας τιμήθηκε επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ είχε λάβει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Στην Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων, τιμήθηκε το 2000 για τα 50 χρόνια προσφοράς του στην ελληνική μουσική και τον πολιτισμό από τον Δήμο της Αθήνας με την απονομή του “Χρυσού Μεταλλίου της πόλης” σε μια μεγάλη συμφωνική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ενώ το 2001 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Επιπλέον, τιμήθηκε το 2002 για τα 50 χρόνια του στην ελληνική μουσική σκηνή στο Ηρώδειο από το Υπουργείο Πολιτισμού, το 2004 ως ο «Άνθρωπος της Χρονιάς» από τον υπουργό πολιτισμού στην τελετή των προσωπικοτήτων για την προσφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό και το 2005 με την ανάθεση από το Φεστιβάλ Αθηνών της εναρκτήριας συναυλίας για τον εορτασμό των 50 χρόνων του θεσμού. Το 2006 η Ακαδημία Προσωπικοτήτων τον τίμησε για τη συνολική προσφορά του στον πολιτισμό και το 2007 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τον Μεγαλόσταυρο του Αγίου Ανδρέου σε ειδική εκδήλωση στο Πατριαρχείο.
Με τη σύζυγό του Λουκίλα Καρρέρ απέκτησαν μια κόρη το 1998. Γιος του από προηγούμενο γάμο του είναι ο επίσης μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Πολιτισμός
Τουρκία: Γυναικείο άγαλμα 2.000 ετών ανακαλύφθηκε στην αρχαία Βλαύνδο
Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην ελληνιστική πόλη της αρχαίας Βλαύνδου στη δυτική Τουρκία γυναικείο άγαλμα που χρονολογείται από τη ρωμαϊκή περίοδο.
Το άγαλμα ύψους 1,90 μέτρων, από το οποίο απουσιάζουν η κεφαλή και τα χέρια, εκτιμάται ότι είναι περίπου 2.000 ετών και εντοπίστηκε στις ανασκαφές που γίνονται από το 2018 γύρω από το ναό της Δήμητρας στην περιοχή Ουλούμπεϊ, νότια της σύγχρονης πόλης Ουσάκ.
Το άγαλμα, αφού συντηρηθεί, αναμένεται να εκτεθεί έπειτα από περίπου 5-6 μήνες στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ουσάκ, δήλωσε στο πρακτορείο Anadolu ο Σαμπρί Τζεϊλάν, διευθυντής του τοπικού παραρτήματος του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας.
H αρχαία Βλαύνδος -γνωστή ως Μλαύνδος την εποχή που εγκαταστάθηκαν σε αυτήν Μακεδόνες στρατιώτες των Σελευκιδών- βρίσκεται περίπου 40 χλμ. νότια του Ουσάκ και 200 χλμ. ανατολικά της Σμύρνης. Μολονότι πολλές από τις μεγαλύτερες πόλεις της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας, όπως οι Σάρδεις και η Ιεράπολις, έχουν ανασκαφεί συστηματικά, οι μικρότερες, όπως η Βλαύνδος η οποία σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Η Βλαύνδος κατοικήθηκε από την Ελληνιστική μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο. Στο Μεσαίωνα η πόλη φαίνεται να εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ιστορία
Καθολική επιτυχία για τις εκδηλώσεις “Σταυρίτες 2024” στην Αργυρούπολη
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
-
Ιράν1 ημέρα πρινKίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Εξωτερική Πολιτική1 ημέρα πρινΣτο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Γενικά θέματα23 ώρες πρινΜία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αναλύσεις - Γνώμες22 ώρες πρινQuo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Αστυνομία20 ώρες πρινΑποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ
-
Πολιτισμός1 ημέρα πρινΒαθιά σιωπή! Θλίψη και πένθος – Έφυγε ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας λίγο πριν κλείσει τα 100
-
Video5 ώρες πρινLive: Σε νέα φάση ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή! Δύσκολες στιγμές για την ανθρωπότητα
-
Γενικά θέματα20 ώρες πρινΤούρκος διπλωμάτης: «Η σιωπηλή συμφωνία Ερντογάν – Μητσοτάκη»