Ακολουθήστε μας

Απόψεις

Ουκρανία: Η επιστροφή της πολεμικής προπαγάνδας

Δημοσιεύτηκε

στις

του Τιερί Μεϊσάν
.
Ο Τιερί Μεϊσάν διακόπτει τη σειρά των χρονικών του για την τιτάνια σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Απευθύνεται σε όλους για να σπάσουν τα ψεύδη της πολεμικής προπαγάνδας.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 15 Μαρτίου 2022
.
Ο Στέπαν Μπαντέρα. Δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν Ναζί, αλλά απλώς Ουκρανός «εθνικιστής». Ήδη από το 1935, ο Μπαντέρα υποστήριζε την πολιτική βία. Έβαλε να δολοφονήθούν περίπου εξήντα προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων δύο Πολωνών υπουργών.  Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οργάνωσε την εξόντωση των Εβραίων και Σλάβων διανοουμένων. Το νέο ουκρανικό καθεστώς έχει στήσει μνημεία στη δόξα του, συμπεριλαμβανομένου ενός στη Λβιβ, την πόλη όπου επέβλεψε μια σφαγή.

Η δυτική κοινή γνώμη είναι σοκαρισμένη με το πόλεμο στην Ουκρανία και κινητοποιείται για να βοηθήσει τους Ουκρανούς σε φυγή. Για όλους, είναι προφανές: ο δικτάτορας Πούτιν δεν χωνεύει τη νέα ουκρανική δημοκρατία.
.
Όπως σε κάθε σύγκρουση, μας λένε ότι οι άλλοι είναι οι κακοί, ενώ εμείς οι καλοί.
.
Η αντίδρασή μας είναι αυτή των ανθρώπων που εξαπατήθηκαν από την πολεμική προπαγάνδα επειδή δεν θυμούνται τις προηγούμενες συγκρούσεις και δεν γνωρίζουν τίποτα για την Ουκρανία. Ας ξεκινήσουμε από το μηδέν.
.
Ποιος ξεκίνησε;
.
Όπως στο προαύλιο του σχολείου όταν οι συμμαθητές μας τσακώνονταν μεταξύ τους, θέλουμε να μάθουμε ποιος το ξεκίνησε. Σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει φωτογραφία: πριν από οκτώ χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο με τη βοήθεια ένοπλων ομάδων. Αυτοί οι άνθρωποι αυτοαποκαλούνται «εθνικιστές», αλλά καθόλου με την έννοια που το καταλαβαίνουμε. Ισχυρίζονται ότι είναι πραγματικοί Ουκρανοί σκανδιναβικής ή πρωτογερμανικής καταγωγής και όχι Σλάβοι όπως οι Ρώσοι. Ισχυρίζονται ότι είναι του Στέπαν Μπαντέρα [ 1 ], αρχηγού των Ουκρανών συνεργατών των Ναζί, του αντίστοιχου του Philippe Pétain από συμβολική άποψη για τους Γάλλους, αλλά κυρίως του Joseph Darnand και των στρατιωτών της γαλλικής μεραρχίας SS Charlemagne. Οι Ουκρανοί, που μέχρι τώρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους σκανδιναβικής και πρωτο-γερμανικής καταγωγής από τη μια και Σλάβους από την άλλη, τους αποκαλούν «νεοναζί».
.
Εδώ, στη Γαλλία, η λέξη «ναζί» είναι μια προσβολή που χρησιμοποιείται για οτιδήποτε.  Ιστορικά, είναι ένα κίνημα που υποστήριζε ένα φυλετικό όραμα της ανθρωπότητας για να εξηγήσει τις αποικιακές αυτοκρατορίες. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, οι άνδρες ανήκουν σε διαφορετικές «φυλές», σήμερα θα λέγαμε σε διαφορετικά «είδη». Δεν μπορούν να έχουν απογόνους μαζί, όπως φοράδες και γαϊδούρια. Στην άγρια ​​φύση, αυτά τα δύο είδη γεννούν μουλάρια, αλλά τα τελευταία είναι γενικά στείρα. Αυτός είναι ο λόγος που οι Ναζί απαγόρευσαν τη διαφυλετική ανάμειξη. Αν είμαστε από διαφορετικές φυλές, κάποιες είναι ανώτερες από τις άλλες, εξ ου και η δυτική κυριαρχία στους αποικισμένους λαούς.  Στη δεκαετία του 1930, αυτή η ιδεολογία θεωρούταν «επιστήμη» και διδασκόταν σε πανεπιστήμια, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Γερμανία. Την έχουν υπερασπιστεί πολύ σπουδαίοι επιστήμονες. Για παράδειγμα, ο Konrad Lorenz (Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1973) ήταν ένθερμος Ναζί. Έγραψε ότι για να διατηρηθεί η φυλή, ήταν απαραίτητο να εξαλειφθούν οι ομοφυλόφιλοι από τη μάζα και να τους εξαφανιστούν, όπως ένας χειρουργός εξαλείφει έναν όγκο επειδή ανακάτεψαν τη γενετική τους κληρονομιά με αυτή άλλων φυλών χωρίς να το καταλάβουν.
.
Αυτοί οι επιστήμονες δεν ήταν πιο σοβαροί από εκείνους που μας ανακοίνωσαν την Αποκάλυψη κατά τη διάρκεια της επιδημίας της Covid-19. Είχαν τον τίτλο του «επιστήμονα», αλλά όχι τη λογική προσέγγιση.
.
Η σύγχρονη Ρωσία χτίστηκε στη μνήμη αυτού που οι Ρώσοι αποκαλούν τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» και εμείς αποκαλούμε «Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Δεν έχει την ίδια σημασία για εκείνους από τι για εμάς. Εδώ, στη Γαλλία, ο πόλεμος κράτησε μόνο λίγους μήνες, μετά πιστέψαμε στη νίκη των Ναζί και μπήκαμε στη Συνεργασία. Είαμε τους Ναζί και τους Πετενιστές να συλλαμβάνουν, από το 1940, 66.000 άτομα, γενικά για «τρομοκρατία» (αντίσταση). Στη συνέχεια, από το 1942, συλλαμβάνονται 76.000 Εβραίοι επειδή ήταν «κατώτερης φυλής» και τους έστειλαν στην Ανατολή, στην πραγματικότητα σε στρατόπεδα εξόντωσης. Αντίθετα, στη Σοβιετική Ένωση οι Ναζί δεν συνέλαβαν κανέναν.  Ήθελαν να εξοντώσουν ή να υποδουλώσουν όλους τους Σλάβους σε διάστημα τριάντα χρόνων για να καθαρίσουν έναν «ζωτικό χώρο» όπου θα μπορούσαν να χτίσουν μια αποικιακή αυτοκρατορία ( Generalplan Ost ). Αυτός είναι ο λόγος που η ΕΣΣΔ υπέστη 27 εκατομμύρια νεκρούς. Στη ρωσική μνήμη, οι Ναζί είναι επομένως ένας υπαρξιακός κίνδυνος, όχι για εμάς.
.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στην εξουσία στο Κίεβο, δεν διακήρυξαν τους εαυτούς τους ως «ναζί», αλλά ως «εθνικιστές» με την έννοια του Στέπαν Μπαντέρα, ο οποίος επίσης αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «εθνικιστή» και όχι «ναζί», ξεπερνώντας ακόμα τον εαυτό τους σε σχέση με τις γενοκτονικές προθέσεις τους εναντίον Σλάβων και Εβραίων. Ονόμασαν το παλιό καθεστώς «φιλορωσικό», το οποίο είναι αντικειμενικά αναληθές, και απαγόρευσαν οτιδήποτε παραπέμπει στη ρωσική κουλτούρα. Και πρώτα, τη ρωσική γλώσσα. Οι Ουκρανοί ήταν πλειοψηφικά δίγλωσσοι, μιλούσαν και ρωσικά και ουκρανικά. Ξαφνικά, είπαν στους μισούς ότι δεν μπορούσαν πλέον να μιλήσουν τη γλώσσα τους στο σχολείο και στη διοίκηση. Η περιοχή του Ντονμπάς, πολύ ρωσόφωνη, ξεσηκώθηκε. Αλλά και η ουγγρική μειονότητα που λάμβανε εκπαίδευση στη γλώσσα της και την οποία υποστήριξε η Ουγγαρία στην διεκδίκηση της. Οι Ουκρανοί του Ντονμπάς απαίτησαν να δοθεί στις περιφέρειες του Ντόνεστσκ και του Λουγκάνσκ καθεστώς αυτονομίας και να ανακτήσουν τη γλώσσα τους. Αυτοί οι νομοί (oblast στα ρωσικά) αυτοανακηρύχθηκαν δημοκρατίες. Αυτό δεν σήμαινε ότι φιλοδοξούσαν για ανεξαρτησία, αλλά μόνο για αυτονομία, όπως η Δημοκρατία της Καλιφόρνια στις Ηνωμένες Πολιτείες ή οι πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ.
.
Το 2014, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έβαλαν τους ανθρώπους του Κιέβου στο ίδιο τραπέζι με εκείνους του Ντονμπάς και διαπραγματεύτηκαν τις συμφωνίες του Μινσκ. Εγγυητές των συμφωνίες είναι η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία.
.
Το Κίεβο πάντα αρνήθηκε πάντα να τις εφαρμόσει παρά το γεγονός ότι τις είχε υπογράψει. Αντίθετα, όπλισε τις «εθνικιστικές» πολιτοφυλακές και τις έστειλε στην άκρη του Ντονμπάς για να εκτονώσουν τα νευρά τους. Όλοι οι δυτικοί εξτρεμιστές ήρθαν τότε να πυροβολήσουν στην Ουκρανία. Αυτοί οι παραστρατιωτικοί ήταν 102.000 τον περασμένο μήνα, σύμφωνα με την κυβέρνηση του Κιέβου. Αποτελούν το ένα τρίτο του ουκρανικού στρατού και είναι ενσωματωμένοι στις Δυνάμεις της Εδαφικής Άμυνας. 66.000 νέοι «εθνικιστές» —αν και ξένοι— μόλις έφτασαν ως ενισχύσεις, από όλο τον κόσμο, με αφορμή της ρωσικής επίθεσης.
.
Κατά τη διάρκεια των οκτώ ετών που μας χωρίζουν από τις συμφωνίες του Μινσκ, αυτοί οι παραστρατιωτικοί έχουν σκοτώσει 14.000 ανθρώπους στο Ντονμπάς, σύμφωνα με την κυβέρνηση του Κιέβου. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει τις δικές τους απώλειες, αλλά δεν είναι πολλές. Η Ρωσία έχει ξεκινήσει τη δική της εξεταστική επιτροπή. Δεν μέτρησε μόνο τους νεκρούς, αλλά και τους βαριά τραυματίες. Βρήκε 22.000 θύματα. Ο πρόεδρος Πούτιν μιλά για αυτά ως «γενοκτονία», όχι με την ετυμολογική έννοια της καταστροφής ενός λαού, αλλά με τη νομική έννοια ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε με εντολή των αρχών εναντίον μιας εθνικής ομάδας.
.
Εδώ είναι όλο το πρόβλημα: η κυβέρνηση στο Κίεβο δεν είναι ομοιογενής και κανείς δεν έδωσε ξεκάθαρα την εντολή για μια τέτοια σφαγή. Ωστόσο, η Ρωσία θεωρεί υπεύθυνους τους προέδρους Πέτρο Ποροσένκο και τον διάδοχό του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Είμαστε και εμείς επίσης από τότε αφού ήμασταν εγγυητές των συμφωνιών του Μινσκ που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Ναι, είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτή την εκατόμβη.
.
Τα χειρότερα έρχονται. Την 1η Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος εξόπλιζε τους «εθνικιστές» παραστρατιωτικούς και αρνιόταν να εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ, θέσπισε το νόμο αριθ. 38 για τους αυτόχθονες πληθυσμούς  [ 2 ]. Εγγυάται στους Τάρταρους και στους Καραΐτες Εβραίους (δηλαδή που δεν αναγνωρίζουν το Ταλμούδ ) την άσκηση των δικαιωμάτων τους, ιδίως του να μιλούν τη γλώσσα τους, αλλά όχι στους Σλάβους. Οι τελευταίοι δεν υπάρχουν. Δεν προστατεύονται από κανένα νόμο. Είναι Untermenschen , υπάνθρωποι. Ήταν η πρώτη φορά μετά από 77 χρόνια που εγκρίθηκε φυλετικός νόμος στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Λέτε στον εαυτό σας ότι υπάρχουν οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι έπρεπε να διαμαρτυρηθούν. Αλλά τίποτα. Μεγάλη σιωπή. Χειρότερα: το χειροκρότημα του Bernard-Henri Lévy.
.
Ντμίτρο Γιάρος. Πίσω του η σημαία του Στέπαν Μπαντέρα: μαύρη και κόκκινη σφραγισμένη με την ουκρανική τρίαινα. Πράκτορας των δικτύων staybehind του ΝΑΤΟ. Το 2007, πραγματοποίησε τη συμμαχία των Ευρωπαίων νεοναζί και των τζιχαντιστών της Μέσης Ανατολής ενάντια στη Ρωσία. Έπαιξε κεντρικό ρόλο κατά την αλλαγή του καθεστώτος το 2014. Σήμερα είναι ειδικός σύμβουλος του αρχηγού των ουκρανικών στρατών.
.
Γιατί κατέφυγαν στον πόλεμο;
.
Η κατανόηση μας για τα γεγονότα διαστρεβλώνεται από τις προκαταλήψεις μας. Αυτό είναι ακόμη πιο έντονο στα κράτη της Βαλτικής και στις χώρες που προηγουμένως είχαν συντριβεί από το «δόγμα Μπρέζνιεφ». Αυτοί οι άνθρωποι φαντάζονται a priori ότι οι Ρώσοι είναι οι κληρονόμοι των Σοβιετικών. Ωστόσο, οι κύριοι σοβιετικοί ηγέτες δεν ήταν Ρώσοι. Ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν Γεωργιανός, ο Νικίτα Χρουστσόφ Ουκρανός κ.λπ., ακόμη και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ ήταν Ουκρανός.
.
Όσο οι δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ ήταν ουκρανικές, η σφαγή των κατοίκων τους ήταν αποκλειστικά ουκρανικό ζήτημα. Κανείς δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να τους προστατεύσει. Ωστόσο, με την υπογραφή των Συμφωνιών του Μινσκ και την επικύρωσή τους από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, η Γαλλία και η Γερμανία ανέλαβαν την ευθύνη για τον τερματισμό της. Δεν το έκαναν.
.
Η φύση του προβλήματος άλλαξε όταν, στις 21 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο δημοκρατιών του Ντονμπάς. Η σφαγή των κατοίκων της δεν ήταν πλέον εσωτερικό ζήτημα, αλλά διεθνές. Στις 23 Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο Ασφαλείας συνεδρίασε ξανά καθώς ο ρωσικός στρατός ετοιμαζόταν να επέμβει. Κατά τη συνάντηση, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, δεν αμφισβήτησε ούτε τη νομιμότητα της ρωσικής αναγνώρισης των δημοκρατιών του Ντονμπάς ούτε τη νομιμότητα της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης κατά των νεοναζί. Απλώς ζήτησε από τη Ρωσία να δώσει μια ακόμη ευκαιρία για την ειρήνη [ 3 ].
.
Το διεθνές δίκαιο δεν απαγορεύει τον πόλεμο, αλλά προσπαθεί να τον αποτρέψει. Ωστόσο, καθώς αυτή η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν απέδωσε τίποτα, η Ρωσία είχε το δικαίωμα να βοηθήσει τους κατοίκους του Ντομπάς που σφαγιάστηκαν από τους νεοναζί. Κάτι που έκανε την επόμενη μέρα, 24 Φεβρουαρίου.
.
Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, που περίμενε ήδη οκτώ χρόνια, δεν μπορούσε να το αναβάλει άλλο. Όχι μόνο επειδή καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, όχι μόνο επειδή ο ουκρανικός στρατός ετοίμαζε μια τεράστια σφαγή στις 8 Μαρτίου [ 4 ], αλλά επειδή το ρωσικό δίκαιο τον καθιστά προσωπικά υπεύθυνο για τις ζωές των συμπολιτών του.  Προετοιμάζοντας την ενδεχόμενη φυγή τους, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του Ντονμπάς έχει αποκτήσει τη ρωσική υπηκοότητα τα τελευταία χρόνια.
.
Η Έξοδος 2 εκατομμυρίων Ουκρανών
.
Όπως σε όλους τους πολέμους του ΝΑΤΟ, γινόμαστε μάρτυρες της φυγής του πληθυσμού. Για τους Γάλλους, αυτό θυμίζει την έξοδο του 1940 μπροστά στην προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων. Είναι φαινόμενο συλλογικού πανικού. Οι Γάλλοι πίστευαν ότι η Βέρμαχτ θα διέπραττε τους ίδιους μαζικούς βιασμούς που είχαν αποδοθεί στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στον Deutsche Heer (Αυτοκρατορικό Στρατό) . Όμως οι Γερμανοί ήταν πειθαρχημένοι και δεν επιδόθηκαν σε αυτό το είδος βίας. Εντέλει, η φυγή των Γάλλων χωρίς σκοπό δεν είχε άλλο αντικειμενικό λόγο, παρά μόνο τον φόβο.
.
Το ΝΑΤΟ, από του πόλεμου στο Κοσσυφοπέδιο, έχει αναπτύξει την έννοια της μηχανικής της μετακίνησης των πληθυσμών [ 5]. Το 1999, η CIA οργάνωσε την μετακίνηση, σε τρεις ημέρες, περισσότερων από 290.000 Κοσοβάρων από τη Σερβία προς τη Μακεδονία. Αν είστε άνω των τριάντα, θυμάστε τα φρικιαστικά βίντεο αυτής της μεγάλης ουράς ανθρώπων, που περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο, για δεκάδες χιλιόμετρα, κατά μήκος σιδηροδρομικών γραμμών. Το ζήτημα ήταν να πιστέψουμε σε μια εθνική καταστολή από την κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και να δικαιολογηθεί ο πόλεμος που ερχόταν. Οι Κοσοβάροι δεν ήξεραν γιατί έφευγαν, αλλά πίστευαν ότι θα έβρισκαν ένα καλύτερο μέλλον εκεί που πήγαιναν. Πριν από επτά χρόνια, θυμάστε την έξοδο των Σύρων. Το ζήτημα ήταν να αποδυναμωθεί η χώρα στερώντας της τον πληθυσμό της. Αυτή τη φορά είναι να αγγίξουν τα συναισθήματά σας με γυναίκες και παιδιά, χωρίς να αναγκάσουν τους άνδρες οι οποίοι χρειάζονται για να πολεμήσουν κατά των Ρώσων.
.
Κάθε φορά είμαστε αναστατωμένοι. Αλλά δεν είναι επειδή οι Κοσοβάροι, οι Σύροι ή οι Ουκρανοί υποφέρουν ότι όλοι έχουν δίκιο.
.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται όλους τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Τα κράτη του χώρου Σένγκεν δέχονται όλα τα άτομα που παρουσιάζονται ως φυγάδες από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τη γερμανική διοίκηση, περίπου το ένα τέταρτο αυτών των «προσφύγων», που ορκίζονται ότι εργάζονται και κατοικούν στην Ουκρανία, δεν έχουν ουκρανικά διαβατήρια, αλλά διαβατήρια της Αλγερίας, της Λευκορωσίας, της Ινδίας, του Μαρόκου, της Νιγηρίας ή του Ουζμπεκιστάν· άτομα που σαφώς εκμεταλλεύονται την ανοιχτή πόρτα για να εγγραφούν νόμιμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν πραγματοποιείται επαλήθευση της προηγούμενης διαμονής τους στην Ουκρανία. Για τους Γερμανούς εργοδότες, είναι μια νομιμοποίηση που δεν λέει το όνομά της.
.
Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ο ουκρανικός λαός δεν δείχνει την υποστήριξή του στην κυβέρνησή του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, οι κάτοικοι του Βελιγραδίου παρακολουθούσαν μέρα και νύχτα στις γέφυρες της πόλης για να εμποδίσουν το ΝΑΤΟ να τις βομβαρδίσει. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Λιβύη, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Τρίπολη για να δείξουν την υποστήριξή τους στον οδηγό Μουαμάρ Καντάφι. Κατά τη διάρκεια του συριακού πολέμου, ένα εκατομμύριο άνθρωποι εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ. Αυτή τη φορά: τίποτα. Αντίθετα, μας λένε ότι ομάδες της Εδαφικής Άμυνας κυνηγούν «διεισδυμένους Ρώσους σαμποτέρ», ενώ ο ΟΑΣΕ βεβαιώνει ότι δεν υπήρχαν Ρώσοι στρατιώτες στην Ουκρανία πριν από την έναρξη της επιχείρησης.
.
Στο βίντεο του βομβαρδισμού του πυρηνικού σταθμού της Ζαπορίζια, δεν διακρίνεται κανένας πυροβολισμός στον ίδιο τον σταθμό παραγωγής ενέργειας.
.
Το σοκ των εικόνων
.
Θα έπρεπε να είχαμε μάθει από τους προηγούμενους πολέμους ότι το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια. Από του πόλεμου στο Κοσσυφοπέδιο, το ΝΑΤΟ έχει γίνει μαΐστρος της πολεμικής προπαγάνδας. Τότε είχαν αλλάξει τον εκπρόσωπο του οργανισμού στις Βρυξέλλες. Ο αντικαταστάτης του, ο Τζέιμι Σι, περιέγραφε μια υποδειγματική ιστορία κάθε μέρα, είτε για τη φρίκη των Σέρβων εγκληματιών είτε για την υποδειγματική αντίσταση των Κοσοβάρων. Εκείνη την εποχή, εξέδιδα μια καθημερινή εφημερίδα μέσω φαξ, την Journal de la Guerre en Europe . Συνόψιζα τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ και τα τηλεγραφήματα από μικρά πρακτορεία Τύπου στα Βαλκάνια. Κάθε μέρα έβλεπα τις δύο εκδόσεις να απομακρύνονται λίγο περισσότερο τη μια από την άλλη. Στο μυαλό μου, η αλήθεια έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στα δύο. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, έγινε αντιληπτό ότι οι δηλώσεις του Τζέιμι Σι ήταν καθαρή εφεύρεση με σκοπό να μαυρίσουν τις στήλες των εύπιστων εφημερίδων, ενώ τα τηλεγραφήματα των μικρών βαλκανικών πρακτορείων Τύπου έλεγαν την αλήθεια. Και η τελευταία δεν ήταν υπέρ του ΝΑΤΟ.
.
Προσεγγίζω λοιπόν τη συναίνεση των δυτικών μέσων ενημέρωσης με κάποια καχυποψία.  Για παράδειγμα, όταν μας λένε ότι η Ρωσία βομβαρδίζει ένα πυρηνικό εργοστάσιο, σκέφτομαι τα ψέματα του προέδρου Τζορτζ Μπους για τα όπλα μαζικής καταστροφής του τυράννου «Σαντάμ». Ή όταν μας εξηγούν ότι οι Ρώσοι μόλις βομβάρδισαν ένα μαιευτήριο στη Μαριούπολη, θυμάμαι τα μωρά από το Κουβέιτ που μάζευαν από τις θερμοκοιτίδες τους οι φρικτοί Ιρακινοί στρατιώτες. Και όταν μου διαβεβαιώνουν ότι ο κακός Πούτιν είναι τρελός και μοιάζει με τον Χίτλερ, θυμάμαι πώς μεταχειριστήκαμε τον Μουαμάρ Καντάφι ή τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ.
.
Γι’ αυτό δεν παίρνω αυτούς τους ισχυρισμούς στα σοβαρά. Οι Ουκρανοί στρατιώτες στο Snake Island δεν σφαγιάστηκαν κάτω από τις βόμβες όπως ισχυρίστηκε ο πρόεδρος Zelensky, παραδόθηκαν στους ρωσικούς στρατούς, όπως το παραδέχτηκε αργότερα. Το εβραϊκό μνημείο Babi Yar δεν καταστράφηκε από τους Ρώσους που σέβονται όλα τα θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας. 
.
Ούτε ο ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός της Ζαπορίζια βομβαρδίστηκε. Είχε φρουρηθεί για αρκετές μέρες από μικτές ρωσική και ουκρανική ομάδες. Εξάλλου, ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) επιβεβαίωσε ότι δεν υπήρξε ποτέ ραδιενεργός κίνδυνος. Το μαιευτήριο της Μαριούπολης επίσης δεν βομβαρδίστηκε. Είχε εκκενωθεί τρεις ημέρες νωρίτερα και είχε μετατραπεί σε στρατώνες για το Σύνταγμα Αζοφ (νεοναζί) όπως είχε αναφέρει η Ρωσία στον ΟΗΕ εκείνη την εποχή.
.
Όταν λοιπόν μου λένε ότι πρέπει να σκοτωθεί ο «δικτάτορας» Πούτιν, μένω ασυγκίνητος.
.
Οι μάχες
.
Πώς να μην παρατηρήσετε ότι οι εικόνες που βλέπουμε από τις νικηφόρες «μάχες» του ουκρανικού στρατού είναι πάντα οι ίδιες; Πώς να μην παρατηρήσουμε ότι βλέπουμε μόνο μερικά κατεστραμμένα οχήματα; Μήπως οι πολεμικοί ρεπόρτερ μας δεν έχουν δει ποτέ πραγματικούς πολέμους; Δεν ερμηνεύουμε τις εικόνες με βάση αυτά που βλέπουμε σε αυτές, αλλά με βάση τα σχόλια που τις συνοδεύουν.
.
Για μια εβδομάδα, μας εξηγούν ότι ο ρωσικός στρατός έχει περικυκλώσει το Κίεβο στα δεκαπέντε χιλιόμετρα γύρω, ότι προχωρά κάθε μέρα (αλλά παραμένει δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά) και πρόκειται να κάνει την τελική επίθεση. Όταν μας εξηγούν ότι ο «δικτάτορας» Πούτιν θέλει το κεφάλι του καλού προέδρου Ζελένσκι (ο οποίος εξοπλίζει τους νεοναζί και εξέδωσε τον φυλετικό νόμο), κάνω ένα βήμα πίσω.
.
Οι ρωσικοί στρατοί δεν σκόπευαν ποτέ να καταλάβουν τις μεγάλες πόλεις. Επίσης μένουν μακριά από αυτές (εκτός από τη Μαριούπολη). Πολεμούν τους «εθνικιστές» παραστρατιωτικούς, τους νεοναζί. Ως Γάλλος, υποστηρικτής της Αντίστασης κατά των Ναζί, οι ρωσικοί στρατοί έχουν λοιπόν όλο τον θαυμασμό μου.
.
Ο ρωσικός στρατός εφαρμόζει την ίδια τακτική στην Ουκρανία όπως στη Συρία: περικυκλώνει τις πόλεις που χρησιμεύουν ως καταφύγιο για τους εχθρούς, ανοίγει στη συνέχεια ανθρωπιστικούς διαδρόμους για να φύγουν οι αμάχοι και τέλος σφυροκοπώντας τους μαχητές που παραμένουν μέσα. Αυτός είναι ο λόγος που οι παραστρατιωτικοί νεοναζί μπλοκάρουν αυτούς τους διαδρόμους και εμποδίζουν τον πληθυσμό να διαφύγει. Αυτή είναι η αρχή των ανθρώπινων ασπίδων.
.
Πρόκειται για πόλεμο της κίνησης. Πρέπει να δράσουν γρήγορα. Τα ρωσικά στρατεύματα κινούνται με φορτηγά και τεθωρακισμένα οχήματα. Δεν πρόκειται για μάχες αρμάτων μάχχης. Τα τελευταία είναι σήμερα ανενεργά στα θέατρα επιχείρησης. Είδαμε, το 2006, τη Χεζμπολάχ να μετατρέψει τα ισραηλινά Merkavas σε συντρίμμια. Τα ρωσικά στρατεύματα κινούνται με μηχανοκίνητα οχήματα, γι’ αυτό έχουν τεθωρακισμένα. Καθώς έχουμε προμηθεύσει δεκάδες χιλιάδες αντιαρματικούς πυραύλους στον ουκρανικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων των παραστρατιωτικών νεοναζί, τα όπλα μας τους καταστρέφουν καθώς καταστρέφουν τα φορτηγά τους. Δεν είναι μάχες, απλώς ενέδρες.
.
Το κράτος του Ισραήλ δεν έκανε λάθος: ο Πρωθυπουργός Naftali Benett συμβούλεψε τον πρόεδρο Zelensky να αποδεχτεί τους ρωσικούς όρους για την ειρήνης, δηλαδή, όχι να καταθέσουν τα όπλα, αλλά να καταστρέψουν όλα τα μνημεία που είναι αφιερωμένα στον Στέπαν Μπαντέρα και να συλλάβουν τους Ναζί που έχουν ενσωματωθεί στην Ουκρανική Εδαφική Άμυνα.
.
Τρία νέα προβλήματα
.
Σαν να μην ήταν αρκετά περίπλοκη η κατάσταση, ο πρόεδρος Ζελένσκι ανακοίνωσε στη διάρκεια της Διάσκεψης για την Ασφάλεια του Μονάχου, ακριβώς πριν τον πόλεμο, την πρόθεσή του να αποκτήσει την Ατομική Βόμβα, κατά παράβαση της υπογραφής της χώρας του της Συνθήκης για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
.
Στη συνέχεια, οι ρωσικοί στρατοί κατέλαβαν και δημοσίευσαν ένα έγγραφο εργασίας της κυβέρνησης του Κιέβου που σχεδίαζε μια στρατιωτική επίθεση στην Κριμαία και το Ντονμπάς στις 8 Μαρτίου.
.
Τέλος, ο ρωσικός στρατός αποκάλυψε περίπου δεκαπέντε ερευνητικά εργαστήρια βιολογικών όπλων που δούλευαν για το Πεντάγωνο. Ανακοίνωσε ότι θα δημοσιοποιήσει τα κατασχεθέντα έγγραφα και κατέστρεψε 320 κοντέινερ παθογόνων παραγόντων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Απαγόρευση των Βιολογικών Όπλων, την σέβονται στο εσωτερικό της ώρας τους, αλλά την παραβιάζουν στο εξωτερικό. Έγγραφα είχαν ήδη δημοσιευτεί πριν από δύο μήνες από μια Βουλγάρα δημοσιογράφο. Στις 8 Μαρτίου, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από το Πεντάγωνο να εξηγήσει την ύπαρξη των 330 βιολογικών εργαστήριων που διατηρεί με διάφορες ονομασίες σε 30 χώρες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε τότε αυτές τις πρακτικές. Αλλά η υφυπουργός Εξωτερικών, Victoria Nuland, που ενημέρωνε την Γερουσία, αναγνώρισε ότι το Πεντάγωνο συνεργάζεται σε αυτά τα προγράμματα που πραγματοποιούνται στο εξωτερικό και ότι ανησυχεί με την ιδέα ότι αυτές οι έρευνες θα έπεφταν σε ρωσικά χέρια. Όταν η Ρωσία έφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η Δύση έστρεψε τις κατηγορίες εναντίον της, κατηγορώντας την ότι σχεδίαζε μια βιολογική επίθεση υπό ψεύτικη σημαία. Από την πλευρά του, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δδήλωσε ότι είχε προειδοποιηθεί για ουκρανο-ΗΠΑϊκές πολιτικές βιολογικές έρευνες και ζήτησε από την Ουκρανία να καταστρέψει τα παθογόνα παράγοντα της για να αποτρέψει την εξάπλωσή τους.
.
Έτσι λοιπόν, η Ουκρανία, η οποία διατηρεί περισσότερους από εκατό χιλιάδες «εθνικιστές» και τους ενσωμάτωσε στην «Εδαφική της άμυνα», στη συνέχεια ψήφισε έναν φυλετικό νόμο, εργάζεται για παράνομα βιολογικά όπλα και ελπίζει να αποκτήσει την Ατομική Βόμβα. Επιλέξαμε να ξεχάσουμε τα παραδείγματα θάρρους του Jean Moulin και του Charles De Gaulle και να στηρίξουμε τον πρόεδρο Zelensky!
.
Τιερί Μεϊσάν
.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
.
[1] Αφού συμμετείχε στις σφαγές των Εβραίων με τους SS, ο Στέπαν Μπαντέρα συνελήφθη από τους Ναζί το 1941 και φυλακίστηκε σε φυλακή VIP. Στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος για να συμμετάσχει ενεργά με τους SS στον αγώνα κατά των Σοβιετικών. Δεν υπήρξε ποτέ ιδεολογικός αντίπαλος των Ναζί, αλλά πάντα συνεργαστηκε μαζί τους ενάντια στην ΕΣΣΔ. Δείτε Stepan Bandera: The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist, Fascism, Genocide, and Cult , Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014).
[2] « Про корінні народи України », Відомості Верховної Ради (ВВР), 2021, № 38, ст.319.
[3] Conseil de sécurité, 8974e séance, ONU, 23 février 2022.
[4] Document : « Les plans d’attaque secrets ukrainiens » (source : ministère russe de la Défense).
[5] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. “Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration : Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon : New Evidence from the Middle East”, in Coercion : The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018.
.
.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η Τoυρκία κατήγγειλε την Ελλάδα για την πρόθεση της Αθήνας να ανακηρύξει δύο θαλάσσια πάρκα (ανεμογεννητριών)!
Και φτάσαμε στο σημείο η Τουρκία να κατηγορεί την Ελλάδα, ότι προσπαθεί να δημιουργήσει «τετελεσμένα» – η Ελλάδα! – σε θαλάσσιες περιοχές που αποτελούν «ανοιχτές διαφορές» μεταξύ των δύο κρατών…
Να σημειωθεί ότι από τα δύο αυτά πάρκα το ένα βρίσκεται στο… Ιόνιο (όπου δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε «ανοιχτή διαφορά» με την Τουρκία), ενώ το άλλο βρίσκεται στο Αιγαίο, και εκτείνεται από δυτικά της Μήλου ως τη Νίσυρο, δηλαδή εντεύθεν της μέσης γραμμής του Αιγαίου!
Κι όλα αυτά, ενώ έχουμε υπογράψει, πριν τέσσερις μήνες υποτίθεται, «Συμφωνία περί Φιλίας» με την Τουρκία, την περιβόητη η «Συμφωνία των Αθηνών»!
Την οποία τώρα μας καταγγέλλουν ότι την «παραβιάζουμε», λέει!
Πώς είναι δυνατόν να “παραβιάζουμε” μια Συμφωνία που ΔΕΝ είναι “δεσμευτική”; Για τίποτα και κανένα από τα δύο μέρη;
* Πρώτον να σημειώσουμε ότι «τετελεσμένα» (fait accompli, στη διπλωματική γλώσσα) ονομάζονται πρωτοβουλίες ενός κράτους που ξεπερνούν τα όρια δικαιοδοσίας της κυριαρχίας του ή των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, και επιβάλλονται χωρίς προηγούμενες διαπραγματεύσεις με άλλα «ενδιαφερόμενα» κράτη…
Η δημιουργία αιολικών πάρκων μέσα στην ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη ή μέσα σε θαλάσσιες ζώνες ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων – και μάλιστα σε περιοχές στις οποίες κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα – ΔΕΝ είναι πολιτική “επιβολής τετελεσμένων»!
Είναι άσκηση κυριαρχίας ή άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Για την οποία δεν οφείλει να διαβουλευτεί με κανένα άλλο κράτος…
Αντίθετα, «τετελεσμένα» έχουμε όταν η Τουρκία κηρύσσει την «Γαλάζια Πατρίδα» και καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε συμφωνία με την «κυβέρνηση» της Λιβύης (Τουρκολυβικό μνημόνιο) παραβιάζοντας το Δίκαιο της Θάλασσας. Και μάλιστα με τρόπο ώστε τελικά, τη “Συμφωνία” αυτή, ΔΕΝ την αναγνωρίζει κανένα άλλο κράτος!
ΟΥΤΕ καν το Κοινοβούλιο της Λιβύης!
ΟΥΤΕ το Ανώτατο Δικαστήριο της Λιβύης…
Έχουμε λοιπόν, μια χώρα – την Τουρκία – που επιβάλλει η ίδια «τετελεσμένα» σε βάρος μας, να κατηγορεί… εμάς, ότι εμείς προσπαθούμε, λέει, να επιβάλλουμε “τετελεσμένα” σε περιοχές που έτσι κι αλλιώς είναι δικές μας ή δικής μας δικαιοδοσίας…
Και πάντως, περιοχές όπου εκείνοι δεν έχουν κανένα λόγο.
* Αυτά παθαίνουν όσοι υπογράφουν «Συμφωνίες περί Φιλίας» με γείτονες τους που επιβάλλουν τετελεσμένα σε βάρος τους. Τελικά έρχονται οι… «φίλοι» μας και κατηγορούν εμάς ότι εμείς επιβάλλουμε τετελεσμένα σε βάρος τους, πάνω στα δικά μας!
Εκεί που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι…
Αυτά παθαίνουν όσοι βιάζονται να υπογράψουν «Συμφωνίας περι Φιλίας» χωρίς προηγουμένως να απαιτήσουν την άρση των τετελεσμένων του αντιπάλου.
Ουσιαστικά έρχονται οι Τούρκοι και ασκούν βέτο σε οποιαδήποτε ελληνική απόφαση στις θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας. Παντού!
* Στην αρχή με τη λεγόμενη “Συμφωνία των Αθηνών” “ξεπλύναμε” την Τουρκία – αφού η διεθνής κοινότητα διαπίστωσε ότι διακηρύσσουμε τη «φιλία» μας με χώρα που δημιουργεί τετελεσμένα σε βάρος μας! Άρα διαμηνύσαμε στη διεθνή κοινότητα, να ΜΗ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως “αναθεωρητική δύναμη” ή ως “επιθετική χώρα”!
Και τώρα διαπιστώνουμε ότι η ΜΗ δεσμευτική αυτή Συμφωνία μας δένει τα χέρια παντού (κατά της ερμηνεία της Άγκυρας), ακόμα και πάνω στις ζώνες των αδιαμφισβήτητα δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων!
Αν αυτό δεν είναι ΑΠΟΤΥΧΙΑ εξωτερικής Πολιτικής, τι είναι;
* Υπάρχει και συνέχεια όμως: Η Ελλάδα «απάντησε» εμμέσως ότι το θέμα δεν είναι «διμερές», είναι… “Ευρωπαϊκό”, λέει, αφού με τα Αιολικά θαλάσσια πάρκα (τα οποία θα χρηματοδοτήσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης) η Ελλάδα εφαρμόζει την Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Πολιτική για την «Πράσινη Μετάβαση».
Η αλλιώς: Τρία πουλάκια κάθονταν και μάσαγαν τομπάκο!
— Πρώτον η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ εθνικό θέμα για κάθε χώρα μέλος της Ένωσης.
Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΔΕΝ έχουν «υποχρέωση» ΟΥΤΕ «αυτόματη δικαιοδοσία» να υπερασπιστούν την κυριαρχία ή τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους-μέλους, όταν απειλούνται από ένα γειτονικό ΜΗ μέλος της Ένωσης.
Αν, όμως, η χώρα-μέλος που θίγεται διαμαρτυρηθεί και αντιδράσει στα «τετελεσμένα» του «καταπατητή», τότε η Ενωμένη Ευρώπη έχει την υποχρέωση να συμπαρασταθεί στο κράτος-μέλος. Και η «συμπαράσταση» αυτή δεν είναι «αυτόματη», είναι συνήθως κατόπιν πολλών «διαβουλεύσεων» μεταξύ των υπολοίπων κρατών-μελών, και πάντως πουθενά δεν προβλέπεται έμπρακτη ή, πολύ περισσότερο, στρατιωτική συμπαράσταση.
Όπως στην περίπτωση του Τουρκολυβικού μνημονίου – που θίγει ανοιχτά την Ελλάδα – η Ευρωπαϊκή Ένωση δήλωσε τελικά ότι ΔΕΝ το θεωρεί «νόμιμο» (γιατί δεν είναι), αλλά πέραν αυτού ΔΕΝ έκανε τίποτα για να το ακυρώσει.
Και στους δύο κύκλους διεθνών διαπραγματεύσεων για το Λιβυκό, η Τουρκία κλήθηκε να συμμετάσχει, ενώ την Ελλάδα, που ευθέως θίγεται από το Τουρκολυβικό Μνημόνιο οι ευρωπαίοι εταίροι ΔΕΝ την προσκάλεσαν καν…
Συνεπώς, όταν θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το πρόβλημα είναι πρωτίστως ΔΙΚΟ μας! Κι αν αντιδράσουμε σοβαρά, ίσως μπορούμε να περιμένουμε κάποιου είδους «συμπεράσταση» από τους εταίρους μας. Αλλά, αν δεν αντιδράσουμε και απλώς “μεταθέσουμε την ευθύνη” στους εταίρους μας, αυτοί ΔΕΝ πρόκεται να αντιδράσουν!
Όπως φαίνεται, έχουμε βρει ένα τρόπο, ευσχήμως, να απεμπολήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
— Όσον αφορά την «Πράσινη Μετάβαση», οι Τούρκοι δεν λένε να ΜΗ γίνουν αιολικά πάρκα. Απλώς επιμένουν ότι θα πρέπει η Ελλάδα να διαπραγματευθεί προηγουμένως μαζί τους το ποιός θα έχει την εκμετάλλευσή τους, ακόμα κι αν ανήκουν σε περιοχές (δυτικά της Μήλου – στη Φαλκονέρα – δηλαδή απέναντι από τις ακτές της Πελοποννήσου) όπου ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την Ελληνική δικαιοδοσία.
Και δημιουργούν προηγούμενο, για να τους “χρωστάμε”!
Δηλαδή για να μας πούν αύριο, ότι εντάξει, δεχθήκαμε να ασκήσετε τα δικά σας κυριαρχικά δικαιώματα… έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, τώρα κι εσείς πρέπει να δεχθείτε ότι κι εμείς θα ασκήσουμε κυριαχικά δικαιώματα (που το Διεθνές Δίκαιο ΔΕΝ τους τα αναγνωρίζει) γύρω από τα Ελληνικά νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο, ή ανατολικά της Κρήτης ή νοτίως του Καστελλόριζου. Όπου όλοι οι διεθνείς Χάρτες οι οποίοι αποτυπώνουν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπουν ότι ισχύει η Ελληνική Δικαιοδοσία.
Μ’ άλλα λόγια, μας λένε να μοιράσουν μαζί μας… τα δικά μας! Να μας αφήσουν κάποιο μέρος των δικών μας, κι ύστερα εμείς να δεχθούμε να καταπατήσουν όλα τα υπόλοιπα – επίσης ΔΙΚΑ μας!
Εκεί οδηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, και η «Συμφωνία των Αθηνών», που μόλις προ τετραμήνου υπογράψαμε!
Αυτό ΔΕΝ ονομάζεται «Πολιτική αρχών». Αυτό ονομάζεται ΜΗ Πολιτική!
Ή ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ από την (Εξωτερική) Πολιτική…
Η Πολιτική δεν αφορά ποιες «αρχές» θα διακηρύσσουμε διεθνώς. Αλλά πώς προασπιζόμαστε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Αν υποστηρίζουμε τις σωστές «αρχές», αλλά όταν απειλούμαστε μεταθέτουμε την ευθύνη σε άλλους, τότε απλώς ΔΕΝ έχουμε Πολιτική…

Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!

* Κάποιοι δικοί μας μιλούν για “αποκλιμάκωση” ως μόνιμη επιδίωξη της Εξωτερικής μας Πολιτικής.
Η “αποκλιμάκωση” είναι ένας στιγμιαίος χειρισμός, σε μια κρίσιμη στιγμή. ΔΕΝ είναι “Πολιτική”.
Αν διακηρύσσεις ότι επιδιώκεις μονίμως την “αποκλιμάκωση”, ουσιαστικά παρακινείς τους απέναντι να κλιμακώνουν συνεχώς εναντίον σου, ώστε εσύ να “αποκλιμακώνεις” υποχωρώντας – κι έτσι να κερδίζουν σε βάρος σου χωρίς να ρίχνουν σφαίρα και χωρίς να διακινδυνεύουν το παραμικρό! Με διαρκείς εκφοβισμούς σε βάρος σου, χωρίς ρίσκο (by fright, not by fight).
* Οι δικοί μας μιλάνε ακόμα για “εξομάλυνση” των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ως μόνιμη πολιτική επιδίωξη.
Μπορεί να υπάρχει “εξομάλυνση” με μια Τουρκία που διεκδικεί όλο και περισσότερο και συνεχώς κλιμακώνει τις έμπρακτες προκλήσεις της και τα τετελεσμένα της σε βάρος μας;
Το ζητούμενο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι ΠΩΣ θα εξουδετερώσουμε την τουρκική προκλητικότητα και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, όχι πώς θα… “εξομαλύνουμε” τις σχέσεις μας με τον τουρκικό “αναθεωρητισμό”.
* Και το πιο γελοίο απ’ όλα είναι όταν προσπαθούμε εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, να “δικαιολογήσουμε” τις τωρινές τουρκικές προκλήσεις, αποδίδοντάς τις στους εσωτερικούς πολιτικούς ανταγωνισμούς μέσα στην Τουρκία.
Δηλαδή, λένε κάποιοι δικοί μας, μη δίνετε σημασία και μη “τσιμπάτε”, δεν τα εννοούν αυτά οι Τούρκοι. Τα λένε μόνο για εσωτερική κατανάλωση…
— Πριν τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, μας έλεγαν ότι οι ΝΟΤΑΜ που έβγαιναν για την αποστρατιωτκοποίηση των νησιών μας ήταν προεκλογικό πυροτέχνημα γιατί ανέβαινε η υποψηφιότητα Ιμάμογλου…
— Μετά τις εκλογές, μας λένε πως οι ενστάσεις της Τουρκίας για τα αιολικά πάρκα έξω από τη Μήλο, οφείλονται στο ότι έχασε ο Ερντογάν τις αυτοδιοικητικές εκλογές (τις οποίες είχε χάσει και πριν τέσσερα χρόνια, επίσης)…
Γενικώς αν τους πιστέψουμε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τα “εννοεί” η Τουρκία. Όλα τα κάνει για “εσωτερικούς λόγους”, λέει…
Εκείνο που τους διαφεύγει είναι ότι και το βασικό κόμμα της Αντιπολίτευσης στην Τουρκία, το Ρεπουμπλικανικό, είναι εξ ίσου προκλητικό και επιθετικό έναντι της Ελλάδας. Όπως και το άλλο κόμμα της Αντιπολίτευσης, το λεγόμενο “Καλό Κόμμα”…
Συνεπώς η επιθετικότητα κατά της Ελλάδας είναι ΚΟΙΝΟ σημείο σύγκλισης ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και στην Αντιπολίτευσή του.
Κι εμείς εδώ καθησυχάζουμε εαυτούς και αλλήλους, ότι όλες αυτές οι δηλώσεις γίνονται “για εσωτερικούς λόγους”, λέει, και να μην τις παίρνουμε στα σοβαρά…
Οι επιθετικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας, απ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ την πολιτική ηγεσία της χώρας, διαμορφώνουν τις προσδοκίες του Τουρκικού λαού και την μακροχρόνια Πολιτική της χώρας απέναντί μας.
Αντίθετα η υποβάθμιση και η αγνόησή τους, εκ μέρους της δικής μας ηγεσίας, απλώς δείχνει ότι εμείς ΔΕΝ έχουμε καμία απολύτως πολιτική απέναντι στην Τουρκία.
Τώρα μάλιστα συρόμαστε και στην αιχμαλωσία.
Διότι όταν εν ονόματι μιας ΜΗ δεσμευτικής “Συμφωνίας περί Φιλίας”, η Τουρκία διατυπώνει ενστάσεις για αιολικά πάρκα έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, αυτό σημαίνει ότι έχουμε σιωπηλώς αποδεχθεί να ΜΗΝ κάνουμε απολύτως τίποτα, οπουδήποτε, αν δεν τους ρωτήσουμε. Αν δεν πάρουμε την άδειά τους.
Για να εκμεταλλευτούμε τα δικά μας πρέπει να τους παραχωρήσουμε κάποια άλλα – επίσης δικά μας – κάπου αλλού.
Αυτό δεν είναι Συμφωνία περί Φιλίας. Είναι εύσχημη Συνθηκολόγηση.
Αυτό δεν είναι “Συμφωνία των Αθηνών”.
Είναι μάλλον, Συμφωνία ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ των Αθηνών…
Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

του Γιώργου Μιχαηλίδη*

Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;

Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.

Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.

Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.

Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.

Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.

Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.

Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.

Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόψεις

Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων  τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.

Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.

Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.

Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που  συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων  δικαιώνει τον  Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.

Η  αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας  των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων  από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων  τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.

Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο  χρόνος.

Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες  παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.

Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά  παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.

Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS  σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο  πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.

Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας  (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS  δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.

Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα)  χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.

Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.

Ωστόσο παρ’ όλες  τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι  Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες  βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.

Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.

Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί  ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.

Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε  μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.

Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα  με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%.  To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.

Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους  BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS  διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.

Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS  το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική  κυριαρχία της.

Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή  σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.

Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο  σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται  από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.

Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ

Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή