– Τη μικρότερη πρόοδο φαίνεται να την έχουν κάνει οι Ρώσοι στον τομέα του Ντονμπάς, πράγμα αναμενόμενο αφού οι Ουκρανοί είχαν 8 χρόνια στη διάθεσή τους να οχυρωθούν γύρω από τις αποσχισθείσες περιοχές και να εγκαταστήσουν εκεί τον κύριο όγκο του στρατού τους. Επειδή όμως είναι αδύνατον να είναι κανείς εξίσου ισχυρός αμυντικά σε κάθε απειλούμενο τομέα, η συγκέντρωση των ουκρανικών δυνάμεων στο Ντονμπάς άφησε μοιραία εκτεθειμένο το μέτωπο απέναντι στην Κριμαία, γι’ αυτό βλέπουμε εκεί τους Ρώσους να έχουν προελάσει σε μεγαλύτερο βάθος και έκταση, να έχουν φθάσει στην καμπή του Δνείπερου στη Ζαπορίζια, και να απειλούν να φθάσουν στην Οδησσό του ενός εκατομμυρίου κατοίκων (την αποκαλούμενη και «μαργαριτάρι της Μαύρης Θάλασσας») και στην Υπερδνειστερία. Επίσης, η πιο βαθιά διείσδυση που πέτυχε ο ρωσικός στρατός, αυτή στον άξονα Γκλούχοβ – Κονοτόπ – Νεζίν, απειλεί να υπερφαλαγγίσει από τα νότια και να αποκόψει τα ουκρανικά στρατεύματα που επιχειρούν (πολύ αποτελεσματικά μέχρι τώρα) γύρω από το Τσέρνιχοφ. Γενικά, έχοντας φθάσει στην όγδοη μέρα των επιχειρήσεων, ο ρυθμός προέλασης των Ρώσων στην Ουκρανία είναι κατώτερος εκείνου που είχαν πετύχει οι Γερμανοί στην Πολωνία το 1939, άρα δεν θα χαρακτήριζα την εκστρατεία ως blitzkrieg. Το πώς θα εξελιχθούν οι επιχειρήσεις στο εγγύς μέλλον δεν μπορεί ακόμη να το εκτιμήσει κανείς. Μπορεί η ουκρανική αντίσταση να συνεχιστεί με το ίδιο πείσμα και την ίδια αποτελεσματικότητα, μπορεί όμως και να καταρρεύσει ξαφνικά λόγω αδυναμίας αναπλήρωσης των όπλων και των πυρομαχικών, ή λόγω εμπλοκής πρόσθετων ρωσικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, ή λόγω κάποιας μη αναμενόμενης πολιτικής εξέλιξης.  

– Ο ρόλος της ρωσικής αεροπορίας στη σύρραξη εξακολουθεί να είναι αρκετά περιορισμένος σε σχέση με αυτό που αναμενόταν, πιθανώς επειδή οι Ρώσοι δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν να έχουν μεγάλες απώλειες ή επειδή δεν διαθέτουν αρκετά αεροπορικά όπλα μακρού πλήγματος για να προβούν σε αποτελεσματική καταστολή της αντίπαλης αεράμυνας. Αντί για αεροπορικές προσβολές, οι Ρώσοι έχουν κάνει εκτεταμένη χρήση πυραύλων εδάφους-εδάφους έχοντας εκτοξεύσει μέχρι τώρα περισσότερους από 450 Iskander-Μ. Ο ουκρανικός στρατός διαθέτει περίπου 100 αυτοκινούμενα συστήματα πυραύλων εδάφους-αέρος από τα οποία 6 είναι σύγχρονα τύπου Tor-Μ1 και τα υπόλοιπα τύπου Strela, Osa και Tunguska. Η ουκρανική αεροπορία παρατάσσει επτά αεροπορικές ταξιαρχίες δύο από τις οποίες είναι εξοπλισμένες με αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης Su-24 και Su-25, δύο με τα σύγχρονα μαχητικά αεροπορικής υπεροχής Su-27 (εδρεύουν στο Οζέρνε, δυτικά του Κιέβου, και στο Μίργκοροντ ανατολικά του Δνείπερου), και τρεις με μαχητικά MiG-29 (εδρεύουν σε βάσεις δυτικά του Δνείπερου). Όλα τα ουκρανικά μαχητικά αεροσκάφη είναι ηλικίας άνω των 30 ετών. Η ουκρανική αεροπορία θα πρέπει σίγουρα να προέβη σε διασπορά των αεροσκαφών της πριν ξεκινήσει η ρωσική επίθεση, και είναι γνωστό ότι διαθέτει εναλλακτικούς χώρους απ’ όπου μπορεί να επιχειρεί, όπως είναι ευθεία κομμάτια εθνικών οδών σαν αυτό μεταξύ Κιέβου και Τσοπ που έχει μήκος 2,5 χιλιομέτρων. Το γεγονός ωστόσο ότι ρωσικές φάλαγγες μήκους δεκάδων χιλιομέτρων κινούνται με ρυθμό σαλιγκαριού δίνοντας τον τέλειο στόχο από αέρος αλλά δεν προσβάλλονται, φανερώνει ότι η ουκρανική αεροπορία έχει εν πολλοίς εξουδετερωθεί και έχει πάψει πλέον να απασχολεί τους Ρώσους.

– Πληθαίνουν οι εικόνες που προβάλουν οι Ουκρανοί, δείχνοντας περιστατικά που κάθε άλλο παρά τιμούν τον ρωσικό στρατό – από τη ρυμούλκηση ενός ερπυστριοφόρου οχήματος μεταφοράς αντιαεροπορικών πυραύλων από δύο τρακτέρ, έως το να εγκαταλείπονται άρματα μάχης μέσα στα χωράφια, να τα βάζουν μπρος Ουκρανοί πολίτες και να κάνουν βόλτες με αυτά πανηγυρίζοντας! Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ρωσικός στρατός καθώς επιχειρεί στην Ουκρανία αποτελούν αφορμή να ξανασκεφτούμε τις εγγενείς αδυναμίες που έχουν οι στρατοί που βασίζονται στους κληρωτούς και τους εφέδρους. Τα ρωσικά στρατεύματα δεν είχαν καλή εκπαίδευση, γι’ αυτό προηγήθηκαν εντατικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας τις εβδομάδες πριν την εισβολή. Αντικειμενικά όμως, ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του ένας κληρωτός για να αφομοιώσει αυτά που πρέπει να μάθει δεν είναι επαρκής, και ένας στρατός κληρωτών και εφέδρων δεν μπορεί να συναγωνιστεί στον πραγματικό πόλεμο έναν στρατό επαγγελματιών (σαν αυτούς που διατηρούν ορισμένες χώρες της Δύσης όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία). Το συμπέρασμα αυτό θα πρέπει να προβληματίσει και την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, δεδομένου ότι η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας στον ελληνικό στρατό είναι ήδη αρκετά μικρή και δεν συμβάλει στο να αποκτούν και να εμπεδώνουν οι στρατεύσιμοι όλες εκείνες τις δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης.  
 
– Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία ελήφθη χωρίς να προηγηθεί συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και οποιαδήποτε συνεννόηση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για ένα ζήτημα μείζονος εθνικής σημασίας, ο πρωθυπουργός δεν έκρινε αναγκαίο να συγκαλέσει τα αρμόδια όργανα, και λέγεται πως στη σύσκεψη που έγινε με τον υπουργό Άμυνας για να αποφασιστεί τι είδους οπλισμός θα σταλεί, δεν συμμετείχε ούτε ο υπουργός Εξωτερικών. Γενικά, ο τρόπος που η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να γίνει μέρος του πολεμικού προβλήματος στην Ουκρανία και όχι μέρος της διπλωματικής λύσης, φανερώνει επιπολαιότητα και ανευθυνότητα κατά τη λήψη των αποφάσεων. Μόνο 11 από τις 30 χώρες του ΝΑΤΟ έχουν στείλει όπλα στην Ουκρανία, και επομένως δεν συνέτρεχε πραγματικά κανένας λόγος να προβεί η ελληνική κυβέρνηση σε μια τόσο βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ενέργεια.

Μια χώρα που δεν τολμά να καταρρίψει ούτε τα τουρκικά UAV που πετούν πάνω από το έδαφός της, και που δεν διανοήθηκε καν να στείλει όπλα στους Κούρδους και τους Σύρους για να αντιμετωπίσουν την απρόκλητη τουρκική εισβολή στα εδάφη τους πριν λίγα χρόνια, είναι γελοίο να σπεύδει να γίνει εχθρός μιας υπερδύναμης όπως η Ρωσία έχοντας τη σιγουριά ότι δεν θα χρειαστεί να την πολεμήσει επειδή θα κρυφτεί πίσω από τις πλάτες των άλλων χωρών.

Πρόκειται κυριολεκτικά για τον ορισμό της «τζάμπα μαγκιάς». Επιπλέον, η έστω και έμμεση εμπλοκή μας σε πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία σημαίνει ότι αρκετά όπλα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων όπως οι πύραυλοι εδάφους-αέρος S-300, Tor-M1 και Osa, οι αντιαρματικοί πύραυλοι Kornet και Fagot, τα ρουκετοβόλα RM-70 και τα αντιαεροπορικά πυροβόλα Zu-23 οδεύουν προς αχρήστευση αφού δεν θα έχουν καμία υποστήριξη σε ανταλλακτικά. Κάποια από αυτά τα όπλα έχουν δυνατότητες που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από άλλα μέσα, κι όμως ο πρωθυπουργός δήλωσε σε συνέντευξή του ότι τα ρωσικά όπλα που έχουμε «δεν είναι αμυντικά συστήματα τα οποία είναι κρίσιμα για την εθνική άμυνα»!  
 
– Επειδή βρήκα πολύ επιτυχημένη και επίκαιρη την παλιά ρωσική παροιμία που ανήρτησε ο φίλος SHMAIOFOROS («Όταν σηκώσεις την αρκούδα για χορό, ο χορός θα τελειώσει όταν θέλει η αρκούδα») παραθέτω κι εγώ μία παλιά ρωσική παροιμία που ερμηνεύει, νομίζω, τη στρατιωτική αντίδραση του Πούτιν στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ: «Μεγάλωσε το δάσος, μεγάλωσε και το τσεκούρι».

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

– Αρχίζει να διαγράφεται με μεγαλύτερη σαφήνεια το τι επιδιώκουν οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Έχουν σχεδόν ενοποιήσει την περιοχή που κατέλαβαν νοτίως της καμπής του Δνείπερου με την περιοχή του Ντονμπάς, και πιέζουν στη Χερσώνα με στόχο να περάσουν προς το Νικολάγιεφ και την Οδησσό και πιθανώς να φθάσουν μέχρι την Υπερδνειστερία. Οι Ουκρανοί θα πρέπει τώρα πάση θυσία να εμποδίσουν τους Ρώσους να καταλάβουν τις υπόλοιπες ακτές τους στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς και να αποφύγουν την κύκλωση ανατολικά του Δνείπερου από τις λαβίδες που αρχίζουν να σχηματίζουν οι ρωσικές αιχμές από βορρά και νότο. Η άμυνα από μόνη της, όσο επιτυχής κι αν είναι, δεν εξασφαλίζει τη νίκη. Είναι απαραίτητο οι ουκρανικές δυνάμεις να περάσουν στην αντεπίθεση για να νικήσουν αλλά δεν έχουν υπολογίσιμες δυνάμεις ελιγμού για κάτι τέτοιο, και συνεπώς αδυνατούν να αποσπάσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων από τους Ρώσους. Επομένως η πτώση του Κιέβου, του Χαρκόβου και πιθανώς και της Οδησσού είναι απλώς θέμα χρόνου. Υπάρχουν μάλιστα και φωνές στρατιωτικών που θεωρούν ανήθικη τη στάση της Δύσης να εφοδιάζει με όπλα τους Ουκρανούς και να παρατείνει την αγωνία τους, τη στιγμή που το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Η κριτική αυτή υποστηρίζει πως είναι απάνθρωπο το να θέλει η Δύση «να πολεμήσει τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».

– Είναι αναμφίβολο ότι από τις μέχρι τώρα επιχειρήσεις η εικόνα του ρωσικού στρατού έχει τσαλακωθεί. Οι Ουκρανοί έχουν υπερισχύσει κατά κράτος στον τομέα της προπαγάνδας και των εντυπώσεων, και κυριαρχούν στα βίντεο που προβάλλονται στη Δύση. Ιδίως οι εικόνες από το Χάρκοβο με τις κατεστραμμένες φάλαγγες ρωσικών οχημάτων τα οποία κείτονται σε συντρίμμια ή σε άμορφες μάζες σιδερικών πασπαλισμένα με χιόνι, φέρνουν αμέσως συνειρμικά στον νου παρόμοιες εικόνες πανωλεθρίας των Σοβιετικών στην πρώτη φάση του Ρωσοφινλανδικού Πολέμου το 1939-40 στα δάση του Σουομουσάλμι. Οι Ουκρανοί έχουν επιφέρει σημαντικές απώλειες στους Ρώσους, αλλά σε αντίθεση με τους Φινλανδούς, δεν κατάφεραν μέχρι τώρα να τους σταματήσουν σε κάποιους άξονες και να τους συντρίψουν ολοκληρωτικά. Όπως έγινε και στον Ρωσοφινλανδικό Πόλεμο, θα πρέπει να αναμένεται τώρα πως έπειτα από το πρώτο σοκ, οι Ρώσοι θα αναπροσαρμόσουν την τακτική τους, θα κάνουν χρήση πρόσθετων δυνάμεων και μεγαλύτερης ισχύος πυρός και θα διορθώσουν τις αδυναμίες τους «εν κινήσει».  

 
– Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι οι Ρώσοι μεταφέρουν άλλους 50.000 άνδρες στα δυτικά από σχηματισμούς που σταθμεύουν στη Σιβηρία. Αυτό μπορεί να σημαίνει τρία πράγματα: 1) η προέλασή τους έχει «κολλήσει» στην Ουκρανία και θέλουν να εμπλέξουν στον αγώνα ξεκούραστες δυνάμεις, 2) έχουν αντιληφθεί ότι η αναλογία δυνάμεων ως προς τον χώρο που έχουν τώρα δεν είναι ικανοποιητική, με δεδομένη τη μη αναμενόμενη ισχύ της ουκρανικής αντίστασης, 3) παίρνουν μέτρα ασφαλείας για το ενδεχόμενο να επεκταθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και πέραν της Ουκρανίας.   

– Η Ρωσία όχι μόνο υφίσταται οικονομικά αντίμετρα, αλλά αποβάλλεται από αθλητικές διοργανώσεις και ακυρώνεται ακόμη και η συμμετοχή καλλιτεχνών της σε εκδηλώσεις ανά την Ευρώπη ενώ διώχνονται οι Ρώσοι φοιτητές από τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ορθώνεται πρακτικά τείχος απέναντι στους Ρώσους τουρίστες στις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι σαφές ότι οι Δυτικοί προσπαθούν να κάνουν το σύνολο της ρωσικής κοινωνίας να πειστεί ότι η κυβέρνησή της διέπραξε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, να της κάνουν δύσκολη τη ζωή και να την ωθήσουν να ανατρέψει τον Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος θα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα από εδώ και πέρα και στο εσωτερικό του μέτωπο.  
 
– Ο Ζελένσκι, ενώ είναι ουσιαστικά ένα ανύπαρκτο πολιτικό μέγεθος και καθόλου χαρισματικός άνθρωπος, αρχίζει να μετατρέπεται από τη δυτική προπαγάνδα σε δήθεν εμπνευσμένο και γενναίο ηγέτη και του αποδίδονται χαρακτηριστικά του Τσώρτσιλ. Όλη αυτή η κακόγουστη σκηνοθεσία εντάσσεται στον πόλεμο των εντυπώσεων, τον οποίο δείχνει να χάνει η Ρωσία.
 
– Δεν μπορώ να δω πώς θα μπορούσε όλη αυτή η περιπέτεια να καταλήξει σε κάτι καλό για τον Πούτιν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πετύχει αυτό που επιδιώκει στην Ουκρανία, δηλαδή να ρίξει την κυβέρνηση Ζελένσκι και να εγκαταστήσει νέα της αρεσκείας του, το κόστος που θα πληρώσει η Ρωσία θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το όποιο όφελος. Η Ρωσία θα έχει αποφύγει την προοπτική επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αλλά θα έχει συσπειρώσει εναντίον της όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, θα έχει υποστεί τεράστια οικονομική ζημιά, θα παραμείνει απομονωμένη διπλωματικά και πολιτισμικά από όλο τον κόσμο για απροσδιόριστο ακόμα διάστημα, και θα μετατραπεί σταδιακά σε κράτος-παρία. Επιπλέον έσπρωξε τη Γερμανία να επανεξοπλιστεί μαζικά, και τη Σουηδία και τη Φινλανδία να σκέφτονται σοβαρά την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.  
 
– Αν ο Πούτιν είχε περιοριστεί στο να στείλει ρωσικά στρατεύματα μόνο στις δύο αποσχισθείσες επαρχίες του Ντονμπάς, η κίνηση αυτή θα είχε μία νομιμοφάνεια και θα τον βοηθούσε να αποφύγει τα χειρότερα. Εξαπολύοντας όμως προληπτικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας έχασε το όποιο δίκιο είχε και τείνει να μετατραπεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης σε έναν νέο Χίτλερ. Το να αντιστρέψει αυτή την εικόνα πλέον είναι από τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Με την απόφασή του να επιτεθεί στην Ουκρανία πέρασε το όριο εκείνο που του επέτρεπε αφενός να κοντράρει τη Δύση αλλά αφετέρου να αποτελεί αποδεκτό παίκτη του συστήματος. Τώρα πλέον είναι αποσυνάγωγος, θεωρείται εντελώς αναξιόπιστος –για να μην πω επικίνδυνος– και κάποιοι δεν διστάζουν να τον αποκαλέσουν «παράφρονα». Η δαιμονοποίηση του ίδιου και της Ρωσίας έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Πολιτική ήττα τέτοιου μεγέθους για ηγέτη Μεγάλης Δύναμης, δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί τα τελευταία 80 χρόνια. Θεωρώ ότι στόχος της Δύσης πλέον είναι η ανατροπή του Πούτιν και δεν θα ικανοποιηθεί με τίποτα λιγότερο.
 
– Πληθαίνουν οι υποψίες ότι ο Μπάιντεν οδήγησε τον Πούτιν στην παγίδα της εισβολής στην Ουκρανία, όπως ακριβώς ο Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος είχε οδηγήσει τον Σαντάμ Χουσεΐν το 1990 στο να εισβάλει στο Κουβέιτ. Οκτώ ημέρες πριν τα ιρακινά στρατεύματα μπουν στο Κουβέιτ, ο Σαντάμ είχε συνομιλία με την Αμερικανίδα πρέσβειρα στη Βαγδάτη, Έιπριλ Γκλάσπι, από την οποία απεκόμισε την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ δεν σκόπευαν να αναμιχθούν σε μία σύγκρουση μεταξύ αραβικών κρατών. Μήνες αργότερα ο Σαντάμ έλεγε στον στενό κύκλο του ότι οι Αμερικανοί τον εξαπάτησαν επειδή ήθελαν να τον ξεφορτωθούν. Ενδεχομένως κάτι παρόμοιο να έγινε και στην περίπτωση του Πούτιν. Όλοι θυμόμαστε την παράξενη δήλωση του Μπάιντεν πως αν οι Ρώσοι πραγματοποιούσαν «μία μικρή διείσδυση» στο ουκρανικό έδαφος, θα ήταν περιορισμένη και η απάντηση της Δύσης με κυρώσεις. Ενδεχομένως ο Πούτιν να σχημάτισε την εντύπωση πως οι Δυτικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να τον κοντράρουν, και γι’ αυτό έκρινε ότι μία εισβολή στην Ουκρανία δεν θα είχε ιδιαίτερο κόστος για τον ίδιο και τη Ρωσία.  
 
– Όσοι Έλληνες κατά καιρούς διατυπώνουν την άποψη ότι η μόνη λύση στην τουρκική απειλή που αντιμετωπίζουμε είναι να καταφέρουμε ένα προληπτικό χτύπημα κατά της Τουρκίας, καλά θα κάνουν να δουν προσεκτικά την πολιτική και διπλωματική πανωλεθρία που υφίσταται αυτή τη στιγμή η Ρωσία εξαιτίας του προληπτικού πολέμου που εξαπέλυσε κατά της Ουκρανίας. Τα προληπτικά χτυπήματα δεν είναι καθόλου εύκολη και απλή υπόθεση, ούτε ως προς την προετοιμασία τους, ούτε ως προς το επιχειρησιακό τους σκέλος, ούτε βεβαίως ως προς την πολιτική και διπλωματική διαχείρισή τους. Το ότι έχουν υπάρξει μεμονωμένα ιστορικά παραδείγματα επιτυχημένων προληπτικών χτυπημάτων δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας, ούτε ότι αυτοί που το έκαναν δεν είχαν δυσάρεστες συνέπειες.  
 
– Τα ρωσικά οχήματα που φέρουν εμφανώς πάνω τους ένα λευκό «Ζ» επιχειρούν στην Ανατολική Ουκρανία, αυτά με το «Ζ» μέσα σε λευκό ορθογώνιο πλαίσιο επιχειρούν από την Κριμαία, αυτά με το «Ο» επιχειρούν από τη Λευκορωσία, και αυτά με το «V» ανήκουν στους πεζοναύτες του ρωσικού ναυτικού.  
 
– Τα ρωσικά στρατεύματα που επιχειρούν τώρα στο Χάρκοβο ανήκουν στην 20ή Στρατιά Φρουρών. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η στρατιά αυτή ήταν στελεχωμένη σχεδόν αποκλειστικά με Ρώσους, και αποτελούσε τη δύναμη κρούσης των Σοβιετικών Δυνάμεων της Γερμανίας. Αυτή ήταν που μπήκε πρώτη στην Τσεχοσλοβακία το 1968 για να καταπνίξει την περίφημη «Άνοιξη της Πράγας» του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Στους Σοβιετικούς στρατιώτες είχαν πει ότι πάνε να απελευθερώσουν τους Τσέχους από την «αντεπανάσταση» αλλά μπαίνοντας στην Τσεχοσλοβακία αντίκρισαν μία χώρα η οποία είχε πολύ ανώτερο βιοτικό επίπεδο από εκείνο της Ρωσίας, με άψογους δρόμους, περιποιημένα σπίτια και χορτάτο κόσμο, και άρχισαν να βλαστημάνε το δικό τους καθεστώς και να αναρωτιούνται: «Οι Τσέχοι χρειάζονται απελευθέρωση, ή εμείς;».

Αμέσως μόλις η 20ή Στρατιά Φρουρών αποσύρθηκε από την Τσεχοσλοβακία, η τεράστια πλειονότητα των στρατιωτών και των αξιωματικών της μετατέθηκαν στην Άπω Ανατολή στη μεθόριο με την Κίνα, διότι είχαν φανεί σημάδια κλονισμού του ηθικού τους. Το ίδιο έγινε και με τους άνδρες της σοβιετικής 38ης Στρατιάς που είχε επίσης συμμετάσχει στην επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία. Επανελήφθη δηλαδή ακριβώς αυτό που είχε συμβεί παλαιότερα επί Στάλιν, όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες του Κόκκινου Στρατού που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Γερμανούς και επέζησαν του πολέμου, κατέληξαν όλοι στα Γκουλάγκ διότι είχαν «μολυνθεί» από τον δυτικό τρόπο ζωής.

– Ο λόγος που η Τουρκία τηρεί στάση «επιτήδειου ουδέτερου» στη σύρραξη Ρωσίας-Ουκρανίας δεν είναι μόνο για να ωφεληθεί οικονομικά αλλά και διότι το πυρηνικό της πρόγραμμα εξαρτάται 100% από τους Ρώσους. Οι Τούρκοι μπορεί να ρισκάρουν τα πάντα, εκτός από το πυρηνικό τους πρόγραμμα το οποίο θα τους εξασφαλίσει αφενός ενεργειακή επάρκεια για τις επόμενες δεκαετίες και αφετέρου την απόκτηση πυρηνικών όπλων σε βάθος κάποιων ετών. Ξέρουν ότι μόνο η κατοχή πυρηνικών όπλων μπορεί να τους καταστήσει πραγματικά ανεξάρτητη Δύναμη, που θα είναι απρόσβλητη από οποιαδήποτε απειλή.  
 
– Οι ίδιες πολωνικές αρχές που πριν λίγους μήνες όρθωσαν αδιαπέραστο τείχος στις ορδές των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που επιχείρησαν να περάσουν από τη Λευκορωσία στην Πολωνία, κρατούν σήμερα ορθάνοιχτα τα σύνορά τους για τις εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς πρόσφυγες που συρρέουν καθημερινά εκεί αναζητώντας σωτηρία από τον πόλεμο, και μάλιστα τους παρέχουν φαγητό, στέγη και οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση μπορούν. Καταρρέει λοιπόν ο μύθος για τις δήθεν αντιδραστικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, που είχαν στοχοποιηθεί πρόσφατα ότι τάχα υιοθετούν σκληρή πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες. Όταν η λαθρομετανάστευση εργαλειοποιείται από συγκεκριμένα κέντρα, τα ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να την αποκρούσουν. Όταν υπάρχει πραγματικό προσφυγικό κύμα, όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουμε το παν για να στηρίξουμε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας.

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Οι αυταρχικοί ηγέτες συνηθίζουν να υποτιμούν το σθένος των ηγεσιών και των λαών των δημοκρατιών με τον ίδιο τρόπο που οι αυταρχικοί γονείς (οι οποίοι δεν διστάζουν να κακοποιήσουν τα παιδιά επειδή πιστεύουν πως έτσι τα σκληραγωγούν…) περιφρονούν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε φυσιολογικές, για το επίπεδο εξέλιξης του πολιτισμού, συνθήκες.

Ο Χίτλερ και η ηγεσία του αυταρχικού καθεστώτος της Ιαπωνίας εκτιμούσαν πως οι δημοκρατίες δεν θα τολμήσουν να ανακόψουν τις αρπακτικές τους διαθέσεις  λόγω του κόστους σε ανθρώπινες ζωές και άρα και του πολιτικού κόστους ενός πολέμου. Επιπλέον θεωρούσαν τις δυτικές φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες παρηκμασμένες και τους πολίτες τους τόσο διαβρωμένους και μαλθακούς που δεν θα προβάλλουν σημαντική αντίσταση στα πεδία των μαχών…

Όπως απέδειξε η ιστορία έσφαλαν…

Κάτι ανάλογο φαίνεται πως σκέφτεται τώρα και ο Πούτιν και αν του περάσει είναι πιθανό να τον μιμηθούν τα αυταρχικά καθεστώτα της Κίνας και του Ερντογάν.

Βέβαια η ηγεσία της Κίνας διαφέρει καθώς διαθέτει μακραίωνη παράδοση κυριαρχίας και σαν ανερχόμενη δύναμη γνωρίζει πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ της και έτσι αποφεύγει σπασμωδικές κινήσεις. Όχι όμως και ο γείτονας…

Την περασμένη Παρασκευή η κυβέρνηση των ΗΠΑ προειδοποίησε πως μια ρωσική εισβολή είναι πιθανή ανά πάσα στιγμή με βάση τη συγκέντρωση και τη διάταξη των ρωσικών δυνάμεων στα Ρώσο-ουκρανικά σύνορα.

“Η Ρωσία θα μπορούσε να αποφασίσει να ξεκινήσει μεγάλη στρατιωτική δράση εναντίον της Ουκρανίας σε χρόνο μηδέν”, δήλωσε ο Τζέικ Σάλιβαν, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζο Μπάιντεν, την Παρασκευή το βράδυ στον Λευκό Οίκο.

Ο Σάλιβαν προέτρεψε τους πολίτες των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την Ουκρανία εντός των επόμενων 48ώρων. 

Οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν πως η απόφαση έχει ήδη ληφθεί αλλά με την προειδοποίηση υποστηρίζουν πως αν ληφθεί μπορεί να αρχίσει να εφαρμόζεται σε χρόνο ενεστώτα.

Ο Πούτιν επιδιώκει να καταστήσει την Ουκρανία μια χώρα δορυφόρο εκδιώκοντας από την εξουσία τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Ζελέντσκι και αντικαθιστώντας την με μια κυβέρνηση μαριονέτα.

Ο Πούτιν περιφρονεί τη βούληση του ουκρανικού λαού που επιθυμεί να έχει περισσότερες σχέσεις με την Ευρώπη και τη Δύση και λιγότερες με τη Ρωσία. Με χιτλερικό ύφος προειδοποιεί τους Ουκρανούς πως αφού ό,τι είναι να πάθουν θα το πάθουν, καλύτερα να μην προβάλουν αντίσταση για να υποφέρουν λιγότερο…

Οι δυτικές δημοκρατίες και η διεθνής κοινότητα οφείλουν να υποστηρίξουν την Ουκρανία και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Ουκρανών. Οφείλουν να υποστηρίξουν το διεθνές δίκαιο με βάση το οποίο οι χώρες συνυπάρχουν με βάση κανόνες και όχι το δίκαιο του ισχυρότερου.

Για τη συνέχεια Capital

Σχόλιο του αναγνώστη Stirlitz στο Capital

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τερματίσει αμέσως με μία δήλωσή του την πολεμική ένταση στην Ουκρανία, αυτός είναι ο Μπάιντεν. Δεν έχει παρά να δηλώσει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και όλος ο πολεμικός παροξυσμός θα λάβει αμέσως τέλος και οι Ουκρανοί θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και χωρίς να τους απειλεί κανείς. Και έχει κάθε λόγο να το κάνει αυτό ο Μπάιντεν διότι:

1) το ΝΑΤΟ είναι εκείνο που αθέτησε την υπόσχεσή του να μην εκμεταλλευτεί τη διάλυση της ΕΣΣΔ και να μην επεκταθεί προς ανατολάς φθάνοντας στην εξώπορτα της Ρωσίας, και όχι το αντίστροφο, και

2) στην Ουκρανία δεν διακυβεύεται κανένα ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ που να δικαιολογεί έστω και κατ’ ελάχιστο μία πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Στα 45 χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ ουδέποτε αμφισβήτησαν τον έλεγχο της Μόσχας επί της Ουκρανίας, ούτε θεώρησαν ποτέ πως αυτός ο έλεγχος αποτελούσε απειλή για τις ίδιες ή για την Ευρώπη. 

Το ίδιο που επιδιώκει η Ρωσία σήμερα, δηλαδή να διατηρεί χώρες-αναχώματα ανάμεσα στην ίδια και σε εχθρικούς στρατιωτικούς συνασπισμούς, το έκαναν ανέκαθεν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις και κανείς δεν τις κατηγόρησε ποτέ για αυτό. Ας θυμηθούμε πώς αντέδρασαν οι Κινέζοι όταν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρη την Κορέα και είχαν φθάσει στα κινεζικά σύνορα στον ποταμό Γιαλού το 1950, και πώς αντέδρασαν οι ΗΠΑ όταν οι Σοβιετικοί επιχείρησαν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα το 1962.

Ο Πούτιν σήμερα δεν αμφισβητεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της Ουκρανίας.

Αμφισβητεί το δικαίωμά της να ενταχθεί σε μία στρατιωτική συμμαχία τής οποίας ο λόγος ύπαρξης ήταν ανέκαθεν η αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Ακριβώς το ίδιο έκαναν οι Αμερικανοί με την Κούβα το 1962. Δεν αμφισβήτησαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής της αλλά αντέδρασαν άμεσα και δυναμικά όταν η Κούβα επιχείρησε να γίνει το προκεχωρημένο φυλάκιο ενός στρατιωτικού συνασπισμού ο οποίος απειλούσε ευθέως τις ΗΠΑ με πυρηνικό ολοκαύτωμα. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τα οποία θεωρούνται δικαιωματικά ως Μεγάλες Δυνάμεις, έχουν το δικαίωμα να εμποδίσουν το να φθάσει μία δυνητική απειλή στην πόρτα τους και να δράσουν προληπτικά απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
 
Ο Μπάιντεν έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σπεύσει η Αμερική να βοηθήσει στρατιωτικά την Ουκρανία αν η τελευταία δεχθεί ρωσική επίθεση. Ούτε και καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ πρόκειται να το κάνει, διότι ούτε δεσμεύονται νομικά αλλά και διότι οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν ούτως ή άλλως αφοπλιστεί ουσιαστικά τις τελευταίες δεκαετίες και δεν έχουν και καμία όρεξη να εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπάιντεν αποφεύγει να δεσμευτεί για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ μελλοντικά στο κατώφλι της Ρωσίας. Το ότι δεν κάνει αυτό το απλούστατο βήμα που όλοι οι γεωπολιτικοί αναλυτές θεωρούν λογικό και επιβεβλημένο, που δεν θα του στοίχιζε τίποτα και που θα εκτόνωνε αμέσως την ένταση, αλλά αντιθέτως υποδαυλίζει τη στρατιωτική αντιπαράθεση στέλνοντας όπλα και στρατιωτικούς εκπαιδευτές στην Ουκρανία, σημαίνει ότι οι Αμερικανοί για δικούς τους λόγους επιθυμούν την κλιμάκωση και σπρώχνουν τους Ρώσους σε πόλεμο. Το ότι βγαίνει η CIA και ανακοινώνει ότι ένα ξένο κράτος πρόκειται να εισβάλει σε ένα άλλο και μάλιστα ποια μέρα θα γίνει αυτό, είναι πρωτοφανές και δείχνει ξεκάθαρα ότι εδώ υπάρχει ολόκληρη σκηνοθεσία για να στηθεί ένας πόλεμος με το ζόρι.
 
Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί τραβάνε στα άκρα το σχοινί και δεν καταλήγουν σε συμφωνία με τη Ρωσία που να ικανοποιεί και τα δύο μέρη, σημαίνει ότι παίζουν σκόπιμα «βρώμικο παιγνίδι» σε βάρος της Ουκρανίας θυσιάζοντάς την για να επιτύχουν δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς. Το ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι σκοποί δεν είναι ακόμη σαφές. Μπορεί να είναι η βίαιη ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, το «μάντρωμα» των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ –που τα τελευταία χρόνια είχαν χαλαρώσει και ερωτοτροπούσαν εμπορικά με τη Μόσχα– και ο εξαναγκασμός τους να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, η πρόκληση παγκόσμιου χάους για κάποιον άδηλο ακόμη λόγο, ή το να κρατηθεί η Ρωσία απασχολημένη και καθηλωμένη ενώ θα λαμβάνουν χώρα σοβαρές εξελίξεις σε άλλες περιοχές (ίσως στο Ιράν, ίσως στην Ταϊβάν, ίσως κάπου αλλού). Πιθανώς να πρόκειται και για συνδυασμό των παραπάνω.  
 
Ο Πούτιν αυτή τη στιγμή δεν ελέγχει 100% την πολεμική κλιμάκωση. Δεν είναι απολύτως στο χέρι του το να αποφύγει η Ουκρανία τα χειρότερα. Δεν μπορεί, χωρίς να πάρει κανένα αντάλλαγμα, να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη μεθόριο με την Ουκρανία και να σημάνει λήξη του πολεμικού συναγερμού. Δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει σε εκκρεμότητα το πρόβλημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, διότι θα το βρει μπροστά της πάλι η Ρωσία σε μερικά χρόνια και τότε θα είναι πρακτικά άλυτο. Ο Πούτιν βλέπει αυτή τη στιγμή ότι η Αμερική του Μπάιντεν εκμεταλλεύεται τους Ουκρανούς ως «χρήσιμους ηλίθιους» για να εξωθήσει τη Ρωσία να προβεί σε αντιδημοφιλείς ενέργειες που θα βλάψουν καίρια τα συμφέροντά της μακροπρόθεσμα και θα την αποκόψουν βίαια από την υπόλοιπη Ευρώπη. Φυσικά ο Ρώσος πρόεδρος δεν είναι ανόητος να παίξει το παιγνίδι των Αμερικανών και να εμπλέξει τη χώρα του σε μία πολεμική περιπέτεια από την οποία η Ρωσία έχει πάρα πολλά να χάσει και ελάχιστα να κερδίσει. Γνωρίζει ότι ο μόνος ωφελημένος από μία πολεμική ανάφλεξη στην Ουκρανία θα είναι η Κίνα, με την οποία διατηρεί προς το παρόν μία λυκοφιλία, αλλά μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά της είναι άκρως ανταγωνιστικά με τα ρωσικά.  Αν όμως ο Μπάιντεν συνεχίσει να εξωθεί τα πράγματα στα άκρα, ο Πούτιν δεν θα έχει άλλη λύση από το να αντιδράσει δυναμικά για να κατοχυρώσει τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας. 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι με ποιον τρόπο θα το κάνει αυτό ο Πούτιν. Θεωρώ πως είναι πάρα πολύ έξυπνος για να πέσει στην παγίδα να ορμήσει σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο» όπως τον σπρώχνουν να κάνει οι Αμερικανοί. Δεν έχει άλλωστε και καμία λογική το να στείλει τα στρατεύματά του να μπουν στην Ουκρανία και να προελάσουν μέχρι τον ποταμό Δνείπερο προκαλώντας τεράστια αιματοχυσία και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Στην περίπτωση αυτή η Ρωσία θα κέρδιζε άλλα 200-300 χιλιόμετρα στρατηγικού βάθους και θα αποκτούσε ένα μεγάλο φυσικό κώλυμα ως δυτικό σύνορό της, αλλά αντί να λύσει το πρόβλημα της δυνητικής επέκτασης του ΝΑΤΟ θα έδινε ισχυρά επιχειρήματα σε εκείνους που λένε ότι επιβάλλεται να ενταχθεί η Ουκρανία στην ατλαντική Συμμαχία, και θα καθιστούσε αγεφύρωτο πλέον το ψυχολογικό χάσμα που θα χώριζε Ρώσους και Ουκρανούς, δύο χριστιανικούς ορθόδοξους σλαβικούς λαούς που έζησαν μαζί για αιώνες. Επιπλέον, θα έδινε την αφορμή στους Δυτικούς να επιβάλουν στη Ρωσία εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις και να την απομονώσουν διπλωματικά, πολιτικά και πολιτισμικά επί δεκαετίες. 

Στα 22 χρόνια που κυβερνάει τη Ρωσία, ο Πούτιν έχει δείξει ότι δεν υιοθετεί το σοβιετικό μοντέλο προβολής ισχύος που περιελάμβανε την κατάληψη ξένων χωρών. Στη Γεωργία το 2008 τα ρωσικά στρατεύματα είχαν την πρωτεύουσα Τιφλίδα κυριολεκτικά στο έλεός τους, αλλά απέφυγαν να την καταλάβουν και αποσύρθηκαν όταν επιτεύχθηκαν οι πολιτικοί στόχοι της επέμβασης στη Νότια Οσετία. Ομοίως το 2014 τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορούσαν άνετα να μην περιοριστούν σε επιχειρήσεις μόνο στις επαρχίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ αλλά να κυριεύσουν ολόκληρη την Ανατολική Ουκρανία φθάνοντας μέχρι το Κίεβο και να εγκαταστήσουν κυβέρνηση αρεστή στη Μόσχα, αφού οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες. Δεν το έκαναν όμως. Ο Πούτιν προτίμησε να έχει την Ουκρανία κάτω από την επιρροή του και όχι κάτω από τα άρβυλα των στρατιωτών του. Από αυτό το προηγούμενο μοτίβο δράσης του Ρώσου προέδρου εκτιμώ ότι παρά το κλίμα πολεμικής υστερίας που εντέχνως καλλιεργείται από τα δυτικά ΜΜΕ, ο Πούτιν θα εξαντλήσει κάθε είδους έμμεση ενέργεια ώστε να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει χωρίς να καταφύγει σε στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία. Και σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα κάνει το χατήρι των Δυτικών να εισβάλει στην Ουκρανία την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου όπως διατείνονται οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.