Αναλύσεις
«Βασιλομάστιγες και βασιλοκόλακες»
Θα ξαναγράψω και πάλι την απόκριση του Οδυσσέα Ανδρούτσου στον Κολοκοτρώνη, όταν οι καπεταναίοι του Μοριά ερίζουν για πρωτοκαθεδρίες και αρχηγιλίκια, από τα πρώτα κιόλας βήματα της Εθνικής Επαναστάσεως του ’21. «Σας στέλνω τον Δράμαλη με 40.000 ασκέρι να μονοιάσετε». Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός στον ακατάστατο πλανήτη μας, που να τον ταλανίζει η δολερή διχόνοια σαν τον δικό μας. Πέθανε πρόσφατα ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος. Τελευταία φορά που ήταν αρχηγός κράτους ήταν το 1967. Δηλαδή όσοι τον πρόλαβαν ως βασιλέα σήμερα βρίσκονται σε γήρας βαθύ, γύρω στην ηλικία των 80 ετών και άνω. Αμφιβάλλω αν τον ήξεραν όσοι δεν διάβηκαν το κατώφλι των 50 ετών. Έγινε γνωστός με τον θάνατό του. Τσίμπησαν την ευκαιρία τα… διχονοιογόνα (ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός) κανάλια, ξετρύπωσαν τους συνήθεις σαλίγκαρους και τα γνωστά ζιζάνια της κομματοκρατίας, βασιλομάστιγες και βασιλοκόλακες, (ερανίζομαι τους όρους από την γνωστή, από την αρχαιότητα, διαμάχη για τον Μέγα Αλέξανδρο, αλεξανδροκόλακες, οι υμνητές του και αλεξανδρομάστιγες, οι επικριτές του, υπήρχαν και τέτοιοι), και ξεβράστηκε και πάλι το αρχαίον τούτο πάθος των Ελλήνων, το «προς αλλήλους στασιάζοντες», η διχογνωμία, η έριδα, η ασυμφωνία, η ρήξη, το αλληλοφάγωμα. (Καμμιά 40-50 λέξεις έχει η ελληνική γλώσσα γι’ αυτό το καταστρεπτικό πάθος μας). Και ποιο είναι το αντιλεγόμενον σημείον; Αν πρέπει να ταφεί δημοσία δαπάνη και με τιμές αρχηγού κράτους ή ως ιδιώτης. Προσωπικά θα πρότεινα δημοσία δαπάνη να κηδεύονται μόνο όσοι έπεσαν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» σε καιρό πολέμου ή, σε καιρό ειρήνης, όσοι «έπεσαν» στον βωμό του καθήκοντός τους, αστυνομικοί, πυροσβέστες, λιμενικοί ή πολίτες που θυσιάστηκαν για τον πλησίον, για συνανθρώπους τους. Έτσι θα αποφύγουμε και την διχοστασία του λαού. Ούτε πρόεδροι, πρωθυπουργοί ή υπουργοί, πολιτικοί τέλος πάντων να… απολαμβάνουν (τρόπος του λέγειν) τέτοιας εθνικής τιμής. Ποιος, αλήθεια, δικαιούται από τους ζώντες πολιτικούς “να παραχωθεί” με μουσικές και αγήματα; Καταβαραθρωμένη οικονομικά και δημογραφικώς στα όρια της ιστορικής ευθανασίας η πατρίδα, παραλυμένη ηθικώς, με τον ανθό της στα ξένα, με παιδεία – παιδομάζωμα, με δημόσια διοίκηση τυραννική και αρπακτική, με προδοσίες της Μακεδονίας, ποιον να τιμήσουμε; Τους ολετήρες της; Οι αρχαίοι έλεγαν «δει τον άρχοντα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον, αλλά ενδοξότερον γεγονέναι». Ο εξερχόμενος αξιωματούχος πρέπει να είναι όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο ένδοξος. Δείξτε μου έναν που συνταξιοδοτήθηκε φτωχότερος, συνοδευόμενος από την αγάπη του λαού. Έναν…
«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές», έλεγε ο Σολωμός. Ό,τι διχάζει δεν είναι εθνικό, είναι κίβδηλο, ψεύτικο. Πότε έχουμε εθνική ομοψυχία και σύμπνοια; Στα πανηγύρια της Ορθοδοξίας και στις γιορτές του έθνους. Όταν η εκκλησία των πιστών, συνοδεύει πάνδημη με τιμές αρχηγού κράτους – ο Χριστός, ο ουράνιος βασιλεύς, είναι ο μόνος αρχηγός του Έθνους μας – τον Επιτάφιο και γιορτάζει την Ανάσταση του Σωτήρος και η εκκλησία του δήμου τιμά την ανάσταση του Γένους, συναντάς την πολυπόθητη ομόνοια του λαού. Γιατί; Διότι δεν μπορεί να τα μολύνει αυτά η κομματοκρατία. Γι’ αυτό και η αήθης πολεμική και κατασυκοφάντηση μέσω της εκπαίδευσης και των σχολικών βιβλίων, των εθνικών επετείων και των εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που τόσο ζει ο λαός μας. Έχουμε απέναντι έναν λυσσασμένο εχθρό και πέφτουμε από διχόνοια σε διχόνοια, με το παραμικρό γεγονός. Από πέρυσι τον Μάρτιο διχαστήκαμε σε ουκρανόφιλους και ρωσόφιλους. Μας διδάσκει ο σοφότατος Γέρος του Μοριά κάτι ωραίο. «Ερωτηθείς αν είναι ρωσόφιλος ή αγγλόφιλος ή γαλλόφιλος, απάντησε: Ήμουν και θα είμαι θεόφιλος, γιατί μόνο ο Θεός αγαπάει και φυλάει την Ελλάδα». (Αν τα ήξερε αυτά ο πρωθυπουργός δεν θα έστελνε ασυλλόγιστα όπλα στους Ουκρανούς, εμπλέκοντας την χώρα στην διαμάχη. Δεν συνάδει με τον ελληνικό πολιτισμό η αποστολή όπλων. Τελευταία φορά που στείλαμε όπλα στην μεγάλη ομοεθνία των Σλάβων, ήταν το 9ο μετά Χριστόν αιώνα, όταν ο πατριάρχης Μέγας Φώτιος, απέστειλε όχι σφαίρες και άρματα μάχης, αλλά δύο «πυρηνικά όπλα» που άλλαξαν την ιστορία αυτών των λαών. Τους αυταδέλφους από την Θεσσαλονίκη, Έλληνες αγίους, Κύριλλο και Μεθόδιο που κρατούσαν στο ένα χέρι το Ευαγγέλιο και στο άλλο το κυριλλικό αλφάβητο, οι φωτιστές των Σλάβων, όπως έξοχα τους τίμησε η ιστορία).
«Ρωμαίικος καβγάς τούρκικος χαλβάς», λέει μια ευφυής παροιμία. Και τους πληρώσαμε ακριβά αυτούς τους εμφύλιους «καβγάδες». Κόντεψε να χαθεί η επανάσταση του ’21 από τις αλληλομαχίες. «Οι ηγέτες των Ελλήνων, στρατιωτικοί και πολιτικοί, και ως ομάδες, αλλά και μεταξύ τους, ακόμη και από τόπο σε τόπο, είναι περισσότερο διαιρεμένοι τώρα παρά στην αρχαία δοξασμένη εποχή τους, τότε που η Ελλάδα δεν είχε άλλους εχθρούς παρά τους …Έλληνες», γράφει αείμνηστος καθηγητής Απ. Βακαλόπουλος στο περισπούδαστο βιβλίο του «ο χαρακτήρας των Ελλήνων». (σελ. 151). Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο κείμενο της ελληνικής λογοτεχνίας, στην αυγή του βίου μας, η Ιλιάδα του Ομήρου, αρχίζει με την λέξη «μήνιν», την οργή και τον θυμό του Αχιλλέα, όχι εναντίον των εχθρών, αλλά κατά του Ατρείδη Αγαμέμνονα. Αντιμάχονται οι αρχηγοί των Ελλήνων, για μια γυναίκα την Χρυσηίδα, με οδυνηρές συνέπειες. Τραγική κατάληξη είχε και η εμφύλια διαμάχη, που ονομάστηκε «Εθνικός Διχασμός». Την μικρασιατική καταστροφή. Τα ίδια και στην Κύπρο το 1974. Μυαλό δεν βάζουμε. Θα μας έρθουν κανένα βράδυ οι Τούρκοι, κατά την προσφιλή αποστροφή του ανισόρροπου Ερντογάν, κι εμείς θα «καβγαδίζουμε», για το πώς θα κηδέψουμε τον βασιλιά ή τον τάδε αξιωματούχο. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κατάντησε κομματική διένεξη και εν όψει των εκλογών «συσπείρωση», έτσι το λένε, των αμνών; Για τέτοια είμαστε τώρα; Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, μόνο τραγωδίες προκάλεσαν στην έρμη πατρίδα. O σπουδαίος Σαράντος Καργάκος, τέτοιες μέρες εκοιμήθη πριν από τρία χρόνια, αιωνία η μνήμη, να ένας αληθινός Έλληνας που άξιζε «δημοσία δαπάνη», έγραφε σε μια ανάλογη περίσταση: «Είναι εμφανείς εκείνοι που μας σπρώχνουν στον αλληλοσπαραγμό. Δεν έχω καμμία διάθεση να χορέψω μαζί τους το “Χορό των Σκελετών”, γι’ αυτό δημόσια δήλωσα αποχή από πλήθος στημένες συζητήσεις, προβάλλοντας ως δικαιολογητική άρνηση την φράση του Μακρυγιάννη: Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ».
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
Αναλύσεις
Ανδρέας Λιούμπας: Ποιόν “βλέπει” το Πεκίνο στο οβάλ γραφείο;
Ανδρέας Λιούμπας: Ανεξάρτητα ποιος θα κάθεται στο οβάλ γραφείο την επόμενη μέρα, η στρατηγική των ΗΠΑ θεωρεί την Κίνα ως αντίπαλο. Θα προσπαθήσει να περιορίσει τη διείδυση της Κίνας στις ΗΠΑ και να την εμποδίσει να έχει πρόσβαση σε υψηλές τεχνολογίες. Η Κίνα έχει αντίμετρα και υπάρχουν σχέδια για να αντιμετωπίσει την εναντίον της πολιτική των ΗΠΑ. Τα οικονομικά της Κίνας είναι γρίφος δισεπίλυτος. Ο Τραμπ δεν θα είναι ο ίδιος όπως στην προηγούμενη θητεία. Είναι πραγματιστής ως επιχειρηματίας, αλλά είναι απρόβλεπτος. Πιθανότατα το Πεκίνο να ήθελαν περισσότερο να βγει η Κάμαλα Χάρις.
Αναλύσεις
Middle East Forum: Οι Κούρδοι παραμένουν σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.
Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.
Γράφει ο Λόκμαν Ραντπεΐ*, Middle East Forum
Το Κουρδιστάν είναι ένα μοναδικό κατασκεύασμα στη Μέση Ανατολή. Οι αναφορές στην Κάρδα χρονολογούνται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Ομαγιάδων, τα χρονικά ανέφεραν τους Κούρδους και το Κουρδιστάν. Αργότερα, η δυναστεία των Σελτζούκων δημιούργησε μια επαρχία, το «Κουρδιστάν», με κέντρο κοντά στο Χαμαντάν στα μέσα του 12ου αιώνα .
Το Κουρδιστάν σήμερα διαχέεται στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία και τον Νότιο Καύκασο. Παρά την έλλειψη ενός ενιαίου, κυρίαρχου κράτους, το Κουρδιστάν μένει στο μυαλό του λαού του. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά κυρίως τα τελευταία εκατό χρόνια, τα κράτη προσπάθησαν να αλλάξουν τη δημογραφία και να διαγράψουν είτε την κουρδική παρουσία είτε την ταυτότητα με τον αναγκαστικό περσισμό, τον αραβισμό και τον τουρκισμό.
Είτε το αντιλαμβάνονται πολλοί δυτικοί διπλωμάτες είτε όχι, η προτίμηση των όρων εκείνων που υποτάσσουν τους Κούρδους και η παράβλεψη των όρων που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι Κούρδοι βάζει τους δυτικούς πολιτικούς σε στενό μανδύα και πολύ συχνά συσκοτίζει σημαντική δυναμική γεγονότων και συγκρούσεων.
Σήμερα οι διπλωμάτες μπορεί να μιλούν για το Ιρακινό και το Συριακό Κουρδιστάν ή τους Κούρδους του Ιράν και της Τουρκίας, αλλά πριν από έναν αιώνα, το λεξιλόγιο ήταν διαφορετικό. Βρετανοί διπλωμάτες μίλησαν ευρέως για τις τέσσερις περιοχές του Κουρδιστάν: το Ανατολικό Κουρδιστάν (στο Ιράν), το Δυτικό Κουρδιστάν (στη Συρία), το Βόρειο Κουρδιστάν (στην Τουρκία) και το Νότιο Κουρδιστάν (στο Ιράκ). Η εδραίωση αυτού του λεξιλογίου συνέβαλε στις προσπάθειες της Περσίας (αργότερα Ιράν) και των σχετικά νεαρών εθνών-κρατών της Τουρκίας, του Ιράκ και της Συρίας να απεικονίσουν το Κουρδιστάν ως τέσσερα διαφορετικά τμήματα και τους Κούρδους ως ένα διάσπαρτο, μη συνεχόμενο και ετερογενές έθνος .
Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος.
Οι κουρδικοί όροι, ωστόσο, για τις τέσσερις περιοχές — Rojhilat (στο Ιράν), Rojava (στη Συρία), Bakûr (στην Τουρκία) και Başûr (στο Ιράκ)— μοιάζουν περισσότερο με επαρχίες εντός ενός συνεχόμενου έθνους. Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος. Οι εμπορικοί δρόμοι και η αλληλεπίδραση συνεχίστηκαν μετά την επιβολή των συνόρων που χάραξαν ξένες δυνάμεις. Η αναγνώριση αυτών των συνδέσεων εξηγεί γιατί Κούρδοι από διαφορετικές περιοχές συσπειρώνονται για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον σε περιόδους αντιξοότητας. Κούρδοι αντάρτες από τη Ροζάβα έσωσαν Κούρδους Γιαζίντι από το Ισλαμικό Κράτος τον Αύγουστο του 2014 και οι peshmerga ταξίδεψαν από το Ιρακινό Κουρδιστάν για να βοηθήσουν να σπάσει την πολιορκία του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι . Μετά τους σεισμούς το 2011, το 2017 και το 2023, Κούρδοι γιατροί διέσχισαν τα σύνορα για να παράσχουν βοήθεια σε συμπατριώτες τους και σήμερα διανέμουν προϊόντα με την ένδειξη «Made in Kurdistan».
Η επιλογή του λεξιλογίου είναι πιο ολέθρια όταν πρόκειται για τοπικά τοπωνύμια. Όπως ο Ιρακινός Πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν μετονόμασε την κατά κύριο λόγο κουρδική επαρχία Κιρκούκ σε al-Taʾmim για να τονίσει μια ψεύτικη αραβική ταυτότητα, έτσι και πολλά κράτη στα οποία ζουν Κούρδοι διαγράφουν τα κουρδικά ονόματα. Ακριβώς όπως ο Σαντάμ προσάρτησε τις κουρδικές συνοικίες εντός της επαρχίας Κιρκούκ στη Μοσούλη για να διασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα υπάγονταν στους Άραβες όπου κι αν ζούσαν, το ίδιο και το Ιράν έδιωξε τους Κούρδους σε τεχνητές επαρχιακές γραμμές για να εξασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα ήταν μειοψηφία σε όλες εκτός από την επαρχία «Κορντεστάν». .
Τα γλωσσικά παιχνίδια είναι πιο ολέθρια σε επίπεδο πόλης και χωριού. Η συριακή κυβέρνηση αραβοποίησε το Κομπάνι ως «Ayn al-Arab» («Άνοιξη των Αράβων»), μετονόμασε το Girê Spi σε «Tell Abyad» («Λευκός Λόφος») και η τουρκική κυβέρνηση μετονόμασε το Dêrsim σε «Tunceli» («Χάλκινη Γροθιά». ”), μεταξύ πολλών άλλων. Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.
Επειδή η στρατηγική της πολιτιστικής διαγραφής λειτουργεί τόσο καλά, η Τουρκία την επανέλαβε όταν, το 2018, οι τουρκικές δυνάμεις και οι Άραβες πληρεξούσιοί τους κατέλαβαν τμήματα της Ροζάβα. Τούρκοι αξιωματούχοι, για παράδειγμα, μετονόμασαν τα κουρδικά χωριά Qustal Mekdad σε “Seljuk Obası”, Kotana σε “Zafer Obası” και Karzila σε “Dja’ar Obası”. Αφού οι Τούρκοι κατέλαβαν την περιοχή Αφρίν, αρνήθηκαν να εγγράψουν πολίτες με κουρδικά ονόματα, εκτός και αν υιοθετούσαν αραβικά. Η Τουρκία επέβαλε επίσης το τουρκικό πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία.
Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να αγνοούν τα αρχικά τους ονόματα είναι ουσιαστικά ότι υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση.
Στην ίδια την Τουρκία, οι αρχές συνεχίζουν να απαγορεύουν τη χρήση των κουρδικών γραμμάτων x, q και w επειδή δεν εμφανίζονται στα τουρκικά. Αυτό θα ήταν παρόμοιο με το FBI να κάνει επιδρομές σε σπίτια και να ρίχνει ανθρώπους στη φυλακή επειδή χρησιμοποίησαν ένα umlaut (ü).
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα. Πολύ συχνά, οι δυτικοί αξιωματούχοι χάνουν αυτή την πτυχή των διαμαρτυριών απλώς και μόνο επειδή αποδέχονται την αραβική, τουρκική ή περσική φρασεολογία.
Πολλοί στην Ουάσιγκτον μιλούν για το πώς οι διαδηλώσεις «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» ήταν ένα αυθόρμητο κίνημα για να φέρει την ελευθερία στο Ιράν. Ήταν κάτι περισσότερο από αυτό, όμως. Ενώ οι Ιρανοί εθνικιστές και οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνομιλητές τους αναγνώρισαν τη σπίθα ως τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini υπό την αστυνομία, αγνόησαν το πραγματικό της όνομα: Τζίνα . Ιρανοί αξιωματούχοι το έκαναν για να καλύψουν τις κουρδικές ρίζες της διαμαρτυρίας.Ακολουθώντας το παράδειγμά τους και αρνούμενοι να αποκαλέσουν την εξέγερση «Επανάσταση της Τζίνα» όπως κάνουν οι Κούρδοι, το δυτικό κοινό επιβεβαιώνει την επιλεγμένη αφήγηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Η δυτική αγκαλιά των peshmerga (“The Who Face Death”), ο κουρδικός όρος για την κουρδική πολιτοφυλακή, μπορεί να είναι η εξαίρεση που αποδεικνύει τον κανόνα. Οι Πεσμεργκά έχουν γενικά μια θετική χροιά στη Δύση, σε αντιπαράθεση με τους Χασντ αλ-Σάαμπι , τις σε μεγάλο βαθμό σιιτικές πολιτοφυλακές που θεωρούνται εγκληματικές συμμορίες που ανήκουν στο Ιράν. Ενώ τόσο οι peshmerga όσο και οι hashd al-shaabi περιγράφουν τους εαυτούς τους ως αφοσιωμένους στην υπεράσπιση των τοπικών τους κοινοτήτων και στην πραγματικότητα, δεν διαφέρουν σημαντικά στη συμπεριφορά, οι δυτικοί αξιωματούχοι αγκαλιάζουν πρόθυμα τους peshmerga αλλά αποφεύγουν τους σιίτες ομολόγους τους.
Η γλώσσα έχει σημασία. Οι περιφερειακές δυνάμεις προσπάθησαν να διαγράψουν διπλωματικά τους Κούρδους και το Κουρδιστάν, αλλά δεν τα κατάφεραν πολιτιστικά και πολιτικά. Οι Κούρδοι παραμένουν μια σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους. Όταν οι δυτικοί αξιωματούχοι μιμούνται τη γλώσσα των καταπιεστών των Κούρδων, όχι μόνο επιλέγουν πλευρές, αλλά τους λείπει επίσης ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής και της κοινωνίας της Μέσης Ανατολής, κάτι που δεν θα εξαφανιστεί.
*Ο Λόκμαν Ραντπεΐ (Loqman Radpey) είναι συνεργάτης του Middle East Forum και συγγραφέας του Towards a Independent Kurdistan: Self-Determination in International Law .
Αναλύσεις
Μάικλ Ρούμπιν στη National Security Journal: Είναι ο στρατός της Τουρκίας ο μεγαλύτερος… χάρτινος τίγρης στον κόσμο;
Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα.
Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, National Security Journal
Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ότι οι ειδικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας που στάλθηκαν για να πολεμήσουν την Ουκρανία για λογαριασμό της Ρωσίας είδαν την πρώτη τους μάχη. Το βίντεο φέρεται να παίρνει συνέντευξη από έναν βορειοκορεάτη επιζώντα από μια μονάδα 40 συμπατριωτών που συνάντησαν ουκρανικές δυνάμεις κοντά στην κατεχόμενη από την Ουκρανία ρωσική πόλη Κουρσκ. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν το βίντεο είναι αυθεντικό -κάποιοι προτείνουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο- είναι πιστευτό. Ενώ ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προτρέπει τον κόσμο να μεσολαβήσει προτού φτάσουν στο πεδίο της μάχης περισσότερες βορειοκορεατικές μονάδες, στρατιωτικοί αναλυτές περιμένουν να δουν πώς θα κάνουν οι Βορειοκορεάτες στη μάχη. Άλλωστε, παρά τις τρομακτικές επιδείξεις και την πολεμική ρητορική τους, έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο στρατός της Βόρειας Κορέας συμμετείχε σε ανοιχτή μάχη. Οι Βορειοκορεάτες είναι όλο και πιο κοντοί και ελαφρύτεροι από τους Νοτιοκορεάτες γείτονές τους.
Η Βόρεια Κορέα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει φήμη. Όσο και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται την άνοδο της Κίνας , η μαχητική ικανότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είναι άγνωστη. Είναι ίσως ο μόνος στρατός στον κόσμο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μοναχοπαίδια. Την τελευταία φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πολέμησε έναν ανοιχτό πόλεμο —μια σύγκρουση ενός μήνα με το Βιετνάμ το 1979— η Κίνα έχασε. Από τότε, η Κίνα έχει εμπλακεί μόνο σε μικρούς και άοπλους ή μόνο ελαφρά οπλισμένους αντιπάλους – ταχύπλοα της ακτοφυλακής των Φιλιππίνων, βιετναμέζικα ψαροκάικα ή μικρές ομάδες Ινδών στρατιωτών ψηλά στα Ιμαλάια. Η Κίνα μπορεί να διαφωνεί για την κατάκτηση της Ταϊβάν . Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μπορεί να προκαλέσει απίστευτη καταστροφή με πυραύλους και drones, αλλά η ικανότητά του να καταλάβουν τη χώρα είναι άλλο θέμα. Τη δεύτερη φορά που ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εμπλέκεται, το Πεκίνο γνωρίζει, η προσεκτικά σχεδιασμένη εικόνα του αήττητου μπορεί να κατρακυλήσει.
Η Ρωσία υπήρξε άλλη μια χάρτινη τίγρης. Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ουκρανικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν προέτρεψαν τον Ζελένσκι να παραδοθεί προληπτικά και να φύγει από τη χώρα. Οι ενημερώσεις πληροφοριών που έλαβαν οι Μπάιντεν και Σάλιβαν από την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ υπερέβαλαν κατάφωρα τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού. Αντί να βαδίσει θριαμβευτικά μέσα από το Κίεβο, ο ρωσικός στρατός χάνει σήμερα κάθε δύο μήνες περισσότερα από όσα έχασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει ακόμα, αλλά όχι όπως οραματιζόταν. Αντίθετα, θα επιδιώξει απλώς να ξεπεράσει τους Ουκρανούς αντιπάλους της σε ένα νέο Στάλινγκραντ. Το Κρεμλίνο μπορεί να πούλησε την εικόνα του ως ένας πρώτος παγκόσμιος στρατός ικανός να προκαλέσει σοκ και δέος, αλλά αυτό που έδειξε στον κόσμο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τις ρωσικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιρακινός στρατός της εποχής του Σαντάμ ήταν επίσης μια χάρτινη τίγρη. Ενόψει της Επιχείρησης Desert Storm του 1991 και της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Ο Κόλιν Πάουελ, τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, μπέρδεψε το μέγεθος με την ικανότητα και επεδίωξε έναν διπλωματικό συμβιβασμό με το Ιράκ, πρόταση που ο Πρόεδρος Τζορτζ Χ. Β. Μπους απέρριψε σοφά. Ο αποδεκατισμός του στρατού του Ιράκ που ακολούθησε έδειξε πόσο χάρτινη τίγρη ήταν.
Ενώ η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράκ της εποχής του Σαντάμ είναι ή ήταν όλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, η ίδια δυναμική μπορεί να ισχύει και για το ΝΑΤΟ . Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη συνιστώσα δύναμης εντός του ΝΑΤΟ, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας στην K Street* και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα. Για να επισπεύσει τη μεταμόρφωσή του, ανέφερε διάφορες συνωμοσίες ως γεγονός, με αποκορύφωμα το « πραξικόπημα της φωτιάς του Ράιχσταγκ ». Το αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του Ερντογάν ήταν η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της αρμοδιότητας. Ένας στους πέντε Τούρκους πιλότους F-16 , για παράδειγμα, κατέληξαν στη φυλακή. Οι αντικαταστάτες τους είχαν ένα κλάσμα της εμπειρίας των φυλακισμένων συναδέλφων τους.
Το ίδιο ισχύει και με τις χερσαίες δυνάμεις της Τουρκίας. Ενώ οι τουρκικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στη Συρία σε ορισμένες κουρδικές συνοικίες της Συρίας, το κάνουν μόνο με πληρεξούσιους ή εναντίον ελαφρά οπλισμένων αντιπάλων. Ενώ η Τουρκία έχει διεξαγάγει πόλεμο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές των Κούρδων της Συρίας, όπως πετρελαιαγωγούς και ηλεκτρικούς υποσταθμούς ή αγροκτήματα των Γεζίντι στα σύνορα στο Ιράκ, ο τουρκικός στρατός απέτυχε να εμπλέξει το Ισλαμικό Κράτος. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για αυτό: Είτε η Τουρκία στο σύνολό της είτε ορισμένοι διοικητές δεν θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος εχθρό ή οι Τούρκοι διοικητές φοβούνται ότι η άμεση εμπλοκή του Ισλαμικού Κράτους θα αποκάλυπτε την αδυναμία των χερσαίων δυνάμεων της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν.
Εδώ, η Λιβύη παρέχει κάποιες ενδείξεις ότι η Ομάδα Βάγκνερ ουσιαστικά κράτησε τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ σε ισοπαλία. Τα ελεγχόμενα από το κράτος τουρκικά ΜΜΕ θα αναφέρουν την αεροπορική υποστήριξή τους για την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων ή την παροχή drones στην Ουκρανία, αλλά καμία από αυτές τις υποτιθέμενες επιτυχίες δεν αφορούσε την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων με εξαίρεση ίσως κάποιες Ειδικές Δυνάμεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
*Η K Street είναι μια σημαντική οδός στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ουάσιγκτον, D.C., γνωστή ως κέντρο λόμπι και τοποθεσία πολλών ομάδων υπεράσπισης, νομικών γραφείων, εμπορικών ενώσεων και δεξαμενών σκέψης.
-
Γενικά θέματα2 εβδομάδες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή3 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra
-
Αναλύσεις4 εβδομάδες πριν
Πιέσεις στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση να ανοικτούν τα πρακτικά της Δίκης των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στην Αμάσεια το 1921
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστική ομιλία Μπακασέτα πριν βγει η Εθνική στο Γουέμπλεϊ: “Να θυσιαστούμε για να τιμήσουμε τον Μπάλντοκ”